Relaties Relaties

Relaties

Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Pennestreek

Pennestreek

23-06-2016 om 10:44

En voor moederziel

'Maar hoe doe jij dat als de angst opeens toeslaat? Als je bang bent dat hij definitief afknapt? Hoe behoud jij je eigenwaarde en je kracht? Ik heb zo vaak het gevoel dat man alleen maar ziet wat er niet is en niet wat er zou kunnen zijn. Zo frustrerend en machteloos. Ik ben zo bang het verkeerde te doen, durf niet meer op m'n kompas te vertrouwen. Ik heb er immers al zo naast gezeten.'

Die momenten heb ik natuurlijk ook nog steeds. Maar ik kan je vertellen dat het minder wordt na verloop van tijd. Omdat uiteindelijk echt alles went, maar ook omdat je zelf sterker wordt.
Toen we vier maanden onderweg waren zat ik volgens mij zo'n beetje op het dieptepunt. Dat was een maand nadat hij me had verteld over zijn verliefdheid. Ik ben een tijdje aan de antidepressiva geweest, en ik had slaappillen om overeind te blijven, want ik slaap sinds die bewuste dag beroerd. Werd in de tussentijd ook nog ontslagen maar vond ondanks de verschrikkelijke situatie thuis binnen een maand een andere (en veel leukere!) baan. Dat was een enorme boost.

Ik denk ook dat man de laatste jaren alleen maar focuste op de negatieve dingen. En dan is het makkelijk om niet te zien wat er wel aan moois is in je relatie en gezin. Dat vond ik vreselijk moeilijk, ik had echt het gevoel van half vol versus half leeg glas. En meestal was dat bij ons andersom, maar hierin dus niet.

Ik heb in het begin ook erg getwijfeld aan hoe ik me moest opstellen. Maar ik had zoals ik al schreef vanaf het begin de overtuiging dat ik niet de 'boosdoener' was in dit verhaal. En dat ik, als ik dan toch alleen verder moest, ervoor moest zorgen dat ik dat ook kón. En daarvoor was het noodzakelijk dat ik aan mezelf ging werken. Min of meer toevallig vielen veel van die zaken samen met dingen waar mijn man over viel. Mijn afhankelijkheid van hem, en dat ik mijn geluk en eigenwaarde van hem liet afhangen. Dat ik op een negatieve manier met de kinderen communiceerde, waardoor het pubergedrag dramatische vormen aannam. Mijn niet kloppende zelfbeeld.

Dat zijn allemaal dingen die niet alleen op onze relatie een negatief effect hadden, maar die er ook voor zouden zorgen dat ik het in mijn eentje erg zwaar zou krijgen. Dus ik ben ervoor gegaan. En met resultaat mag ik wel zeggen! Hij gaf dat ook regelmatig aan, dat hij zag dat ik zo hard werkte en dat het resultaat zichtbaar was, en dat hij daar erg trots op was. Maar daar ging het me niet om. Vroeger wel, deed ik alles met hem in mijn achterhoofd, maar nu niet meer. Ik heb moeten leren mezelf op de eerste plek te zetten. En dat doe ik dus. Ik vaar mijn eigen koers, en soms valt die even samen met die van man (in de weekenden, als hij thuis is). Maar het stukje dat ik alleen ben met de kinderen bevalt ook goed. En dat had ik vroeger niet kunnen denken, vond het altijd vreselijk als hij er niet was (want, afhankelijk van hem).

Ik hoop dat ik je een beetje een hart onder de riem heb kunnen steken. Sorry voor mijn lange epistels, schrijven is voor mij ook een vorm van therapie .

moederziel

moederziel

23-06-2016 om 10:50 Topicstarter

Confrontatie aangaan

Het klinkt zo makkelijk om te eisen van man om Truus op te geven. Of hem anders buiten de deur te zetten. Realiteit is dat man Truus niet opgeeft (hoeft ook niet, vindt hij, wij zijn toch feitelijk uit elkaar?), en hij vertrekt domweg niet. En ik heb niet het lef om de koffers buiten te zetten. Ben zelf kind van vechtscheidende ouders geweest. Nee, dat nooit.
Praktisch: ik wil eigenlijk helemaal niet afwisselend voor de kinderen zorgen. Hij onderneemt niets om tijd met de kinderen door te brengen. Hooguit met ze eten. Ik ben er dan vaak ook gewoon. Hij doet het er maar mee en anders organiseert hij het zelf maar anders. met school etc bemoeit hij zich nauwelijks. Vroeger wel, hij was altijd een warme vader. Nu is er afstand, afschuwelijk vind ik dat.

Of hij Truus niet echt wil vraag ik me af. Hij gaat er nu vaker naar toe. Heeft tegen jongste terloops gezegd dat hij bij z'n vriendin was. Kind was verbijsterd, wist van geen vriendin af. Dat het vlgs hem geen toekomst heeft, is vooral praktisch denk ik. Er zijn nogal wat kinderen in het spel (helaas) en 150 km afstand. Hij wil niet bij haar wonen, daar was hij stellig in.
Paar dagen geleden heb ik opnieuw emotioneel beroep op hem gedaan om voor ons te vechten. Doodse stilte. Potdichte oester. Totaal tegenovergesteld aan een paar dagen eerder toen hij nog zei dat we geen onomkeerbare stappen moeten maken. Dat we elkaar moeten helpen hierin, voor elkaar zorgen. Hij lijkt nu steeds verder wegvte duiken. Hij is midden 40. De bekende midlife? Ik weet het niet en wat maakt het ook uit. Ik sla mezelf iedere keer voor m'n kop dat ik me weer kwetsbaar heb opgesteld. Met nu dus meerdere afwezige nachten van man als gevolg.

Binnenkort zit ik met een bevriende adviseur om de financien te bekijken. Ik wil weten wat er wel/niet kan. Voel steeds sterker de behoefte om de regie te pakken. Maar eerst moet bij mij de emotionele knop om. Mijn hart is nog open maar de deur gaat dicht. Ik kan niet de liefde niet eeuwig oprekken. Koester het wel. In stilte. Ik ben zo verdrietig.

Fransien

Fransien

23-06-2016 om 11:08

Hmmm

Als er dingen gezegd worden als 'ik hoef Truus niet op te geven, we zijn toch feitelijk uit elkaar' dan is hij heel wat stappen verder in het scheidingsproces dan jij. Hij is in zijn hoofd al gescheiden, woont alleen nog met z'n ex in éen huis.

'Paar dagen geleden heb ik opnieuw emotioneel beroep op hem gedaan om voor ons te vechten. Doodse stilte. Potdichte oester.Met nu dus meerdere afwezige nachten van man als gevolg.'
Je hebt twee mensen nodig om voor een huwelijk te vechten, jij doet dat nu in je eentje en dat gaat niet werken. Als hij niet meer wil en niet te motiveren is om zelfs maar minimaal rekening te houden met jouw gevoelens, dan gaat het hem volgens mij niet worden.

Hij vertrekt niet en hij wil niet bij haar wonen. Lekker dan!
Hij heeft z'n eigen opgang en z'n eigen kamer in jullie huis, komt eens een bord eten halen, wordt verzorgd en kan z'n eigen gang gaan. Hij heeft alles voor elkaar en dat zonder verantwoordelijkheden, noch naar jou, noch naar de kinderen, noch naar Truus.

Is het voor jou een optie om een aantal makelaars uit te nodigen voor een waardebepaling voor het huis? Dan weet je financieel tenminste waar je aan toe bent. Je hebt het huis dan nog niet op de markt gezet, maar dat kan dan wel vrij makkelijk als jullie daar aan toe zijn.
Je inschrijven bij de woningbouw kan ook geen kwaad, verplicht je niet tot het reageren op een huis maar zorgt er wel voor dat je alvast wat maanden inschrijfduur opbouwt.

Weet Truus eigenlijk van je bestaan?

Pennestreek

Pennestreek

23-06-2016 om 11:19

Jeetje

Hij is wel erg horkerig bezig, die man van je. Ik ben bang dat hij een harde wake-up call nodig heeft, en jij bent de enige die hem die kan geven. Door hem eruit te zetten. Of door contact met Truus op te nemen en haar te vragen of zij weet dat hij getrouwd is en een flink aantal kinderen heeft??
Die financieel adviseur is een goed idee. Wellicht kun je ook al een afspraak maken (voor jullie samen) bij een mediator. Die kan goed uitleggen wat er bij een scheiding allemaal komt kijken. En dat een omgangsregeling echt heel ouderwets is, co-ouderschap komt er eigenlijk standaard. En dat betekent dat hij de helft van de tijd helemaal alleen verantwoordelijk is voor alle kinderen. Het klinkt alsof hij daar (nu) geen trek in heeft. Wellicht helpt dat vooruitzicht hem wel zijn prioriteiten helder te krijgen.
En als ook dat niet helpt, tja, het gebeurt vaker bij mannen rond die leeftijd. Dat ze van de een op de andere dag het roer totaal omgooien en een heel andere persoon lijken te worden. Die hun oude leven compleet inruilen voor een nieuw en niet meer omkijken. Ik help je hopen dat dat niet voor jouw man geldt, maar zijn houding wijst er wel op denk ik...

Heel veel sterkte!

Niki73

Niki73

23-06-2016 om 11:23

Hij heeft de lusten, jij de lasten

En toch vind ik dat je hem zou moeten dwingen zijn leven als alleenstaande vader op te pakken, zéker als hij zegt dat jullie feitelijk al uit elkaar zijn en Truus niet opgeeft. Hij is in zijn hoofd al gescheiden. Hij heeft de lusten en jij de lasten, en jij staat het toe. Dat kan toch niet? Hij moet zijn verantwoordelijkheid naar jou en de kinderen toe oppakken. Allebei 50-50. Huiswerk begeleiden, boodschappen, wassen, koken, emotionele begeleiding, dat kan niet allemaal zomaar even op jouw bordje geschoven worden. Hij is voor de helft verantwoordelijk.

Hij een paar dagen naar Truus? Dan ga jij daarna een paar dagen weg. Even uitrusten van dit gekkenhuis. Wat denkt hij wel niet?!

moederziel

moederziel

23-06-2016 om 12:12 Topicstarter

Zie ik natuurlijk ook

Ik zie ook dat man al aantal stappen verder is. Hij is duidelijk: hij voelt het nu even niet. Maar juist daarin zit de angel: als ik vraag wat hij met 'nu even' bedoelt, zegt hij dat hij niet in de toekomst kan kijken. Dat hij geen overhaaste stappen wil zetten, dat we bij twijfel niet moeten inhalen. En hij geeft aan dat hij sowieso leeg is vanbinnen. Als ik vraag of hij dan nu een beter alternatief heeft, zegt hij nee, natuurlijk niet. Scheiding inzetten doet hij ook niet - maar dat kan ook door de financien komen.
Ik weet donders goed dat dit kruimeltjes bange hoop zijn waarmee ik word afgescheept, maar ieder kruimeltje om ons gezin te redden is er 1. Zo ver ben ik al gezakt. Maar het rommelt ook steeds meer bij mij.

Natuurlijk twijfelt hij om door te pakken. Er zijn zo ontzettend veel goede jaren geweest. Tot het laatst. Het gezin wás hecht, liefdevol. Die eenheid komt nooit meer terug. En de onvrede en onrust zit niet in mij of in ons mooie gezin, maar in hemzelf. Dat neemt hij mee naar iedere nieuwe Truus. Daaronder ligt een bak ellende vanuit zijn jeugd verscholen. Hij vlucht ervoor weg, gaat de strijd niet aan. Zoekt het buiten zichzelf. Bij Truus bijvoorbeeld. Het klinkt hopeloos wanhopig, maar hij is zichzelf nu niet.

We hebben eerder co-ouderschap besproken. Dat wil hij best. Maar wil ik dat wel? Nu hij ons zo in de steek laat? De kansen die er de afgelopen maanden lagen om de banden met de kinderen aan te halen, pakte hij nauwelijks op. Hij heeft al zoveel rechten verspeelt. Ik zal nooit tussen hem en de kinderen staan, maar wil ook niet dat zij worden meegesleurd.

Truus weet van ons bestaan. Hij heeft immers z'n trouwring nog om. Maar ik heb geen idee wat hij daar vertelt. Ik wil het ook niet weten, wil geen contact. Het is geen bekende van mij en ik wil zo'n vrouw ook niet kennen. Een beetje dame laat een man eerst zijn zaken netjes afronden. Maar zij is ook kort geleden gescheiden en denkt misschien de hoofdprijs te hebben. Wie zal het zeggen... Ik wil daar niet mee bezig zijn.

Pfffffff.....

Els

Els

23-06-2016 om 12:21

Definitief zit in je hoofd

Er schrijven hier ervaringsdeskundigen mee, dus 'het klinkt zo gemakkelijk' is, wat meerdere schrijfsters hier betreft (weet ik uit eerdere draadjes) geen stuurlui/wal verhaal. De gedachte die erachter zit is (ook) dat je niet moet vergeten dat als jij nu je poot stijf houdt (of het gaat over Truus zien, het huis uitgaan of over de zorg voor de kinderen) dit niet betekent dat dit voor altijd zo is. Of dat het ook daadwerkelijk zo zal gaan. Ook jij kunt uitspraken of ingezette paden terugdraaien. En 'hij gaat toch niet' is echt een heel slecht argument. Als het moet verander je de sloten. En dat zeg je hem trouwens ook nog vantevoren. Vooralsnog zou ik, in jouw geval, beginnen met Truus bellen. Schrijf (letterlijk) op wat je gaat zeggen, schuif haar niet de schuld in de schoenen (je bent niet met Truus getrouwd) maar laat zij zich maar het lazarus schrikken en je man nog heel veel meer. Mijn belangrijkste reden: het is zo ontzettend goed voor jouw zelfvertrouwen als je dat doet! Je neemt de touwtjes in handen, wie denkt hij (en Truus ook) wel dat ze zijn, dat ze jou zo kunnen 'piepelen'? Hoe de uitkomst ook is. Als hij kwaad wordt en vertrekt: jij hebt elke laatste strohalm aangegrepen om je huwelijk te redden, tot en met het oncharmante bellen van Truus. Zelfs naar je kinderen is dat later een 'prettiger' verhaal dan lijdzaam toezien dat hij pas gaat op het moment dat het hem uitkomt (of als hij het financieel voor zichzelf voor elkaar heeft, is hij daar misschien mee bezig?).

Pennestreek

Pennestreek

23-06-2016 om 12:54

Ziet hij dat ook zo?

'Ik zie ook dat man al aantal stappen verder is. Hij is duidelijk: hij voelt het nu even niet. Maar juist daarin zit de angel: als ik vraag wat hij met 'nu even' bedoelt, zegt hij dat hij niet in de toekomst kan kijken. Dat hij geen overhaaste stappen wil zetten, dat we bij twijfel niet moeten inhalen. En hij geeft aan dat hij sowieso leeg is vanbinnen. Als ik vraag of hij dan nu een beter alternatief heeft, zegt hij nee, natuurlijk niet. Scheiding inzetten doet hij ook niet - maar dat kan ook door de financien komen.
Ik weet donders goed dat dit kruimeltjes bange hoop zijn waarmee ik word afgescheept, maar ieder kruimeltje om ons gezin te redden is er 1. Zo ver ben ik al gezakt. Maar het rommelt ook steeds meer bij mij.

Natuurlijk twijfelt hij om door te pakken. Er zijn zo ontzettend veel goede jaren geweest. Tot het laatst. Het gezin wás hecht, liefdevol. Die eenheid komt nooit meer terug. En de onvrede en onrust zit niet in mij of in ons mooie gezin, maar in hemzelf. Dat neemt hij mee naar iedere nieuwe Truus. Daaronder ligt een bak ellende vanuit zijn jeugd verscholen. Hij vlucht ervoor weg, gaat de strijd niet aan. Zoekt het buiten zichzelf. Bij Truus bijvoorbeeld. Het klinkt hopeloos wanhopig, maar hij is zichzelf nu niet.'

Ik vraag me af of je man het ook zo ziet. Dit klinkt echt als iemand die vreselijk de weg kwijt is. Hij voelt niets, hij is leeg. Klinkt bijna als een depressie. Ik ben natuurlijk geen expert, maar toch... Ik denk dus dat hij behoefte heeft aan begeleiding door een goede therapeut. Hij is al bij iemand schreef je, maar dat gaat blijkbaar niet goed (genoeg). Laat hem iemand anders zoeken. Iemand die wel bij hem past en wel tot hem door kan dringen.
Maar laat hem in vredesnaam stoppen met Truus. Wat biedt dat/zij hem nu? Behalve lust? Het brengt zoveel ellende met zich mee en lost vooral helemaal niets op. Als hij vindt bij twijfel niet inhalen, hij haalt nu wel in, en nog wel rechts ook! Ik zou dat van hem eisen. Ook al voelt hij zelf nu niks, jij voelt op dit moment genoeg voor 2! En ook al voelt hij niks voor jou, voor haar blijkbaar ook niet, dus waarom moet hij jou dan bewust zoveel pijn doen?

Niki73

Niki73

23-06-2016 om 13:06

Wel co-ouderschap en wel eisen stellen

Jawel, jij wilt ook co-ouderschap. Jij wilt na je huwelijk ook een eigen leven opbouwen. Je bent nu boos en teleurgesteld in hem, logisch, maar door geen co-ouderschap aan te gaan straf je ook (vooral?) jezelf. Daarbij ben ik ervan overtuigd dat kinderen evenveel behoefte hebben aan vader en aan moeder in hun leven. Ze houden van beiden, ze leren van beiden. Vergeet dat nooit.

Het is voor jou een ver-van-je-bedshow, maar ik geef je mijn ervaring: ik geniet van de weken met kinderen, ik geniet ook van de weken zonder kinderen. Want het is zwaar om alles alleen te moeten doen. En het is leuk om in die andere week zelf je tijd te kunnen indelen. Die tijd voor mezelf had ik nodig om weer tot mezelf te komen na de scheiding, uit te rusten, mijn eigen hobbies te vinden en oude weer op te pakken, en tegenwoordig om tijd aan mijn nieuwe partner te besteden.

Verder ben ik het eens met Els: niets is definitief. Het enige waar je zeker van kunt zijn, is dat alles vroeger of later verandert.
Je kunt nu best eisen stellen en toch je huwelijk redden. Eerlijk gezegd denk ik dat je eisen MOET stellen om je huwelijk te kunnen redden. Je moet laten zien wie jij bent, dat je niet zomaar over je heen laat lopen. Laat zien wat hij dreigt weg te gooien!

Pennestreek

Pennestreek

23-06-2016 om 13:19

Niki73

Ik weet dat je gelijk hebt, over dat de kinderen recht hebben op een vader en een moeder, en dat je bij een scheiding DUS gaat co-ouderen. Maar ik vind het zo vreselijk onrechtvaardig dat (in mijn geval en in het geval van moederziel) man eruit stapt, en dat wij dan achterblijven met niet alleen geen man meer, maar ook nog maar de helft van de tijd de kinderen. Onverteerbaar!
Maar goed, dat was even mijn frustratie.

Inaya

Inaya

23-06-2016 om 13:39

Niki73

'Jawel, jij wilt ook co-ouderschap. Jij wilt na je huwelijk ook een eigen leven opbouwen'

Net of je geen leven kunt opbouwen als je je kinderen bij je hebt.

moederziel

moederziel

23-06-2016 om 14:08 Topicstarter

Co-ouderschap is zorg niet

Begrijp me goed, ik wens onze kinderen beide ouders actief in hun leven en ik zal co-ouderschap dus ook niet saboteren. Ik vind dat zelfs zo belangrijk dat ik nu heel diep ga om het gezin te behouden - juist omdat ik mijn kinderen een ongeschonden familie wens.
Maar ik zie ook de voorzichtigheid die de kinderen nu naar hun vader hebben. De schok van 'de bom' kwam en komt voor hun net zo hard als voor mij. Dat is heftig hoor. Ik kies nu voor mezelf, zei hij begin maart tegen ze. De oudste 2, pubers, zijn dat niet vergeten. Zo hard.

moederziel

moederziel

23-06-2016 om 14:14 Topicstarter

Eisen stellen

Dat vind ik een mooie gedachte: dat ik nu eisen kan stellen, maar dat niets definitief is. Dat geeft lucht
Moeilijk is alleen welke eisen ik kán stellen: Truus kan ik niet weg-eisen, man misschien wel. Zodat ik niet steeds met zijn aan/afwezigheid wordt geconfronteerd. Ik kan zeker eisen dat hij voor de kinderen zorgt op vaste momenten. Financieel etc ligt het beheer bij mij, dus dat gaat wel.

Vergeet ik nog iets?

Convenant

Er zijn formats van een echtscheidingsconvenant op internet. Daar zou je er een alvast van kunnen invullen en aan je ex geven. Zodat hij ook gaat nadenken hoe het dan verder gaat als je gaat scheiden.
Niet om hem tegen te houden maar om op tijd een bepaalde consensus te bereiken zodat je een scheiding zo eenvoudig mogelijk af kunt tikken omdat je het al eens bent. En dat je ook weet waar je het niet over eens bent. Dat kun je voorleggen aan de rechter. Zelfs met een gezamenlijke advocaat.
Het zelf maken van een convenant kan veel geld schelen.

Moeder

Moeder

23-06-2016 om 14:36

Ervaring

Puur vanuit mijn ervaring: dit komt niet meer goed. Zelfs als je man zich zou bedenken en weer voor jou kiest dan is er zoveel kapot. Dan moet je allebei heel hard aan de slag om dat weer ok te krijgen, als dat al lukt.
Deze situatie kan nog heel lang doorgaan en dit maakt je kapot. Of in ieder geval, dat deed het bij mij.
Daarom nogmaals, schop die vent er uit. Ga naar een advocaat en laat een voorlopige voorziening aanvragen. Dan zoekt hij maar uit hoe hij het allemaal regelt maar dan is hij het huis uit.
Daarna kun jij op je gemak bekijken wat je wil. Dat kun je pas echt als hij weg is en de realiteit wat inzinkt.
Geen enkele stap is niet terug te draaien. Mochten jullie weer bij elkaar komen is die voorlopige voorziening of zelfs een scheidingsaanvraag van tafel maar dan laat je nu in ieder geval zien dat hij niet over je heen kan lopen en kom je voor jezelf op.
Op die manier creëer je rust voor jezelf en je kinderen en ruimte voor jou om na te denken.
Heel veel sterkte.

Els

Els

23-06-2016 om 15:00

Niet eens met moeder

Puur vanuit mijn ervaring: dit kan goed komen.

Individuele ervaringen zeggen (dus) niets. Het allerbelangrijkste is (mijns inziens) dat je dicht bij je zelf blijft zoals volgens mij ook Pennestreek heeft gedaan. Het gaat om jou, wat jij voelt. Wij geven hier tips, ideeën en ervaringen die jou weer aan het denken zetten. Soms helpt het (enorm) als je ideeën aangereikt krijgt waarover je zelf 'vast' zit in je denken. Zodat je ineens denkt: hè, mijn redenatie hoeft helemaal niet de enige juiste te zijn.

Mijn suggesties om vooral iets onverwachts te doen hebben daar ook mee te maken. Ook jouw man doet zijn dingen (of juist niet) met een verwachtingspatroon wat er daarna gebeurt of zal gebeuren. Zodra je rigoureus van dat pad afwijkt worden de hersens weer wakker geschud.

Gek idee: schenk vanavond een wijntje in en zeg: man, ik heb erover nagedacht. Je hebt gelijk. Laten we uit elkaar gaan. Laten we afspraken maken om daarover te overleggen zodat we zonder geruzie en financieel zo voordelig mogelijk uit elkaar gaan. We hebben financiële problemen genoeg. En, ik vind het belangrijk dat we ons maximaal inspannen om het zo goed mogelijk voor de kinderen te doen. Dus weet je wat? We zeggen hen nog nix en praten sowieso niet over Truus. Straks worden ze nog boos op je. Dus, kun jij ervoor zorgen dat ik voor het weekeinde een concept convenant van jou heb? Dan kan ik erover nadenken. (en vooral nix zelf doen natuurlijk).

Voor wat het waard is: in mijn situatie zei ik, toen er nog nauwelijks iets van mijn grote paniek was neergedaald: als jij haar morgen ziet, dan hoef je niet meer thuis te komen. En de volgende ochtend bij vertrek: heb je je tandenborstel mee of kom je thuis? Hij was woedend (met hoofdletters) op dat moment, en ook gedurende de dag heeft hij meermalen gebeld en 'gedreigd'. Over hoe unfair ik was. Het enige dat ik steeds heb gezegd: het is jouw keuze. Jij kiest nu of je haar wil zien of dat je thuis komt. Ik had het verder helemaal niet over onze relatie, over de toekomst, over samen de relatie redden. Helemaal niet.
Hij kwam thuis en is nog steeds thuis. Ik heb geen flauw idee wat ik had gedaan als hij niet thuis was gekomen, misschien had ik me wel smekend aan zijn voeten geworpen?

Inaya

Inaya

23-06-2016 om 15:39

belangrijk inderdaad

'Zodat ik niet steeds met zijn aan/afwezigheid wordt geconfronteerd.'

Dat lijkt me inderdaad erg belangrijk. Steeds weer weten wanneer hij bij haar is, dat is toch killing?

moederziel

moederziel

23-06-2016 om 17:10 Topicstarter

Dicht bij mezelf

Dat is nu zo moeilijk, dicht bij mezelf blijven. Er is even weinig van me over, dus bij mezelf? Alsof je steun zoekt bij een strohalm
Maar ik probeer het wel, bijvoorbeeld in het contact. Man appt dagelijks. Soms over afspraken, soms uit zorgzaamheid (kan ik boodschappen doen?), soms voor de gezelligheid (serieus). Alsof er niks aan de hand is. Ook dat verwart me zo. Dus ik reageer niet, of wat afstandelijker. Maar ik kan dat slecht volhouden. Omdat het zo ver van me af ligt. En dus voeren we gezellige gesprekjes als er met het hele gezin wordt gegeten. En ontstaan er in de avond ook nog wel hele goede gesprekken. Over mij, over hem, over ons. En na zo'n goed en vertrouwd gesprek komt altijd de kater. Want dan zijn we weer close en dan neemt hij weer afstand. Inderdaad killing.

Zo werk ik mezelf steeds in de nesten. Hoop kan heel giftig zijn. En het lukt me zo slecht om hardball te spelen. @Els, ik vind je idee echt goed. Zie het ook wel voor me . Maar tegelijk ben ik bang dat man voorgoed z'n tunnel inschiet en onbereikbaar wordt. Precies wat pennestreek zegt: man lijkt toch in de war. Niet met de dagelijkse dingen of werk (niets aan te merken!), maar emotioneel wel degelijk. Onvoorspelbaar.

Mijn ervaring

Mijn man werd verliefd op zijn veel jongere collega. Ik ontdekte het, heel cliché, per toeval via zijn telefoon. Hij beweerde dat er alleen maar vriendschap was maar zo voelde het niet. Na korte tijd en nadat bleek dat het contact tussen hem en zijn collega even intensief voortduurde, en na therapie, heb ik hem gedwongen te kiezen en hij koos voor mij en zijn kinderen. Ik was zó opgelucht en vol goede moed dit dal overwinnen, het ging weer goed en we hadden een heerlijke vakantie. Totdat hij enkele maanden later, voor mij volkomen onverwacht, alsnog onze relatie verbrak en mij daar de schuld van gaf, ik was zo veranderd volgens hem. En juist dat heeft mij zo veel pijn gedaan, dat kwam zo hard aan daar kan ik nu nog niet mee overweg.
Ik vraag me wel eens af hoe het gelopen zou zijn als ik hem in die eerste fase meer tijd en meer rust had gegeven, ik denk dat hij dan ook gegaan zou zijn maar dan had ik niet die genadeklap gehad van eerst voor mij kiezen en dan later alsnog gaan. Later bleek dat er natuurlijk toch een relatie was met die collega, die relatie ging uit en nu is er een nieuwe Truus die warempel de liefde van zijn leven blijkt te zijn.
Maar wat is wijsheid? Want hoe lang moet je iemand de tijd geven? En hoe handel je in een situatie waarbij je hele leven op zijn kop staat? Ik wens je veel sterkte.

Victoria

Victoria

24-06-2016 om 02:20

Stap eruit

Lieve moederziel,

Wat een verhaal toch weer. Ik ben net gescheiden, ook hier was er een Truus in het spel. Wat ik bij jou lees, en ook bij Pennestreek, is dat jullie er alles voor willen doen om het weer goed te laten komen. Bij jullie mannen zie ik dat niet. Zij hebben/hadden een Truus en willen daarbij ook nog even de voordelen van het gezinsleven voortzetten.
Het verhaal 'Ik ben al jaren ongelukkig', 'Ik twijfel al jaren aan onze relatie', etc. zijn echt heel erg cliché. Evenals 'het gevoel is weg'. Natuurlijk is het gevoel weg! Ze zijn verliefd op een ander en dan lijkt je eigen partner een saaie zeur en is je gevoel daarvoor volledig naar de achtergrond verdwenen. Maar er echt over praten vóór er een Truus aan de horizon verschijnt is er niet bij. Een losse opmerking of chagrijnige buien en dan moet jij maar raden dat hij 'ongelukkig' is. En dan kun je ook nog de schuld krijgen, want jij had het niet eens door! Blameshifting, noemt men dat.

Vreemdgaan is echt niet goed te praten. En mijn ervaring, en van alle vrouwen die ik ken; Als het eenmaal 1 keer is gebeurd, zal het weer gebeuren.

Mijn ex-man had 11 jaar geleden zijn eerste 'Truus'. Wat volgde was relatietherapie, ik heel erg mijn best doen en we bleven bij elkaar. Nu was er weer een 'Truus', met dezelfde clichéverhalen als de vorige keer. Dit werd overigens in alle toonaarden ontkend, heb er zelf achter moeten komen. Truus heeft het overigens uitgemaakt, want ze is ook getrouwd en gaat niet scheiden. Maar ik ben er klaar mee. Een man die niet praat en alleen maar twijfelt aan jullie relatie, en dan vlucht in Truusjes, daar heb je niets aan. Neem de stap, chin up, head high, en vraag die scheiding aan. Je zult zien wat een last er van je af zal vallen als je je geen zorgen meer hoeft te maken over de twijfels, de Truusjes, de onzekerheid, etc. Dit soort mannen zijn heel goed in manipuleren, afstoten/aantrekken, jou onzeker maken en jou afhankelijk maken. Trap er niet in en ga je eigen leven leiden. Veel mannen willen de stap niet zetten omdat ze zowel het gezin als Truus willen behouden. Dus verras hem met een afspraak bij bijv. de scheidingsmakelaar of een brief van je advocaat.
Klinkt misschien wat sarcastisch, maar ik heb geen geduld meer met dit soort mannen . En het huis? Verkopen die handel en ergens anders opnieuw beginnen met je kinderen. Ga ik nu ook doen. Gezinshuis staat te koop. Aan 1 kant moeilijk, maar het is ook een nieuw begin.
Zorg dat je je sociale contacten goed onderhoudt en vraag steun waar je maar kunt.
Sterkte dames, stay strong!

Els

Els

24-06-2016 om 08:24

Garanties

Zoals gezegd, individuele ervaringen bieden geen garanties voor de toekomst.
En ik geloof niet dat het een 'soort mannen' is. Het heeft volgens mij meer te maken met de (lange) tijd dat je samen bent. Heel cliché, met de sleur waarin je belandt. De dagelijkse rompslomp, kinderen, school, werk, ziekte, zieke ouders, overleden ouders, is een trein die doorgaat en je doet wat je moet doen. En voor je het in de gaten hebt ben je eigenlijk een heel ander iemand geworden. Niet bewust. Maar je treft jezelf aan in een situatie waarvan je denkt: hè, dit zou toch ook anders moeten kunnen? En dan lijkt het alleen op te lossen door een heel rigoureuze verandering. Of iemand anders (Truus) laat je zien dat je ook nog iemand anders bent. Grappig, aantrekkelijk, interessant. En je merkt dat het ook interessant is om iemand op deze manier te bekijken, iemand waarvan je nog niet alles weet die ook nog eens veel belangstelling voor je heeft. Kortom je wordt verliefd. En dat is de wake up. En veel mensen denken vervolgens dat hun partner is zoals hij geworden is. En dat dat nooit zal veranderen. Hoe lang is het geleden dat je echt hebt gevraagd hoe iemand ergens over denkt? Hoe lang is het geleden dat je een politiek onderwerp bediscussieerd hebt met je partner? Dat doe je toch niet meer? Je weet toch hoe hij erover denkt? En daarmee doe je jezelf tekort en plaats je je partner in een patroon. Je partner gaat leven en reageren als van hem wordt verwacht. En dan ben je niet meer jezelf. (dit werkt beide kanten op natuurlijk). Het gaat langzaam en ongemerkt en het is ook niet goed of fout. Het is gewoon zoals het gaat. En je komt er niet allebei precies tegelijkertijd achter wat er gaande is dus de een grijpt (heftig) in en de ander weet niet wat 'm overkomt!
En daarom denk ik dat je terug moet naar jezelf. Wie ben je ook alweer, wie ben je geworden? En vooral: doe iets wat de ander volstrekt niet verwacht (maar wat wel bij je oorspronkelijke zelf past natuurlijk!). Laat jezelf zien. En dan primair omdat dat echt beter is voor jezelf. Als vervolgens partner ontdekt dat hij toch graag bij je wil zijn kun je goed bij jezelf nagaan of jij dat ook nog wel wilt. En zo niet? Dan niet!

Nijntje

Nijntje

24-06-2016 om 10:46

Mooi, Els

Els, wat heb je dit mooi omschreven! Dank je wel.

GS

GS

24-06-2016 om 12:17

maar ook

belangrijk is de opmerking van Pennestreek dat ik net zo aanvoel: in hoeverre voelt man hetzelfde als moederziel? Man zegt wel geen overhaaste beslissingen te willen maken. Moederziel wil dat ook niet, maar om heel andere redenen lijkt het: het gezin, de warme herinneringen aan mooie tijden. Man denkt volgens mij alleen maar aan financiële risico's.
Waarom zou hij anders Truus aanhouden? Juist het nemen van een minares zet de zaak op de helling, en hij wilde toch alles niet overhaasten??

In een van de 'goede gesprekken' zou ik aankondigen dat dit niet zo langer gaat en als hij Truus niet wil opgeven, jij hem zijn vrijheid gunt om het echt uit te zoeken wat hij nou wil, maar dat dat wel betekent dat hij verhuist. Makkelijk gezegd, weet ik, maar je geeft je kinderen nu ook het voorbeeld mee dat je over je heen moet laat lopen. Je schrijft maar dat je het niet trekt, maar weet hij zelf dat wel? Waarom handel je er niet naar? In een eerdere reactie schreef ik al: Bij Truus blijven is killing voor jou en niet respectvol van hem naar jou toe. Zonder respect geen basis voor een relatie. Pijnlijk maar waar.

Tops

Tops

24-06-2016 om 12:29

tja

Ik heb moeite met het feit dat een Truus een bed klaar heeft. Dat is makkelijk: kiest hij voor vrouw dan is er een bed, kiest hij voor Truus dan is er een bed.
Het beste uit twee werelden en er komt geen moeilijke tijd voor ze aan, want daar hebben ze op de reservebank gewoon nog een vrouw zitten en wordt die het niet dan wel weer een ander.
Leren mannen zich niet uitspreken tijdens hun opvoeding of de eigen opvoeding aan hun kinderen?
Leren vrouwen dat ze zoveel moeten slikken omdat het gezin heilig is en zij weinig te bepalen hebben en geen initiatief kunnen nemen?
De vaas is kapot, maar ze willen liever een gelijmde brokkelige kwetsbare vaas dan een nieuwe (ooit).

Moederziel, je hebt echt een keuze. Jij mag dingen in gang zetten. Zelfs een scheiding hoeft niet het einde te betekenen van jullie relatie; je kunt altijd terug.

moederziel

moederziel

24-06-2016 om 17:04 Topicstarter

Wijze woorden

Dankjulliewel voor de wijze woorden. Ik laat ze goed op me inwerken en haal er kracht uit.
Toch wil ik nu nog geen scheiding inzetten. De reden daarvoor is niet dat ik niet durf, of dat ik bang ben voor de toekomst. Zelfs niet omdat ik bang zou zijn om man te verliezen. Op dit moment voel ik me rustig. De pijn is weer even gezakt. Ik weet dat ik de toekomst op eigen kracht aankan, en ik weet ook dat afscheid van man niet het einde van de wereld is.

Ik wil op dit moment niets doorzetten omdat er nog té veel variabelen zijn. Niet eens financieel, want waar een wil is... Daar hebben de schrijvers hier groot gelijk in. Als het moet, kan het huis worden verkocht.
De variabelen zitten vooral in het gedrag van man: de wisselvalligheid, de twijfel, de levensgeschiedenis die ook nog doorklinkt. Ik overzie nu nog niet wat precies wat veroorzaakt. Zoals eerder gezegd: ik heb soms het gevoel dat het niet (alleen) om mij gaat. Ik moet eerst voor mezelf helder krijgen wat ik daarmee moet en wil. Dat geduld wil ik nu nog even zien op te brengen, ook al is dat slopend. Ik probeer mezelf zo goed mogelijk op afstand te zetten. Kijken wat er gebeurt als er tijd en ruimte is. Slopend, ja. En geen enkele garantie op een vervolg van dit huwelijk. Maar wel het dichtst bij mezelf. Opgeven kan altijd nog. Jullie mogen me nu massaal voor gek verklaren

Depressie

Een man kan jaren onderweg zijn met een depressie. Als hij dan niet voor jou kiest, maar het in het midden houdt, en jij maar afwacht, wat doet dat met jou?

moederziel

moederziel

24-06-2016 om 17:14 Topicstarter

En voor Els

'En daarom denk ik dat je terug moet naar jezelf. Wie ben je ook alweer, wie ben je geworden? En vooral: doe iets wat de ander volstrekt niet verwacht (maar wat wel bij je oorspronkelijke zelf past natuurlijk!). Laat jezelf zien. En dan primair omdat dat echt beter is voor jezelf. Als vervolgens partner ontdekt dat hij toch graag bij je wil zijn kun je goed bij jezelf nagaan of jij dat ook nog wel wilt. En zo niet? Dan niet!'

Ik kan me daar helemaal in vinden. Deze helse periode is ook een leerschool. Een keiharde, maar ik leer wel. Elke dag. Om niet afhankelijk te zijn, mijn kracht weer (terug) te vinden. Ook die was in de dagelijkse loop der dingen weggezakt. Maar ik voel m weer opkomen hoor! Met dank aan veel sterke vrouwen om me heen die me steunen en in wie ik mezelf herken. Vriendinnen, familie en hier. Dat doet zo goed.

moederziel

moederziel

24-06-2016 om 17:16 Topicstarter

Afwachten?

Ik weet niet of ik afwacht. Ik wil dóór met mijn leven. Daarom ook moet ik nu afstand bewaren en voor mezelf kiezen. Het voor mezelf draaglijk maken.
Maar ik ga ook nog niet scheiden.

hmmm

Ik denk dat juist als je nog ooit soort van een toekomst samen wilt, dat je dan nu wèl grenzen moet stellen: Truus eruit (uit zijn leven) of hij eruit. Je kunt hem nu wel alle tijd en ruimte geven, maar stel dat hij na verloop van tijd alsnog voor jou kiest, dan blijft zo'n 'van 2 walletjes' periode lijkt mij wel nog lang na-etteren. Voor jullie allebei. Hij doet je nogal wat aan hiermee, en ergens zullen jullie dat dan weer moeten verwerken.
Dus ik zeg: ruimte geven enz. prima, maar wel zonder tweede relatie ernaast. En anders moet hij zijn ontdekkingstocht toch echt elders voortzetten. Dat is op geen enkele wijze een onredelijke eis. En ook wel een beter voorbeeld voor je kinderen trouwens…

Pennestreek

Pennestreek

24-06-2016 om 21:51

Ben het met de dames eens

Zoals ik al eerder schreef: Truus ernaast is echt geen optie. Ten eerste omdat hij jou daarmee ongelooflijk veel (zeer onnodig en dus extra wreed) pijn doet. Ten tweede omdat dit absoluut GEEN voorbeeld is om aan je kinderen te geven, zo respectloos naar jou toe, dat zou hij zelf niet moeten willen. En ten derde omdat hij zelf op deze manier onmogelijk een goed doordachte beslissing kan nemen.
Dus ik ben bang dat je hem toch voor de keus moet stellen. Hij moet wakker geschud worden en ik denk dat jij dat moet forceren. Maar ik snap helemaal je twijfels daarover.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.