Relaties Relaties

Relaties

Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
mindie

mindie

25-06-2016 om 11:53

wauw

Lastig hoor, wat moet jij je vreselijk voelen.
Je vraagt om objectief advies, kan ik je absoluut niet geven, is er volgens mij ook echt niet.
In dit soort zaken kun je niet objectief staan.

Het enige dat je kunt doen, lijkt mij, is proberen zo dicht mogelijk bij je zelf te gaan/blijven staan. Zorgen dat je jezelf niet kwijtraakt.
Ongeacht de uitkomsten moet je uiteindelijk vooral met jezelf door de rest van je leven.
Als je nu jezelf volgt dan kan het haast niet anders dan dat je straks goed/het best op deze periode kunt terugkijken.

(een crisis kan ongelofelijk k#%%$#&%% aanvoelen. Maar heeft altijd een functie. Wel is het aan ons om er 'het goede' mee te doen, het te gebruiken als nieuwe openingen, er positiviteit uit te halen en uiteindelijk de ruimte te creëren voor verandering, maar eerst moet je de crisis aanvaarden)
Sterkte.

moederziel

moederziel

25-06-2016 om 19:09 Topicstarter

Doet me goed

Het doet me zo goed om dit alles te kunnen delen. Jullie reacties zijn heel waardevol voor me.

Ik heb meermalen gezegd tegen man dat ik hier gruwelijk veel pijn van heb, van zijn handelen en van het feit dat hij niet voor ons wil vechten. Hij geeft Truus niet op. We zijn op dit moment uit elkaar, leven gescheiden. Weliswaar in hetzelfde pand, maar we voeren gescheiden huishoudens.
Dat ik desondanks nog geen scheiding wil inzetten, is omdat er nog veel dingen niet kloppen. De wisselende moods van man, de plotselinge afstandelijkheid tov de kinderen, de boosheid, het lijntje naar mij dat hij in stand houdt. Zijn gedrag staat haaks op man met wie ik 20+ jaar samen was. Ik heb nagedacht over wat Pennestreek schreef over of man dat hechte gezin ook zo heeft gevoeld. Ja, dat heeft hij. 100% zeker. Daar hebben we het vaak genoeg over gehad. Over die enorme rijkdom. Maar hij is ergens in het afgelopen jaar uitgestapt. En waarom, dat houdt me bezig. What happened?

Ik sluit me zoveel mogelijk af voor zijn gedrag, probeer zo dicht mogelijk bij mezelf te blijven. Voor een slecht voorbeeld naar de kinderen toe ben ik niet bang. De oudsten zien heel goed wat er gaande is en dat ik handel uit de overtuiging dat je zoiets groots niet zomaar opgeeft. Het werkt eerder andersom: het respect voor hun vader is bij de kinderen niet meer vanzelfsprekend.

Lichamelijk wel in orde?

Als ik lees dat het gedrag van je man zo anders is, het kan een midlife crisis wezen, of een soort overgang. Maar ik ken ook een stel dat uit elkaar is gegaan vanwege een hersenbloeding, het gedrag van man werd ook zo anders, zij stelde: ik heb aan totaal iemand anders trouw beloofd.
Nu was het bekend dat er een hersenbloeding had plaatsgevonden, maar zoiets kan ook minder opvallend gebeuren.

Pennestreek

Pennestreek

25-06-2016 om 20:17

Bedoelde het allebei net anders dan jij het opvat

Ik bedoelde: ziet je man het ook zo, dat het probleem niet in jou of jullie relatie ligt, maar in hemzelf. Mijn man namelijk niet. Aan hem mankeert niets, hij heeft geen issues overgehouden aan zijn jeugd of de scheiding van zijn ouders, hij houdt 'gewoon' niet meer van mij.

En dat slechte voorbeeld, dat ben jij niet, maar dat is je man die het blijkbaar volkomen normaal en gerechtvaardigd vindt om er een Truus op na te houden terwijl hij niet eens doet alsof zij wat voor hem betekent maar waarmee hij jou wel schoffeert en pijn doet. Ik vind dat dus een enorm slecht voorbeeld voor je kinderen, alsof je geen rekening hoeft te houden met de gevoelens van je partner. Ongelooflijk vind ik dat. En ik kan er ook echt geen excuus voor bedenken.

Jou, en mezelf , vind ik wel een goed voorbeeld, omdat je laat zien dat jij een lange relatie en een intact gezin wel de moeite waard vindt om voor te vechten!

moederziel

moederziel

25-06-2016 om 21:00 Topicstarter

Pennestreek

Oh dan snap ik het

Om in te gaan op wat je schrijft: man benoemt bij vlagen zelf dat er van alles meespeelt. Vraagt zich af waar zijn onvrede vandaan komt, waarom hij niks voelt, waar zijn hardheid en boosheid vandaan komen. Dat besef komt vaak in de diepere gesprekken, dan gaat man even 'open'. Als we over de relatie praten, ziet hij zijn eigen aandeel. noemt ons stomkoppen dat we niet op tijd hebben gezien dat het scheef ging. Maar over zijn handelen nu, met Truus, geen woord.

En dat slechte voorbeeld naar de kinderen... Tsja.... Zijn handelwijze is zijn verantwoordelijkheid. Hij zal de schade zelf moeten herstellen op enig moment. Ik vertel de kinderen dat papa superveel van ze houdt, maar ik kan dit niet oplossen. Praten met de kinderen doet hij nu niet. Dat zal hij toch moeten doen, ooit.

Zomaareven

Zomaareven

25-06-2016 om 21:18

Waarschijnlijk een idiote gedachte

Vooropgesteld; ik ken je man niet en geen idee hoe of wat maar zou het wellicht kunnen zijn dat Truus een man is en dat zijn verwarring (en zwijgen erover) verklaard?

Lente

Lente

25-06-2016 om 22:22

Kan het een depressie zijn (bij je man) ?

Zou je man open staan voor een gesprek met een psycholoog om e.e.a. op een rijtje te zetten, hoe hij zich voelt, zover mogelijk los van de relatieperikelen?
Zo te lezen loopt van alles door elkaar. En is Truus het kleinste probleem (voor een buitenstaander).

moederziel

moederziel

25-06-2016 om 22:37 Topicstarter

Zomaareven

Hahaha, dat had natuurlijk gekund. Maar nee, het is echt een vrouw. Een moeder van kinderen overigens ook. Kort geleden zelf uit een kapotte relatie gekomen.

moederziel

moederziel

25-06-2016 om 22:44 Topicstarter

Psycholoog is er

Hulp van een therapeut is/was er, maar naar zeggen van man was er niks geks te vinden en daar bleef het dus bij. Dat kan natuurlijk best. Maar ik weet dat man een meester is in het verbergen van wat er echt in hem omgaat. Een luie therapeut laat zich daardoor in slaap sussen, zeker als man dat wel zo gemakkelijk vindt.

Nogmaals: het is niet aan mij om man aan een diagnose te onderwerpen. Het is meer dat ik aan alle kanten het gevoel heb dat er dingen niet kloppen. Dat gevoel is nergens door onderbouwd, behalve dan meer dan 20 jaar nabijheid en de wetenschap dat ik man als een van de hele weinigen goed ken.
Depressie? Zou goed kunnen. Zeker een gemaskeerde. Maar ook die kennis verandert helaas niks aan deze bizarre situatie

Moeder

Moeder

25-06-2016 om 22:53

Wachten

Dat ik desondanks nog geen scheiding wil inzetten, is omdat er nog veel dingen niet kloppen.

Dat begrijp ik. Maar waar precies wacht je op? Op diepere inzichten bij je man? Op het punt dat jij er genoeg van hebt? Op een externe factor (lees Truus) die de boel laat ploffen?
Je wil niet nu stappen ondernemen en dat is een keus. Maar ik denk dat het goed is om voor jezelf helder te hebben waarop en waarom je wacht.

moederziel

moederziel

25-06-2016 om 23:42 Topicstarter

Ja, dat zijn rake vragen, Moeder

Waarop en waarom ik wacht?
Ik voel het zelf niet als wachten, maar eigenlijk meer als het terugpakken van de regie. Ik wacht omdat voor mij het moment nog niet hier is. Ik wil zelf het moment bepalen waarop het voor mij genoeg is. Ik wil nu graag nog wat tijd hebben om mijn stappen te kunnen zetten.
In de tussentijd hoop ik meer helderheid te krijgen over de puzzelstukjes die nog niet passen.

Het is nog altijd een helse toestand. Maar ik wil ergens nog een beetje het gevoel hebben dat ik in die chaos iets zelf heb ik te brengen. Het slaat misschien nergens op, maar het geeft me toch een iets beter gevoel. In elk geval over mezelf

Waarom dan niet gelukkig?

'Het beste uit twee werelden en er komt geen moeilijke tijd voor ze aan, want daar hebben ze op de reservebank gewoon nog een vrouw zitten en wordt die het niet dan wel weer een ander.' soortgelijke beschrijvingen komen een paar keer naar voren als beschrijving van de situatie van man: hij heeft het gemakkelijk, het beste etc. Vraag: waarom is hij dan niet gelukkig? Hij zou dan toch zingend door het huis moeten lopen?
Zou het ook kunnen zijn dat hij twijfelt om grote stappen te nemen in zijn leven, omdat hij zich heel erg bewust is van wat hij zijn vrouw en kinderen aandoet?
Neemt niet weg dat hij het nu iedereen wel erg moeilijk maakt.

Els gaf een mooie beschrijving van een mogelijke situatie. Er is in alle onzekerheid die er nu is niet zo heel veel wat je kunt doen 9tenzij je iets wil forceren), behalve dan dat je weet dat je het hoe dan ook met jezelf moet uithouden. Wat er ook gebeurt, je zult altijd met jezelf moeten leven. en wellicht is dat een eerste stap waar je nu tijd voor kunt nemen.

Een tweede stap zou kunnen zijn dat je een paar dagen ertussenuit gaat, hetzij alleen, hetzij met man. Moet je zelf even inschatten, wat je zelf wil. Hem alleen laten met de kinderen drukt hem met de neus op de feiten: wat als je er alleen voor staat. Maar hem meenemen naar iets wat jij heel leuk, mooi of bijzonder vindt kan ook verhelderend zijn, in positieve of negatieve zin. het levert altijd weer wat op.

Tsjor

Een scheiding valt mee, uiteindelijk

En ik kan het weten, mijn ouders zijn gescheiden en ik heb het overleefd, ik ben gescheiden en ik en mijn ex en kinderen hebben het overleefd. Het is niet leuk nee, en ik doe er niet gemakkelijk over maar aan de andere kant, je maatje zoals je schrijft is al een hele poos je maatje niet meer. Een mens lijdt het meest door het lijden dat het vreest.
Ik heb behoorlijk wat gescheiden vriendinnen, blijkbaar trekt soort soort, en allemaal zijn ze er sterker van geworden. Ik ken geen enkele vrouw die langer dan twee jaar gescheiden is en nog dagelijks verdrietig is. De angst en de pijn vallen (achteraf) mee. Ook de liefde naar je ex toe verdwijnt.
Voor je kinderen moet deze situatie ook niet te lang duren. Vier maanden is lang. Het is onzeker en pijnlijk. Maak het geen jaar.
Sini

moederziel

moederziel

28-06-2016 om 00:46 Topicstarter

Hoge woord is eruit

Vanavond in gesprek met man kwam het hoge woord eruit: man is totaal leeg vanbinnen en wil serieuze hulp zoeken om af te rekenen met zijn demonen.. Ik vind het verdrietig en rot voor hem, maar ben tegelijk opgelucht. Het voelt als een kleine, maar belangrijke stap.

Els

Els

28-06-2016 om 08:09

Oei, moederziel

Ach. Wat moeilijk. Voor hem en voor jou. Wat goed dat hij hulp wil zoeken (lukt het hem dat ook echt te doen?), ik hoop dat het jou lukt om stevig op je benen te blijven staan. Het zal niet gemakkelijk worden en een 'quick fix' zal er in deze situatie ook niet in zitten. Zelf heb ik (gelukkig) geen ervaring met depressiviteit maar ik kan me voorstellen dat het nuttig kan zijn je al redelijk snel te verdiepen in het omgaan met / steunen van depressieve mensen?
Veel sterkte!

Pennestreek

Pennestreek

28-06-2016 om 11:17

Wat goed van hem dat hij aan de slag wil

Hoe dan ook wordt de komende tijd zwaar. Zowel voor hem als voor jou. Maar wat ontzettend goed dat hij nu toch naar zichzelf kijkt en met zichzelf aan de slag wil. Hopelijk lukt dat ook snel.
En dan is het inderdaad zaak voor jou om zelf zo stabiel mogelijk te zijn. Daarvoor is het heel belangrijk dat jij ook veel aan jezelf denkt. Misschien voor jou ook goed om naar een soort lotgenotengroepje te gaan, of misschien tzt ook gesprekken met een therapeut (of dat die van je man moet/kan zijn, of juist een ander, dat moet je tzt denk ik maar bekijken).
En wat heeft hij gezegd over Truus? Gaat hij daar nu wel een punt achter zetten?
Heel veel sterkte in ieder geval, voor jullie allebei.

nou

Als hij zich leeg voelt van binnen, moet het ook niet zo'n opgave voor hem zijn om te kappen met Truus. Dat mag hij dan best voor jou over hebben. Jij voelt je tenslotte niet leeg van binnen. Dat zou ik hem toch nog wel eventjes laten weten.

Victoria

Victoria

28-06-2016 om 15:49

Teveel begrip voor man

Ik denk toch dat ik een ietwat andere mening ben toegedaan dan de meeste meeschrijvers hier.
In mijn optiek bestaat er een groep mannen (ook vrouwen uiteraard) die eigenlijk geen geschikt relatiemateriaal zijn. Dit zijn mannen die niet goed over gevoelens en wezenlijke zaken kunnen praten (die gesprekken gaan ze uit de weg, en vluchten in andere dingen, zoals werk, hobby's, andere vrouwen/mannen), maar wel veel aandacht nodig hebben.
Als partner van zo iemand probeer je met man en macht de boel bij elkaar te houden. Je zorgt voor de kinderen, probeert de sfeer goed te houden en zoekt vaak oorzaken van problemen bij jezelf. Je partner sterkt je hier ook in, want die is vaak ook zeer kritisch t.o.v. jou.
Vervolgens gaat partner 1 of meerdere malen vreemd (en of er nou sex bij komt of het juist een emotionele relatie is, maakt niet uit). Jij zoekt de oorzaak in de relatie, in je eigen gedrag, vindt dat je zelf moet veranderen, etc. Dan kun je een 'pick-me-dance' ('kies-mij-dans') gaan uitvoeren, want je wilt hem terug, je wilt je gezin intact houden, etc. Dan kan er een traject volgen van relatietherapie en ga je er weer vol tegenaan.
Wat je je af kunt vragen is of je partner ook zijn best doet. En of hij wel van je houdt. Houdt hij van jou of van de aandacht die hij van je krijgt? En omdat hij misschien minder aandacht kreeg omdat je die aandacht niet continu kunt opbrengen, is hij daarom zijn 'heil' elders gaan zoeken? Wat heeft je partner jou gebracht in jullie relatie? Was hij er voor jou toen je het moeilijk had? Of was je er alleen voor hem toen hij het moeilijk had? Wat ik heel vaak zie (ook bij mezelf gezien) is dat je een soort potentieel in je partner ziet dat er maar niet uit komt. En je denkt dat jij dat potentieel op 1 of andere manier kunt 'opwekken'. Maar dat is niet zo.
Soms moet je onder ogen zien dat je partner, met wie je al jaren samen bent, niet geschikt is voor een relatie. Wat mij echt de schellen van de ogen heeft doen vallen is de website chumplady.com (leave a cheater, gain a life). Met veel humor geschreven en zoveel herkenning.
Groet,
Victoria

Tops

Tops

28-06-2016 om 16:46

Victoria mooi!

"Als partner van zo iemand probeer je met man en macht de boel bij elkaar te houden. Je zorgt voor de kinderen, probeert de sfeer goed te houden en zoekt vaak oorzaken van problemen bij jezelf"

Daar zeg je iets dat zo waar kan zijn. Alles oplossen, overal initiatief voor nemen voor iets dat eigenlijk nooit een echte volwaardige relatie gebleken is. Het kaartenhuis. Dat hechte, mooie lijkt er nooit zo geweest te zijn; wel in je hoofd. Maar je zag het niet, want je had het te druk met alle ballen hooghouden. Dat was je taak, jij hield de vloot varende en hij lag in een bijbootje met een pina colada te kijken wanneer hij er uit kon springen. En dan zegt je omgeving: nou ik vind mensen tegenwoordig zo snel scheiden, je hebt nog niet alles geprobeerd.
Nee, HIJ heeft nog niets geprobeerd. Maarja...hij is zielig en krijgt aan alle kanten hulp en jij mag het uitzoeken.
Zo, dat is er uit. Voor mij en vast voor nog veel meer partners van zulke partners.

Sally MacLennane

Sally MacLennane

28-06-2016 om 16:52

Tops en Victoria

Ik ben het met jullie eens. Natuurlijk geldt dat niet voor elke "lastige relatie", maar een man met demonen die beweert leeg te zijn van binnen maar wel energie kan opbrengen voor een Truus... Hoeveel energie wil je daar in steken?

Pennestreek

Pennestreek

28-06-2016 om 17:42

Mooi Victoria

Ik ga hier eens lang en diep over nadenken. Want het is zo moeilijk om te zien wat er nu eigenlijk gebeurt als je middenin zo'n relatie zit. En het is zo verdomd moeilijk om dat ideaalbeeld dat je hebt, en waarvan je denkt dat het waar kan worden als je maar..., los te laten. Dat ideaalbeeld heb ik al 28 jaar, het is lastig om dat los te laten, omdat ik dan eigenlijk toe moet geven dat ik al die jaren getrokken heb aan een dood paard. Pfff...
Hier is het ook nog eens zo dat ik mezelf emotioneel heel afhankelijk heb gemaakt van hem. Dus twee kanten op geen gelijkwaardige relatie.
Ook al is hier dan geen ander in het spel, hij is wel degelijk gevlucht in hobby en sociaal leven zonder mij. Dus het patroon herken ik in dat opzicht wel.

GS

GS

28-06-2016 om 18:25

Demonen

Dat je man zijn demonen te lijf wil gaan is mooi. Maar laat hij ze pakken? Hij speelt zelf kat en muis bij de psych waar hij nu is. Hij moet niet wachten tot iemand hem doorheeft, hij moet zelf openheid geven.

Geweldig

GS, dat jij dat al allemaal weet over iemand die je niet kent, met een pscyholoog die je niet kent en waar het eerste gesprek nog moet plaatsvinden. Ken je deze man persoonlijk? Ben je misschien Truus? Of is dit een kladder uit de pot: ze zijn ook allemaal hetzelfde?

Tsjor

Victoria

'Dit zijn mannen die niet goed over gevoelens en wezenlijke zaken kunnen praten (die gesprekken gaan ze uit de weg, en vluchten in andere dingen, zoals werk, hobby's, andere vrouwen/mannen), maar wel veel aandacht nodig hebben.' Het criterium van 'niet goed' is wat onduidelijk, niet goed volgens wie? Maar als je deze beschrijving hanteert voor niet-relatiebekwame mensen, dan denk ik dat er slechts een paar sporadische goedzakken overblijven. Als die al een aardige vriendin vinden.
Ook hier zie ik een grote 'het is allemaal dezelfde pot ellende' staan, waar vrouwen dan het slachtoffer van zijn, tenzij ze voor zichzelf opkomen en hem wegdoen. Retoriek uit de begindagen van de tweede feministische golf.

Tsjor

Moederziel

Van mijn eigen depressieve periode weet ik, dat het ergste was dat er totaal gen emotionele uitwisseling was tussen mezelf en mijn omgeving. Ik zag mijn kind op de grond zitten huilen en ik wist ergens dat het mijn taak was om daar iets mee te doen. Maar elk 'normaal' gevoel van oh jee, wat is er aan de hand, bezorgdheid, liefde etc. allemaal helemaal niets. Dat was heel erg,w ant je bent daardoor je kompas ook kwijt, je weet niet meer of je moet opstaan of blijven zitten, lopen of wegvluchten. Heel soms komen er glimpjes naar voren van iets waarvan je denkt dat dat die gevoelens zouden kunnen zijn, dat het weer terugkomt. Daar klamp je je dan aan vast. aan iets, of iemand. Maar al snel weet je dat ook dat teleurstellend is, dat het nog niet over is.
Zo'n gevoel heeft niets met de ander te maken, het had niets met mijn kind te maken, het heeft ook niets met jou te maken als je man zich zo voelt. ook de glimpjes hebben geen redelijke basis, het is niet omdat iemand dan iets goeds zegt of doet.
Het begon voor mij pas te kantelen toen mijn dochter tegen mij zei: goh, wat fijn mam, dat je vandaag plezier had. Ik had de tv opgeëist om schaatsen te kijken. En dat is achteraf ook het eerste teken dat het beter ging: weer iets voor jezelf opeisen omdat je weet (cognitief) dat je dar plezier in hebt. Voordat dat moment aanbrak was ik al een lange periode verder, met zeer goede begeleiding van een huisarts, medicijnen, en onderzoeken van een psychiater en nog wat geklets van een psycholoog. Wat heeft dat lang geduurd.
Het meeste had ik aan het advies van een arts die o.a. zei: je moet drukte vermijden, slecht nieuws vermijden, doen wat je moet doen (dagelijkse routineklusjes), elke dag een half uur wandelen en genoeg rust nemen.
Waar ik absoluut niet tegen zou hebben gekund is als iemand dan hysterisch was gaan doen over een Hannes, die toen ook door mijn leven liep. Vergeet Hannes, vergeet Truus. Misschien gaat hij wel naar Truus, maar dan is dat omdat hij anders uit deze periode komt dan hij er vooraf inging. Het is dan een andere man geworden.
Ik denk dat je ondertussen inderdaad goed voor jezelf moet zorgen. zorgen dat je niet meegesleept wordt in het gat. Zorgen dat je zelf stabiel op twee benen blijft staan en ook de toekomst aankunt. Zorgen dat de kinderen plezier hebben. Af en toe proberen om hem mee te nemen in plezierige dingen: ik wil graag dat je meegaat als we zondag naar .... gaan. Als hij dat wil, prima. als hij daar nog niet aan toe is, ook goed. Wat jou betreft hoeft er geen discussie te zijn: jij kiest voor de plezierige kantenv an het leven en daar ga je ook voor staan. Ondertussen biedt je hem dat constant aan, zodat hij elk moment in kan stappen. Als het vandaag niet is, dan over drie maanden of zes maanden of een jar. En als hij het laat schieten, dan is dat jammer voor hem. Hopelijk gaa thet dan wel goed met hem.

Tsjor

Titel

Ik keek nog even naar de titel van je eerste bericht: 'Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit.' Gelukkig is het niet jouw hel, je moet je dar in elk geval niet in mee laten slepen, want daar heb je niets aan en de ander ook niet. je man heeft mensen nodig die nog stevig op de kant zitten en hem kunnen helpen om de put uit te komen, op het moment dat hij daartoe in staat is. Hij heeft iet iemand nodig die met hem samen de put in springt.
En wat dat vastzitten betreft: dat is meer omdat je jezelf hebt vastgezet door bepaalde voorwaarden te stellen aan je levensgeluk. Als je dat los kunt laten (levensgeluk laat zich niet afdwingen, er is bijvoorbeeld geen enkele vreugde te halen uit een afgedwongen relatie) dan ben je vrij.

Tsjor

Vesper Lynd

Vesper Lynd

28-06-2016 om 22:08

Even ademruimte

Het is niet de eerste man die een vlucht neemt naar vermeende zeer twijfelachtige geestelijke nood, terwijl hij eigenlijk gewoon wat tijd wil hebben en zijn vrouw 'van zijn nek'. Die heb ik al zo vaak gehoord, en dan is hij ineens de zielige die aandacht nodig heeft. Trap er niet in.

Tops

Tops

28-06-2016 om 22:35

als hij

als hij echt zo depressief is heeft hij helemaal geen ruimte voor een Truus en Truus die net uit een kapotte relatie komt vast ook geen behoefte aan hem.

moederziel

moederziel

28-06-2016 om 22:56 Topicstarter

Verdedigen?

Dankjulliewel voor de reacties. Ik ga man hier niet verdedigen, maar wil wel zeggen dat ik zelf nergens in mijn posts man als zielig heb weggezet. Ik schrijf hier ook niet om begrip voor hem te krijgen, of voor zijn pijnlijke handelen. Ik schrijf en lees hier om wijzer te worden over hoe ik deze complexe situatie kan handelen zonder er aan onderdoor te gaan.
Ik vind sommige reacties hard, maar begrijp ook dat ze bedoeld zijn om mij te waarschuwen. Ik zie zelf natuurlijk ook het ongelooflijk dubbele in de situatie, het irrationele, het verwoestende. Het is mijn keuze op dit moment om daar niet met een scheidingsaanvraag op te reageren. Niet omdat ik zou vasthouden aan een romantisch ideaal, of omdat ik man de hand boven het hoofd hou. Nee zeg. Ik ben realistisch genoeg.
Ik maak een pas op de plaats omdat ik eerst wil zien wat er nu gebeurt.

moederziel

moederziel

28-06-2016 om 23:04 Topicstarter

Tsjor

Wat een rake beschrijving van je depressie. Ik heb lang geleden zelf een depressie gehad en kan me ook nog goed herinneren hoe ik als het ware naar mezelf keek. Ik handelde op de automatische piloot maar leek als het ware uit mezelf getreden. Je neemt je omgeving anders waar. Door een gevoelsmatige mist. Of door niets, gewoon leeg.

Ik weet dat dit kang kan duren en ik weet ook dat ik hier niet bij kan helpen. Ik moet blijven staan, in het oog van de storm. Voor mezelf en mijn kinderen. En zonder enige garantie op een goede afloop.
Het enige lichtpuntje dat ik zie, is dat dingen in beweging zijn. Ik zit nog steeds in de hel, maar iets minder muurvast. Al was het maar omdat ik me nu iets sterker voel om in uiterste nood zelf knopen door te hakken. Dat voelt beter hoor!

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.