Relaties Relaties

Relaties

Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Tops

'als hij echt zo depressief is heeft hij helemaal geen ruimte voor een Truus en Truus die net uit een kapotte relatie komt vast ook geen behoefte aan hem.' Uit eigen ervaring weet ik dat dit niet klopt. Ik noemde het 'glimpjes' van gevoelens die je even de indruk geven dat je wel nog leeft.
Vergis je ook niet in de ongelukkige vrouwen die gelukkiger denken te worden als ze een nog ongelukkigere man kunnen verzorgen.
Dat het een zieke relatie is of zou zijn (geworden, in mijn geval), dat deel ik van harte. Maar iemand die depressief is is ook niet gezond.

Tsjor

Tops

Tops

28-06-2016 om 23:42

Tsjor

Daarom schreef ik: als hij echt ZO depressief is.

Uit eigen ervaring (en met dierbaren) met 4 major depressies binnen 6 jaar en nog steeds antidepressiva slikkend (23 jaar) weet ik dat als je depressief genoeg bent en levenloos, emotie er niet is, het sexuele nog veel eerder dan dat vertrokken is.
Als ik glimpjes had zoals je dat omschrijft, dan was ik blij dat het niet voelde als een berg om bv alleen al naar het toilet te gaan of mezelf aan te kleden, een hap door te slikken zonder nadenken.
Als iemand tijd heeft te vluchten in een buitenechtelijke relatie dan zou ik dat eerder als down/dip of ontevreden beschouwen.

Tops

Tops

28-06-2016 om 23:43

en, ps

ik geloof ook niet dat de evt dip of lichte depressie te maken heeft met de Truus. Wel dat het als excuus zou kunnen worden aangevoerd. Maar dan doe je echte depressieve mensen zwaar te kort.

Victoria

Victoria

29-06-2016 om 00:09

Feministische golf

Tsjor, het heeft werkelijk niets met feministische golven te maken, klinkt nogal laatdunkend hoe je dat brengt. Jij zegt dat de meeste mannen dan geen relatiemateriaal zijn, maar ik ken genoeg mannen die wel over wezenlijke zaken kunnen praten op z'n tijd en niet vluchten in hun eigen wereld, hun eigen bezigheden en hun vrouw alles laten opknappen (de zorg voor de kinderen, de administratie, de financiën, de vakanties uitzoeken en boeken, het huishouden, alles regelen rondom de scholen en andere bezigheden van de kinderen, etc. En dat alles naast een baan uiteraard. Man heeft alleen een baan en doet verder niets voor het gezin, alleen voor zichzelf).
Helaas had ik een man die voornamelijk met zichzelf bezig was en is, maar dat betekent zeker niet dat ik alle mannen over 1 kam scheer.
Wel zie ik zeker overeenkomsten met de (ex-)mannen van Moederziel, Pennestreek en Tops. Sommige mannen vinden het gewoon heel makkelijk om getrouwd te zijn en alles voor hen te laten regelen, en daarnaast doen ze waar zij zin in hebben. Dat betekent inderdaad vaak niet dat ze ook gelukkig zijn. Ze missen wel degelijk iets, maar zijn niet in staat om te zien dat zijzelf wellicht de oorzaak zijn van hun ongelukkige gevoel. En dan heb ik het niet over een depressie, maar over het niet kunnen en/of willen reflecteren op eigen gedrag/denkwijzen, weinig zelfinzicht en vaak niet nadenken over consequenties van daden en uitspraken. En als bij de partner de koek opraakt, zoeken ze het vaak elders. (Mijn ex kan supercharmant zijn, maar hij kan eigenlijk geen intieme relatie aan.)
En die koek raakt vaak op op het moment dat je je realiseert dat alles om die man draait. En dat er in de relatie nauwelijks ruimte is voor jou, omdat hij alle ruimte heeft ingenomen. Dan ga je je anders opstellen en dat vindt die man dan niet leuk.
Overigens wilde mijn man scheiden, want hij dacht me direct in te kunnen ruilen voor iemand anders. Dat liep echter anders en man ging vreselijk zielig doen. Daar was ik niet meer gevoelig voor, dus nu is de scheiding net een feit. En nu ik terugkijk, zie ik dat IK een relatie onderhield, maar hij niet. Hij vond het wel prima, zo'n 25 jaar lang. En nu weet hij eigenlijk niet zo goed wat hij met zijn leven aan moet. Maar dat is niet meer mijn probleem. En als dat feminisme is van de eerste, tweede of laatste golf maakt me dat echt niets uit. Na al het gezeur van mijn ex-man, al de negativiteit, de kritiek, het aandacht opeisen, is het voor mij een opluchting dat hij weg is. Ik geniet nu van de rust. Natuurlijk mis ik soms ook iemand met wie ik direct iets kan delen, maar eigenlijk weet ik dat hij nauwelijks interesse had voor de zaken die mij bezighielden, dus er is weinig verschil. Best triest.
Ik zie mezelf niet als slachtoffer, ik heb zijn gedrag ook mogelijk gemaakt en veel te lang getolereerd. Maar op een gegeven moment is de maat vol.

moederziel

moederziel

29-06-2016 om 12:14 Topicstarter

Ho wacht even

Ik vind het lastig dat hier best makkelijk conclusies worden getrokken over de toestand van man. Ik weet niet of hij depressief is. Dat zal eerder een arts moeten vaststellen, denk ik. Hij zegt leeg te zijn vanbinnen, heel veel woede te voelen over heel veel en wil daar hulp bij. Of dit valt in de categorie aanstelleritis, weet ik ook niet, maar gezien de puinhoop die hij nu maakt en die ontzettend haaks staat op hoe hij hiervoor in het leven stond, lijkt mij dat er toch iets aan de hand is.
Maar ik ben niet zn therapeut. En ik heb ook geen flauw idee of er een slag mannen is dat niet deugt. Dat zal zeker zo zijn, naar in de 20+ jaar hiervoor heb ik heus wel zijn sterke en zwakke punten gezien, maar ook heel erg veel steun aan hem gehad. In alle opzichten.

Ik zoek zelf op deze plek eigenlijk vooral naar manieren om te dealen met waar ik in zit. That's all.

Els

Els

29-06-2016 om 13:44

Ach, moederziel

Ook hier is het natuurlijk zo dat regeerders op het topic ook graag hun eigen verhaal kwijt willen. En ook nog: als je het veralgemeniseerd heb je in elk geval bevestigd dat je er niets aan kon doen!
Zolang je nog niet weet wat (en of) er iets aan de hand is met man (bv depressie) vind ik dat hij het 'verdient' dat je hem steunt. Tegelijkertijd is dat in je eigen belang, uiteraard. Ondertussen is dit een goede gelegenheid om zelf (weer) steviger in je schoenen te komen te staan; heb je er over gedacht om zelf ook met een 'coach' of therapeut te gaan praten? Niet per sé in het medische circuit (psycholoog oid) maar misschien iemand die hier meer spiritueel of zoiets mee bezig is? Het heeft mij een periode heel erg geholpen met iemand te praten die mij liet praten. En zo nu en dan iets vroeg, of een dilemma voorhield. Het hielp mij om mijn gedachten op een rij te krijgen, en te verwoorden. En het dwong mij ook om weer eens op een andere manier tegen zaken aan te kijken. Fijn was dat dit een objectieve dame was. Met vriendinnen, of familie spelen toch ook andere dingen een rol. Een voorbeeld is dat zij op een zeker moment tegen mij zei: jij hebt wel veel begrip he, voor andermans omstandigheden. Geen mening, geen oordeel. Maar het zette mij wel weer verder aan het denken. Het voorkwam bij mij (denk ik) oneindig piekeren, mijn gedachten kregen een richting en die richting bepaalde ikzelf. En het gaf kracht.

daantje123

daantje123

29-06-2016 om 16:52

Ervaring....

Lieve moederziel,

Ik las net je post en een aantal reacties. Ik heb niet het hele draadje gelezen, dus misschien schrijf ik niets nieuws. Maar ik herken je verhaal.....je zult wel in een soort gat zijn gevallen. Je voelde het niet aankomen, de relatie was warm en liefdevol toch?
Ik ben op mijn 17e de vader van mijn kinderen tegen gekomen en we zijn 19 jaar bij elkaar geweest. Inmiddels al weer 11 jaar gelden kwam hij met dezelfde mededeling....en toen waren de kinderen 2 en 3 jaar oud. Hij is op de logeerkamer gaan slapen en ik heb een therapeut gezocht. Er moest een oorzaak zijn, dacht ik. Én een oplossing.
Ik dacht dat we die hadden gevonden tot hij een jaar later (weer) vreemd bleek te gaan en toen kon ik niet meer samen met hem leven. Ik ben in een ontzettend diep gat gevallen.

Nu denk ik vaak genoeg: waar haalde hij het lef vandaan? Als ik nu in die zelfde situatie was geweest was ik naar Truus gegaan. Had haar duidelijk te kennen gegeven dat het míjn man was. Zolang hij met mij getrouwd zou zijn, had zij dikke vette pech.
En mijn man had ik eens flink de waarheid gezegd: waar hij wel helemaal mee bezig was. Dat hij blijkbaar niet duidelijk was geweest, want ik had het niet zien aankomen. Dan moest hij vanaf nu duidelijk zijn en checken of ik het wel begreep. En dat hij een maand de tijd zou krijgen om eens even goed na te denken. En niet in mijn huis,
Dat hij mij kon vergeten als hij zo verder zou gaan.
Ik zou de rollen omdraaien. Dan was ik de pittige tante geweest waar hij ooit verliefd op was geworden.....want die was ik inderdaad niet meer, ik was alleen maar bezig het hem naar het zin te maken...
En wie weet was hij dan toch vertrokken, maar ik vermoed dat het misschien wel zijn ogen had geopend. Ik zal het nooit weten, wat ik wel weet is dat hij inmiddels wel weer respect voor mij heeft. Maar dat heeft heel lang geduurd.

Ik weet niet of je hier iets aan hebt, maar ik had wel de behoefte het aan je te schrijven. Je bent meer waard dan een man die geen keuze kan maken.

Ik wens je heel veel sterkte, moed en ik zou je willen troosten....

Daan

moederziel

moederziel

29-06-2016 om 19:16 Topicstarter

Voor mezelf zorgeb

Al een tijdje heb ik inderdaad ook hulptroepen. Ik praat met een psycholoog, heb een fantastisch netwerk dat me overeind houdt en wordt zo iedere week een beetje sterker. Ik stond altijd behoorlijk sterk in mijn schoenen (ik herken dus de verhalen over 'hem naar de zin maken' niet zo) en voel dat ik niet meer zo rondtol van de dreun die ik opliep.

Inmiddels zie ik wat er gaande is als een kolkende modderstroom aan me voorbij trekken. Met dit verschil dat ik nu op de kade ben geklommen en zit op te drogen. En binnenkort ga ik maar es een ommetje maken op die kade om niet steeds te hoeven zien wat er in die kolk daar beneden gebeurt.
Het gaat wat beter. Ik ben nog steeds intens verdrietig, ik mis man als persoon (en niet het plaatje), maar omdat alles in beweging is, maak ik een pas op de plaats. De stroom kolkt verder, maar ik blijf op de kade staan.

GS

GS

30-06-2016 om 00:05

Jemig Tsjor

Ben je je ei kwijt? Tjonge jonge. Als je het draadje gelezen had, wist je dat TS zelf eerder dit over haar man heeft geschreven.

daantje123

daantje123

30-06-2016 om 10:58

Sterk

Goedzo moederziel! Je staat sterker in je schoenen dan ik destijds. Fijn dat je een goed netwerk hebt!
Ik ben benieuwd wat je allemaal gaat zien als je een rondje gaat lopen

Daan

moederziel

moederziel

30-06-2016 om 14:17 Topicstarter

Dankjewel

Aan daantje, els, pennestreek, tsjor en al die andere wijze vrouwen hier. Dankjulliewel, wat helpt dat om af en toe je hart te kunnen luchten!

Pennestreek

Pennestreek

05-07-2016 om 11:54

Moederziel, hoe is het nu?

Ben zomaar benieuwd hoe het met je is.

moederziel

moederziel

06-07-2016 om 13:56 Topicstarter

Lief, Pennestreek

Het gaat, het gaat. De rustige week die volgde op de ontboezemingen dat man de kluts kwijt is en op is, was eigenlijk best prettig. Man was veel in het gezin, losgeweekt van z'n mobiel, leek zich zowaar iets te openen voor iedereen - de kinderen en mij. Maar sinds gisteren is de duikvlucht naar beneden weer ingezet. Andere toon, claimt midden in de vakantie zonder overleg een vrije week voor zichzelf en lijkt weer onbereikbaar. Bij directe vraag van mij idd 'misschien wel om naar haar toe te gaan'. Truus dus.

Ik ben aan mijn taks. Ga hem de komende dagen vertellen dat ik een makelaar uitnodig voor een waardebepaling van het huis. De heilige huisjes gaan om. Mijn volgende stap is om hem op andere woonplek te krijgen. Daarna zien we weer.
Man weet het misschien allemaal niet meer, maar ik weet het steeds beter: dit wil ik niet meer. Ik kan niet getrouwd zijn en blijven met iemand die geen commitment heeft. Deze situatie rn zijn verwarring gijzelt mij en de kinderen. Dit helpt niemand.

Niki73

Niki73

06-07-2016 om 15:32

Stappen vooruit gezet

Je hebt de grens bereikt, gevoeld en je gaat ernaar handelen, goed zo Moederziel! Ik schreef eerder al dat je grenzen moet stellen om een kans te hebben je huwelijk te redden. Je beschrijft het duidelijk, ik weet vrij zeker dat je hier over een tijdje ook nog achter staat. En wat ik eerder ook al schreef: niks is definitief. Je kunt straks een scheiding in gang zetten, zelfs daadwerkelijk scheiden, en later toch besluiten om samen door te gaan. Je eist commitment van hem, en dat is toch wel het minste wat je van een partner mag eisen. Je hebt je eigen weg gevonden en dat kan niet verkeerd zijn.

Moeder

Moeder

06-07-2016 om 16:11

Besluit

Goed van jou dat je een besluit hebt genomen. Zorg nu dat je ook resoluut overkomt. Je hoeft het niet zo te voelen en je hoeft er ook tot aan het eind mee door te gaan als de zaken veranderen, maar zorg er voor dat je man begrijpt dat het je menens is. Als je laat blijken dat je twijfelt geeft dat ruimte en die moet je hem nu niet geven. Eerst orde op zaken, puin ruimen/Truus er uit en dan, in een veel later stadium kan er gepraat worden over herstel. Of niet natuurlijk, dat ligt er aan hoe het gaat.
Voor nu heel veel kracht en sterkte. Hou vol, je doet het goed.

Kandelaar4

Kandelaar4

07-07-2016 om 20:30

Krachtig

Ik vind het heel sterk van je Moederziel, dat je nu je grens hebt getrokken. Ik was het overigens ook eens met eerdere posts; over je man de tijd gunnen etc. Maar blijven meebuigen met zijn stemmingen en wensen? Nee, ik had ook hier de grens getrokken en zou ook gaan handelen.
Hij wil een vrije week voor zich zelf en geeft ook nog toe dat hij dan naar Truus wil. Hier ga je volledig aan onder door. Het is ook wel makkelijk voor hem nu, hij heeft immers jou en het huis nog èn hij heeft nog steeds Truus! Als hij echt zou gaan voor jou en de kids, zou hij breken met Truus.

Doorzetten Moederziel, sterkte!

Els

Els

07-07-2016 om 23:06

Sterk!

Je klinkt sterk Moederziel. Dat is fijn! (maar betekent niet dat je niet boos of verdrietig bent natuurlijk). Mijn suggestie: zeg hem dat als hij (in die week) naar Truus gaat dat hij dan niet meer hoeft terug te komen. Jij hebt in de afgelopen jaren genoeg krediet waarmee je het verdient dat hij de zaken met jou (eerst) netjes afrondt.
Hoe het verder loopt, zie je dan wel weer.

Kaaskopje

Kaaskopje

08-07-2016 om 00:50

De Truusweek

Ik sta niet in jouw schoenen, maar ik geloof dat voor mij de Truusweek toch echt zou betekenen dat hij dan ook maar bij Truus moet blijven. Ik vind het hondsbrutaal, dat hij er zo mee om denkt te kunnen gaan. Ik moedig andere mensen nooit aan om een scheiding aan te vragen, maar er zijn grenzen. Ik zou dus inderdaad echt zeggen dat hij niet terug kan komen, als hij die week naar Truus gaat.

Paddington

Paddington

08-07-2016 om 09:40

Sterk

"Je kunt de golven niet stoppen, maar je kunt wel leren om te surfen"

Jij bent bezig om te leren surfen en natuurlijk gaat het met vallen en opstaan. Wat goed dat je ontdekt hebt wat jouw grens is.

Blijf sterk en zorg goed voor jezelf. Neem af en toe even de tijd om iets te doen waar jij energie van krijgt.

moederziel

moederziel

09-07-2016 om 00:00 Topicstarter

Sterk genoeg?

Wat een bemoedigende reacties zo kordaat als door sommige van jullie voorgesteld, gaat me nog niet lukken denk ik, maar ik kan wel de regie steeds beter oppakken. Situatie is op dit moment dat er de afgelopen 2 weken veel gesprekken zijn, dat man relatief open is over zichzelf, en zich wat meer in het gezin begeeft. Er worden iets meer dingen samen gedaan. de vakantieweek-mededeling staat daar dan weer haaks op. Ik probeer het te negeren. Hulp bij de psych is door man aangevraagd, zelf heb ik ook hulp. Ook daar praten we over. Beide flink jeugdtrauma, hechtingsproblemen, etc. Aantrekken-afstoten/bindingsangst-verlatingsangst is steeds een valkuil in de relatie geweest, maar door de herkenning op diep nivo waren/zijn we ook juist heel sterk verbonden. Dat maakt het loskomen ook zo ontzettend moeilijk.

Ik blijf zo veel mogelijk mijn emotionele afstand houden en kies voor mezelf. Focus verleggen van hem naar mij. Goede oefening in onafhankelijkheid

moederziel

moederziel

17-07-2016 om 22:03 Topicstarter

Wie heeft ervaring?

Ok, even weggeweest maar toch behoefte aan wat steun/bemoediging/schoponderkont.

Situatie is weer wat opgeschoven... Maar welke kant op? Wat is dit toch moeilijk. Man hangt wat beter in het lood, lijkt het. Hij is deze week 4 dagen volop in het gezin aanwezig geweest. Echt aanwezig. Is voorkomend en zorgzaam tegen mij. Geen fysiek contact oid, dat niet.
Weekeinde als gezin doorgebracht. Vorig weekeinde was hij na eveneens een meer aanwezige week wel nog 3 nachten opeens weg. Naar Truus, vermoed ik, maar ik wil het niet vragen. Ik wil het miet weten, ben op een punt dat ik niets wil kiezen. Ook dat is een keuze, zeg maar. Het gaat me voor nu redelijk af. Redelijk.

Maar piekeren doe ik nog steeds. En ik lees veel, om maar te begrijpen hoe dit werkt. Hoe iemand zo'n dubbelleven kan leiden... Is het een miflifecrisis, iets van vroeger, hoe werkt dit? Is dit een impasse van iemand die niet kan kiezen? Is dit voorzichtig aftasten? Of houdt hij z'n gezin 'gewoon' aan? En welke positie heb ik dan in godsnaam? Kun je je gewoon als gezin manifesteren maar je vrouw als geliefde afgeschreven hebben? Sorry, het zijn misschien idiote vragen, maar ik weet het niet en wil op dit moment het gesprek met man niet aan. Even geen druk. Geen confrontatie. Ik wil de afstand nu even houden.
Heeft iemand anders hier ervaring mee?

Els

Els

18-07-2016 om 08:20

Tip

Kop op moederziel. Je gaat goed! Precies wat je zegt: even niet kiezen is ook een keuze. En vaak een heel goede! Gun jezelf tijd. En vergeet niet: in een sterk emotionele situatie moet je nooit een belangrijke beslissing nemen (je ratio schiet dan tekort). De emoties moeten eerst dempen. Ik zou het boek de duivelsdriehoek van Caroline Roodvoets willen aanbevelen. Ik kan niet zeggen wat er precies in staat maar ik herinner me wel dat ik het heel verhelderend vond!

Moedeloos/hoopvol

Moedeloos/hoopvol

20-07-2016 om 09:09

Dit hou je niey lang vol

Hi moederziel
Heel erg rot voor je om in zo'n situatie verzeild te raken

Pieker over jou zelf en niet over hem. Je zal nooit de ware antwoorden krijgen op jouw vragen.
Maar je kunt wel de ware antwoorden over jou zelf in jou zelf zoeken en vinden .
Stel vragen aan je zelf en beantwoordt die vragen eerlijk.

Er is een BREUK ontstaan. En dat doet pijn.
T is niet een pijn dat komt van knie stoten maar ts is een vertrouwensbreuk.

Een breuk daar waar een relatie t op leunt. Een breuk daar waar een toekomst op wordt gebouwd. Een breuk daar waar een gezin is/wordt gesticht. Een breuk waar men beloofd lief en leed met elkaar te delen. Een breuk waar je kunt rekenen op eerlijkheid oprechtheid en vertrouwen.
Een breuk in de basis.

Veel gezinnen blijven bij elkaar terwille van de kinderen.

Aan jou de vraag: als je hiervoor kiest.
-hoe lang hou ik dit vol, (avonden vol spanning, avonden vol onzekerheden)
-hoe lang wil ik delen
-wil ik gedeeld worden
-wil ik delen
-wat wil ik verandert hebben en binnen welke termijn(bij mezelf-bij hem-tussen ons)
-wat is mijn aandeel in het geheel en waar kan ik verandering in aanbrengen
-wat heb ik nu nog over voor mijn kinderen en mijn partner

Focus op je eigen verdriet, wensen, behoeften, verlangen. En maak op basis daarvan keuzes.

Als praten voor jou op dit moment t de oplossing is. Praat Er Over, Praat MET Elkaar. Want dat lucht op

Sterkte

Andereman

Andereman

22-07-2016 om 19:50

Ervaring vanaf de andere kant

Halverwege mijn twintiger jaren werd ik verliefd op een andere man dan die waarmee ik al een aantal jaren samenwoonde. Dan kun je een aantal dingen doen. Lekker stiekem van twee walletjes genieten, je partner vertellen dat je verliefd bent en die verliefdheid ook consumeren onder de noemer dat je zelf er ook mee in de knoop zit maar niet voor de nieuwe en niet voor de oude kiezen (jouw man), bedenken dat het gras aan de overkant altijd groener is en dat een verliefdheid niet betekent dat je daar gevolg aan moet geven, of het als signaal beschouwen dat je huidige relatie eens goed onder de loep moet.
Voor mij was het dat laatste. Ik wist al een tijdje dat ik eigenlijk niet zo door wilde. MAAR ik wilde niet de een voor de ander inruilen zo van nummer twee is toch wel leuker dan nummer een. Ik wilde eerst zeker weten dat nummer een het sowieso NIET was, vanwege dat groenere gras effect enzo. Dus ik heb eerst de beslissing willen nemen, ga ik door met de relatie die ik heb of ben ik dan nog liever alleen? Dat goed doordenken en visualiseren, niet aan iemand anders daarbij denken, zo eerlijk mogelijk. Toen ik zeker wist dat ik echt de relatie wilde stoppen ook met de kans dan alleen achter te blijven heb ik dat gedaan. En heb even een time out genomen. Na een tijdje bleek de verliefdheid nog steeds aanwezig en wederzijds en nu zijn we alweer 30 jaar samen.
Hiermee wil ik aangeven dat verliefd worden op een ander en een relatiewissel kan gebeuren maar de manier waarop jouw man dat denkt te doen ...?! Laat hem voor hij zich met Truus ophoudt eerst maar eens goed bedenken wat hij met jou wil, jij wordt heel oneerlijk behandeld op deze manier.

Pennestreek

Pennestreek

25-07-2016 om 11:58

moederziel

Jeetje, ik schrik ervan dat hij toch weer een paar dagen weg is geweest. Ik had zo voor je gehoopt dat hij Truus aan de kant had geschoven inmiddels. Maar zo gaan die dingen niet he .

Ik snap je keuze om niet te kiezen helemaal. Zo heb ik het ook aangepakt en dat doe ik nog steeds. Hoewel ik langzamerhand de kracht en de overtuiging ga voelen om mijn eigen wensen te uiten. Eisen wil ik ze nog niet noemen namelijk. En ik geef mijn bedenkingen aan. Maar over het algemeen ga ik (gaan wij) de emotionele gesprekken nog steeds uit de weg. Heel rustig aan, opdat dat dunne lijntje niet breekt. Dat hij ook zijn best doet om dat lijntje in stand te houden geeft me hoop.

Ik ben net terug van een week vakantie met de kinderen. Door omstandigheden daar minder op kunnen laden dan ik had gehoopt (wel lekker kunnen ontspannen maar weinig geslapen) en veel nagedacht over de situatie. Daardoor was ik na thuiskomst heel emotioneel. Man begreep dat gelukkig heel goed en ving mij goed op, wat mij heel erg verbaasde maar wat ook wel heel goed voelde. Al was het wel heel naar dat ik lang niet alles wat ik voelde aan hem kwijt kon. Omdat hij daar zelf zo'n grote rol in speelt. Gelukkig heb ik een zus die alles begrijpt! Maar ik vond het weer zo'n pijnlijke gewaarwording: degene met wie ik zo ongeveer mijn hele leven alles heb gedeeld, juist bij die persoon kan ik met al mijn huidige twijfels, verdriet en pijn niet meer terecht.

Ik vroeg me af hoe het inmiddels is met de plannen om een makelaar in te schakelen? Heb je dat al gedaan? En aan je man verteld dat je dat gaat doen? En dat je wil dat hij ergens anders gaat wonen? Of is dat (voor nu) van de baan?
Ik snap dat je liever niet wil weten waar hij was, die paar dagen, maar dit gedrag kan echt niet, vind ik. Ik heb ondervonden dat mijn grenzen heel rekbaar zijn, nog veel rekbaarder dan ik zelf van tevoren had gedacht, maar dat hij zomaar verdwijnt en er een Truus op nahoudt, zou toch echt over mijn grens zijn.
En dat er in zo'n situatie als die van jullie geen lichamelijke intimiteit is, dat lijkt me logisch. Maar wel ook ontzettend moeilijk. Dat is een tijdje lang het enige geweest dan man en mij nog bond. Dat lijntje hield mij en mijn hoop dat we er toch nog uit kunnen komen overeind. Ook voor hem was dat een bevestiging dat er wel degelijk ook dingen goed zitten tussen ons. Als dat er niet was geweest denk ik niet dat we nu nog bij elkaar waren.

Heeft je man inmiddels een vorm van hulp gevonden? Iets/iemand dat/die beter bij hem past dan de vorige? Dat hoop ik maar. Mijn man heeft inmiddels gelukkig weer contact gezocht met zijn therapeut, hopelijk kan hij daar weer snel terecht.

Ik kan je alleen maar weer heel veel kracht en sterkte toewensen. Wat een vreselijke situatie toch...

Even iets van de andere kant

Als man heb/zit ik in dezelfde situatie als jou man. Dus wellicht kan ik je wat inzicht geven in waarom hij zich zo gedraagt.
Let wel: ik praat het niet goed zoals het gaat. Het is een situatie waar hij zich bewust heeft laten inrollen.

Even iets korts over mezelf. Ik zit in een huwelijk van 30 jaar. 30 jaar waarin ik aan de touwtjes heb getrokken en waarin mijn vrouw heeft genoten van de dingen die we deden. Ik verzorgde/zorgde ervoor dat haar niks ontbrak. Eten stond klaar, leuke dingen werden geregeld etc. Ik was haar steun en toeverlaat in moeilijke tijden en was altijd de sterke partner.
De laatste jaren heb ik gemerkt dat ik niet meer tevreden was met de situatie. Voelde dat ik meer dingen deed om het vrouwtje blij en tevreden te maken. En als zij dat was dan was ik dat ook. Heeft te maken met een jeugd-iets van mij.
Ik voelde mijn onvrede maar sprak daar nooit met haar over. Meer onder het mom van... ik ga haar daar niet mee belasten etc etc.
Mijn leven kabbelde dus maar door. Ik heb haar wel meerdere malen aangegeven dat ik dingen niet meer zo wilde. Maar zij pakte de signalen niet op omdat het in haar ogen niet duidelijk genoeg was. Zolang het servies niet door de kamer vliegt valt het dus wel mee was haar gedachte ik kan ik doen wat ik wil.

Tot ik opeens iemand trof die een andere persoon in mij wakker maakte (hoe cliche). Ik heb met haar kunnen praten zoals ik dat in mijn leven nog nooit heb gedaan. Ik werd opener en ook mijn omgeving merkte een positieve verandering in mij. Het zal je ook niet verbazen dat Truus en ik besloten samen verder te gaan. Dit heb ik mijn vrouw ook direct aangegeven zonder (lichamelijk) vreemd te zijn geweest. Ik zeg bewust lichamelijk want door alle gesprekken etc overschrijd je wel een emotionele grens van vreemdgaan.

Daarna komt er een periode van twijfel. Wat ben ik aan het doen. Is dit het eigelijk wel. Gaat het niet te snel etc.
Wat ook meespeelde is dat ik heel gevoelig was voor de pijn in de ogen van mijn vrouw. Die pijn sneed door mijn ziel en gaande weg het traject nam de twijfel toe.

Kortom je gaat weer terug naar je oude leven. En je probeert er samen weer uit te komen. Echter dan bemerk je ook dat het allemaal niet meer is was het was. Mijn vrouw is door alles gesloopt. Aan de andere kant blijft Truus trekken want die laat niet los. Gesprekken met Truus komen weer van de grond en zo begint weer van voren af aan.

Mijn probleem, en wellicht ook hoe je man dat ervaart, is dat beide kanten niet losgelaten kan worden. Ik praat dit ook niet goed. Is een zwakte maar wordt ook ingegeven doordat er een onontgonnen gebied in jezelf wordt wakker gemaakt.

Wat de achtergelaten partner sloopt is de onzekerheid waar zij in terecht komen en n het onbegrip van waar heeft ze dat aan te danken. Daarnaast is de persoon in haar leven die ze vertrouwde en het leven mee leefde niet de persoon die ze dacht. Vertrouwen weg dus.
Elke keer als ik terug kwam gaat de vrouw kwa gevoel een beetje dood. Dat sloopt.

De reden dat ik terug kwam is omdat het oude leven toch niet los kon laten. Gevoelig was voor de pijn in de ogen van mijn vrouw. Maar waar ik verder geen intimiteit meer vond (al jaren niet meer). Vooral dat gebrek aan het kunnen praten en natuurlijk ook de intimiteit maakt dat je na een paar weken/dagen tot de conclusie komt dat je niet op je plek zit.

Ik begrijp je man ook wel. Die wordt ook heen en weer geslingerd tussen zijn emoties. Weet niet waar hij die kwijt moet en wellicht kan hij er met niemand over praten. Thuis voelt hij de spanning en besluit dan weer om te gaan naar degene waar hij wel een luisterend oor vindt.
Diep van binnen weet hij (denk ik) ook wel dat zij ook niet de ware is. Dat maakt de twijfel over waar hij nu heen moet nog groter.

Het beste wat hij zou kunnen doen. Althans dat heeft mij wel geholpen is om zelf iets te zoeken en maar tijdje alleen te blijven, zonder contact te hebben naar beide Truusjes toe. En financien mag daarin geen belemmering zijn als daarmee je verdere levensgeluk van af hangt.
Dan kan hij in alle rust overdenken wat hij nu verder wil. Belangrijk is wel om geen contact te hebben met vrouw en Truus.

Ik begrijp heel goed dat dit jou steeds verder sloopt en je al je energie uit je gezogen voelt worden. Dus geef aan dat hij niet meer thuis hoeft te komen en laat hem een tijdje alleen wonen.
Pas als hij weet wat hij wil kan hij terugkomen (of niet).

Hij komt hier op deze manier niet uit. Jij zal voor hem nu even een tijdelijke keuze moeten maken. Hij kan (denk ik) beter even helemaal weg zijn dan maar af en aan terug komen. Als hij weg is kom jij tot een soort van rust omdat je onzekerheid weg is.

Just my 2 cts.

Moedeloos/hoopvol

Moedeloos/hoopvol

26-07-2016 om 12:14

Het mannetje

Top van je het mannetje. Om zo open eerlijk te vertellen en kwetsbaar op te stellen

moederziel

moederziel

26-07-2016 om 21:52 Topicstarter

Mannetje

Dankjewel voor je openhartigheid. Ik herken veel in je verhaal, maar niet alles: intimiteit was er hier tot het laatst. Emotionele intimiteit is er nog steeds - goede en diepgaande gesprekken zijn er sinds de breuk regelmatig. Dus dat 'onontgonnen' gebied, dat intrigeert me... Bedoel je daar niet gewoon verliefdheid mee? Het lijkt of de echt diepe gesprekken toch eerder nog met mij dan met Truus worden gevoerd.

Ik heb zelf sterk het gevoel dat iemand die in zo'n driehoeksverhouding terecht komt, uiteindelijk vooral iets in zichzelf zoekt/mist. Beide andere benen van de driehoek zijn nodig om m in stand te houden. Mij lijkt ook een periode alleen de beste manier, ik heb dat man ook als suggestie aangegeven. Is hij niet mee aan de slag gegaan. Bij ons speelt ook nog mee dat er meerdere kinderen betrokken zijn. Die lijden onder alle twijfel en vooral onder de nieuwe afstandelijkheid die man nu als vader naar ze heeft. Gaat met golfbewegingen, dan weer vanouds, dan weer afstandelijk, maar het gemis is voor hen zo groot... Dat doet zeer.

Situatie nu: man deze week op vakantie naar Truus. Na 2 zomerweken waarin we veel als compleet gezin thuis zijn geweest. Samen gekookt, gegeten, geklust. Vanouds. Tot nu dus. Heeft de kinderen over z'n vakantieweek ingelicht, maar mij niet. Kinderen vinden het vreselijk, voelen zich wederom in de steek gelaten. Zelf gaan we niet op vakantie. Ik voel op dit moment weinig tot niets, ben volledig murw. Heb niet eens de puf om een daadkrachtig besluit te nemen. Heb ook geen zin om de keuze voor man te maken. Niet eens zin om z'n koffers aan de straat te zetten. Ben alleen maar moe en verdrietig. En leeg. @Pennestreek: geen puf voor de makelaar, geen puf om de strijd aan te gaan.

Hoe kan iemand zo weinig respect hebben voor de gevoelens van zijn geliefde voor meer dan 20 jaar? Misschien kan Mannetje dat uitleggen? Hoe werkt zoiets?

Tops

Tops

26-07-2016 om 22:54

niet vanouds

"Situatie nu: man deze week op vakantie naar Truus. Na 2 zomerweken waarin we veel als compleet gezin thuis zijn geweest. Samen gekookt, gegeten, geklust. Vanouds. Tot nu dus."

Niet als vanouds, dat kon hij doen omdat hij het vooruitzicht had naar Truus te gaan. Zo'n laatste week vakantie op werk, ken je dat? Je fleurt er bijna van op, zo kijk je uit naar die vakantie.
Ik hoop dat er iemand in je omgeving is die je kan oppeppen. Zodat je kracht krijgt om door te pakken. Je wordt hier zo ongelukkig van..

Vesper Lynd

Vesper Lynd

26-07-2016 om 23:07

Geen liefdesrelatie

Jullie hebben nu toch geen liefdesrelatie? Hij is in zijn hoofd al gescheiden en het is alleen nog wachten tot het juiste moment om fysiek uit elkaar te gaan en apart te gaan wonen.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.