Relaties Relaties

Relaties

Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Eenvoudig

Dit is jouw interpretatie: 'Ondertussen heeft hij plezier/komt ie aan zn trekken bij Truus.' En daarom praat jij over de man als een misdadiger. Nuanceer je eigen beeld iets: uit het hele verhaal blijkt dat het plezier en de trekken niet zo rooskleurig zijn als jij denkt; en het is te simpel om iemand te zien als een misdadiger die gestraft moet worden. Er zijn ook wel eens vrouwen die een jeugdliefde tegenkomen, verliefd worden op een collega of anderszins in tweestrijd terecht komen.
Mocht er toch een grens komen aan het geduld van Moederziel, dan denk ik dat het belangrijk is dat de aanstaande ex-partner niet (door anderen) gedemoniseerd wordt. Zo krijg je opgefokte vechtscheidingen. Er is een relatie, er wordt/werd veel in geïnvesteerd, de relatie staat onder druk en het is de vraag hoeveel druk de relatie aankan. Die druk is niet iemands schuld, bijna nooit. Ook 'vreemd gaan' is bijna nooit een eenzijdig verhaal, meestal gaat daaraan een verkeerde ontwikkeling in de relatie vooraf, waarbij geen sprake is van schuld, maar van 'ontwikkeling' en 'groei', alleen kom je op een geven moment erachter dat die ontwikkeling en groei niet naar elkaar toe is geweest, maar juist uit elkaar. Of dat zo is, wanneer dat zo is en of dat maatregelen vraagt, dat weten alleen degenen die in die relatie zitten.

Tsjor

Moedeloos/hoopvol

Moedeloos/hoopvol

05-08-2016 om 13:24

T gaat om verantwoordelijkheid en niet om schuld

T gaat niet om schuld maar om verantwoordelijkheid.

Ik geef niemand de schuld. Maar je hebt wel als partner een verantwoordelijkheid binnen de relatie.
DAT als iets niet naar wens gaat dat t je t tijdig benoemt. En niet iets mededeelt aan de andere partner wanneer je er al midden in.
En als je t tijdig informeert wil nog niet zeggen dat de relatie gered is.

T gaat om fatsoen, respect voor je relatie, respect voor je partner, verantwoordelijkheid, open en eerlijkheid to elkaar, vertrouwen. Die zet je op spel door toch in mij ogen egoïstisch gedrag.

Verliefdheid komt niet zomaar ineens aanwaaien. Je wordt langzamerhand verliefd . Vooraf is er sprake van iets (te) leuk vinden in de ander. En Dat is t moment/ zou t moment moeten zijn , dat je de andere partner zou moeten informeren wat er speelt.

En vaak gebeurt dat niet, lees ik hier, maar pas in latere stadium.

Pennestreek

Pennestreek

05-08-2016 om 13:34

moedeloos/hoopvol

Lekker dan, kan moederziel nog een trap na krijgen van je. Omdat ze niet meteen haar man bij het grofvuil zet? Omdat ze hoop houdt? Omdat ze niet meteen de stekker eruit wil trekken? Omdat zij er wel alles aan wil doen om haar huwelijk te redden?
En wie wint daar iets mee? Zij zeker niet. De kinderen ook niet. En haar man ook niet.

Ik praat zeker niet goed wat er gebeurt. Ook in mijn eigen geval niet. Maar ik begrijp wel hoe het bij ons heeft kunnen gebeuren. Ik zie dat man ook worstelt. Dat hij het heel moeilijk heeft met voor zichzelf helder krijgen wat er aan de hand is, en met bepalen wat hij wil. En daarbij voelt hij zich vreselijk schuldig. Vooral naar de kinderen, maar ook naar mij. Dat neemt niet weg dat ik woedend ben, en intens verdrietig, over wat hij me allemaal heeft aangedaan en afgenomen. Mijn vertrouwen in hem maar ook in mijzelf, in mijn beoordelingsvermogen is weg, en zoals ik het nu voel komt dat ook nooit meer helemaal goed. Dat is verschrikkelijk. Maar het is niet zo zwart-wit dat de 'schuld' alleen bij man ligt. Zoals Tsjor al schreef is het voor een groot deel hoe onze relatie is gegroeid, aangevuld met dingen uit onze jeugd. Dat ik met het verwerken en dealen met mijn eigen verleden al heel lang bezig ben, en hij (nog) niet ziet dat zijn verleden ook een rol speelt, doet niet zo heel erg ter zake. Het is een combinatie van factoren, een samenspel. En het zou mooi zijn als we daar ook samen weer uit kunnen komen, weer naar elkaar toe kunnen groeien. Maar het is zeker niet zo dat ik alleen naar hem kan wijzen als oorzaak van alle problemen.

En zo is het met moederziel ook. Zij ziet dat haar man worstelt, dit allemaal ook niet wil, maar niet weet hoe hij het dan wel aan zou moeten pakken, niet in staat is dingen te veranderen. Wat er wel anders is aan haar situatie is dat haar man weet dat hij haar veel pijn doet met Truus en dat hij desondanks Truus niet loslaat. Dat is wel heel cru. En omdat ik denk dat dat haar en de kinderen kapot maakt, raad ik haar aan om hem te vragen te vertrekken. Maar ik raad haar zeker niet aan nu een scheiding in gang te zetten. Scheiden kan altijd nog (is lang mijn mantra richting man geweest). Ze moet nu alleen zorgen dat zijzelf en haar kinderen overeind blijven terwijl haar man gaat uitzoeken hoe hij verder wil.

Wat als

Dit stel jij: 'DAT als iets niet naar wens gaat dat t je t tijdig benoemt. En niet iets mededeelt aan de andere partner wanneer je er al midden in.' Wat als iemand zich niet aan jouw regels houdt, maar andere regels heeft. Of als iemand naar zijn/haar idee wel degelijk aangegeven heeft dat er iets niet goed zat, maar dat jij dat niet zo gehoord hebt?

Tsjor

Pennestreek

Pennestreek

05-08-2016 om 13:51

Of, zoals in mijn geval

man me juist geen pijn wilde doen. En hoopte dat als hij maar genoeg zijn best deed om het gevoel te negeren het wel zou verdwijnen? Ik weet het, struisvogelen werkt meestal niet, maar ik snap wel dat hij zo dacht en deed. Ook omdat ik hem en zijn geschiedenis ken (al 28 jaar bij elkaar...). Nee, blij ben ik er niet mee, het had allemaal heel anders kunnen lopen, misschien zelfs wel moeten lopen. Maar zo is het nu eenmaal niet gegaan, en dat kan ik hem heel kwalijk nemen, maar daar koopt niemand meer iets voor.

Ook hier laat je, net als in je eigen draadje, naar mijn idee zien dat je zaken maar van 1 kant kunt bekijken, namelijk de jouwe. En dat je er slecht mee om kunt gaan als dingen niet gaan zoals jij ze wil en als mensen zich niet gedragen zoals jij dat wil.

Je kunt een ander niet veranderen, alleen jezelf, en de manier waarop je met dingen omgaat. Dat heb ik het afgelopen jaar geleerd van verschillende mensen hier. En het is heel waar. Dus mijn raad aan moederziel probeer ik ook zelf op te volgen. Zorg ervoor dat je zelf overeind kunt blijven. Zorg dat je plezier in het leven houdt/terug krijgt. Zorg fysiek goed voor jezelf. En zorg voor je kinderen. En laat man zijn eigen boontjes doppen. Ik wilde bijna schrijven: laat man los. Maar dat is niet wat ik wil zeggen. Laat hem niet los, maar kies nu voor jezelf, geef aan wat je wel wil, wel aankan, en wat je niet wil, niet aankan. En dan komt hij hopelijk na verloop van tijd er zelf achter waar hij mee bezig is. Dat inzicht kan moederziel niet bij hem forceren.

Moedeloos/hoopvol

Moedeloos/hoopvol

05-08-2016 om 21:44

#214/#215/#216

Ik ken jullie niet en jullie kennen mij niet. T zou fijn zijn als ik niet van alles naar mijn hoofd krijg geslingerd als je iets niet begrijpt /nog niet kan begrijpen.

Het is niet mijn bedoeling iemand te verwijten dat voorop gesteld.

Ik reageer op datgene wat iemand zegt/vertelt . En ik heb t niet over t eind resultaat. Ik heb t over de fase waarin iets iemand overkomt/meemaakt/ervaart beleeft. En over ieders verantwoordelijkheid binnen die relatie in die fase

Kwalificaties

Moedeloos, in je omschrijving zitten al heel veel kwalificaties, maar het duidelijkst zit dat in de term 'egoïstisch gedrag'. Zo is dat in jouw ogen dus blijkbaar, want zo heb je het opgeschreven. Dat is een negatieve kwalificatie. Wat Pennestreek en ik proberen aan te geven is, dat er andere kwalificaties mogelijk zijn, die wellicht iets meer begrip voor de andere kant opleveren, waardoor zowel het voortzetten van het huwelijks als een respectvolle echtscheiding mogelijk wordt.

Tsjor

Tops

Tops

06-08-2016 om 10:38

ach..

Dit draadje is pas een week of 6 oud en TS heeft recht op alle gevoelens die in deze achtbaan heel logisch tevoorschijn komen.

Je kunt geen mantra op iemand loslaten wat ze moet doen omdat het voor jou gewerkt heeft. Het mag wel, maar na 6 weken kan iemand dat nog niet overnemen en is dat natuurlijk ook niet verplicht.

Ik heb al mijn gevoel toegelaten en 3 jaar na dato vind ik het nog steeds een eikel maar kunnen we wel door 1 deur, staan als een blok achter en rond de kinderen. Kwam vanzelf, geen relatie is hetzelfde, geen mens is hetzelfde.
Je hoeft dus niet te rouwen volgens de regels en ervaringen(van anderen). Je mag gewoon verwerken volgens je eigen gevoel en verder alles aan tips met je meenemen waar je wat aan hebt. En de rest...dát laat je los, want zoveel mensen zoveel meningen en het is verwarrend soms en overweldigend wat al die meningen met je kunnen doen. Dat heb ik hier zelf ook ervaren.
En pislink zijn op je man en een Truus die zit te graven in een andere relatie mag. Niet iedere vrouw accepteert zoveel.

Moederlief, Pennestreek 214, 216

Hoe je het omschrijft over schuldgevoel en de ander geen pijn willen doen is heel treffend.
Iemand die een relatie verbreekt heeft, over het algemeen dan, een schuldgevoel. De invloed van dat schuldgevoel bepaalt mede hoe je gaat lopen zwalken. Wat jij ook omschrijft dat je 100x van mening veranderd en zelf binnen elke seconden is iets wat ik ook herken. Ook je man zal hier denk ik last van hebben.

Mede daardoor is het maken van een keuze moeilijk. Heeft ook te maken met hoe gevoelig je man ook is. Als ik lees dat hij jou geen pijn wil doen dan denk ik dat het een gevoelig type is. Daardoor is het maken van een definitieve keuze zo moeilijk.

En ik vermoed dat dit voor de man van moederlief ook zo werkt. Hij voelt zich in zijn huidige relatie niet op zijn plek, zoekt vluchtweg, maar vindt het bij Truus ook niet. En ik herken dat gevoel wel. Iets diep van binnen houdt je bezig met het maken van een keuze. Zoals jij ook omschrijft, iets vanuit zijn jeugd, zijn voor mij ook herkenbaar.

Nu kan ik alleen voor mezelf praten. Maar ik denk dat de weg die jullie gekozen hebben uiteindelijk de man zal doen inzien waar het probleem bij hem zit. En Truus (in geval van moederlief) zal hierbij slechts een middel zijn geweest die hem heeft wakker geschud.

Verder heb ik respect voor jullie voor de manier waarop jullie nog voor de relatie en je man gaan. Mijn vrouw doet hetzelfde en ik moet zeggen dat het wel een gevoel geeft dat er een wil is om voor de relatie dan te gaan.Dit geeft uiteindelijk een gevoel dat er 'thuis' ook nog iemand op je wacht.
Het geeft vanuit de man een soort van berusting dat hij eerst zijn eigen problemen kan oplossen.

Jaina

Jaina

06-08-2016 om 12:32

Verantwoordelijkheid

Het kan natuurlijk prima dat dit huwelijk op allerlei fronten mis en dat beide partners hier schuld aan dragen. Maar het vreemdgaan van de man is toch echt alleen zijn eigen schuld. Daar draagt Moederziel op geen enkele wijze schuld aan. En wat dat betreft vind ik de schuldvraag & de verantwoordelijkheid nemen wel belangrijk. De man is hier degene die vreemdgaat. Niet eenmalig maar telkens weer. Hij houdt er een minnares op na die hij regelmatig bezoekt. Hij heeft niet eens het fatsoen om zijn maîtresse te verbergen voor zijn vrouw. Hij gaat open vreemd. Dat getuigt van weinig respect voor je vrouw en voor je huwelijk.
Welke problemen er verder ook zijn in het huwelijk en welk aandeel Moederziel daarin heeft is verder een andere vraag.
Zijn keuze om telkens weer vreemd te gaan, om naar zijn maîtresse te blijven gaan, om daar geen afstand van te nemen is alleen zijn eigen verantwoordelijkheid en dus zijn schuld.
Persoonlijk vind ik erkennen van schuld wel degelijk een belangrijk onderdeel van dit proces. Zolang die man geen verantwoordelijkheid neemt hiervoor zie ik het dan ook somber in.

Overigens denk ik wel dat als Moederziel hem perse wil houden ze daar een kans op maakt. Als ze niet te veel zeurt over Truus is de kans redelijk groot dat hij uiteindelijk voor Moederziel kiest. Veel mannen kiezen uiteindelijk voor hun vrouw (al dan niet om financiële en andere praktische redenen) en niet voor hun maîtresse. Mannen die jarenlang zijn vreemdgegaan, vaak met dezelfde vrouw, maar die uiteindelijk toch echt kiezen voor hun echtgenote. Dus als Moederziel nu wat afstand neemt en het hem niet te moeilijk maakt is de kans er wel degelijk dat hij uiteindelijk bij haar blijft en niet voor de maîtresse kiest. Het is natuurlijk de vraag of Moederziel dat wil maar dat is een heel andere kwestie en dat kan alleen zij beantwoorden.

Ach

het_mannetje, bedankt voor je verhaal, want ik begrijp daardoor iets wat ik eerder niet begreep, namelijk waar je dit schrijft: 'Dit geeft uiteindelijk een gevoel dat er 'thuis' ook nog iemand op je wacht.
Het geeft vanuit de man een soort van berusting dat hij eerst zijn eigen problemen kan oplossen..'. daar gaan twee stromen langs elkaar heen: de wachtende vrouw denkt: waarom praat hij niet, waarom kunnen we niet samen de schouders onder de problemen zetten; en de man is blij met de ruimte die er is (terwijl zij thuis wacht) waardoor hij zelf zijn problemen kan oplossen. Als vrouw zijnde zou ik je willen adviseren: kijk naar die wachtende vrouw, want dat is geen zoutpilaar, maar een levens mens die graag met je wil communiceren en samen met jou wil werken aan de problemen en vragen die er zijn. Omgekeerd denk ik dat jij aan de vrouwen adviseert om ruimte te maken en rust te bewaren, zoals je nu in feite ook doet.
Helder, waarvoor dank.

Tsjor

Ff zo

Ff zo

06-08-2016 om 12:55

Tsjor

Je schrijft: Als vrouw zijnde zou ik je willen adviseren: kijk naar die wachtende vrouw, want dat is geen zoutpilaar, maar een levens mens die graag met je wil communiceren en samen met jou wil werken aan de problemen en vragen die er zijn.

Ik zou daaraan willen toevoegen: het zal waarschijnlijk al erg helpen, als je aan je vrouw aangeeft wat je voelt, ervaart, waar je mee zit, twijfels en dat je als je ruimte/tijd wilt, dat aangeeft.
Dus niet alleen maar DOEN wat jij wilt, maar je vrouw serieus nemen en aan haar in elk geval duidelijk maken (vertellen), waarom je doet zoals je doet (al is het maar uitspreken dat je twijfelt en tijd nodig hebt). En haar laten merken dat je je bewust bent van de pijn die je haar doet (maar dat je dat op dit moment kennelijk even niet anders kunt doen).

Ik heb er geen ervaring mee, maar kan me voorstellen, dat als bedrogen vrouw, bovenstaande al zou helpen.

Man

Ik zal wel een halve man zijn maar die behoefte van bedrogen vrouwen om alle (onsmakelijke) details van de andere relatie van hun partner te horen is voor mij een raadsel. En daar dan over te praten en te blijven praten. De moed zinkt me in de schoenen als ik daaraan denk.

Niet te persoonlijk


https://www.youtube.com/watch?v=sa0RUmGTCYY
Ik denk dat het meer zin heeft om er wat meer analytisch naar te kijken en het niet te persoonlijk te nemen. Natuurlijk is het persoonlijk, je maakt het zelf mee, maar het komt zo vaak voor dat je het niet als een persoonlijke 'fout' kunt beschouwen, het is een fenomeen en het kan voorkomen in je eigen relatie. En hoe ga je daar dan mee om? Ik zou het vooral praktisch houden.

Tops

Tops

06-08-2016 om 14:05

praktisch

Jij bekijkt het zoals je bent of geworden bent door je ervaring.
Niet iedereen heeft dat moeten doen en we zijn niet allemaal hetzelfde.
Jij stapt er misschien overheen, de kop in het zand, vergevingsgezind, praktisch ingesteld, in de doofpot stoppen, sommige dingen moeten kunnen, het onderliggende probleem op de voorgrond zetten of op wat voor manier dan ook.
Voor mij persoonlijk bv is het einde oefening. Zo kan het ook en alles er tussenin is ook prima afhankelijk van om wat voor type mens het gaat.
Je kunt alleen van een gevoelsmens geen rationeel mens maken en omgekeerd.

Over overspel

http://www.trouw.nl/tr/nl/6700/Wetenschap/article/detail/3676563/2014/06/21/Overspelige-zoekt-vooral-een-ander-zelf.dhtml

"Eerst maar eens een 'daderprofiel': "De grootste groep bestaat uit mensen die jarenlang trouw geweest zijn, tien, twintig jaar. De meesten zijn géén recidivisten. Ze zijn en blijven monogaam in hun waarden, maar op een dag gaan ze een lijn over en worden ze ontrouw in hun gedrag."

Niet alleen vanwege de seks, zegt Perel, die wekelijks zo'n twintig stellen in therapie heeft; de overspelige verlangens zijn vaak veelomvattender: "Mensen zijn ontrouw omdat ze een seksualiteit willen waarin ze hun innerlijk leven kunnen uitdrukken, omdat ze gelukkig willen zijn, omdat ze zich jong, begerig, begeerd en levendig willen voelen."

Ze willen hun partner niet verlaten, maar ze willen wel verlaten wie ze zelf geworden zijn
Binnen hun huwelijk zijn mensen vaak vastgepind in functies en rollen: als kostwinner, moeder, vader en goede, verantwoordelijke burgers. Terwijl een nieuwe minnaar kan uitnodigen tot innerlijke verandering of tot hernieuwd contact met wie ze vroeger waren. "Een affaire is voor velen een plek om wild of autonoom te zijn."

Tsjor

Ik merk een sarcastische ondertoon in je antwoord.

Blijkbaar heb ben ik in de voorgaande postings niet duidelijk geweest.

Als er in het huwelijk 25 jaar lang niet gecommuniceerd is dan kun je niet verwachten dat nu opeens alle communicatie wel loopt.
Relatietherapie mag mss in theorie helpen, in de praktijk heeft het ons niet verder geholpen. Te meer ook, wat Pennestreek schrijft, je in een huwelijk groeit maar niet noodzakelijker wijs met elkaar mee.

Dus ja je betoog klinkt in theorie goed, praktijk wil het nog wel eens anders lopen. En blijkbaar zijn er meerdere huwelijke waar dit niet vlekkeloos loopt.

Ik merk, sinds ik door een Truus ben wakker gemaakt, ik eigenlijk nooit goed in mijn huwelijk heb kunnen communiceren. Heb alles maar ingeslikt onder het mom van .... komt wel goed (ja ja struisvogelen).

Wellicht roep je nu... ga dan uit elkaar. Wellicht is dit het beste omdat ongelukkig in je huwelijk zitten ook voor beide partijen niet goed is.
Maar voorlopig kunnen wij beiden hier de stap nog niet toe zetten.

Nee geen sarcasme

Echt niet. Je hebt me echt geholpen om te snappen wat er gebeurt in het hoofd van een man als hij niet praat. Als vrouwen niet praten, dan zijn ze boos of houden ze iets achter of hebben ze het opgegeven. Wat jij beschrijft is dat het juist rust zoeken is om oplossingen te bedenken. Vrouwen denken dan: doe dat samen .... maar dat geeft dan weer niet die rust.
Ik denk wel dat het beter is om te praten, maar daarvoor ben ik een vrouw. Blijkbaar heb je dat zelf ook wel geleerd ondertussen, maar is het patroon moeilijk te doorbreken. Ik hoop dat jullie eruit komen.

Tsjor

Tsjor

Bedankt voor je verheldering ...

Mede door Truus heb ik zo kunnen praten. Ik heb in mijn tijd met Truus meer gepraat over gevoel en gedachtes dan in 30 jaar huwelijk.

Alleen nu merk ik in mijn huwelijk dat ik weer terugval in oude gedrag. Ik heb iemand nodig die ook mij scherp houdt.
Dat maakt de keuze tussen Truus en huwelijk zo moeilijk.

Mannen zoeken inderdaad naar oplossingen. Vrouwen willen graag praten over hoe je je voelt en wat je denkt. Echter in een periode dat je van seconde tot seconde loopt te zwalken is het moeilijk om over je gevoel te praten. Die namelijk wijzigt steeds. En veel vrouwen hebben daar ook weer moeite mee: ene keer wil je dit dan weer dat..... Dan is beter om in alle rust te kunnen overdenken.

Maar dat alleen denken is weer funest voor je relatie. En uiteindelijk is samen praten de oplossing. Dat heb ik inmiddels wel geleerd van Truus.
Maar dat geeft me ook steeds meer het besef of ik in mijn huwelijk nog wel op mijn plek zit en we als partners niet uit elkaar zijn gegroeid.
Ik kan wel willen praten maar voor mijn gevoel heb ik wel een gesprekspartner nodig waar dat bij kan. En binnen mijn huwelijk vind ik die nog niet.

Maar opgeven kan altijd nog.

mirreke

mirreke

11-08-2016 om 14:36

Maar mannetje

waaruit concludeer je dan dat je bij je huwelijkspartner niet kan praten? doe je het wel, en reageert zij anders dan jij dat wil? Doe jij het niet omdat je verwacht dat zij je uitnodigt tot en gesprek? Wil je het wel maar doe je het niet omdat zij je laat merken dat ze niet wil praten?

Want ik snap het niet zo goed. Als je graag met je partner wil praten, dan begin je toch gewoon? Ondanks alle bagage van vroeger, ingesleten patronen, beladenheid, enz. enz..
Ga anders eens samen uit eten, zit je elkaar toch aan te koekeloeren, en dan begin je gewoon. "Ik wil graag met je praten, maar om de één of andere reden lukt het niet zoals ik het wil...

De enige die verandering kan bewerkstelligen ben je zelf! Beetje open deur, maar ja dat is niet voor niets zo.

Ik vind trouwens jouw uitleg in #220 heel helder, waarvoor dus ook dank.

moederziel

moederziel

12-08-2016 om 01:26 Topicstarter

Update

Inmiddels is het me duidelijk dat man mij heeft uitgezet. Weggegomd, uitgeschakeld, uitgechekt, afgesloten. Er zijn de afgelopen week verschillende dingen gebeurd, het contact is beleefd en vriendelijk, maar ik ben klaar met de situatie. Ik trek het niet meer. Er is geen hoop meer, alleen veel machteloos verdriet over het verlies van mijn beste vriend en geliefde. Ik heb dit niet gewild, nooit. Maar ik heb ook geen hoop meer. Daarvoor ben ik te diep gekwetst.
Het duurt al te lang.

Ik ben verbijsterd dat man na meer dan 20 jaar z'n gevoelens voor mij zo makkelijk heeft kunnen uitzetten. Hij zegt dat hij z'n twijfels eerder heeft benoemd, maar dat ik er niets mee heb gedaan. Ik heb geen idee wat ik had moeten doen. Alsof je wordt gestraft en je weet niet waarvoor.
Ik vraag me af of de diepe liefde die ik voor man heb gevoeld wel wederzijds was. Ik weet het niet meer, twijfel aan alles.
Ik voel me verraden, gebruikt, belazerd. Mijn onvoorwaardelijke liefde en vertrouwen ben ik nu kwijt. Er zijn momenten dat ik denk dat man in zijn verliefdheid niet helder denkt. Dat hij vergeet dat het overgrote deel van die 20+ jaar fijn en geborgen was. Dat hij spijt gaat krijgen. Maar misschien ook niet.
Ik twijfel aan alles wat er was. Wat was echt? Heb ik het zo anders ervaren?

Ik voel me intens verdrietig maar ik weet ook dat er kracht genoeg is om mijn eigen weg te gaan.

Pennestreek

Pennestreek

12-08-2016 om 10:39

Ach moederziel

Wat diep triest. En ik herken zo je gevoel van verraden zijn, verdriet over het verlies van je maatje en beste vriend, van al die twijfels. Heb ik het dan altijd zo verkeerd gezien? Hebben we 28 jaar langs elkaar heen geleefd?? Ik heb nog steeds (een beetje) hoop dat man nog soort van op tijd aan de bel heeft getrokken, voordat er een Truus was. Maar ik snap dat bij jou de koek op is. Goed dat jij het nu voor gezien houdt, je moet voor jezelf kiezen en op dit moment is het voor jou beter om alleen verder te gaan.

Onbegrijpelijk he, dat een man zo'n radicale draai kan maken. Hij is helaas bij lange na niet de enige. Het gebeurt vaker. En meestal bij mannen, bij hoge uitzondering is het een vrouw die op deze manier haar gezin in de steek laat. Want dat is het. Hij laat niet alleen jou achter, maar ook zijn kinderen. En dat is iets dat ik echt nooit zal kunnen begrijpen. Blijkbaar zit een moeder/vrouw toch echt heel anders in elkaar dan een vader/man.

Ik kan je vanaf hier alleen maar heel veel sterkte wensen. En je nogmaals laten weten dat je hier altijd al je verdriet, twijfels en pijn kunt delen en dat er hier dan altijd een luisterend oor (lezend oog?) te vinden is. Ik weet dat je sterk genoeg bent om je eigen weg te gaan, dat zijn we uiteindelijk allemaal, maar het is wel vreselijk verdrietig. Je kiest hier niet voor, je kinderen kiezen hier niet voor, maar je hebt het er wel mee te doen. Ik wens je alle sterkte van de wereld toe en geef je vanaf hier een virtuele dikke knuffel {{{moederziel}}}

Moedeloos/hoopvol

Moedeloos/hoopvol

12-08-2016 om 11:23

Proces

Jeetje wat naar voor je. En behoorlijk pijnlijk.

Maar denk ook dat t met t proces te maken heeft.

Hij heeft in zn eentje die stap gezet naar losmaken/verwijdering/nieuwe fase/ ....
Hij heeft iets ontdekt waar hij op zoek naar was(intimiteit, sex, praatpaal...) en dan staat eigen belang voorop.

En jij bent later in dat proces ingeschakeld. Je hebt dan altijd een achterstand in alles. Dat is bijna onmogelijk om in te halen.

Toen ik tegen mijn partner zei, ik ga Hulp voor mij zelf zoeken want ik heb t gevoel dat ik bij jou niet meer terecht kan, zeI hij als eerste ja maar dan ga je dat proces Alleen aan en dat wil ik niet. Ik wil wel werken aan de relatie.

Weken verder zien wij beiden dat het vertrouwen groeit, de vrolijkheid weer terug komt, meer innigheid is, gesproken wordt over de pijnpunten en pijnlijke onderwerpen....
Weet niet waar dit naar toe leidt, maar ik ben wel erg blij en dankbaar. En trots op mezelf dat ik t zo heb gedaan mezelf kennende was t waarschijnlijk niet meer goed gekomen als ik alleen naar de gesprekken was geweest.

Er is een ik - een wij - en een hij/zij in de relatie.
Jij dacht wij hebben t goed samen
En hij dacht er ontbreekt iets en ik vind het niet bij haar

Dus die inhaaldag wordt voor jou moeilijk. Is niet demotiverend bedoeld.

Je kunt dan beter je zelf herpakken en je leven aangenaam maken ipv gaan zitten wachten en afhankelijk opstellen.

Sterkte!

moederziel

moederziel

15-08-2016 om 01:06 Topicstarter

Knuppel in het hoenderhok

Het is gedaan, mijn grens is bereikt. Ik heb man verteld dat ik niet langer getrouwd wil zijn met iemand die een relatie heeft met iemand anders. Dat ik de scheiding ga aanvragen en dat hij zsm ergens anders moet gaan wonen. Reactie was heel even gelaten, toen al snel boos. Man liep weg uit het gesprek. Het kon me geen klap meer schelen. Later een berichtje met excuses. Ook best.
De komende dagen is man weg voor werk. Ik overdenk in alle rust wat ik nu nodig heb. Ik voel me rustig, lichter, minder machteloos. Helaas niet minder verdrietig. Ik mis m'n beste vriend. Die van vóór deze hel begon

Els

Els

15-08-2016 om 07:38

Goed zo!

Goed zo moederziel. Het gaat om jouw grenzen én om de bewaking daarvan. En hoeveel pijn het ook doet, kies voor jezelf! Sterkte!

Moedeloos/hoopvol

Moedeloos/hoopvol

15-08-2016 om 08:32

Nog lang volgehouden

Je hebt het nog lang volgehouden hoor mijn inziens!

Maar eerlijk gezegd, zoiets heftigs hou jè niet lang vol. Tenzij man had gebroken met truus en weer beschikbaar was geweest voor jou.

Nu was t geval dat jij met lede ogen moest toezien en ongenaakbaar moest blijven dat hij een ander er op na hield.

Het gevoel van missen hoort erbij.....
als je je ouderlijk huis verlaat om op jezelf te gaan wonen dan mis je dat nest waaruit je bent uitgevlogen.
Je hebt daarna je eigen nest gemaakt. Nu is man eruit gevlogen ipv jouw kinderen....
Je had t niet verwacht en niet zien aankomen. En als zo iets gebeurd dan is de klap des te harder en t gemis des te heviger.

Je komt er vast overheen! Sterkte ♡

Sterkte

Ik ben niet zo van ''goed zo, kies voor jezelf', want ik denk dat je heel goed beseft dat je zelf liever je maatje van vroeger terug had en dat je er niet voor kiest om alleen te komen staan. Toch is dat de stap die je duidelijk nu gezet hebt en ik begrijp goed dat je daarover opgelucht bent. Een lange periode van onzekerheid en wisselende emoties is slopend.
De eerste stap heb je nu gezet: je hebt duidelijk gemaakt dat je wil gaan scheiden. Het is overigens niet zo dat één persoon de echtscheiding aanvraagt. Uiteindelijk wordt dat een gezamenlijk verzoek tot beëindiging van de relatie. Je hebt nu even rust. De melding moet bij hem landen en hij zal moeten accepteren dat jij niet meer zijn vrouw wil zijn. Daarna moeten jullie samen het echtscheidingsproces in gaan. Probeer de stappen zoveel mogelijk samen te zetten.
Ik hoop dat je omgeving je niet verleidt om je aanstaande ex te demoniseren. Je hoeft niet iemand te haten om van hem/haar te scheiden.
En ik hoop dat je beseft, dat er een reële mogelijkheid is, dat de kinderen nu gedeeltelijk bij hem en heel misschien dus ook bij Truus terecht zullen komen. Hij blijft vader en na de scheiding kan hij een nieuwe relatie beginnen. Misschien niet met deze Truus (die lijkt er niet veel zin in te hebben), maar dan met een andere Truus. Je bent Truus dus wel kwijt uit jouw leven, maar niet uit zijn leven en daarmee ook niet uit het leven van jullie kinderen.
Veel sterkte de komende dagen. ik hoop dat je veel goede en nuttige informatie kunt vergaren.

Tsjor

Ff zo

Ff zo

15-08-2016 om 09:21

Excuses

"Later een berichtje met excuses. "

Waarvoor bood je man eigenlijk zijn excuses aan?

In elk geval is het duidelijk dat jij je grens bereikt hebt. Alleszins begrijpelijk. Goed dat je het geuit hebt.

Heel veel sterkte.

moederziel

moederziel

15-08-2016 om 09:33 Topicstarter

Demoniseren?

Tsjor, nee, van demoniseren is geen sprake. Ook besef ik heel goed dat nieuwe relaties een rol zullen spelen in dit hele proces. Ook voor de kinderen. Maar op dit moment is dat nog een brug te ver. Vanwege de maandenlange onduidelijkheid zijn onze kinderen erg onzeker over hun vader. Zij staan nog maar helemaal aan het begin, moeten eerst wennen aan het feit dat het niet meer wordt zoals eerst. Hun vertrouwen moet eerst herstellen - er is nogal wat gebeurd en man is onvoorspelbaar in zijn gedrag. Het idee dat ze hem nu meteen al moeten delen met een nieuwe partner, maakt het er zeker niet makkelijker op. Ik weet heel goed dat ik daar verder weinig aan kan doen, maar ik kan man er wel op wijzen. Waarom haast maken.
Ik merk dat ik in m'n hoofd al afstand aan het nemen ben. Eindelijk ontstaat nu ook ruimte voor verontwaardiging. Zoveel over me heen gekregen.... Die rauwe pijn is er mog wel even.

moederziel

moederziel

15-08-2016 om 09:39 Topicstarter

Excuses

De excuses betroffen het feit dat hij uit het gesprek wegliep.
Nee.... Niet zijn handelen van de afgelopen maanden, was dat maar waar

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.