Relaties Relaties

Relaties

Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Fransien

Fransien

15-08-2016 om 10:04

Blijft jammer

Het blijft jammer als je gaat scheiden, je bent niet aan een huwelijk begonnen met dat in het achterhoofd, maar feit is dat jouw grens nu bereikt is.
Je hebt heel wat over je heen gekregen de afgelopen maanden, je man was naar Truus wanneer het hem uitkwam zonder rekening met jou te houden, je man was behalve regelmatig fysiek ook emotioneel afwezig.

Als je denkt dat relatietherapie nog zin kan hebben, stel het dan nu voor. Als je denkt dat het daarvoor te ver is, meldt dat dan ook zodat jullie in ieder geval die mogelijkheid met wederzijds goedvinden laten liggen.

Kun jij je man nog in huis verdragen? Moeten er afspraken gemaakt worden over verdeling van zorg? Zoals je het nu afspreekt is de status quo bij het ingaan van de rechtszaak!

En neem de tijd om verdrietig te zijn, dit is niet wat je gewild hebt, dit is niet waar je op uit was, maar dit is wel het einde van wat je kon verdragen.

Sally MacLennane

Sally MacLennane

15-08-2016 om 10:24

over demoniseren

Ik denk niet dat jij hem demoniseert. En dat is prima!

Waar je voor moet waken is het demoniseren vanuit je omgeving. Ik ben zelf uit een behoorlijk problematisch huwelijk gestapt en had behoefte aan steun, troost, dat soort dingen. Opmerkingen als "zet die kl**tzak buiten de deur" en "pluk hem maar helemaal kaal" hielpen me echt niet. Ondanks alles was hij namelijk ook de vader van mijn kinderen.

Ik ben blij dat ik daar duidelijk grenzen heb gesteld, ook al leverde dat niet altijd fijne reacties op ("dan moet je het zelf maar weten").

Blijf je hart volgen. Dat betekent ook: het verdriet toelaten. En zoek steun bij mensen die nuchter met de gebeurtenissen kunnen omgaan en zonder oordelen je bij kunnen staan.

moederziel

moederziel

15-08-2016 om 11:52 Topicstarter

Jammer?

Dat is echt het understatement van de eeuw
Ik vind t de meest verschrikkelijke beslissing die ik in m'n leven heb genomen. En dat het een 'keuze' is waartoe ik me uit zelfbescherming toe gedwongen voel, ervaar ik als een afschuwelijk iets. De man, mens, die ik het meest vertrouwde van allemaal, heeft me verraden. Dat doet ontzettend veel pijn. En ik wéér dat hij de fout van zijn leven maakt. Nieuw geluk? Nee, hier zijn alleen maar slachtoffers.
Het was niet nodig. Maar de wil bij hem is er niet. Daar moet ik mee dealen.

moederziel

moederziel

15-08-2016 om 12:22 Topicstarter

Dramatisch

Ik zie nu dat mijn post wel erg dramatisch klinkt. Sorry.

Het is gewoon zo ontzettend frustrerend dat ons mooie gezin wordt opgeofferd. Alles wat in 22 jaar is opgebouwd... Weg. Ik heb dit never nooit gewild.

Sally MacLennane

Sally MacLennane

15-08-2016 om 12:52

moederziel

Vind je het gek? Het moet er allemaal uit, het is ook ontzettend pijnlijk, frustrerend, verdrietig, onbegrijpelijk!

Ga je daar nou niet voor lopen verontschuldigen!!!

Je hebt verdriet, pijn, je hebt een open wond!

Heb je in real life een schouder (eentje die niet meteen je man demoniseert) om tegenaan te janken? Want het is me nogal niet wat, om dit allemaal kwijt te raken.

Ik zeg altijd: denk in mogelijkheden, niet in moeilijkheden, en bij elke deur die dichtslaat gaat er een andere deur weer open. Maar vandaag heb jij daar niks aan. Vandaag mag je keihard janken, gillen, vloeken, schelden en stampvoeten om wat er is gebeurd. En morgen ook, als je dat nodig hebt. Je bent sterk genoeg om de boel weer op te pakken en verder te gaan, maar als je jezelf niet toestaat om ook te rouwen zoals voor JOU goed is, is dat ook niet goed.

Goede keuze

Moederziel dit is een keuze die je niet wil maken, maar idd wel ter zelfbescherming toe gedwongen voelt. Ik waardeer je karakter waarmee je voor jezelf kiest.

De scheiding inzetten is de enig juiste keuze om je man te bewegen. Hij is nu voor een voldongen feit gesteld en wordt zich nu bewust van de gevolgen.
Jij weet dat hij een verkeerde keuze maakt, hij weet dat diep van binnen ook. Truus is niet meer dan een uitvlucht van ....

Het zal me niet verbazen als hij halverwege het scheidingstraject pas beseft wat hij weggooit en dan komt de spijt.
Mannen zijn vaak niet in staat om een einde te maken aan een relatie. Ze drijven de vrouw vaak zover tot wanhoop dat zij wel een keuze maken. Dat heb jij nu gedaan en dat gaat hij zich nu beseffen dat Truus niet is wat hij leek en ziet wat hij weggooit.

Voor mij gevoel komt hij halverwege het proces tot inkeer.....

Tops

Tops

15-08-2016 om 14:35

Wat

Wat maakt het uit hoe je het noemt, of je zelf de beslissing neemt, of je voor jezelf kiest, of je hem nu een eikel noemt. Het betekent niet gelijk dat je na-huwelijk naar de Filistijnen is of dat de toon gezet is.
Voel wat je voelt, doe wat je moet doen, Omarm elke emotie en geloof in een toekomst. Sterkte

Fransien

Fransien

15-08-2016 om 14:41

Balen

Ja, je mag balen, je mag woedend zijn, je mag gefrustreerd zijn, je mag hem in z'n gezicht willen schreeuwen wat voor onvergeeflijke stommiteit hij aan het begaan is!
Zorg dat je iemand hebt waarbij je dat er lekker uit kunt gooien die niet direct je man afkraakt (erg moeilijk, ik weet het van een vriendin waarbij ik die praatpaal was). De kinderen mogen ook boos en verdrietig zijn en je mag best laten merken dat het jou ook veel doet maar dat het ondanks alles toch hun vader blijft. En dat ze woedend mogen zijn, en dat ze van hem mogen houden, en dat het een wirwar van emoties is waarbij alles tegelijk komt.

Ik had je zo een andere afloop gegund...
Als hij halverwege het proces tot inkeer komt, is er veel meer stuk en weet ik niet of jij het nog trekt om te proberen de relatie weer op te bouwen.

moederziel

moederziel

15-08-2016 om 15:58 Topicstarter

Mannetje

Ik heb geen hoop. Voor mij is het duidelijk dat hij mij uitblokt en inmiddels volledig opgaat in zijn nieuwe relatie. Ik blijf denken dat er meer onder het oppervlak zit en dat Truus een vlucht is. Maar hij gelooft wel heilig in die vlucht.
Ik denk dat het lang duurt voor hij tot inzicht komt - if ever. Als hij zijn vlucht stopt, moet hij namelijk zijn demonen, jeugd, schuldgevoel en verdriet in de ogen zien en dat is nou precies waar hij voor vlucht.

Hoop

Ook geen valse hoop hebben. Dat is inderdaad killing.

Dat hij last van demonen etc uit zijn jeugd heeft dat geloof ik graag. Wie heeft dat niet zou ik bijna zeggen.

Ik weet niet hoe het bij hem is, maar schuldgevoel en verdriet in de ogen is iets wat mij bekend voorkomt. Omdat je je partner dit aandoet en je het verdriet pijn en onbegrip in haar ogen ziet geeft dit een schuldgevoel waar hij voor vlucht. Been there done that.
Wat hij doet is de weg van de minste weerstand kiezen en naar Truus vluchten. Want ja daar is geen pijn en schuldgevoel. Daar kan hij het van zich af zetten.
Maar wat hij doet is zijn gevoel blokken. En dat gaat tegen hem keren.
Ergens in het traject zal zijn schuldgevoel omslaan naar spijt, spijt wat hij heeft achtergelaten.

Of wellicht is Truus van het type exorcist die zijn demonen kan laten verdwijnen. Althans in zijn ogen. Ook dit zal niet standhouden, wellicht iets langer.

Truus is gewoon een katalysator om hem wakker te schudden. Hij beseft nu dat hij iets moet met zijn prblemen van vroeger. En Truus heeft een andere kijk op die hij op dat moment graag wilde horen.

Dit is hoe het bij mij werkt. Niet om je valse hoop te geven.....

moederziel

moederziel

15-08-2016 om 19:18 Topicstarter

Dankjewel Mannetje

Ik vind het een mooie en heldere toelichting. Dankje. De tijd zal laten zien wat er gebeurt. Tot dat moment koester ik wat er was.

In geval van man zijn de demonen groot en spooky: verwaarlozing, verlating, teleurstelling, afwijzing. Gecombineerd met een betonnen verdedigingsmechanisme van gevoelens uitblokken. Ik heb dat eerder bij man gezien, maar nooit zo heftig en destructief als nu. Natuurlijk hoop ik dat de betonnen muur een x barst, maar ergens onderweg moet ik hem zo teleurgesteld hebben.... En ik weet niet goed waar. Zo frustrerend!

Wat raad jij me aan om te doen? Gevoelens en verdriet laten zien aan man of juist niet?

Moederziel

Je ziet vaak (en dat ervaar ik zelf ook) gevoelens die je wegstopt die komen vroeg of laat als een bal boven water.
Hoe verder je een bal onder water duwt, hoe hoger die het water uitspat.
Jou man stopt gevoelens vanuit zijn jeugd weg. Naarmate die ouder wordt, gaat dat wegstoppen een steeds groter probleem worden. Waardoor uiteindelijk de bom barst. En Truus is lontje.

Dat betonnen mechanisme dat ken ik. Heb ook jaren lang pantser opgetrokken. Gevoelens geblokkeerd. Metzelf weggecijferd. Want ja man mag geen gevoel laten zien (cliche, maargoed).
Als ik voor mezelf praat ben ik ook nog steeds niet over mijn emotionele blokkade heen. Mij is geadviseerd om me 'begeleid' te emotioneel te breken om alle opgekropte emoties eruit te laten komen zodat je weer terug kan gaan naar jezelf. Of dat helpt weet ik niet.
Zelf ben ik niet iemand die zich zo geeft, zal dus in een vertrouwde omgeving moeten gebeuren. Met praten krijg ik mijn emoties niet los. Blokkeren is een tweede natuur geworden.

Je man, en wellicht jij ook, doen er goed aan om te kijken waar dat blokkeren van gevoel vandaan komt. Dat patroon moet worden doorbroken. Zolang dat niet gebeurd praat je tegen een betonnen wand en ziet hij in Truus een redder.

Ik zou je man vertellen hoe je je voelt. Ook dat je je beste vriendje en maatje mist kwam bij mij ook hard binnen. Dat raakt mij en denk ik je man ook wel. Verder zou ik het traject gewoon inzetten maar aangeven dat als hij wil jij hem met zijn blokkade wil helpen.
Weet niet of hij daar voor open staat. Een lopende scheiding kan hem doen nadenken.

Mocht hij dat niet willen dan heb jij voor je gevoel alles geprobeerd en heeft het niet meer zo mogen zijn.

Ik ben geen psycholoog, dus mss is bovenstaande vanuit dat oogpunt onjuist. Merk wel dat het op mij wel van toepassing is.

Moederziel

Ik vind het erg voor je. Je leest al hoe veel mensen je verhaal herkennen. Ik ook. Vanuit die herkenning wil ik je graag twee van mijn gedachten/ervaringen meegeven.

Je schrijft: "Ik vind t de meest verschrikkelijke beslissing die ik in m'n leven heb genomen. En dat het een 'keuze' is waartoe ik me uit zelfbescherming toe gedwongen voel, ervaar ik als een afschuwelijk iets."

Ik ben het uiteindelijk gaan zien voor wat het was: het was NIET mijn keuze, maar ik heb WEL de beslissing genomen (net als jij) om niet meer in een driehoek te zitten, en de enige manier om daar uit te komen (omdat ex-man haar niet losliet) was dat IK losliet. Het is dus NIET jouw keuze wat mij betreft, maar lijfsbehoud na dat HIJ de keuze voor JOU niet kon maken.

Je schrijft: zal ik hem mijn gevoelens laten zien? Ik ben daar mee gestopt, eigenlijk zodra ik wist dat er iemand anders in zijn leven was. Het voelde voor mij té intiem, en hij zei onze relatie op, zo zag ik dat, dus behalve dat ik geen behoefte meer had mijn gevoelens met hem te delen (hij wou niet honderd procent bij mij zijn, dus mij niet 'zien') vond ik ook dat hij er geen 'recht' meer op had (door datzelfde 'mij niet zien' en niet voor mij, ons gezin en onze historie kiezen). Ik weet niet wat jij voelt in deze, maar ik heb ervaren dat het niet meer met hem delen mij rust gaf (hém onrust trouwens), en dat ik het delen met anderen (familie, vriendinnen) als bevrijdend heb ervaren. Niet om het 'demoniseren', maar om te helen. Want er is flinke schade aangericht.

Kijk wat je voelt en handel daar naar. Er is geen goed of fout in deze. Zorg voor jezelf, voor de kinderen: eet, drink, slaap en wees mild voor jezelf. Je bent gewond en je moet helen. Bescherm jezelf tegen meer klappen en pijn. In welke vorm je dat doet, is aan jou zelf. Maar door zo naar jezelf te kijken, haal je de focus van hém weg, en breng je die naar jezelf. JIJ bent dezelfde. JOUW trouw en jouw normen en waarden mag je koesteren. Daar is geen geweld op gepleegd. Ik hoop dat je dat kunt voelen.

moederziel

moederziel

18-08-2016 om 19:59 Topicstarter

Oh oh oh... En nu?

Ik heb een brief geschreven aan man. Recht vanuit mijn hart. Geen verwijten, geen boosheid. Alleen verteld dat ik een half leven oprecht en onvoorwaardelijk van hem hield. En dat ik gelukkig met ons was, de vriendschap, het maatjes zijn, geliefden zijn. En dat het intens pijn doet.

Man reageerde ondanks flink tijdverschil binnen een uur. Ook recht vanuit het hart. Hij schrijft over enorm schuldgevoel en dat het hem spijt dat hij mij zoveel pijn heeft gedaan. Dat ik er niets aan kan doen, dat hij al jaren eerder teleurgesteld is geraakt. In zichzelf, het leven, alles. Dat hij in stilte heeft geleden en dat dit de weg is die hij nu moet gaan.

Oh oh oh.... Hij lijkt er niet meer in te geloven, geeft aan dat hij ziet dat mijn vertrouwen in hem weg is. Schuldgevoel, spijt. Pfffffff. Wat een totaal onverwachte reactie.
Ik kan hem niet helpen, moet in liefde loslaten. Hij moet eerst van zichzelf houden en zichzelf accepteren met alle teleurstelling die erbij hoort. En dán misschien....

Wie weet raad? Wat nu???

Tops

Tops

18-08-2016 om 20:21

Niks

Je had een beslissing genomen, je grens aangegeven en daarmee vaar je eigen koers. Met de brief kreeg ik al het gevoel dat dat meer nog woorden waren. Nu na zijn reactie opnieuw eigenlijk je stille hoop.
Daarom...niks.
Laat hem nu maar eens al die dingen verwerken.
Zonder jou en zonder haar. Zelf, zelfstandig, alleen, tot op de bodem en volledig. In zijn eigen bedje, alleen.
Daden ipv woorden, hoe recht uit het hart ook, zeggen niets als het tegenovergestelde geleefd wordt.

Laat hem vechten voor zichzelf. Als hij dit niet zelfstandig doet zal hij altijd uitvluchten in anderen zoeken.

Zo zal het gaan

Ik vind jouw verhaal en zijn reactie beide heel oprecht. Mooi dat dit zo uitgesproken kon worden. Van jullie allebei. Dat betekent dat jij uit je hoofd kunt bannen dat het iets is wat jij niet goed zou hebben gedaan, dat is het dus niet.
De teleurstelling in het leven, alles, dat zit i zijn hoofd, hij heeft het stil gehouden en dat is met hem op de loop gegaan. Nu zal hij dat inderdaad met zichzelf moeten gaan uitzoeken en uitvechten.
Helaas kun je dar geen rol meer in spelen, want als jij er bent houdt hij het in stilte voor zich, jij zorgt toch wel dat alles draait en ogenschijnlijk ziet alles er goed uit; of hij gaat jou dingen verwijten om te ontlopen dat hij zelf nog wat moet uitzoeken.
Als hij dom is rent hij naar Truus. Dan kiest hij ervoor om het niet zelf uit te zoeken, maar opnieuw verstoppertje te spelen.
Wat jij ondertussen kunt doen is zorgen dat je je eigen leven op orde houdt, dat je opnieuw vreugde in het leven gaat vinden, op een andere wijze, dat je eraan bijdraagt, dat ieder de kans krijgt om een nieuw leven te beginnen en dat jouw leven dan ook echt van jou is.
Ik ben het in die zin wel eens met de laatste zin van Tops.

Tsjor

Moedeloos/hoopvol

Moedeloos/hoopvol

18-08-2016 om 21:46

Stel dat ik dit zo zou schrijven aan mijn partner

Dan is de reden hiervoor dat ik
- niet meer terug wil naar mijn partner
- enorm teleurgesteld ben in de ander
- t lang genoeg geprobeerd heb in mn eentje
- geen toekomst meer zie met de ander
- niet het vertrouwen heb gehoord te worden
- nu pas voel wat ik voorheen gemist heb
- nu ervaar waar ik naar op zoek ben geweest al die tijd
- t heel erg vervelend vind voor de ander maar dit is wat ik wil op dit moment

Maw....het gevoel/het gebaar moet van hem komen.
Je kunt een aantal dingen doen nu:
* op hem gaan zitten wachten en passief leven
* op hem wachten en ondertussen je eigen leven opnieuw inrichten
* goede afspraken maken op alle gebieden en getrouwd blijven en ieder zn eigen leven leiden
* goede afspraken maken en een scheiding inzetten en ieder zn eigen koers varen
* scheiding aanvragen en kijken hoe hij daarop reageert

Sterkte.....Is NIET Eenvoudig allemaal

moederziel

moederziel

18-08-2016 om 23:55 Topicstarter

Uitzoeken

'Laat hem vechten voor zichzelf. Als hij dit niet zelfstandig doet zal hij altijd uitvluchten in anderen zoeken.'

Ja, ik voel dat ook zo. Ik verander mijn besluit ook niet. Ik moet hem loslaten, het moet z'n loop hebben. Met het risico dat hij concludeert dat het te laat is.

moederziel

moederziel

19-08-2016 om 12:15 Topicstarter

Iemand nog wijze raad?

Wel/geen antwoord geven op zijn brief? Wel/niet laten merken dat de deur op een kier staat? Wel/geen advies geven aan man? Wel/niet laten merken dat mijn vergeven mogelijk is, en dat vertrouwen weer kan groeien?

Moederziel

Je schrijft: "ik verander mijn besluit ook niet". Maar in mijn ogen heb je nog geen besluit genomen.

Je wilt wijze raad, je schrijft dat de deur op een kier staat, je schrijft dat vertrouwen weer kan groeien. Dat is nog geen besluit, dat is de knop nog niet om. Dat is prima natuurlijk, maar het is denk ik goed om je te realiseren dat je geen besluit nam.

Dat betekent in mijn ogen dat je stil kunt gaan staan. Niet handelen. En juist wél kijkt naar het handelen van je man. Niet de woorden. Niet eindeloos schrijven en terugschrijven. Niet: wat zegt/schrijft hij? Wel: wat doet hij?

Jij hoeft niets te doen, en eigenlijk ook niets meer te zeggen. Alles is bekend, bij jullie beiden. Kun je goed voor jezelf en je kinderen zorgen? Niet een scheiding in gang zetten, want dat zou handelen zijn tegen jouw gevoel in? Kun je het aan om samen in jullie huis te zijn? Wil je dat hij uit jouw buurt is?

Jullie draaien cirkeltjes om de hete brei heen, wederom in mijn ogen. Doe niets. Sta stil. Kijk wat er gebeurt. Maak er niet een nog grotere brei van woorden van, maar wacht het handelen van jouw man af.

Daar spreekt alles uit. Of dat nu is omdat hij bij Truus wil zijn of omdat hij daadwerkelijk met zichzelf aan de slag wil of dat hij bij jou wil zijn, je gaat het ZIEN.

Wat je hoort, zijn woorden die, als ze niet gevolgd worden door daden, niets betekenen.

Geef jezelf deze rust. Je stapelt anders klap op klap, pijn op pijn, onduidelijkheid op onduidelijkheid.

Wat is er dat je niet weet op dit moment? Ga dat letterlijk aanzien. Kijk wat er gebeurt. Hopelijk kun je dat.

Pennestreek

Pennestreek

19-08-2016 om 12:52

Mijn advies: ja, doen

Heb ik ook gedaan. Want dat is hoe ik het voelde en voel. En jij duidelijk ook. Ik heb dat ook regelmatig aan man laten weten. Aangegeven dat ik nog steeds van hem hou, het liefst met hem samen oud wil worden, dat ik hem kan vergeven en dat ik geloof dat het goed kan komen, dat ik geduld heb maar niet eindeloos veel. Dat ik hem niet onder druk zal zetten maar het besluit bij hem laat.
Hij heeft daar nooit direct op gereageerd, maar ik merkte wel dat hij daardoor meer ruimte kreeg. Onder druk neemt een mens soms slechte beslissingen . Ook de fysieke afstand (doordeweeks woont hij in de plaats waar hij werkt, in het weekend is hij thuis; we zijn allebei apart met de kinderen op vakantie geweest) deed en doet hem goed.

En kijk naar hoe deze brief heeft uitgepakt. Volgens mij een heel mooi moment van diep en oprecht contact tussen jullie, ook al was het via papier. Ik weet niet of ik hem advies zou geven (wat voor advies zou dat zijn? Ga aan jezelf werken? Ik denk dat hij dat wel weet). Ik zou het ook nu weer helemaal bij mezelf houden. Jouw liefde voor hem is niet weg, en je vertrouwen kan weer terugkomen. Maar je kunt niet zijn problemen voor hem oplossen en geen besluit voor hem nemen. Je hebt alleen wel besloten dat JIJ op deze manier niet kan en wil leven. Dat lijkt me voor hem een heldere boodschap.

Ik merk wel dat ik langzaamaan ga twijfelen of wij nog een toekomst hebben. Hoewel mijn man eerder aan de bel trok dan de jouwe en er bij ons geen Truus is, is er bij mij een heleboel kapot waarvan ik niet weet of ik het nog kan repareren. Mijn vertrouwen in hem, maar ook in mijn eigen beoordelingsvermogen, is weg. En jij zegt nu dat dat weer kan groeien, maar ik weet niet of dat zo is. Ik merk nu dat ik op hele rare momenten enorm achterdochtig, wantrouwig en jaloers ben, terwijl daar eigenlijk niet echt reden voor is. Als hij 's avonds zijn apps niet leest, en ook niet online is. Hij is met die telefoon vergroeid, dus wat is hij aan het doen en met wie, dat hij daarbij zijn telefoon uitzet?? Een opmerking die hij maakte over ons huis, waarbij hij zei 'jouw huis'. Hoezo, mijn huis? Is het niet meer van jou dan? Voel je dat zo?? Dat soort dingen. Bij alles wat hij (niet) doet en (niet) zegt, of ikzelf, heb ik negatieve gedachten en twijfels. Vreselijk. Zo ken ik mezelf helemaal niet en zo wil ik ook echt niet zijn, maar ik kan het niet helpen. Dat maakt dat ik inmiddels twijfels heb of het ooit echt wel helemaal goed kan komen.

Maar scheiden kan altijd nog. Ik wil graag het experiment aangaan en kijken of we inderdaad weer vooruit kunnen, weer kunnen opbouwen. Ik ben op een heleboel vlakken al enorm gegroeid, ben erg gelukkig met mezelf op dit moment. Ik wil nu nog leren weer mezelf te zijn bij hem, niet op mijn tenen te lopen. En dan bedoel ik niet zozeer mijn best doen om het hem naar de zin te maken of zo, maar ik durf niet meer te laten merken dat ik blij ben hem te zien, of initiatief te nemen voor een knuffel. Ik ben bang dat ik daardoor zelf teveel ga geloven in een goede afloop, dat ik er te snel weer aan wen dat het 'normaal' is tussen ons, met natuurlijk als enorm risico dat hij na verloop van tijd alsnog de stekker eruit trekt en ik dan weer in dat diepe dal terecht kom. Maar ik weet dat ik nu oneindig veel sterker ben, ik heb dat al een keer meegemaakt en ik heb ervaren dat ik steeds sneller eventuele dips de baas ben. Dus ik heb me voorgenomen om meer te laten zien hoe ik me voel, zowel positief (uitingen van liefde) als negatief (sneller aan hem aangeven dat wat hij zegt of doet hard aankomt bij mij, zelfs al is het niet zo bedoeld). En tja, als hij dan ergens problemen mee heeft, dan is het dus duidelijk...

Hoe is het met je kinderen? Begrijpen die een beetje wat er gebeurt? Begrijpen ze jou?
Heel veel sterkte weer. Je doet het goed.

moederziel

moederziel

19-08-2016 om 13:49 Topicstarter

niet duidelijk?

Ik ben misschien wat onduidelijk, denk ik. Mijn besluit staat echt vast: DIT wil ik niet meer. Ik heb man gezegd dat ik niet meer getrouwd wil zijn met iemand die een relatie heeft met iemand anders. Dat is mijn besluit en daarom moet hij ergens anders gaan wonen.
Ik heb niet besloten dat ik niet meer van hem hou, of dat we elkaar nooit meer kunnen terugvinden. Ik heb wel in deze situatie mijn grens bereikt. Ik wil zo niet verder. Daar komt mijn besluit uit voort. Dat hij in zijn brief blijk geeft van veel schuldgevoel en spijt dat het zo is gegaan, verandert daar niets aan.

Wat wel iets verandert, is dat man aangeeft dat het niet aan mij ligt. Dat ik er niets aan kon doen. Dat hij erg veel van mij heeft gehouden, maar dat zijn eigen teleurstellingen de overhand kregen. Dat heeft bij hem veel kapot gemaakt en hem emotioneel afgevlakt en daar moet hij nu zijn weg in zien te vinden. Hij wilde wat we hadden niet kwijt.

Ik zou hem willen toeschreeuwen: als het je zo spijt en als je het niet kwijt wilt, WAAROM DOE JE DIT DAN?? Veeg jezelf bij elkaar, werk aan je teleurstellingen, geloof in jezelf en in wat voor jou belangrijk is en omarm de mensen waarvan je houdt. Dit hoeft niet.

@Pennestreek: probeer afstand te nemen en na te gaan wat je grootste angst is. Ga daarmee aan de slag. Hou het bij jezelf en maak een oplossing niet afhankelijk van wat je man doet. Hou je haaks!
Hoor wie het zegt

Vesper Lynd

Vesper Lynd

19-08-2016 om 14:06

Focus op jezelf

Je man weet hoe je erover denkt. Als hij het anders wil moet hij zich daarnaar gaan gedragen. Verder moet jij je niet druk maken over wat hij zogenaamd zegt te voelen. Focus op jezelf en hoe je je leven gaat inrichten als alleenstaande.

Pennestreek

Pennestreek

19-08-2016 om 14:12

moederziel, je was voor mij heel duidelijk hoor

Ik zou dit zo aan hem schrijven. Hij moet aan zichzelf werken, maar dat kan prima binnen jullie huwelijk. Alleen niet op de manier zoals het nu gaat, met Truus erbij en hij die zo over jouw gevoelens en die van de kinderen heen walst.

Ik heb nog wel een vraag. Je wilt niet meer getrouwd zijn met iemand die er nog een relatie op nahoudt en hij moet ergens anders gaan wonen. Is die scheiding voor jou nu noodzakelijk? Of is apart wonen voorlopig voldoende? En wat als hij toch het contact met Truus verbreekt? Kan hij dan wel blijven, naar jouw gevoel? Misschien is dat ook iets dat je voor jezelf helder moet zien te krijgen.

Kleine stapjes, is wat ik geleerd heb. Dus: begin met apart wonen. Dat is al lastig genoeg, ook als je niet ook nog eens een scheiding moet regelen.

Voor mezelf ben ik er redelijk uit hoe ik verder moet. Afstand nemen heb ik al een hele tijd gedaan, uit angst. Om van die angst af te komen moet ik daar nu juist doorheen. Alleen dan kan ik ook als hij thuis is gewoon mezelf zijn. Het nare is dat een oplossing altijd afhankelijk is van wat man doet. Dat is nu eenmaal inherent aan onze situatie. Het enige dat ik kan doen als ik echt onafhankelijk van hem wil zijn is zelf tot een scheiding besluiten, maar daar ben ik niet toe bereid. Dit is zijn besluit, hoe dan ook. Wat ik wel kan doen, en dus ook doe, is ervoor zorgen dat ik hoe dan ook een leuk leven heb. Ik zit in dat opzicht niet stilletjes af te wachten, ik ga door met mijn leven en hoop dat hij weer aanhaakt. En zo niet, dan dus niet. Dit weekend gaan we het weer hebben over hoe nu verder. Ik ben benieuwd.

Pennestreek

Pennestreek

19-08-2016 om 14:26

Nabrander

Nog even dit: jij bepaalt het tempo. Ik heb in het afgelopen jaar geleerd dat het heel belangrijk is de dingen te doen op het moment en in de volgorde die voor jou goed voelt. Alle tips en adviezen die ik hier en in real life kreeg, alle invalshoeken die me werden aangereikt, die nam ik mee en ik pikte eruit waar ik me goed bij voelde. Ik heb een paar keer de fout gemaakt dingen te doen of te zeggen die voor mij niet goed voelden (omdat me dat door anderen werd aangeraden), en dat waren net boemerangen, dat werkte keihard tegen me.

Dus hoe moeilijk ook op dit moment, vaar op je eigen kompas. Doe niets tegen je eigen gevoel. Dat 'men' vindt dat je van 'zo'n man' moet scheiden, is geen reden om dat ook te doen. Je gevoel dat je niet met hem onder een dak kunt leven, wetend dat hij morgen weer naar Truus gaat, daar moet je dus wel wat mee. En als jij hem wil laten weten dat de deur nog open staat, dan moet je dat doen. Natuurlijk maak jij je druk over wat hij zegt te voelen. Je houdt van hem en hij worstelt enorm met zichzelf en met de wereld. Je wil hem daar het liefst van al bij helpen. Dat mag je hem ook best laten weten. Het probleem is alleen dat je pas kunt helpen als hij zichzelf wil en kan helpen. En dan nog zal hij het zelf moeten doen, je kunt hem alleen maar steunen.

Ik hoop voor hem en voor jou dat hij binnen niet al te lange tijd zelf de beslissing kan nemen om Truus aan de kant te zetten en voor zichzelf te kiezen. Ik denk dat het voor hem heel goed is om apart te gaan wonen, echt voor zichzelf te moeten zorgen en niet meer op jou te leunen. Heel misschien kunnen jullie dan uiteindelijk weer naar elkaar toe groeien. Maar nogmaals, wat ik denk of vind doet er niet toe. Alleen maar wat jij voelt.

En natuurlijk moet jouw eerste verantwoordelijkheid de kinderen zijn. Die hebben jou hard nodig, zeker nu ze niet bij hun vader terecht kunnen. In mijn geval is dat natuurlijk ook anders.

moedeloos/hoopvol

moedeloos/hoopvol

19-08-2016 om 14:39

zelfrespect/grens

"Ik heb man gezegd dat ik niet meer getrouwd wil zijn met iemand die een relatie heeft met iemand anders. Dat is mijn besluit en daarom moet hij ergens anders gaan wonen.....

Hier gaat t om} je zelfrespect terug vinden en aangeven dat je niet zo behandeld wilt worden.
Lady Dy zei: three in a marriage is a bit crowded(zo iets)
(je mag gerust van hem blijven houden)

Zolang je nog begrip hebt voor zijn gedrag, gevoel en gedachte, kun je je woede niet eruit gooien.
De woede komt later, als je bij jezelf te rade bent geweest over overspel:
-hoe kijk ik tegen overspel aan - met welke norm/waarde kijk ik er nu aan
-hoe kijk ik tegen iemand die overspel heeft gepleegd
-wil ik die norm/waarde wel of niet bijstellen
-heb ik zelf aanleiding gegeven tot overspel
-wanneer geef ik de overspeler een tweede kans
-wat zijn de randvoorwaarde voor een tweede kans

Heerlijk moedeloos

Dat je zo het vuurtje van de woede even oppookt. Dat helpt echt om een vechtscheiding te voorkomen en mensen weer gelukkig te maken.
Wat rest is intens verdriet. Verdriet dat de relatie zo gelopen is, dat je uit elkaa rbent gegroeid. Verdriet dat blijkbaar alle pogingen van beiden (ook van hem, anders had hij het niet zo lang volgehouden) omd e relatie goed te laten zijn niet het gewenste resultaat hebben gebracht. Verdriet omdat je wellicht wel weer gelukkig kunt worden, maar dan is het toch zonder je partner.
Om om te gaan met verdriet kost tijd. Maar het slechtste wat je kunt doen is dat verdriet om gaan zetten in woede, want woede verbrandt jezelf en vernietigt je mogelijkheden om met de moeilijke situatie om te gaan. je wijst een schuldige aan en daarmee giet je de situatie in beton en kan er niets meer veranderen: hij is de schuld van mijnongeluk. Maar wat hij daaran ook doet, dat zal nooit meer veranderen.
Vandaar mijn advies aan moederziel: ga de weg van moedeloos/hoopvol niet op. Neem de tragiek, maar maak er geen woede van.

Tsjor

Tops

Tops

20-08-2016 om 10:16

Oneens tot bepaalde hoogte

Woede/boosheid is een makkelijker uiting van verdriet. Is gewoon onderdeel van een rouwproces. Het kan enorm opluchten, verlichting geven om toe te staan dat je woedend bent. Het kan helderheid geven: je bepaalt een grens: dit doe je me niet meer aan, ik verdien beter.

Wat ik niet handig zou vinden ivm de toekomst is een persoonlijke haat ontwikkelen. Daar word je verbitterd van en komt de relatie als ex_gezin onder druk van te staan.

Kübler Ross

zij heeft het als een van de fases omschreven bj een rouwproces, maar dat beschrijvend: wat zag zij gebeuren als mensen (medisch gezien) slecht nieuws te verwerken kregen. Nu wordt dat bijna als een voorschirft gebruikt: je moet die en die fase door.
Dat is dus niet zo.
De fase van de boosheid, zo je dat zou willen, zit al in de eerste reactie op de aankondiging van een mogelijke scheiding of het besef dat de relatie structureel niet goed zit. Toen was er boosheid, zoals je hebt gezien. Dat hoeft overigens niet, het is geen voorschrift, het is niet iets dat je zo moet doen. Die boosheid was ongericht, op 'de situatie' op jezelf, op je partner, op het leven in het algemeen en dat van jezelf in het bijzonder. Het is een reactie.
Door de vragen van moedeloos wordt er iets anders in gang gezet, wat ik eerder het demoniseren noemde: ga nadenken over je ex in de termen van 'overspel' en word daar boos over. Dan fok je haat, je maakt de ander eendimensionaal en legt alle kwaad daar neer. Dat maakt je kapot. Dan krijg je verbeten vechtscheidingen, waarbij het nooit meer goed kan komen.
Verdriet verdriet laten zijn en erkennen als verdriet, in plaats van het gaan maskeren in haat, daarmee doe je jezelf meer recht en daar vind je uiteindelijk ook wel een weg in. Opgefokte haat raak je niet meer kwijt.

Tsjor

Jaina

Jaina

20-08-2016 om 14:49

Tsjor

Toen de vader van mijn oudste kinderen een einde maakte aan ons samenzijn was ik woedend. Natuurlijk. Ik hield heel veel van hem en hij had mij verraden. Alle woorden van zijn kant waren een leugen. Hij maakte van ons een leugen. Hij maakte zoveel kapot. Dus ja ik was boos en ik ben ook lang boos gebleven. Nu niet meer. Maar die woede was volkomen normaal en terecht. En boos zijn kan ook opluchten. Ik was dankbaar voor vrienden die samen met mij boos konden zijn. Die mij die ruimte gaven. Dat had ik nodig. Geen zalvende woorden maar gewoon iemand die hem ook een lul vond en dat ook zei.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.