Relaties Relaties

Relaties

Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Tops

Tops

15-09-2016 om 12:32

leeftijd

ik heb ook die ervaring wel met kinderen wat jonger, door andere redenen en oorzaken. In elk geval: het afwezig zijn, niet in staat te geven of ontvangen.
Herstellen is niet erg, zolang er die poging maar wordt gedaan.
Als je man er qua geven 2 jaar tussenuit piept, kan er best nog herstel optreden. Van wie je houdt die geef je credits.
Dat merk je niet als je er middenin zit, wel als de situatie genormaliseerd is.
Ook als je van elkaar houdt kun je boos zijn, afstand nemen, negeren, iets onbegrijpelijk vinden. Dat is niet erg, zolang er na een tijdje rust weer toenaderingspogingen worden gedaan.
Bij jullie is in het verleden iets blijvends misgegaan. Dat is iets anders dan nu gebeurt.
Dit mag, kan, hoeft geen onherstelbare schade op te leveren.
Het kost alleen tijd.

Pennestreek

Pennestreek

15-09-2016 om 12:42

Ben het met Tops een, zie mijn eerdere reactie

Natuurlijk is het vreselijk voor je kinderen dat hun vader zich nu voor ze afsluit. Maar er is een reden voor, en die is niet (tenminste: dat denk ik niet) dat hij niet van ze houdt, maar hij heeft op dit moment gewoon meer dan genoeg aan zichzelf. En als hij die storm heeft bedwongen, wat dan ook de uitkomst voor jullie als partners mag zijn, ga ik ervan uit dat het contact met de kinderen wel weer komt.
OMDAT jij nu uit kunt leggen wat de achtergrond is. Onmacht, geen onwil. En dat is heel wat anders.

moederziel

moederziel

15-09-2016 om 13:06 Topicstarter

Ja, dat is waar hoor

Daar hebben jullie denk ik gelijk in. Hoop ik.
Ik vind het wel heel moeilijk om de onmacht en het niet-begrijpen bij mijn kinderen te zien. Ik weet als geen ander hoe machteloos het voelt. Daar praten we dan ook wel weer over.

Ik hoop ze zelf te kunnen voorleven dat je van iemand kunt blijven houden, ook al handelt die persoon helemaal tegen je wil en wensen in. De mens erachter blijft en dáár hou je van. Dat is waar ik met man heel hard mijn best voor doe

Stip

Stip

15-09-2016 om 13:42

loyaliteit

Dit was wat ik bedoelde met loyaliteitsconflicten. Omdat het zo moeilijk is voor kinderen om de problemen te ervaren, daar toch een mening en gevoel bij te hebben en ook weer onvoorwaardelijk van die ouder te houden. Ouders zijn een voorbeeld- daar ben je veilig, ouders zijn betrouwbaar. Betrouwbaar houdt in dat iemand doet wat je van 'm verwacht. En juist daar worden ze nu mee geconfronteerd; hun vader doet anders dan ze verwachten. Vader neemt afstand. Kiest nu niet voor hun moeder- kwam en ging hoe het hem uitkwam. Hierdoor had moeder verdriet en misten zij hun vader. En dat kwam door hem (kort door de bocht). Dat kan een kind verdrietig, boos, machteloos en verward maken. En toch is dit hun vader- houden ze van 'm. Blijven ze loyaal maar dat botst ook met hun emoties.

Ze hebben geluk dat ze een moeder hebben die hier oog voor heeft en het gesprek open houdt. En een moeder die nu knopen doorhakt zodat ze niet in die onzekere, afwachtende fase hoeven te blijven hangen. Dat er nu ook voor hen duidelijkheid komt. Ik begreep dat je het over 'zijn' dagen hebt. Ik hoop dat na verloop van tijd hij in deze dagen weer een herkenbare vader gaat worden.
Natuurlijk hoeft het niet onherstelbaar te zijn. Na verloop van tijd ontstaat er een nieuw evenwicht en kan er hopelijk aan herstel gewerkt worden- dat is nu nog te vroeg.
Het kan niet anders of deze periode vormt ook je kinderen- ook al doe jij nog zo je best de boel in goede banen te leiden. Ze hadden dit niet mee moeten maken. Maar nu het zo ligt doe jij je best de schade zo klein mogelijk te houden. Het is mooi dat jij hun baken nu kan zijn.
En bewonderingswaardig naast je eigen proces.

moederziel

moederziel

17-09-2016 om 18:09 Topicstarter

Hoe nu verder?

Man is weggegaan zoals ik vroeg. Heeft een deel van z'n kleren meegenomen. Waar hij verblijft weet ik niet. Er is alleen kort en zakelijk contact via de app.
Ik ben opgelucht en enorm verdrietig tegelijk. Een vreemde combinatie. De man die ik kende en liefhad is nu echt op afstand en dat maakt me bang. Is alles nu voorgoed verloren?

Ik red me best, dat is het niet. Het is dat zeurende duivelse stemmetje in minn hoofd dat maar blijft fluisteren dat het niet klopt, dat man niet wilde weggooien wat we hadden, dat hij zoekende is en koppig volhoudt omdat hij uiteindelijk vooral bang is voor zijn eigen teleurstellingen. Man is zo 180 graden anders dan hij was. Dat blijft voor mij heel moeilijk om te aanvaarden. Dat blijft maar zeuren.

Man is afstandelijk en zakelijk in de apps, ook tegen de kinderen. Geen vrolijkheid, geen enthousiasme. Saai, serieus, niet des mans. Somber bijna.
Ergens hoop ik dat hij het even zo zwaar gaat krijgen dat het hem confronteert met z'n keuze. Niet uit valsigheid maar omdat ik hem zo toewens dat hij behoudt wat altijd zo waardevol voor hem was: ons, zijn gezin.
Hoe nu verder?

Flower

Flower

17-09-2016 om 20:29

Verwerken

' met de kogel steeds verder de kerk in...'
Je vraagt hoe nu verder?
Tsja, ik denk dat er geen ontkomen meer aan is.
Je zult steeds meer richting het oppakken van je eigen leven gaan.
En het opvangen van je kinderen, want ook voor hen komt er nu een soort van rouwen. Hij is vertrokken met al een deel van zijn spullen.
Komt hij de rest nog halen? Gaan jullie nu definitief een punt zetten?
Zolang dat nog niet is, kunnen jij en je kinderen niet goed echt verder door.
Voor je man een kwelling als hij werkelijk zoekende is, maar oneindig op hem blijven wachten tot hij het weet lijkt mij nu zijn tijd wel gehad te hebben.

Stip

Stip

17-09-2016 om 21:42

niks

Even niks. Op adem komen. Het ligt niet in jouw macht.
Afstand nemen- niet alleen fysiek maar meer nog geestelijk. Je man gaat z'n eigen proces door. Dat moet ook. En daar zal hij zich soms flink rot van voelen. Misschien komt hij flink op de bodem. En hoe hij daardoor gaat bewegen is afwachten. En gaat buiten jou om.

Geen vrolijkheid, geen enthousiasme. Niet verwonderlijk; z'n leven is nu serious business. Hij gaat consequenties dragen van zijn gedrag. Waarvoor jij hem lange tijd behoed hebt. Hij moet op eigen benen gaan staan- dat zal niet makkelijk zijn. Maar het is wel nodig.

Ik zie niet zo het nut in van scheiden nu. Wat heeft 't voor meerwaarde. Eerst afstand nemen, je eigen leven oppakken met de kinderen en hem terug laten vallen op zichzelf. Dan zie je in de toekomst wel hoe zich dat ontwikkelt.

Nu echt even niks. Je verdriet en mededogen voor hem zijn er. Maar je kunt het niet meer met hem delen. hopelijk kun je terug vallen op lieve mensen om je heen.

Tops

Tops

17-09-2016 om 22:20

Buiten/in je macht

Macht over je man heb je niet, wel controle over jezelf.

Er zijn ook gewoon mannen die vrolijk zonder omkijken doorgaan met de volgende ronde. Niet elke man/vrouw gaat door diepe dalen en weet geen raad met zichzelf en kan het allemaal niet hellepen. Soms gaan mensen gewoon door. Zit jij daar te wachten op wat niet komen gaat.

Je kunt doen wat je goed vindt, wat goed voelt. In elk geval zorgen voor rust en zoveel mogelijk stabiliteit en dat Jan een scheiding (duidelijkheid)ook geven. Wil je dat niet dan doe je het niet. Zorg in elk geval goed voor jezelf en de kinderen, want dat laat je man na. Die zorgt vooral goed voor zichzelf momenteel. En dat moet worden opgevangen.

moederziel

moederziel

18-09-2016 om 16:14 Topicstarter

Klaar mee

Gisteren nog weer een zwaar moment gehad en gemerkt dat ik helemaal klaar ben met man. Hij communiceert niet tot nauwelijks met mij over zijn verblijfsplaats, afspraken met de kinderen etc. Moeilijk om me in te houden, ik zou hem zo graag de waarheid zeggen: doe toch niet zo idioot!!
Hoorde via oudste kind dat hij ook 'in regio xx' verblijft. Hij durft dan toch niet tegen kind te zeggen dat ie dan bij Truus is. Hij trekt duidelijk weer naar Truus toe.

Ik word steeds bozer. Wil een nieuwe start maken met mijn eigen gezin. Minus man. Ik vind hem een idioot. Ja, ik hou nog steeds heel veel van de man die hij was, maar deze zielloze variant vind ik moeilijk uit te houden. Misschien beetje gemeen, maar hij mag van mij even een tijdje bungelen.

Wam

Wam

18-09-2016 om 17:05

The man you are in me

Soms helpt een liedje.


https://youtu.be/K6cJJXT7VPw
Sterkte!

Ja, Janis Ian


https://www.youtube.com/watch?v=rsCNgMOJEcA

http://www.songteksten.nl/songteksten/363721/janis-ian/the-other-side-of-the-sun.htm

"Even as I'm leaving
I'll never stop believing
You are the one
Who can make me laugh
And can bring me back
From beyond the other side of the sun."

Tranen

Alleen al bij de tekst van dat prachtige lied van Janis Ian. Om maar niet te spreken over haar lied met de dekens en het huis en alleen zijn.

Weet je, lieve Moederziel, dit is wat het nu is. Deze man is (ook) jouw man. Ik begrijp dat je graag spreekt van 'versies', maar ik vrees voor je dat hij in de zesde versnelling is gegaan nu jij niet meer faciliteert. Heel, heel pijnlijk, en/maar misschien wel wat hij steeds al wilde, maar nog niet 'hoefde'.

Het is vreselijk min hoe jij dan behandeld wordt. Veel erger nog is hoe je kinderen het voor hun kiezen krijgen. Ik ben een fiks aantal jaar verder en het is nog steeds traumatisch. Ik ben intens gelukkig, en/maar ik droom de vreselijkste dingen, moet bepaalde gebeurtenissen en vooral het pijnlijke wantrouwen en de kwetsuren nog steeds (verder) verwerken.

Wat ik heb ontdekt, en dat is heel erg: het maakt niet uit of het psychisch te verklaren is bij je man. Bij mijn ex was er ook veel psychisch te verklaren. Helaas maakt dat de pijn en het kwetsen niet minder erg en minder aanwezig. Ook als je het kunt verklaren, raak je gewond.

Dat is waar het nu om gaat, lieve Moederziel. Zorg er voor dat je zo min mogelijk verwondingen oploopt. En dat ze niet te diep zijn. En zorg er vooral voor dat je kinderen niet gewond raken in deze strijd. Ja, dat kun je. Juist door duidelijk te zijn over dat jíj niet meer verder verwond wil raken. Dat voorkomt hún verwondingen.

Zoals ik zei: het maakt niet uit of hij nu gek is geworden, MLC, een of andere DSM-verklaarbare stoornis, een heel slechte jeugd. Je wordt gekwetst. Je raakt gewond. Je mag en moet jezelf en je lieve, lieve, vertrouwende kinderen beschermen. Dat is het enige dat je te doen staat.

Je kunt nog eeuwen nadenken over 'wel of niet met deze man', maar je kunt het ook laten. Want als dat komt, WEET je wat jij kan, wil en voelt. Daar helpt nu nadenken niet bij. En de kans dat het zo ver komt, verder met de man wie je dacht dat hij was, is kleiner aan het worden. Geef het geen energie meer. Geef jezelf alles wat je nodig hebt. En je kinderen. Het komt goed. Met of zonder hem. Geen enkele gedachte gaat je helpen. Geen enkele beweging. Geen pleidooi. Geen hoop. Het is of is niet. Je merkt het wel. Dit is in elk geval wat je niet wilt. Wie je niet bij je wilt. Geef het geen energie meer. Geef hem geen energie meer. Als hij beweegt, echt naar jou toe, weet je het gelijk. Dan weet je dat hij keert. Tot die tijd is hij weg. En heb jij wel wat beters te doen dan je te verdiepen in zijn beweegredenen. Hoe erg ook. Hoe beschadigd ook. Focus je op jezelf. Eet, drink, slaap en geniet van de kleine momenten met je kinderen. En de zekerheid dat je jezelf hebt. Wees je eigen beste vriendin. Het komt goed.

moederziel

moederziel

18-09-2016 om 23:19 Topicstarter

Lieve RoosjeRaas

Wat een wijze woorden. Ik heb ze wel 8 keer gelezen. Mooi vind ik vooral: 'Als hij beweegt, echt naar jou toe, weet je het gelijk. Dan weet je dat hij keert. Tot die tijd is hij weg.'

Hij keert niet. Niet nu en misschien wel nooit. En als hij keert, denk ik dat ik al niet meer op dezelfde plaats sta als voorheen. Ik kan er voor nu vrede mee hebben. De liefde is opgeborgen. Het is nu even goed, zo.

Fransien

Fransien

19-09-2016 om 13:54

Sterkte

De liefde is opgeborgen voor nu, schrijf je.
Ik kan het me voorstellen.
Neem even rust, jij hoeft nu niets.

moederziel

moederziel

20-09-2016 om 11:59 Topicstarter

Pennestreek en Mannetje

Hoe is het nu bij jullie eigenlijk? Het is zo stilletjes?

Pennestreek

Pennestreek

20-09-2016 om 12:30

Geen nieuws = goed nieuws

Nou ja, geen nieuws, we zijn hard aan het werk om elkaar weer te vinden. Man doet erg zijn best merk ik, en ik natuurlijk ook, maar het gaat een beetje op z'n egeltjes: heel voorzichtig. Wat logisch is, maar vooral hij wil graag dat het snel weer helemaal 'goed' is. Ik vind het wel moeilijk, merk ik. Vind het lastig om wat er gebeurd is te 'parkeren' en vooral te kijken naar hoe het nu is en naar de toekomst. Maar ik snap ook wel dat teveel blijven hangen in wat er is gebeurd niet helpt. En ik snap ook dat ik meer behoefte heb daarbij stil te staan en erop te kauwen dan hij. Hoewel ook hij natuurlijk, op een heel andere manier weliswaar, ook het een en ander te verwerken heeft.

Ik schreef al eerder dat mijn energie op is. En op de een of andere manier blijf ik maar slecht slapen, max. 5 uur per nacht, dus bijtanken wil nog niet zo lukken. Vorig weekend wel wat, maar dit weekend hadden we een leuk feest en was het zomaar weer 3 uur 's ochtends .

Dat hij doordeweeks nog steeds in zijn appartement zit maakt opbouwen ook wat lastig, en ook de overgang ieder weekend kost ons allemaal moeite, maar voorlopig houden we dat er maar in. De reistijd die hij anders zou hebben zorgt ook niet voor veel rust, niet voor hem en niet voor het gezin, bovendien wil ik graag langzaam opbouwen. Te snel lijkt mij sowieso niet goed, nog los van dat ik dat niet kan.

Alles bij elkaar opgeteld gematigd optimistisch, dat is het eigenlijk. Ik wil wel heel graag, en hij ook, maar ik heb zeker bedenkingen over of dit eigenlijk allemaal wel haalbaar is en of dit het risico waard is. Want de kans dat het alsnog niet lukt is natuurlijk best groot. En kan ik dat dan wel aan?

Hoe het nu is ....

... heb het in een ander draadje al aangegeven.

Vooralsnog zit ik los van vrouw en Truus even op mezelf.

Van Truus hoor ik nu niks meer en het gevoel voor haar ebt langzaam weg.
Of het gevoel voor mijn vrouw terugkomt weet ik even niet. Wellicht ga ik alleen verder.

Daarnaast gebruik ik de tijd om te kijken hoe nu mijn jeugd verlopen is en welke invloeden deze gehad hebben op mijn gedrag.

Ergens is er wel opluchting dat Truus weg is.....

Stip

Stip

22-09-2016 om 10:38

Moederziel

Ben zomaar benieuwd hoe het nu met je is. Zondag was je even helemaal klaar met man; dat helpt je in het afstand nemen. Blijft t zo of word je heen en weer geslingerd? Ik hoop dat je rust ervaren mag.

moederziel

moederziel

23-09-2016 om 09:04 Topicstarter

Hoe het nu gaat?

Lieve Stip, wat aardig dat je het vraagt. Hoe het nu gaat.... Er gebeurt veel tegelijkertijd en ik moet soms moeite doen om alles een plek te geven en te kunnen duiden.

Vooropgesteld: met mij gaat het best goed. Ik voel me rustig en sta nog steeds 100% achter mijn besluit om man niet meer onder ons dak te laten wonen. Het geeft inderdaad rust nu hij elders is, ook voor de kinderen. Die komen de een na de ander los en beginnen meer te praten. Een teken voor mij dat de veiligheid is teruggekeerd. Mijn taak is nu om de rust uit te bouwen. Ik moet nu de vuurtoren zijn.

Dan, met man... Mijn gevoelens schieten nog steeds alle kanten op. We hebben afgelopen week veel contact gehad. Boos contact (van mijn kant, oei wat werd ik opeens boos op hem! Gewoon, op alles), maar ook praktische zaken en wat grapjes. En dan brengt me dat toch weer uit balans. Hij slaat steeds weer dat haakje uit, zoekt naar een ingang, wil me gunstig stemmen. Maakte gisteren een opmerking per whatsapp (over iets ivm werk) dat hij 'ergens afgelopen jaar toch nog een wijze beslissing heeft genomen' met een smiley erachter. Dat komt meteen binnen bij mij. Ga ik daarvan hopen? Ja, ik hoop dat hij inziet wat de reikwijdte is van wat hij doet. Hoop ik dat hij terugkomt? nee, althans niet nu en niet zo.

Intussen verblijft hij gemiddeld 1-2 keer per week bij Truus. Niet meer of minder dan hiervoor.
Hij zoekt iets meer contact met de kinderen, nadat ik op mijn boze dag hem heb gezegd dat zijn kinderen 100% energie van hem mogen verwachten en dat een nieuwe relatie dan maar even in de wacht gaat. Oef! Ik dacht dat hij woedend zou worden, maar nee. Gaf me eigenlijk wel gelijk?! Viel weer mee
De kinderen missen hem verschrikkelijk en nu hij letterlijk hier weg is, lijkt hij het gemis ook harder te voelen. Dat moet maar even zo. Komende weekeinde viert onze oudste een feest en daar zullen wij als ouders samen bij zijn. Maar wel op mijn uitnodiging, niet als vanzelfsprekend.
Dat laatste maakt voor mij veel uit, merk ik. Ik wil/moet die regie zelf hebben om te voorkomen dat man weer als vanouds gewoon het gezin in en uit stapt.

Het goede nieuws is dat er woonruimte voor man aan zit te komen. Geschikte plek, niet ver van ons familiehuis. Prima oplossing, al blijven de financien zorgelijk. Kan hij waarschijnlijk over 1,5 maand in. Tot die tijd moet hij maar even blijven zwerven. Zit ook nog deel van de tijd in verweggistan.

Een aantal dagen geleden was mijn verjaardag en dat voelde wel ingewikkeld. Voor het eerst in 20+ jaar zonder man. Hij stuurde vroeg in de ochtend een zakelijke felicitatie, waarop ik soort van ontplofte. Misschien onredelijk, maar ik was zo boos. Hij bond wel vrij snel in, maar deed ook voorkomen dat hij zich nu aanpaste etc. Werd ik nog bozer van. Steeds maar weer de zaken buiten zichzelf zoeken. Gaf ook aan dat hij nog steeds hulp wil, maar dat nu zijn hoofd overloopt. Lees over jezelf, schreef ik, waarop hij antwoordde dat zijn boek nog geschreven moet worden.

De nabijheid van man blijft. De emotionele verbondenheid blijft. De fysieke afstand wordt door mij steeds verder vergroot, maar mijn zorg voor hem blijft ook. Mijn hart gaat toch stiekem steeds weer open voor hem. Ik doe zo ontzettend mijn best, maar ik mis hem zo.

sorry voor het lange verhaal

moederziel

moederziel

23-09-2016 om 11:21 Topicstarter

Pennestreek

Ik lees in een ander draadje dat jullie in een opgaande lijn zitten. Wat ontzettend fijn om te horen!

Waar heeft 'm dat in gezeten? Wat gaat er nu anders?

Pennestreek

Pennestreek

23-09-2016 om 12:24

Klopt!

Waar 't 'm in zat weet ik niet precies. Voor mij was een paar weken terug gewoon het energievaatje leeg. Ik heb toen aan man aangegeven dat ik best nog geduld wilde hebben, maar dat ik dan graag had dat 'ie dat twijfelen ergens anders zou doen. Hij zat me in de weg in de weekenden, in die zin dat ik op mijn tenen liep en over alles wat ik (al dan niet) deed en zei 100 keer nadacht en dat kostte me energie die ik niet meer had. Of hij moest een knoop doorhakken, en dan maakte het me niet meer uit waar hij voor koos, want ik had intussen voor mezelf wel helder dat ik ook zonder hem een leven heb.

Tegelijkertijd had hij ervaren dat hij mij toch wel miste, dat er gewoon nog teveel gevoel was om definitief uit elkaar te gaan. Daarbij komt dat ik het afgelopen jaar heel erg veranderd ben, en hij wil graag kijken of die verandering (hij is natuurlijk zelf ook veranderd) genoeg is om toch samen verder te gaan. Mijn mededeling aan hem kwam precies op het moment dat hij mij wilde zeggen dat hij graag een poging wil wagen om onze relatie weer opnieuw uit te vinden. Hij was onder de indruk van mijn verhaal zei hij, hij vond dat ik heel veel kracht en zelfvertrouwen uitstraalde, waardoor hij het gevoel had dat hij de juiste beslissing had genomen. Dus nu zijn we inderdaad weer aan het opbouwen. Heel voorzichtig, dat wel, en zeker van mijn kant met de nodige twijfels en voorbehouden. Want er is nogal wat gebeurd het afgelopen jaar...

Vandaag is het trouwens precies een jaar geleden dat hij de bom liet vallen. Ik merk dat ik het er erg moeilijk mee heb. Jij schreef over je boosheid, die voel ik vandaag ook heel sterk. Ik heb een paar weken geleden tegen man gezegd dat samen verder willen gaan heel veel meer inspanning vergt dan 'gewoon' uit elkaar, na wat wij samen hebben meegemaakt, en dat blijkt heel waar.
Wat wel heel mooi is, en waar ik hoop en kracht uit put, is dat we meer en veel opener met elkaar kunnen praten dan voorheen. Hij uit ook veel meer zijn gevoelens, ook als die niet positief zijn. Wat ik dan wel moeilijk vind, uiteraard, maar ik vind het een heel goed teken dat hij dat nu wel doet. Nu moet ik mijn wantrouwen nog kwijt zien te raken. Ik merk dat ik heel heftig reageer op sommige dingen, heel naar.

Maar goed, we gaan nu vooruit, in plaats van stilstand of zelfs achteruit, dus daar ben ik blij mee/om. En garanties hebben we natuurlijk niet, maar je weet pas of het werkt als je het probeert. Ik wil me niet door mijn angst (wat als het weer gebeurt, kan ik dat dan wel aan? Kan ik nog wel van hem houden? Kan ik hem nog wel vertrouwen? Durf ik dat nog wel?) laten leiden, dus ik kies bewust voor wel samen verder (proberen te) gaan. Maar het kost dus moeite. En tijd. En energie. En omdat ik die niet meer heb/had, gaat het allemaal stukken minder snel dan dat hij zou willen. Maar dat is dan jammer voor hem . En het is al een wereld van verschil dat ik daar echt niet meer mee zit, maar gewoon lekker zelf bepaal waar ik behoefte aan heb en dat ik dat ook aan hem laat weten. En hij doet heel erg zijn best om het goed te doen.

moederziel

moederziel

23-09-2016 om 13:13 Topicstarter

Wat mooi

Dat is een positief verhaal. En dat het niet zo snel gaat.... Ja, dat kan ook niet. Er is ook een jaar overheen gegaan dus misschien is er ook wel een jaar nodig om weer te bouwen. Ik duim voor je, Pennestreek, ik wens je zo toe dat het lukt. Dat jullie elkaar weer goed vinden.

Intussen ben ik ook lichtelijk jaloers. Jouw man heeft zijn commitment uitgesproken. Zo ongelooflijk mooi.

Precies dat mis ik bij mijn man. Hij schreef mij een aantal weken geleden dit:

'Ik ben niet trots op de laatste jaren. Mijn gedrag naar jou en mijn zorgzaamheid waren onvoldoende. Ik had geen liefde en energie om te delen. Ik was boos, teleurgesteld in ons, in jou, het leven, mijn carrière en wie ik was. Hier kon jij niets aan doen. Dit is in mijn hoofd is ontstaan en heb jij onmogelijk kunnen wegnemen.
Ik wilde wat we hadden niet weggooien, ik wilde weer gevoel krijgen in mijn leven, ik wilde weer vrolijk naar de toekomst kijken en wilde ...ja wat eigenlijk. De signalen die ik gaf waren wellicht te klein of verkeerd gegeven. Daardoor heb ik mijn beeld gevormd en in stilte geleden. Dit heeft heel veel bij mij kapot gemaakt en mij tot een emotioneel arm en oppervlakkig persoon gemaakt. Dat is mijn traject geworden en ik zal hier weer een weg in moeten vinden.'

Ik moet iedere keer zo verschrikkelijk huilen als ik het teruglees. Waarom gelooft hij niet meer in ons, in mij? Wat is zijn traject? Wat kan IK doen?

Moederziel

De tekst van jou man zou de mijne kunnen zijn.

Ik denk dat het enige wat jou man zou kunnen beseffen wie hem het meest na bij het hart ligt, is op zichzelf gaan zitten zonder contact met jou of Truus.
Soort kluizenaar dus.

Hij zal dan gaan merken wie hij het meeste zal gaan missen. Ik denk dat het gemis van jou wordt gecompenseerd door de aanwezigheid van Truus.
Ik merk het bij mezelf ook. Hoe langer zonder vrouw, hoe meer ik haar ga missen. En dat (geeft Pennestreek ook aan in haar relaas) is een teken dat er meer gevoel zit dan gedacht.

Mocht het gevoel in die periode naar Truus toe trekken dan is dat ook duidelijk. Enige wat hij zou moeten willen is even die periode in een Twilight Zone willen leven. Zonder contact.

Het emotioneel arm en oppervlakkig persoon wat hij aangeeft komt ook door het feit dat hij niet bij zijn gevoelens kan. Merk dat zelf ook.
Ben nergens echt blij mee, kan nergens voor gaan. Gevaar ook hierin is dat Truus hem net even dat zetje geeft waardoor hij iets minder arm/oppervlakkig is. Na verloop van tijd wordt hij daar precies hetzelfde als bij jou.

Maargoed dat scenario is al meerdere malen geschetst hier.

M.a.w.

Probeer hem te vragen een periode op zichzelf te gaan zitten. Vraag of hij dat nog over heeft voor jullie relatie en kinderen.

moederziel

moederziel

23-09-2016 om 13:55 Topicstarter

Dat gaat gebeuren, mannetje

Over 1,5 maand zal hij een eigen appartement hebben waar hij ook onze kinderen kan ontvangen. Ik heb hem al meermalen gevraagd om Truus op te geven, maar dat doet hij vooralsnog niet. Wel merk ik dat hij ook geen aanstalten maakt om daar vaker te zijn. Maar zeker weten doe ik dat niet. Hij praat er met mij niet over.

Mannetje, nu je toch aan de lijn bent: kun jij me uitleggen waar een man in deze situatie naar zoekt? Hoe werkt dat voor jou?

Zoektocht

Kan uiteraard alleen over mezelf spreken.

Ik merk de afgelopen periode steeds meer dat ik meer op zoek ben naar waarom ik zo reageeer zoals ik gedaan heb. Dit met betrekking op gevoel, liefde, omgang vrouw, ouders etc etc.
Alles is voelt voor mij afstandelijk, verplichtend. Kan eigenlijk nergens blij mee zijn.
De zoektocht is voornamelijk naar de oorzaak en hoe ik dat gevoel weer terug kan krijgen. Hoe ik weer kan leven. KLinkt wellicht vaag of zweverig, maar zo voelt het nu eenmaal.

De rol van Truus in de zoektocht is (althans bij mij), het bewust worden dat er iets niet goed in je leven zit en het roer radicaal om moet.
Bij mij bleek ook dat hoe verder ik kwam in mijn zoektocht hoe minder behoefte ik had aan Truus. Truus kon me niet verder helpen. Gesprekken met vrouw zijn nog nooit zo goed gelopen als voor mijn laatste vertrek.

Ook jou man gaat dezelfde zoektocht door vermoed ik. De aanwezigheid van Truus is daarbij maar tijdelijk (althans dat was bij mij zo).

Ik kom stapje voor stapje verder in mijn gevoel. Ben nog niet zover dat ik overal van kan genieten.
Meen uit een van de reacties van Stip te lezen dat de man na een paar dagen na opbiechten geheel opgelucht was. Zover ben ik nog niet.

Truus

Je geeft aan dat hij niet meer contact (vaker te zijn) lijkt te hebben met Truus.

Wat ik uit eigen ervaring kan vertellen is dat de relatie in begin met Truus heftig is. Zeker omdat op dat moment je gevoel daar ligt is alles fijn en heftig. Dat vlakt vrij snel af. Het gevoel voor Truus wordt minder omdat ik merk dat ook Truus het gemis van gevoel niet kan invullen. Als je het in jezelf niet kan vinden, dan helpt daar geen lieve Truus aan. Op alle vlakken zakt de relatie met Truus in.

Naar de buitenwereld heb ik de afname in Truus altijd ontkent. Vooral om maar niet te laten merken dat ik een verkeerde keuze heb gemaakt.
Uiteindelijk kom je zo in de knel met je gevoel dat ontkennen van de misstap onontkoombaar is.

Pennestreek

Pennestreek

23-09-2016 om 14:32

Heb je hem dat al eens gevraagd?

Ik weer van mezelf dat ik heel veel (en nooit het goede, blijkt achteraf) invul voor man. Dus ik kan een aantal speculaties erop loslaten, maar ik denk dat de enige die er echt antwoord op kan geven je man is. En misschien (waarschijnlijk?) weet hij zelf niet eens waarom hij niet meer in jou gelooft.

Ik weet wel dat mijn man een jaar geleden zei, dat hij het zo lang heeft laten duren (de onvrede over onze relatie, de dingen in mij/mijn karakter waaraan hij zich ergerde, onze omgang met elkaar) dat zijn gevoel voor mij echt kapot was. En ik kan me daar nu van alles bij voorstellen. Als je jaren (bij ons ook, jouw man geeft dat ook aan) twijfelt, niet gelukkig bent, dan zie je uiteindelijk vooral het negatieve. Daar focus je op, ipv op wat er wel goed en mooi en fijn is. Daarmee maak je ook kapot wat er wel nog goed is. En in ons geval liep achteraf het laatste (half) jaar onze relatie ook niet lekker. Ik dacht dat daar andere redenen voor waren, maar nu snap ik wat er aan de hand was.

Wat ik wil zeggen is, dat als hij er al zo lang mee rond loopt, hij misschien ook wel niet meer ziet waarom hij ooit van jou gehouden heeft, is dat onder gesneeuwd onder de negatieve gevoelens die hij nu heeft. Ik denk dat mannetje misschien wel gelijk heeft, even geen contact met jou of Truus, en dan kijken wie hij echt mist. Maar of hij dat aandurft? Ik ben bang dat hij zich teveel vastklampt aan Truus. Nu nog wel. Misschien ooit niet meer. Als hij zijn eigen plek heeft misschien? Wie weet.

Ik weet wel dat IK hem dat heel erg kwalijk neem. Dat hij aangeeft geen toekomst te willen met Truus, maar dat hij niet bereid is afstand van haar te nemen. Dat vind ik echt, nog steeds, vreselijk respectloos naar jou EN naar haar. Maar daar hoeft ie zich natuurlijk niks van aan te trekken, ik ben maar een schrijver op een forum... . Maar ik hoop echt van harte dat hij dat licht binnenkort ziet. Anders zou het zo maar eens te laat kunnen zijn om nog op zijn schreden terug te keren.

Dat ondervindt mijn man nu. Het kost me echt heel veel moeite om er nog in te geloven. Om te geloven dat ik zelf ooit zover zal komen dat ik dit alles achter me kan laten, dat ik ooit hem weer voldoende zal kunnen vertrouwen om echt ontspannen in de relatie te staan. Het wordt nooit meer zo vanzelfsprekend als het was. En de ongelijkwaardigheid blijft, in die zin dat ik me altijd af zal blijven vragen of ik nu wel 'goed genoeg' ben zoals ik ben. Durf ik ooit weer echt mezelf te zijn binnen onze relatie? Ik vraag het me af... En het stomme is, dat ik nu echt niet meer onzeker ben over mezelf, echt niet. Maar toch denk ik niet dat ik dat stemmetje ooit kwijt ga raken, dat zegt dat 'ie toch zo weer weg kan zijn omdat hij me niet leuk genoeg meer vindt...

moederziel

moederziel

23-09-2016 om 14:50 Topicstarter

Leuk genoeg?

Lieve Pennestreek, zoek niet de schuld voor de relatieproblemen bij jezelf. Je kan zo goed naar mij verwoorden waarom het bij mijn man ligt en niet bij mij. Lees dat nog maar eens heel goed terug! Haal er ook voor jezelf uit wat je kracht geeft. Jij bent 100% goed zoals je bent. Je man blijft niet op voorwaarde dat je zus of zo bent. Hij blijft voor jou - met alles erbij.

Ik herken het eerste deel van je post heel goed. Ja, daar hebben we het ook over gehad. Hij heeft ook weleens benoemd dat hij het voor mij 'nu niet voelt'. Maar ook dat hij weer steeds meer dat meisje van het begin terugziet. Ik denk dat er weinig anders opzit dan de tijd z'n helende werk te laten doen. Hoe frustrerend ik dat ook vind.

Grappig vond ik het dat hij deze week benoemde dat hij eigenlijk geen steun en toeverlaat heeft. Maar wel soms kan praten met vriendin X en vriendin Y (beiden goede vriendinnen van mij) en met 'thuis'. Dat ben ik
Ik ben dus blijkbaar nog steeds THUIS voor hem. Da's toch ook bijzonder....

Stip

Stip

23-09-2016 om 15:00

Zelf doen

Wat jouw man schreef hadden de woorden van mijn man kunnen zijn, vlak voordat zijn relatie met truus uitkwam en hij zich zo eenzaam voelde. Hij ziet nu dat truus een vlucht was- nieuw, spannend, heftige emoties waarin hij weg kon duiken. Z n eenzaamheid verzachtte. Maar uiteindelijk bleef zijn probleem ( zijn geschiedenis) bestaan.
Ik wist van niets - mon mij dus ook niet afvragen wat IK kon doen. Het moest uit hemzelf komen. En dat heeft lang geduurd. ( ik denk in totaal wel een jaar of 4) voordat hij zijn impasse kon doorbreken. Hij wilde mij er niet in betrekken uit schaamte, hij wilde de sterkste zijn en hij zei dat hij mij wilde beschermen. Dat blijf ik lastig vinden- het was ook eigenbelang. Zolang ik niets wist kon hij doorgaan met z n kop in het zand steken.
Jouw man lijkt andere problematiek te kennen maar je verhalen lezende krijg ik wel de indruk dat hij diep van binnen eenzaam is, hij is teleurgesteld in zichzelf ( en andere ). Hij is gewond.
Moeilijk om aan te zien. Maar hij zal zelf de weg naar herstel moeten vinden. Zelf hulp zoeken. Er achter komen dat truus geen oplossing is- surrogaat/ verdoving.

Je vraagt wat jij kan doen; t moeilijkste wat er is; niks doen. Doorgaan met je leven, met jullie kinderen, de regie nemen, hem niet afwijzen maar zijn gedrag wel. Doordat hij deze keuzes maakt kan hij geen deel meer zijn van jou als man en vrouw.
Dat confronteert hem- ik kan me voorstellen dat zijnbokkesprongen nog gekker worden, of een depressie geven ( als die er al niet is) of dat hij vanzich af zal bijten. Wanhoop- vastklampen. Vanaf de bodem heeft hij de mogelijkheid op te klimmen. Maar hij moet het zelf doen. Als jij m eruit wil trekken blijft hij zitten en trekt jou mee.

Ik wens je wijsheid toe. En een dikke knuffel- het doet zo n pijn allemaal. Het is gewoon hartstikke klote.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.