Relaties Relaties

Relaties

Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Pennestreek

Pennestreek

23-09-2016 om 15:07

Ik verwoordde het misschien niet goed

Ik twijfel niet of ik goed of leuk genoeg ben, in zijn algemeenheid, want ik ben best tevreden met/over mezelf. Maar ik bedoel, hoe weet ik ooit zeker dat hij voldoende heeft aan mij, in mij voldoende leuke dingen ziet en blijft zien. Hij heeft er jarenlang aan getwijfeld, en zelfs al eens besloten dat dat niet zo is. Hij had zelfs zo genoeg van mij dat hij op de koop toe nam zijn kinderen nog maar de helft van de tijd te zien. Hoe weet ik nou wanneer bij hem de balans naar de goede kant doorslaat? Ik heb altijd geleefd in de overtuiging dat we bij elkaar hoorden, als er nou 1 stel was waarvan iedereen in onze omgeving dacht dat die nooit zouden gaan scheiden, dan waren wij het. Maar ik bleek me daar dus heel erg in vergist te hebben. En als ik het toen niet gemerkt heb voor het te laat was, wie zegt dan dat dat niet weer gebeurt? Dat is wat ik bedoel, dat vertrouwen, ook in mezelf dus, ben ik kwijt.

Man gaf een tijdje terug aan dat hij geen thuis meer heeft. Niet bij ons, niet op zijn appartement doordeweeks. Ik heb hem vorige week gevraagd of dat nog steeds zo was. Ja, dus... Dat deed heel veel pijn, kan ik je zeggen. Het is wel eerlijk en open van hem, dus in die zin ben ik er blij mee, maar het kwam hard aan kan ik je zeggen. Dat jouw man jullie huis nog steeds als thuis zit, vind ik daarom heel positief.

Stip

Stip

23-09-2016 om 15:17

Opluchting

Ja, bij mijn man was er opluchting na de eerste 2 maanden denk ik. Hij heeft jaren met een geheim gelopen, heeft zich jaren anders voorgedaan dan hij was. En dat was zwaar. Hij werd / wordt gerespecteerd, mensen hadden/ hebben een beeld van hem en hij wist dat hij daaraan niet voldeed. Terwijl hij dat wel graag wilde. Hij wilde eerlijkheid en betrouwbaarheid hoog in het vaandel hebben en wist zelf dat hij juist daarin faalde. Hij kwam mega zelfverzekerd over- was ook zn pantser. Dan word je kwetsbaar wanneer blijkt dat je juist onzeker bent, bevestiging nodig hebt.
Toen alles eruit was en ik en mensen om ons heen idd zijn gedrag afkeurden maar bleven geven om hem en hem een nieuwe kans boden was hij er voor zichzelf al uit dat hij veranderen wilde. Toen kwam hij in actie.
Mocht ook wel na al die jaren.

En nogmaals over opluchting; hij had jaren hiervoor ook al eens een truus benaderd. Zij ging daar niet op in. Ook toen merkte hij dat hij opgelucht was; gelukkig bet bad veen vervolg. Tot het nare gevoel toch weer. Verdoofd moest worden.
Dit hele proces had hij destijds niet door- niet door waar nou zn probleem vandaan kwam.
Dat zelfinzicht kwam pas laat. En toen was er al veel stuk gemaakt.

moederziel

moederziel

23-09-2016 om 15:38 Topicstarter

herkenbaar

Stip, wat herken ik veel! Ja, die eenzaamheid ook. Soms zie ik dat man zich noodgedwongen maar weer naar mij keert. Want naar wie moet hij anders? het is moeilijk om juist op zulke momenten de deur dicht te doen. Ik voel het zo in. Veel meer dan hij in de gaten heeft.

man benoemt vaak dat anderen hem afkeuren. En dat hij zich daar niets van aantrekt. Maar doordat hij het benoemt, weet ik dat hij het wel degelijk moeilijk vindt.

Ik moet niks doen. Oh, oh, oh, je moest me eens kennen Ik kan heel erg veel, maar niks doen is voor mij echt zo ontieglijk moeilijk!
Hoe deed jij dat?

Niet meteen terug naar de bron van afwijzing

Als het onderwerp afwijzing ter sprake komt, wordt het voor hem misschien een te grote berg om terug te gaan naar het begin; de kindertijdafwijzingen. Als hij niet zo ver terug gaat maar naar de tijd van het ontslag en hoe hij daarna weer in staat was een inkomen te bereiken, ook al was dat inkomen lager, dat kan die tijd van afwijzing toch een positieve draai krijgen. Minder inkomen maar in ieder geval nog wel een baan. En wie weet een baan die hem beter ligt...
Ik vond het vroeger ook niet leuk als ik, na einde contract, weer op zoek kon gaan. Maar als ik daarna een baan vond, of liever gezegd als een bedrijf mij verkoos boven de andere sollicitanten, dan had ik geen spijt van het beeindigen van de vorige baan. Ik leerde weer nieuwe aspecten, voor mij een verrijking.

Als de afwijzing/ontslag geaccepteerd kan worden door te zien wat het je heeft opgeleverd, wordt dat gevoel 'lichter' op het hart. Zo kan hij steeds in stapjes gebeurtenissen plaatsen en accepteren.

Je geeft aan dat hij in ieder geval laat merken over onderwerpen te willen praten. Kijk of de stapjes -aanpak hem minder afschrikt.

Stip

Stip

26-09-2016 om 09:27

Moederziel

"Ik moet niks doen. Oh, oh, oh, je moest me eens kennen Ik kan heel erg veel, maar niks doen is voor mij echt zo ontieglijk moeilijk!
Hoe deed jij dat?"

Onze situaties verschillen van elkaar (ook op meer vlakken); jij weet al lange tijd dat er een truus is, ik wist het al die tijd niet. Man was depressief en ik maakte me zorgen. En liep in de valkuil dat ik hem ging verzorgen. Dat ging best ver. Waardoor zijn depressie en rare sprongen niet opknapte want ik gaf hem alle gelegenheid. Wist ik veel. Dacht dat ik daar goed aan deed. Voor mij was 't ook overleven.

Toen alles uitkwam was hij al ver in zijn proces- bijna zover om 'goede' keuzes te maken en serieus aan de slag te gaan met zichzelf (had hij de maanden daarvoor al opgestart). Dus ik kan bijna niet uit ervaring spreken hoe je dat moet doen; niks doen en man loslaten. Dat is bij ons een korte periode geweest.
Toen alles net uitkwam heb ik uit boosheid, onvermogen hem wel in z'n sop gaar laten koken. Was er helemaal klaar mee. Achteraf waren dat heilzame momenten. Bijv dat ik niet klaar stond toen hij z'n ervaring met z'n peut wilde delen. Heb het gesprek toen afgekapt. Mensen om ons heen die hij op de hoogte gebracht had waren ook even klaar met hem; hadden geen zin om hem in huis te nemen toen hij hier even weg moest. Hielden contact maar waren ook teleurgesteld in hem.
Daar begreep hij niets van- was hij boos over, teleurgesteld, voelde zich afgewezen.
Dat maakte wel dat hij echt op zichzelf terug viel. Dat maakte ook vechtlust in hem wakker denk ik; dit wilde hij niet, had hij aan zichzelf te danken en hij zou het anders gaan doen.

Na jaren knapte hij ineens op van z'n depressie (was al aan de beterende hand door antidepressiva). Maar zijn opluchting was enorm, hij voelde zich bevrijd van die last.

Als ik achteraf terug kijk had ik de jaren ervoor al veel meer bij mezelf moeten blijven. Alles draaide om hem. Dat sloop erin. Had mijn grenzen aan moeten geven en mijn plek op moeten eisen. (ik wist niet dat een ander op mijn plek stond maar had natuurlijk wel door dat ik er niet zo toe deed). Dan had hij denk ik eerder op de bodem gezeten- wie weet hoe het dan gegaan was. Misschien was ons dan een hoop leed bespaard gebleven.

Ik vond t wel ingewikkeld die eerste weken; ik was geschokt en beetje boos. Kon 'm soms echt niet zien en wilde afstand- tegelijkertijd wilde ik zo graag dat hij in de buurt was. Het was zo vertrouwd en ik hield toch ook van hem. Dat maakte dat loslaten en 'afwijzen' zo moeilijk.

moederziel

moederziel

26-09-2016 om 16:47 Topicstarter

Twijfels, twijfels, twijfels

Dankjewel Stip, voor je uitleg.De situatie is idd wel iets anders. Ik merk dat ik juist het feit dat Truus zo ' out in the open' is, zo ongelooflijk moeilijk vind.

We hebben een redelijk weekeinde achter de rug. Een jarig kind, wat we samen hebben gevierd met man erbij. Heerlijk voor de jarige puber, maar ook lastig van tevoren. Hoe gaan we dit doen?
Jarige gaf een feest op zaterdagavond, tot laat. Man en ik waren er allebei (want: pubers, 1e x alcohol etc). Dat verliep goed, ondanks een woordenwisseling een dag eerder toen man aan jarige had laten weten eerder weg te willen gaan naar Truus. Dat dacht ik dus niet. Ik had een tv-serie klaarstaan zodat we tijdens het feest niet hoefden te praten Onze beider favoriete serie. Werd dus een prima avond, ondanks kleine escalatie met ongenode bezoekers en man die huis & haard nog even moest zien te beschermen tegen onuitgenodigde maar wel opdringerige jonge gastjes. Ik was blij dat hij er was. ' Ons huis' had hij het steeds over. Trots. Tsja...

En dan komen ze weer, de twijfels.... Waar zit hij met z'n hart en hoofd? Hij had een verjaardagskado voor me in de keuken gezet. Niks gezegd, niet persoonlijk gegeven. Oh ja, er staat nog iets voor je, zei hij bij het weggaan. Hij zegt de kinderen gedag met een knuffel en loopt langs mij heen. Zo moeilijk vind ik dat. Tegelijk heeft hij het over ' onze familie', ' ons huis', 'thuis' en blijft hij veel langer zitten dan gepland. Toch te gezellig. Ik zie hem in de loop van het weekeinde ontspannen, landen, opgewekter worden. Liever worden, zorgzamer. Na het feest verbleef hij bij een kennis in de buurt en niet bij Truus.

Vandaag ben ik weer zo aan het piekeren. Waarom doet hij wat hij doet? Vrienden vroegen aan de jarige waarom we eigenlijk uit elkaar zijn. Je ouders zitten daar zo gezellig. Wat is er eigenlijk? Goeie vraag.
Is het de lust wat hem bij Truus houdt? Ik weet dat veel van zijn fantasie bij haar wordt uitgeleefd. is dat genoeg? Verlangt hij niet naar ons, naar mij, naar zijn gezin? Wordt hij ooit wakker uit deze zoektocht, ontdekt hij ooit dat hij op dood spoor zit? Wat drijft hem???

Sorry jongens, het is zo'n dag. Ik wil alleen maar antwoorden, antwoorden, antwoorden. Waarom houdt hij niet gewoon van me?

Tops

Tops

26-09-2016 om 17:10

Antwoorden

Ik vind dat je recht hebt op de antwoorden.
Maar! Stel dat je die nooit krijgt? Of wel krijgt maar er niets mee kunt! Of jaren later zodat het te laat is?

Ik heb uiteindelijk een antwoord gekregen. Met die wijsheid in pacht wist ik alleen maar dat het over was. Begrijpen doe ik het vier ja na dato (knoop doorgehakt) nog steeds niet.
En dat begrijpen is waarschijnlijk wat je wilt. Calculeer in dat dat niet komt. Dat de enige te verkrijgen duidelijkheid een beslissing van jou zal zijn. Dat je je eigen duidelijkheid moet creëren en het daarmee moet doen.

Pandora

Pandora

26-09-2016 om 17:40

Omgangsvormen

Ik denk dat je wel een gesprekje met hem mag hebben over omgangsvormen.

Misschien denken jullie er anders over, maar ik vind dat je je (eventuele) ex zou moeten behandelen als een goede kennis. Drie zoenen is goed, een hand kan ook. Desnoods spreek je af dat hij alleen "Hallo Moederziel" zegt. Maar niks, dat kan niet. Zo onbeleefd, dat doe je zelfs niet met een vage kennis. Wat leef je dan voor voor je kinderen?

moederziel

moederziel

26-09-2016 om 18:31 Topicstarter

Hmmm... geen kwade opzet

Voor mijn gevoel is er geen sprake van kwade opzet of gebrek aan omgangsvormen. Het is meer een kwestie van onhandigheid, zich geen houding kunnen geven. Op momenten dat ik heel erg verdrietig was - of hij - in de afgelopen maanden, hebben we elkaar ook gewoon getroost. Geknuffeld, gesteund. Echt wel anders dan als een goede kennis. Sowieso is ons contact verder heel erg persoonlijk, ook in de gesprekken. Het is dus alleen het aanraken dat krampachtig ontbreekt. Krampachtig, omdat het voor mij zo ongelooflijk raar aanvoelt. We hebben 22 jaar het bed gedeeld. Het lijkt alsof hij het uit alle macht probeert te ontlopen.

En zo zijn er zoveel van die krampachtige, rare dingen en uitspraken:
- 'ik ben emotioneel totaal onbetrouwbaar'
- 'ik weet niet wat echt is en wat onecht'
- 'jij moet niks doen'
- 'alles is in beweging'
- 'ik ben vergiftigde grond'
- 'ik heb wat we hadden nooit willen weggooien'
- 'ik heb je zeer lief gehad'
- ' wat nu overblijft is schuldgevoel, spijt en het gevoel van een onafgemaakte klus'

Daar staan allerlei bozige reacties tegenover. Verongelijkt, verwend. En dan weer meegaand en ruggengraatloos. Helemaal niet zoals ik man ken. En de koppigheid om vast te houden aan Truus. Waarom mag joost weten. Voor de seks? De spanning, het nieuwe, de vlucht? En wanneer houdt dat op???????

Stip

Stip

26-09-2016 om 21:49

lieve Moederziel

Ik snap je vragen zo goed. En telkens weer nadenken over hoe dit bedoeld is en wat hij daar nou weer mee bedoelt. Je wil antwoorden. Ik betwijfel echt of hij ze zelf heeft. Hij lijkt zo de weg kwijt. In dit draadje zijn vrouwen die dit herkennen en waarbij het mission impossible is. Ik herken het ook- heeft echt wel 4 jaar hier geduurd. Ik wil geen andere voorbeelden vanwege herkenning. Maar echt idiote acties.
Achteraf kreeg ik antwoorden. Maar op sommige dingen wist hij het zelf echt niet. Het leek wel alsof hij zo in de war was dat dingen een eigen leven gingen leiden. (zeker niet bedoeld als excuus). Maar bijvoorbeeld de opluchting toen een vrouw niet op zijn avances inging. Idioot toch? `elf iets in gang zetten uit lust en dan blij zijn dat t toch niet doorgaat. Ik kan er nog steeds niet bij. Doe ook geen moeite meer- dat speelt geen rol meer.

Hoe lang het duurt? Kan niemand je vertellen. Het kan zomaar afgelopen zijn; hij kan tot inkeer komen of truus zet 'm aan de kant. Dan kan ook de hel losbreken. Of hij gaat nog jaren zo door.
En lieve Moederziel; je kunt er helemaal niets mee. De vraag is niet hoe lang hij hiermee doorgaat- de vraag is hoe jij je leven kunt oppakken in inrichten (emotioneel) zonder hem. Dat wordt een moeilijk proces vrees ik. En dat vind ik naar voor je. En je kunt allerlei raad krijgen hoe je dat moet doen. Maar uiteindelijk hou je van deze man en gebeuren er dingen die je niet wil en waarvan je denkt/hoopt dat ze te keren zijn.
Het is een rouwproces wat nog lang niet klaar is. Pijnlijk en verdrietig.

Bij mij in m'n draadje viel een paar keer; over 2-3 jaar is het anders. Pffff verschrikkelijk vond ik dat. Toch bleek ik die 3 jaar nodig te hebben. Maar het waren niet alleen maar vreselijke, pijnlijke jaren. Er gebeurden ook mooie dingen, ik leerde over mijzelf, genoot van de kinderen. Ik ben me ervan bewust dat ik 'makkelijk' praten heb omdat ik kreeg wat ik wilde.
Nog steeds geloof ik niet dat het een gelopen race is bij jullie. Alleen kun je daar nu niks mee. Hij zal het zelf moeten doen. Dikke knuffel.

moederziel

moederziel

27-09-2016 om 00:20 Topicstarter

Knuffel terug

Vlak voor het slapengaan: dankjewel Stip. Ik las mezelf terug en het klonk wanhopiger dan bedoeld. Eigenlijk gaat het zo in de praktijk van alledag best goed met me. En met de kinderen. Ik geniet ook intens van ze. Ik kan zelfs voorzichtig en in stilte genieten van de moentjes dat we samen zijn.
Ja, man is de weg kwijt. Ik was dat ook toen de bom viel - en nu met vlagen. Maar ik wil ook de vuurtoren zijn, het baken waaraan mijn mooie gezin zich kan vasthouden. Ik heb weer andere bakens. Familie, lieve vriendinnen die me optillen en dragen als het nodig is. En ik heb dit forum. Dat geeft me kracht, moed, maar ook realisme, een schop onder mn achterste als het moet en regelmatig een glimlach.
Zo fijn, zo welkom, dat geeft steun zonder valse hoop. Ik schud mezelf regelmatig wakker en probeer zo realistisch mogelijk te zijn. Mijn leven gaat door. En ik kan het bolwerken.
Dankjulliewel!

moederziel

moederziel

27-09-2016 om 15:49 Topicstarter

Mannetje?

Hoe gaat het? Hoe lang duurde alles bij elkaar bij jou? Hoe voel jij je nu? Waar wil je heen de komende tijd?

Ik merk dat ik in een rondje draai. Sinds ik ruim een week geleden een stuk minder aardig was tegen man en heb gezegd dat hij zn nieuwe relatie maar even moet laten wachten om de kinderen 100% energie te geven, is hij steeds aardiger tegen me. Kleine grapjes, complimentjes, aardige dingetjes in het contact. Geen liefdesverklaringen hoor, maar ook zeker niet dat zakelijke dat hij steeds heeft als hij bij Truus is geweest. Ook meer aandacht voor de kinderen. Nabijer. Voelt beter, zo.

Het rondje ontstaat door mijn eigen onrustige gevoel. Waarom wil hij nog zo graag vriendjes met me zijn? Voor de kinderen? Voor zichzelf? Het is nl. ook buiten zicht van de kinderen.
nee, ik voed me niet met kruimeltjes. maar ik wil man ook niet van me vervreemden. Ik wil begrijpen waar hij mee worstelt.

Ff zo

Ff zo

27-09-2016 om 16:03

Moederziel

"Ik wil begrijpen waar hij mee worstelt."

Maar dan Mannetje jou toch niet vertellen. Mannetje kan zeggen waar hij mee worstelt of worstelde, maar het is natuurlijk niet zeker dat dat bij jouw man ook zo is.

Echt, die vraag kan hij alleen beantwoorden. Voor de rest blijft het gokken.

Tops

Tops

27-09-2016 om 17:39

Idd

Mannetje is iemand anders, niet jouw man. Het werkt niet bij elke man hetzelfde, niet elke man denkt, doet of ervaart hetzelfde.
Je kunt mannetje uitwringen (Sorry mannetje..mag Man trouwens ook? Ik vind mannetje zo dwerghamsterachtig klinken) en nog zul je geen enkel kloppend antwoord vinden. Misschien een overeenkomst, maar dat weet je alleen met antwoorden van je man ernaast.
Je gaat het misschien nooit snappen of zijn bokkesprong ook maar enigszins begrijpen.
Zou je dat kunnen accepteren? Ik zou het antwoord of de uitleg ook wel uit ex willen persen, maar dat gebeurt niet. En de pogingen die hij halfslachtig deed kwamen niet eens in de buurt.

moederziel

moederziel

27-09-2016 om 22:30 Topicstarter

nee, nee, nee

Natuurlijk is Mannetje niet de man van Moederziel. Dat is ook niet waarom ik de vragen stel. Ik ben gewoon nieuwsgierig naar het pad van Mannetje.

Maar het helpt me om de ervaringen van Mannetje te lezen. En die van Pennestreek, Stip - en ook alle tegengas die ik krijg. Ik zoek niet naar specifiek de antwoorden van moederziel-man hier, ik laad me op met alle gezichtspunten en ervaringen en maak daarmee mijn kennis en rust groter. Ik weet niet of ik het goed kan uitleggen. Het idee om ergens te kunnen begrijpen waarom zo'n traject op een bepaalde manier gaat, helpt me.

Ik snak naar aanknopingspunten. Maar ik weet heel goed dat de meeste verscholen liggen in de tijd die komt. One way or another.
En toch word ik rustig van het lezen van het pad van anderen in soortgelijke (maar niet dezelfde) situaties.

Moederziel

Het gaat redelijk goed. Stapje voor stapje kom ik verder. Toch is het ook soms 2 stappen vooruit (dan denk ik dat ik het scherp heb en tweede start wil maken) en toch weer stapje achteruit (de twijfel: is er nog wel een basis).

Truus is nu al tijdje buiten beeld. Contact met vrouw is ook even niet. Dit is een bewust afgesproken keuze, einde van de maand is er weer contactmoment.
Wat ik merk is dat ik vrouw en de gezamenlijke dingen mis.
Mijn gevoel begint nu langzamerhand weer te komen om toch een tweede start te gaan maken.

Door het even op jezelf te gaan zitten zonder contact krijg je de mogelijkheid om na te denken over jezelf, je verleden, je huwelijk, Truus en toekomst.
Terugdenkend waarom ik nu met vrouw getrouwd ben levert mij wel twijfel op. Zoals ik er nu tegenaan kijk is huwelijk een mogelijkheid geweest om het ouderlijke huis te ontvluchten. Gaande weg de jaren is de liefde wel gekomen maar echte intimiteit is er voor mijn gevoel nooit geweest. Ook met Truus heb ik die niet gevoeld. In begin dacht ik dat wel, maar uiteindelijk bleek het zelfde te zijn als in huwelijk. Nu weet ik dat dit een probleem wat mijzelf betreft. Ik heb altijd mijn gevoel weggestopt als het op emoties aankwam. Dit uit zich in verschillende andere problemen.
Dus als ik samen met vrouw voor een tweede start ga dan zal ik meer bij mijn gevoel moeten komen. En dat is best langdurig proces merk ik.
Of deze intimiteit weer terugkomt (al dan niet met hulp) is nog onduidelijk. Ik zal hiermee aan de slag moeten en kijken hoe vrouw hier tegen over staat. Wil ze dit traject in of gaat ze liever nu voor zichzelf.

De vragen die jij opsomde in het laatste stukje van #908 zijn zo herkenbaar waar ik ook zo mee rondloop/liep, op zoek naar antwoorden waarom ik doe zoals ik deed.

Als ik nu de vragen voor mezelf invul (en niet voor jou man) dan denk ik:
- waarom deed ik dit? Het is voor mij een radicale wakeup geweest om mij uit een rol/leven te halen waar ik me niet gelukkig in voelde. Dit altijd wel aangegeven, maar op een te 'zachte' manier waardoor dit niet als zodanig werd gezien. Als ik me niet gelukkig in het leven voelde zoals ik leefde, waar word ik dan wel gelukkig van? Sja die vraag staat nu nog open.... dat weet ik nog niet. Dit is direct een valkuil voor een herstart. Risico dat je weer in oude patroon valt.
- Lust? Grappige (nou ja grappig) is dat het linkje van moederziel of stip over de sexverslaving, exact aanhaalt wat ik voelde bij Truus. Ik ben altijd erg onzeker geweest en weinig zelfvertrouwen. Dan is de vlucht in lustopwekkende zaken een eenvoudig middel om dit even te vergeten (vergelijk met vlucht in drugs of drank). Maar uiteindelijk besef je dat dit ook niet de oplossing is en blijkt alles nog steeds hetzelfde te zijn. De fantasieën die je hebt komen niet tot zijn recht bij Truus. Daar zit namelijk geen gevoel.
- Verlangen naar vrouw? Ja die groeit nu ik geen contact meer heb. Betrap me erop dat ik per dag veel aan haar denk. Veel meer dan aan Truus.
- Wakker worden? Sja diep van binnen voelt het als een nachtmerrie (ja deed het mezelf aan, dat weet ik) en zou graag wakker worden. Heb vaak gedacht, kon ik de tijd maar 2 jaar terugzetten en had alles anders gedaan.
- Dood spoor? Ja dat is Truus zeker. Alleen de zoektocht naar wat je drijft geeft de hoop dat je toch weer op het juiste spoor komt.

Daarbij herken ik kleine stapjes van je man weer naar je jou en je gezin toe wel. Ik kan en wil je geen hoop geven maar ik denk dat je man nu heel langzaam door krijgt wat hij gaat missen. Hoe lang dit gaat duren? Geen idee.
Als Truus echt de ware voor hem was dan had hij al lang voor haar gekozen. Als hij niet voor 100% voor nieuw gaat dan voelt het niet goed. En dat herken ik.

Als ik kijk naar de ervaringen van de mannen van Stip en Pennestreek en deze aanhoud tegen mijn ervaringen dan zie ik veel overeenkomsten. Ook met die van jou man.

Ik zie in de manier waarop jij met deze nachtmerrie omgaat precies hetzelfde gedrag als bij mijn vrouw. En ook mijn vrouw is door deze nachtmerrie zelf sterker en bewuster geworden. Ik merk dat door deze verandering bij vrouw bij mij ook de aantrekking weer sterker wordt.

Benieuwd

Mannetje, hoe had je het dan twee jaar geleden anders gedaan? Als een man een tijdje niet thuis woont en dan gaat inzien hoe zijn vrouw veranderd is en hoe ze dan weer aantrekkerlijker is geworden, dan vraag ik mij af hoe een man kan veranderen om een breuk te doen afwenden.

Anders

Hoe ik het anders had gedaan?

In ieder geval niet bewust de relatie met Truus ingestapt en veel eerder het gesprek met vrouw aangegaan.
Daarbij realiseer ik me ook wel dat ik nu weet wat ik toen niet wist. Weet nu waar alles vandaan komt, wist ik toen niet.
Truus was het ruk aan het touw die ik blijkbaar nodig had om wakker te worden.

Vrouw is aantrekkelijker geworden doordat ze ook zelfstandiger is geworden. En ik ben emotioneel veranderd. De relatie voelt dan aan beide kanten gelijkwaardiger.

moederziel

moederziel

28-09-2016 om 12:23 Topicstarter

Dank Mannetje, dat helpt toch weer

Natuurlijk weet ik dat jouw verhaal uniek is, en dat het voor mijn man heel anders kan liggen. Maar het geeft me houvast en rust in mijn hoofd om jouw ervaringen te lezen.

Ik vind het knap hoe je deze pauze voor jezelf veilig stelt. Het vergt moed om na zo lang vluchten nu naar jezelf te kijken. Het zal je verder helpen, dat weet ik zeker.

Veel van wat je beschrijft zie ik van een afstandje ook bij moederziel-man. De seksuele aantrekkingskracht (en het experimenteren, wat mij ergens ook zo verbaasd zo vroeg in deze nieuwe relatie), de zoektocht, de afstand tot eigen emoties, maar ook de blijvende onrust. Man heeft nog geen rust gevonden om bij zichzelf te rade te gaan en houdt dus koppig vast aan zijn pad. Geeft nu aan dat hij eerst een eigen plek moet hebben. Iedere keer is er een andere voorwaarde waaraan moet worden voldaan. Hij blijft het echte kijken naar zichzelf uitstellen. Terwijl ik echt overtuigd ben dat niemand een 20+jarige hechte relatie een plek kan geven door vooraf al in iets nieuws te duiken. Dat duiken gebeurt dus ook half. Met het gezin nog levensgroot op de achtergrond aanwezig. Als onwillige toeschouwers.

En in de tussentijd is er meerdere malen per dag contact per app en mail, vaak ook vanuit man. Over de meest futiele dingen. Alsof hij niemand anders heeft.

moederziel

moederziel

28-09-2016 om 12:24 Topicstarter

niet vaak ook

maar juist vaak vanuit man
ik probeer steeds vaker de negeer-modus

Voorwaarden

Dat opnieuw steeds voorwaarden stellen heb ik ook. Gebruikte dat ook om maar geen keuze te hoeven maken in de hoop dat als tegen die tijd aan die voorwaarde werd voldaan de oplossing er was.

Maar uiteindelijk was het voorwaarde na voorwaarde en oplossing kwam er niet. Enige oplossing kwam er door alles naast je neer te gooien en naar jezelf te kijken.

Oude patroon

@Mannetje, je vrouw is dus zelfstandiger geworden en jij bent emotioneler geworden. maar ben je niet bang dat als jullie weer samen zijn, je in je oude patroon terug valt? Het begrip emotioneel veranderen is zo'n dunne draad. Het zelfstandiger wezen is zo zichtbaar en het is ook prettig om zelfstandiger ( zonder overleg) keuzes te maker waardoor het makkelijker is vol te houden. Maar emotie en empathie voelen, zijn veranderingen die niet zo eenvoudig vol te houden zijn als het niet van nature één geheel is. Met de persoon zelf.
Het opener zijn voor anderen en het beter kunnen inleven vraagt een andere manier van denken terwijl het zelfstandiger zijn, een andere manier van doen betreft.

Flanagan

Ja dat risico van terugvallen bestaat idd. Daar zullen we alert op moeten zijn.
En de kans bestaat ook dat toch niet gaat werken. Maar we hebben dan ook geprobeerd dat geprobeerd en voor ons gevoel er alles aan gedaan.

Wat ook nog een mogelijkheid is, is dat de twee veranderende karakters niet meer bij elkaar passen.

Het is geen gelopen race ... daarvan zijn we ons dan wel van bewust. De strijd gaat dan een nieuwe fase in.

moederziel

moederziel

29-09-2016 om 22:23 Topicstarter

klaar mee

Weer een paar dagen verder, en weer stappen gezet. Er keert rust terug. Toen ik 2 weken geleden eigenlijk nogal plotseling besloot dat ik man niet meer onder ons dak wilde hebben, had ik niet gedacht dat het effect zo groot zou zijn. De kinderen geven aan dat ze de rust en ruimte fijn vinden. Ik kom ook tot mezelf.... en realiseer me steeds vaker wat een bizarre situatie man heeft gecrëeerd. Hoe ik ongewild meeging in zijn puinhoop en hoe ik soms walg van de dingen die hij doet. Ik voel me opgelucht dat ik daar nu afstand van kan nemen.

Er blijft een vreemde tegenstelling bestaan in het gedrag van man. Vertrouwd en zorgzaam aan de ene kant, op sommige dagen steeds weer lijntjes uitgooiend om een gesprekje gaande te houden. Op zulke dagen ontstaan gesprekjes per whatsapp, waarin hij zich soms als slachtoffer opstelt ('ik heb geen steun en toeverlaat') of toespelingen maakt ('neem ik toch nog één wijs besluit dit jaar' - over werk). Op andere dagen afstandelijk en koud. Dat zijn de Truus-dagen.
Het lijkt hem niet te lukken om het ene doosje en het andere tegelijk open te hebben - om maar in de termen van het eerder in dit draadje genoemde YouTube filmpje te blijven. (Men's brain vs women brain) Om vervolgens daadwerkelijk in de empty box te gaan zitten. Dan komt er he-le-maal niets uit.

Gisteren bij mijn psych kwam die tegenstrijdigheid ter sprake. Evenals het vermijdende gedrag (mijn verjaardagskadootje werd op het aanrecht gezet, nog geen kus op de wang hoor), het vluchten en het uitstellen (eerst een eigen plek, eerst een andere baan, eerst minder sporten, eerst... noem maar op). En het slachtofferschap. Allemaal tekenen dat man nog niet naar zichzelf aan het kijken is. Hij zoekt het allemaal nog steeds buiten zichzelf. Maar de chaos blijft.

Het werkt ontnuchterend bij mij. De bevestiging van psych gaf mij een zetje naar een nieuwe manier van kijken. Ik vind het niet meer zielig, of sneu voor hem. Ik voel steeds minder behoefte om man te beschermen. Ik vind het steeds vaker laf, onvolwassen, zielig - maar dan in de andere zin van het woord. Ik begin afkeer te voelen en vraag me soms af of ik van deze man nog wel hou.

Vanavond kwam man iets zoeken in de schuur. 5 minuten van tevoren kondigde hij zn komst aan. Hij klopte netjes en kwam even binnen in de verder lege keuken. Vroeg aan mij 'Waar is iedereen?' en vertrok weer. Hallo, dacht ik, ik sta hier toch?!? Dan word ik echt woedend van binnen.
Het wasje dat hij ongevraagd in de machine heeft gestopt, doe ik dan toch nog maar netjes in de droger. Me ondertussen afvragend waarom hij niet bij Truus wast. Zou ze eigenlijk wel weten wat de stand van zaken is? Het doet er eigenlijk ook niet toe.

Ik neem steeds meer afstand. Dat geeft me rust. Ik voel me steeds rustiger en sterker. Maar het gemis van 'oude' moederziel-man blijft. Vooral omdat die toch door de kieren van dit andere wezen doorschemert. En soms word ik zo bang. Dat hij nu altijd zo blijft. Pfffff... ik moet er niet aan denken.

Lente

Lente

29-09-2016 om 22:39

Een trigger door de was....

"Het wasje dat hij ongevraagd in de machine heeft gestopt, doe ik dan toch nog maar netjes in de droger. Me ondertussen afvragend waarom hij niet bij Truus wast."

Man komt binnen, stopt ongevraagd was in de wasmachine en jij handelt de was daarna af door het in de droger te stoppen???? Hoe gek is dat?
Jij hoeft je niet af te vragen waarom hij niet bij Truus wast, jij hoeft je sowieso niet af te vragen hoe hij zijn spullen wast.
Eén ding is duidelijk, jij wast ze niet.

Als hij iets ongevraagd in de machine gooit, dan zou ik dat ongevraagd eruit gooien. En zeker niet in de droger gooien. Stuur gewoon een appje dat je niet snapt waarom zijn was hier in de wasmachine zit. Je hebt zijn spullen in een plastic tas gegooid. Hij kan de tas vinden in de schuur. Met als tip niet te lang te wachten want het is nat en dan gaat de was er niet op vooruit.....
Ik zou de was nat (ook al is het in de droger geweest) in een tas in de schuur leggen.

moederziel

moederziel

29-09-2016 om 22:47 Topicstarter

Tsja Lente...

Zo zit ik dan weer niet in elkaar. Ik had de wasmachine ook nodig en vind het geen punt om het in de droger te stoppen.
Ik heb me nou juist voorgenomen om van dit soort stomme dingen geen strijdpunten te maken. Dat vind ik echt zonde van de energie.

Lente

Lente

29-09-2016 om 23:00

Je hoeft er ook geen strijdpunt van te maken

Je hoeft alleen niets te doen. Was in de wasmachine, stop het in een tas.Daar hoe je niet over te discussiëren.
Hij heeft jou niets gevraagd dus hoef je ook niets te doen. Jij bent niet verantwoordelijk voor zijn was.

moederziel

moederziel

29-09-2016 om 23:06 Topicstarter

zojuist gedaan

Sally MacLennane

Sally MacLennane

30-09-2016 om 07:57

lekker makkelijk

In de slachtofferrol hangen vanwege je eigen keuzes, ik ben er hoog allergisch voor. Hij heeft het ondertussen uitstekend voor elkaar. Truus voor de leuk, en moederziel voor de vuile onderbroeken.

Sally

Ik snap je reactie, praat ook niks van man(netje) goed, maar je opmerking is erg kort door de bocht. Ga er maar van uit dat man van Moederziel behoorlijk met zichzelf in de weg zit en het bij hem ook niet voelt alsof hij het uitstekend voor elkaar heeft. Ik denk dat hij er heel wat voor over zou hebben om uit deze situatie te komen.

En voor de duidelijk: ja ik weet dat het zijn keuze is en dat hij het moet veranderen en dat hij het vrouw en kinderen aandoet. Neemt niet weg dat ook man in een zelfgekozen situatie zit waar hij zich op zijn zachts gezegd niet prettig voelt.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.