Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit
Ik kan wel wat objectief advies gebruiken...
Situatieschets: man en ik zijn meer dan 20 jaar samen. Hechte relatie, groot gezin, meerdere opgroeiende kinderen tussen 6 en 16 jaar. Man dropt 4 maanden geleden de bom: hij is verliefd geworden op (zal maar zeggen) Truus. Is daar op dat moment ook al een (afstands)relatie mee gestart. Mijn wereld stort in, het is de donderslag bij heldere hemel. Relatie was niet meer vol hartstochtelijke passie, maar wel warm, veilig en liefdevol. Intimiteit was er tot het laatst.
De hel breekt los. Man gaat uit huis. Heel veel heftige emoties en verschillende diepe gesprekken volgen, we belanden in alle verwarring nog een keer in bed. Man geeft aan dat gevoel weg is, dat hij al veel langer onvrede en onrust voelt. Hij heeft dat in het laatste jaar weleens benoemd, maar ik heb totaal niet doorgehad hoe ernstig dat blijkbaar voor hem was. Over Truus wil hij niets kwijt, dat staat los van ons, zegt hij. Ik zie vooral dat Truus in de weg staat van ons.
Man wil geen 'overhaaste beslissingen', maar geeft intussen Truus niet op. Ik ben verbijsterd dat hij niet wil vechten voor ons mooie gezin, voor alles waar we samen met zoveel liefde aan hebben gebouwd.
Na 3 maanden elders woont man inmiddels apart in ons gezamenlijke huis. Geld voor een extra huurhuis is er niet. Ongelooflijk moeilijk voor mij. Man beweegt zich regelmatig 'gewoon' binnen het gezin, maar trekt zich ook vaak terug en is dan opeens een nacht verdwenen naar Truus. Dat zien de kinderen trouwens ook.
Ik ben emotioneel gesloopt inmiddels. Weet totaal niet meer wat ik zelf wil. Ben in de war van zijn gedrag en dubbele signalen, en intussen woedend over zoveel verraad. Man is dan weer zorgzaam en schuldbewust naar mij en op andere momenten emotioneel totaal onbereikbaar. Trouwringen zijn nog om. Ik weet niet meer wat ik er mee aan moet. Ik mis mijn maatje en geliefde, en kan gewoon niet geloven dat dit echt gebeurt. Ik ben intens verdrietig en woest tegelijk. Maar ik krijg het niet voor elkaar om hem eruit te donderen, voel alleen maar pijn.
Ik zou zo graag horen hoe anderen hier naar kijken... Ik wil deze hel uit, maar hoe zonder nog meer schade aan te richten? Wat moet ik hier nou in vredesnaam mee??
Ja, maar...
Man van Moederziel zal echt niet blij zijn, maar tegelijkertijd eet hij wel van twee walletjes, daar komt het wel op neer.
Soms kan een slepende situatie doorbroken worden als één van de partijen zegt: "Ik doe niet meer mee op deze manier." Zachte heelmeesters, stinkende wonden, dat soort dingen.
Dat het voor alle partijen lastig is, geloof ik direct. Maar het voelt voor mij alsof zoiets als zijn was doen die situatie in stand houdt.
Sally
Het is voor man van Moederziel zeker geen eten van twee walletjes. Dat impliceert dat hij happy is met de situatie en vruchten plukt van beide kanten.
De man van moederziel zit in een situatie zoals je zelf ook aangeeft waar hij uit moet. Dat lukt hem niet (kun je slap laf etc noemen). Dat brengt hem in een positie waar hij zich steeds machtelozer voelt en steeds minder slagvaardig wordt. Dit wordt alleen maar erger tot hij op de bodem komt.
Dat hij zijn was afgeeft kun je zien als iets als de situatie in stand te houden. Ik zie het meer als een radeloze actie omdat hij niet weet waar hij heen moet met zijn was. Bij Truus voelt niet goed om zijn was achter te laten. Nu klinkt dit als heel vreemd, maar ik begrijp zijn gevoel wel. Hij wil 'normale' dagelijkse dingen niet met Truus delen. Truus is er alleen maar om even een oppepper te krijgen in zijn gevoel. Dan is hij weer even van zijn bodem af. Dit is hetzelfde als het uitstelgedrag of het opwerpen van nieuwe voorwaarden.
Uiteindelijk zullen deze zaken hem ook niet meer verhinderen om hard op de bodem terecht te komen. En dan is het de tijd van de waarheid.
Dus kort: hij houdt het zelf niet doelbewust in stand en het is zeker geen eten van twee walletjes. Daarmee zeg ik niet dat er geen mannen zijn die dit doelbewust wel doen. Maar man van moederziel is niet iemand die doelbewust van twee walletjes eet.
Een buitenstaander kan er met zijn/haar pet niet bij wat man bezielt. Geloof me... hij zelf ook niet. Daar komt hij later pas achter.
Dat is nog maar de vraag
Het is nog maar de vraag of hij het bij Truus leuk heeft. De reactie 'Waar is iedereen?' vind ik meer een schreeuw in het duister. Eerst een gezellige familieavond en nuttig kunnen optreden tegen een paar meiden zodat hij zich weer mans genoeg voelt / kan voelen, en daarna weer slapen in die lege kamer bij een kennis.
Ik ga hem nu niet zielig vinden of zo, maar de aanname dat hij het uistekend voor elkaar heeft, betwijfel ik.
Waarom hij de was niet bij zijn vriendin doet zal eerder een signaal zijn dat hij zich daar ook niet meer zo thuis voelt. Bij de kennis kan hij blijkbaar ook geen was draaien en de wasmachine bij Moederziel is blijkbaar het meest voor de hand liggende oplossing tot de appartement over 1,5 mnd ingericht kan worden met wasmachine en al. Dat Moederziel hem helpt maakt dat ze minder lang tegen zijn kleding hoeft aan te kijken en een redelijke verstandhouding is prettig voor de toekomst als er zakelijke aspecten om de hoek komen kijken.
Ik herken je gevoel van afsluiten voor hem. Mijn vriendin die eerst de deur open hield, was na een tijdje niet meer in staat te begrijpen waarom ze vroeger zo verliefd op hem was geweest. De deur bleef dicht maar ze bleven wel communiceren zodat financiële zaken bespreekbaar bleven. Ze zijn uit elkaar gegroeid.
One box; ik zie je man zo voor me. In een visstoeltje aan de waterkant met een stukje brood aan het haakje en maar achterover hangend tot de vissen toehappen. ( net als de sketch van de man (MB/W
in zijn tv-stoel met de afstandsbediening in zijn hand), passief. Toch doet mij dit ook denken aan een persoon die niet weet hoe te beginnen omdat hij het dealen met de afwijzingen in het verleden zo confronterend vind en het niet kan overzien.
Ik gaf al eerder aan instapjes te werken. Ik bedoelde niet dat Moederziel als therapeut haar man moet helpen maar dat wanneer hij om haar hulp vraagt als hij helemaal vast gaat lopen, ze hem adviseert in stapjes het verleden te verwerken.
Het is goed mogelijk dat de 1,5 mnd nog wat in petto heeft omdat je man zich als een kat in de nauw gedraagt.
Waarschuwing:Je bent er nog niet, zorg dat je aan je nachtrust toe komt.
Moederziel, ik bedoelde wel "stop het nat in een tas"
Oftewel niet drogen, alleen aan de kant leggen als het jou in de weg zit.
flauw
Er is nog geen (boedel)scheiding en de wasmachine is dus ook nog van man. Kleding dan maar nat in een tas doen zou ik een hele flauwe actie vinden.
Ik denk dat moederziel beter tegen man kan zeggen: Kan je de volgende keer even van te voren aangeven dat je de wasmachine nodig hebt. Dan kunnen we daar een afspraak over maken.
niet goed doen
Lees vooralsnog alleen mee, maar het valt me op dat je man het echt niet meer goed kan doen.
Snap ik helemaal en zou ik in jouw situatie vast nog erger hebben.
Maar het brengt je niet verder.
Is hij afstandelijk dan is dat niet goed, maar bij minder afstandelijk geeft hij weer te verwarrende signalen af.
Nogmaals, snap ut volkomen. Maar je geeft me niet de indruk daadwerkelijk afstand te nenen van hem, en dat zou ik je wel gunnen.
Misschien even letterlijk gewoon GEEN contact.
Dus prima als hij iets komt zoeken, voor kinderen zorgen of zijn was doen, maar graag op momenten dat jij niet thuis bent.
Was zou ik ook niet willen, komt voor jou lijkt me veel te dichtbij. (om zijn was in je handen te moeten hebben enz, zou voor mij te intiem en vertrouwd zijn)
Afstand
Wat ik inderdaad al eerder heb aangegeven, geen contact werkt het beste. Als man van moederziel en moederziel geen contact meer hebben, dan zal man beseffen dat hij een veilige haven mist. Mooiste zou zijn als hij contact met Truus ook verbreekt.
Ik vermoed dat hij voor de dingen die hij niet bij Truus vindt, moederziel als veilige haven ziet waar hij zijn 'vertrouwde' ding kwijt kan.
Als moederziel er niet meer is (figuurlijk dan) dan bemerkt hij de schaduwzijden van Truus des te meer. Hij heeft geen moederziel om even op terug te vallen.
Hij zal de mindere kanten van Truus gaan inzien en zich gaan afvragen wat hij in Truus heeft gezien.... maar dat is nog even ver weg.
Dus idd.... op zichzelf en geen contact meer. Dat is meest confronterende voor hemzelf.
En ...
"Gisteren bij mijn psych kwam die tegenstrijdigheid ter sprake. Evenals het vermijdende gedrag (mijn verjaardagskadootje werd op het aanrecht gezet, nog geen kus op de wang hoor), het vluchten en het uitstellen (eerst een eigen plek, eerst een andere baan, eerst minder sporten, eerst... noem maar op). En het slachtofferschap. Allemaal tekenen dat man nog niet naar zichzelf aan het kijken is. Hij zoekt het allemaal nog steeds buiten zichzelf. Maar de chaos blijft"
Nu ben ik geen psych maar zie me zelf als ervaringsdeskundige voor mijn eigen ik 
. Of hij nog niet naar zichzelf aan het kijken is dat betwijfel ik. Het uitstelgedrag is meer om de confrontatie met zichzelf nog even uit de weg te gaan. Hij weet donders goed dat hij de oorzaak bij zichzelf moet zoeken. Alleen het waar/hoe en waarom heeft hij nog geen antwoord op. De buitenwereld verlangt een antwoord van hem, daden en ballen tonen wordt er vaak gezegd.
Alleen als je niet weet hoe en wat is het tonen van daden lastig en dan is opwerpen van een nieuwe voorwaarde een vorm van uitstel. Tot het moment dat hij het belachelijke van zijn uitstellen ook inziet en tot daden gaat komen.
Zoals eens eerder aangegeven zou ik graag eens met man ervaringen uitwisselen. Mij heeft dat geholpen. Het spiegelen met iemand die in eenzelfde situatie zit zonder te oordelen kan een verhelderend inzicht geven.
Zo goed voor mij
Het doet me erg goed om jullie bijdragen te lezen. Geeft helderheid, ook in mijn hoofd.
@Mannetje, ik herken heel erg wat je schrijft. Helaas is contact verbreken geen optie omdat we samen ook 4 kinderen grootbrengen. Er is dus regelmatig ook praktisch contact, maar minimaal wat mij betreft. Ik neem steeds meer afstand.
Ik zie ook het uitstellen en vluchten. En ik voel eenzaamheid bij hem. Ik kan het natuurlijk verkeerd hebben, maar hij komt zeker niet gelukkig op me over. Integendeel eigenlijk.
@Meelezer: afstand nemen in deze situatie is het moeilijkste wat er is. Maar ik doe m'n best 
Dat man niets goed meer kan doen, voel ik niet zo. Er zijn genoeg momenten waarop we prima samen zijn. Hij is alleen als het ware opgesplitst in 2 mannen. De ene herken ik, de andere niet.
En die was... Ach.... Ik had zelf de wasmachine ook nodig dus dan maar ff in de droger gestopt. Hij geeft de was niet af, hoor.
Hij leidt blijkbaar echt een zwervend bestaan. Er zijn ook geen afspraken rond de kinderen nu. Ik laat de bal maar es even bij man.
Overigens denk ik wel ....
... dat de 'afwijzing' van de was direct een gevoel op kan roepen die hij kan linken aan zijn jeugd. Althans dat gevoel zou het bij mij wel oproepen.
Vraag is alleen of het kwartje valt en wat hij er mee doet. Hij moet dus bij zijn gevoel kunnen en die linken ....
Eenzaamheid ...
Ik denk inderdaad dat je man niet het rustpunt kan vinden waar hij zo naarstig naar op zoek is en zich uiteindelijk eenzaam voelt. Truus is ook maar surrogaat.
En daardoor zakt hij steeds verder weg. Contacten met jou zijn de laatste positieve stuiptrekkingen voordat hij de bodem raakt.
ruimte
"Toen ik 2 weken geleden eigenlijk nogal plotseling besloot dat ik man niet meer onder ons dak wilde hebben, had ik niet gedacht dat het effect zo groot zou zijn. De kinderen geven aan dat ze de rust en ruimte fijn vinden. Ik kom ook tot mezelf.... en realiseer me steeds vaker wat een bizarre situatie man heeft gecrëeerd. Hoe ik ongewild meeging in zijn puinhoop en hoe ik soms walg van de dingen die hij doet."
En hier gaat t nu voorlopig om; dat jullie kinderen en jij rust en ruimte ervaren. Ik weet dat je kinderen voorop staan- maar zoals je zelf schrijft; je ging ongewild mee in de puinhoop. En steeds werd de grens weer een stukje verlegd- soms ongemerkt. Het is goed voor hen en jou om een streep te trekken. Tot hier en niet verder.
En nu gaat 't erop aan komen. De bodem is er nog niet- voor man misschien nog niet in zicht. En wie weet vindt hij een blijvende overlevingsstrategie om erbij weg te blijven. Maar misschien komt hij zichzelf wel enorm tegen;gaat 't begin worden van ommekeer. Zal de tijd je leren.
Goed voor jezelf en de kinderen zorgen staat op de eerste plaats. En dat wordt misschien wat makkelijker nu je gevoel voor man soms minder wordt.
Triest vind ik de berichten over je man. Bij truus is hij dus ook niet thuis. Ik hoop zo dat hij uiteindelijk 't lef heeft om hulp te zoeken en kwetsbaar durft te zijn. Wat misschien niet leidt tot een verzoening maar wel helend voor hem als persoon. Dat zal jou en de kinderen ook alleen maar goed doen.
even heel erg ot
Mijn bijna bejaarde buurvrouw heet Truus. Ik heb dit hele draadje lang al last van dat beeld... Nou ja, zoals gezegd heel erg ot, dus.
En on topic, moederziel, ik heb even geen mooie woorden voor je. Ik vind het voor alle partijen heel erg triest dat het zo loopt. Maar fijn dat de kinderen en jij rust ervaren. Ik had dat ook toen man echt uit beeld was, en ik had ook het liefst het contact destijds (in ieder geval tijdelijk) helemaal verbroken, maar dat lukt niet omdat je samen kinderen hebt. Lastig. Ik vind je enorm sterk, heb veel bewondering voor je.
Ik merk zelf dat ik dat sterke nu kwijt ben op de een of andere manier. Het gaat gewoon niet zo goed met me. Heel naar. Ik hoop dat het een soort van terugslag is na een heel zwaar jaar waarin ik me uit alle macht overeind heb gehouden, en dat het snel weer beter wordt. Voor nu even pas op de plaats, dus. Al vind ik dat vreselijk moeilijk, ik vlucht vaak in actie, die ik dan niet afmaak wegens gebrek aan energie, en wat dus een averechts effect heeft. Ach, wijsheid komt met de jaren, toch ?
Coach
Aan Pennestreek (en evt. ook Moederziel), als je meer gaat werken omdat je beurs krapper wordt en het thuis toch wilt laten reilen en zeilen zoals je gewend bent, is het een kunst alles zo te organiseren dat je overeind blijft. Een coach kan je hierin begeleiden en fungeren als klankboard. Gewoon als opstartje, niet blijvend.
Zorg voor jezelf
Lieve Pennestreek - en al die andere sterke vrouwen en mannen hier: leef naar wat jullie mij zo goed adviseren. Zorg goed voor jezelf. Soms merk je pas hoe zwaar iets is geweest als het gewicht weer van je schouders is.
Lief dat je me bewondert om mijn kracht, Pennestreek. Toch weet ik zeker dat heel veel anderen hetzelfde zouden doen in mijn plaats. We zijn allemaal mensen, kwestbare mensen. Mildheid past. Ik vind het soms jammer dat ik geen woede voel om de energie om te handelen uit te halen, maar tegelijk is de menselijke maat misschien wel de beste maat.
Ik kijk vaak naar dit beeld. Dit zijn wij. Allemaal. Dit beeld ontroert me tot op het bot.
https://nl.pinterest.com/pin/320037117248903234/
Slik
Bij het zien van deze foto, verslikte ik me daarnet spontaan in een slok koffie!
Daarna volgde er een traantje.
Hier ook 1 en ander meegemaakt...
Wat een prachtig beeld!!!
Foto
Hier ook even tranen bij het zien van deze foto....
Sinds 3 maanden gescheiden (ook een Truus in het spel bij ex, maar dat is alweer uit). Iedereen vindt me zo sterk, maar heb natuurlijk ook moeilijke momenten, zoals vandaag. Maar dat mag en is ook goed. Rouwen om wat geweest is en morgen kijk ik wel weer vooruit.
Sterkte allemaal.
Victoria.
Foto
Misschien moet je pinterest hebben maar om welke foto gaat het? Ik zie diverse plaatjes
Nog een x
Tops, Google even op Milov en afbeeldingen
bedankt
gelukt met de link van Triva, idd erg mooi 
Jeetje
Zo'n herkendaar beeld!
Prachtige visualisatie van hoe ik mij jaren lang door 'gezins- en opvoed stress' heb gevoeld ten opzichte van man.
Ik heb hem niet zien staan, heeft zich jarenlang niet geliefd gevoeld door mij, terwijl hij zovaak heeft aangegeven mij en onze intimiteit te missen.
Nooit hulp gezocht.
Ik zat werkelijk op slot en wist niet hoe er uit te komen.
Totdat er een kortstondige Truus voorbij kwam.
Het was godzijdank slechts een vlucht voor hem, niet verliefd geweest.
Het enige wat hij nl wilde is met mij een complete liefdevolle relatie.
Voor mij een giga wake-up call.
We hebben elkaar met dit alles (mijn jaren lange afwijzingen en hij met Truus) veel pijn gedaan, maar alles is goed nu, beter dan ooit.
Gelukkig zijn er ook positieve verhalen over dit thema.
Ik bedoel dit niet als in: "kijk ons toch eens goed bezig zijn".
Maar zo kan iedereeen uit elkaars verhalen kracht putten.
Heb ik namelijk ook nog heel hard nodig!
Dank je wel voor het delen van dit prachtige beeld, Moederziel!!!
Ik hoop dat iedereen die hiermee te maken heeft er sterker uit komt!
Respect voor allen!
Dikke knuffel van mij!
even zwaar
Na een rustige week een pittig weekeinde. Man heeft zaterdag tijd doorgebracht met de kinderen en voor het hele gezin gekookt. Informeerde vooraf bij mij wat ik wilde eten. Wens geuit en ja hoor, lievelingskostje op tafel 's avonds. Te lief.
Het was gezellig. Vanouds gezellig. Na het eten trok mijn muur op. Het gesprek kwam op mans nieuwe verblijfplaats over 1,5 maand en opeens kon ik het niet meer. Ik voelde alleen maar diep verdriet en pijn. Ik wilde het niet laten zien en ben met een smoesje weggegaan, man thuis achterlatend bij de kinderen. Ik ben even gaan uithuilen bij een van mijn steunpilaren.
Later een berichtje gestuurd dat het me even te veel werd. Sorry, schreef man terug. En: Ik begrijp het.
Vanochtend vroeg een complimentje per app. Dat ik altijd voor de kinderen klaar sta. Ja, duh... Natuurlijk. Dat doen moeders. Lief bedoeld, maar ook wel makkelijk. Hij blijft zichzelf maar naast het gezin plaatsen. Waarom?
Daarna weer doodse stilte. Ik weet waar hij is, het is één van de twee vaste avonden voor Truus. Ik haat het. Ik haat hem, ik haat haar, ik haat het idee dat ze gezellig samen zitten te tortelen terwijl wij hier thuis man zo intens missen. Ik voel me stap voor stap sterker worden, maar een deel van mij kan het maar niet begrijpen. Na weer zo'n ouderwets vertrouwde fijne avond. Waarom wil hij ons gezin niet meer? Ik krijg die vraag niet uit mijn hoofd.
Misschien,
Omdat hij denkt dat jij hem niet meer moet nadat hi door jou is weggestuurd.
Jullie praten wel maar niet of er nog ruimte is om met zijn tweeën verder te kunnen.
En je doet de aanname dat hij bij de andere vrouw het zo gezellig heeft, alsof hij thuis is.
Denk je echt dat het nergens thuis zijn, hem echt niet in de koude kleren gaat zitten.
Jij kent hem het best.
Ouderwets fijn
Moederziel, geef je mijn ervaring even van afgelopen weekend.
Vrijdag ben ik vanuit gehuurd huis na gesprek weer naar vrouw teruggegaan.
Weekend was weer vol met vertrouwde dingen, eten etc. Vrouw vond het fijn dat weer zo als vanouds was.
Alleen .... zo voelde het niet. Het vanouds is wat het was maar wat ik niet meer wilde. Hoe gezellig en leuk alles weer was..... er ontbrak iets. Wat? Geen idee.
Vannacht liggen nadenken, wat wil ik nu, wat zoek ik, waar vind ik mijn 'ding'. En ik weet daar (nog) geen antwoord op.
Ik merk ook dat ik in gesprekken met vrouw ook nog worstel met wat ik wil. Vrouw is bereid om te helpen etc etc. Maar ik merk dat ik dit alleen moet doen.
Even dit projecteren op jou man (voor zover dat kan omdat we niet hetzelfde zijn). Hij zal afgelopen weekend ook ervaren hebben als vanouds. Maar waarschijnlijk zal hij hetzelfde gevoel hebben ... is dit het nu.... wil ik dit... Hij mist iets. En op dat moment is de vlucht naar Truus weer gemaakt.
Zit hij daar op de bank te tortelen? Nee, hij wordt verscheurd door dubbele gevoelens. Ene kant het fijne gevoel thuis andere kant de surrogaat Truus die even een boost aan zijn gevoel geeft.
Bij mij is Truus nog steeds uit beeld. Soms mis ik haar nog wel en mis ik de tijd die we hadden. Aan de andere kant hou ik me nog steeds voor dat mijn geluk daar uiteindelijk niet ligt. Ik merk thuis de rust en het vertrouwde. Relatie met vrouw is nog afstandelijk, maar dit is logisch na de afgelopen periode.
Als stof neergedwarreld is maar eens contact opnemen met een contactpersoon van Kempler Instituut.
Houd Me Vast
We willen toch allemaal onvoorwaardelijk liefgehad worden.
Het is een hele kunst om over verwachtingen, aannames, angsten, boosheid en communicatie verschillen heen te stappen en elkaar weer blanco in de armen te sluiten, de hartsverbinding maken en eventueel (liefst wel!) opnieuw te beginnen.
Tip: wat een schitterend boek is,: Houd Me Vast...
http://www.houdmevast.nl/over-het-boek/
Heeft ons (en ander stel vrienden, nee ik heb geen aandelen 
goed opweg geholpen!
onvoorwaardelijk liefgehad worden ...
.... sja daar zit nog wel een pijnpuntje ...
Ik werd vroeggahh alleen maar lief gevonden als ik dingen deed voor moeders die zij 'goed' vond. Anders was ik niet meer lief .... pffff heb er nog nachtmerries van.
Je pijnigt jezelf
Ik zou het echt niet doen in deze fase, fijn vertrouwd samen zijn.
Pas weer als hij voor je kiest weer, volledig. Of als jullie uit elkaar zijn en je er echt overheen bent.
Dit is voor hem fijn en nuttig maar jij komt niet los.
Bijzonder
Mannetje. Ik geloof dat je troostend wilt schrijven aan Moederziel. Maar lees nu zelf:
"Weekend was weer vol met vertrouwde dingen, eten etc. Vrouw vond het fijn dat weer zo als vanouds was."
"Nee, hij wordt verscheurd door dubbele gevoelens."
"Als stof neergedwarreld is"
Vrouw vond het fijn? JOUW vrouw? Zoals je lijkt te lezen dat ook Moederziel 'een fijn weekend had'? Wel nee. Moederziel wordt verscheurd en kan haar grenzen niet blijven aangeven en moet dan weggaan om het vol te houden. Daar is niets fijns aan. Dat is verschrikkelijk. Pijnlijk, paniekerig en niet helpend in haar proces, zo lang man NIET kiest voor samen met HAAR zijn.
De man van Moederziel wordt volgens jou verscheurd door dubbele gevoelens? Kan best zijn. En dan? Hoe lang mag een mens dat 'hebben'? Tot in de eeuwigheid wat mij betreft. Hoe lang mag een mens een ander mens 'in de tang houden', zoals de man van Moederziel dat nu doet, in mijn ogen? Niet zo lang wat mij betreft. Je eigen verwarring, waar dan ook in gelegen, is - als dat langer duurt en er een soort 'status quo'' in komt, veel te pijnlijk voor je (ex)geliefde. Dat iemand het niet meer weet, ziek is, MLC, wat ook betekent niet dat de ander oneindig gekwetst hoeft te worden. Wederom wat mij betreft.
Als stof is neergedwarreld? Pardon? Welke stof? Hoe zo neergedwarreld? Hoe kun je zo nonchalant praten over een relatie waarin steeds meer kwetsuren ontstaan? Als stof is neergedwarreld? Waar wacht je dan op? Het lijkt iets externs, dat je wacht tot dat gebeurt? Nou, als ik Moederziel was, zou ik niet meer 'wachten tot het stof is neergedwarreld'. Ik zou mijn huis, hoofd, hart en ziel proberen te gaan schoonmaken. Geen stof meer bij mij. Je kunt me opzoeken als je bij mij wilt zijn, en dan kunnen we SAMEN proberen te dealen met verwarring of wat ook, maar de oplossing buiten het huwelijk zoeken (truus) en/of 'wachten tot het stof is neergedwarreld' is te weinig om jezelf nog te laten pijnigen (en dan heb ik het over Moederziel). En per definitie ligt de oplossing niet in al deze externaliseringen (stof, truus). Per definitie ligt de oplossing in de betrokkenen zelf en IN hun relatie. Zo lang de oorzaak en de oplossing er buiten worden gezocht, ontstaat er (meer) pijn en zal een samen zijn verder weg komen te liggen. En ja, dat is wéér 'wat mij betreft'.
RoosjeRaas
Post is verkeerd overgekomen.
Zoals ik aangaf is het vanuit mijn beleving het gevoel van de man. Ik rep nergens over hoe moederziel zich voelt.
Moederziel vraagt zich af waarom de man zich zo voelt ik geef daar mijn ervaring op.
Post is geschreven vanuit MIJN standpunt, dus de stof neergedwarreld betreft MIJN ding en niet moederziel.
Verder begrijp ik wel wat moederziel bedoelt, zie dat ook precies terug in mijn vrouw.
En ja Roosje de een reageert hier anders op dan de ander.
Mocht mijn post voor verwarring zorgen dan sorry hiervoor.
