Relaties Relaties

Relaties

Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Troostend

En troostend schrijven naar moederziel is wel het laatste wat ik wil bereiken. Ik ben niet de persoon hier die haar gaat troosten. Zijn genoeg andere forumleden voor die meer troostend kunnen schrijven.

Bitter

Natuurlijk is het een emotionele tocht in een rollercoaster die je wilt stoppen maar op de rode stopknop drukken, lijkt te vroeg.

Als buitenstaander, lees ik zaken toch soms anders. Het valt mij op dat er meerdere malen aannames zijn gedaan terwijl de man die niet heeft bevestigd. Zo nu ook; 'ik weet waar hij is, het is de avond voor Truus'.
Ja, de man van Moederziel heeft keuzes gemaakt die egocentrisch waren, maar zou een man die een gezellige avond met zijn 'eerste' gezin en voor ze kookt nog diezelfde avond 150km rijden naar zijn 'tweede' gezin, een appje sturen met sorry, en ' ik begrijp het' en de volgende morgen appen dat Moederziel goed voor de kinderen zorgt? Na afloop van verjaardag vorige week, is hij ook niet meer naar Truus gereden. Omdat het te ver was, of omdat hij het er moeilijk mee had...

Het klopt niet en de gedachtegangen van Moederziel zijn gevoed door haat en vleugje negativiteit.. Dat beïnvloedt haar reacties. Dat is ook terug te lezen want de regels 'Ja, duh... Natuurlijk. Dat doen moeders. Lief bedoeld, maar ook wel makkelijk. Hij blijft zichzelf maar naast het gezin plaatsen. Waarom?
Daarna weer doodse stilte. ' komen verbitterd over.
Ergens speel je die vriendin zo in de kaart; als zij geen spoor van verbitterdheid toont, is het moeilijk jou boven haar te verkiezen.

Ik bedoel niet dat het jouw schuld is dat hij haar niet verlaat. Maar je bekijkt het alleen door jouw vizier en daardoor kan je onjuiste conclusies trekken.

Vraag het dan toch aan hem, als die onzekerheid je verstikt en je stilletjes verbitterd maakt.

Ik heb in verleden ook wel eens aannames gedaan die mij kwelden en verhardden. Pas toen ik de lef had om het te vragen, kwam ik er achter dat mijn aannames niet helemaal deugden. Dat 'niet helemaal', was net de grens van reagerenen of relativeren.

Vb hoe zou je er tegen aan kijken als hij je achteraf vertelt die avond naar het logeeradres te zijn gegaan, verward en daarom op de app kon antwoorden dat hij je begreep.
Of dat hij laatst de was bij jou bracht omdat hij zich onrustig voelde en zo graag zijn 'eerste' gezin wilde zien/spreken.

Ik geloof dat mannen heel veel emoties voelen maar die minder snel delen omdat dit mogelijk door de opvoeding, hen minder is bijgebracht. Het klinkt wel heel stereotiep maar daar ligt wel vaak de basis van onrust.

Verbitterdheid kan je objectiviteit schaden. Richt je op je kinderen en vul niet te veel in.

Pennestreek

Pennestreek

03-10-2016 om 13:04

Miertje

Heb je ook ervaring met het programma en/of de koppelstrainingen? Man en ik hebben het gevoel een beetje vast te lopen/zitten, dus ik ben op zoek naar een mogelijke vorm van ondersteuning bij ons proces. Een boek kan natuurlijk al helpen, maar ik vind het prettig om ervaringen te horen/lezen.

Tops

Tops

03-10-2016 om 13:24

mis

Ik mis nog een beetje je boosheid. Ik hoor wel je wanhopige vragen, maar ik denk dat je daar nooit een bevredigend antwoord op zal krijgen.
Je wilde (dapper) dat hij afstand nam in een andere woonomgeving omdat jij weigerde getrouwd te zijn met zijn huidige ik.. Maar het voelt gelijk vanouds wanneer hij binnenstapt, een appje stuurt. Je put overal nog hoop uit en daarmee houd je ergens ook zijn besluiteloosheid in stand, het voedt hem, hij heeft meerdere opties, komt altijd in een gespreid bedje terecht. En hij weet dat jij hem niet weigert, dat de afstand zo weer weg is.

In zijn afscheidsbrief schreef mijn ex ook dat soort dingen die jouw man je nu appt. Ik was ineens een mooi mens, heb het gezin goed opgevoed, hij had het moeten waarderen.

Mn neus. Wat een apekol zo voor het eind en hoe makkelijk om zoiets te zeggen.

Verder die boosheid.
Ik heb mijn emoties laten komen, maar was verder gericht op overleven en dan kun je veel en dat houdt je lang vol.
En nu loop ik er op vast.
Ik kan het niet kwijt.
Wees gewoon boos. Om te voorkomen dat je gaat haten.
Het haalt je een keer in en beter boos tegen degene die het heeft veroorzaakt dan tegen degenen die het niet verdienen.

Pennestreek

Pennestreek

03-10-2016 om 13:27

En Flanagan

Voor een groot deel eens met jou. Aannames, invullen voor man, allemaal grote valkuilen, tenminste bij mij. Bleek vaak niet te kloppen. Al was het maar omdat man veel simpeler in elkaar steekt, emotioneel (denk maar weer aan de men's brain vs women's brain). En bitterheid en boosheid stoten af. Ik kan me goed voorstellen dat man van moederziel gewoon niet (meer) bij haar durft aankloppen omdat hij zich schaamt voor wie hij is (geworden), misschien inderdaad ook doordat ze hem heeft gezegd te vertrekken. Al vind ik dat ze dat goed heeft gedaan, omdat zij en de kinderen rust nodig hebben, en die kan nu alleen bereikt worden als man zoveel mogelijk uit beeld is.

Ik vind het zelf ook vreselijk moeilijk om de boosheid en het verdriet en het wantrouwen los te laten. Wat gebeurd is, is gebeurd. Als we nu weer op willen bouwen kan dat niet als ik blijf hangen in hoeveel pijn man mij heeft gedaan, en op wantrouwen kun je ook geen relatie bouwen. Maar ik vind tegelijkertijd dat ik alle recht heb om me te voelen zoals ik me voel. Ik ben fysiek op, dat helpt natuurlijk sowieso niet. Maar daarnaast vind ik het zo moeilijk om te bepalen hoe ik me op moet stellen. Open zijn naar elkaar vinden we allebei heel belangrijk, en dat gaat op dit moment ook goed, en is heel anders dan we voorheen met elkaar omgingen. Maar als ik echt laat zien hoe ik me werkelijk voel op dit moment ben ik erg bang dat dat man afschrikt. Ik ben op dit moment nu niet direct een sprankelende persoonlijkheid, ik ben niet meer sterk, ik ben moe, verdrietig, hou alle ballen niet meer in de lucht en vind dat ik naar de kinderen toe tekort schiet (vanwege te weinig energie; op de dagen dat ik werk haal ik het net totdat het eten op tafel staat en de dringendste klussen gedaan zijn, ik heb niet meer de energie om daarna de kinderen aan de gang te houden - en als ik dat niet doe gebeurt er niks, letterlijk). Omdat ik van mezelf weet dat ik op zulke momenten al snel ontplof laat ik het allemaal maar gaan. Met als gevolg dat tassen op het laatste moment worden ingepakt, er maar sporadisch wordt gedoucht, en huiswerk is al helemaal niet aan de orde... En ik ben achterdochtig en jaloers. Als man op een appje reageert met 'kan even niet reageren, ben onderweg' dan heb ik daar in mijn hoofd alweer een soapaflevering bij verzonnen. Terwijl hij achteraf gewoon op de fiets bleek te zitten naar AH om een diepvriespizza te kopen omdat het nogal laat was geworden op kantoor. Maar die gedachtegang (of kronkel) van mij bepaalt wel mijn reactie op zijn appje, en de toon van het gesprek dat dan volgt.

Ach, ik wil helemaal niet klagen, en al helemaal het draadje niet kapen, en daar lijkt het nu een beetje op. Dus terug naar moederziel. Ik hoop dat je op de momenten dat het 'ouderwets gezellig' is, je al dit soort vragen aan je man kunt stellen. Was hij inderdaad bij Truus? Wat haalt hij daar dan dat jij hem niet kunt bieden? Waarom plaatst hij zichzelf buiten het gezin? Hoe ziet hij de situatie, wat denkt hij dat er aan de hand is en wat hij er zelf aan kan doen? En wat kan moederziel doen, zonder daarbij zichzelf en de kinderen voorbij te lopen? Hoe ziet hij de (nabije) toekomst, met hemzelf in appartement (waar is dat eigenlijk? Beetje dicht bij?). Ik blijf maar hopen dat hij op een moment inziet dat het niet moeilijk hoeft te zijn - gewoon Truus aan de kant, en focussen op hoe hij zelf in elkaar zit en wat hij nodig heeft. Ik denk dat het op zich goed is als hij dat in zijn eentje doet, dit is echt zijn proces, maar dat hij daarbij de deur naar moederziel open houdt. Nu doet hij hem zelf stukje bij beetje dicht. En dat is weer heel moeilijk en pijnlijk voor moederziel en de kinderen. Een concrete afspraak (ik ga nu een half jaar/een jaar op mezelf wonen en van daaruit gaan we weer opbouwen) lijkt me voor alle partijen een stuk prettiger. Of 'gewoon' samen aan zijn proces werken. Dat kan natuurlijk ook.

Anyway, ik sla weer even een virtuele arm om je heen. Want het is gewoon zwaar. En dat blijft het voorlopig ook nog. Ook zo'n gedachte waar ik zelf niet vrolijk van word. Maar ik kan dat niet veranderen, ik kan dat niet afdwingen. Ik kan alleen maar hopen dat het op een dag makkelijker wordt.

Tops

Tops

03-10-2016 om 13:27

mannetje

"Zit hij daar op de bank te tortelen? Nee, hij wordt verscheurd door dubbele gevoelens."

Is sex of je aandacht bij een ander halen een andere omschrijving voor verscheurd worden door dubbele gevoelens?
Ik weet het niet, je kunt er draaien en uitleg aan blijven geven, het toegeven, maar het blijft goedkoop en gestopt is hij er nog niet mee.

Vesper Lynd

Vesper Lynd

03-10-2016 om 13:37

Ouderwets gezellig

Hij vind het waarschijnlijk ook heel gezellig en is blij met een luisterend oor, maar hij houdt niet meer van je. Wel wil hij je te vriend houden omdat dat de meeste zekerheid geeft voor een soepele scheiding. Het is allemaal niet zo ingewikkeld hoor.

Pennestreek

Pennestreek

03-10-2016 om 13:45

Tops

O, wat zou dat lekker zijn, echt even alle boosheid eruit gooien tegen man. Maar dan zou hier denk ik de deur echt wel definitief dichtgaan. Heb dit weekend man ook uitgelegd dat ik vind dat ik nog steeds/weer het grootste deel van het werk moet doen. Al mijn verdriet, pijn, boosheid, bitterheid, wantrouwen verwerken en achter me zien te laten. Een mentaal en fysiek uitputtend jaar (ik slaap nog steeds slecht en ben in de eerste maanden 15 kilo afgevallen) te boven zien te komen. De grootste helft van de week alleen voor kinderen, huis en hond zorgen. En dit alles naast een baan van 32 uur, waar ik er voorheen 20 werkte. En mijn uitgangspunt is gewoon anders dan het zijne. Ik wil graag samen verder, alleen moet ik voor mezelf uitvogelen of ik het aandurf, of ik het risico weer wil nemen en ik moet bekijken of hij niet teveel van zijn voetstuk is gevallen. Maar de nieuwe man, die wel over zijn gevoel praat, die wel zich in mij wil verplaatsen, die vind ik eigenlijk wel leuk. Hij staat er anders in, hij wil kijken of we allebei genoeg veranderd zijn om het wel te laten werken, of hij zijn gevoel voor mij weer terug krijgt in deze veranderde setting. Kortom, ik heb het gevoel nog steeds 'op proef' te zijn, en dat is geen fijn gevoel. Hij heeft me er nog niet van kunnen overtuigen dat het zo niet is, hij geeft steeds aan dat hij echt heel graag wil dat het tussen ons werkt en hij doet er ook echt zijn best voor, dat zie en voel ik ook, maar dat gevoel kan hij bij mij niet wegnemen.

Zoals Miertje al schreef, iedereen wil dat er iemand is die (onvoorwaardelijk) van je houdt. Volgens Maslov is dat zelfs een eerste levensbehoefte. En daar wordt in mijn geval nog niet aan voldaan. Dat is er nog niet. En dat veroorzaakt (in mijn geval) stress en onzekerheid. En dat werkt dus weer door op allerlei andere fronten.
Kip en het ei, dus. Als ik me beter voel zal het ongetwijfeld beter lopen tussen man en mij. Maar om me beter te voelen zou het helpen als het beter loopt tussen man en mij...

Stip

Stip

03-10-2016 om 13:45

Kan er weinig

zinnigs van zeggen.
Behalve dat ik zo goed begrijp dat het zo dubbel is. Dat het vertrouwd en zelfs 'goed' kan voelen terwijl de kaarten zo anders liggen.
Ik weet niet waar je goed aan doet- afstand nemen gaat nu nog zo halfslachtig. Wat maakt dat hij voor jullie kookt? Eigenlijk bedoel ik; dat hij voor jou kookt? Dat is geen afstand nemen- je kunt afspreken dat jij er uberhaupt niet bent als hij bij de kinderen is.
Maar ik betwijfel of jij dat wil. Het is nog een laatste levenslijntje waar je stiekem toch nog hoop uit kunt putten. Ik denk dat jij hem nog niet los kunt laten. En hij ook niet.
En zo kunnen jullie nog wel even doorgaan- loangzaamaan zal de situatie wel duidelijk worden- zullen er momenten komen waardoor er verandering optreedt. (waarvan hem sommeren een andere slaapplek te zoeken er 1 was).

Ik vraag me alleen af ten koste van wat of wie dit gaat. Het gaat lang duren- hou jij dat vol?
En nog belangrijker in mijn ogen- hoe is dit voor jullie kinderen? Als jij al verward raakt door de ouderwetse gezelligheid/ vertrouwd zijn hoe zal dat voor jullie kinderen zijn? Zij moeten maar afwachten hoe het uiteindelijk uitpakt.
Toevallig sprak iko dit weekend een 16 jarig meisje over de scheiding van haar ouders- de meest vreselijke tijd vond zij de tijd van onzekerheid; wel/niet scheiden - wel/niet met elkaar verder. En hierop geen enkele invloed kunnen hebben.

Dat je het zelf moeilijk vind om echt afstand te nemen begrijp ik volkomen. Wie weet hoe hij nog tot inzicht komt- maar dat kan ook als jij echt afstand neemt. Misschien wel juist als jij afstand neemt.

Dikke knuffel voor je- het is zo moeilijk als je zo verscheurd raakt. En doodvermoeiend als je gevoelens zo wisselen.

Tops

Praat het ook niet goed wat hij (en ik ook) doet.

Als ik naar mezelf kijk en ik op de bank bij Truus zat, dan was het geen getortel of ontspannen aandacht. De sex doofde vrij snel uit omdat het gevoel er niet was.

Wat ik in eerder post ook al aangaf en probeerde aan te geven, als ik (of mss ook man van moederziel) thuis kwam was alles weer als vanouds. Maar uit die rol willen we juist uit. Dus blijft de onvrede, hoe gezellig of fijn het ook was, en kom je niet verder en is de vlucht naar Truus weer gemaakt.

Wat dan wel? We (man van moederziel en ik) zullen bij onszelf te raden moeten gaan waarom we ons niet meer thuis voelen in onze oude omgeving. Waar ligt onze passie en waar halen we ons geluk uit. Daarbij aangegeven dat 100% invulling van geluk niet haalbaar is.
De man van moederziel kan nog geen antwoord op die vraag geven en ik eerlijk gezegd ook nog niet.

Daarnaast blijf ik herhalen: er zijn mss forumleden die mannen hebben zien vertrekken puur om de sex etc. Bij de man van moederziel is dit (vermoed ik) niet het geval.

moederziel

moederziel

03-10-2016 om 13:46 Topicstarter

Flanagan

'Als buitenstaander, lees ik zaken toch soms anders. Het valt mij op dat er meerdere malen aannames zijn gedaan terwijl de man die niet heeft bevestigd. Zo nu ook; 'ik weet waar hij is, het is de avond voor Truus'.
Ja, de man van Moederziel heeft keuzes gemaakt die egocentrisch waren, maar zou een man die een gezellige avond met zijn 'eerste' gezin en voor ze kookt nog diezelfde avond 150km rijden naar zijn 'tweede' gezin, een appje sturen met sorry, en ' ik begrijp het' en de volgende morgen appen dat Moederziel goed voor de kinderen zorgt?'

Ja, precies zo. Dit is dus precies wat er gebeurt en wat mij steeds zo ontzettend verwart. Man gaat niet diezelfde avond naar Truus, nee, maar de avond erna. Omdat het voor hem 2 gescheiden werelden zijn. 2 doosjes die apart open en dicht gaan.

Ik heb een slepende blessure die voor problemen zorgt. Vandaag mailt hij me dat hij me met plezier helpt als dat nodig is. Met plezier. Hij schrijft het echt. We zijn 22 jaar samen geweest. Hij heeft me op een afschuwelijke manier laten vallen. Neemt geen afstand, vrijt met iemand anders en wil me met plezier helpen. Wat denkt hij in vredesnaam dat ik ben?

Ik worstel hiermee. Zolang ik blijf inspelen op zijn hang naar contact, komt er geen afstand. En zonder afstand komen we niet los. Ik vind dit slopend, echt waar. En zo pijnlijk.
Ik ben niet verbitterd, gelukkig niet. Maar mijn hart is intussen beurs van alle blauwe plekken.

Pennestreek

Pennestreek

03-10-2016 om 13:46

He Vesper

Dat soort dingen schreef je ook regelmatig aan mij. Het kan soms best wat gecompliceerder liggen hoor. Als man van moederziel graag wilde scheiden had hij dat vast al gedaan. Was lijkt mij een heel stuk eenvoudiger traject dan waar ze nu in zitten.

Vesper Lynd

Vesper Lynd

03-10-2016 om 13:48

Onvoorwaardelijk

Onvoorwaardelijk kun je beter loslaten als voorwaarde voor liefde van je partner. Dat is het namelijk nooit.

Vesper Lynd

Vesper Lynd

03-10-2016 om 13:51

Pennestreek

In de kern is het eenvoudig. Hij wil of wil niet. Vooralsnog heeft hij (man van Moederziel maar ook die van jou) alleen maar slagen om de arm gehouden en vage 'lijkt op toezeggingen, maar zijn nietszeggende opmerkingen' gemaakt. Heel anders dan bijv de man van Stip die direct zei dat hij met haar verder wilde.
Kom op zeg, na ruim een jaar mag je er wel achter zijn wat je wil hoor. Dit is zo schadelijk voor iedereen, vooral voor de kinderen.

Nou ja

Puur om de sex vertrekken, nee, dat zal vaak niet zo zijn. Althans, eerst is er puur de sex en al snel betekent truus meer. En zo kan ik nog wel even doorgaan met inhoudelijk uit te leggen wat er gebeurt. Dat is wat jij steeds doet Mannetje, je zit op de inhoud. Ik wil er steeds weer even boven gaan hangen en kom dan telkens weer tot de uitspraak: het maakt inhoudelijk niet uit 'hoe het in elkaar zit', hoe het is ontstaan, wat eerst kwam en wat daarna, noem het maar op. Voor mij niet (meer). Voor mij telt: je laat de ander bungelen en doet de ander pijn. Dat is wat mij betreft respectloos, onfatsoenlijk en zeer kwetsend. Heb dan het lef om te zeggen: ik ben weg. We gaan uit elkaar. Met of zonder regelen van een 'echte scheiding'. Nu kies je er voor om iedereen in onzekerheid te laten. Dat is de uitkomst, ongeacht de inhoud. Je vrouw, de kinderen. Ik weet wat duidelijkheid geeft. Eerst heel veel pijn en verdriet, daarna rust, zelfvertrouwen en energie, en nog weer later nieuw geluk. Vanuit jezelf gecreëerd. En daar is dus eerst die duidelijkheid voor nodig. Want je kunt niet verwachten dat de partners er zo maar de stekker uit trekken (al gun je het ze wel dat ze op een gegeven moment zo ver komen als man/vrouw zo blijft 'hangen'). Zeker niet als het ook nog af en toe 'gezellig is', of je zo 'lief gevonden wordt'. Dus vind ik dat als dit soort situaties langer dan een half jaar duren (en dat is het geval bij jou, Mannetje, bij Moederziel en bij Pennestreek) er meer kapot gaat dan ieder lief is. Onzekerheid is het ergste. Dat weten we toch ook als een geliefde verdwijnt zonder levensteken, zonder bericht van de dood? Nou. Dus wat de inhoud ook is, wat de reden, de oorzaak of wat ook ook is, na enkele maanden, en zeker na (halve) jaren is niet beslissen en blijven hangen ook beslissen. Met als gevolg onzekere, gekwetste partners (en kinderen).

Vesper

Volgens mij zit er 1 wezenlijk verschil tussen de man van Stip en moederziel. Man van Stip wist wat hij wilde, de man van moederziel is nog niet op het punt dat hij echt weet wat hij wil of waar zijn probleem ligt.

Eerst dat oplossen voordat hij weet wat hij wil. En daar mag je van alles van vinden ....

Pennestreek

Pennestreek

03-10-2016 om 13:53

Ik zette het ook tussen haakjes

Nee, onvoorwaardelijk is liefde nooit. Maar je hoopt toch iemand te treffen waarbij je jezelf kunt zijn die gewoon van je houdt, met al je slechte buien en niet-zo-fraaie karaktertrekjes, zonder dat je dan bang hoeft te zijn dat de ander je bij het grofvuil zet of er een truus (of henk) op na gaat houden. Dat is wat ik bedoelde.
Als je ervan uitgaat dat liefde altijd voorwaardelijk is dan loop je per definitie altijd allebei op je tenen, speel je allebei toneel. Of je gaat helemaal geen relatie aan. Dat kan toch allebei niet de bedoeling zijn??

moederziel

moederziel

03-10-2016 om 13:57 Topicstarter

'Hij vind het waarschijnlijk ook heel gezellig en is blij met een luisterend oor, maar hij houdt niet meer van je. Wel wil hij je te vriend houden omdat dat de meeste zekerheid geeft voor een soepele scheiding. Het is allemaal niet zo ingewikkeld hoor.'

Ja, dat zal het zijn. Hij houdt niet meer van me. En precies daarom moet hij wegwezen. Helemaal. Uit mijn leven.
Over scheiden hebben we het nog niet gehad, maar hij weet donders goed dat ik zijn poort tot de kinderen ben.
Ik denk steeds vaker dat het louter eigenbelang is. Mijn gevoelens zullen hem een zorg zijn. Die zogenaamde trots op mij als moeder. Flikker op, dat kan me gestolen worden.
We zouden het samen doen, en hij heeft mij daar zo vals in verraden. Zomaar. Omdat het kon. Omdat ik vol van vertrouwen was.

Stip

Stip

03-10-2016 om 13:58

Pennestreek

Ik ben 3 1/2 jaar verder en geloof niet meer in onvoorwaardelijk houden van. Behalve bij ouder- kind liefde.

Dit zie ik als verlies. Ik heb mij afgevraagd de laatste jaren of ik met deze insteek verder kan met man.En het antwoord is ja. Dat is niet altijd makkelijk- en helemaal afsluiten zal deze periode misschien nooit.
Ook hij is van z'n voetstuk gedonderd. En er ook niet meer opgeklommen. Nu zie ik dat ik hem op een voetstuk plaatste omdat ik dat destijds nodig had.
Nog steeds heb ik meer te dealen met alles wat er gebeurd is dan hij- kan niet anders. Dat is de prijs die ik hiervoor betaal. Mega oneerlijk- maar ook onveranderlijk.
Het is mijn keus dat ik daarmee dealen kan. De ene keer kan ik dat beter dan de andere keer. En ik merk - gelukkig- dat die keuzemomenten minder vaak en minder heftig zich voordoen.

De tijd werkt in mijn (en in jouw?) voordeel.

Ik heb tot wel 2 jaar na dato regelmatig gedacht; scheiden kan altijd nog. Vandaag hadden we het goed- morgen weer een dag. Dat heeft mij wel geholpen- proberen niet vooruit te kijken of voorwaarden te stellen in de zin van 'als man dit doet of dat doet dan is 't ok. Nee, vandaag hadden we het fijn. Mooi, in the pocket. Vandaag was klote; morgen weer en dag.
En langzaam groeide er het vertrouwen dat het echt zou kunnen. Dat ik ermee zou kunnen leven, dat ik vertrouwen kreeg in ons. EWn soms zomaar een paar uur dacht ik er niet aan. En zo maakten we stappen vooruit.

RoosjeRaas

"Nu kies je er voor om iedereen in onzekerheid te laten"

Even een kleine nuancering.... Als vrouw of Truus vindt dat het welletjes is dan kunnen ze zelf de stekker er ook uittrekken. En nee dat is geen afschuiven. Man is fout, maar niet alle keuzes van hem laten afhangen. Vrouw/Truus heeft ook verantwoordelijkheid voor eigen geluk.

"Ik wil er steeds weer even boven gaan hangen en kom dan telkens weer tot de uitspraak: het maakt inhoudelijk niet uit 'hoe het in elkaar zit'"

Dat is jou mening en dat mag. Ik ga nog steeds uit van als je de oorzaak weet kun je het probleem ook oplossen. Symptoombestrijding kan, maar zo zitten niet alle mensen in elkaar.

Stip

"onvoorwaardelijk houden van. Behalve bij ouder- kind liefde "

Nou ook hier heb ik soms mijn twijfels bij.

Pennestreek

Pennestreek

03-10-2016 om 14:04

En hij weet inmiddels wel wat hij wil

namelijk verder met mij, maar niet zoals voorheen. En of dat lukt, dat weten we nog niet. We werken eraan, maar zoals gezegd ieder vanuit ons eigen perspectief. Maar of het lukt, dat weten we dus nog niet. De situatie zoals die nu is, is gegroeid in de 28 jaar waarin we nu bij elkaar zijn. Met daarin een aantal jaren downhill, en met een laatste jaar van heftige emoties en diepe dalen. Dat vlak je niet even uit, dat brei je niet in een weekje recht. Dus weten wat je wil en daar ook komen zijn twee heel verschillende dingen.
Het was natuurlijk fijn geweest als hij 'gewoon' met een vingerknip weer van me kon houden. Maar ik snap ook wel dat het zo niet werkt. En helaas zijn emoties, zeker als het om een gezin gaat, nooit alleen maar zwart-wit, zoals jij het graag zou zien. Het gaat nu namelijk niet alleen om twee mensen die al dan niet met elkaar getrouwd willen blijven. Maar ook om de vraag wat is het beste voor de kinderen. Het is heel lastig bepalen wanneer de balans doorslaat naar de ene of naar de andere kant. Ik denk nog steeds dat het voor kinderen niet snel beter is als de ouders maar gaan scheiden. Ben het wel met je eens dat de onzekerheid heel zwaar is voor de kinderen. Maar dat is een scheiding ook.

Stip

Stip

03-10-2016 om 14:08

Verschil

Ja dat is een essentieel verschil tussen mijn man en man van moederziel; dat mijn man de keus maakte voor mij.
Dat heeft wel 4 jaar geduurd denk ik in totaal. jaren waarin ik wist dat we niet meer echt 'samen'waren maar ik echt niet begreep waarin dat zat.
Dus ja, andere situatie.

Moederziel, langzaam verandert je gevoel, ga je anders kijken naar de situatie. Voor jullie allemaal goed denk ik. Het maakt het eenvoudiger om echt afstand te nemen en de regie te pakken.
Dit is ergens goed voor; nodig om stappen te kunnen zetten.

Roosje Raas je hebt natuurlijk gelijk. Alleen wie bedenkt een termijn van een half jaar? Ik denk dat dat voor ieder individu anders is. Het heeft te maken met gevoel, eigenwaarde, empathie en daadkracht om te stoppen wat jou aangedaan wordt. Daar staat volgens mij geen termijn voor. De een rekt langer mee dan de ander. En achteraf zie je dan dat het verstandiger geweest was eerder in te grijpen (daarom snap ik jouw reactie). Maar iedereen heeft ook recht op z'n eigen fouten en leerproces. En daarom kan 't langer duren dan de termijn die een ander voor jou stelt.

Moederziel

Eigen belang van je man? Nee daar geloof ik niks van. Het is onmacht met de situatie waar hij nu in zit. Dit resulteert in onbeholpen gedrag en (in mijn ogen nog) goedbedoelde opmerkingen die niet landen (logisch).

Het gedrag van jou man is voor mijn zo herkenbaar. Die complimentjes die hij maakt is als een kind die probeert zijn moeder te winnen. Ene kant kinderlijk andere kant zijn ze bedoeld om toch te laten merken dat hij het waardeert.

Maargoed wellicht zie ik het verkeerd ...

Stip

Stip

03-10-2016 om 14:09

Huh?

Moederziel; jij bent de poort tot zijn kinderen? Hoezo?

Pennestreek

"En hij weet inmiddels wel wat hij wil namelijk verder met mij, maar niet zoals voorheen."

Die is duidelijk. De man van moederziel en ook ik zijn nog niet zo ver. De man van moederziel zoekt de vertwijfeling nog bij Truus (of waar dan ook). Lang in oude huis blijven grijpt hem om de keel.

Stip

Stip

03-10-2016 om 14:24

scheiden

Scheiden was voor mij geen optie- in eerste instantie. Omdat ik idd denk dat het voor kinderen schadelijk is. Dus er samen wat van maken- ten koste van wat minder levensgeluk- sprak mij aan. Was een motivatie voor mij. Daarbij denk ik altijd; als ik 80 ben en ik kijk terug op ons leven waren die jaren moeilijk en hoop ik dat we het daarna goed zouden hebben. Dan kijk ik naar het grote geheel.

Als ik in moederziels schoenen zou staan geloof ik niet dat ik zou aandringen op scheiden. Wel op serieus afstand nemen- afspraken over kinderen en financien maken en voorlopig ieder z'n eigen leven. Pas dan wordt man op zichzelf teruggeworpen. En dan maar zien wat er gebeurt.
En het kan dan zomaar zijn dat Moederziel niet meer samen verder wil, of man niet meer of dat ze toch naar elkaar toe groeien als man met zichzelf aan de slag gaat.
Wie zal 't zeggen. Je weet niet hoe het in de toekomst loopt. Scheiden kan altijd nog.

De kinderen weten wat er speelt en kennen die onzekerheid. Geven aan rust en ruimte fijn te vinden. Dan zou ik proberen duidelijk te zijn. Grenzen aangeven. Niet gezellig tafelen (al is de verleiding zo groot) terwijl man ook nog truus heeft. Moederziel is de moeite waard als vrouw en als moeder. Dat laatste laat man heel, het eerste vertrapt hij. Grenzen aangeven maakt dat je zegt; ik ben de moeite waard. Zoniet, dan niet.
Dat geeft duidelijkheid , en denk ik, rust bij de kinderen.

Tops

Tops

03-10-2016 om 14:24

Wel boos

Je hebt recht op je gevoel. Als je nu boos wordt dan loopt hij weg? Dan is het dus nog niet goed.
Je hebt het recht je grenzen te stellen en dat doe je nu nog niet omdat het dan over is? Waarom ben je nog zo bang?

Mannetje en moederziel's man hebben beide het recht niet zoveel tijd te eisen. Bij moederziel proef ik nu wat boosheid opborrelen. Nog niet naar hem persoonlijk, maar er is niets onderweg.

Mannetje ik snap je niet. Waarom meteen een weekend? Waar dacht je dan in terecht te komen behalve vertrouwd? Een heel nieuwe vrouw en man? Ga een keer praten op neutraal terrein. Een keer wat drinken. Zoek begeleiding in daad en niet in woord.

meelezer

meelezer

03-10-2016 om 14:34

Ach Pennestreek

Wil je dit echt? Wil je een relatie waarbij je op je tenen loopt, je je beter voor doet dan je je voelt?
Áls je dat al wilt, hoe houd je dat vol op de lange termijn??

En heel eerlijk, is dat echt wat je man wilt?
Ik kan het me niet voorstellen.
Wat ik haal uit je berichtjes is dat je man je graag sterker ziet, minder leunend op hem.
Maar je zwakte tonen en aangeven wat je nodig hebt _is_ toch juist sterk? Dat is toch goed voor jezelf zorgen?

Pennestreek

Pennestreek

03-10-2016 om 14:41

Wat levert boosheid mij dan op, Tops?

Behalve dat we dan een discussie gaan krijgen over wie er schuldiger is, of wie het zwaarder heeft, of dat we gewoon ruzie krijgen? Ja, hij heeft nare dingen gedaan en gezegd. En heeft daar nu spijt van. Koop ik er dan nog iets voor om boos te blijven? Lijkt me niet.

En ik worstel ook met dat vertrouwde, wat je schrijft aan mannetje. Vertrouwd houdt een risico in, namelijk dat je in oude patronen vervalt. Dat je niet genoeg kunt veranderen, samen, om de relatie echt weer opnieuw (en liefst beter) op te bouwen. In ons geval is het lastiger om effectief afstand te houden, ivm het gezin en huishouden. Ik vind het gewoon zwaar, alleen. En dat geldt ook voor hem. Dat hij nu nog ver weg werkt helpt ook niet - ik kan niet zelf een paar dagen per week weg. Bovendien valt het omschakelen iedere keer mij en de kinderen ook niet mee. Man heb ik daar nog niet naar gevraagd. Dus voor de rust en stabiliteit en het samen delen van de lasten van een gezin zou het het fijnst zijn als hij weer gewoon thuis komt wonen. Voor ons proces zou het denk ik beter zijn als we meer apart zouden zijn, echt elkaar weer ontdekken.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.