Relaties Relaties

Relaties

Hel, deel 2 - vervolg Help, zit muurvast!


moederziel

moederziel

28-10-2016 om 10:53 Topicstarter

Ik snap je post niet

AnneJ, ik begrijp je vragen niet. Man onttrekt zich dan weer wel en dan weer niet aan de verantwoordelijkheden, maar ik hou hem wel bij de les.

Wat mij meer zorgen baart, is dat hij haast heeft om zijn 'nieuwe leven' vorm te geven. Hij lijkt zich niet te realiseren dat dit het nieuwe leven al is. Gescheiden ouder zijn, de pijn van de kinderen, onze eigen verwerking. Het verdriet. En de wetenschap dat het mooie dat er was nooit meer terug komt.
Het is allemaal zo totaal zinloos. Wie wordt hier beter van?

dopje

dopje

28-10-2016 om 11:55

truus trekt aan hem

Waarschijnlijk zet Truus hem erg onder druk om contact met jullie zo min mogelijk te maken, ze wil hem helemaal hebben. Misschien is er een andere reden dat hij haast heeft met zijn nieuwe leven: zou truus zwanger kunnen zijn? Ik hoop niet dat ik je laat schrikken maar misschien speelt er zoiets. Dat ze daarom hem bij zich wil hebben en samen in een huis gaan wonen asap zeg maar..

hmmm

hmmm

28-10-2016 om 12:12

dopje

Je zit nu wel heel erg op de speculatie.....
Wellicht is Truus 50+

Overbodig

Moederlief, je zoekt het in mlc. Kan het zijn dat hij zich overbodig is gaan voelen?
Als kinderen nog geen puber zijn, wordt er nog vaak een beroep op de vader gedaan. Natuurlijk ook op de moeder, maar met name na de kindertijd veranderen het afhankelijke van vader. Het klinkt wat generaliserend.
Maar het is een weg naar waarom jij anders tegen het nieuwe leven van je man aan kijkt dan hij.

Want je komt mij over als een alleskunner, die alles weet te regelen van begeleiding zorgenkind tot een huishouden en dat in combinatie met een baan. Dat is best confronterend voor iemand die ook nog met oud zeer moet dealen. Of het oude zeer komt juist de kop op steken.
Zo kan een gevoel van overbodigheid ontstaan.

Zijn contact met Truus kunnen juist het pijnlijke gevoel van overbodig zijn verzachten, want het schijnt dat zij hem nodig heeft en dat lijkt hij zo te voelen. Dat betekent niet dat jij hem niet nodig hebt. Het is alleen hoe hij het beleeft.
Op het feestje van zijn dochter vond een gebeurtenis plaats waarbij hij kon optreden; hij voelde dat hij zijn aanwezigheid nodig was. Die avond is hij niet naar truus gegaan. Hij schommelt tussen wie hem het meest nodig heeft omdat hij waarschijnlijk moeite heeft met het gevoel minder nodig te zijn. Hij ziet hoe goed jij de zaken weet te regelen, het ook best zonder hem af kan. Het nieuwe huis is voor hem een gelegenheid om zich minder overbodig te voelen.

Ik wil niet te veel invullen, dat heb ik hierboven wel gedaan, maar komt het gevoel van overbodig zijn ook voor in de artikelen van mlc?
Maakt dit zijn ontbrekende reactie op je sms wat betreft je dochter ook duidelijker? Hij kon toch niets doen want 150km verder. Hij kon je niet helpen, je was in staat zelf te handelen en indirect was hij dus fysiek overbodig.
Fysiek en mentaal zijn twee verschillende dingen. Je kan fysiek ' overbodig' zijn maar dat betekent niet dat je ook mentaal 'overbodig' bent. Alleen ziet je man dat niet want er is ook een truus die fysiek harder aan zijn aandacht trekt, Waardoor hij zich bij haar misschien meer gewaardeerd voelt. Pure beleving.

Als je vind dat ik het verkeerd zie, zie de mail dan als ongeschreven.
Ps boek voor de kerst een huisje als dat financieel mogelijk is. Even met de kinderen uit de sleur.

moederziel

moederziel

28-10-2016 om 12:55 Topicstarter

Speculeren...

Truus zwanger zou kunnen, maar denk het niet. Truus is nog wel in de vruchtbare leeftijd, maar denk niet dat man amused is als er nog een babietje op komst is. Maar je weet natuurlijk nooit wat een jonge vrouw doet als de paniek toeslaat. Ze zou de eerste en de laatste niet zijn...

@Flanagan, je hebt zeker een punt. Vandaag is de toon van man in de berichten een hele andere. Laat me je helpen, zegt hij, laat het nou eens toe. En ook: we moeten weer leren leven.
Ik merk dat ik de last van jaren met me mee zeul, bovenop de (emotionele) balast die ik al had. Dat heeft hem én mij uitgeput. Hij zag mij als de sterke vrouw, zijn rol werd steeds kleiner.
Hoe kan ik hem laten weten dat ik hem zo graag weer in zijn kracht zou zetten?

Pennestreek

Pennestreek

28-10-2016 om 13:22

Enigszins herkenbaar

Hoe kan ik hem laten weten dat ik hem zo graag weer in zijn kracht zou zetten? vraag je. Ik weet niet of je er verstandig aan doet, nu, maar je zou hem gewoon kunnen vragen ergens mee te helpen. Huiswerk van de kinderen, een lekkende kraan, papierwerk waar je niet uit komt. Geen idee, ik roep maar wat. Maar als het echt een rol speelt dat hij zich overbodig voelt maakt dat denk ik ook niet zo heel erg uit.

Ik herken het wel, deels, maar dan anders. Ik heb in de loop der jaren alles wat met huis(houden) en kinderen te maken had naar me toe getrokken. Wat resulteerde in dat man echt niet meer zag wat er allemaal moest gebeuren, maar ook niet meer zag wat ik allemaal wel niet deed, met als gevolg ook geen waardering voor mij. Waardoor ik me alleen maar meer op al dat werk wierp, ik hoopte dat als ik nog harder werkte, nog beter mijn best deed, hij het opeens wel zou zien. Maar het effect was dat ik me terugtrok uit het gezinsleven. Als er plannen werden gemaakt om op zondag wat met het gezin te gaan doen bleef ik thuis om te strijken. Echt waar! Ik heb daardoor zoveel gemist en mezelf zoveel verdriet bezorgd. Want natuurlijk hadden ze het veel fijner gevonden als ik de zooi de zooi had gelaten en lekker mee was gegaan. Zij kregen natuurlijk het gevoel dat ik het huishouden belangrijker vond dan hen. Terwijl ik juist zat te wachten op waardering voor wat ik allemaal deed, en die kreeg ik natuurlijk niet...

Dus wellicht speelt er ook zoiets in jullie relatie. Dat hij op een bepaald vlak erg zijn best doet, maar dat dat voor zijn gevoel (of misschien ook echt) niet meer gezien wordt door jou. Doe een stap terug en vraag hem om je te helpen. Laat het nou eens toe, dat wijst er wel op dat hij het al vaker aangeboden heeft, maar dat jij dat blijkbaar afhield? In ieder geval lijkt het erop dat hij er behoefte aan heeft om betrokken te zijn en blijven.

Ik hoop voor je dat het werkt.

mirreke

mirreke

28-10-2016 om 13:38

Pennestreek

Wat jij schrijft, "Ik heb in de loop der jaren alles wat met huis(houden) en kinderen te maken had naar me toe getrokken. Wat resulteerde in dat man echt niet meer zag wat er allemaal moest gebeuren, maar ook niet meer zag wat ik allemaal wel niet deed, met als gevolg ook geen waardering voor mij."

Dat herken ik wel een beetje hier... Ik heb ook al wel eens gelezen dat in de huidige maatschappij met sterke vrouwen die werken en het hele gezinsleven op hun nek hebben, geen plaats meer is voor mannen.

Ik doe dan soms zo: ik ben soms gewoon weg, andere dingen doen, voor werk, of prive. En dan raakt man helemaal gestresst van alles wat hij dan ineens moet regelen en doen... Vroeger regelde ik dat dan ook nog, en nu denk ik, krijg de hik. Zoek het maar uit. Dat werkt af en toe prima.

Maar ja, er zit wel iets scheef denk ik...

mirreke

mirreke

28-10-2016 om 13:46

Moederziel

je zegt: "hoe kan ik hem laten weten dat ik hem zo graag weer in zijn kracht zou zetten?"

Dat komt wel een beetje hulpverlenerig over, alsof je boven hem staat en niet naast hem (niet naar bedoeld hoor). Je man moet zelf in zijn kracht willen komen te staan, en dat moet hij dan ook zelf doen. Niet jij...

En ja, of hij dat dan nog met jou wil, dat is de vraag...

Wil hij mee naar gesprekken denk je? Of heb je dat al voorgesteld en wil hij niet?

In je hart liggen brokkelstukjes

Hij ziet je als een sterke vrouw maar heeft mogelijk niet gezien hoe in je hart brokkelstukjes liggen. Hij weet zo niet dat hij broodnodig is. Het mag fysiek maar juist mentaal is zijn bestaan voor jou wat jou gelukkig maakt.
Leg hem uit dat het werk, het huis, alles wat maar materialistische is, en dus vervangbaar, niet dat is wat jou gelukkig maakt.

Tops

Tops

28-10-2016 om 15:12

eerlijk gezegd

Ik denk eigenlijk dat mannen daar helemaal niets mee kunnen...het zijn te vage termen voor ze en al zouden ze het snappen dan kunnen ze er niets mee omdat ze anders denken, voelen, ervaren, leven.

In je kracht zetten, je ding doen, hoog in je emotie zitten (erg populair op het moment), emotioneel dichterbij komen, jezelf hervinden, op zoek naar je eigen ik, van het kleine kind in jezelf houden enz., ik denk dat het abacadabra voor mannen is om daar ooit iets mee te moeten, ik denk dat dat maar in weinig mannen zit.

Ik denk, persoonlijk, dat hij bedoelde: "laten we behouden wat was en vanaf dat punt afscheid nemen.
Gewoon koesteren wat we ooit hadden en nu ga ik door; wat was dat is niet meer, maar heeft wel bestaan. Ik kies ervoor om dat nu niet meer met jou te delen."
Ik denk dat je man gewoon platweg bedoelt dat het klaar is en hij geen gezeur aan zijn hoofd wil. Zonder schade wegkomen en nergens last van hebben. Dat je nog wel open mag staan voor wat hij WEL kan geven: wat voor je doen, "bekenden" zijn, maar niet meer dat wat je nodig hebt om partners te zijn in de toekomst.
Dus dat hij letterlijk bedoelt wat hij zegt.

Man


https://www.youtube.com/watch?v=q7uyxp9pJdc

Loudon Wainwright, gescheiden van Kate McGarrigle, heeft nogal eens gezongen over scheiding en kinderen.

https://www.flashlyrics.com/lyrics/loudon-wainwright-iii/when-you-leave-23

"You left for camp
You left for school
Left for the coast when that was cool
Then you left women;
One a wife
To save your skin you wrecked a life
When there's kids, its not just one life you wreck,
you're on the run
You go to town to start anew
But those you left come after you"

"The darndest thing is kids grow up
One day some strange adults show up
The ones you left arrive in town
"That's nice", you say, "they'll be around
Perhaps they're just a bit bereft, but they'll forgive the one who left"
Sad stories can have happy ends
Perhaps now, you can just be friends"

"The wife you left meant more to them
Its not just that they side with her
You left and who knew where you were"

moederziel

moederziel

28-10-2016 om 15:45 Topicstarter

Hmmm, Tops

Natuurlijk schiet dat ook door mijn hoofd, en het is best aantrekkelijk om er zo zwart-wit en eenvoudig mogelijk over te denken, maar dat is niet wat ik ervaar. Dat hij niet voor mij kiest lijkt me overduidelijk, maar ik ben er totaal niet van overtuigd dat dit is omdat hij 'er klaar mee is'.

Ik moest grinniken om je beschrijvingen, ik ben zelf al helemaal niet van het zweverige. Dus nee, daar kan ik ook niks mee. Maar man is een gevoelsmens die op dit moment op z'n verstand probeert te leven. Hij is teleurgesteld en down. Daar moet-ie wat aan gaan doen voordat ie echt alles kwijt is wat hem lief was. Zolang hij dat niet aanpakt, en zichzelf opnieuw probeert uit te vinden, blijft ie vluchten in de belofte van een 'nieuw leven'. Da's een idee fixe, een fantasie maar helaas ook een illusie.
Dit IS het leven, oud én/of nieuw, er is er maar één.

moederziel

moederziel

28-10-2016 om 15:48 Topicstarter

hulpverlenerig

ja, het staat er idd een beetje raar. zeker niet zo bedoeld. wat ik bedoel is dat ik hem zo graag zou duidelijk maken dat ik er voor hem ben en dat er totaal geen reden is om waar dan ook teleurgesteld in te zijn. hij is snoeihard voor zichzelf.

Jaina

Jaina

28-10-2016 om 16:01

Tops

'In je kracht zetten, je ding doen, hoog in je emotie zitten (erg populair op het moment), emotioneel dichterbij komen, jezelf hervinden, op zoek naar je eigen ik, van het kleine kind in jezelf houden enz., ik denk dat het abacadabra voor mannen is om daar ooit iets mee te moeten, ik denk dat dat maar in weinig mannen zit.'

Niet alleen mannen... Ik lees de woorden en ik begrijp de woorden maar ik heb geen idee wat er eigenlijk staat. Dat heb ik altijd als ik van die zelfhulpverhalen lees. Ik snap het gewoon niet wat er bedoeld wordt en wat je moet doen. Daarom kon ik hier ook zo weinig met de berichten van bijvoorbeeld Mannetje.
Aan de andere kant lijkt Moederziel wel te begrijpen wat Mannetje wil zeggen.
Als de man van moederziel meer is zoals ik en ook weinig kan met dit soort dingen snap ik wel dat communiceren gewoon heel lastig wordt. Je begrijpt elkaar dan gewoon slecht.

Gevoelloos?

'. Laat me je helpen, zegt hij, laat het nou eens toe.' Die regels brachten tranen in mijn ogen. Een man die ongevoelig is, zegt niet ' laat het nou eens toe' . Het klinkt bijna als een smeekbede.

Aan de ene kant moeilijk om ervan uit te gaan dat dit een schreeuw is om reparatie, want wat als dit niet de bedoeling is. Kan de therapeut hier iets in betekenen nu het lijkt dat man meer durft te verwoorden wat hij voelt.

Misschien komt dit agv gesprekken die hij kan voeren met jullie wederzijdse vrienden.

Een stapje verder

Nu moederziel aangeeft dat haar man wel degelijk een gevoelig persoon is, en ook een pijnlijke jeugd heeft doorgemaakt, ga ik een stapje verder. Moederziel zelf komt mij over als een ' niet zeuren , doorgaan-persoon' . Praktisch denkend maar ook ergens onbereikbaar voor zwaktebod van anderen want ze is er zelf ook ingeslaagd haar problemen de baas te worden. Een man als haar man, kan dan best moeite hebben in het delen van zijn gevoel met zijn vrouw.
Hij heeft een vriend nodig als mediator.
Is hij snoeihard of klapt hij dicht uit eerdere teleurstellingen in zijn leven..

Tops

Tops

28-10-2016 om 16:54

maar

"Dat hij niet voor mij kiest lijkt me overduidelijk, maar ik ben er totaal niet van overtuigd dat dit is omdat hij 'er klaar mee is'.

Ik moest grinniken om je beschrijvingen, ik ben zelf al helemaal niet van het zweverige"

Het maakt eigenlijk niet zoveel uit waarom, maar het resultaat blijft gelijk denk ik. Hij gaat verder en hoe en waarom zal duidelijk worden of een raadsel blijven, hij gaat verder.

Nee, ik zeg niet dat je per se zweverig bent, maar ik denk dat mannen "dat emotionele" in gesprekken niet snappen, niet bij "onze" gevoelens kunnen komen en er al niks mee kunnen als we die proberen uit te leggen.
Of dat vrouwen iets invullen omdat ze aanvoelen dat......en dat mannen dan terugkijken of je mesjokke bent geworden.
Denk dat, zoals Jaina aangeeft, nuchtere vrouwen dat ook wel hebben.
Ik ben een gevoelsmens, kan er denk ik wel bijkomen wat je bedoelt, maar ik ervaar dat er toch wel veel mannen zijn die dat niet kunnen.

Je geeft aan dat man een gevoelsmens is, maar daar doet hij nu niet zoveel mee. Misschien is hij gevoelig, maar ook daar merk je nu niet zoveel van denk ik. Dit omdat zijn rationele stukje het heeft overgenomen. En jij hebt misschien de hoop dat hij die gevoelige kant weer terugkrijgt.
Ik ben alleen oprecht benieuwd, wat ik al eerder zei, wanneer het voor jou genoeg is. Wat is je grens om hem los te kunnen laten als in echt los. Niet apart wonen, misschien niet eens een scheiding, maar echt los. Gewoon omdat je meer verdient en omdat ik denk dat je op zo'n tweesprong staat en dat een ongelofelijk rotgevoel is.

floor

floor

28-10-2016 om 17:45

er wordt zo ontzettend veel ingevuld

voor hem.
Ik zou hem idd gewoon letterlijk nemen.
Serieus nemen dus, in dat wat hij zegt.
Ik heb er zelf ook wel een handje van om te gaan analyseren, maar eigenlijk is het natuurlijk gewoon harstikke irritant. Ik moet er niet aan denken, dat iemand bij de dingen die ik zeg een alternatieve vertaling gaat zitten maken.

En als je iets niet duidelijk is, vraag er gewoon naar? Vraag wat hij bedoelt met opmerkingen die je niet duidelijk zijn?

Dus ook nu: hij wil meer helpen. Op een positieve manier betrokken zijn bij het gezin, dat natuurlijk gewoon blijft ook al is de relatie over. Ik zou daar verder niets achter zoeken, het precies nemen zoals hij het zegt.
Er is maar één persoon die ooit, desgewenst, naar diepere verbanden omtrent zijn gedrag zou kunnen gaan zoeken, en dat is hij zelf, naar mijn idee.
(maar die 'diepere verbanden' zeggen mij persoonlijk niet zoveel omdat ze volgens mij wel zo'n beetje op iedereen van toepassing zijn.

Lente

Lente

28-10-2016 om 18:49

Andere mening

Je man heeft gemeld dat het tijd wordt dat jij de situatie accepteert.
En als ik jouw verhalen lees, kan ik me dat wel voorstellen. Je zegt dat je geaccepteerd hebt dat hij jou niet meer wil, maar ondertussen lijk je niet te geloven dat hij jou niet meer wil. En keur je zijn mening af. En zoek je naar manieren om hem duidelijk te maken dat hij het niet goed aanpakt, dat het anders moet, dat het zou moeten gaan zoals jij het wilt en dat hij een hele grote vergissing maakt als hij jullie gezamenlijke leven opgeeft want hij weet niet wat hij opgeeft. (en dan heb ik het niet over zijn acties richting de kinderen).

moederziel

moederziel

29-10-2016 om 15:28 Topicstarter

Sorry Lente

Ik kan helemaal niks met jouw reactie. In de afgelopen maanden ben ik de laatste geweest die man heeft verteld wat hij moet doen. Ik heb hem niet veroordeeld. Juist niet.

Blijkbaar bestaat er in een relatie alleen zwart of wit. Blijven of gaan. Ik ervaar meer lagen in hoe ik de relatie met man altijd heb beleefd, maar ik krijg langzaamaan het gevoel dat ik volgens velen domweg niet de realiteit wil aanvaarden.
Ik was meer dan 20 jaar deelgenoot van mans (emotionele) leven. Ik keur niks goed of af, dat is niet aan mij. Maar ik zou hem graag behoeden voor een nieuwe open wond. Hem, onze kinderen en mijzelf. Daar zit mijn pijn, maar dat lijkt de meesten van jullie te ontgaan. En zo herhaalt de geschiedenis zich.

mirreke

mirreke

29-10-2016 om 17:15

Moederziel

Ik denk dat ik wel snap wat jij bedoelt, en hoe jij het beleeft. Ik vind ook dat je gelijk hebt, dat er veel meer lagen en situaties zijn dan alleen maar blijven of gaan, de sterkste zijn of degene die als een sloofje alles over zich heen laat komen.

Ik denk alleen dat er 1 ding is wat je niet voor elkaar kunt doen: je kunt volgens mij een ander nooit behoeden voor "fouten" of domme stappen, of stappen die compleet anders zijn dan je op grond van de persoon die jij kent/kende zou mogen verwachten. Je kinderen niet, je ouders niet (mijn vader ging ineens behoorlijk aparte dingen doen, vlak na het overlijden van mijn moeder, compleet anders dan ik hem kende, verbijsterend anders, en inderdaad ja, dat maakte veel stuk, of dreigde veel stuk te maken). Iemand leert alleen maar zelf, vanuit zijn of haar eigen wil, vanuit zeg maar intrinsieke motivatie.

Dat is ook wat ik bedoelde met mijn reactie van alweer wat dagen geleden. Je ziet het gebeuren, je staat erbij en kijkt ernaar, en je ziet ook wat die ander juist zou moeten doen om niet in bepaalde valkuilen te vallen. Maar je kunt het niet VOOR hem of haar doen. Hoe frustrerend en ergerlijk en verdrietig ook.

Dat moet je loslaten, anders word je gek... Wat je wel kunt is hopen dat degene die jij kent dit overleeft. Dat hij hierdoorheen komt, en dat hij zichzelf herpakt op een gegeven moment. Dat hij tot 'bezinning' komt... en ik denk dat je daarvoor moet vertrouwen op degene die hij is en die jij kent. Blijkbaar moet hij hier doorheen. Omdat hij anders niet verder komt, of omdat hij anders een bepaalde stap niet kan zetten, of omdat hij anders vastroest in de situatie.

En dan gaat het niet meer om jou of om jullie kinderen of om het gezin. Ik denk dat het met echte zielepijn is net als met zelfdoding. Dan heb je ook geen realiteitsbesef meer, en hoewel je nog steeds (volgens mij) zielsveel van je naasten houdt, zie je de hele situatie niet meer in 'normaal' perspectief en overschaduwt je eigen pijn en nutteloosheid alles en iedereen.

Daarom ben ik het ook niet eens met iedereen die zegt dat hij z'n verantwoordelijkheid moet nemen, een rotzak is, dit bewust doet, jou overal voor laat opdraaien... Hij is volgens mij, zoals jij het beschrijft, in geestelijke nood en in de overlevingsmodus en grijpt nou net de verkeerde dingen vast om te blijven drijven, maar dus weer niet in zijn perspectief, snap je.

Maar ik denk dat je wel ervoor moet zorgen dat jullie als gezin niet worden meegezogen, en zoals ik uit je berichten begrijp ben je daar ook hard mee bezig. Dat vind ik goed en knap van je, dit balanceren tussen je eigen grenzen en je liefde en mededogen voor hem. Net als een kind, jongvolwassen, dat volledig uit de band springt en zich in extremis van je losmaakt moet je hem dit zelf laten uitvogelen. Hooguit kun je inderdaad een omgangsregeling of zorgverdeling regelen. En ik zou toch ook de financiën in de gaten houden. Want ja, als er een Truus aan het trekken is zou ik toch alles onder controle willen hebben. Gewoon omdat er anderen zijn die misbruik kunnen maken van je man als hij zich in deze gemoedstoestand bevindt.

Om nog even op mijn vader terug te komen toen hij wel manisch leek na het overlijden van mijn moeder: er zijn meerdere mensen geweest die hem dure cadeaus hebben laten kopen destijds. En dat ging echt om duizenden euro's...

Moederziel,

Je geeft aan al 20 jaar deelgenoot te zijn van mans emotionele beleving. Klopt het als jullie verschillen van karakter? Soms is het heel moeilijk om juist iets aan je partner te vertellen. Bang voor de reactie of teleurstelling omdat de partner er wel in staat is. Het is te dichtbij.

Eens gaf man mj ski-instructies, drama. Toen een vriend het overnam, was ik meer ontspannen en ging het beter. Ik vond dit best ondankbaar naar man toe. Ik heb maar niet gevraagd hoe hij dat zag.
Ik snap het best als iemand iets heel persoonlijks eerder kan delen met een ander dan met degene waarmee je getrouwd bent. Uit liefde wil een man zijn vrouw (of andersom) niet kwetsen, als het anders kan. Maar zo groei je wel uit elkaar.

Ik denk dat het heel belangrijk is aan je man te vragen of dat gevoel van niet willen teleurstellen speelt.
Ik denk dat als dit zo speelt, je anders in deze situatie staat. Meer bereidt hem te helpen. ( niet in je eentje maar met hulp peut).

moederziel

moederziel

30-10-2016 om 00:47 Topicstarter

Avond

Vanavond en deel van de namiddag hebben we samen besteed aan vieren verjaardagsfeest van een van de kinderen. Na een heftige week met dus de uitbarsting van ander kind, en het pittige daaropvolgende app-verkeer, vind ik het doodeng om paar uren samen door te brengen. Maar er gebeurde wat zo vaak gebeurt: het was ontspannen, fijn, zorgzaam naar elkaar, goed. Geen beleefde afstandelijkheid, maar ronduit fijn.

Zelfs nog even kort echt gesproken. Ik heb ergens dat ik er deze week doorheen zit, behoefte heb aan verklaring, reconstructie. Geef het ajb even tijd, zei man, tot ik mijn woonplek heb en er meer rust komt. Alles is in beweging nu. Straks ontstaat er meer rust.
Het was goed om elkaar even zo te spreken. Man noemde de afgelopen maanden de donkerste periode uit zijn leven. Hij zei dat hij elke dag wel kan huilen, al ziet niemand dat omdat hij het niet toont. Ook op werk spelen er problemen.

Na avonden als deze ben ik gek genoeg weer wat gerustgesteld, en dat bedoel ik niet naïef. Hoe we praten is zoals altijd was. Open, luisterend. Ik hoor hoe hij een pas op de plaats wil maken. De dingen samen afspreken maar verder niet te veel van elkaar vragen. We zijn beiden overbelast. Natuurlijk lost dat nu niks op voor mij, maar hij neemt gelukkig ook niet meer afstand. Geruststellend en verwarrend tegelijk. Ik zag weer even oude man. Dat deed me goed .

@mirreke: je beschrijft het heel mooi en treffend

Pennestreek

Pennestreek

31-10-2016 om 13:02

Hoop dat het goed met je gaat!

Klinkt in ieder geval als een fijne verjaardag, voor iedereen. Heel belangrijk dat dat soort momenten er ook zijn. En ik denk/hoop dat je man gelijk heeft, dat er na verloop van tijd (dus niet meteen!) wat meer rust komt als hij zijn eigen plekje heeft.
Dikke knuffel weer!

Eigen plek?

Ik begrijp de verwachting niet van 'rust als hij zijn eigen plekje heeft'. Voor mij is dat gescheiden zijn/gescheiden leven. Wat gaat er dan gebeuren? Komen er dan afspraken voor de kinderen (wie is wanneer waar)? Waar komt dan precies de rust? Behalve bij man, die dan niet meer 'zwerft'? Oprechte vragen; jullie hebben daar beelden bij, maar ik heb die in jouw situatie, Moederziel, eigenlijk niet? Wat zijn jouw verwachtingen dan? Kun je me daar wat meer over vertellen? Wacht je dan af waar man mee komt? Of zie je dat helemaal anders?

moederziel

moederziel

31-10-2016 om 21:42 Topicstarter

Vragen en antwoorden

RoosjeRaas, ik snap je vragen. De rust zal wat mij betreft komen uit het kunnen aanhouden van een vaste structuur voor iedereen. Dus ja, dat is gescheiden leven maar dat doen we al 8 maanden
Wij zullen zeker afspraken maken en de zorgtaken verdelen en dat betekent hopelijk ook rust en vooral duidelijkheid voor de kinderen.

Mijn verwachtingen zijn niet zo hooggespannen. Ik kijk uit naar rust en regelmaat. Maar ik weet ook dat man nog altijd alle kanten op zwalkt. Hij noemde dit weekeinde deze maanden de zwartste uit zijn leven. Goh... En ik maar denken dat hij dol van verliefdheid is
Man gaf aan in de overlevingsstand te staan en het rondzwerven zwaar te vinden. Tegelijk zei hij mij dat er een grote last van hem is afgevallen nu we weer met elkaar praten. Vaag allemaal. We zijn namelijk steeds nog on speaking terms geweest. Het leek zowaar even of hij blij was om een wat diepgaander gesprek met me te kunnen voeren. Het voelde ook gewoon weer goed - hoe verwarrend ik dat ook steeds weer vind. Verder wilde hij graag van gedachten wisselen over de inrichting van zijn nieuwe woonplek. Hij wil niets uit het familiehuis meenemen. Daar moet alles hetzelfde blijven, zei hij.
Mij viel op dat de mobiel het hele weekeinde in de broekzak bleef. Geen appjes naar truus, of het moet op de wc zijn geweest.
Soms lijkt daadwerkelijk een beetje besef door te dringen dat hij zelf de aanstichter van dit alles is en dat er dus van hem ook daadwerkelijk iets wordt verwacht. Maar duidelijkheid in zijn gedachtengang? Nee, ik vind zijn signalen nog steeds dubbel. Maar ik neem ze zoals ze zijn en komen. This is it voor nu. Zwaar (ik mis man vreselijk) maar het moet.

Ik heb behoefte aan reconstrueren en analyseren, dat lukt nu niet. Ook daar is straks hopelijk meer ruimte voor. Er zijn voor mij nog te veel vragen onbeantwoord.

Ja

Ik begrijp wat je schrijft, Moederziel. Ik zie ook nog jouw 'andere' hoop er tussendoor, en dat is natuurlijk zoals het is, die heb je of die heb je niet. Jouw behoefte aan reconstrueren en analyseren begrijp ik ook heel goed. Ik schreef je al eerder: toen ik van mezelf niet meer hoefde te begrijpen, letterlijk grip hoefde te krijgen, ging het beter met mij. Tegen mijn aard, natuur en gewoonte (van lang) in. Dát gaf echt rust. Dat gun ik jou ook zo. Misschien lukt het je om een 'diertje' te zijn dan nu, nu het niet lukt, het analyseren, grip krijgen? Mee met dit seizoen van stil worden, terugtrekken, zorgvuldig omgaan met jezelf om later weer te groeien en bloeien? Ik kreeg dat destijds in hetzelfde jaargetijde als advies van mijn therapeute en het sprak tot mijn verbeelding. Ik was ook gewoon hartstikke moe. Ik kon de vragen laten voor wat ze waren omdat ik niet langer (dat duurde even hoor ) hoefde 'vast te pakken', te begrijpen, begrip te hebben, het te vatten allemaal. Ik wens je een fijne, rustige dag met jezelf en je kinderen.

moederziel

moederziel

01-11-2016 om 11:52 Topicstarter

Mooi gezegd

Toevallig (of misschien helemaal niet toevallig) bedacht ik me vanochtend hoe moe ik ben, zo intens moe. Moe van het vechten, knokken, proberen vast te houden wat losweekt. Intussen wéét ik dat ik er geen invloed op heb. Zelfs als ik begrijp wat er gebeurt, zal het onvermijdelijke gebeuren. Man zal zijn pad lopen, of ik me daar nu bij neerleg of niet. Het is onvermijdelijk.
Ik zie de dingen zich voor mijn ogen afspelen, als een film waar je naar kijkt maar die zich niet stil laat zetten.

Wat bedoel je met 'andere' hoop? Bedoel je dat ik nog altijd hoop dat man tot inkeer komt? Ja, natuurlijk hoop ik dat diep van binnen. Ik was oprecht gelukkig met hem - en hij met mij. Maar ik moet er dus niet op gaan zitten wachten, want - zoals gezegd: man moet zijn pad lopen. En ik het mijne.

Ik zie mezelf nu maar even als een opgekruld egeltje

Pennestreek

Pennestreek

01-11-2016 om 12:46

{{{{moederziel}}}}

Mooi beeld, van dat egeltje. Ja, zo voel ik me ook wel een beetje. Soms met de stekeltjes plat, soms staan ze overeind.
Natuurlijk ben je moe. Dus tijd om (ook fysiek) goed voor jezelf te zorgen. Ik kreeg en krijg die goede raad ook steeds. Maar vind dat erg lastig nu we in een wederopbouw zitten. Kinderen vragen veel aandacht en tijd, werk en huishouden gaan ook gewoon door, en daar bovenop heb ik dan mezelf (want ik ben ook nog lang niet opgekrabbeld) EN moet ik ook nog aandacht en tijd geven aan relatie en man (die nu een beetje aan het instorten is; ook voor hem was het afgelopen jaar vreselijk heftig en een aanslag op zijn reserves, net als bij mij).
Jij hebt dan nu het 'geluk' dat je met die relatie en met man niets hoeft op dit moment. Daardoor kun jij nu focussen op jezelf en de kinderen. Ik vond het zelf tenminste makkelijker op dat vlak toen man had aangekondigd te willen scheiden. Ik hoop dat jij dat nu ook voelt. Even eerst jij, dan de kinderen en dan even helemaal niets.
Dikke knuffel.

Hoe is het?

Hé Moederzielegeltje, ben je aan je winterslaap begonnen?! . Nee, zonder gekheid: hoe gaat het met je? En met jou, Pennestreek?

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.