Relaties Relaties

Relaties

Hel, deel 2 - vervolg Help, zit muurvast!


moederziel

moederziel

04-11-2016 om 10:12 Topicstarter

Winterslaap

Da's best een aantrekkelijk idee en in zekere zin ben ik er ook mee bezig:
- probeer zoveel mogelijk rust in de tent te krijgen voor de kinderen, mezelf én man
- ben me aan het focussen op mezelf: waar zit mijn pijn, waar zit mijn angst en hoe wil ik verder?
- probeer handelen, denken en voelen van man los te laten en bij hem te laten
- probeer weer vriendjes met mezelf te worden

Klinkt als een fijn to do-lijstje zo. Ik merk dat ik zo moe ben van het strijden. Ik merk ook dat hoe meer rust ik vanbinnen krijg, hoe meer verwonderd ik kijk naar alles wat er is gebeurd en nog steeds gaande is. Gisteravond met oudste zo prachtig en fijn gesprek gehad. We concludeerden dat de held van oudste (papa) altijd zoveel charisma en uitstraling had. Krachtige man, mooie man. En dat dit weg is - eigenlijk al best lang. Ik realiseerde me opeens dat er al veel langer iets gaande is.

Maargoed, genoeg over man. Mijn psycholoog deze week stelde goede vragen: waar ben je bang voor? Moeilijk te zeggen. Ik voel een oerangst om alleen te staan, bang voor verlies van liefde. Verlatingsangst die zo verlammend is. Gaat ver terug en is in volle hevigheid geactiveerd. Het voelt als een afgrond diep vanbinnen die trekt en lokt. Ik sta regelmatig aan de rand, vorige week nog, maar deins steeds terug. Man heeft jaaaaren een hele mooie brug over die afgrond gelegd, maar nu moet ik het zelf doen. En ik twijfel of ik daar sterk genoeg voor ben. Ik verlang zo naar bescherming, steun, geborgenheid. Een kinderlijk verlangen. Inhalen wat er niet was.

Gisteren was man weer even in het gezin. Beetje spontaan ontstaan. Had gekookt, zette thee voor me, was belangstellend en zorgzaam naar mij. Ik heb het me even laten aanleunen. Maar altijd is er een stemmetje in mij: wat wil hij nog halen bij me? De afstand die er was, is nu weer kleiner. Verstandig? Nee, of wel, ik weet het niet. Waarom wil hij nog voor me zorgen? Dat is voortdurend de mindf*ck waar ik in zit.

Oke, terug naar egeltjes-stand. Opgekruld en stekeltjes op

Die brug

Die brug is toch een verdienste van jullie samen geweest... Dus niet alle eer naar hem alleen.
En omdat jullie het samen hebben gedaan, heb jij ook een bepaalde ervaring opgedaan zodat het je zal lukken verder te komen.
Denk maar terug aan wat je in het verleden al hebt overwonnen.

Tops

Tops

04-11-2016 om 14:21

verlamming

Dat herken ik wel. Ik heb zware depressies gehad en dat was 1 van de redenen dat ik niet durfde te gaan. Maar ik heb het gedaan en het is goed gegaan. Fluitend en lachend? Nee, een emotionele roller coaster en nog steeds terugvallen, eenzaamheid en weer opstaan.

Ook ik heb die angst om het zelf te doen, teruggeworpen te worden op mijn imperfecte zelf met alle beperkingen erbij. Nog steeds, al weet ik dat ik het kan en al bijna 3 jaar doe. Maar een gezin is gezelliger, een partner is fijner. Als het goed zit dan. De eenzaamheid kan na verwerken vreselijk zijn en niemand heeft dat door.

Je kunt eigenlijk bij niemand terughalen wat je vroeger nooit gehad hebt en wat er in je huwelijk al een tijd niet was. Je kunt er naar verlangen, dat heb ik ook. Verlangen naar een gezinsleven, een verbintenis.

Je noemt eigenlijk een kopje thee zetten en koken al: hij wil voor me zorgen.
Dit zijn echter ook dingen die je gewoon kunt zien zoals het ook kan zijn: koken en thee zetten. Niet meer, niet minder.
Iets afronden, zorgen voor een goed contact omdat dat het makkelijker maakt en omdat het vertrouwelijk is. Mensen zijn gewoontediertjes. De afstand is gevoelsmatig kleiner, maar ik heb niet het idee (zeg me als ik het mis heb)dat dat verandering brengt en hem dichter naar jou.
Het geeft jou echter wel weer wat verwarring en dat is niet echt een nuttige opbrengst van die situatie.
Je hoofd naast je gevoel gebruiken is wat ik mezelf heb proberen aan te leren.
Ervaren, maar ook van een afstand kijken en vooral relativeren om jezelf niet voor de gek te houden.

Ik woon nog dichtbij het oude huis. Je wilt niet weten hoe dat was als ik er langs reed, mijn kinderen en ex zag zitten en ik moest naar een ander huis. Maar mijn verstand liet ik het dan overnemen, omdat ik anders zou verzuipen in gevoel en vreselijk in de war zou zijn. Want pijn deed het. Elke keer weer spreek ik mijn gevoel toe: Je mag voelen en ervaren, maar blijf het ook zien zoals het is: het is er niet (meer).

moederziel

moederziel

04-11-2016 om 18:19 Topicstarter

Tops

Wat vreselijk, wat je beschrijft. En wat dapper dat je hebt doorgezet. Ik zet ook door op mijn eigen pad, maar blijf steeds maar weer haken op de zinsnede 'het is er niet meer'. In mijn hoofd wil dat nog wel post vatten, maar ik voel het niet.
Je schrijft: ' je kunt bij niemand terughalen wat je vroeger nooit gehad hebt en wat er in je huwelijk al een tijd niet was'.
Dat laatste, dat heb ik niet zo ervaren. Het was er juist wel, met pieken en dalen maar het was er. Precies daarom was de schok zo immens. En precies daarom worstel ik nu zo. Het kan natuurlijk dat het voor man er al niet meer was, maar dat wist ik dan niet.

Dat man zn best doet voor me, en voor me zorgt, verbaast me ergens. Dat deed hij de laatste jaren niet zo vaak meer. Hij doet nu echt zn best. Ik trek daar echt geen hoogdravende conclusies uit. Het verwondert me alleen. Het voelt niet logisch. Tegelijk schreef hij me dat hij geen liefde meer had om te delen. Mssch gloort er soms weer wat zon voor hem. Who knows.

moederziel

moederziel

06-11-2016 om 23:32 Topicstarter

Leesvoer!

En weer een millimetertje verder losgeweekt. Met dank aan de weliswaar lange, maar fantastische artikelen hier: http://www.healingafteraffairs-bloomington.info/

Aanrader!

Ms. Simone

Ms. Simone

08-11-2016 om 15:54

Moederziel / RoosjeRaas

Ook ik lees al een poos mee en heb zelf her en der draadjes lopen. Mijn meest recente dateert van afgelopen weekend "Help, mijn (bijna) ex wil mij het huis uit hebben en begint de druk op te voeren". Vind het fijn dat jij, Moederziel, de moeite hebt genomen mij een hart onder de riem te steken. Ben inmiddels up to date in jouw draad en moet zeggen dat vooral RoosjeRaas, maar ook anderen, mij erg helpen met hun inzichten. Vooral #238 in deze draad, zal ik nog een paar keer herlezen!

moederziel

moederziel

08-11-2016 om 22:16 Topicstarter

Ook maar eens teruggelezen

Ik heb de mooie bijdrage van RoosjeRaas ook nog maar eens teruggelezen en wat ik de eerste keer moeilijk kon laten binnenkomen, kan ik nu wel écht lezen. Acceptatie. Berusting. Voor mezelf kiezen. Loslaten.
Ik kan het pas nu. Ik ben 8 maanden onderweg in deze bizarre reis en pas nu, nu de slijtageslag en de diepe pijn zichtbaar wordt in het gedrag van onze kinderen, heb ik de grens bereikt. Ik zie man niet langer als een slachtoffer van zijn eigen onvermogen en levensgeschiedenis, maar als een aanstichter van heel erg veel verdriet en zinloze pijn. Begrijp me goed, ik voel geen bitterheid of woede, geen rancune. Maar ik voel wel steeds meer afkeer. Hoe kan ik nog houden van iemand die geen verantwoordelijkheid neemt, die draait en twijfelt en tenslotte de mensen verlaat die hem liefhebben? Ik voel me niet alleen verlaten en verraden, hoe langer het duurt - hoe meer onze kinderen zich ook verlaten en verraden voelen. Dat schuurt en schrijnt en zorgt voor afschuwelijke taferelen hier thuis. De oudste kinderen die in frustratie en blinde woede elkaar te lijf gaan, de een na oudste die zichzelf beschadigt, de jongste die hard begint te zingen als het gesprek op papa komt. En kind #4 geeft aan er helemaal niet meer over te willen praten. Ik schaam me zo diep dat ik mijn kinderen dit niet kan besparen. En ondanks dat man zijdelings bij dit alles betrokken is, is hij er uiteindelijk niet echt. Hij wil op de hoogte zijn, zegt hij mij, maar hij blijft maar naast het gezin staan. En juist dát doet hij zelf. Hij houdt zo ontzettend koppig vast aan zijn zelfgekozen weg. En die weg loopt niet gelijk aan de onze.

Over 2 weken krijgt man de sleutel van zijn nieuwe woonplek. Er zijn nog maar enkele dingetjes geregeld, maar ik meng me er niet in. Financieel wordt het op z'n zachtst gezegd een grote uitdaging om 2 huishoudens draaiende te houden. En hoe gaan we de zorg rond de kinderen verdelen? Ik gun de kinderen hun vader zo ontzettend, maar houd tegelijk mijn hart vast om wie hij nu is. Zo bang dat ze weer teleurgesteld worden.

Intussen verschuift mijn focus steeds meer naar mij. Wat wil ik? Wil ik nog bouwen op deze onbetrouwbare man? (nee) Wil ik nog investeren in zijn welbevinden, er voor hem zijn? (nee) Wil ik toezien hoe hij al het mooie dat we hadden, om zeep helpt? (nee) Wil ik meebewegen op zijn labiliteit? (nee) Wat wil ik dan?
Beetje bij beetje daalt het besef bij me in dat het voor mij op dit moment klaar is. Ik wéét dat ik hier geen invloed op heb, geen vat heb op wat er gebeurt. Wat man kiest en doet is buiten mijn bereik.
Ik hou van man zoals hij was - en die ik soms door de kieren steeds vaker nog eventjes zie, maar met de vreemdeling die er voor in de plaats is gekomen, deel ik niets. En het grote Waarom blijft maar in m'n achterhoofd zeuren. Wat is de zin hiervan? Zeg het maar.

Pennestreek

Pennestreek

08-11-2016 om 22:57

Pfff, wat heftig moederziel

Vooral dat je kinderen het zo zwaar hebben lijkt me heel moeilijk te verteren. En de wetenschap dat je het ze niet kunt besparen. Ik kan je helaas niet helpen met jullie zielenpijn, ik heb geen wijze raad voor je. Alleen hoop ik voor je dat je de Waarom-vraag snel van je af kunt zetten. Daar krijg je waarschijnlijk toch geen antwoord op, en bovendien is welke verklaring dan ook niet goed genoeg om dit gedrag te rechtvaardigen.

Ik zou, behalve goed voor mezelf proberen te zorgen, inderdaad focussen op hoe de schade voor de kinderen te beperken. Een route daartoe kan zijn nu al een traject van mediation in te gaan, om de afspraken rondom de zorg voor de kinderen te regelen. Toen mijn man had aangegeven te willen scheiden zijn we op zoek gegaan naar een goede mediator. De eerste die we spraken was iemand die werkte voor de Kinderombudsman als jurist en daarnaast werkzaam was in het jeugdrecht. Het belang van de kinderen stond dus heel duidelijk voorop. Deze mediator vond bovendien dat je als ouders alleen maar goed voor de kinderen kunt zorgen als je samen goed kunt communiceren. En daar ondersteunde deze mediator ook in. Voor ons beiden was meteen duidelijk dat wij deze mediator in de arm wilden nemen. Ik kan me zo voorstellen dat zo iemand ook bij jullie zou kunnen helpen als het erom gaat aan je man duidelijk te maken hoe zijn gedrag de kinderen schaadt, en bovendien kan zo iemand de rol van vertrouwenspersoon voor je kinderen vervullen. Het is maar een gedachte.

Red jij het nog wel, met 4 kinderen met geestelijke nood, jijzelf redelijk op en ook nog een baan? Ik ben inmiddels uit mijn dal aan het kruipen, ook fysiek, en ik merk nu pas echt goed hoe moe ik was en nog ben. Zit nu dus ook zwaar illegaal te typen - had me voorgenomen de komende weken iedere avond op tijd in bed te liggen en vooral niet tot laat achter de laptop te zitten .

moederziel

moederziel

09-11-2016 om 00:18 Topicstarter

Ik red me

Dankjewel Pennestreek, voor je zorg En goed om te lezen dat je uit het dal aan het kruipen bent!
Mediation lijkt vooralsnog niet nodig. We zijn het over de praktische dingen steeds vlot eens. De schade zit niet in het organisatorische, maar in het 'andere' gedrag van man, de 180 graden draai die hij heeft gemaakt in wie hij is en hoe hij doet. Daar helpt geen mediator aan. De plotselinge verlating, zijn vriendelijkheid en zorgzaamheid thuis die haaks staat op de rest van zijn (verborgen) leven naast het gezin. Dat dubbele, dat zorgt voor zo veel verwarring. Hij is helemaal de weg kwijt, zei oudste vandaag. En wij dus ook allemaal.

Met mij gaat het wel, ik red me, al heb ik soms het gevoel dat ik bezwijk onder de last van alles. En ik zet me schrap voor straks, als het 'gescheiden leven' echt wordt, met alles erop en eraan. Ik weet wat het is om alleen voor 4 kinderen te zorgen. Maar man zal dit allemaal moeten gaan ontdekken en dat in deze situatie.... pittig.
Maar nee, hier geen mediator of advocaat. Zelfs geen aanstalten om zaken te ontvlechten. Man wil ook zo min mogelijk uit ons huis meenemen. Wil alles hetzelfde laten.

Ik probeer op mezelf te vertrouwen. En op de liefde voor mijn gezin, die ik nog steeds zo diep voel.

Moederziel

Lieve Moederziel, je schrijft:

"Over 2 weken krijgt man de sleutel van zijn nieuwe woonplek. Er zijn nog maar enkele dingetjes geregeld, maar ik meng me er niet in. Financieel wordt het op z'n zachtst gezegd een grote uitdaging om 2 huishoudens draaiende te houden. En hoe gaan we de zorg rond de kinderen verdelen? Ik gun de kinderen hun vader zo ontzettend, maar houd tegelijk mijn hart vast om wie hij nu is. Zo bang dat ze weer teleurgesteld worden."

"Maar nee, hier geen mediator of advocaat. Zelfs geen aanstalten om zaken te ontvlechten. Man wil ook zo min mogelijk uit ons huis meenemen. Wil alles hetzelfde laten."

Jouw kinderen laten in hun gedrag en emoties wanhoop en destructie zien. Die wanhoop komt voort uit onzekerheid en onduidelijkheid. Veel minder uit verlies en verdriet. Lees deze zin alsjeblieft een paar keer.

Mijn oudste bonkte met haar hoofd tegen de muur; beter dat te voelen dan die andere pijn. Pas toen ik stappen nam, echt ging scheiden, met alles er op en er aan (en ja, financieel ook zo'n beetje onmogelijk, dus schulden) zag ik de wanhoop en destructie veranderen in puur verdriet, ook af en toe in 'zuivere' boosheid. Wat jouw man wil, zo min mogelijk uit het huis meenemen, alles hetzelfde laten, is honderd procent bedrog. Dat is een wens waarmee kinderen niets kunnen.

Hoe zo alles hetzelfde laten? Waarom houdt papa ons zo voor de gek? Niets is meer hetzelfde. Alles is anders. Er is zelfs 'iemand anders'. Waarom houdt papa ons zo voor de gek en laat mama dat gebeuren? Waarom is alles zo onduidelijk, onhelder? Waarom weten wij niet hoe het er over twee weken uit zal zien, terwijl hier zogenaamd alles hetzelfde blijft maar papa een eigen huis gaat betrekken? Waar zijn wij dan? Waar is die vrouw dan? Waarom heeft mama zo'n pijn maar doet ze niets?

Het spijt me dit zo hard tegen je te moeten zeggen, maar kinderen kunnen dealen met verlies en verdriet, ook al hebben ze het dan loei- en loeizwaar. Dit zijn emoties die horen bij de situatie, die passend zijn, noodzakelijk zijn, die kloppen bij de werkelijkheid die ze overkomt. Waar ze niet mee kunnen dealen is onduidelijkheid en onzekerheid.

De basis is niet meer hetzelfde. Het voelt leugenachtig. Iedereen die ze liefhebben doet mee aan dit vreselijke toneelstuk. Ik hoop dat je toe kunt groeien naar 'uit het toneelstuk' stappen. Zeggen dat je niet meer meedoet. Met financiële problemen op de koop toe.

Ik zag wat het mijn kinderen bracht. Ze gingen van wanhoop, angst en paniek naar diep verdriet (maanden huilen, en terecht!), naar acceptatie/rust. En weet je? Zo ging het met mij precies zo. Voor mezelf. En omdat ik het tot mijn grote opluchting bij hen zag. Zij zijn het belangrijkste.

Deze stap die je hierboven beschrijft, is enorm, voor jou. Dat je nu al die "nee's" zo goed voelt. En zoals ik al schreef: ik hoop dat jouw volgende stap wordt dat je ziet dat juist alles ontvlechten, kraakhelder maken wat al zo is, maar wat verborgen en stiekem is nu, gaat zorgen voor duidelijkheid, zekerheid en rust. Zodat jij en ex-man hopelijk kunnen gaan bouwen aan een goede ouderrelatie met elkaar, en op de eigen manieren ouder kunnen zijn voor jullie kinderen.

Tops

Tops

09-11-2016 om 12:43

mijn

Mijn kinderen zeiden achteraf dat ze liever hadden gewild dat ik geen dingen voor ze opgeofferd had, maar meer voor mezelf hadden gekozen. Dat ze toen ik dat eindelijk deed bijna opgelucht waren. Dat het geruis in niemandsland veel pijnlijker was dan de duidelijkheid achteraf. Daar konden ze mee vooruit, met niemandsland niet.

Ik ben ook wel heel blij met het voelen van je "nee's". Dat is in beweging komen. Nu door blijven lopen en probeer knopen te gaan hakken om je kinderen te helpen besparen waar ze nu doorheen gaan. Niet ontvlechten, maar hakken, zo hard als je kunt. Zodat zij uit de onduidelijkheid komen en kunnen gaan verwerken.

mirreke

mirreke

09-11-2016 om 13:15

Ik denk het ook Moederziel

Ik ben het helemaal eens met RoosjeRaas, eerlijk gezegd. Jullie zitten nu met zijn allen in een schemergebied, in niemandsland, dat er een beetje uitziet als vroeger maar het niet is. Net als een horrorfilm waar je niet helemaal de vinger kunt leggen op wat niet spoort maar waar je een duidelijk unheimisch gevoel krijgt.

Met het niets mee willen nemen houdt man jullie voor de gek. En ook zichzelf. Hij kan daarmee de illusie ophouden dat het eigenlijk niet zo erg is waar hij mee bezig is, dat jullie leven toch gewoon doorgaat, dat de pijn en destructie die hij aanricht eigenlijk wel meevalt.

En juist dat maakt het voor de kinderen (en uiteindelijk misschien wel voor jou) zo moeilijk...

Ik weet niet of je perse moet verhuizen, er zijn zat situaties van gescheiden gezinnen waarbij een ouderhelft in het oude huis blijft wonen. Maar ik denk wel dat het op een gegeven moment duidelijk moet zijn. Jij groeit ergens heen, en ik denk dat je kinderen ook duidelijk laten zien dat zij ook eraan toe zijn om knopen te hakken. Niet omdat ze niet meer van hun vader zouden houden, maar omdat deze man die er toch zo hetzelfde uitziet niet meer dezelfde vader is die hij ooit was. Nu niet in ieder geval.

Misschien is het nu ook juist wel makkelijker om stappen te zetten en toch ook knopen te hakken. Die pijn kan er misschien ook nog wel bij, en zal misschien ook wel opluchting geven.

duidelijkheid geeft je kinderen ook de kans om hun relatie met hun vader opnieuw vorm te geven... Nu zitten jullie een beetje in limbo. Tijd om daaruit te klimmen.

moederziel

moederziel

09-11-2016 om 13:25 Topicstarter

Pfoeh

Confronterend om te lezen, deze laatste 3 posts. Ik snap heel goed wat jullie bedoelen, ik worstel daar ook mee. Heb me al voorgenomen dat de feestdagen die eraan komen niet gezamenlijk worden gevierd. De kinderen zouden dat het liefste willen, maar het is een toneelstuk in stand houden. Ik kan dat niet meer, wil dat niet meer.
En toch schuif ik iedere keer weer een beetje terug die gijzeling in. @Mirreke beschrijft het ontzettend raak:
'Met het niets mee willen nemen houdt man jullie voor de gek. En ook zichzelf. Hij kan daarmee de illusie ophouden dat het eigenlijk niet zo erg is waar hij mee bezig is, dat jullie leven toch gewoon doorgaat, dat de pijn en destructie die hij aanricht eigenlijk wel meevalt.'

Dat is precies wat er aan de hand is. Maar kunnen jullie je voorstellen dat het voor mij zo ontzettend moeilijk is om dan de persoon te zijn die de knopen doorhakt? Alsof ik mijn eigen been moet amputeren.

Dat IS ontzettend moeilijk

Ik keek er naar (en communiceerde met ex-man) als: jij neemt de beslissing (ook door zogenaamd geen beslissing te nemen) en ik hak de knoop door. Het is niet zo dat JIJ de knopen doorhakt in de zin dat jij dit wil. Je mag met heel je hart en ziel zeggen: ik heb dit niet gewild, ik wil het nog steeds niet en zo - met jou op deze manier aan het roer - kunnen de kinderen en ik niet leven, dus ik doe wat NU nodig is, omdat JIJ niet meer bij mij en met ons wil zijn. Dan zit er die 'twee/drietrapsraket' in en kun je hopelijk meer voelen dat hij met veel acties (en gebrek aan acties) 'jouw been al onherstelbaar beschadigd heeft', en dat amputeren niet méér is dan doen wat je moet en kunt doen om 'de rest van het lichaam' in leven te houden.

Lieve Moederziel, het is vreselijk. En dat is het. Besef dat. Zorg voor jezelf en je kinderen. Houd het 'basic', primair. Baken af. Zorg voor duidelijkheid. Zodat wonden kunnen helen en geen nieuwe wonden aangebracht kunnen worden door onzekerheid en terug gaan in de gijzeling.

En weet je? Als jullie liefde groot is, als jullie bij elkaar moeten zijn, komt dat ook weer. Daar verandert nu de knoop doorhakken omdat er zo veel schade is niets aan. En ook aan de liefde van jou voor hem, van de kinderen voor hem, hoeft niets te veranderen. Houden van mag je blijven doen, mogen jullie blijven doen. Maar beschermen wat nog verder kapot kan, mag je ook doen. Moet je doen, denk ik, als je kinderen (en jij) zo lijden.

moederziel

moederziel

09-11-2016 om 14:24 Topicstarter

Klopt

Helemaal waar, RoosjeRaas, en ik probeer ook zoveel mogelijk af te bakenen. Ik heb te maken met een man die niemand wil teleurstellen, die de pijn wil verzachten, die de realiteit wil inkleuren om de consequenties van zijn handelen niet te hoeven zien en voelen. Goed bedoeld, maar oh zo schadelijk. Ik moet en zal daar duidelijkheid in brengen. Dít is mijn gezin, dát is jullie gezin met papa. De bruggetjes die er nu nog liggen, kunnen niet meer. Man nodigt zichzelf inmiddels alweer een paar keer per week uit om te komen koken. Ik laat het nu nog toe, we hebben nog 10 dagen te gaan tot de sleutel. Dan is het klaar. Geen goedbedoelde maar verwarrende zorg meer in dit huis.

Ik weet dat man uiteindelijk tegen de gevolgen van zijn eigen keuzes oploopt en de realiteit niet langer meer zal kunnen ontwijken. Pas als dat moment komt, zal er vooruitgang komen. Dat zal niet van vandaag op morgen gaan, en het helpt ook niet als ik hem nu een wake-up call geef. Het laat zich niet versnellen. Zoveel is wel duidelijk.
In de tussentijd zorg ik zeker weten heeeeeel goed voor de kinderen en mezelf.

Achteraf

Natuurlijk zeggen kinderen achteraf dat hun ouder die knoop eerder had mogen doorhakken. Ze kunnen niet tegen die sfeer.
Maar net zo goed zijn kinderen diep gelukkig als hun ouders besluiten elkaar niet te laten vallen.

Het achteraf, tja soms vraag je je achteraf hoe je leven was geweest als je met iemand anders was getrouwd.
Maak je keuzes op basis van je eigen beleving. En sta daar achter.

Dit is een tijd om veel steun te krijgen van je famiie.

Tops

Tops

09-11-2016 om 16:32

flanagan

dat is alleen mogelijk als beide ouders dat niet doen.
Dat was bij mij niet zo en bij Moederziel ook niet als ik het zo lees.
Het is ook niet of iemand door een depressie gaat waarbij je bij degene blijft, dat is iets anders.

Er was bij mij geen ruzie en toch voelden de kinderen haarfijn aan wat er mis was. Ze waren al volwassen toen ik de knoop doorhakte en ze hebben het onvermijdelijke meer door dan we onszelf soms realiseren.

Moederziel, je amputeert je eigen been niet. Je voorkomt hiermee dat een ánder jullie amputeert als gezin.
Hij wil de amputatie zo zacht mogelijk laten verlopen, maar de amputatie zelf door laten gaan.
Als jij knopen hakt, betekent dat niet dat je amputeert, maar beschermt.

En wat er boven al wordt gezegd: mocht je ooit bij elkaar willen komen: dat kan. Niets is onmogelijk, alles mag, maar kinderen die zich zo gaan uiten zitten van binnen goed in de knoop en dat mag hij niet veroorzaken. Dat mag/kun je voorkomen met hakken.

Sally MacLennane

Sally MacLennane

09-11-2016 om 16:34

Een been amputeren

Maar wat, als dat been inmiddels niet meer is en wordt zoals het was, en daarmee jou en je gezondheid ondermijnt? Om maar in de beeldspraak te blijven.

moederziel

moederziel

09-11-2016 om 17:34 Topicstarter

Hmmmmm

Ik denk dat de knoop bij mij al is doorgehakt. Er komt straks een zorgverdeling, financiële afspraken en de zelfuitgenodigde kookpartijtjes zullen tot het verleden behoren. Nogmaals: er is geen meerwaarde in een gang naar mediator of advocaat. En wat ik ook doe, ik kan het zachte-heelmeesters-gedrag van man nauwelijks beïnvloeden. Het belangrijkste wat ik in de afgelopen maanden heb gedaan is hem gevraagd uit het huis te vertrekken. Dat was mijn knoop - en achteraf gezien ook al de amputatie ineen.

De pijn en het verdriet bij de kinderen zit in het niet-begrijpen wat er gebeurt met man. Ze begrijpen niet waarom man van de ene op de andere dag de stekker uit het gezin trok en 'voor zichzelf koos', zoals hij het noemde. Ze snappen niet waarom hij nu dan nog gezellig af en toe binnenwaait, op het oog zonder problemen, maar intussen als een schim van zichzelf. En dan weer dagen van de radar is. Ze begrijpen niet waarom hij zo anders doet dan hij deed. Ze snappen niet waarom hij zegt dat hij 'zo niet verder wilde leven', terwijl we allemaal weten dat 'zo' een heel gewenst en gewild leven van het hele gezin was. Ze begrijpen het net zo min als ik. Ze vinden hem raar doen.
Een (bevriende) mediator met wie ik af en toe spreek, adviseert me juist om behalve de organisatorische zaken niets te gaan regelen. Als man dat wil, moet hij dat initiatief maar nemen. Wel duidelijkheid en structuur voor de kinderen, maar verder de bal bij man laten.

Angela67

Angela67

09-11-2016 om 17:37

samen koken nu

ook stoppen.
in ieder geval niet met jou erbij.
Als hij die dag de zorg overneemt tussen zeg 16 uur en 2100 uur inclusief boodschappen doen, was ophalngen, koken, overhoren huiswerk etc. dan is het misschien te doen maar anders gewoon even geen contact meer. lijkt me voor je kinderen een stuk gezonder.
gr Angela

moederziel

moederziel

09-11-2016 om 20:13 Topicstarter

Dat ben ik niet met je eens

@Angela67, ik weet dat het belangrijk is om grenzen te stellen, maar geen contact tussen 2 ouders lijkt mij persoonlijk niet de weg. Ik weet dat het nu soms té close is (afgelopen weekeinde wilde bezoek van oudste achteraf niet geloven dat we uit elkaar zijn, de maaltijd was nl. normaal en zelfs gezellig), maar volgens mij is het vooral gezond voor kinderen als ouders normaal met elkaar omgaan. Ik wil geen vijanden of vreemden zijn. Dat voel ik ook totaal niet zo. En ja, ik weet dat dit achterlijk klinkt

floor

floor

09-11-2016 om 20:55

volgens mij

sla je stappen over.
Een goed contact met je ex is natuurlijk fijn voor de kinderen.
Maar eerst moet goed landen dat jullie uit elkaar zijn.
Dat is lastig als alles, met momenten weliswaar, normaal verloopt.
Voor de kinderen lijkt me, maar ook voor jou.
Voor jezelf is het natuurlijk ook heel verleidelijk het 'normaal doen' te omarmen, even vergeten dat de situatie allesbehalve normaal is. Maar het is uitstel van executie.
Als beiden volledig de nieuwe situatie geaccepteerd hebben, dan pas lijkt me echt contact weer goed mogelijk en niet schadelijk.

Angela67

Angela67

09-11-2016 om 21:05

het is nu effe niet normaal vind ik

en dit soort kook/eetmomenten lijken mij killing voor de kinderen nu.
zij hebben er echt niet zulke gedachten bij als jij én ik denk dat zij er anders over denken dan jij hoopt/denkt.
je kunt straks, als er een nieuwe situatie is, eens over gaan praten wat een voorzichtige manier is om dit op te pakken. Maar dit is toch helemaal geen status om 'te oefenen' of iets 'normaals' te proberen?
probeer die tijd (2 weken) zo goed mogelijk door te komen zonder hem, gewoon rust in de tent. Daarna is er energie genoeg nodig om iets te gaan opbouwen.
gr Angela

moederziel

moederziel

09-11-2016 om 22:10 Topicstarter

Landen?

Eerst moet landen dat we uit elkaar zijn? Dat zijn we al 8 maanden. Geloof me, dat is inmiddels echt wel geland. De kinderen hebben al maanden terug op school verteld dat hun ouders 'aan het scheiden' zijn. Het is inmiddels zo geland dat de kinderen hun vader missen, en daar erg emotioneel onder zijn.

Ik merk het steeds weer in dit draadje (en mijn vorige, deel 1 : veel reageerders proberen de weg te schetsen van een 'normale' scheiding - voor zover die er dan zijn, natuurlijk. Iedere situatie is anders.
Maar wat ik al een paar maanden probeer te schetsen is dat er geen sprake is van verzet, onwil, woede, ontkenning of naïviteit, maar dat dit traject zich totaal niet laat vangen in een gangbare scheidings-route. Het zijn juist de normale gezinsmomenten die even rust brengen bij iedereen. Ik zeg het nog maar eens: Dáár zit geen pijn of verwarring, daarvan laadt iedereen uiteindelijk op. De pijn en verwarring zit in de AFWEZIGHEID van man. Jullie advies is nu eigenlijk om dat dan maar wat verder en sneller door te douwen, even cru gesteld. Nee, dat ga ik niet doen. Ik snap ook niet hoe je uitstel van executie hierin kan zien. Die excutie heeft zich al voltrokken. We zijn al uit elkaar.

Ik weet donders goed hoe een scheiding verloopt. Been there, lived it. Ik weet ook dat er talloze voormalige geliefden zijn die elkaar als ex(it) zien, en ook zo met elkaar omgaan. Ik krijg het woord mijn mond niet uit, sorry. Ik merk ook dat ik geen begrip hoor te hebben voor de handelwijze van man. Daar zou ik mezelf tekort mee doen. Maar blijkbaar ben ik hier nogal een dwarsligger in, want ik heb ergens wél begrip en ik voel ergens ook dat dit gezin nog helemaal niet klaar is. Ik heb begrip terwijl ik tegelijk met open ogen zie hoeveel chaos hij creëert. Tegen die chaos bescherm ik de kinderen en mezelf zo goed mogelijk, zonder nog meer kapot te maken. Daar hoort voor mij een zekere mildheid bij in de omgang met elkaar. Dat verwart, maar voelt uiteindelijk toch nog net iets beter dan totale afstand.

Angela67

Angela67

09-11-2016 om 22:20

verwart

je zegt zelf dat je kinderen tegen de muren vliegen van verwarring. en dat zou dan beter zijn dan even een paar weken afstand?
je kunt net zo goed precies andersom concluderen: doordat hij blijft komen en jij die momenten accepteert is de verwarring des te groter. wanneer zou het ooit stoppen denken ze?
gr Angela
ps ik schrijf dit omdat ik het gevoel heb dat je teveel risico's neemt met je kinderen als je oprecht wenst hen te beschermen. je beschermt ze niet, maar het kan wel zijn dat je die momenten voor jezelf nodig hebt om daarna hen weer beter te helpen. Maar dat wil volgens mij nog steeds niet zeggen dat die momenten voor de kinderen goed zijn.

Tops

Tops

09-11-2016 om 22:45

Maar, leg dan eens uit, als je wilt

Leg eens uit als je wilt hoe je je postings laat rijmen?
" Ik voel me niet alleen verlaten en verraden, hoe langer het duurt - hoe meer onze kinderen zich ook verlaten en verraden voelen. Dat schuurt en schrijnt en zorgt voor afschuwelijke taferelen hier thuis. De oudste kinderen die in frustratie en blinde woede elkaar te lijf gaan, de een na oudste die zichzelf beschadigt, de jongste die hard begint te zingen als het gesprek op papa komt. En kind #4 geeft aan er helemaal niet meer over te willen praten. Ik schaam me zo diep dat ik mijn kinderen dit niet kan besparen. En ondanks dat man zijdelings bij dit alles betrokken is, is hij er uiteindelijk niet echt. Hij wil op de hoogte zijn, zegt hij mij, maar hij blijft maar naast het gezin staan. En juist dát doet hij zelf. Hij houdt zo ontzettend koppig vast aan zijn zelfgekozen weg. En die weg loopt niet gelijk aan de onze. "

En nu:
"Het zijn juist de normale gezinsmomenten die even rust brengen bij iedereen. Ik zeg het nog maar eens: Dáár zit geen pijn of verwarring, daarvan laadt iedereen uiteindelijk op."

Van mij hoef en moet je niets, zou een mooie boel wezen maar ik begrijp het niet. Twee kinderen vechten, eentje beschadigt zichzelf, eentje wil niet over pappa praten en doet lalalala als het over hem gaat en jij zegt dat als pappa er is het rust brengt.

Het rijmt niet, het klopt niet en de signalen van de kinderen zijn zorgwekkend, om niet te spreken over jezelf die zichzelf naar eigen zeggen soms niet staande kan houden. Dan lijkt het me dat het minder goed gaat dan je in de laatste posting schetst en waarbij je zegt dat je het gevoel hebt dat dit gezin nog niet klaar is.

.

knor

knor

10-11-2016 om 07:07

moederziel

Jij zegt:

"Het zijn juist de normale gezinsmomenten die even rust brengen bij iedereen. Ik zeg het nog maar eens: Dáár zit geen pijn of verwarring, daarvan laadt iedereen uiteindelijk op. De pijn en verwarring zit in de AFWEZIGHEID van man."

Ik heb het gevoel (en als ik het goed interpreteer volgens mij ook de vorige posters) dat je daar een denkfout maakt. Je noemt het de 'normale' gezinsmomenten maar die momenten zijn natuurlijk niet 'normaal'. Je speelt even allemaal een toneelstukje waarin je de situatie 'naspeelt' zoals die vroeger was en dat voelt vertrouwd en heel fijn maar het is wel een toneelstuk. Want die situatie is veranderd. En papa die er dan weer lijkt te zijn zoals vroeger, die gaat weer weg. En papa die weer zo leuk en vertrouwd met mama omgaat, net als vroeger lijkt het wel, die gaat weer weg naar een andere vrouw, en laat mama dus keer op keer in de steek. De pijn en verwarring zit in de AFWEZIGHEID van man zeg je, maar met deze toneelstukjes tussendoor wordt dat toch niet beter? En de verwarring groter?

floor

floor

10-11-2016 om 07:20

ik kreeg de indruk

dat de scheiding bij jou nog niet geland is, kan zijn dat die indruk verkeerd is.
Bij ieder lief (normaal?) gebaar van hem ben jij in verwarring.
Dat zal voor de kinderen toch niet anders liggen?
Misschien snappen ze jou ook gewoon niet.
Misschien verwachten ze juist bij jou boosheid, als gepaste (?) reactie op de situatie. (je bent zomaar ingeruild)
Dat hoeft zich naturlijk niet te uiten in ruzies of akelig gedrag, maar afstand zou mischien al duidelijker kunnen zijn.

knor

knor

10-11-2016 om 07:55

nog even iets moederziel

Niet om je aan te vallen hoor moederziel, puur een poging om mee te denken/voelen. Ik denk dat je moet uitkijken, ook in je gesprekken met je kinderen, om te veel het te presenteren als 'papa heeft 'ons', als gezin, verlaten en hoe kan dat nou, we waren toch zo gelukkig'. Jouw partner heeft de relatie met JOU (op dit moment) verbroken, en de consequentie daarvan was/is dat het hele gezin een poos op de kop staat. En natuurlijk voelen de kinderen zich verraden en snappen er niets van, maar het is niet 1 pakket van relatie/gezin. En waarom hij de relatie met JOU verbroken heeft, dat is voor jou op dit moment al (bijna) niet te snappen, laat staan voor de kinderen. Als je deze post overbodig vindt, gewoon deleten hoor

Moederziel

Je hoeft niet 'echt te scheiden'. Je bent al gescheiden. Dat ben ik eens met de bevriende mediator. Maar je leeft bepaald nog niet gescheiden, en jouw man bepaalt hoe de gescheidenheid/gezamenlijkheid er uit ziet. En dat kan per dag en per week verschillen.

De intimiteit die jij graag wilt als ouders naar jullie kinderen toe, in gezamenlijkheid, is een mooi streven, maar ik denk net als de vorige posters dat dat pas mogelijk is als eerst de situatie 'doorleefd' is van twee ouders in twee huizen. Die stap wordt nu bijna gezet, maar je laat je man bepalen dat er in jouw/jullie huis niets hoeft te veranderen. Wat een invloed voor iemand die buiten het gezin is gaan staan (om welke goede reden dan ook)!

Kun je je voorstellen dat je de meubels anders neerzet als hij zijn eigen huis heeft? Kun je je voorstellen dat je bepaalde dingen een andere, meer zichtbare of juist minder zichtbare plek geeft? Kun je je voorstellen dat je juist dat moment over twee weken gaat aangrijpen om 'de scheiding' helder te laten zijn? Sterker nog, dat je daar nu al vast mee kunt beginnen, in ieder geval door de factor van zijn aanwezigheid?

Niet meer een paar keer per week komen koken. Niet meer onverwacht bij jou/jullie zijn. Er voor zorgen dat er eerst een paar maanden (minstens) ritme komt in hoe en wanneer de kinderen bij jou zijn en hoe en wanneer bij hun vader, voor dat je weer voorzichtig gezamenlijke activiteiten onderneemt (samen eten, een verjaardag vieren)? En na dat je gecheckt hebt bij de kinderen wat ze eigenlijk fijn zouden vinden wat betreft die gezamenlijkheid, wat zij daar in nodig hebben, hoe het er wat hen betreft goed uit kan zien als jullie toegaan naar een co-ouderrelatie in plaats van een (al een poos niet meer bestaande maar nog heel bepalende) liefdesrelatie?

Ik begrijp dat dit pijnlijk is om aan te kijken, maar de 'mixed signals' zijn niet mis te verstaan ook al zijn ze subtiel. Jij kunt leven met die subtiliteit, die nuance. Ik denk dat jouw kinderen gedrag laten zien waaruit blijkt dat zij die nuance lastig vinden. En ja, dat komt door gemis, doordat ze zijn gedrag raar vinden. Maar er komt geen einde aan daar mee geconfronteerd te worden in een situatie die zo lijkt op hoe het was, en hoe ze zo graag zouden willen dat-ie nog zou zijn, en dus is er geen duidelijkheid en bewegen ze mee op de golven die uiteindelijk jouw man nu grotendeels bepaalt. Terwijl hij er niet voor ze is. Wil zijn. Hoe verwarrend is dat? Hoe pijnlijk is dat? Dat kan het beste heel duidelijk zijn. Zodat het de start is van hopelijk iets nieuws dat er zuiverder uitziet. Zodat hopelijk jouw man in staat is de relatie met zijn kinderen niet te verlaten, maar daar (weer) in te stappen en volop deelnemer te zijn en verantwoordelijkheid te nemen. Daar voor is het nodig dat jij dat ook doet. Nu even los van elkaar. Om vanuit rust en duidelijkheid - dat zei ik al - een goede nieuwe vorm te vinden.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.