Relaties Relaties

Relaties

Kaaskopje

Kaaskopje

11-11-2016 om 10:23

Mijn ouders

Ik zat te twijfelen of ik er weer over moest beginnen hier op OO, maar naar aanleiding van het draadje van FV over haar schoonouders voelde ik de neiging om het in haar draadje te doen, dus toch maar apart.

Mensen die hier al heel lang meelezen weten misschien nog wel iets van mijn verhalen over mijn ouders, lees vader. Héél kort samengevat heb ik geen contact meer met mijn ouders, omdat er in het verleden dingen zijn voorgevallen die uiteindelijk tot een breuk hebben geleid. Toen ze nog in Nederland woonden was er nog wel contact, maar oppervlakkig. Koetjes en kalfjes gesprekken en de rest vermijden. Toen mijn oudste dochter een jaar was heb ik het contact weer hersteld en tot hun emigratie heb ik ze dus nog wel bezocht. Omgekeerd niet, want ze wilden mijn man niet meer zien. Ik ging dus ook alleen met de kinderen naar hun. Eenmaal geëmigreerd, nu alweer 19 jaar geleden, is het contact steeds beroerder geworden tot we min of meer in overleg hebben besloten het contact tot een minimum te beperken. Mijn vader noemde die vorm 'zakelijk'. Dus als iemand ernstig ziek was of dood neerviel, was het de moeite waard om elkaar dat te vertellen. De praktijk is dat we elkaar ook niet van ernstig ziek zijn op de hoogte brengen. Wat heb je eraan?

Mijn dochters vinden het erg dat er geen contact is en hebben al een paar keer geopperd om erheen te gaan. Onaangekondigd, dan zouden ze toch niet weggestuurd worden? Wij, de kinderen van mijn ouders, hebben dat afgeraden. Ze zullen vast wel binnengelaten worden, maar krijgen dan alle verwijten in onze richting over hun heen. Dat moet je niet willen. Maar omdat ze toch iets wilden doen hebben ze vorig jaar een brief gestuurd. Ze hebben er niets op teruggehoord.

Tot mijn grote verrassing meldde mijn oudste zus twee weken geleden dat ze een weekje in de buurt van mijn ouders op vakantie waren en toch de stap wilden wagen om onverwacht bij mijn ouders langs te gaan. Mijn ouders zijn hóógbejaard, dus we snappen allemaal dat ze daarvan geschrokken waren en dat het gesprek op die dag sowieso niet helemaal lekker liep (hoewel ik denk ik als moeder in snikken uitgebarsten zou zijn van blijdschap, maar goed...), dus ze zijn nog een tweede keer langsgegaan. Het eindresultaat van beide dagen is echt heel teleurstellend en precies waar wij onze kinderen voor hadden gewaarschuwd. Mijn ouders zijn 87 en elke dag kan hun laatste zijn. Hun kinderen zijn rond de 60 (ik nog iets jonger). En wat verlangt mijn vader voor hij weer contact met ons wil? Een mentaliteitsverandering. En wat is onze mentaliteit op dit moment? Laten we in vredesnaam nog iets van die laatste dagen maken en niet meer over vroeger beginnen!
Ik begrijp dat als het aan mijn moeder had gelegen, er wel weer een opening was geweest, maar mijn vader blijft steken in dat we hem in alles gelijk moeten geven. Dat is wat hij onder mentaliteitsverandering verstaat.

Ik ben blij dat ik nu weet dat het nog relatief goed met ze gaat, maar ik vind het zo triest dat mijn vader het verleden niet los kan laten. Dat was tien jaar geleden al niet zo en in de jaren erna is hij daarin ook niet veranderd dus. Inmiddels zijn wij, de zussen, alle drie bereid om alles te laten rusten en alleen nog naar het nu en morgen te kijken. Mijn vader kan dat niet. Mijn moeder denk ik wel. Dat vind ik heel verdrietig voor haar, maar ook voor ons.

Mijn zus had een foto gemaakt, of tenminste mijn zwager. Mijn moeder keek blij, mijn vader keen ontzéttend chagrijnig. Hij deed mij aan mijn opa denken, zijn vader. Dat was ook zo'n chagrijn. Zelfs mijn ouders vonden dat. Er was nooit iets goed, altijd wat te klagen. Tja, de appel valt niet ver van de boom in dit geval.


Appel valt niet ver van de boom

Nooit gedacht van mijn tamelijk principiele man, maar dat wegkijken is ook precies wat zijn vader deed, toen zijn vrouw en zijn moeder niet door één deur konden.

Ik merk dat een kat in het nauw rare sprongen maakt. Ik werd zwart gemaakt zodat haar leugens vervaagden. Straks mogelijk een excuus omdat ze zorg voor haar man wilt organiseren. Het zal mij niets verbazen als ze, een gelovige vrouw, op het laatst zelfs haar ecxuus aanbied uit angst dat de strijd haar reis naar de hemel in de weg zou staan. Hoog ikke ikke gehalte.

Mijn oude vader vertelde mij dat ik niet op een excuus van haar hoef te rekenen. Dat doen oudere mensen nagenoeg niet. Zeker niet als het een excuus aan hun kinderen betreft.

Kaaskopje, je ouders wilden niets met je man te maken hebben. Dat snap je ook hoe ik dit beleef. Maar ja, ik heb ook rekening te houden met de gevoelens van onze kinderen. Dat besef plaats je soms tegen de muur zodat je verplicht bent mee te gaan naar zo'n satire als een kerstviering bij schoonma thuis.

Mijn schoonmoeder had vroeger strijd met haar schoonmoeder en was opgelucht toen die vrouw overleed. Zo had ze haar man eindelijk voor zichzelf. Alleen was dat een misvatting want hij ging zoals altijd zijn eigen gang en zijn vrouw zag met moedeloze ogen aan dat zij hem nog altijd kwijt was. Weg toekomstbeeld met blijde verwachtingen.
Ik hoop niet dat dit mij ook te wachten staat.

FV

FV

11-11-2016 om 11:32

Wat goed dat je verhaal opschrijft

Ik vind het goed dat je het verhaal hier verteld hebt. Dat lucht op. Bij mij ook. Ik snap dat je heel verdrietig bent, hopelijk kun je steun op dit forum vinden. We zijn er voor je.

Kaaskopje

Kaaskopje

11-11-2016 om 12:23

Flanagan

Mijn ouders willen als puntje bij paaltje komt met geen enkele schoonzoon iets te maken hebben, omdat die zich niet in hun straatje voegen. Zo is het bij ons ook ontstaan. Ze hadden ruzie met mijn zwager, ze zijn niet op hun huwelijk geweest. Toen was ik aan de beurt om te trouwen. Mij werd verzocht de zwager thuis te laten blijven. Dat heb ik geweigerd. Ouders kwamen ook niet op ons huwelijk. Mijn man heeft het in die tijd voor mij opgenomen. Niet altijd even fijnzinnig. Dus daar waren mijn ouders klaar mee, zodat man ook afgeschreven werd. Man en ik vormen in dit opzicht een front. Met dat verschil, dat als er toch weer contact over en weer mogelijk is, die beslissing om dat wel of niet te doen dus niet bij mijn man ligt, maar bij mij. Het zijn mijn ouders.

FV

FV

11-11-2016 om 12:31

Wat heftig zeg.
Mijn schoonouders hebben ook het contact met mijn zwager verbroken. Maar dat is ook een oplichter eerste klas. Wij hebben het contact ook verbroken. Mijn schoonzus is in de ogen van mijn schoonouders maar zielig. Wij zijn van mening dat ze zelf haar keuzes maakt. We hebben ook geen contact meer met hun. Dit zit ook tussen mijn man en zijn ouders in. Volgens mijn schoonmoeder blijft je dochter je dochter, wat ze ook doen. En dat wij het contact met hun ook maar goed moeten maken, ook al is het hun schuld dat we geen contact hebben. En daarbij hebben wij ons bij neergelegd. Er kwam zoveel negatieve energie vandaan. Dan maar niet toch?

rode krullenbol

rode krullenbol

11-11-2016 om 12:43

Het heeft een naam

Het vreemde gedrag heeft een naam: narcisme. Hierover is enorm veel gepubliceerd, zowel op schrift als in filmpjes op internet. Logisch! Het roept tenslotte zoveel emotie en vragen op.

Het is een kwestie van smaak welke bron van informatie jou het beste aanspreekt. Mijzelf bevalt me het werk van Shahida Arabi heel goed. Onderstaand fragment geeft een goed beeld van haar nuchtere en vriendelijke stijl:


https://youtu.be/1NdMoFNT9MQ

Kaaskopje

Kaaskopje

11-11-2016 om 12:44

Ik ga ook wel ver in dat 'je dochter je dochter is'. Er moet heel wat gebeuren voor ik het contact zou verbreken. Ik zou het ook verdrietig vinden als mijn dochters onderling geen contact meer zouden hebben. Maar ik zou toch proberen dat zoveel mogelijk bij henzelf te houden.

Kaaskopje

Kaaskopje

11-11-2016 om 12:50

Rode Krullenbol

Je hebt gelijk. We hebben alle drie het gevoel dat we mijn vader narcisme toe kunnen dichten. Mogelijk nog meer, maar daar waag ik me maar niet aan. Het was voor mij en ook voor mijn zussen, een enorme opluchting toen we hoorden dat mijn vader ook in de familie als vreemd bestempeld wordt. Ik weet niet hoe dat voor anderen werkt, maar je gaat toch twijfelen of je echt een slechte dochter bent, maar de conclusie moet zijn dat het haast niet anders had kunnen lopen dan zoals het gegaan is, tenzij we onszelf volledig weggecijferd hadden, zoals mijn moeder heeft gedaan. Ik zal later naar je link kijken.

FV

FV

11-11-2016 om 12:52

het is ook verdrietig

Het is ook verdrietig, dit heeft niemand ooit voorspeld.

Maar op een gegeven moment moet je voor jezelf keuze maken. Vooral als het bij ons al 20 jaar bezig bent.

Of altijd gedoe en gezeur en dat jij de schuldige bent. Na elk familiebijeenkomst huilend thuiskomen omdat ze je het gevoel geven dat jij het hebt gedaan. En wat je ook probeert, je doet het nooit goed.

Of

Kiezen voor je zelf en alleen omgaan met mensen die het goed met voorzien.

Dan kies ik voor het tweede, of het nou familie is of niet. Ik laat me niet de grond in stampen, door niemand.

Je dochter

Toen ik mijn moeder vertelde over de spanning, zei ze:' arme naam man'. Ze voelde direkt aan in wat voor moeilijke positie hj zat. Zijn eigen moeder voelt dit niet en gaat gewoon door met sneren en achterbakse acties.
Eens vroeg ik aan man met zijn moeder te praten over iets. Hij antwoordde dat ze dat zou ontkennen. Heel lastig als je in zulke situaties geen getuigen hebt. Maar daar zorgde ze ook steeds voor.
In haar geval is het geen narcisme maar een verknipte jeugd en een teleurstellend huwelijk.

Maar FV, als ik geen kinderen had, had ik er anders tegen aan gekeken. Nu moet ik een balans vinden in wat voor mij werkbaar is.

FV

FV

11-11-2016 om 13:12

Flanagan

Ik snap dat de situatie met kinderen erbij ook anders kan zijn.

Ik heb twee dochters van 5 en 7 jaar.
De oudste komt altijd met natte broeken thuis als ze bij oma is geweest. Want ze durft daar niet naar de wc. Meestal wil ze niet eens mee.
De jongste zeurt al vanaf 2 minuten of we naar huis gaan.
We houden ze hier ook vooral buiten, maar ze merken toch iets.
Bij mijn ouders zijn ze open, vrolijk en willen ze nooit naar huis.

Mijn schoonvader had ook ruzie met zijn moeder, wat er gebeurd is, dat willen ze niet zeggen en dat hoeft niet, mijn man heeft daardoor zijn oma niet gekend.

In het belang van mijn kinderen kom ik er ook gewoon liever niet meer.

Op school en bij de sportclubs en waar dan ook zie je altijd opa's en oma's, maar mijn schoonouders komen nooit opdagen. Dan is mijn dochter weer verdrietig. Dat doet me ook pijn. Ze wonen 50 meter van school af en werken niet. Tijd genoeg.

Langs de lijn,

Hopen ook veel kinderen hun vader plus moeder waar te nemen. Met zoveel alleenstaande ouders is dat ook niet het geval. Je dochtertjes hebben geluk met zulke ouders.

Triva

Triva

11-11-2016 om 17:14

Realiseer je je wel dat jij alleen de opa's en oma's ziet die er zijn. Toen de beide oma's van mijn zonen vlak na elkaar overleden toen ze nog heel jong waren zag ik ook alleen maar oma's met kleinzonen overal.

verhuiswagen

verhuiswagen

11-11-2016 om 17:44

ze zijn er niet....

Kaaskopje, wat een schrijnend verhaal. Ondanks je ervaringen en het verleden wil je toch graag de goedkeuring van je ouders. Dat je dat niet krijgt is heel verdrietig. Misschien is het maar goed dat je ouders zelf het contact afhouden, ze kunnen jou niet bieden wat je verlangt hoe spijtig ook. Klinkt misschien hard. Als ik kijk naar hoe mijn schoonouders mij na de scheiding nu nog steeds kapot proberen te maken. Mijn klanten worden wekelijks bestookt met onzin verhalen over mij. Ik zou uit de ouderlijke macht zijn gezet, mijn kinderen zouden mij niet willen zien, elke vraag of handeling van mij wordt door mijn ex-schoonmoeder vertaalt daar iets heel negatiefs richting de kinderen, etc. etc. Mijn kinderen weten niet meer wie of wat ze moeten geloven. Elke vraag die ik aan mijn kinderen stel wordt opgenomen, niet beantwoord, want oma (ex-schoonmoeder) moet daar eerst haar goedkeuring over geven. Negen van de tien keer zijn simpele zaken niet mogelijk en ondertussen geloven mijn kinderen dat ze dat zelf ook vinden.
Kaaskopje, je ouders zullen nooit de ouders voor je zijn die je had gewenst. Dat is intens verdrietig. Daar mag je best om rouwen. Hun leeftijd doet je ook nog eens beseffen dat het al heel snel ' te laat' zal zijn om de banden te herstellen. Hou daar rekening mee en concentreer je op DAT in het leven waar je wel invloed op uit kunt oefenen. Namelijk hoe je je eigen gezin ziet en hoe je de relaties daar binnen wil vormgeven. Ik reageer ff snel, maar hoop dat je wat hebt aan mijn inzichten.

Tonny

Tonny

11-11-2016 om 19:48

Heel verdrietig

Deze ervaring van je zus, Kaaskopje. Goed dat ze gegaan is. Dat wel!!
Ik heb enorm te doen met je moeder, wat zit zij klem, scheefgegroeid door de jaren heen. Terwijl je vader zich geheel heeft ingekapseld in zijn waarheid. Daar komt kennelijk geen zuchtje lucht meer tussen.

Kaaskopje

Kaaskopje

11-11-2016 om 23:23

Tonny

Wij waren echt blij dat ze gingen. Ook mijn dochters wachten gespannen op de uitkomst van de bezoeken. Niet omdat we groot enthousiasme verwachtten, juist niet, maar om eindelijk te weten hoe het met ze gaat.

Ik denk dat mijn ouders het samen wel goed hebben. Meer hebben ze ook niet.

Kaaskopje

Kaaskopje

11-11-2016 om 23:41

Verhuiswagen

Het punt is ondertussen dat ik geen goedkeuring nodig heb, of veel van mijn ouders verwacht. Dat stadium zijn we voorbij. Ik denk dat het eerder omgekeerd is. Mijn vader wil dat wij met terugwerkende kracht zijn gedrag goedkeuren.

Jij zit ook in een beroerde situatie. Sterkte daarmee.

klara

klara

12-11-2016 om 00:15

nou

Ik vind het helemaal niet klinken als narcisme.
Eerder als extreem rigide en sociaal zeer onhandig.
Een groot onvermogen dus, vermoed ik.

Kaaskopje

Kaaskopje

12-11-2016 om 01:26

Klara

Waarom zou het geen narcisme zijn? Misschien kun je het een combinatie van rigide en narcisme noemen. Maar ik herken zoveel in de eigenschappen van een narcist.

Ik vind dit wel een duidelijk verhaal:
https://het.verdwenenzelf.nl/wat-is-narcisme/

Zeetakje

Zeetakje

12-11-2016 om 12:56

Kaaskopje

"Hij deed mij aan mijn opa denken, zijn vader. Dat was ook zo'n chagrijn. Zelfs mijn ouders vonden dat."

http://mens-en-samenleving.infonu.nl/psychologie/19415-het-narcistische-gezin-als-ouders-enkel-van-zichzelf-houden.html

Kaaskopje, misschien is dit stukje interessant voor je. Door je woorden van hierboven vind ik het erop lijken dat je vader "slachtoffer" is van zijn opvoeding. Hij weet niet beter. Deze manier van opvoeden was zijn voorbeeld. Die enorme loyaliteit van je moeder t.o.v. je vader komt ook ergens vandaan.

Heb je nog ooms en tantes van je beide ouders? Ikzelf heb met een tante van moeders en van mijn vaders kant gesproken. Daardoor snap ik nu wat beter waarom mijn ouders waren, zoals ze waren. Dat inzicht in de ouders van mijn ouders en daar de ouders weer van hebben me wel geholpen.

Het verandert niets aan de situatie, maar ik kan nu wel milder kijken en (klinkt misschien een beetje raar) ik begrijp mezelf nu ook wat beter. Ook ik ben nl. in deze familie opgegroeid.

Klara

Klara

12-11-2016 om 13:14

Kaaskopje

Een narcist heeft podium, publiek nodig. Of mensen, om te manipuleren, zoals je wilt.
Een narcist zoekt dat doorgaans op.
Ik krijg het gevoel dat je ouders nooit aan je getrokken hebben, je simpelweg los gelaten hebben, maar nooit de situatie waarin jullie uit elkaar zijn gegaan. Je vader dan. Blijven steken in zo'n situatie, die *niet klaar* is, is heel inadequaat gedrag.
Een narcist zal je dat wellicht ook niet vergeven, maar kleedt dit in, verbloemt het, verbergt het, tot het misschien een keertje keihard terugkomt in je gezicht.
Je vader doet iets heel anders, hij lijkt gewoon verder te gaan waar je vorige keer gebleven bent.
Ook zeg je dat je ouders behalve elkaar niets anders hebben. Dat klinkt als een angstig, teruggetrokken leven. Niet narcistisch.

Klara

Klara

12-11-2016 om 13:22

heb even

vluchtig je link bekeken.
Een narcist manipuleert de werkelijkheid.
Iemand met ass *leeft* in een andere werkelijkheid.
Kan voor de ander een soortgelijk effect opleveren, maar er zit dus een heel ander mechanisme achter.

mirreke

mirreke

12-11-2016 om 13:31

Kaaskopje

Denk eens na over wat Klara zegt. Wat ze zegt over iemand met een ASS klopt. En iemand met autisme is niet altijd in staat zich in een ander in te leven. Kan ook erg achterdochtig en paranoïde worden. Vooral oudere mensen met autisme hebben het zelf zwaar gehad (want autisme was vroeger ofwel onbekend of werd niet herkend) maar hebben het ook hun omgeving zeer moeilijk gemaakt.

Kijk eens hier: https://sites.google.com/site/kinderenvanoudersmetautisme/

of hier:

http://www.kindvanauti.nl/

of hier:

http://www.autismekenmerken.net/autisme-2/als-je-vader-of-je-moeder-autisme-heeft/

Misschien herken je iets...

Pirata

Pirata

12-11-2016 om 13:43

klopt

Om die reden heb ik nu even geen zin meer in contact met mijn vader. Dit nadat hij de moeite niet nam iets te laten horen met mijn verjaardag. Wat weer volgde op jarenlange desinteresse in ons wel en wee (alleen zijn eigen wel en wee).
Hij doet het niet expres, maar ik heb er even genoeg van om eenzijdig te investeren in de relatie.

Aan Kaaskopje

Ik stuurde FV deze post ipv aan jou omdat ik jullie twee draadjes verwisseld had:

'Het contact
Of het nu een moeizame relatie betreft met je ouders of schoonouders, het blijft een ongewenst iets.
Wanneer je moeite hebt met een collega of klant, dan kan je dit nog naast je neer leggen. Je neemt het niet mee naar huis. Maar het gaat niet om een persoon waar je geen 'verplichting' mee hebt, het gaat om familie zodat de vraag 'hoe en waarom dit zo blijft' blijft staan.

In mijn geval weet ik dat de andere partij er ook mee tobt. Maar niet omdat het op ons gezin drukt, dus ook op het gezin van haar zoon. Maar ondat ze moeite heeft met de afstandelijkheid die de pijn van eenzaamheid vergroot.
Het gaat dus om haar nadeel. Ik heb daar wel moeite mee.
Als ik zo het verhaal van Kaaskopjelees, herken ik die egocentrische houding. Haar vader wilt best dat het anders wordt. Maar die voorwaarden die hij stelt, staan herstel in de weg. Het gaat dus niet om de beleving van andere familieleden. Hij wenst genoegdoening. Zoiets komt niet uit het hart en staat herstel in de weg.

Briefwisseling
Eens gaf man aan dat zijn moeder mij een brief wilde schrijven over hoe zij de afstand ervaarde. ik vond het prima, ik wilde haar wel terug schrijven hoeik het ervaarde en hoe dit doordreunde in het gezin omdat man en ik het klein hadden willen houden itt haar doorgeverij. En dat man tegen haar het wel heeft over wederzijds vergeven maar mij herhent in de hypocriete houding van haar. Hij wilde niet dat ze dat te lezen kreeg en vertelde haar dat een briefwisseling geen goed idee is omdat het moeiijk is te verwoorden van wat je voelt en de ander je woorden anders kan opvatten.
Misschien heeft een briefwisseling bij Kaaskopje meer resultaat. Misschien ziet hij een brief van haar als een vorm van schuldbekentenis en is hij daarna bereid dmv briefwisseling wel contact met haar te onderhouden.'

Klara haalt autisme aan. Ik zie bij oudere mensen vaak een uiting van verbitterdheid. Hoe harder de tegenslagen in hun leven, hoe sterker die kokervisie en de gedachtegoed dat zij het bij het juiste eind hebben.

Kaaskopje

Kaaskopje

12-11-2016 om 14:09

Ik sta open voor iets anders dan narcist

Ik ben geen psychiater, dus voor mij is het ook raden .

Om met Zeetakje te beginnen: mijn vader heeft een broer en een zus. De broer was voor wat ik ervan weet socialer dan mijn vader. Dat was verreweg mijn lievelingsoom. Later zie je dat zo'n man ook wel minder plezierige trekjes heeft, maar hij was ook geliefd in zijn eigen gezin. De zus was doorgegaan in hoe ze opgevoed is, stevig gereformeerd met tweemaal de kerk op zondag. Wel een lieve tante. Ik heb daar twee keer gelogeerd en vond dat erg gezellig. Mijn vader en die tante en oom hebben een periode heibel gehad. Ik was te jong om er alles van mee te krijgen, maar mijn vader had kritiek op hoe mijn neven waren. Niet naar zijn maatstaven. Nozems (kun je meteen inschatten over welke periode ik het heb ) Nou als dat nozems waren, dan ben ik een ruige hardrocker, haha. Dus mijn tante was daar boos over. Maar het is wel tekenend voor mijn vader. Niet zijn manier, dus fout. Mijn lievelingsoom en -tante hebben veel voor mijn ouders gedaan tijdens hun verblijf in Afrika (bestellingen doorsturen) en nadat mijn ouders met ons terug waren in Nederland zijn we daar wekenlang opgevangen tot ons eigen huis klaar was. In plaats van een beetje dankbaarheid te tonen, kon mijn vader het daarna niet laten om te vertellen hoe mijn oom en tante bepaalde zaken moesten aanpakken. De meest toegewijde familie raakte er ook ontzettend klaar mee.

Als een narcist een podium nodig heeft, dan zou het inderdaad iets anders kúnnen zijn, want mijn vader jaagt alle podia weg. Overal waar hij wat langer laat zien hoe hij is, ontstaat irritatie of 'wat een rare man is dat'. Jaren nadat ik uit ons dorp weg was, ben ik nog aangesproken over mijn vader. "Ja, we vonden ze wel wat apart."

De reden waarom ze wederom uit Nederland zijn vertrokken zat anders dan wij aanvankelijk begrepen. Wij kregen te horen dat ze graag naar een warmer klimaat gingen en ze vonden het geweldig in hun nieuwe land, dus wie zoekt daar iets negatiefs achter? Maar later kwam de aap uit de mouw. Ze waren al zo vreselijk gekwetst door ons, dat ze zo ver mogelijk van Nederland weg wilden zodat ze niet meer met ons geconfronteerd hoefden te worden. En 'we hebben verder geen band met Nederland.' Ehm... 6 broers/zussen van mijn moeder, een broer en zus van mijn vader, drie kinderen, 4 kleinkinderen....

Toen mijn zus voor de tweede keer trouwde wilden ze niet komen. Nee hoor, je denkt toch niet dat we op dat koude Schiphol willen komen?

Toen mijn jongste dochter briefjes naar opa en oma stuurde, konden ze zich niet voorstellen dat dat op eigen initiatief was. Mijn ouders waren van mening dat de kinderen geen cadeautjes meer hoefden te krijgen als de kinderen niet wat meer moeite voor opa en oma deden. Mijn oudste dochter had zoiets van, nou dan toch niet? De jongste die opa en oma eigenlijk helemaal niet meer kende (was 4 bij hun vertrek) was iets uitgekookter en schreef zonder dat ik het wist een briefje een paar maanden voor haar verjaardag. Tja, dat werk je toch in de hand als opa en oma zijnde als je voorwaarden aan cadeautjes gaat stellen?

Nog even wat de 'aandoening' zou moeten zijn. Het enige wat ik kan bedenken, is dat er misschien iets verkeerd is gegaan door het overlijden van zijn eigen moeder. Mijn vader was toen 19. Maar ik heb geen idee of dat ook zo is. Wat ik wel van de zus van mijn moeder weet, is dat mijn vader al tijdens de verkeringstijd niet echt lekker viel bij bij de ouders van mijn moeder. Mijn ouders hebben ooit verteld dat mijn oma mijn vader te min vond. Hij was maar de zoon van een vuilnisman. De verkering zou daar een jaar om uit zijn geweest. Mijn tante vertelde dat het daar niets mee te maken had. Ze vonden mijn vader raar en daarom niet geschikt. Maar mijn moeder zette uiteindelijk toch door.

Tijdens onze jeugd, kon mijn vader heel goed overweg met de kindertijd tot een jaar of 12. Zodra de puberteit begon mee te spelen, dus eigen mening, boos worden, e.d., was het over met het begrip. Hij kon daar niet mee uit de voeten.

Mijn op een na oudste zus en ik hebben allebei een periode therapie gehad, de oudste is er op haar manier mee omgegaan. Tijdens de therapie werden mijn ouders uitgenodigd. Dat werd niet gewaardeerd. Waarom zou hij zich door zo'n snotneus van een psychiater de les laten lezen, hij had niets verkeerd gedaan en daarmee uit. Inmiddels zijn we 30-40 jaar verder en ik zou bijna zeggen dat wij, de kinderen natuurlijk milder zijn geworden en ook wel begrip hebben voor sommige dingen. Maar dat gaat niet zover dat ik álles wat mijn vader heeft aangericht nu van tafel kan vegen. Wat wij wel kunnen doen, is er niet meer over beginnen. Dat heb ik jaren geleden alweer ook voorgesteld. Streep eronder en op naar de toekomst. Maar zo werkte dat niet. Alles moest eerst besproken worden. Toen ik dat deed was leiden helemaal in last. Ik bleek net zo erg te zijn als mijn andere zussen. Nu zijn we opnieuw bereid om die streep te zetten, maar mijn vader wederom nog steeds niet. Tja, dan houdt het op.

Ik zal later de linken openen en bekijken. Zonder gelezen te hebben zijn onze gedachten ook wel uitgegaan naar een vorm van autisme, maar omdat veel mensen de neiging hebben om op iedereen waar de neus dwars op staat autistisch te noemen, ben ik wel voorzichtig.

Kaaskopje

Kaaskopje

12-11-2016 om 14:14

Oh ja de oom

Mijn oom was eigenlijk al communist tijdens de oorlog. Hij kwam daar toen nog niet openlijk voor uit. Hij gaf daar pas uiting aan, toen zijn moeder was overleden. Toen was hij al 29 jaar. Al met al zijn mijn oom en tante dus niet hetzelfde als mijn vader, dus kun je naar mijn gevoel de oorzaak van het gedrag van mijn vader niet bij zijn vader leggen. Hoewel je natuurlijk allemaal iets meekrijgt van het gedrag van je ouders. Ik ook.

bieb63

bieb63

12-11-2016 om 15:28

Heel triest en heel jammer

Zonder precies te weten wat er is voorgevallen en/of weet van de karakters van de betreffenden, is zoiets gewoon heel jammer en triest.
Wel is duidelijk dat je vader een stempel legt. Dat hij problemen had/heeft met je zwager is 1 ding, maar dat hij jou aangeeft niet op je bruiloft te komen, omdat zwager dan ook kwam is een tweede. Of hij nu gelijk had of niet (wbt zijn oordeel over jouw zwager), het was JOUW bruiloft. Wat dat betreft kan je hem als een narcist bestempelen: geen rekening kunnen houden met de gevoelens van een ander (jouw dus in dat geval) en dus iets voor een ander doen en je eigen ding even parkeren. Want, wat was nu belangrijker voor hem: zijn probleem met jouw zwager of jouw bruiloft (zijn dochter).

Wbt je kinderen. Ik denk dat het heel goed is hen voor te houden wat hen te wachten kan staan. Dat is belangrijk en moeten ze weten.
Anderzijds: niemand weet 100% zeker hou je ouders zouden reageren. Áls ze tóch overwegen te gaan, is dat misschien uiteindelijk goed. Ook als komen ze van een koude kermis thuis en zullen ze daar verdriet over hebben. Daar komen ze uiteindelijk wel overheen, én ze weten dan i.i.g. ook uit eigen ervaring, dat het zo is zoals het is. Als ze het niet doen, zullen ze het nooit zeker weten. En gezien de leeftijd van je ouders is de afweging om wel of niet te gaan nog maar kort. En als je ouders overlijden en ze niet zijn gegaan, zal dat, denk ik, hun hele leven blijven knagen, want ze hebben dan geen kans meer om het zelf te ervaren (óf, je weet het nooit, een opening te ervaren).
Dus ik denk dat het absoluut heel belangrijk is je kinderen voor te houden wat ze wrs kunnen verwachten. Maar mss is het uiteindelijk toch wel belangrijk dat ze het 'met eigen ogen' ervaren en daarna makkelijker een plekje te kunnen geven en het los te laten. Dat is lastiger, denk ik, als er def. geen mogelijkheid meer is, omdat je ouders zijn overleden.

Lastig.

rode krullenbol

rode krullenbol

12-11-2016 om 17:21

Mijn idee

De vraag of er van autisme of narcisme sprake is, doet er naar mijn idee eigenlijk helemaal niet zo heel erg toe. Het gaat erom een voor jou gezonde manier van omgaan ermee te vinden, zodat het storende gedrag je niet meer raakt en omlaag haalt.

Ad Hombre

Ad Hombre

12-11-2016 om 17:31

Soms weet je best zinnige dingen te zeggen he?

rode krullenbol

rode krullenbol

12-11-2016 om 17:35

Wie weet ...

nog wel vaker dan "soms"!

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.