Relaties Relaties

Relaties

Ms. Simone

Ms. Simone

07-11-2016 om 00:13

Help, (bijna) ex wil mij uit huis en voert de druk op


Paddington

Paddington

01-12-2016 om 07:59

Anders

Houdt daarbij ook rekening dat hij een heel ander persoon is dan jij bent. Jij gaat ervan uit dat hij net als jij ermee leeft dat de gesprekken zijn geweest. Dat is blijkbaar nu niet het geval, wat niet meteen hoeft in te houden dat het hem niet interesseert. Daarbij komt dat als jij het aan hem verteld het gekleurd is met jouw interpretatie.

Mijn vriend vraagt aan zijn ex ook weinig als het om zijn kinderen gaat. Hij neemt wel regelmatig contact op met school en hulpverleners om van hun een verslag te horen. Dit weet zijn ex niet, krijgt ze ook niets over te horen, waardoor hij ook altijd te horen krijgt niet betrokken te zijn.

Ms. Simone

Ms. Simone

01-12-2016 om 08:46

Voorbeelden

@Paddington. Ik gaf deze voorbeelden om aan te geven dat ex vooral bezig is met zichzelf. Hij had zelf bij die gesprekken aanwezig kunnen zijn, maar koos ervoor dat niet te doen (of kon het niet aan) en vraagt er vervolgens ook niets over.

Ik zal het je nog sterker vertellen: zoon zit sinds de meivakantie op een andere school. Ex is daar nog nooit geweest, heeft nooit met de juf gesproken, weet haar naam waarschijnlijk niet eens.
Het hele traject van VO-school uitzoeken voor dochter, waar zij het nu gelukkig enorm naar haar zin heeft. Zelfde verhaal. Sprak ik ex in de aanloop van mentorspreekavond aan de telefoon en wilde voorzichtig checken of hij van dat gesprek op de hoogte was (en mogelijk mee wilde) komt hij met een verhaal over dat hij teveel mail kreeg van de school van dochter, dus dat hij die meldingen heeft uitgezet.

Vervolgens gaat het gesprek verder over zijn strijd met de buren, waarvoor hij buurtbemiddeling wilde inschakelen. Met hen heeft hij op de avond van het mentorgesprek een afspraak gepland, dat is zijn prioriteit.

Ms. Simone

Ms. Simone

01-12-2016 om 09:44

Gedane zaken

Hoe het zo heeft kunnen lopen, stoornis of niet, verdrietig is het wel, pijnlijk confronterend en moeilijk te accepteren. Ben dus toch heel veel bezig met naverteren en kijken of ik met ervaringen en advies van anderen mijn voordeel kan doen.

Paddington

Paddington

01-12-2016 om 10:03

Ik snap je

maar alles is relatief.

Natuurlijk kan het zijn dat hij echt geen interesse heeft, maar het kan ook anders liggen.

Laatst sprak ik iemand, een volwassen vrouw met gescheiden ouders. Zij had op een gegeven moment een gesprek gehad met haar vader. Zij vond dat hij er nooit was voor haar. Dat hij zich niet interesseerde voor haar. Hij gaf aan dat hij expres een stap terug had gedaan om te zorgen dat er rust was. Hij had zichzelf dus weggecijferd voor de rust van zijn kinderen.

Nu zeg ik niet dat het zo is bij jou en je ex-partner. Het enige dat ik aangeef is dat zijn houding een andere oorzaak kan hebben dan desinteresse. Vul geen dingen in die je niet weet. Misschien is die ruzie met zijn buren wel zo erg dat hij er wakker van ligt en het zijn hele leven beïnvloed.

Kijk voor de lol eens naar een programma als de Rijdende Rechter. Laatst een hele discussie over een paar centimeter grond. Eerst hoor je het ene verhaal. Een buurman die zomaar een schuur een halve meter op de grond van de andere buurman heeft gezet. Daarin kun je meegaan hoe asociaal en brutaal het wel niet is. Als je dan het hele verhaal hoort krijg je ineens een heel ander beeld.

Daarom mijn advies. Denk niet de beweegredenen van vader te kennen. Het kan zomaar iets heel anders zijn. Zorg dat jou stukje is geregeld. Dus dat je hem de informatie blijft geven, hem blijft uitnodigen voor het bijwonen van gesprekken.

Ms. Simone

Ms. Simone

01-12-2016 om 10:34

Buren

@Paddington. Wat betreft de buren: dat zijn ook (nog) mijn buren en ik heb er nog meer last van gehaddan ex, want de kinderen en ik wonen nog in het huis en zijn daar meer aanwezig dan hij. Sterker nog: ik Ben er zelf aan de deur geweest vanwege overlast.

Waar het op neer komt is dat ex een confrontatie heeft gezocht met hen, wat is uitgelopen op een handgemeen. Vervolgens heeft hij ervoor gekozen om die afspraak met buurtbemiddeling juist op de avond van het mentor gesprek te maken. Het gaat mij erom dat hij keer op keer toont dat zijn prioriteit of aandacht niet bij de kinderen ligt. Ik heb ook gedacht en dat denk ik nog steeds, dat ex het (op een dieper niveau) allemaal niet aankan. Maar dat maakt mijn eenzaamheid hierin niet minder en het blijft nog steeds zeer moeilijk te verteren.

Ik denk ook dat jij het je niet goed kan voorstellen (en da's maar goed ook) en de voorbeelden zijn slechts indicaties voor mij.

Sally MacLennane

Sally MacLennane

01-12-2016 om 11:13

Ms. Simone

Voor wat het waard is: ik herken veel in wat je schrijft. En ja, het is een soort onvermogen.

Paddington

Paddington

01-12-2016 om 11:25

Ik kan het mij

heel goed voorstellen. Als jij zou weten wat er allemaal in mijn leven speelt en heeft gespeeld dan snap je ook beter dat ik heel goed weet waar ik over praat.

Ik lees dat jij allerlei dingen invult voor je partner. Dat begrijp ik, dat is heel menselijk.

'en de voorbeelden zijn slechts indicaties voor mij.' Daarin geef je dus aan dat jij allerlei aannames doet over zijn beweegredenen. Prima als jij dat voor jezelf doet en dat bespreekt met je vriendinnen, maar ga er niet naar handelen. Het blijven aannames, wees je dat bewust.

Heeft hij bijvoorbeeld er echt bewust voor gekozen om die afspraak dan te plannen, of heeft hij gewoon niet aan die mentorafspraak gedacht? Natuurlijk heb jij dan het idee dat hij dat andere gesprek wel kan verzetten, want het gesprek op school is veel belangrijker. Voor jou is dat zo, dat is jouw waarheid (ik zou er hetzelfde over denken). Voor hem heeft dat andere gesprek prioriteit, wat dan ook de reden is. Dat is zijn waarheid. Ligt zijn prioriteit ergens anders, oh vast. Dat betekent niet dat hij geen interesse heeft in de kinderen. Je kunt hem niet veranderen en je zult de situatie dus moeten accepteren. Je zult ook met hem moeten samenwerken, jullie blijven immers samen ouder. Zie hem als een lastige collega waarmee je moet samenwerken.

Helaas kan ik het mij heel goed voorstellen. Ik ben door schade en schande wijzer geworden. Veel dingen zijn niet wat het lijkt en ons brein heeft nu eenmaal de behoefte om gaten in te vullen met ons eigen perceptie.

Ik hoop dat het jou lukt om deze vervelende situatie in goede banen te leiden.

Paddington

Paddington

01-12-2016 om 11:29

Misschien een voorbeeld

om je te laten zien dat ik weet wat jij doormaakt.

Een tijdje geleden was er mentoravond bij mijn dochter op school. Mijn ex had hiervoor de uitnodiging ontvangen en deze doorgestuurd naar mij. Hij was er dus van op de hoogte.

Op die avond was hij niet aanwezig. Later hoorde ik dat hij die bewuste avond op de school zat van de dochter van zijn vriendin.

Reactie

Het is best voor te stellen dat je man tijdens een pap-dag zo geïrriteerd was op de overlast van de buren omdat hij er zelf veel last van had maar ook zijn kinderen ( en jij) . Zodanig dat hij om de kinderen te behoeden, in actie is gekomen daar hij die avond aanwezig was. Zo voorkwam hij ook dat jij in actie moest komen.
Hij wilde waarschijnlijk dat het eens afgelopen was en heeft zodoende op de eerste de beste aanbod van de buurtbemiddelaar ja gezegd. Op zo'n moment staat je hoofd niet naar een afspraak met de mentor. Op zo'n moment wil je dat het stopt, dat je kinderen zich veilig voelen.
Dat jij al vaker last hebtvan de buren, betekent niet dat hij dat moet/ kan negeren. Juist in deze fase Heeft hij ook een korter lontje.
Het beschermende in een man komt dan sterk naar boven. Jij bent gefocused op schoolse zaken en hij op de veiligheid thuis. (De plek waar hij straks wenst te wonen.)
Dus geen desinteresse maar geval prioriteit.

Ms. Simone

Ms. Simone

01-12-2016 om 12:16

Exit buren

Paddington en Flanagan. Ik wil het gedoe met de buren maar laten voor wat het is, ik weet wat er gezegd en gedaan is en in welke volgorde. Het maakt ook niet zoveel meer uit, dat is geweest. Natuurlijk realiseer ik me ten volle dat ik heel veel voor ex/vader invul, dat heb ik altijd gedaan en ook meestal in positieve zin (self serving bias).

Waar ik heen wil, maar niet met zoveel woorden durf te zeggen is dat ik heel lang niet heb kunnen/willen zien/voelen wat er met ex aan de hand is en dat ik vrees voor de gevolgen voor de kinderen.

Ik snap het

Ms. Simone, ik snap je gevoel zoals verwoord in je laatste alinea van #71 maar al te goed. Als (ex)partner en moeder voel je dondersgoed wanneer de interesse echt is en wanneer niet. Ik denk dat de realiteit is da je ex totaal niet met jullie bezig is, maar mer zichzelf. Mijn ongevraagd advies aan jou zou zijn om ook niets meer van hem te verwachten, want je raakt alleen maar verder teleurgesteld. Hij is niet meer de familieman, maar gaat voor zichzelf, zijn truus en dat is het dan. Jullie kinderen horen nou bij de 'afdeling-jij' en daar wil hij nu niets mee.
Het is voor jullie kinderen te hopen dat hij zich hierin nog bezint, maar er zijn ook mannen die verdergaan en niet meer omkijken. Niet meer echt omkijken.
Je schrijft over de kerstplannen met truus. Wordt het zwaar? Het is ook een k&*( maand...

Hou je haaks, sterke vrouw

Ms. Simone

Ms. Simone

01-12-2016 om 18:37

Kerst

In eerste instantie was onze afspraak dat ex in de eerste week van de kerstvakantie, vanaf tweede kerstdag tot oudjaar met de kinderen in (ons) huis zou zijn. Een maand geleden veranderde dat vanuit ex in: Truus komt er die hele week ook bij. Dit zorgde voor de hele kettingreactie die aan herbegin van het draad staat. Vervolgens veranderde dit in het plan om dan een huisje te huren, zodat hij, Truus en de kinderen daar Kerst konden vieren. Dat moet hij dan maar doen had ik gezegd.

Ik moet dat allemaal nog maar zien, maar houd mijn mond tegenover kinderen en ex.

Misschien is dat ook maar het beste, zo

Ja, ik las het terug. Wat ontzettend bikkelhard voor jou. Maar ook voor jullie kinderen.
Je kunt niet verhinderen dat hij een paar dagen met de kinderen weg gaat en iemand meeneemt. Maar het is wel van een ongekende horkerigheid. Ik zou dáár mijn conclusies uit trekken. Huil uit, scheld hem in gedachten de huid vol (heb je alle reden toe), laat hem vallen als een baksteen, maar hou intussenvooral jezelf en je kinderen in de gaten. Wat vinden zij ervan om een paar dagen met een voor hen wildvreemde in een huisje te zitten? Ik weet niet hoe oud je kinderen zijn, maar misschien keert de wal het schip vanzelf. Omdat zíj afhaken bij hun vader. Kinderen willen niet graag hun toch al parttime vader ook nog eens moeten delen. Zeker niet in deze fase, waarin alles nog rauw en pijnlijk is. Daar heb jij niets aan, maar ze zijn niet gek. De meeste kinderen moeten weinig hebben van een nieuwe partner die op zo'n onnadenkende en gevoelloze manier door hun strot wordt geduwd. En terecht. Het is van een ouder ontzettend egoïstisch en dom om het zo te doen. En onnodig pijnlijk voor jou. Dat verdien je niet.

Ms. Simone

Ms. Simone

01-12-2016 om 19:36

Verdenkingen

Ik verdenk ex ervan dat dit een poging is geweest mij te manipuleren, dat hij gedacht heeft dat ik wel in zou binden en hem toch zijn zin zou laten doordrukken.
Met de kinderen heeft hij hierover niets overlegd, maar hij heeft ook geen boodschap aan wat zij hiervan vinden of hoe zij zich (hierover) voelen.

Ms. Simone

Ms. Simone

01-12-2016 om 19:59

De kinderen

De kinderen spreken zich er niet zo over uit. Zoon (10-) zegt wel zin te hebben in vakantie met papa. Realiseert zich denk ik niet dat ik er niet bij zal zijn, of kan zich er niet zo goed een voorstelling van maken.
Dochter (12) heeft eerder tegen mij gezegd dat de band met haar vader niet erg sterk is en nu ook beschadigd. Zij had veel eerder al signalen opgemerkt en het gevoel gehad dat het niet goed zat tussen haar vader en mij. Zij heeft een jaar geleden (of zo) al aan mij gevraagd of haar vader misschien een ander had. Nu weet ze dat haar intuïtie daarover klopte, wat ze zelf "ergens een opluchting" heeft genoemd.

Ms. Simone

Ms. Simone

02-12-2016 om 10:12

Theorie

Mijn theorie is nu dat ex wel oppervlakkig interesse in de kinderen toont: kijkt naar de cijfers, gaat ervan uit dat ze goed presteren, op school, met sport, wil dat ze sterk(er) en zelfstandig(er) zijn. Maar met wat hen bezighoudt, hoe zij zich voelen en vooral als zij zich minder goed in hun vel, eenzaam en verdrietig voelen kan hij niks.

Voor hem makkelijker

Dat moeilijke deel, de emoties enzo, laat hij aan jou. Maar was dat niet altijd al zo? Je schreef eerder dat je vermoedt dat je man een stoornis heeft, juist op dit gebied.
Maar stoornis of niet, jullie kinderen hebben óók emotionele ondersteuning nodig. Net als alle kinderen. En zij zullen gaan ontdekken dat ze die wel bij jou, maar niet bij hun vader vinden. Toen jullie nog samen waren, waren het communicerende vaten, maar nu niet meer. Dat zal een harde ontdekking voor ze zijn, maar jij ziet de bui in elk geval al hangen.

Probeer je te concentreren op jezelf, wees goed en lief voor jezelf. Je ex zorgt niet meer voor jou, zit je in de weg, walst over je heen. Laat hem achter je. Scherm zo goed mogelijk je eigen gezin af (en dat lukt je goed!) en laat hem zijn eigen klus klaren.
What goes around, comes around. Hij zal waardevolle zaken verliezen op deze manier, maar dat is niet jouw zorg. Jouw zorg is om staande te blijven in dit geweld. Dat kun je!

Ms. Simone

Ms. Simone

02-12-2016 om 11:47

Theorie

Ja Moederziel, het was altijd al zo. Ik wilde nog meer schrijven over mijn theorie, maar laat het zo, want ik moet me inderdaad concentreren op mezelf.
Vanavond vertrek ik weer voor een weekend naar mijn ouders, waar ik niet hoef te zorgen, maar verzorgd word

Niet alleen aan jezelf

'Mijn theorie is nu dat ex wel oppervlakkig interesse in de kinderen toont: kijkt naar de cijfers, gaat ervan uit dat ze goed presteren, op school, met sport, wil dat ze sterk(er) en zelfstandig(er) zijn. Maar met wat hen bezighoudt, hoe zij zich voelen en vooral als zij zich minder goed in hun vel, eenzaam en verdrietig voelen kan hij niks.'
Ik geloof dat het Paddington was die je bij herhaling waarschuwde om je niet teveel te verdiepen in je ex. Je ex is voorbij, is je ex. Jij hebt een bepaald beeld van wat een vader zou moeten zijn/doen en dat doet hij niet, zeker na een scheiding zal hij zich niets meer gelegen laten liggen aan zijn ex. Wat hij denkt of voelt, daar heb je eigenlijk helemaal niets mee te maken. Hij hoeft ook neit emer te doen wat ij wil dat hij doet.
Wat betreft de kinderen: het genoegen moet niet zijn dat zij niet graag met hun vader (en Truus) kerst willen vieren, maar dat zij ermee om kunnen gaan en daar ben ij verantwoordelijk voor. Dat hoef je je ex niet in de schoenen te schuiven dat is simpelweg de concentratie die ouderschap van je vraagt.
Nu zul je denken: maar waarom hoeft hij dat dan niet? Op it moment zit jij nog vast aan de kinderen, maar je eet niet hoe hij zich zou ontwikkelen als de zorg voor de kinderen op zijn schouders zou komen te liggen. Hij heeft nu niet de kans of de noodzaak om zelf alles op te lossen, sterker nog, als hij zich ermee wil bemoeien dan komt hij jou tegen en dat is op dit moment een gepasseerd station.
Verspreid je eigen onvrede niet verder, zeker niet over de kinderen heen. Als zij het ergens moeilijk mee hebben, dan help je ze om daarmee om te gaan, in plaats an bevestiging te zien van je eigen onvrede. Zij hebben hun vader niet uitgekozen, dat heb jij gedaan. Dus de gevolgen daaraan, daar ben je ook zelf verantwoordelijk voor. Je kunt hem niet uitpoetsen.
Uit ervaring weet ik dat de manier waarop kinderen naar ouders kijken in de loop van hun leven sterk verandert. zowel vader als moeder. Het kan best zijnd at zij op eeng egeen moment de grenzen ontdekken van hun vader, vader is niet degene die zijn voor ideale vader hadden gehouden. Vader is een gewoon mens, vader is een moeilijk mens, vader is nu gelukkig, of ongelukkig, ze zullen het allemaal wel ontdekken, er vragen bij hebben en ermee om leren gaan. Als je ze maar de kans geeft om dat eerlijk en oprecht, en zonder jouw last te doen.

Tsjor

Ms. Simone

Ms. Simone

02-12-2016 om 21:56

Tsjor

Ik Ben het inderdaad met je eens dat ik mij (meer) moet concentreren op mezelf, daarom schreef ik dat ook in #79

Daarnaast heb je het over "mijn" beeld van wat een vader zou moeten zijn/doen. Met opvattingen over ouderschap (dus ook vaderschap) werd ik vorige week geconfronteerd toen ik het concept ouderschapsplan zwart op wit voor me had, dat blijkt niet slechts mijn beeld te zijn.

Vervolgens ga je in een moeite verder over ex en dat hij zich na de scheiding niets meer van mij aan hoeft te trekken en niet meer hoeft te doen wat ik wil(?). Moet er bijna om lachen, zo groot is dit misverstand. Vóór de scheiding was dat ook al het geval. En zijn vaderschap of betrokkenheid bij (de opvoeding van) de kinderen, hangen niet af van wat ík al of niet wil, daar heb ik geen enkele invloed op. Daarover spreek ik wél mijn teleurstelling uit, dat deel ik dus hier en bij mijn familie.

Of de kinderen al of niet plezier gaan hebben met Kerst met vader en Truus, dat weet ik niet, dat hoop ik wel en dat heb ik ze ook gezegd. Mijn "dat moet ik allemaal nog maar zien", slaat ook niet op hun eventuele plezier met Kerst maar op het plan van ex om een huisje te gaan huren.

Begrijp niet helemaal waar je "waarom hoeft hij dat dan niet?" op slaat, maar neem, vanwege je vervolg aan, dat je het over de zorg voor de kinderen hebt. Jij hebt de indruk dat hij zich daar mee wil bemoeien en dat hij mij dan "tegen komt". Niets is minder waar: bemoeide hij zich daar maar mee!

Ik "verspreid mijn onvrede ook niet (verder) over de kinderen heen" en wil hun vader ook niet "uitpoetsen". Ik heb vorige maand duidelijk aangegeven wasr mijn grens is overschreden, toen was ik heel boos en verdrietig. De kinderenn mogen ook vrij veel zelf aan hun vader ontdekken, maar niet alles en daar komen we asn bij mijn vrees, die tussen de regels van deze draad te lezen zijn. Ik weet niet wat je bedoelt met mijn "last", maar neem aan dat je mijn vrees bedoelt.

Je verwachtingen

Je verwacht wel een boel, bijvoorbeeld dat hij meegaat naar een gesprek, dat hij daarna geïnteresseerd is in de afloop van het gesprek etc. etc. Als hij mee zou gaan naar zo'n gesprek, dan zou hij jou daar toch tegenkomen? Letterlijk in levende lijve? Maar hij komt jou ook tegen in wat je van hem veerwacht dat hij doet. Niet direkt, maar achteraf in de vorm van de verwijten (hij had moeten vragen naar de afloop van het gesprek).
Daarachter schuilt wellicht een bepaalde visie op om hoe om te gaan met een kind met problemen. Het zou kunnen zijn dat die visies verschillen, zonder dat er ooit onderling over gesproken is. Veel scheidingen hebben te maken met kinderen met problemen en verschil in visie op hoe hiermee om te gaan.
'Daarover spreek ik wél mijn teleurstelling uit, dat deel ik dus hier en bij mijn familie.' Dat is het voordeel van scheiden: dan kun je de teleurstelling al voorbij zijn en de conclusie al getrokken hebben: wat ik verwacht zit er niet in. Het misverstand is dat mensen denken dat ze dat na de scheiding alsnog kunnen regelen via een ouderschapsplan en afspraken, desnoods afgedwongen bij de rechter. Maar het verandert niets: wat er niet in zat vóór de scheiding zit er ook niet in na de scheiding. Die conclusie is de basis van je scheiding. Het enige wat je daarna kunt doen is dat je jezelf na de scheiding die teleurstelling bespaart en je realiseert dat er nu geen gezamenlijke verantwoordelijkheid meer is, maar dat het erop aan komt hoe jij zelf, alleen, als ouder hiermee om gaat. Jij bent verantwoordelijk voor je eigen aandeel, niet meer voor het aandeel van de andere ouder.
' De kinderenn mogen ook vrij veel zelf aan hun vader ontdekken, maar niet alles en daar komen we asn bij mijn vrees, die tussen de regels van deze draad te lezen zijn. Ik weet niet wat je bedoelt met mijn "last", maar neem aan dat je mijn vrees bedoelt.' Je wil vader niet uitpoetsen, maar dus wel een deel van vader en daarom wil jij gaan over de relatie tussen vader en kinderen. Om je kinderen te beschermen.
Dat is een muizenis in je hoofd die je eruit moet halen, want het maakt dat jij als een kloek bovenop alles wil zitten, zogenaamd om de kinderen te beschermen tegen een deel van vader wat ze volgens jou niet mogen leren kennen. Dit is de werkelijkheid: ondertussen had je dochter van 12 al eerder dan jij gedacht, dat vader wellicht een relatie had. Dat heeft ze zelf geconcludeerd, op basis van allerlei signalen die ze zelf gezien heeft. los van jou. Ze heeft ook bedacht dat ze dat wel even kan vragen aan je, maar verder niet bespreken, ook geen ruzie over gaat maken met vader of iets dergelijks. Ze heeft bedacht dat ze het wel afwacht, of zoiets.
Met andere woorden: kinderen 'weten' of denken op basis van hun wijze van kijken en ervaren ook van alles, waar niemand gelukkig enige controle over heeft. Zo bedenken zijn ook van alles over hun ouders. De ervaringen van kinderen met ouders veranderen: als ze klein zijn is vader een held en moeder lief; in de puberteit is vader een sukkel en moeder een heks; als ze zelf zelfstandig wonen worden kinderen milder, realiseren ze zich dat ze alle fouten die hun ouders (ook moeders!) maken ook zelf kunnen maken, en hopen ze dat ze de goede dingen ook zelf zullen gaan doen.
Je dochter is 12. zij staat aan het begin van het ontdekken wat verliefdheid, seksualiteit, relaties etc zal gaan betekenen voor haar. De ontdekking dat haar vader een vriendin heeft is schokkend, natuurlijk. Het is juist nu hele belangrijk om het gesprek met haar daarover open te houden, want het kan zomaar zijn dat zij dadelijk een keer een vriendje (of vriendin) krijgt, waar ze verliefd op is, en dat dan die verliefdheid over is, of die relatie uitgaat. Ze kan nu van jou de middelen krijgen om te leren hoe je daarmee omgaat. De ander verketteren, geen kontakt meer mee willen hebben, is niet de beste manier, hoewel het voor een meisje van 12, op de grens van kind en puber zijn, wel een logische reactie is. Voor haar toekomst is het beter dat ze leert dat 'wie zonder zonde is de eerste steen mag werpen', oftewel: veroordeel niemand voor dingen die je mogelijk zelf ook zou kunnen doen; dat je teleurgesteld kunt zijn over iets wat eindig blijkt te zijn, maar blij kunt zijn met het goede dat je hebt gekregen; dat je blij kunt zijn met het geluk van een ander, ook al blijkt dat geluk niet bij jou te liggen; dat je verdrietig daarover kunt zijn, maar dat is verdriet dat je zelf kunt dragen etc. etc. Zo'n gesprek hoedt niet direkt over haar vader te gaan, het kan ook als je programma's kijkt als GTST of de verwikkelingen volgt rond presidentskandidaten en prinsen die er een liefdesleven buiten het huwelijk op na blijken te houden. Misschien zijn de liefdesbrieven van Mitterand wel een goed cadeau voor haar, wellicht niet nu, maar later.
Mijn pleidooi is dus niet dat je naar jezelf moet kijken, mijn pleidooi is dat je naar je kinderen kijkt: wat hebben zij nodig om op te groeien, wat is er nodig voor hun toekomst, wetende dat hun leven niet gevuld zal zijn met sprookjes, maar met het echte leven.

Tsjor

mirreke

mirreke

04-12-2016 om 15:35

tsjor...

Wat een mooi pleidooi...!

Ms. Simone

Ms. Simone

05-12-2016 om 23:59

Tsjor

Had een heel puntsgewijs antwoord getypt en wilde als slot nog een url toevoegen, was mijn hele stuk verdwenen.
Net als ikzelf ooit bijna:

https://het.verdwenenzelf.nl/

Probeer het een andere keer weer.

Paddington

Paddington

06-12-2016 om 07:58

Ms. Simone

Wat wil je met de url zeggen? Dat jouw ex-partner voor jou een slechte partner was, was mij al duidelijk geworden. Ik heb ook zo'n geval rondlopen. We zijn nu bijna 5 jaar uit elkaar en ik kan zeggen dat ik mezelf heb hervonden. Zoals mensen in mijn omgeving hebben aangegeven, ik straal nu een bepaalde rust en kracht uit.

Voor jou is het heel belangrijk om aan jezelf te werken, jezelf weer te vinden, maar dat geldt voor jou. Ik zeg niet dat de vrees die jij hebt ongegrond is. Het enige wat wel belangrijk is om je te realiseren is dat het jouw angst is. Niet die van je kinderen. Je kinderen hebben het al moeilijk genoeg, ze jouw angsten erbij geven maakt het alleen maar nog zwaarder. Ze hebben er veel meer aan als jij ze leert opkomen voor zichzelf. Dat zij hun grenzen leren bewaken. Natuurlijk zal dat met vallen en opstaan gaan.

Mijn dochter is nu bijna 15. Is heel lang heel erg bang voor haar vader geweest. Ondanks haar angst heb ik haar altijd gestimuleerd om naar haar vader te gaan. Ik heb haar telefoonnummers uit haar hoofd laten leren, zodat ze altijd uit het huis van haar vader kon weglopen en mij kon bellen om haar op te halen, zelfs als ze haar telefoon niet mee kon nemen. Nu heeft ze haar weg gevonden om met haar vader om te gaan. Dit gaat met ups en downs. Ze geeft zelf aan dat het een verschil is van dag en nacht bij haar beide ouders. Verder merk ik aan haar dat ze steeds meer ontdekt hoe haar vader is. Dat is haar proces.
Vorige keer gaf ze heel duidelijk aan dat ze het erg fijn vindt dat ik haar nooit, op geen enkele manier het gevoel heb gegeven dat zij niet van haar vader mag houden, niet naar hem toe mag of überhaupt moet kiezen tussen ons. Ze is een heerlijke meid die zich niet snel uit het veld laat slaan. Komt heel zelfverzekerd over en staat haar mannetje. Wij kunnen over van alles praten. Ook over de dingen waar ze tegenaan loopt bij haar vader. Ik geef haar advies. Ze weet ook dat ik niet met haar vader over dat soort dingen praat. Voor mij is het namelijk beter om het contact tussen ons heel zakelijk te houden.

Natuurlijk heb ik niet hetzelfde meegemaakt als jij en is mijn pijn niet dezelfde pijn, maar ik begrijp je wel. Ik snap wat jouw angst is. Dat verandert het feit niet dat je de situatie zult moeten accepteren. Hij blijft de vader van je kinderen, je kunt hem niet wegpoetsen, je kunt ook niet een deel van hem wegpoetsen. Wat je wel kunt doen is je kinderen helpen hoe zij met het moeilijke deel van papa kunnen omgaan. Je kunt ze daarin coachen, leren hun grenzen te bewaken. De kinderen hebben hun eigen proces waar ze doorheen gaan. Deze is niet gelijk aan die van jou. Dat laatste is belangrijk om te beseffen.

Ms. Simone

Ms. Simone

06-12-2016 om 09:47

Paddington

Dank je voor je reactie, hieruit krijg ik het idee dat wij elkaar toch goed begrijpen. Wat je zegt over mijn proces en dat van de kinderen zie ik zelf ook en dat is waarom ik stelde dat ik me op mezelf wil concentreren om, zoals jij, rust en kracht te vinden.

Gelukkig zijn mijn kinderen niet bang voor hun vader en ik ook niet.

Het begon mij pas een paar weken terug duidelijk(er) te worden waar ik in gezeten heb. Die realisatie en de verwerking is inderdaad ook onderdeel van míjn proces, waar ik de kinderen geen deelgenoot van maak, vandaar (o.a.) mijn postings hier.

Dochter heeft gelukkig erg veel inzicht in sociale processen en heeft, naast de gesprekken die wij voeren, gelukkig ook veel aan leeftijdsgenoten, die soms in vergelijkbare situaties zitten.
Voor zoon ligt dit, mede vanwege zijn stoornis(sen), helaas een stuk ingewikkelder, maar ook hij maakt een enorme ontwikkeling door.

Ms. Simone

Ms. Simone

07-12-2016 om 12:04

Opgelucht

Ik ben trouwens opgelucht dat ex inderdaad voor een midweek een huisje heeft kunnen huren tussen Kerst en oudjaar. Ook is hij vanaf mijn "uitbarsting" weer slechts om het weekend in huis om met de kinderen te zijn en hebben wij elkaar, weliswaar kort, weer rustig tegemoet kunnen treden.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.