Relaties Relaties

Relaties

Hel, deel 2 - vervolg Help, zit muurvast!


hmm

Waarom heb jij contact met een jeugdvriend (ook nog eens de beste) van je man? Ik zou daar terughoudend in zijn. Laat je man vooral ook zijn eigen vrienden houden en hen kunnen vertellen wat hij wil wanneer hij dat wil. Je hebt toch vast wel je eigen vrienden en familie waar je met jouw verhaal terecht kunt?

filalu

filalu

12-12-2016 om 21:02

Geen wifi geen ramp

Het is toch geen ramp dat je man nog geen wifi heeft. Ik denk dat je kinderen hun vader wel duidelijk hebben gemaakt dat ze het graag hebben en dat het o.a. handig is bij huiswerk. Totdat het er is kunnen er vast tijdelijke oplossingen gevonden worden. In mijn ogen echt niet iets waartegen de kinderen beschermt moeten worden.

Dus al helemaal niet nodig om van jezelf te walgen.

Angela67

Angela67

12-12-2016 om 21:22

netwerk

dat netwerk hier is erg relevant voor huiswerk maken. Tuurlijk kan je dingen offline doen maar het is echt helaas een erg geïntegreerd geheel.
gr Angela

Bijna dagelijks contact

Is dat niet een bijdrage aan die onrust dat door je lijf giert. Is het mogelijk dt sommige besprekingen / zaken een dag of twee later besproken kunnen worden. Hoe belangrijk zijn de telefoontjes. Bel en laat je niet bellen voor kleine wissewasjes.

Het heeft toch geen zin om kinderen naar hun vader te sturen als ze zelf niet willen. Rooster of geen rooster, als ze niet open staan voor een avond met vader zal die avond ook gespannen verlopen. Het lijkt mij nog te vroeg, als ze niet willen. Geef het wat tijd voor de kinderen hun vader weer vertrouwen en wel bij hem langs willen komen.

Stuur ze niet naar vader als jij doodmoe bent. Als jij doodmoe en leeg bent en vroeg naar bed wilt, verplicht ze dan niet te moeten. Laat ze zelf hun vader bellen wanneer ze teveel huiswerk hebben en het bv niet goed schikt. Of ze spreken alleen af bij hem te gaan eten maar komen daarna thuis voor de opdrachten op hun pc.
Dus als de pubers hun vrienden kunnen appen, kunnen ze ook met hun vader afspreken of ze alleen komen eten of langer blijven.
Het zijn ook mensen.
Zennnnn in, zennnnn uit

filalu

filalu

12-12-2016 om 22:27

Angela67

Hier ook hoor. Zonder internet kan niet al het huiswerk gemaakt worden. Gelukkig zitten de kinderen niet het hele weekend aan het huiswerk. Voor een paar uurtjes huiswerk zouden ze hier naar de bieb kunnen gaan of naar vrienden.

moederziel

moederziel

12-12-2016 om 22:38 Topicstarter

Jeugdvriend

Ik snap de post over de jeugdvriend niet. Het is ook voor mij een dierbare vriend, die al jaren in het buitenland woont. Ik had hem al een tijd niet gesproken. Waarom zou ik daar terughoudend in moeten zijn? Ik vind het juist heel plezierig om hem te kunnen spreken.

moederziel

moederziel

12-12-2016 om 22:40 Topicstarter

Kinderen

Dank voor al jullie praktische oplossingen. De kern van de aarzeling bij de kinderen ligt er natuurlijk in dat ze niet meer goed weten wat ze aan man hebben. Huiswerk is dan een handige smoes.

Victoria

Victoria

12-12-2016 om 23:54

Herkenbaar

Heel herkenbaar, Moederziel.
Moeilijk om toe te moeten kijken dat je ex (want al ben je nog niet gescheiden, het is je ex-man) het nogal af laat weten.
Wat je zal helpen is zo min mogelijk contact hebben met hem. Stop met het dagelijkse contact. Zeg/App hem dat je alleen nog over zakelijke dingen en de kinderen contact wilt hebben en verder niet. Ik vond dit heel moeilijk, maar het heeft me echt geholpen. Je kunt hem dan loslaten.
En voor hem is dan duidelijk dat jij de keuze maakt om afstand te houden. Hij is niet meer diegene waar je ooit verliefd op was en van hield. Hij heeft de keuze gemaakt om weg te gaan. Nu zal hij daarvan de consequenties moeten dragen. Eén daarvan is niet meer dat vertrouwde, vriendschappelijke contact met jou. Dat heeft hij verspeeld met zijn vreemd gaan en liegen. Het is niet nodig beschikbaar voor hem te blijven, want hij is zelf allang niet meer beschikbaar voor jou.

Ik heb tegen mijn ex gezegd dat ik niet bevriend kan zijn met iemand die vreemd gaat en liegt, en dat begreep hij ook. Hij hoopte dat alles zo zou blijven als het was tussen ons, dat we alleen zouden scheiden. Maar zo werkt het natuurlijk niet. Het doet pijn, maar de afstand heeft me geholpen de realiteit te accepteren. Maar die helse feestdagen....Heb net een paar flinke tranen gelaten. De kinderen liggen te bed, de hond ligt lekker te soezen, de kerstboomlichtjes branden (heb expres een enorme kerstboom gekocht), maar ik zit hier wel alleen. Toch kan ik mezelf al snel een schop geven. Liever alleen dan met iemand die liegt en bedriegt en juist wegvlucht voor de realiteit.

En geef Truus niet de schuld. Je ex is de schuldige partij. Hij is dit aangegaan, hij is vervolgens weggegaan bij jou. Truus is echt niet belangrijk. hij gebruikt haar alleen als vlucht.

jeugdvriend

Omdat het voor je ex misschien ook wel prettig is om nog wat vrienden te houden die niet al zijn 'voorbewerkt'. Het verhaal van je ex is een (heel) ander verhaal dan het jouwe. Hij zal dat op enig moment ook willen delen met anderen. Dat kan lastig worden als al die anderen jouw kant al kennen.

Ik snap best dat vrienden op een gegeven moment gemeenschappelijk worden, maar toch. Laat er ook wat over voor je ex, wil ik maar zeggen.

Ff zo

Ff zo

13-12-2016 om 08:33

Veelzeggend

Ik vind het op zich ook wel weer veelzeggend en herkenbaar dat man (net als mijn man) zelfs niet met zo'n goede vriend over zijn relationele problemen spreekt. Het kan zijn dat hij het met een andere vriend besproken heeft. Maar misschien ook niet (net zoals die van mij).

Ik heb vaker gezegd: besprak je het maar met anderen (hij vindt het niet prettig dat ik het wel met vriendinnen bespreek), want dan zou je jouw ideeën over mij en onze relatie wat kunnen toetsen aan de buitenwereld. Door er met niemand over te praten (behalve misschien een Truus met eigenbelang die het gezin niet kent) blijft man daardoor fijn in zijn eigen denkbeelden ronddraaien en vastzitten.

Dus zeker als vrouw normaal ook zelf contact heeft met zo'n vriend, vind ik het niet heel raar dat ze nu contact opneemt.

Nb In deze situatie is het denk ik veel te laat om nog iets bij te sturen, maar in een vroeger stadium had een dergelijk gesprek mogelijk kunnen helpen.

moederziel

moederziel

13-12-2016 om 12:44 Topicstarter

Probleem jeugdvriend....

is opgelost.
Gealarmeerd door mijn berichtje heeft jeugdvriend contact gezocht met moederziel-man. Zij spreken elkaar deze week nog. Ik heb jeugdvriend laten weten dat ik daar niet tussen wil zitten, dat dat niet zuiver voelt, en dat ik hem later/daarna wel weer spreek. Ik heb niet 'mijn verhaal' gedaan, omdat ik niet wil dat jeugdvriend een mening vormt op basis van mijn beleving en ervaringen. Geen 'voorberwerking'dus, zij moeten open met elkaar kunnen praten. Dat zou ik andersom met een oude vriend(in) van mezelf ook fijn hebben gevonden.
Lekker ingewikkeld allemaal maar zo netjes opgelost.

moederziel

moederziel

13-12-2016 om 12:51 Topicstarter

Victoria

Dank voor je advies, vooral dit stukje: 'Ik heb tegen mijn ex gezegd dat ik niet bevriend kan zijn met iemand die vreemd gaat en liegt, en dat begreep hij ook. Hij hoopte dat alles zo zou blijven als het was tussen ons, dat we alleen zouden scheiden. Maar zo werkt het natuurlijk niet. Het doet pijn, maar de afstand heeft me geholpen de realiteit te accepteren.'

Dat begrip krijg ik ook (tot ik er helemaal gek van wordt, want zoooooooooo vrijblijvend) maar tegelijk betrekt man me in zoveel dingen. Ik moet me keer op keer losworstelen om op afstand te blijven. Dat is ontzettend dubbel, ook omdat hij danweer veel afstand neemt (als ie naar truus gaat), danweer gezellig close wil zijn. Ik begin deze afhankelijkheid die dit voor mij oplevert echt te haten. Ik doe verschrikkelijk mijn best, maar soms lijkt er geen ontsnappen aan. Ik moet namelijk wel in contact blijven over de kinderen.
Ik heb alle communicatie nu teruggeschroefd tot agenda-nivo. Pffffff. wat een klotesituatie is dit toch...

Hanna

Hanna

13-12-2016 om 13:31

Moederziel

Lees mijn posts nog eens. Die gingen precies hierover. Ik zeg niet dat het gemakkelijk is, dat afstand nemen, maar het moet wel.

mirreke

mirreke

13-12-2016 om 14:15

Kunnen jullie niet een gezamenlijke agenda aanmaken

Via google kan dat toch? Of via apple kan dat ook, maar dan zit je weer aan elkaar verbonden geloof ik.

schrijf je dingen en afspraken gewoon in de gezamenlijke agenda, en hoef je niet meer op apps te reageren en zo...

Ik kan me voorstellen dat je ongelooflijk heen en weer wordt geschud zo. Lijkt mij bakken met energie kosten en je gaat denk ik ook heel erg aan jezelf twijfelen zo.

Ik snap je spijt, en dat je je man van toen zo mist. Jij hobbelt erachter aan, zit nog in het losmakingsproces, of zelfs nog ervoor, je moet nog aan de gedachte wennen.

Kun je in de Kerstvakantie niet met de kids een weekje weg of zo? Of in iemands huis? En dan ff echt een week geen contact met hem? En dan voor jezelf kijken hoe je je dan voelt. Voor jezelf heel duidelijk grenzen stellen. EVt. met de oudste kinderen overleggen hoe jullie de communicatie op gaan pakken, wat hun verantwoordelijkheid is in de communicatie met hun vader, en wat jouw pakkie-an wordt...

De situatie lijkt ook een beetje op een kind dat helemaal uit de band springt, alleen maar foute keuzes maakt. Zo'n kind kun je ook niet behoeden. Je kunt alleen maar hopen dat het uiteindelijk goed komt, en voor jezelf grenzen trekken om te voorkomen dat je er helemaal in wordt meegesleept.

Ook de pijn die jij eigenlijk plaatsvervangend voelt voor je kinderen lijkt me erg slopend. Ik snap het, ik snap hoe dat gaat. (Ik heb net thuis ook een paar dingen die bij de kinderen spelen, niet hetzelfde, en ik ben niet aan het scheiden, maar ik merk dat ik mezelf echt moet dwingen om niet te verdrinken in het verdriet/angst/schrik van mijn kinderen. Ik merk dat ik er ook beter voor hen kan zijn, en dat zij meer aan mij hebben, als ik op dat vlak los van hen ben. Ze er zelf mee laat dealen... Dan komen ze ook met verhalen en vragen. Anders niet. Enfin, probeer voor jezelf duidelijk te houden: dit is hun pijn, niet mijn pijn. Hoe erg ook, dit is hun stukje, dat kan jij niet voor hen doen, of voor hen voelen. Dat geeft denk ik voor jou wat opluchting, en ik denk zelfs voor je kinderen. Want ik denk ook (net als anderen in dit draadje) dat kinderen ook jouw pijn (ook als het jouw pijn is die als het ware plaatsvervangend hun pijn is, als je snapt wat ik bedoel...) voelen, en dat hen dat kan bezwaren...

Begrip

Moederziel, jij krijgt geen begrip van man in mijn ogen, hij ziet jou niet. Hij wil voor zichzelf de status quo zo veel mogelijk handhaven, dat doet zo min mogelijk pijn en kost zo min mogelijk inspanning. Terwijl jij je suf werkt. Dus ja, er moet veel meer afstand zijn. Enkele van jouw kinderen zijn groot genoeg om nu mee de nieuwe situatie praktisch vorm te geven. Er hoeft echt geen dagelijkse communicatie te zijn als je niet meer van die hele kleintjes hebt. En dat het dan anders gaat bij papa dan bij mama, is een feit, dus jij moet loslaten dat je daar invloed op wilt hebben. Geef man en kinderen geen taken, maar ook echt de verantwoordelijkheid. Bij mij hielp het inzicht ook dat Victoria beschreef: ik WIL geen vrienden zijn met iemand die zulk verraad pleegt. Voor mezelf hielp dat. Dat legt ook steeds meer de focus op waar-ie hoort, namelijk ieder ouder zijn van dezelfde kinderen. Zelfs dat hoeft niet 'in relatie' als je oudere kinderen hebt. Vanaf een jaar of 14, 15 kunnen kinderen tandartsbezoek, sport, afspraken met vrienden, uitjes, prima zelf afstemmen met de ouder bij wie ze op dat moment zijn. Het is wennen om niet meer alles uit hun leven te weten (en het went nooit), maar het maakt dat je 'die man er niet meer steeds bij krijgt' en dat is broodnodig.

moederziel

moederziel

13-12-2016 om 20:09 Topicstarter

Wil niet

Dank voor de support! Ik heb het echt even nodig, dat duwtje. Ik zit er een beetje doorheen...
Maar idd, ik WIL geen vrienden zijn!!

moederziel

moederziel

13-12-2016 om 21:34 Topicstarter

Effect?

Wat gebeurt er als ik veel meer afstand neem, zoals RoosjeRaas zegt? Kunnen de ervaringsdeskundigen daar wat over zeggen?

Tops

Tops

13-12-2016 om 21:40

Hier

Leerde ik anders naar hem, mezelf, onze rollen kijken. Helicopterview. Dat gaf een realistischer beeld in mijn geval en dat was prettiger.

Morgen ga ik je dat schrijven. Rust nu uit. Egeltje. Gedachten bewust stop zetten. Eventueel even huilen, je verdriet toelaten zonder iets te hoeven nu. Houd jezelf vast. Geef jezelf vanavond de energie, aandacht en focus die je continu aan anderen geeft. Dat kan veilig vanavond. Er gebeurt niets als jij dat vanavond doet. Het mag. Is goed. Tot morgen.

Eigenlijk net als op je werk.

Op je werk zeg je toch ook niet, ik zal het werk van een ander wel doen want......tig redenen.
Dan zeg je eerder dat je er geen tijd voor hebt of je geeft aan dat het geen hoogste prioriteit heeft zodat die ander het de volgende dag zelf mag doen.
Gezin runnen is micromaatschappij, dus niet over je heen laten lopen.

Trouwens met pubers kom je ook zo in een fase waarin ze roepen dat ze geen klein kind meer zijn en al dat gebemoeial met huiswerk of het op tijd naar school fietsen of het goed tanden poetsen niet meer willen horen want dat weten ze zelf ook wel.
Dus als je nu niet zelf met stapjes wat afstand neemt, komt die koude douche vanzelf. En dat geldt niet alleen voor de pubers, maar ook hun vader kan jou van zich afduwen waardoor jij dat als ondankbaar kan ervaren.

Waarom denk je in begrippen van ' veel meer afstand' ? Zeg gewoon wat vaker nee, en voel dan tot in het bot hoe vaak je wel niet ja zei.

Maar eerst net als Roos aangaf, eerst eens goed uitrusten.

Effect

Goedemorgen Moederziel. Ik hoop dat je goed geslapen hebt.

Gisteren vroeg je dit: "Wat gebeurt er als ik veel meer afstand neem, zoals RoosjeRaas zegt? Kunnen de ervaringsdeskundigen daar wat over zeggen?"

Het feit dat je deze vraag op deze manier stelt, is voor mij al veelzeggend wat betreft dat je het echt moet gaan doen. Zelfs deze vraag gaat over man. Hoe ik dat bedoel is, dat je angst er letterlijk doorheen sijpelt. Wat gebeurt er als ik veel meer afstand neem? Je praat in deze vraag maar deels over jezelf. Er staat niet: hoe ga ik mij voelen als ik veel meer afstand neem? Je vraagt: wat gebeurt er? Daarin zit ook 'wat doet dat met man', 'wat doet dat met de kinderen', 'wat doet dat in het algemeen'? Wat ik hier in lees is: jij houdt wanhopig vast aan contact omdat je je niet kunt voorstellen te kunnen leven als dat contact (grotendeels) wegvalt. Alsof alles dan instort. Niet meer goed komt. Maar lieverd, dat laatste, instorten en niet meer goed komen, IS AL GEBEURD.

Misschien mag ik ook nog een wedervraag stellen? Wat is er tot nu toe gebeurd terwijl jij géén afstand hebt genomen? Heeft jou dat IETS gebracht wat je waardevol vindt?

Heb je het idee dat je in verbinding staat met je man? En dan bedoel ik niet alleen jij met hem, maar ook hij met jou? Ik denk van niet. Je vindt hem onvoorspelbaar en je raakt verward van zijn woorden (en weinige gedrag).

Heb je het idee dat je tot nu toe je kinderen pijn en verdriet hebt kunnen besparen (en lees dan ook je startpost nog eens door)? Ik denk van niet. Ze hebben ruzies meegemaakt, 'toneelstukjes', voor hun gevoel zijn ze in de steek gelaten, ze moeten zich continu aanpassen aan nieuwe, onprettige situaties, ze kunnen voor hun gevoel niet rekenen op hun vader en hij doet ook niet zo veel (daden!) om het hen comfortabel te maken. Bovendien zien ze steeds maar het zwalken dat jij ook ziet bij man. En - en dit vind jij naar om te horen, maar ik denk dat het zo is - ze zien jou ook zwalken, angstvallig proberen vast te houden aan contact, terwijl je continu 'gemept' wordt. Reken maar dat kinderen dat ook zien en zo ervaren.

Heb jij het idee dat er in jouw en jullie sociale leven en werkactiviteiten iets veranderd is? Of is er een soort 'stilstand' op die vlakken, omdat jouw focus zo ontzettend ligt op meebewegen met man? Heb je voor jezelf de meest liefdevolle bredere omgeving waarin je je gekoesterd weet? Of is er een 'wachtstand' en is die bedding er niet zoals-ie er zou kunnen zijn?

Flauw hè, zo'n wedervraag stellen. Maar wel nuttig denk ik, na al die maanden (straks moet ik jaren gaan zeggen) waarin jij het spotlight had/hebt op HEM. Het heeft NIETS in beweging gezet. Jij werkt snoeihard, hij bestaat niet in het contact. Natuurlijk verbreekt hij het contact ook niet; liefst doet hij of er niets veranderd is. Maar dat is niet waar. Hij heeft je bedrogen, hij liegt, hij is afwezig (ook naar de kinderen toe), hij laat de dingen zo veel mogelijk bij het oude en heeft met truus zijn spannende momenten.

Toen ik in jouw situatie zat, heb ik eigenlijk nooit mezelf afgevraagd of ik met man weer zou kunnen zijn. Alles wat ik wilde, was terug naar het oude. Mijn gezin terug. Die gekte weg. Terug naar wat ik al twintig jaar kende. Ik WILDE DIT NIET! Hét moment dat ik het me wél afvroeg - hoe zou dat zijn, man in mijn bed, in mij (sorry voor zo intiem nu), op de bank op een gezellige avond met vrienden, bij mijn ouders, bij mijn schoonouders, kerst vierend, sinterklaas vierend, verjaardagen vierend - realiseerde ik me: ik zou continu bang zijn. Ik zou hem nooit echt vertrouwen. Ik vind het ook vies, die gedachte. Ik voel me enorm tekort gedaan in het concept 'trouw' zoals ik dacht dat wij dat hadden. Ik wil niet getrouwd zijn, zelfs niet bevriend zijn, met iemand die zo makkelijk zijn geliefden vergeet. Verraad. Links laat liggen. Geen verantwoordelijkheid neemt. Weinig zorg draagt. Dat kwam boem binnen. Dat was letterlijk de eerste keer dat ik de focus op mezelf plaatste.

Maakte dat dat ik geen verdriet meer had? Man! Nee! Het verdriet werd toen pas groot! Toen ik losliet dat ik hem wilde, en toeliet dat ik een betere situatie, betere trouw, betere liefde, al was het maar met en voor mezelf en de kinderen wilde, heb ik me helemaal kapot gehuild. Toen kwam ook de boosheid. En de moeheid. Maar oh, wat was dat allemaal ZUIVER! Dat klopte precies, dat ik zo huilde, boos was, moe was. Zo was de situatie, dit was me aangedaan (en dat gaat niet over schuld, maar over voelen dat je klappen hebt gekregen) en nu reageerde ik precies zoals dat gaat als situaties, relaties, mensen emoties oproepen bij je. Bij de kinderen zag ik precies hetzelfde gebeuren. Niemand hoefde meer terug naar iets WAT ER NIET MEER WAS.

En ik kon het opbrengen om niet te verwachten en gaan regelen, wat ik wel altijd deed en gewend was, om meteen een andere status quo te creëren. Ik voelde me letterlijk als een walvis die vanuit de grote woeste zee, de metershoge golven, op het droge gekwakt was. Ik lag daar, huilde, was moe en voelde me steeds rustiger worden van binnen. Op een dag kon ik zeggen: zo zien MIJN liefde en trouw er niet uit. Daar is niets mee gebeurd. Dat is nog precies zoals het was. Dat is mijn stuk, en zo wil ik leven. Weer later kwam er weer af en toe plezier in dingen. Echt plezier. En ondertussen was er die omgeving, vriendinnen, familie, die me toen echt konden troosten, koesteren, afleiden, ondersteunen, aanwezig konden zijn, totaal in contact konden zijn met me. Jemig, wat een kalme, mooie energie en liefde gaf me dat. En gaf dat de kinderen. We wentelden ons er in, en waren ondertussen samen ook heel dicht bij elkaar.

Ik hoefde niet meer te werken aan wat er niet meer was. Ik mocht voelen hoe het nieuwe ontstond.

Dat gun ik jou.

En even voor de helderheid

Hiervoor hoef je dus niet officieel te scheiden. Apart wonen, je grenzen bewaken (niet 'zo maar' binnen komen, niet bij alles aanwezig zijn, alleen zakelijk contact, en liefst afspreken dat dat één keer per week is: mededelingen dus verzamelen en geen 'gezellige informatie', ook/juist niet over de kinderen, uitwisselen. Mededelen in plaats van delen dus. Vertel man dat je het zo wilt. Kies een vast moment. Kies je medium (ik adviseer de mail). Ga dit een paar maanden zeker zo doen. Kijk dan of je het anders zou willen. Leg dat voor. Kijk of jullie een iets andere vorm kunnen vinden als je dat allebei wenst. Maar eerst moet je los! Je kunt niet die doorstart maken waarover ik het eerder had. Dat doet geen recht aan jullie huwelijk. Daar moet je eerst uit. Dan kun je 'in' iets anders. Geloof me. Dit is schipperen, dit is zwalken, dit is onwaardig aan wat jullie hadden en wie jullie zijn. En wat betreft dat laatste: ik maak me dan vooral druk om JOU! Ik heb het al eerder gezegd: ik dacht altijd dat de volgorde was dat ik eerst dingen moest begrijpen, dan aanvaarden/accepteren en dat ik dan kon handelen. De situatie waarin ik toen zat liet me zien: ik moet nu eerst handelen (contact loslaten, ook al stuurt man me vier mails per dag (ja, echt)) door hierop in te grijpen. Dan voelen, emoties. En dan 'begrip' in de zin van: ik HOEF dit niet te begrijpen want IK zit anders in elkaar en ik blijf bij mijn eigen gevoelens van trouw en liefde. Wat een opluchting.

moederziel

moederziel

14-12-2016 om 12:16 Topicstarter

RoosjeRaas ik ben sprakeloos

Ik heb je berichten 4 keer gelezen en ben nog sprakeloos. Ik heb gehuild, gevoeld, doorvoeld en je ziet precies waarin ik zit. Ik kan je niet genoeg bedanken. Man, wat helpt het me om jouw woorden zo tot me te kunnen nemen. Jij schept voor mij nu orde in de chaos. Ik ben je dankbaar daarvoor.

Ik heb gisteren je advies opgevolgd en me als een egeltje opgekruld op de bank. Prompt in slaap gevallen, wakker gemaakt door oudste: Niet hier slapen, mam! Zo lief. Oudste geknuffeld en lekker mn bed in gekropen. Lang en goed geslapen en ben daadwerkelijk uitgerust. En nu, met het tweede kopje koffie van vandaag, lopen hier de tranen over mijn wangen van zoveel herkenning. En liefde en zorgzaamheid die ik dwars door de woorden heen voel. En ontvang!

Je beeld van de aangespoelde walvis, voel ik helemaal. Ik dein als het ware nu in de branding en ga dan weer richting land en dan weer even terug de zee in. Ook hier zijn er mensen die me omringen, overeind houden en koesteren, ook nu de decembermaand er is. Er wordt goed voor me gezorgd.
Wat je schetst over hoe je wilt leven en wat je waarden zijn, herken ik ontzettend goed. Ook ik wil zuiver leven, vanuit een diep vertrouwen in liefde en geborgenheid en daarin wil ik geen enkele concessie doen. Moederziel-man dwingt me vanuit zijn eigen onvermogen en kezues/bedrog om daar op dit moment mee te marchanderen en dat wil ik pertinent niet. Dat is niet de manier waarop ik wil leven. Ik voel dat heel erg sterk en dat geeft me rust. Ik ben door elkaar geschud en gemangeld, maar ik heb geen seconde getwijfeld aan wat voor mij belangrijk is in de relaties met mijn geliefden. Dat man daar als een olifant dwars doorheen gaat, verbijsterd en kwetst me, en ik begrijp het niet, maar ook daarin geen twijfel. Hoe hij wil leven, wil ik niet leven. Dat is niet MIJN leven.

Je schetst mooi dat man mij niet ziet. Daar zit een heel erg groot deel van mijn pijn. Ik ben op veel cruciale momenten in mijn leven over het hoofd gezien, vroeger thuis, klem in het geweld, later omdat ik worstelde met mezelf, maar juist man zag mij. Tot enkele jaren geleden. Dat zie ik nu erg goed, hoe dat veranderde, hoe ik zo hard m'n best deed om door hem gezien te worden. En nu nog steeds. Maar in plaats van mij te zien als de vrouw die ik ben, richtte hij zijn blik en liefde op een truus. Dat raakt me zo diep, zo diep. Dat verraad raakt mijn diepste wezen. En tegelijk merk ik dat het steeds minder belangrijk voor me wordt om door hem gezien te worden. Ik zie mezelf. Voor het eerst misschien wel. Dat voel ik als wrange, maar ook hoopvolle winst.

Het verdriet is groot. Nog steeds. Weer. Maar ik weet en voel dat dit verdriet nodig is om te kunnen aanvaarden. Om de situatie recht in de ogen te kijken en de moed te vinden om man op afstand te houden. Ik hóef niet meer gezien te worden door hem. Hij is niet meer belangrijk voor me. Niet op die manier. Hij mag zijn bedrog en leugens houden.

Moeilijker vind ik het loslaten van de waarom-vraag. Ik probeer dat, maar tegelijk heb ik begrip van het waarom nodig om minder bang te zijn. Grip op wat er gebeurt heb ik alleen als ik doorzie. Het onverwachte, wereldschokkende, het niet-begrijpen maakt me bang.

Begrip

Lieve Moederziel. Meid, wat doe je het goed. Het komt goed. En begrijpen komt. Met de tijd. Geloof me. Grappig genoeg dan ook in één beeld, één woord, één zin. Niet meer die eindeloze analyse-brei. Bij de kinderen ook trouwens. Eén zin is al genoeg om te begrijpen nu. Neem de tijd. Je hebt 'm sowieso nodig voor andere dingen. Je gaat van overleven, naar doorleven, naar leven. En in dat laatste komt het begrijpen op een presenteerblaadje naar je toe. Dat moet je maar even van me aannemen . Fijne dag.

moederziel

moederziel

14-12-2016 om 13:02 Topicstarter

Egeltje

En weet je wat zo mooi is? Er scharrelt al een aantal dagen een egeltje rond het huis. Klein maar dapper, op zoek naar wat 'ie nog kan vinden alvorens de winterslaap in te gaan Beestje had allang moeten schuilen voor de kou, maar ik voel het als een teken voor mij dat 'ie nog rondscharrelt. Om mij te helpen herinneren. Rol je op, stekeltjes uit, naar binnen gekeerd. Zo mooi, geeft troost.

Lieve RoosjeRaas, dankjewel. Ik vertrouw 100% op wat je zegt. Ik hoop het zo, hoop zo dat het me lukt.

Tops

Tops

14-12-2016 om 13:08

waarom

"Moeilijker vind ik het loslaten van de waarom-vraag. Ik probeer dat, maar tegelijk heb ik begrip van het waarom nodig om minder bang te zijn. Grip op wat er gebeurt heb ik alleen als ik doorzie. Het onverwachte, wereldschokkende, het niet-begrijpen maakt me bang."

Ook als je het zou snappen, zou je er geen grip op hebben. Het ligt buiten je controle, je kunt je voor iemand niet zichtbaar maken, alleen voor jezelf.
Ik kon er ook niet bij, ik snapte er werkelijk helemaal niets van en eigenlijk nog niet. Maar ik snap wel hoe zoIETS werkt.
Hem niet, maar de situatie, gezien vanuit zijn positie, zijn karakter, eigenschappen van familie gekregen, snap ik inmiddels wel hoe het heeft kunnen gebeuren.
Onmacht, onwil, onkunde, een lege cd-rom en bekrast, dus niet meer te vullen.
Ik zie het nu in de kinderen, die mij voorheen niet echt geloofden en nu tegen hetzelfde aanlopen.
Ik was vroeg wereldwijs, kan vrij goed mensen lezen aan gedrag, mimiek, kleine gebaren, minimale details in houding, bewegen enz.
Eigenlijk kende ik hem beter als dat hij zelf deed.
En ik zag de verrassing in zijn ogen als ik daar iets van losliet.
Vanuit stuk begrijp ik het.
Maar waarom hij dan ooit met me is getrouwd, kinderen heeft gekregen is me een raadsel.
Stommiteit, de makkelijkste weg (voor hem) kiezen.
Dat soort antwoorden komen echt wel onderweg.
Maar niet nu, niet als je in shock bent, maar pas als je van bovenaf naar jullie kunt gaan kijken.
En daarvoor moet je los.
Los van het emotionele stuk. Dan kun je namelijk ook niet meer geraakt worden.
Los van het stuk hoe hij de weg kwijt is en dat uithollen en dat ombuigen naar: hij gedraagt zich als en doet dit en dat rijmt niet met en dus zal ik....
Natuurlijk is hij de weg kwijt, maar sommigen willen niet meer terug naar huis, sommigen willen dwalen, vluchten of niet gevonden worden. Dat dat veel meer energie kost dan een confrontatie met jezelf aangaan komen ze pas heel laat achter.
Tegen die tijd ben jij zover al in je verwerking dat je zegt: ja...rot voor je..jammer.

Mijn ex komt inmiddels tot wat ontdekkingen, doordat hij dingen zelf ervaart. Hij zegt zich ook om bepaalde dingen schuldig te voelen. Too little too late, ik ben daar los van, het raakt me niet emotioneel. Ik neem het aan en leg het weg. En toch lachen we ook nog wel hoor en vliegen de sarcastische grappen wel eens door de kamer. Het kan allemaal. Maar eerst los. En los betekent ontknopen, niet doorknippen.

moederziel

moederziel

14-12-2016 om 18:49 Topicstarter

Boos

Oef, er komt wel wat los, merk ik. Ik ben zoooooo boos. Heb nergens geduld in met man. Hij haalde net jongste op, begint een verhaal in de ruimte, zit vervolgens te appen en loopt na een opmerking van mij geïrriteerd de deur uit. Jongste stond nog verbouwereerd in de keuken. Bang dat papa al weg is.
Ooooooh woedend word ik dan. Kan dan alleen maar huilen van woede. Deze man is de man van de laatste jaren. Bot, onbeschoft, niet geïnteresseerd in mij of anderen. Bah.
En helaas... ik kan nog niet eens opgelucht concluderen dat ik van m af ben. Want hij wandelt steeds mn leven weer in.

Tops

Tops

14-12-2016 om 19:00

dan

Dan met jongste naar buiten als je hem aan ziet/hoort komen. Overdragen met enkel zakelijke informatie. Afbreken bij verhalen en bij het brengen niet naar binnen laten, geen onzin aanhoren en je niet gek laten maken door ongeinteresseerd en bot gedrag.
Niets doet je meer wat. Zichtbaar dan (ik weet het, ik weet het).

Niet er in, niet er uit en anders jongste zelf brengen, dan houd je de meeste controle. Daar natuurlijk niet naar binnen gaan om kamers te bewonderen of voor prietpraat.
Spelletjes spelen doet hij maar met Truus. Toch?!

Hebben jullie een voordeur?

Dat is een heel goede plek om een kind "over te dragen". Alles ingepakt klaar zetten, hem latenbaanbellen (hij heeft toch geen sleutel meer he?????!), fijne tijd met papa, tot gauw en de voordeur weer dicht. Praktische acute zaken op de mail (niet app) er achteraan. Maar liever dus één keer per week op een vast tijdstip. Gun jezelf dit soort routines. Die zijn voorspelbaar en zorgen voor laag energieverbruik en de minste verwarring. Actie lieverd. Doorvoeren dit soort maatregelen. In het kader van je vraag van gisteren.

Stip

Stip

14-12-2016 om 19:33

lieve Moederziel

Ik wil je enkel laten weten dat ik zo vaak aan je denk. Mooi dat je eindelijk jezelf meer beschermen kunt- dat je een grens gaat trekken. Dat jij duidelijkheid gaat scheppen in deze chaos. Man op zichzelf terugwerpen.

M n maag draait zich om van de laatste 2 postings; spullen van je kind in de gang en kind 'overdragen' aan vader. Aanbellen, dag, fijn weekend en tot gauw, deur dicht. Echt verschrikkelijk. Hoe zal dit voor kind zijn? Misschien is het een goede manier; voor jou dan. Maar ik word er ongelooflijk boos en echt verdrietig van; dat volwassenen zo'n zooitje van hun leven maken en dat een kind daar maar mee dealen moet.

Ik wens je wijsheid, de kracht om jezelf te beschermen en de moed om respectvol met man om te blijven gaan. Dat laatste zal vaak beproefd worden.
Hele dikke knuffel.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.