Relaties Relaties

Relaties

Hel, deel 3 - vervolg Help, zit muurvast!


moederziel

moederziel

23-12-2016 om 13:11 Topicstarter

In beroep

Pennestreek, ja, mooi verwoord: zonder mogelijkheid om ergens tegen in beroep te gaan.
Dat vind ik ook zo vreselijk: ik kan me niet verweren tegen wat er gebeurt, mezelf niet verdedigen en ook niet bewijzen dat het zo zinloos is!!

Pennestreek

"Hij heeft een verantwoordelijkheid, zeker naar onze kinderen, maar ook naar mij, die hij niet nam en niet neemt. Namelijk zorgen voor een stabiel en liefdevol gezin."

Helemaal gelijk. Vraag daarbij is wel hoe iemand die al dan niet 'labiel' uit zijn jeugd gekomen is (en dat chargeer ik een beetje) een stabiele omgeving creeeren?
Iemand, die op wat voor manier ook beschadiging heeft opgelopen, gaat er op zijn eigen manier meer om. Sommige doen dat goed omdat ze de juiste personen naast hun hebben staan, andere staan daar alleen in en nemen de verkeerde afslag.

Ik kan me niet voorstellen dat een(je) man (even de fierefluiters nagelaten) bewust een huwelijk zijn ingestapt om Pennestreek en kinderen het leven eens flink te vergallen. Ze gaan er met volle overgave in, echter ergens op het traject vindt er een ontsporing plaats. Dit met soms rampzalige gevolgen.

Dat hij zijn verplichtingen niet na komt en het gehele gezin laat vallen komt, althans zoals ik het zie, door de labiele toestand waar hij zich in bevindt.
Een kant probeert hij nog te lijmen wat er is (althans voor zijn gevoel dan) aan de andere kant lijmt hij iets waarvan hij eigenlijk geen gevoel meer bij heeft. Dat maakt hem in mijn ogen labiel en niet meer vatbaar voor realiteit.

Dat eenzijdige van hem is een overlevingsstrategie die hij heeft aangemeten. Hij wendt alle energie aan om zelf maar overeind te blijven. Een van de basis instincten van een mens: Overleven. Voor vrouwen (correct me if I am wrong) geldt als er kinderen zijn, deze voor gaan voor eigen behoud.
Wat wil ik hier mee zeggen? Dat zijn manier van handelen haaks op de logica van vrouwen staat. Praat ik het hiermee goed? Nee. Het alleen een andere invalshoek.

Maar dat is mijn mening.

Tops

Tops

23-12-2016 om 13:27

je weerwoord

Je hebt steeds een weerwoord,(niet mee eens, toch anders enz) waarom toch. Waarom kun je je mijn situatie niet voorstellen?
Hoe wij, elk apart en toch samen onze kinderen blijven omringen met liefde? Waarom is er maar 1 vorm goed? Jouw vorm was ook niet goed, van het begin af aan niet en je hebt daarin ook een eigen vorm gevonden.
Genoeg mensen die toch bij elkaar bleven zijn ook nog steeds niet goed als je diep in hun hart zou kijken.
Ik begrijp niet goed dat je je niets kunt voorstellen bij een kring, het is maar beeldspraak, maar toch.

Wij hebben gezocht naar een vorm die na de scheiding het beste zou zijn voor ons allemaal. Ik vind het bijna een "belediging" dat je je daar niets bij kunt voorstellen. Alsof bij elkaar blijven in al die omstandigheden het enige juiste is en vooral dat ik het alsnog verkeerd heb gedaan. Dat jij iets niet wilt, betekent niet dat een ander het niet goed kan vinden.
Die nieuwe vorm beschrijf ik en die is voor ons in onze omstandigheden goed. Geen vechtscheiding, hulp voor elkaar, beter scheiden kan bijna niet.
Bij elkaar blijven? Dat is juist wat ik gedaan heb en waaraan ik kapot ging. Net als jij.

Moederziel

Ik lees aandachtig mee. Soms met kromme tenen.

Voor wat mezelf betreft, zit in EMDR traject en heb diverse gesprekken met coach/peut gehad en komen er nog meer.
Invloed van dingen uit jeugd strekken verder dan ik nog voor mogelijk heb gehouden. Daarbij kom ik wel tot inzicht in mijn doen en laten en kan ik mijn omgeving ook in perspectief plaatsen.
Truus is al tijdje exit. Zie nu ook haar zwarte kanten. Doet mijn denken aan opmerkingen van Tops of Tjor. What's in the name, nou 1 letter.
Of mijn huwelijk het gaat redden dat weet ik niet. Ik merk wel dat ik een ander persoon ben dat ik me jaren lang heb voorgedaan. Tijd zal het leren.

Scenarios

Wat wellicht helpt is om tegenover elk zwart scenario een wat neutralere te zetten.

Ipv het zwartste scenario te veronderstellen, veronderstel je eens het volgende:
What if, je man in verweggistan een bloedtransfusie heeft gehad en jou dat niet wil vertellen (om welke reden ook). Truus heeft aangegeven, zou je je niet even laten testen want je weet maar nooit in die verweggistan landen.
Kan me namelijk niet voorstellen dat een man die van vrouw naar vrouw hopt (vermijd het woord wipt even) opeens bij een laatste zich helemaal laat controleren op ziektes. Ligt niet voor de hand lijkt mij. Als hij toch alles verzwijgt ligt het meer voor de hand om dat hoppen ook te verzwijgen. Lijkt mij dan.

En wat betreft je 'in beroep gaan':
Je bent je eigen 'Prosecutor, judge and executioner. Daarmee heb je alles in je eigen hand.

moederziel

moederziel

23-12-2016 om 13:42 Topicstarter

Inzicht, Mannetje?

Kun je daar een voorbeeld van geven, van die inzichten? Dat vind ik wel interessant.

En wat bedoel je met de zwarte kanten van truus? Ook in vergelijking met Tops of Tjor? Die vat ik niet helemaal.

Ik ben nieuwsgierig, Mannetje, naar jouw pad. Of Moederziel-man zich ook jaren anders heeft voorgedaan, weet ik niet. Dat is niet mijn indruk erbij. Ik heb hem alleen in pakweg de laatste 2 jaar zien veranderen onder invloed van ontslag, schulden, spanning, stress. Dat heeft hem zeker anders gemaakt. Ik merk dat ik soms ongewild verlang naar het moment dat hij juist weer de oude moederziel-man wordt. Zichzelf. Het was echt een hele leuke man namelijk. Ik was beretrots op hem.

Pennestreek

Pennestreek

23-12-2016 om 13:43

Sorry Tops

Ik bedoel het helemaal niet als een aanval op jou, sorry als het zo overkomt.
Ik beschrijf alleen dat ik me er letterlijk helemaal niets bij voor kan stellen. Dat doet teveel pijn. Het is zo wat ik niet wil, wat ik me heb voorgenomen nooit te laten gebeuren, maar waar ik denk ik wel altijd bang voor ben geweest. Ik heb zo hard mijn best gedaan, zo lang, en het heeft niet gewerkt. Ik voel me zo vreselijk afgewezen, zo in de kou gezet, zo vreselijk oneerlijk behandeld, en zo onterecht, want ik heb er toch zo mijn best voor gedaan, mezelf op plan 99 gezet, ik had meer verdiend en vooral gewenst dat het ooit zou worden als ik dat graag zag. En dat gaat nooit meer gebeuren. Het zal vast dat het een schijnzekerheid was, in ieder geval van zijn kant de laatste jaren, maar voor mij was het alles. Mijn leven. En ik kan nog helemaal niet denken aan hoe het straks moet. Hoe wij een andere vorm van 'gezin zijn' moeten gaan vinden. Ik wil de huidige vorm helemaal niet kwijt. Ook al rammelt die misschien aan alle kanten.
Mijn lijf komt letterlijk in opstand bij alle gedachten aan wat er nog gaat komen. Ik vind het verschrikkelijk, en kan nog echt niet handelen dat we moeten gaan praten over 'de verdeling van de kinderen'.

moederziel

moederziel

23-12-2016 om 13:45 Topicstarter

Uitleg man

Inmiddels antwoord gekregen op mijn vraag naar de reden van het soa-onderzoek. Geen zorgen, standaard check van de HA, aldus man, vanwege een huidaandoening die hij al heel erg lang heeft en die is verergerd en zich ook naar andere plekken heeft uitgebreid. Dat laatste wist ik overigens.

Tsja.... niet heel waarschijnlijk, maar wel mogelijk.

moederziel

moederziel

23-12-2016 om 13:49 Topicstarter

Pennestreek #102

Die snijdt dwars door me heen. Meis, ik voel wat jij voelt. Echt.
We moeten. We moeten, er is geen keus. Verzet kost nog veel meer.

Moederziel

Inzichten betroffen de relatie vrouw/moeder. Het wantrouwen, voorwaardelijke liefde, steun dat ik miste in mijn jeugd, probeerde ik in mijn huwelijk te verdienen en geven.
Mijn gevoel daarin was als ik mijn vrouw maar zoveel mogelijk geef en zorg dat ze niks te kort komt, dan is ze trots op me en dan voel ik me ook goed. Dat ging heel lang goed. Tot ik bij mezelf ontdekte dat liefde heel anders kan voelen en heel anders voelt. Ik ook zag hoe de verhouding tussen vrouw en mij ligt. Haar steun en liefde naar mij toe en mijn 'zorgtaak' naar haar toe. Met zorgtaak bedoel ik dan het er voor zorgen dat ze niks te kort kwam en zij een zorgeloos leven had. Want daar had ze recht op.
Alle discussies en boosheid uitte ik niet onder het mom van bescherming en het is mijn boosheid en emoties. Want ja zo moest je het vroeger ook doen en dan waren je ouders tevreden.

De opmerking van Tops/Tsjor die in mijn achterhoofd is blijven hangen is het manipulatieve karakter van sommige Truzen. Op den duur gaan ze trekken en komt hun ware aard naar boven.

Ik ben, en ik zie dat niet als excuus, anderhalf jaar subtiel gemanipuleerd. Zaken die achter gehouden werden, anders werden voorgedaan dan dat ze waren, ingespeeld op mijn gevoel.
Uiteindelijk begon ik aan mijn eigen waarnemingen te twijfelen. Zie ik het verkeerd? Of word ik hier gemanipuleerd. Uiteindelijk dacht ik, ik zal wel verkeerd zien, want ja (onbewust) denk je dan, ik zie te zwartgallig en vroeger had ik ook nooit gelijk.

Uiteindelijk heeft mijn onderbuikgevoel mij gered. Als iets er uit ziet als sh*t, ruikt als sh*t, proeft als sh*t, moet het haast wel sh*t zijn.
Uiteindelijk bij coach/peut kom je tot de conclusie dat je gemanipuleerd bent.

Ik kijk nu ook wel anders tegen mijn vrouw aan. Het is vriendschappelijk gaat goed, alleen een partnergevoel zie ik nog niet komen.
Ook het delen van gevoelens gaat me nog niet goed af. Dit heeft ook te maken met de rol die ik haar aangemeten had. Richting mijn ouders praat ik ook nooit over gevoel of emoties.

Dus ja nog lange weg te gaan.

Moederziel

"Of Moederziel-man zich ook jaren anders heeft voorgedaan, weet ik niet. Dat is niet mijn indruk erbij. Ik heb hem alleen in pakweg de laatste 2 jaar zien veranderen onder invloed van ontslag, schulden, spanning, stress. Dat heeft hem zeker anders gemaakt."

Dat weet ik ook niet. Maar zoals ik eerder schreef: zolang hij de rol van vervullen van man die zorgt dat zijn gezin niks te kort schiet, is er geen vuiltje in de lucht. Op het moment van tegenslagen wordt hij zich bewust dat hij die rol niet meer kan vervullen en breekt er iets.En dat laatste kan verstrekkende gevolgen hebben en veranderen in een ander persoon.
Dit is voor een buitenstaander volledig onbegrijpbaar.

moederziel

moederziel

23-12-2016 om 14:28 Topicstarter

Manipuleren

Mannetje, dank voor je uitleg. Persoonlijk denk ik dat een relatie die ontstaat uit onvrede met iets anders (of dat nou de vaste relatie is, of iemands 'zelf') per definitie manipulatief is. De relatie dient immers geen zuiver doel - de pure liefde, zeg maar - maar een ander doel. Truus moet onvrede wegnemen, compenseren, ophemelen, een vluchtweg verschaffen, noem maar op. Daar zit een manipulatie van beide kanten in, bewust of onbewust. De relatie is immer instrumenteel en niet onvoorwaardelijk.

Ik denk dat je er goed aan zou doen om daarin ook je eigen aandeel te bekijken. Truus was manipulatief, maar jij net zo goed door truus te gebruiken als u-bochtconstructie om aan je huwelijk en je knellende rol als echtgenoot te ontsnappen. Jij hebt jouw truus net ze goed gebruikt als zij jou. Met de beste bedoelingen misschien, maar toch.

Dat het 'partnergevoel' bij je vrouw nog niet komt, is denk ik toe te schrijven aan de grote druk die je bij haar neerlegt. Je houdt van haar, het is vriendschappelijk. Is dat niet genoeg? Of moet ze ook jouw onvrede wegnemen, jouw kind-pijn helen en jou de rol verschaffen die je tot nu toe niet kon innemen?
Begrijp me goed: ik denk dat je bergen werk aan het verzetten bent, en ik vind dat bewonderenswaardig! Maar ergens blijf je aan de knoppen buiten jezelf draaien. Maar jij bent zelf de hoofdschakelaar. Beetje dom verwoord misschien, maar wanneer is het voor jou goed? Wanneer is het voldoende? Wanneer kun je zonder verwachtingen vrede hebben met wie je bent en wie je om je heen hebt? Wanneer ben je een tevreden mens?

Sally MacLennane

Sally MacLennane

23-12-2016 om 15:15

Pennestreek

Je schrijft: "Ik heb zo hard mijn best gedaan, zo lang, en het heeft niet gewerkt. Ik voel me zo vreselijk afgewezen, zo in de kou gezet, zo vreselijk oneerlijk behandeld, en zo onterecht, want ik heb er toch zo mijn best voor gedaan, mezelf op plan 99 gezet, ik had meer verdiend en vooral gewenst dat het ooit zou worden als ik dat graag zag."

Oké, nu moet ik heel goed oppassen hoe ik opschrijf wat ik op wil schrijven. Want het allerlaatste dat ik wil, is jou kwetsen en je een rotgevoel aanpraten. Ik zie namelijk hoe verschrikkelijk diep je zit en ik snap helemaal waarom..

Maar je geeft in bovenstaand zinnetje iets waar ik best van schrik en dat al vaker is gezegd: dat ongelooflijke wegcijferen van jezelf.

Potverdorie, heb ik net gezegd dat jij voorlopig even helemaal niks "moet", en nou ga ik toch weer preken

Maar dit stukje vooral, "want ik heb er toch zo mijn best voor gedaan, mezelf op plan 99 gezet, ik had meer verdiend en vooral gewenst dat het ooit zou worden als ik dat graag zag."

Dit vertelt heel veel. Ten eerste een ongelijke relatie. Want jij stond op plan 99, jij zette jezelf op die plek. Niet eens op plan 2, maar op 99 maar liefst.
Daarmee schep jij bij jezelf verwachtingen. Want als je jezelf zo wegcijfert en zo hard je best doet, hoort daar een beloning bij. En als jij keihard werkt in je relatie en je man trekt de plug er uit, dan voel je je vies besodemieterd, ook zonder Truus.

Dat stukje "jezelf op plan 99 zetten" en voor die prestatie vinden dat je iets terug verdiend in de vorm van een ideale situatie, dat klopt niet. Je legt de lat daarmee onmenselijk hoog en creeert tevens een ongelijke relatie. Daarbij: het leven zuigt soms enorm. Al cijfer je jezelf nog zo hard weg voor je idealen, het leven zegt niet altijd "dankjewel, hier is je ideale situatie."

Jezelf op gelijkwaardige wijze inzetten voor je relatie, beiden op plaats 1, met af en toe een beetje ombeurten water bij de wijn en met geven en nemen en wederzijds respect voor elkaar klinkt mij al een stuk gezonder in de oren

Hoe vaak heeft je man zich op de 99e plaats gezet en zo intens zijn best gedaan zoals jij? En dan bedoel ik voor vorig jaar september. Voor de bom viel.

Dat bedoel ik met gelijkwaardigheid.

Maar genoeg gepreekt. Ik zie de pijn en het verdriet van het scherm spatten. En snap ik ook best waarom je uitgilt "ik had meer verdiend!" Wat moet het verschrikkelijk hard zijn om dat, waar je je hele leven op hebt ingericht, zo in scherven te zien vallen...

Want inderdaad, het moet verschrikkelijk oneerlijk aanvoelen om zo je best te doen voor een goede zaak en dan zo in de kou te staan...

Moederziel

Een katalysator relatie is in mijn ogen niet per definitie manipulatief. Niet stabiel dat zeker.

Wat me opvalt dat iedereen roept. Kijk naar je eigen aandeel. In mijn ogen, en dat gebruik ik niet als afschuiven, is het een samenloop van omstandigheden waardoor ik openstond voor een katalysator.
Ik zie het ook als noodrem die ik heb gebruik voor mezelf om aan te gegeven tot hier en niet verder. Signalen die ik de omgeving heb afgegeven en die niet zijn opgepikt, omdat ze niet zo 'ernstig' werden gezien. Zolang borden maar niet door kamer vliegen zal het wel meevallen.
Tot het moment dat de maat vol is en er hard op de noodrem wordt getrapt. Met Truus als katalysator.

Wat ik hier mee wil zeggen, er is geen 'alleen eigen aandeel'. Het is een samenloop van zaken die in een huwelijk niet goed lopen en zaken die je meesleept uit het verleden. Daarmee praat ik niks goed.

Het feit dat ik aan de knoppen blijf draaien is dat ik niet tevreden ben met de situatie waar ik in zit. Dan zijn er 2 opties. Of je accepteert het en leeft je leven zoals je had. Of je verandert en dan vallen er slachtoffers.
Het feit dat er een noodingreep is geweest geeft al aan dat ik niet tevreden met de situatie ben. Er niet geluisterd is naar mijn onvrede, en dat bedoel ik niet af afschuiven.
Als ik 80 ben en ik lig op mijn sterfbed kan ik dan tevreden terugkijken?
Antwoord is nee. Wat wil ik dan wel? Dat is de 100 punten vraag.

Ben ook naar de peut gegaan met de vraag: Ik ben niet happy met mijn leven, maar weet even niet hoe ik het wel wil hebben. Waar ben ik wel happy mee.
Dan kom je al op de vraag: Wie ben ik en wie mag ik zijn?

Ik denk dat hier (niet door alleen) wordt gekeken naar: De man heeft affaire, de man heeft probleem dus de man moet het oplossen. Echter zo simpel is het niet. Man doet domme dingen ja. Waarom doet man domme dingen? Omdat het een noodrem is. Signaal naar zichzelf en ook omgeving. Zo wil ik het niet.

Omgeving heeft 2 keuzes, vechten of weggaan. Vele gaan weg, sommige vechten en met succes.

En voor man kan ook vrouw gelezen worden. Dat even terzijde.

Pennestreek

Pennestreek

23-12-2016 om 15:45

Sally

Dat weet ik, dat de relatie niet gelijkwaardig was. Dat zag ik toen ook al wel, maar toen was ik niet in staat dat te veranderen. Wist ook niet dat daar voor man een pijnpunt zat. Dat heeft hij nooit gezegd. En ik probeerde het beter te maken door nog meer mijn best te doen, nog meer mezelf weg te cijferen. En al doende te verpieteren en verzuren, want ik was zeker niet blij met hoe het liep. Volkomen de verkeerde route dus, maar ja, ik was zo geprogrammeerd in mijn jeugd, ik wist niet hoe het anders kon of moest. Nu ik dat wel zie, en eindelijk hard op weg ben om groot en sterk te worden, trekt hij de stekker eruit.
Net als mannetje begin ik net een beetje een antwoord te krijgen op de vraag wie ik ben, wie ik wil en mag zijn. Ik had dat zo graag met man samen ontdekt. Was zo graag eindelijk volwassen geworden bínnen ons huwelijk. Maar hij heeft geen geduld meer.
En natuurlijk heeft hij zich ook ingezet voor onze relatie. Hij heeft ook heus zijn best gedaan. Maar ook vaak niet op de voor mij goede manier. Ik heb het al vaker gezegd: ik zie echt wel wat er scheef zat en ik zie ook heel goed mijn eigen aandeel daarin, net als het zijne. Ik ben het alleen heel erg oneens met zijn oplossing van het probleem. En het is gewoon heel erg zuur als je nooit een eerlijke kans hebt gekregen, als je relatie nooit is geworden wat je zo graag had gewild. Zoals moederziel het omschrijft: man ziet mij niet, hij is teveel met zichzelf bezig. En dat is niet nieuw, anders had ik nooit op plan 99 kunnen staan natuurlijk. Ook niet voor mijn eigen gevoel.

Ik wil heel graag geloven dat ik hier doorheen kom, op een dag. Maar ik zit zo diep, het is zo alom tegenwoordig, het bepaalt 24 uur per dag (letterlijk momenteel) mijn gedachten en mijn gevoel. Ik word er gek van. En lief zijn voor mezelf, nogmaals, ik weet niet hoe dat eruit moet zien. Ik wil niks, heb nergens zin in, wil alleen maar hele dagen huilen. Zelfs werk of hond of kinderen kunnen me niet meer afleiden.

Sally MacLennane

Sally MacLennane

23-12-2016 om 15:55

Dat klopt

De ellende is dat je geen knop om kunt zetten. Kusje erop, auw weg, over.

Lief zijn voor jezelf is misschien ook wel je vandaag terugtrekken in bed of een kamer en die tranen laten stromen. Zeg maar tegen de kinderen dat je een migraine hebt of zo en ernstig met rust gelaten wenst te worden.

Lief zijn voor jezelf is een dag mogen toegeven aan dat rotgevoel.

Je bent misschien bang dat je dan nog meer breekt. Dagen in bed blijft doorhuilen. Gek wordt. Geloof me, dat gebeurt niet. Je zult je voorlopig echt nog wel kaa met pee voelen, maar de ene dag gaat het beter dan de andere dag. De ene dag hou je het droog, de andere dag niet.

Kun je dat? Er aan toegeven en je een dagje terugtrekken?

moederziel

moederziel

23-12-2016 om 15:57 Topicstarter

Mannetje

Ja, dat is helemaal waar. Er is nooit alleen maar 'eigen aandeel'. Ik vind er ook geen schuldvraag achter zitten, trouwens, ik geloof niet dat jij of wie dan ook zo'n pad kiest om anderen pijn te doen. Neemt niet weg dat die 'collateral damage' er wel is.
Wat ik bedoel is ook niet dat je nóg harder naar jezelf zou moeten kijken, of jezelf zou moeten afstraffen voor wat er is gebeurd. Er was een katalysator nodig om te komen waar je nu bent. Maar hoe nu verder? Dat is de kwestie. Dat moet jij zelf in gang gaan zetten.
Ik heb het geloof ik eerder gezegd: ik kan je het boek 'I don't want to talk about it' aanraden van Terry Real. Gaat louter over mannen. Want je schrijft wel dat in jouw uitleg voor 'man' ook 'vrouw' gelezen kan worden, maar Real betoogt nou juist dat dit om allerlei redenen die hij uitlegt niet zo is.

Je schrijft dat je niet weet hoe je leven er nu uit moet gaan zien. Dat kan ik me voorstellen. Ik bedoel ook niet dat je met je vrouw weer in je oude stramien verder zou moeten gaan. Maar misschien zijn jullie samen wel in staat om de volgende stap te zetten. Naar een nieuw level waarop je dichter bij jezelf staat. Maar ik weet niet hoe diep jullie relatie nog is, en of er nog voldoende over is. Woon je nog apart?

Stip

Stip

23-12-2016 om 16:03

Lieve Pennenstreek

Dit heet rouw. Je gaat je verlies onder ogen komen. Waar het tot nog toe steeds nog 'hopen op' was werk je nu toe naar een daadwerkelijke scheiding. Verliezen van je man, verliezen van een compleet gezin, verliezen van je droom, je basisveiligheid.
Niet slapen, niet eten, huilen, apathie, boosheid, enz zijn allemaal facetten van diepe rouw.
Hier komt de klap waarvan je steeds dacht dat ie zou komen- je hoopte in kleine stapjes; je gevoel en gedachten krijgen nu de grote klap. Blijkbaar laat zich dit niet regisseren. Anders had je dit moment niet gekozen (welk moment wel?). Het is niet anders lieve Pennenstreek; je kunt niet om die intense pijn heen. Hoe oneerlijk het ook is.
Een jaar nadat bij ons de bom barstte kreeg ik dit, wat jij omschrijft. Ik wist echt niet hoe ik de dag door moest komen, wilde de dag niet eens doorkomen. Ik werd compleet stilgezet. Leefde van peut bezoek naar peutbezoek. Verder automatische piloot. En verder niks. De bodem.
En toch; door dagelijkse structuur, door zorg voor de kinderen, door compleet niks doen, door lieve mensen om me heen kreeg ik na verloop van tijd weer enigszins grip op de dingen. Op mijn leven.
Leerde ik de pijn te handelen. En ik kon het. Net als dat jij dat kan.
Waak ervoor dat je in deze gemoedstoestand geen grote beslissingen neemt. Vraag iemand met je mee te denken, ter bescherming.

Lieve Pennenstreek, in gedachten ben ik bij je.

( Mobiel is stuk, vandaar )

Pennestreek

"Ik had dat zo graag met man samen ontdekt. Was zo graag eindelijk volwassen geworden bínnen ons huwelijk. Maar hij heeft geen geduld meer."

Heb je je man wel eens gevraagd wat er voor nodig is om een ietsiepietsie geduld te krijgen. Want geduld is een dogreden. Wat is nu 1/2/3? maand op een mensenleven. Of hij heeft het er voor over of niet. Maar geduld is niet het hoofdargument.

Heb je wel eens met hem om de tafel gezeten en precies uitgelegd waar jou groeipad in zit? Hoe je deze stappen gaat nemen? Dat je het liefst met hem wil doen maar hij ook zijn tijd in moet steken? Ook hij zijn verantwoordelijkheid daarin moet nemen.
En hem dan niet laten wegkomen met 'geen geduld'. Gewoon vuur aan zijn schenen leggen en doorvragen.

Moederziel

"Maar hoe nu verder? Dat is de kwestie. Dat moet jij zelf in gang gaan zetten."

Daar ben ik dus druk mee bezig. Oorzaak en gevolg.
Bij de coach/peut kijken naar de oorzaak. Als die er is dan ligt de oplossing voor de hand. Neemt niet weg dat er van de andere kant (vrouw) ook iets ligt. Feit is wel dat uit onvrede er bepaalde dingen zijn gebeurd.

Ik geloof ook, sorry Pennestreek, dat signalen wel worden afgegeven maar niet worden opgepikt omdat ze niet worden gezien of herkent. En ja dit heeft ook met duidelijkheid te maken. Soms zijn mensen niet duidelijk in het uitspreken van gevoel (geldt voor beide sexen) en worden ze niet opgepikt.

Ik woon momenteel weer thuis. Relatie is vriendschappelijk broer/zus.
Of er nog genoeg over is zal de tijd uitwijzen.

Tops

Tops

23-12-2016 om 16:29

Pennenstreek

Oké, ik begrijp het. Dank je voor de uitleg.
Ik snap je ook en ik houd m'n hart vast voor je.
Durf te leven en emoties de loop te laten.
Huil maar en schreeuw maar, zwem , leef, durf en geef jezelf toestemming om te zijn wie je bent. Verander niet, maar groei voor jezelf.
Het is eng maar niet onmogelijk

Pennestreek

Pennestreek

23-12-2016 om 16:29

Stip, weet ik

en dankjewel.
Ik heb dat gisteren al gedaan. Soort van. Enorme huilbui gehad, urenlang. Maar moest dochter nog helpen met voorbereidingen voor kerstontbijt op school. Man was avondje weg... Dus mezelf toch maar weer bij elkaar geraapt. En niet geslapen. Vandaag is dus echt een vreselijke daldag.

Voor de kinderen wil ik dit niet, deze wanhopige verdrietige moeder. Ik leun dan teveel op ze, dat vind ik niet horen. En omdat man er is voel ik me ook geremd. Ik wil mijn intense verdriet niet aan hem laten zien. Ook dat is trouwens weer dubbel: ik wil aan de andere kant juist wel heel graag door hem getroost worden. Hij is 28 jaar lang mijn steun en toeverlaat geweest. Ik heb altijd bij hem mijn hart uitgestort. Pas sinds september vorig jaar leer ik dat ook bij anderen te doen, maar ik vind het nog steeds heel moeilijk om aan anderen mijn verdriet te laten zien.

Nog een uurtje, dan kan ik naar huis, moet me alleen nog even door het avondeten heen worstelen (traditiegetrouw pannenkoeken omdat het vakantie is - voor het eerst door dochter gebakken en niet door mij). Daarna naar bed of naar mijn zus of schoonzus, dat weet ik nog niet. Ik vind al gauw dat ik teveel beslag leg op hun schaarse tijd met hun eigen gezin.

Vesper Lynd

Vesper Lynd

23-12-2016 om 16:30

Mannetje

Het lijkt me niet verstandig om nu weer valse hoop te gaan opporren bij Pennestreek. Dit is een fase waar ze doorheen moet. Het ongeloof moet inzinken en pas als je daar doorheen bent kun je weer verder. Je hebt bodem nodig om je tegen af te zetten.

Pennestreek

Pennestreek

23-12-2016 om 16:33

mannetje

natuurlijk heb ik dat gedaan. Zo vaak dat het hem intussen vreselijk irriteert.
Geduld is niet het goede woord (meer) trouwens. Hij houdt niet op de goede manier van me. Hij mist iets in zijn gevoel voor mij. Dat los je niet op met geduld hebben. Hij heeft duidelijk genoeg gemaakt dat hij niets ziet in relatietherapie en ieder voor zichzelf therapie. En ik kan hem niet dwingen. Hij heeft een tijdje terug voor het eerst gezegd (toegegeven, ik roep dat al heel lang) dat hij ziet dat hij ook het een en ander te verwerken heeft vanuit zijn jeugd. Maar dat gaat hij dus alleen doen. Als hij het al gaat doen.

Vesper

Gaat me niet om valse hoop.

Gaat me om het reele inzicht en proberen alles uit de kan te halen zodat ze het gevoel heeft dat ze alles geprobeerd heeft.
Het zal geen valse hoop zijn als zei duidelijk heeft dat het niet meer gaat vliegen. Alleen een mogelijke ingang.

Zou jammer zijn als ze na tijdje achter komt.... ach had ik toch maar even nog...

Pennestreek

Pennestreek

23-12-2016 om 16:36

Vesper

Hoop heb ik niet meer - denk dat dat precies is waardoor ik nu eindelijk toch door de bodem aan het zakken ben. Al dacht ik dat ik die al had gehad. Blijkbaar toch nog lang niet. Helaas.

Pennestreek

Pennestreek

23-12-2016 om 16:37

Tops

*smak*
ik hou wel van je hoor, al reageer ik soms wat geprikkeld op je. Dat gaat niet over jou, dat zijn mijn emoties. Ik zak iedere dag weer iets dieper, waar ik nu juist hoopte uit het dal te kunnen klimmen.

Pennestreek

Ok dan is dat duidelijk. Begreep even dat om geduld ging.

Sally MacLennane

Sally MacLennane

23-12-2016 om 16:45

Weer jezelf wegcijferen, lieverd toch...

Want de kinderen mogen je verdriet niet zien... Oh lieve schat toch!!!

Ik hoop dat het morgen regent. Ga er dan met de hond op uit en laat je helemaal natregenen terwijl je die tranen ongegeneerd laat stromen. Eventueel je mond bedekken met een sjaal om de bibberende onderkin te bedekken.

En dan nog iets. Je kinderen weten wat er is. Ik denk dat het ook voor hen een heel goed leermoment is als je hen gewoon zegt: "Lieve schatten, jullie weten wat er aan de hand is. Mamma heeft vandaag haar dag niet en is ontzettend verdrietig. Dat is heel vervelend voor jullie, en ik wil jullie niet lastig vallen, maar het kost me vandaag heel veel moeite om flink te zijn. Jullie hoeven niets voor me te doen, ik wil ook niet dat jullie je rot voelen omdat ik me rot voel. En dit gaat wel weer over, maar vandaag ben ik even niet de moeder die ik wil zijn."

Wie weet kunnen jullie wel samen huilen.

Ja, daarvoor moet je een flinke drempel over, maar verdriet dat opgepot wordt, gaat lelijk rotten.

En geloof me, maar één van de mooiste momenten was het moment dat mijn kinderen en ik gezamenlijk konden praten, rouwen en huilen om wat er toen speelde bij hun vader (een heel ander verhaal, maar met net zo'n waanzinnig wanhopig gevoel). Op dat moment zeurde een stemmetje in mijn hoofd "dit moet je voor jezelf houden, hier moet je je kinderen niet mee lastig vallen", maar zij hadden ook enorme emoties en achteraf zeg ik: wat was het eigenlijk mooi (een akelig soort mooi vanwege de basis ervan) dat we in die dagen met ons allen mochten, konden, vooral moesten, huilen en onze emoties konden delen.

moederziel

moederziel

23-12-2016 om 16:49 Topicstarter

Zie je Mannetje

Dit is eigenlijk wat ik bedoel. Waarom zou Pennestreek haar man moeten uitleggen wat haar groeipad is? Ik snap wel wat je bedoelt, hoor Maar ze zit er doorheen, er is teveel van haar gevraagd. Ze zou nu een man moeten hebben die zegt: kom hier, leun op mij, ik ben er. Die even helemaal geen uitleg hoeft, niets vraagt maar er gewoon is. Die haar geruststelt en haar ziet zoals ze is. En voor wie dat genoeg is.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.