Relaties Relaties

Relaties

Hel, deel 3 - vervolg Help, zit muurvast!


moederziel

moederziel

23-12-2016 om 16:56 Topicstarter

Pfoeh

Wat een pittige dag. Ik voel je verdriet Pennestreek, ik voel het met je mee. Ook ik ben weer even een stap teruggeworpen en het moeilijkste van vandaag moet nog komen. Vanavond ben ik met man bij iets rond de kinderen. Ik zie er als een berg tegenop.

Ik ga me maar eens ingraven de komende dagen, al zal ik zeker nog posten. Deze dagen zijn hels. Ik geef een lieve groet aan iedereen hier, hou je haaks allemaal. Mijn gedachten zijn bij jullie! x

Moederziel

"Ze zou nu een man moeten hebben die zegt: kom hier, leun op mij, ik ben er."

Wacht ff..... mss mis ik hier iets.
Man van Pennestreek heeft aangegeven (voor zover ik begreep) dat de manier waarop de relatie was scheef getrokken is.

Waarom verwachten vrouwen dat man de sterke schouders heeft? Man er is om de vrouw op te vangen. Man met zichzelf in de knoop zit, eigen schuld of niet.
Waarom niet samen sterke schouders? Waarom niet samen jankend aan tafel?

Het plaatje wat jij schetst snap ik, maar is in deze situatie niet echt reeel.
Man is geen ridder op witte paard. Dit flikkert er ook af en loopt mopperend weg.

Pffff

Lieve Moederziel, lieve Pennenstreek, mag ik jullie de raad van de diertjes nog een keer geven? Als die gewond zijn, krullen ze zich op op een veilige plek en likken hun wonden. Niet meer analyseren, niet meer vechten. Op de energiespaarstand. Eten, drinken, slapen en (alleen) bij mensen zijn die van je houden. Maak het klein in dat allergrootste verdriet. Dat is voor nu genoeg, in deze dagen. Ik voel me dicht bij jullie.

moederziel

moederziel

23-12-2016 om 23:33 Topicstarter

Mannetje

Ik bedoel dat wensbeeld natuurlijk niet steeds, voor altijd, als standaard relatie-evenwicht. Ik bedoel het voor eventjes nu: leunen op de man waar zij voor heeft gekozen, al jaren geleden. Ik snap zo goed haar diepe verdriet: waarom ben ik niet goed genoeg voor je? Waarom kun je niet gewoon van me houden?
In een gelijkwaardige relatie zijn die vragen niet relevant... In een gelijkwaardige relatie leunt dan weer de een, dan weer de ander. Of niet. Of tegelijk.

Ik heb een paar moeilijke uren achter de rug. Voor een bijeenkomst voor een van de kinderen zijn man en ik beiden opgetrommeld. Het was zo ontzettend moeilijk om met hem in één ruimte te zijn. Op het moment dat ik hem zag, voelde ik alle liefde samenballen. Ik kan er niets aan doen, ik hou gewoon nog veel te veel van man. Hij deed wat gekunsteld, vriendelijk maar kunstmatig afstandelijk. Past zo totaal niet. Hij nam letterlijk 2 meter afstand van me, zelfs tijdens het praten. Ik vind dat zo afschuwelijk. Op het moment dat we daar dan zo afgrijselijk staan met die afstand ertussen, vraag ik me af wat er toch in godsnaam mis ging. We hebben met ontzettend veel liefde 22 jaren gedeeld en 4 kinderen gemaakt. Hoe kan dit dan??

Iets later ontdooide man wat, kwam letterlijk wat dichterbij, wilde aardig zijn tegen mij, maar zat op het moment dat hij dacht dat niemand keek ook meteen op zijn mobiel. Denkend aan Mannetje ging bij mij een belletje af. Man tikte een bericht en ik durf met zekerheid te zeggen dat het truus was. Ik heb het niet gezien, maar the Under Toad, zeg maar
Het is zeker niet voor het eerst dat er iets met de kinderen of in gezinsverband is waar man bij is, en truus meldt zich per app. Man reageert dan op bevel, kan er blijkbaar geen weerstand aan bieden. De sufferd. Maar ik moest meteen denken aan de manipulatieve truzen waar Mannetje het over had. Op kinderverjaardagen stuurt man haar foto's van het omgebouwde feesthuis, als hij een belangrijk kado met oudste gaat halen, belt ze in de auto (tot ergernis van oudste). Ik vind dat opdringerig, inbreken, geweld doen aan de privacy tussen man en kinderen. De enige keren dat hij haar oproepjes negeert is als man met mij aan de keukentafel zit. De ene keer dat hij er wel aan toe gaf, deed hij dat met de smoes dat hij even de hond ging uitlaten.
Ik vidn dit bizar gedrag. Man was nooi into whatsapp en lijkt er nu zijn levenslijn van te hebben gemaakt.

Ik heb nu een kater na onze bijeenkomst-voor-kind. De afstand is zo voelbaar en doet zo godvergeten veel pijn. Waarom kan hij niet gewoon van me houden?? Ik wil het niet, ik wil het niet, ik wil het niet.

moederziel

moederziel

24-12-2016 om 17:21 Topicstarter

Kerstavond

En nu stil in huis. Kinderen bij man. Het besef dringt door: we vieren nooit meer kerst met zn zessen. Ik heb ontzettend veel lieve mensen om me heen, maar mijn gezin zal niet meer compleet zijn. Ik heb het er moeilijk mee.

Aagje Helderder

Aagje Helderder

24-12-2016 om 17:29

Och Moederziel

Ik ben een trouwe lezer van jouw draadjes. Weet meestal niet wat toe te voegen aan wat anderen schrijven, maar nu wens ik hè vooral veel sterkte op deze kerstavond zonder de mensen die je zo dierbaar zijn.

liefs, Aagje

Pennestreek

Pennestreek

24-12-2016 om 18:00

Moederziel

Ik voel zo met je mee. Hier dan nog wel kerstavond met het gezin, maar niet meer 'echt'. Op een andere manier moeilijk. En het besef dat het de laatste keer is doet onnoemelijk veel pijn. Ik wens ons allebei veel kracht dezer dagen en vooral dat de volgende kerst alles een beetje gekalmeerd is in ons leven en we er wel weer van kunnen genieten, van de geestdagen.
Dikke knuffel, ook voor mezelf en mijn kinderen...

Juul

Juul

24-12-2016 om 18:03

LIeve moederziel

Ik denk aan je en voel je verdriet. Ik ook voor het eerst alleen met de kerst. Ik vind het verschrikkelijk. Ik ben eigenlijk dol op deze dagen. Koken, mooie tafel, kaarsjes, kadootjes. En nu ben ik alleen maar verdrietig. Nu heb ik er sinds vanmiddag ook nog een mega probleem bij waar ik helemaal van in de stress ben geschoten. ( net even leeggelopen in de rubriek huis, tuin en keuken ) Dus ik wil eigenlijk alleen nog maar huilen. Ik ben de afgelopen maanden zo sterk geweest voor mijn gevoel. En nu voel ik me zo kwetsbaar, alleen en intens verdrietig.

Tops

Tops

24-12-2016 om 18:04

Even

Even een klein sprankje hoop geven voor iets dat nu niet kan maar in de toekomst kan komen: ik vier vanavond kerstavond met ex en kinderen. Gewoon tv kijken met een hapje. Ook komende dagen en dan met nog anderen erbij vieren we kerst samen.
Of dat altijd zo blijft is nooit zeker, maar tot nu is het gelukt.
Ik zeg het alleen om je "nooit meer" in een " je weet nooit" om te zetten zodat je niet alle moed voor de toekomst verliest. Je weet niet hoe het gaat uitpakken over een paar jaar. Maar daar hoef je nu je hoofd niet over te breken. Ik denk aan je.

moederziel

moederziel

24-12-2016 om 18:58 Topicstarter

Dankjulliewel

Lieve meelezers, ik trek me op aan jullie lieve en troostende woorden. Dankjulliewel.
Lieve Pennestreek, ik ben in gedachten bij je. Weet dat je nooit alleen bent.
Lieve Tops, wat mooi dat het bij jullie zo kan. Ik denk dat ik er pas aan toe ben als de liefde echt weg is. Maar of dat gebeurt... het lukt nog niet echt.

Ik huil en kook en kook en huil. Dat lucht op. Stiekem vraag ik me af of man het ook mist. Samen, ons, ons gezin, juist nu. Deze feestmaand hebben we steeds met veel plezier gevierd. Van het lampjes ophangen tot het kerstdiner. Veel tradities, veel warmte. Samen, warm, gezellig. Mijn hart bloedt.

Morgen ben ik met de kinderen. Ik heb ze gevraagd hoe ze het wilden vieren en ze wilden maar weinig veranderen. Das leuk en lief. En vertrouwd, maar het maakt die ene lege stoel ook ontzettend voelbaar. Maar hij wil het zo.
Wat een idioot...

Lieve allemaal, ik wens iedereen mooie kerstdagen. Ik ga me taai houden xxx

Sally MacLennane

Sally MacLennane

24-12-2016 om 19:09

Pennestreek, moederziel...

Juist deze dagen denk ik veel aan jullie.

Inderdaad, moederziel, wat een idioot...

Pennestreek

Pennestreek

24-12-2016 om 20:03

Amen

Sukkels zijn het.

Tops, man denkt dat wij volgend jaar ook 'gezellig' samen de feestdagen vieren. Ik zie het niet gebeuren. Hoe zou ik dat moeten doen? Het valt me dit jaar al zo vreselijk zwaar. Het is niet echt, het is nep, het is alleen maar omdat de scheiding nog niet geregeld is en we nog in 1 huis wonen. Waarom wil hij toch uit elkaar als hij wel Kerst samen wil vieren? Waarom dan wel, en de rest van het jaar niet? Ik begrijp er echt geen bal van...

moederziel

moederziel

24-12-2016 om 20:22 Topicstarter

Pennestreek

Dat heb ik me ook zo vaak afgevraagd... mijn conclusie tot nog toe is dat het angst is voor de echt grote sprong. Dit wil hij niet meer, maar wat wel is nog onduidelijk. Het is voor hem makkelijker om nog aan jou vast te houden dan los te laten. Want dan is voor hem ook het gezin weg.
Dat is voor jou afschuwelijk, want ook hier geldt weer: hij doet het niet voor jou, hij doet het voor hem. Jij bent een pionnetje in zijn 'spel', net als jullie kinderen.
Maar ik geloof in karma: hij zal oogsten wat hij zaait.
Lieverd, hou je sterk x

Met vrienden

Net een heerlijke Kerstavond gehad met vrienden van mijzelf en een paar jongvolwassenen bevriend met de kinderen.
Strategisch op de 24e. De meesten vieren toch familieachtige diners vaker op 1e en 2e Kerstdag, dus dat is hier al een paar jaar de gewoonte.
Ex moest helaas werken anders had hij ook mee kunnen doen.
Zoon is met vrienden gaan 'chillen' en ik zit nog even na te genieten met dochter bij de Kerstboom.
Er is leven na scheiding. Gelukkig.

tante Sidonia

tante Sidonia

24-12-2016 om 23:28

Moederziel, Pennestreek

Veel sterkte deze kerst!
Ook wij moeten iemand missen deze kerst...

moederziel

moederziel

27-12-2016 om 11:31 Topicstarter

Overleefd... half

Lieve allemaal, pfoeh, de kerstdagen zijn achter de ug. Ik had het erg zwaar op kerstavond. Was alleen, verdrietig, maar ook met het gevoel dat ik door die zure appel heen moest. Aanvaarden, realistisch zijn: dit is het voor nu.

Hoe heerlijk was het eerste kerstdag om de kinderen weer te zien. Zin in samen zijn, met z'n vijven, voelde goed en warm. Ook nog wat traantjes gelaten, en me boos gemaakt over de vriendin met wie ik kortgeleden een confrontatie had (zie post in deel 2). Dat zij steeds vaker moederziel-man opzoekt, kwetste mij eerder al. Vooral omdat zij (1 van mijn beste vriendinnetjes) dit niet tegen mij zei. Ik hoorde het vaak achteraf bij toeval. Ook gingen ze samen onlangs uit eten, dat vond ik heel erg moeilijk en al met al eigenlijk ook ongepast naar mij toe. Lang verhaal kort: grens getrokken, haar gezegd dat dit mij raakt. Helaas geen reactie meer gehad. Op 1e kerstdag vertelt een van de kinderen dat deze vriendin op kerstavond bij man langskwam. Ai, dat deed extra zeer. Ze was er maar kort, maar toch... Ik was woest. Wéér over mijn grens, lak aan mijn gevoelens, mij niet zien. Moest daar echt even van bijkomen. Wat bezielt al die egocentrische types toch?? En ook zij was mij erg dierbaar als vriendin
Gelukkig verliep de dag verder gemoedelijk en gezellig.

Tweede kerstdag kinderen naar moederzielman. Ik naar familie. Na een uur appje van man: oudste (16) is boos bij hem weggelopen. Ik zoek contact en oudste laat weten even een rondje te willen lopen om hoofd leeg te maken. Weer man in de app: hij vertrekt met de andere 3 en wil niet meer op oudste wachten. Ook is oudste niet welkom in 'zijn appartement' als hij er niet is. Heftig. Later blijkt man tegen oudste te hebben gezegd dat hij hem 'voorlopig niet meer hoeft te zien'. Oudste heeft spullen gepakt en is naar mij gegaan. Eenmaal thuis gepraat, getroost en geluisterd. Man blijkt flink boos te zijn geworden, over een kleingheid. Oudste voelde vooral dat man zijn wil oplegde en kwam in verzet. Oudste is ontdaan dat hij op 2e kerstdag door man de deur uit is gezet. Ik voel gelatenheid bij mezelf. Hoe ver zijn we gezakt met z'n allen. Hoeveel moet er kapot?

Heb met oudste een rustige avond doorgebracht. Maar oh, oh, oh, wat ben ik woest op man. Zoveel woede, en nu richt het zich niet meer tegen mij, maar tegen de kinderen. Ik vind het echt afschuwelijk. Voor oudste, voor de andere 3 die er getuige van waren. Voor mij. Niets is meer heilig. Alle liefde en warmte is eruit.

Pennestreek

Pennestreek

27-12-2016 om 11:35

Moederziel, hoe is het?

Hoe ben jij deze dagen door gekomen? Hopelijk beter dan ik... Hoewel het ook best gezellig is geweest, was het ook heel zwaar. Ik lag gisteren al om 21 uur in bed, het ging niet meer.

Ik denk steeds dat ik het dieptepunt wel bereikt heb, maar ik blijk nog steeds verder af te kunnen glijden . Ik slaap nog steeds heel slecht en dat begint me nu echt op te breken. Ik heb even heel veel medelijden met mezelf. Zit nu op kantoor, als een van de weinigen, dus alleen op de kamer. Helpt ook niet mee om me beter te voelen. Het is me tot nu toe steeds wel gelukt mezelf weer uit de put te krijgen, maar nu ben ik geloof ik echt aan het eind van mijn Latijn en het lijkt maar niet te verbeteren. Ik zie zo op tegen de scheiding, ik heb al geen energie meer over, hoe moet ik het dan opbrengen om een lijst te gaan maken van wie wat krijgt en na te denken over hoe we het gaan regelen rondom de kinderen? Mijn lijf komt letterlijk in opstand tegen het idee alleen al.

Pennestreek

Pennestreek

27-12-2016 om 11:46

Oh, gelijk zitten typen

Nou, dat was dus niet beter dan bij mij. Wat vreselijk voor jou en je kinderen. Ik kan alleen maar zeggen dat ik hoop en denk dat het wel beter zal worden. Dit is voor jouw man ook een moeilijke tijd. Hij zal ook last hebben van de spanning. En als het dan niet gaat zoals hij wil zal hij zich afreageren. Hij heeft de grip verloren op zijn leven, en nu doen zijn kinderen ook nog eens niet wat hij wil... Niet dat ik excuses voor hem zoek, maar ik herken wel de onmacht. Ik merk aan mezelf dat mijn lontje door het slaapgebrek en het verdriet heel erg kort is nu, dus toen de kinderen 1e kerstdag naar bed gingen en het boven binnen de kortste keren bonje was ben ik bijna ontploft. Gelukkig kwam man naar boven. Maar ik weet niet wat er was gebeurd als we met zijn 3-tjes waren geweest. Gelukkig kon oudste bij jou terecht. Haal daar je positiviteit en trots uit, dat jij nog steeds in staat bent je kinderen op te vangen en te troosten.

Zo'n naar gevoel, al die boosheid en onrust en verdriet in mijn lijf, dat moet er denk ik wel uit, maar ik weet niet hoe ik dat moet doen. Ik heb nog nooit zoveel gehuild als in de afgelopen week, maar ik kan niet zeggen dat het oplucht. Ook de kinderen hebben huilbuien, zo moeilijk om te zien.

Ik hoop zo dat 2017 voor ons allebei een beetje beter jaar wordt. Slechter kan het haast niet worden he...

moederziel

moederziel

27-12-2016 om 11:47 Topicstarter

Even on hold, Pennestreek

Hi lieve Pennestreek, ik moest vaak aan je denken tijdens de kerst. Hoe het mij is vergaan kun je lezen in #137. Wisselend...

Ik denk dat jij jezelf on hold moet zetten. Eten, drinken en slapen. Verder niets. En je verstand op nul. Het is slopend en vreet bakken energie. je hebt je slaap hard nodig. Ga anders even langs bij de huisarts om je slaapprobleem uit te leggen. Help jezelf. Het regelen kan ook later. Nu eerst jij.

moederziel

moederziel

27-12-2016 om 11:57 Topicstarter

Nee niet slechter

Ik vind het lief dat je zo genuanceerd bent. Ik heb dat zelf even niet richting man. Ik kan er echt geen enkel begrip voor opbrengen.
Ik heb gisteren oudste verteld hoe de geboorte van oudste verliep. De blijdschap en ongelooflijke trots bij man, de liefde die er altijd afspatte. Ja, in verleden tijd, helaas.
Dit is niet zomaar een moeilijke periode voor man, dit gaat al 10 maanden zo. Het is nu de druppel geweest. De kinderebn zoeken al 10 maanden echt contact met hem, maar het komt niet tot stand. heel pijnlijk om te zien. Hij is inmiddels uitgecheckt van alle relaties met iedereen die hem lief was. En zijn woede en onvoorspelbare gedrag laat voor mij wederom zien dat hij diep zit. Das verdrietig en ellendig, maar hij is nondeju ook vader van 4 kinderen die hier allemaal helemaal niets aan kunnen doen. Die hoeven niet zijn onvrede op te vangen, is ie nou helemaal besodemieterd.
Ja, ik ben echt boos.

Kan ook echt niet

Je kind achterlaten, niet wachten, dat is een funeste boodschap! Dat doe je niemand aan, zeker je eigen kind niet. Dat hoeft niet goedgepraat hoor Pennestreek. Ik hoor aan jouw woorden dat je vooral je eigen ongeduld "goedpraat". Voor mij is ook dat niet goed genoeg (strikte woorden na deze kerst). Jij en je man wilden deze dagen zo. Jij zegt steeds de kinderen, maar ik geloof dat niet. Jullie rekken, stellen uit, houden vol. De kinderen kunnen helemaal niet kiezen. En als ze dan met elkaar in onmin raken, kun jij niet kalm blijven vanwege uitputting. Het is een cirkel, actie-reactie in mijn ogen. En hoe langer je uitstelt wat al aan de gang is, hoe vermoeider je zult worden en hoe "lastiger" je kinderen. Niet vreemd. En Moederziel, je hebt dat vast al gedaan maar ik zou delen met kind dat wat gebeurd is, en ook nog de boodschap "voorlopig niet" op geen enkele manier het goede is. Geef kind bij jou de ruimte en alle liefde en laat man kind maar (terug)halen. Wees niet verbaasd als die vriendin een andere rol speelt in mans leven dan jij denkt/gedacht hebt. Laat gaan. Geen enkele verklaring deugt. Deel je verdriet er over hier, bij iemand anders, niet met haar. Niet meer delen als mensen je pijn doen.

Pennestreek

Pennestreek

27-12-2016 om 13:00

Roosje

Nee hoor, ik wilde deze dagen helemaal niet zo. Sterker nog, ik wil het allemaal helemaal niet zo. Maar als ik niet uit mijn huis weg wil, en dat wil ik niet, is er geen andere optie. Man gaat namelijk ook niet. Ik heb al verschillende keren aangegeven dat ik wil dat hij weggaat, dat hij dat mij en de kinderen verschuldigd is, dat ik hieraan onderdoor ga, maar het maakt allemaal geen indruk. Sterker nog, hij zegt dat hij niet weg gaat omdat hij mij wil 'ontzorgen', hij is nog nooit zo actief geweest in het huishouden als deze periode, ik kan doen en laten wat ik wil. Maar hoe lekker dat ook is, het weegt niet op tegen de uitputting van samen in een huis verblijven.
En ik ben intussen ook niet meer in staat om voor mezelf op te komen merk ik. Het is zo moeilijk om afstand te bewaren, en zo makkelijk om op hem te leunen nu. Ik weet dat dat niet goed is, maar ik ben op. Echt op. Morgen afspraak bij de huisarts. Overmorgen weer een mediator. Ik wil dan snel een knoop doorhakken en aan de slag gaan, en hopelijk kan ik via de mediator voor elkaar krijgen dat hij vertrekt. Maar ik ben bang dat ik het hele proces met hem op mijn lip zal moeten doorlopen.

Tops

Tops

27-12-2016 om 13:04

ik denk dat als je uitstelt (pennenstreek)

Ik denk dat hoe langer je het uitstelt (en dat is bij jou wel een dingetje ook in andere situaties begreep ik), hoe moeier je wordt.
Je kunt dingen beter regelen op het moment dat je nog iets kunt dan wanneer je al onderuit bent gegaan, tegen een opname zit aan te hikken.
Je lijf gaat vanzelf allerlei hormonen aanmaken om je te beschermen, dus je krijgt echt genoeg energie om het te doen. Alleen houdt je geest je tegen en die moet eigenlijk een bemoedigend rotschopje krijgen om je terug in de realiteit te zetten, want je man doet het niet, jij doet het niet en je kinderen kunnen het niet.

Maar je kunt het wel en beter nu dan dat je echt platgeslagen bent. Het is een kwestie van doen, want willen telt helaas niet in dit verhaal...Doen ipv zeggen dat je niet kunt, niet wilt. Dat sloopt je zo, je kunt er niet mee verder en je moet verder. Moeten omdat je anders écht niet meer kunt; je hebt geen tijd om niet te willen

moederziel

moederziel

27-12-2016 om 13:06 Topicstarter

Dankjewel RoosjeRaas

Je bevestigt waar ik ook aan denk. De vriendin heeft zelf ca. 3 jaar geleden haar man verlaten tijdens een affaire. Is sindsdien zoekende en ongelukkig. Ik vermoed eigenlijk geen man-vrouw dingetje, zeg maar, maar ik zie wel dat zij man de aandacht geeft waarnaar hij hunkert en ze bevestigen elkaar dat ze ondanks de ellende die ze aanrichten het recht hebben om voor zichzelf te kiezen. Ze rechtvaardigen elkaars vlucht. Zij zag in mij het verdriet van haar partner gespiegeld en daarmee is de cirkel van pijn rond. Wat een verrotte toestanden.

Oudste is een geslagen hondje. Maar ook sterk en zelfbewust. Bewonderenswaardig! Ik hou oudste vast en koester. Kost geen enkele moeite. Intussen weet ik dat dit weleens het startsein kan zijn voor de nummers 2 en 3 om ook af te gaan haken. Ik ga niet meer regelen en redderen. Hun gevoelens zijn nu leidend. Zij komen nu voor mij op nummer 1. Als moederziel-man daar zo slordig en lichtvaardig mee wil omgaan, moet hij dat zelf weten. Maar ik verschaf hem geen excuses meer.

@Pennestreek: kies voor jezelf en schep duidelijkheid en pak dóór. Dat lijkt nóg pijnlijker, maar is het niet. Er is niets meer te redden. Echt niet. En zowel, dan kan dat alleen vanuit volledig losgekomen zijn. Nu is je eerste doel dus volledig loskomen.

Pennestreek

Pennestreek

27-12-2016 om 13:07

Maar wat doen dan?

We zijn op zoek naar een mediator. Die moeten we eerst hebben. En verder kan ik toch niets? Ik kan man niet dwingen weg te gaan, daar hebben we het al eerder over gehad. Dus ik snap niet wat jullie bedoelen. Ik zit gegijzeld in mijn eigen huis, met een man die me niet meer wil maar wel vreselijk lief doet. Zo f*cking schizofreen...

Tops

Tops

27-12-2016 om 13:09

143 gelezen

Hij martelt je en dat misschien nog niet eens expres, maar het gebeurt wel.
Hak bij de mediator de knoop door, dan heb je een extra stem in je verhaal. Je mag niet neervallen, daar heb je geen tijd voor, laat het niet gebeuren, niemand is het waard dat je je zo voelt, echt niet, echt niet, pak die macht die hij heeft genomen en jij je hebt laten ontnemen terug. Ik heb ook 14 mnd onder 1 dak gewoond, bekijk m van een afstand, los van jou, als inwonend mens.

moederziel

moederziel

27-12-2016 om 13:13 Topicstarter

Kun je uit logeren?

Kun je naar familie of vrienden? even paar dagen weg? op adem komen?

Tops

Tops

27-12-2016 om 13:15

mediator

Ik dacht dat je je tweede gesprek zou hebben en dat de boel dus al in gang was gezet. Wat bedoel je met morgen weer een mediator? Dat je er 3 afgaat om te besluiten met wie je verder gaat?

Ik was rond de 2250 kwijt voor het totale plaatje. Bij 2divorce.nl eentje in mijn omgeving uitgezocht. Zijn fransichers. Binnen 6 gesprekken geregeld in dik 6 maanden.
Je kunt op diverse manieren met het huis omgaan, daar kan de mediator je wel bij helpen om op ideeen te komen. De kans dat jullie er kunnen blijven lijkt me klein, dan kun je beter een plan b hebben.
Al ingeschreven voor een huurwoning? Of al rondgekeken wat je met jouw salaris kan krijgen?

Pennestreek

Pennestreek

27-12-2016 om 13:32

Ik kan wel logeren

Maar dat wil ik niet. Ik wil dat hij weggaat.

Tops: idd, we willen er met een paar kennismaken om te bekijken bij wie we ons het prettigst voelen. Lijkt me wel belangrijk.
In het huis kan ik zeer waarschijnlijk wel blijven, maar de mediator waar we vorige week waren gaf aan dat er volgens een vaste routine werkt wordt: eerst overeenstemming over de kinderen oftewel ouderschapsplan, daarna de financiën oftewel echtscheidingsconvenant. Ik zou het liever omdraaien, omdat ik dan weet of ik er wel kan blijven wonen. Vind ik heel belangrijk, ook omdat mede daarvan afhangt hoe het verder gaat lopen. Als ik er kan blijven, en we dat snel kunnen regelen, dan kan hij des te sneller op zoek naar een eigen woning. En des te sneller is hij dan weg. Maar ik snap ook de redenatie, dat mensen geneigd zijn dingen goed te willen regelen voor de kinderen en ze daar dus meestal wel goed uit komen, en daarna pas de strijdpunten bespreken. Als je het om zou draaien en je komt niet uit de financiële verdeling, dan gaat het je ook niet lukken om tot overeenkomst te komen over de kinderen.

En hem beschouwen als een inwonend mens, kon ik dat maar. Natuurlijk helpt mijn conditie daar heel erg niet aan mee. Ik kan daardoor ook het piekeren over 'later' en over hoe ik daar tegenop zie niet meer stoppen. Ik draai in een kringetje rond en weet niet hoe ik eruit moet stappen. Ja, als hij verkast krijg ik tenminste weer rust.

Taruh

Taruh

27-12-2016 om 13:33

Pennestreek

Ja, je kunt er voor zorgen dat hij weg gaat, maar daar moet JIJ zware actie op ondernemen: jij neemt een advocaat, alleen, en die vraag je voorlopige voorzieningen te regelen, waarbij hij het huis uit gaat.
Dan moet hij.

De status quo die jullie nu hebben is als een groot abces dat door ettert. Levert vooral stinkende wonden op die moeilijker genezen dan wanneer je het ledemaat er afhakt en netjes afhecht.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.