Relaties Relaties

Relaties

Hel, deel 3 - vervolg Help, zit muurvast!


moederziel

moederziel

30-12-2016 om 12:45 Topicstarter

ooooh ik snap je zo goed!

Lieven Pennestreek, ik begrijp je 100% helemaal, alles erop en eraan.
'Ik sta erbij en kijk naar hoe mijn leven uit elkaar valt. En hoe ik daar zelf aan mee moet doen.'
Ik haat het, ik haat het, ik haat het. En ik vertik het ook om er aan mee te doen. Ik heb het minimale geregeld, er is geen scheiding ingezet, ik probeer de kinderen en mezelf te beschermen en dat is dat. Ik haat wat hij doet en waar hij me toe dwingt. Hoe kan iemand toch zo zijn? Zo zijn geworden?

Vesper Lynd

Vesper Lynd

30-12-2016 om 12:51

Het is zoals het is

Hij is niet meer wie je wil dat hij is. Dat weet je wel, maar het moet nog inzinken. Dat zou ik gescheiden houden van het praktische deel, en daarbij vooral je gezonde verstand gebruiken. Rouwen kan ook als je blijft nadenken.

moederziel

moederziel

30-12-2016 om 13:01 Topicstarter

Oh, maar ik denk wel na, hoor

Heel veel zelfs Maar ik ben helemaal niet geïnteresseerd in het praktische regelen. Dat loopt wel. Ondanks de chaos bij man, wat op zich weinig uitmaakt want ik regelde voorheen de gezinszaken ook.

Ik denk zelfs heel vaak en veel na over de mogelijkheid om man te behoeden voor het verlies van de grootste waarde in zijn leven: zijn gezin en de liefde van zijn leven. Ik ben eigenwijs genoeg om te denken dat hij niet weet wat hij doet. Of wel wéét, maar niet naar handelt. Ik zie zijn ongeleide woede, ik zie zijn pijn, ik zie zijn vlucht. En ik weet dat hij er alles aan doet om zijn depressie, zijn diepe teleurstellingen en schaamte voor te blijven. Hij offert wat hem het liefste is. En hij wéét dat hij dat doet, maar is niet in staat om anders te handelen. Dat is niet zielig voor hem (het is een volwassen man), maar wel heel erg cru en verwoestend voor de anderen.

Ik zie bij Pennestreek hetzelfde patroon. Haar man doet wat rustiger aan, maar handelt ook vanuit een ondefinieerbaar gevoel van wat hij niet meer wil. Maar wat hij wel wil? Hij weet het niet. En daarom aarzelt en treuzelt hij.

Wat is wijsheid? Ik hanteer nu de strategie: afstand en laten voelen wat het betekent om mij (!) te verliezen. Maar ik heb geen flauw idee of dat ook maar enig effect heeft. Volgens mij heeft niets effect.

moederziel

moederziel

30-12-2016 om 13:07 Topicstarter

Oh ja

Moederziel-man schreef mij afgelopen zomer dat hij hoopt dat ik hem ooit kan vergeven. Dat hij hoopt dat we op een positieve manier in elkaars leven blijven. Dat hij niets meer te geven had en dat hij daarin nu zijn weg moet zien te vinden. Maar ik zie hem helemaal nergens naar zoeken. Hij duikt weg voor het echte werk.

En op dit moment wil ik helemaal niet op een positieve manier in elkaars leven blijven. Ik vind dat hij mij op een afschuwelijke manier belazerd heeft, en mij geen enkele kans heeft gegeven om te werken aan herstel. Ik heb een mes in mijn rug gehad en nu moet ik zijn helpende hand aanvaarden? Ik dacht het niet. Ik verafschuw de manier waarop hij mij heeft behandeld. En nog doet.
We hebben nog steeds een verbond, zei hij. Maar dan anders. Jaja. Nee dus. Ik sluit geen verbond met iemand die me bedriegt en niet wil vechten voor wat we samen hebben opgebouwd. Ik vind het zo ongelooflijk laf, zo laf.

moederziel

moederziel

30-12-2016 om 13:28 Topicstarter

Sorry, ben boos

Het moest er even uit!

Ff zo

Ff zo

30-12-2016 om 13:32

Onmacht

Moederziel, ik snap je frustratie (nb voor zover ik dat kan, heb geen ervaring met een bedriegende man - voor zover ik weet).

Maar het is onmacht van je man.

Onmacht.

Kennelijk kan, durft (?) hij niet anders.

En knap lullig dat jij en julie kinderen daar de dupe van worden (naast het feit dat hij er zelf ook de dupe van is).

Moederziel

Stop eens met sorry zeggen. Ik vind wat je voelt en hoe je dit uit indrukwekkend. Je zegt dat je functioneert en jezelf terugvindt door deels je emoties uit te schakelen. Hierdoor wordt wat je voelt en hoe je dit (hier) uit loepzuiver. Dank je daar voor. Ik leer er van. Je bent in mijn ogen een optimale balans aan het vinden tussen voelen, handelen, zorgen en loslaten. Ik wou wel weer een kopje thee met jou. Het is fijn om te lezen en te voelen dat je zo goed voor jezelf aan het zorgen bent. Ik lees een prachtig boek. De Maskermaker. Over systemisch werken en karakterstructuren. De kwaliteiten en kwetsbaarheden binnen die karakterstructuren. En het ontstaan er van. Ik denk dat je het fijn zou vinden het boek te lezen. Het is in mijn ogen hard, mooi en troostrijk duiden. Van jezelf en van de ander. Misschien bied je dat iets in deze fase van je leven. En beloof het: niet steeds sorry zeggen.

Vesper Lynd

Vesper Lynd

30-12-2016 om 13:53

Nieuwe kansen

Vindt hij zelf ook dat hij de weg kwijt is? Kennelijk was er toch iets van ontevredenheid en denkt hij dat hij nu iets beters kan vinden. Dan heeft hij natuurlijk (?) de pijn van het verlies van het gezinsleven, maar ik kan ook een heleboel voordelen verzinnen van de nieuwe start.
Vrienden van mij zijn jaren geleden op eenzelfde manier uit elkaar gegaan, met een Truus en een vrouw die daar een hele psychologische verklaring voor had. Hij had een paar zware jaren, met Truus, het kostte hem bijna de relatie met zijn kinderen, maar daarna ging het beter. Zij heeft hem jarenlang de breuk verweten en zo vaak haar verdriet uitgestort over de kinderen, dat die ook niet anders konden dan hun vader afstoten. Dat terwijl beide partijen het erover eens waren dat de diepe liefde uit de eerste jaren van de relatie allang vervangen waren voor een goed geolied gezinsleven. Wat ook wat waard is natuurlijk, maar soms niet genoeg.

moederziel

moederziel

30-12-2016 om 14:10 Topicstarter

Leg eens uit, Vesper Lynd

Welke voordelen kun je verzinnen van de nieuwe start? Ik ben namelijk echt realistisch hierin en ben de laatste die man nieuw geluk zou misgunnen. Maar ik.zie.het.echt.niet. Ik zie hem verder afglijden.

Ja, hij vindt zelf ook dat hij zoekende is. Hij noemde zichzelf eerder 'vergiftigde grond'. Had het over zijn 'donkere kanten', zijn 'emotionele onbetrouwbaarheid'.
Ook hier was de verliefdheid van het eerste uur vervangen door een goed geolied gezinsleven. Maar ik heb steeds ook diep houden-van ervaren, veel humor ook, en gezelligheid. Tot hij ongeveer 2,5 jaar geleden zijn werk verloor en er grote financiele problemen kwamen. Ik kan dat kader niet loszien van waar we nu zijn.
Helaas zijn de financiele problemen steeds groter geworden en nu, met een extra huishouden ernaast, een enorme uitdaging. Ook dat neem ik hem kwalijk. Hij maakt het moeilijker voor iedereen.

moederziel

moederziel

30-12-2016 om 14:12 Topicstarter

Lief, RoosjeRaas

Ik zal ophouden met sorry zeggen

Dat zit er zo diep in. Voor mezelf opkomen is niet een natuurlijk gegeven. Dát ben ik nu zeker aan het leren. Ik drink het kopje thee met je mee. Ik koester je virtuele vriendschap en de steun hier! Dat is echt goud waard en houdt me op de been in deze verschrikkelijke feestmaand, dankjulliewel.

Vesper Lynd

Vesper Lynd

30-12-2016 om 14:18

Nieuwe ronde, nieuwe kansen

Iets nieuws beginnen is vaak leuker dan het oude voor de zoveelste keer doen. Ik heb nu voor het eerst in mijn leven een voortkabbelende relatie met sleur. Gelukkig met een man waarmee het leuke sleur is Maar je moet er wel actief iets aan doen om het leuk te houden.
Het is voor hem veel makkelijker om het bij het oude te houden, en toch doet hij dat niet. Waarschijnlijk biedt die Truus hem toch ook iets waar hij behoefte aan heeft?
Maar dat is niet meer relevant, toch? En ook niet iets waar jij iets mee hoeft. Doe met ingang van 2017 de deur dicht, groot slot erop, en ga nadenken over wat jij wil. Los van hem. Hij is alleen nog de vader van de kinderen, en een zakelijke partner -op afstand- van jou. Daar ben je beleefd tegen, maar meer ook niet.

Pennestreek

Pennestreek

30-12-2016 om 14:36

Emoties uitschakelen

Oh, wat zou dat fijn zijn, als ik dat zou kunnen!
Zit nu te luisteren naar Het regent harder dan ik hebben kan. Ja, zo voelt het, als verdrinken.

Maar toch weer een stap genomen: de mediator is gekozen en de vervolgafspraak gemaakt. Ik ben erg trots op mezelf en tegelijkertijd zit ik hier helemaal verkrampt mijn misselijkheid weg te slikken en kan ik niet eens huilen.

Roosje, als ik weer een beetje opgekrabbeld ben, dan ga ik aan de slag met de boeken die je aanraadt. Zelfcompassie en De Maskermaker. Maar nu even niet. Ik sta nu in het overleefstandje. En hoewel het vandaag alweer stukken beter gaat dan gisteren is het leven over de gehele linie gewoon zwaar k** op dit moment.

Pennestreek

Pennestreek

30-12-2016 om 14:40

En op een positieve manier in elkaars leven blijven

dat is wat man ook wil. Steeds herhaalt hij dat. Zou dat kunnen? Dat de pijn uiteindelijk slijt, en de liefde, en dat ik hem alleen als vriend kan zien? Ik zou dat zelf wel heel fijn vinden. Want hij is al 28 jaar mijn beste vriend. We hadden samen ook veel lol. Oke, niet de laatste anderhalf jaar, maar daarvoor zeker wel.

moederziel

moederziel

30-12-2016 om 14:43 Topicstarter

Da's te snel, Vesper Lynd

Dat slot op die deur, dat kan ik nog niet. Er zijn nog veel te veel vragen en onduidelijkheden. Ik heb meermalen gevraagd wat truus biedt en wat hij zoekt. Er komt een vaag antwoord op: aandacht, geborgenheid, rust, begrip. Dat gaf jij ook, zegt man, maar het kwam niet bij me binnen. Ik heb hem gevraagd of dit voor hem een beter alternatief is. Ik weet niet of dit een alternatief is, zegt hij. Ik vroeg hem waarom hij zich eerder al naast het gezin heeft geplaatst. Dat weet ik niet, zegt hij. Ik heb wel voor jou en voor ons gevochten, zegt hij. 'Maar het was niet jouw strijd. Het liep niet parallel.' En later, als ik herhaal: jij had een andere strijd, zegt hij: Welke strijd had ik dan? En: Ik wil redden wat er voor jullie nog in zit. Maar ook: Ik ben nog op zoek naar het antwoord.
Pfoeh... Zo blijven de vragen en ontstaan er weer nieuwe. Mindf*cking... Verwarrend tot en met.

Ik probeer mezelf alle rust te gunnen. Afstand en mezelf afsluiten helpt daarbij. En lezen, lezen, lezen.
@RoosjeRaas: boek is besteld hoor! Dankjewel voor de mooie tip xxx

moederziel

moederziel

30-12-2016 om 15:03 Topicstarter

Pennestreek

Positieve manier in elkaars leven blijven? Ik dacht in de eerste maanden dat we dat konden. Wij zouden de meest perfecte scheiding gaan regelen. Eigenlijk nog van elkaar houden, maar dan anders. Ook man zag dat wel voor zich.
Nu, 10 maanden verder, weet ik dat het niet kan. Het is hier vaker gezegd, maar blijkbaar moet je het eerst zelf ervaren: je moet eerst loskomen om verder te kunnen. En pas als alles los is, echt los-gemáákt, losgetrokken misschien wel, en je hebt een possje op jezelf gestaan, dan zal er iets nieuws kunnen komen.
Ik heb steeds dat plaatje van die 2 bomen in gedachten. Die takken die eerst los moet komen van elkaar, zodat beide bomen verder kunnen groeien. Wat verstrengeld is, belemmert het groeiproces. Zoiets.

moederziel

moederziel

30-12-2016 om 15:06 Topicstarter

Gedicht

Een vriendin stuurde me onlangs dit:

Over de liefde

Heb elkaar lief, maar maak de liefde niet tot een verplichting.
Laat zij liever een zee zijn die deint tussen de kustlijnen van jullie beider ziel.
Vul elkaars beker, maar drink niet uit een en dezelfde bokaal.
Geef elkaar te eten, maar eet niet van een en hetzelfde brood.
Zing en dans samen, maak het leven tot een feest, maar laat elkaar vrij:
zoals de snaren van een luit op zichzelf staan, als doortrilt hen dezelfde muziek.
Geef je hart, maar geef het niet bij elkaar in bewaring,
want alleen de hand van het leven kan jullie beider hart bevatten.
sta bij elkaar, maar niet te dicht opeen,
immers, de zuilen van een tempel staan op zichzelf,
en de eikenboom en de cipres groeien niet in elkaars schaduw.

Uit: De Profeet van Kahlil Gibran

Pennestreek

Pennestreek

30-12-2016 om 15:28

Die ken ik

sterker nog: die tekst hebben wij samen voorgelezen bij ons huwelijk... blijkbaar heb ik hem toch niet goed genoeg gelezen en begrepen. Ik heb de fout gemaakt mijn hart bij hem in bewaring te geven. En andersom niet.
Ik ben gelukkig al wel zover dat ik mezelf dat niet kwalijk neem . Zo zit ik in elkaar, zo ben ik. Ik heb me helemaal gegeven, en daar heb ik geen spijt van. Dat was (is?) mijn manier van houden van.

Tops

Tops

30-12-2016 om 15:44

Pennenstreek

Dat is ook heel mooi, jezelf kunnen geven. Alleen niet afhankelijk worden van "een hem". Niet alleen recht van bestaan hebben "omdat hij", niet alleen leunen ipv ook geven, niet alleen geven en niet ontvangen, niet "een hem" op een voetstuk zetten en aanbidden, niet in adoratie vervallen "omdat hij", niet alleen maar zorgen "zodat hij".

Je mag ook nemen, ontvangen, achterover leunen, zonder zijn moeder/dienstmeisje/regelvrouw en zorgzame makkelijke partner te zijn. Dat heb ik er wel van geleerd. Ik mag ook.

Mooi woord

Leer ik nu: "aannemen". Dat heeft verband met geven en nemen. Ook met aanvaarden. Aangaan. Moedig zijn. Mooi woord.

Tops

Tops

30-12-2016 om 15:47

Maar willen samensmelten met iemand is claimen, dat is ongezond en dat wordt volgens mij ook bedoeld in het gedicht. Dat je twee individuen blijft ondanks je partnerschap.

Wederom: boek

Een van de karakterschetsen gaat over symbiose en autonomie. Ik weet dat je nog niet wilt/kunt lezen, Pennenstreek, maar zoals gezegd: lezen over deze basale thema's is voor mij onverkort verontrustend en troostend tegelijk. Kan fijn zijn.

moederziel

moederziel

30-12-2016 om 16:59 Topicstarter

Symbiose en autonomie

Dat is voor mij de kern. Ik ben in symbiose met man geweest, hunkerend naar bevestiging. Ik mocht zijn, omdat hij met liet zijn. Nu moet ik mijn autonomie hervinden. Liefde vanuit symbiose beklemt. Verstikt. Tegelijk is de autonomie van man zijn struikelblok. Hij hunkert naar symbiose, maar kan zich niet hechten.
Verlatingsangst en bindingsangst zijn 2 kanten van dezelfde medaille. Die medaille is het onvernogen tot gezonde hechting. En het rottige is: ze zoeken elkaar op en houden elkaar in evenwicht. Tot iets dat evenwicht verstoort. Depressie bijvoorbeeld.

Angela67

Angela67

30-12-2016 om 17:08

moederziel

ik vind dat je ontzettend veel invult voor man. Ergens heeft hij hier meer baat bij dan bij jullie blijven. Dat is zoals het is. Als je het eens hield bij alleen observeren en zijn woorden horen, zonder verklaringen erbij te halen? Het scheelt een hoop energie!
Groet,
Angela

Genuanceerder

symbiose en autonomie zijn genuanceerder uit te leggen dan met "slechts" bindings- en verlatingsangst. Meer geredeneerd vanuit jezelf en niet als eerste in een directe (liefdes)relatie met een ander. Dat vind ik mooi, want dat is het stuk waar voor mij begrip, inzicht en troost zit. Compassie en liefde voor jezelf. Dan hoef je jezelf en je geliefde niet als verkeerd aangesloten magneetjes gezien, maar kun je vanuit nuance en genade naar jezelf kijken. Een mens heeft volgens mij alle kanten in zich, met wie je ook bent. Met wie je je leven ook deelt. Er zijn in mijn ogen geen "opvoorhand" foute combinaties. Wel is er in de loop van levens inzicht en meer zachtheid. Meer begrip voor jezelf en de ander. Als je dat wil. Als dat je weg is. Mensen kunnen ook andere wegen gaan. Egogericht. Gericht op seksualiteit. Soms op perversie. Zwarte kanten. Het is moeilijk tevreden te zijn. Rust en vrede te vinden in jezelf. Je kunt de zoektocht aangaan maar ik begrijp het ook goed als mensen dat niet doen. Soms ben ik daar wel jaloers op. Het is best makkelijk om buiten jezelf vermaak, spanning, actie en wat ook te zoeken en vinden. Ik merk dat ik die keuze niet meer kan maken. Als je op de plek bent waar je die innerlijke kennismaking met jezelf meemaakt, vaak door moeilijke omstandigheden als iemandsstervrn of een scheiding, is het vat van de deksel. Niet meer terug te proppen, die eerste verontrustende, helemaal niet aangename, stappen naar meer innerlijke rust, los van "de ander". Dat is die focus op jezelf die ik eerder benoemde. Zoals gezegd: lang niet altijd aangenaam maar ergens onontkoombaar. Ik zie bij jullie, Moederziel en Pennenstreek, nog steeds de focus op man. Alsof jullie het fixen kunnen als je maar zou begrijpen, vatten.

mirreke

mirreke

30-12-2016 om 17:23

Ik vind het echt prachtig, prachtig...

En dat stuk in hetzelfde boek over het laten opgroeien van kinderen, dat vind ik ook zoooo mooi. Als ik er zelfs maar aan denk springen de tranen me in de ogen.

Weet je, ik denk dus dat dit de opgave van het leven is: houden van, maar dat niet maken tot een wederzijdse verplichting. Houden van, maar dat niet laten worden tot beperken tot maar vrijlaten om te...

Voor mij is houden van iemand blij zijn dat die persoon er is, dat hij/zij in de wereld is, ook al is dat misschien niet bij mij in de buurt. Maar dat de wereld een stukje mooier wordt, alleen al omdat die persoon er is, zonder dat die persoon naar mij iets verplicht is.

Moederziel heeft het over een beeld van twee bomen. Zo zie ik het eigenlijk ook: twee bomen die trots en vol uitgegroeid samen bij elkaar staan, of twee bomen die in elkaar verstrengeld raken en zo samen krom groeien...

Ja, je moet ontvlechten. En als dat niet liefdevol lukt zul je af en toe de snoeischaar moeten gebruiken. Dat is nou eenmaal zo.

Toch moederziel, vergeet niet: jij bent jij. Jij leeft jouw leven zoals jij dat wil en kan. Als jij ervoor gaat om je partner bij en tijdens de scheiding niet te beschadigen of pijn te doen... dan zou dat moeten kunnen denk ik.

Weet je wat ik ook denk: een liefde die voorbij gaat (om wat voor reden ook, meestal is dat toch omdat 1 v/d partijen er een einde aan maakt, de liefde opzegt of verraadt), maar een liefde die voorbij gaat is daarom niet minder waard. In zijn tijd was het mooi en waarachtig, diepgaand, noem maar op. Ik denk ook niet dat een liefde minder waard is omdat de ander het anders heeft ervaren. Uiteindelijk zijn we toch allemaal alleen en geven we zelf een invulling aan onze ervaringen. Denk maar eens aan kinderen die later bijvoorbeeld allerlei problemen met hun jeugd hebben, terwijl de ouders toch gewoon hun best hebben gedaan... Beide belevingen zijn waar...

Als je wilt dat die ander dat net zo beleeft als jij, ben je dus al verplichtingen op aan het leggen, en eisen aan het stellen...

En ook moederziel, en ik bedoel dit absoluut niet aanvallend of kwetsend: maar jij stelt vragen aan je man (waarom ga je weg, wat is er aan de hand, wat heb je gemist in onze relatie of mis je nu), je man probeert antwoord te geven (vergiftigde grond, jij gaf het wel maar ik kon het niet aanvaarden, enz.) maar vervolgens hecht jij daar een oordeel aan. Jij ziet het niet zo, ziet dat het antwoord je man niets brengt, dat hij zelf niets doet en zo. Ik snap het hoor, dat je dat ziet, jij ziet alleen vernietiging. Maar misschien heeft hij dit wel nodig, totala afbraak, totale onthechting misschien wel, om uiteindelijk nieuw te kunnen opbouwen. Ik weet het niet...

Eerlijk gezegd kan ik het me ergens wel voorstellen ook, van je man. Hij is ooit, ongeheeld, met wonden en littekens ergens aan begonnen. Iets prachtigs, jullie liefde en uiteindelijk jullie mooie gezin. Maar zijn wonden en littekens zitten er nog steeds en zijn waarschijnlijk zelfs gaan etteren, hebben bloedvergiftiging teweeg gebracht, zoals dat nou eenmaal gaat.

Dus dat prachtige gezin is voor hem op drijfzand gebouwd. Hij moet eerst bij zichzelf komen, en moet daarom dat gebouw dat hij over zichzelf heeft opgetrokken, ervan af slopen, om te raken tot zijn kern die geheeld moet worden. Ik ken je man natuurlijk helemaal niet, maar ik heb een geliefd iemand in mijn directe omgeving die ook met wonden uit haar jeugd is gekomen. En ik zie zo scherp dat zij eerst aan genezing moet doen voordat ze ander leven kan gaan opbouwen. En ik merk ook dat zij dat zo totaal niet ziet, niet kon zien, zeker niet toen ze nog zo jong was. Nu begint het te komen, en daarvoor moet ze alleen zijn, geen relatie hebben, zelf tot de bodem durven zakken. Want ik denk dat je volledig vrij moet zijn om dit te kunnen en durven, zonder partner die (ondanks zichzelf) toch aan je trekt... En met jonge kinderen, die zo afhankelijk van je zijn, een jong gezin dat zoveel eisen stelt, kan dat helemaal niet. En dus blijf je doorgaan, jezelf voor de gek houden misschien, en jarenlang zelfs ook zelf geloven dat er niets aan de hand is. Hoe langer het duurt, hoe erger de ineenstorting wordt, denk ik, omdat er meer mee de diepte in gaat. En dan moet er een aanleiding zijn om in te zakken, en dat was dan in jullie geval waarschijnlijk die werkloosheid en die financiële problemen...

En misschien moet je dan juist ook wel alleen zijn, en dat gezin van je weg slaan, omdat ze zo dichtbij staan. Omdat je jezelf in al je naakte onvolmaaktheid niet durft te aanschouwen, laat staan dat je geliefde je zo mag zien, of je kinderen. Dan sla je ze liever weg, zodat ze je haten en hun leven gaan opbouwen zonder jou...

Is dit niet ook de basis van de griekse tragedie, of het shakespeareaans drama... Niet om te bagatelliseren, juist niet. Ik denk dat diepe kraters in je emotionele ontwikkeling als jong kind, je emotionele bevestiging dat je er mag zijn, dat je goed bent zoals je bent, je emotionele stabiliteit, dat die de ergste zijn die er zijn.

Vesper Lynd

Vesper Lynd

30-12-2016 om 17:44

Frappant

Wat Mirreke beschrijft zie ik ook bij mijn vriendin die in scheiding ligt. Haar man heeft haar destijds 'gered' en was 20 jaar geleden precies de stabiele zorger waar zij toen behoefte aan had. In de kern is zij nog steeds dat wilde meisje van toen, en haar man 'past niet meer'. Hij wil het oude behouden en zij voelt zich beknot. Heel zuur voor hem, maar hij kan haar niet volgen in haar behoeften. Dat verlangt ze ook niet van hem, want ze gunt hem ook het beste en zichzelf kunnen zijn. Dit alles dus nu verpakt in het rotte dat scheiding heet.

moederziel

moederziel

30-12-2016 om 17:49 Topicstarter

Mirreke e.a.

Zo waar voor mij, wat je schrijft, zo ervaar ik het precies. Ik heb tranen in mijn ogen. Dankjewel voor onder woorden brengen waar ik ze niet kan vinden.

En anders dan bijvoorbeeld Angela 67 het stelt: ik vul niet in voor man, ik zie en ervaar wat er gebeurt. Ik snap dat mensen dat zo zien, maar ik veroordeel nergens. Ik heb er ook geen oordeel over, anders dan dat ik niet goed zie en begrijp waarom hij niet meer durft te vertrouwen op onze wederzijdse verbondenheid. Eerder voldeed dat, heelde dat. We hebben veel van onze eerdere inzichten samen gedeeld, man heeft mij eerder deelgenoot gemaakt van zijn wonden en littekens. En van zijn vorderingen. Maar hij heeft mij ook gewaarschuwd voor het 'drijfzand'. Het 'invullen'(of liever: observeren) van mij is dan ook niet geboren uit betweterigheid of een gevoel van superioriteit. Ik vraag om te begrijpen waar hij staat, waar in zijn traject hij zich bevindt. Hoe het voor hem werkt. En ik zou hem zo graag behoeden voor de val, beschermen tegen de pijn van de wonden vanbinnen, beschermen tegen het verlies. Nog meer verlies. 'Wij lijken op elkaar', schreef man mij enkele weken terug. Ik weet precies wat hij bedoelt. Ik weet uit eigen ervaring waar hij voor wegloopt. Ik weet hoe afschuwelijk bedreigend dat gat vanbinnen is. Wij hebben soortgelijke littekens. Existentiële angst.

RoosjeRaas, ik zie het niet eenvoudig als verlatings/bindingsangst, er zijn zoveel nuances. Maar onder aan de streep heb ik in de vele jaren samen ook ervaren dat waar ik vertrouwde op méér samen, hij daar niet op durfde te bouwen. Nu is hij 'on the loose'. Op drift. Dat is wat ik zie, maar zo spijtig vind, omdat je ook kunt helen binnen de veiligheid van de wederzijdse verbinding. Maar hij kan het niet. Nog niet. Dat is zo ongelooflijk zonde, zo zonde.

Ik voel bij man en mij al met al geen gebrek aan liefde, of verlies van liefde. Ik voel een gebrek aan vertrouwen in deze liefde. Dat klinkt misschien als een stomme nuance, maar maakt voor mij een wereld van verschil.

Dankjulliewel voor het delen van jullie gedachten, ze helpen me meer dan ik zeggen kan.

Angela67

Angela67

30-12-2016 om 17:55

letterlijk

"Ik ben eigenwijs genoeg om te denken dat hij niet weet wat hij doet. Of wel wéét, maar niet naar handelt. Ik zie zijn ongeleide woede, ik zie zijn pijn, ik zie zijn vlucht. En ik weet dat hij er alles aan doet om zijn depressie, zijn diepe teleurstellingen en schaamte voor te blijven. Hij offert wat hem het liefste is. En hij wéét dat hij dat doet, maar is niet in staat om anders te handelen."

dit is wat mij triggerde om te schrijven: je vult voor hem in. Je zegt je observeert, maar je verklaart ook op een bepaalde manier en vandaaruit heb je hem bijvoorbeeld vragen gesteld. Ik kan me voorstellen dat alles wat je hem vraagt een sociaal wenselijk antwoord van zijn kant oplevert. Dus zelfs als hij wat zegt heb je er nog niets aan.

Groet,
Angela

Tops

Tops

30-12-2016 om 18:57

en dat

is wat ik al die tijd bedoel met: je krijgt de antwoorden niet en als je ze krijgt zijn ze onbevredigend, onduidelijk, vaag en kun je er helemaal niets mee. Tenzij je er zelf een verhaal omheen bouwt. Waarvan ik niet zeg dat je dat doet, maar soms lijkt het of je vlucht in mooie gedachtes, mooie woorden. En dan ineens denk ik: je bent weer wat stapjes terug aan het zetten.
Dat mag, ik ga nog steeds stappen terug, vooruit, zijwaarts, en in de lucht en ik snap dat ook wel, dat hoort bij verwerken.
Maar wel wakker blijven, niet gaan dromen

mirreke

mirreke

30-12-2016 om 19:54

Wat ik ook bedoel Moederziel

Is dat hij jou er gewoon niet bij kan hebben. Ook al denk jij, voel jij van wel. En is dat misschien ook wel zo. Maar voor hém is het niet zo... Dit is nu zijn pad, waar hij voor kiest, en wat hij alleen, althans zonder jullie, moet of wil gaan. En dat hij tussendoor ook nog een truus heeft.

Ach weet je, volgens mij is die hele truus een non-issue in dit verhaal. Tuurlijk, ze is er wel, en het is verdomde rot dat ze er ook al was toen jij nog van niets wist. Maar het gaat natuurlijk helemaal niet om haar. Het gaat om je man. Als deze truus er niet was, was er wel een andere truus. Of geen truus, geen idee. Maar het gaat om hem. En hij ziet geen andere uitweg dan jullie 'weg te doen'. Het is volgens mij alsof hij bezeten is, alsof hij is overgenomen door iets of iemand, en daaronder zit hij zelf... Die glimpjes laat hij ook zien.

Ik weet niet of je het kunt of wilt, maar ik denk dat ik zou willen dat ik het volgende zou kunnen: hem zeggen dat hij mijn zegen krijgt, dat hij uit moet zoeken wat hij uit moet zoeken, dat jij hem daarvoor de ruimte geeft. Dat jij om jezelf en je kinderen te beschermen een stap terug doet, maar dat jij ziet dat hij dit nodig heeft, dat hij blijkbaar niet anders kan dan uit het gezin stappen en alleen uitvechten wat hij moet uitvechten. En dat je hoopt dat hij vindt wat hij zoekt. En misschien kun je het zelfs opbrengen om hem te zeggen dat hij altijd terug kan komen later en dat je dan zult kijken of hij weer in jouw leven past. Wat wellicht nooit meer het geval zal zijn, want jij gaat ook verder op je levenspad

En dan zou ik mijn pijn en mijn woede en mijn verwijten niet naar hem richten. Ik denk nogmaals, dat hij uit onvermogen handelt, en misschien zelfs even langzaam gek aan het worden is... (zelfs, moederziel, ben ik ineens op basis van wat jij schreef ook bang, als hij maar zichzelf niets aandoet... Ben jij daar wel eens bang voor geweest?)

Maar je pijn en woede, het gevoel verraden te zijn, probeer dat zelf te verwerken... uit te schreeuwen, geen idee, of bij een therapeut of via EMDR, ik weet het niet...

Misschien ook vind je het onzin wat ik schrijf... Maar zie het als ziek. Je partner is ziek, geestesziek, emotieziek. Als hij dement werd en langzaam van je weg dreef zou je dit ook hebben, laat hij je ook alleen. Ik denk dat ik dit zou proberen als ik jou was, moederziel. ook op basis van wat jij schrijft, hoe jij hem ziet. Ik denk niet dat jij alleen maar wanhopig probeert vast te houden wat ooit was... Ik denk dat je hem toch ook goed ziet. En ja, ondertussen is het pijnlijk, en kwetsend, en dom... en moet je ook goed voor jezelf zorgen, en voor je kinderen, anders word jij ook gek.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.