Relaties Relaties

Relaties

Hel, deel 4 - vervolg Help zit muurvast

Dit was mijn oorspronkelijke bericht in juni 2016:

Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit
Ik kan wel wat objectief advies gebruiken...

Situatieschets: man en ik zijn meer dan 20 jaar samen. Hechte relatie, groot gezin, meerdere opgroeiende kinderen tussen 6 en 16 jaar. Man dropt 4 maanden geleden de bom: hij is verliefd geworden op (zal maar zeggen) Truus. Is daar op dat moment ook al een (afstands)relatie mee gestart. Mijn wereld stort in, het is de donderslag bij heldere hemel. Relatie was niet meer vol hartstochtelijke passie, maar wel warm, veilig en liefdevol. Intimiteit was er tot het laatst.

De hel breekt los. Man gaat uit huis. Heel veel heftige emoties en verschillende diepe gesprekken volgen, we belanden in alle verwarring nog een keer in bed. Man geeft aan dat gevoel weg is, dat hij al veel langer onvrede en onrust voelt. Hij heeft dat in het laatste jaar weleens benoemd, maar ik heb totaal niet doorgehad hoe ernstig dat blijkbaar voor hem was. Over Truus wil hij niets kwijt, dat staat los van ons, zegt hij. Ik zie vooral dat Truus in de weg staat van ons.

Man wil geen 'overhaaste beslissingen', maar geeft intussen Truus niet op. Ik ben verbijsterd dat hij niet wil vechten voor ons mooie gezin, voor alles waar we samen met zoveel liefde aan hebben gebouwd.
Na 3 maanden elders woont man een tijdje apart in ons gezamenlijke huis. Geld voor een extra huurhuis is er niet. Ongelooflijk moeilijk voor mij. Man beweegt zich regelmatig 'gewoon' binnen het gezin, maar trekt zich ook vaak terug en is dan opeens een nacht verdwenen naar Truus. Dat zien de kinderen trouwens ook.

Ik ben emotioneel gesloopt inmiddels. Weet totaal niet meer wat ik zelf wil. Ben in de war van zijn gedrag en dubbele signalen, en intussen woedend over zoveel verraad. Man is dan weer zorgzaam en schuldbewust naar mij en op andere momenten emotioneel totaal onbereikbaar. Trouwringen zijn nog om (tot augustus 2016). Ik weet niet meer wat ik er mee aan moet. Ik mis mijn maatje en geliefde, en kan gewoon niet geloven dat dit echt gebeurt. Ik ben intens verdrietig en woest tegelijk. Maar ik krijg het niet voor elkaar om hem eruit te donderen, voel alleen maar pijn. (in september 2016 uiteindelijk gevraagd te vertrekken)

Ik zou zo graag horen hoe anderen hier naar kijken... Ik wil deze hel uit, maar hoe zonder nog meer schade aan te richten? Wat moet ik hier nou in vredesnaam mee??


moederziel

moederziel

17-03-2017 om 09:32 Topicstarter

UPDATE

Ben ik weer

Situatie-update voor wie er nu inrolt: moederzielman woont sinds paar maanden in eigen huisje, er is een omgangsregeling voor de kinderen (ca. 25% bij man, 75% bij mij), er zijn toegenomen schulden en dito zorgen, een na oudste kind heeft heftige depressie doorgemaakt, er is verkennend gesprek met mediator geweest.

Situatie-update moederziel: ik sta weer redelijk op mijn benen, neem steeds meer afstand, snap steeds minder van gedrag moederzielman en wissel tussen medelijden, mildheid en boosheid. Het handelen/gedrag van moederzielman is inconsistent en sterk wisselend. Danweer afwijzen en afstandelijk, dan weer nabijheid zoekend en zorgzaam. Vermoeiend.

moederziel

moederziel

17-03-2017 om 09:40 Topicstarter

Boos

Weer even naar het hier en nu. Ik ben boos.

Het gisteren met kind 3 (12) wat langer gesproken, kwam zo uit. Kind 3 vind het erg lastig om naar moederzielman te gaan en iedere keer als 'zijn' dag er is, is het strijd. Kind wil er niet heen. Ik vind dat kind wel moet gaan.
Gisteren kwam de aap uit de mouw. Kind wil niet, omdat er vaak ruzietjes zijn bij man, en dan zwijgt hij de rest van de tijd tegen kind. het is niet gezellig bij man. Kind trekt dat niet. Er is geen samenhang of structuur in het 'man-gezin', ze trekken niet gezamenlijk op, eten ieder voor zich, man ligt op de bank en kijkt tv of zit op z'n mobiel. Kind vraagt zich oprecht af wat ze daar doen als 'het hem toch niks kan schelen'.
Au, au, au, wat deed dat zeer. Allereerst omdat er geen groter contrast denkbaar is met de man die voor alle ellende begon een ontzettend enthousiaste en energieke vader was.... (ik begin soms aaqn mijn eigen herinneringen te twijfelen). Maar ook omdat ik zo verschrikkelijk ontzettend kwaad hiervan wordt, dat hij zo weinig moeite wil doen om dan in elk geval zijn band met de kinderen heel te houden, of weer heel te maken. Het lijkt godbetert wel een puber, zeg. Hij laat echt alles uit zijn handen vallen.

Ik word hier echt heel erg boos van. Zij kunnen er niets aan doen, de kinderen vragen hier niet om. Wat is er in vredesnaam met zo iemand aan de hand?

Charis

Charis

17-03-2017 om 10:16

Depressie

Je hebt eerder geschreven dat je man depressief is. Hoe ernstig is dat? is hij alleen maar gedeprimeerd, of echt klinisch depressief?

Bij een echte depressie zit je gevoel op slot, je voelt niets meer. Waar je hart zit, is letterlijk een soort koude plek. Je kunt zelfs walging gaan voelen voor mensen, ook mensen waar je van houdt. Niet voor te stellen voor een gezond iemand, maar echt waar.

Het klinkt misschien niet zo waarschijnlijk, gezien zijn nieuwe relatie enzo, maar het kan een oorzaak zijn van zijn volslagen desinteresse...

mirreke

mirreke

17-03-2017 om 10:26

Wat jij beschrijft

moederziel, lijkt mij ook iets anders dan een vader die het niet op de rit krijgt in zijn nieuwe woning.

Alleen op de bank hangen voor tv of op mobiel, de boel de boel laten, kinderen die ieder voor zich voor hun kostje moeten zorgen...

Dat klinkt niet als een vader die niet wil, maar echt als iemand die de weg kwijt is. Zeker als jij vertelt over hoe het eerder ging.

Als het leven je zwaar valt, dan valt ook echt alles letterlijk zwaar, dan voelt je lijf zwaar, sleep je je overal heen, kun je het soms zelfs niet opbrengen om op te staan, rechtop te zitten.

Ook hier weer zou ik kind proberen handvatten te geven hoe het daar voor hemzelf beter te maken. Een plan maken, wellicht wel samen met de anderen eten, proberen dat zij dat tafel dekken en zo over nemen... al is het maar voor elkaar en voor jongste die nog zo jong is.

moederziel

moederziel

17-03-2017 om 10:41 Topicstarter

Depressief?

Depressie, persoonlijkheidsdingetje, 'gewone' midlifecrisis, overspannen, of de weg kwijt. Ik weet het serieus niet. Zelf heeft hij het voortdurend over chaos. Chaos in zijn hoofd. Chaos in zijn leven. Zo ziet het er ook inderdaad uit. Vooral rot voor de anderen die daarmee moeten dealen en het niet begrijpen.
Heel gevaarlijk misschien, want psych behandelt mij en niet moederzielman, maar mijn psych flapte eruit dat ze signalen van een onrijpe persoonlijkheidsstructuur hoort, met borderline-trekjes. Ze verontschuldigde zich meteen hoor, terecht, want ze kent hem alleen uit mijn verhalen.
Maar ik ken moederzielman wel en ik herken weinig in zijn huidige handelen van de man in het kwart eeuw hiervoor. Behalve dan het zwart-wit denken, maar dan nu in echt extreme mate. Op z'n minst zorgwekkend. Soms lijkt het wel of het hele concept 'gezin' heeft afgedaan. Inclusief kinderen.

Maargoed, focus weer op mij en de kinderen Ik vind je tip heel mooi, @Mirreke, ik heb ook met kind besproken wat voor kind zou helpen. Maar overnemen? Dat zou ik kind niet zo snel aanraden. Ik vind namelijk dat man zijn taken op zich moet nemen. Doet hij dat niet? Jammer, dan zal de band steeds verder verslechteren tot ze niet meer naar hem toe gaan. Ik wens dat zeer zeker niet, maar ik ga ze ook niet dwingen om steeds teleurgesteld te raken. Daar worstel ik mee, maar ook hier ligt voor mij een grens.

Sally MacLennane

Sally MacLennane

17-03-2017 om 11:40

triest

Wat een afschuwelijke ontwikkeling Zoiets wens je de vader van je kinderen niet toe. Maar ik denk dat je er goed naar kijkt.

Mijn kinderen hebben in een soortgelijke situatie gezeten, al was de voorgeschiedenis anders en was er geen sprake van gedragsverandering. Ook hun vader zat passief op de bank, vooral nadat hij zijn werk was kwijtgeraakt (iets dat niemand mocht weten, wij ook niet).

Of er sprake was van een diagnose? Oh ja, vast en zeker, maar omdat het altijd aan een ander ligt zal die diagnose er in ons geval nooit komen, en ik ben geen psycholoog. Er waren overigens altijd al problemen m.b.t. zijn doen en laten (het werd alleen maar erger), terwijl het bij jou uit de lucht komt vallen (is dat echt zo? Of reilde en zeilde het gezin voornamelijk vanwege jouw inspanningen, waar hij comfortabel op mee kon surfen, en komt hij nu zichzelf tegen?).

Ik vind ook dat man zijn verantwoordelijkheden moet nemen en anders daarvoor de consequenties moet aanvaarden. Natuurlijk steun je vader-kindcontact zoveel mogelijk, laat dat duidelijk zijn! Maar ik denk niet dat je dat contact bevordert door kind te dwingen ergens te zijn waar het zich niet welkom voelt.
Probeer wel te stimuleren dat het kind gaat "want het is wel je vader", desnoods maar 1x per maand of zo, zodat de band niet helemaal verwaterd is als vader weer met beide benen op aarde komt.

Weet je hoe het er verder uitziet daar? Signalen die achteraf gezien voor mij alarmsignalen waren: vervuiling en verwaarlozing (en het hoeft echt geen meubeltoonzaal te zijn, maar echt achterstallige schoonmaakklussen, kapotte dingen, kattenpis, rondslingerende pizzadozen, dode planten, vuile gordijnen, dat soort dingen). Als de kinderen terug kwamen roken ze altijd sterk naar frituur. Klusjes die niet gedaan werden, wat begon met een kapot lampje of zoiets onnozels, maar uitmondde in kapotte ramen, lekkende leidingen en een door schimmel zwartgeblakerde badkamer. Ook: stapels dichte enveloppen (schulden!).

Niks mis met pizza of friet eten op pappadag, laat dat duidelijk zijn! Maar het is maar hoe het in het geheel past. Gezellig frietjes eten, of in godsnaam maar weer die pizzalijn bellen of de frituur aanslingeren?

Dit is niet bedoeld om je te laten doemdenken dat jouw ex ook zo terecht zal komen. Maar dat passieve gedrag richting de kinderen (het hangt op de bank en zapt) en ruziemaken (hoewel, vlak jonge pubers ook niet uit ) kan inderdaad heel goed aanwijzing zijn van grotere problematiek en was in ons geval een topje van een nare ijsberg van verwaarlozing/verloedering en schulden.

Nee, het is niet jouw verantwoording, daarvoor is zijn houding al te ver en te lang doorgegaan. Je zou wel met kind kunnen bespreken wat het zelf kan doen om het gezelliger te maken. Maar ook weer niet zo dat het hun verantwoording wordt i.p.v. vaders verantwoording (dat ben ik dus ook met je eens!). Tafel dekken, een keertje lekker koken, prima als het kind dat zelf wil. Maar vader moet ook zélf verantwoording nemen en waar ligt de grens tussen eens een keer tafeldekken en koken, en zelf de verantwoordelijke worden in dat huishouden omdat vader het af laat weten? Die grens is flinterdun en kan ook weer nieuwe ruzies uitlokken omdat vader er problemen mee heeft (misschien omdat het vader met de neus op de feiten drukt?).

Wie weet keert het tij nog. Maar soms gebeurt het inderdaad dat een ouder wegglipt uit het leven van het kind. Door geen belangstelling te tonen, niet in staat te zijn het een thuis te geven, of dusdanig ten onder te gaan aan de eigen problematiek dat het gewoon niet meer mogelijk is. Dat is afschuwelijk, dat wens je geen kind toe, maar soms is het niet tegen te houden.

Dan is het enige dat je kunt doen: er zijn voor ze. Luisteren naar ze, liefst zo neutraal mogelijk (waarbij het best benoemd mag worden dat het niet leuk is dat kind dit voelt, aan bagatelliseren en wegwuiven heeft zo'n kind niks). Wél dat thuis zijn dat ze nodig hebben (maar val niet in de valkuil van "nu moet ik nog perfecter zijn).

Peil ook eens bij de andere kinderen hoe het is. Bijv. "Joh, kind 3 moppert zo over vader, wat is jullie versie van het verhaal?" (alweer: zo neutraal mogelijk, niet al dan niet bewust sturen op "is het echt zo ongezellig bij vader?" want dat is al gekleurd!).

En let op indirecte alarmsignalen die wijzen op vervuiling, verwaarlozing en andere problemen. Bijv. een kind dat niet meer bij papa wil douchen of geen nette kleding aan wil naar papa, berichten over troep waarin dingen zoek raken. Een passieve houding en vervuiling komt namelijk vaak voor en als dat eenmaal zo is, zit je echt op een hellend vlak.

Omdat je al eens hebt aangegeven dat er schulden zijn/komen, nog een andere tip: zeg je kinderen nooit kostbare spullen achter te laten bij vader. Een game console, een computer, dat soort dingen. Wij hebben hun spullen nog van de boedelbeslaglijst kunnen krijgen dankzij een heel lieve deurwaarder met mensenkennis, maar niet elke deurwaarder is zo mild.

Het heeft meerdere jaren geduurd voor ex zo diep was gevallen, maar het begon ook met de situatie zoals kind3 beschrijft. De onderliggende oorzaak kan van alles zijn (psychisch, schulden, onmacht). Maar het mag nooit een excuus zijn om je kind zo te laten meezuigen. Je kunt er, actief, weinig aan doen. Luister vooral, stel neutrale, niet-sturende vragen, blijf papa-bezoek stimuleren (desnoods minder vaak, maar niet "nooit" tenzij het echt uit de hand loopt) en wees alert op mogelijke signalen dat het van kwaad naar erger gaat.
Als ik me goed herinner loopt jouw man ook bij een psych of therapeut, dat is wel weer positief. Dat was in ons geval onmogelijk.

In de jarenlange soap van mijn huwelijk en nahuwelijk vond ik dit stuk het zwaarste. Het zien dat je ex helemaal naar de kl*te gaat. Ik had door bepaalde gebeurtenissen flink afkeer van hem gekregen, maar dit wens je niemand toe, en al helemaal niet de vader van je kinderen. Je gunt ze twee ouders, ook al wonen die niet meer samen. Als één van de ouders niet goed in staat is om ouder te zijn, sta je zo verschrikkelijk machteloos... Diep in mijn hart vind ik dat kinderen daartegen beschermd moeten worden, maar ja, je kunt het niet maken om te zeggen "ga voorlopig maar niet meer naar papa". Maar waar ligt de grens?

mirreke

mirreke

17-03-2017 om 11:43

Moederziel

Wat je zou kunnen doen is de kinderen/het individuele kind zelf oplossingen laten bedenken. Wat is er precies waardoor het daar niet fijn is, en wat zou je zelf dan kunnen doen...

Je noemt teleurstellingen: dat leg jij er misschien ook zelf in. Probeer de emotie eruit te houden. Al draai je het om: papa kan het niet zelf, misschien kun jij papa helpen.

Nu is het balen, later is het misschien een grappige familieanecdote...

Weet je moederziel: op een heel leven is dit misschien maar een heel korte periode. Maar (zoals je zelf ook weet) het is van onschatbare waarde voor dat hele verdere leven later als je kinderen wel een band met hun vader blijven houden. Anders dan vroeger, schokkend in het begin, even wennen maar dan misschien anders, maar wél een band.

Jij vindt dat man taken op zich moet nemen. Maar als hij dat niet doet, kun jij hem niet dwingen. Je kunt wel creatief meedenken. Niet voor hém, maar voor je kinderen. Zie het niet als hem helpen, volgens mij is het dat niet. Je helpt je kinderen dealen met een schokkende en ongewenste verandering in hun leven, die echter nou eenmaal zo is. Het is ook niet iets wat je kunt negeren, want het is hun vader.

moederziel

moederziel

17-03-2017 om 12:24 Topicstarter

Sally, wat een verhaal

En het erge is dat dit precies zo is gegaan in het leven van mans moeder, mijn schoonmoeder dus. Een ontzettend lieve maar getraumatiseerde vrouw die dus haar gezin verloor en aan de grond raakte. En eigenlijk nog steeds, hoewel inmiddels op hoge leeftijd. We hebben haar op veel momenten uit de (verdere) schulden getrokken.
Moederzielman heeft haar situatie altijd heel mild bezien, ook al is er tussen hem en zijn moeder lange tijd weinig tot geen contact geweest. Er zit een gat van zo'n 8/9 jaar toen man bij een pleeggezin verder opgroeide. Maar er zit ook diepe pijn, over zijn moeder die zo labiel en raar is.

Moederzielman is aan de buitenkant een zakelijke, charmante man. Ik denk niet dat hij snel zal vervuilen of verwaarlozen, althans niet aan de buitenkant, het slaat nu soms eerder naar de andere kant door. De kinderen die afgepaste porties te eten krijgen, niet aan bepaalde etenswaren mogen komen, dingen die in een bepaalde volgorde moeten blijven liggen etc. Compulsief, zou mijn psych zeggen
En ook dat is echt iets nieuws, van het afgelopen jaar. Onder druk ontstaan, zeg maar.
Ons huis was (is bij mij dan nu) altijd een zoete inval, hoe meer zielen hoe meer vreugd. Nu durven de kinderen eigenlijk niemand uit te nodigen bij man.

Het zit vooral heel erg in niet beschikbaar zijn voor de kinderen. Er wel zijn, maar niet écht. Hij zit achter een glazen wand, zei een van de kinderen laatst. Ik zie hem wel, maar ik kan er niet bij. Prachtig maar o zo pijnlijk beeld.

verhuiswagen

verhuiswagen

17-03-2017 om 12:49

geen hulp alsjeblieft

" En het erge is dat dit precies zo is gegaan in het leven van mans moeder, mijn schoonmoeder dus. Een ontzettend lieve maar getraumatiseerde vrouw die dus haar gezin verloor en aan de grond raakte. En eigenlijk nog steeds, hoewel inmiddels op hoge leeftijd. We hebben haar op veel momenten uit de (verdere) schulden getrokken.
Moederzielman heeft haar situatie altijd heel mild bezien, ook al is er tussen hem en zijn moeder lange tijd weinig tot geen contact geweest. Er zit een gat van zo'n 8/9 jaar toen man bij een pleeggezin verder opgroeide. Maar er zit ook diepe pijn, over zijn moeder die zo labiel en raar is."

Nu ik dit zo lees, zou het me niets verbazen dat moederzielman hetzelfde ervaart en omdat hij weet dat zijn moeder hier ook doorheen is gegaan. Meer zoiets van ' oh nee, gaat het met mij ook die kant op' . En dan uit alle macht proberen te vermijden, geen hulp zoeken, ontkennen, uit angst dat hij inderdaad dezelfde kant op gaat. En vooral uit angst dat hij zijn kinderen kwijt raakt.
Hoe erger zijn jeugdervaringen erin gehakt hebben, hoe meer je man weg zal proberen te blijven bij hulp. Want hulp maakt ook de kans groot dat alles wordt afgenomen.
Uiteindelijk is moederziel man en zijn kinderen het meest gebaat bij hulp. Hulp die vooruit helpt ipv hulp die alles afneemt. Hoe dat werkt en gaat, daarvoor zul je denk ik in het professionele circuit moeten zijn. Daar heb ik te weinig verstand van. De huisarts zou een eerste stap kunnen zijn.

moederziel

moederziel

17-03-2017 om 13:16 Topicstarter

Hulp?

Ja, lijkt mij ook. Ik denk overigens niet dat man zo bang is alles te verliezen. Ironisch genoeg denkt hij alles op deze manier juist onder controle te houden. Hij kan zich domweg niet voorstellen dat je alles kunt verliezen.
Als hij bang is, mag hij wel wat zuiniger met de kinderen omspringen.
Ik geloof echt dat hier iemand in standje overleven staat. Het idee dat alles straks weg kan zijn, komt (nu) niet op.

Ik ben erg blij dat de eerste stap is gezet, naar een coach. Is in elk geval iets. En het is weer even rustig want man zit in Verweggistan. Prima.

Phryne Fisher

Phryne Fisher

17-03-2017 om 13:23

Jouw ding, zijn ding

Dat is het eigenlijk, wat in het onderwerp staat. Man moet zijn eigen boontjes doppen, en als je kinderen klachten hebben moeten ze die met hem bespreken. Jij kunt hem niet behoeden voor een vrije val, hij zal er zelf doorheen moeten.
Overigens heb zelf wel eens iets aangekaart over wat er bij mijn ex gebeurde. Hij ontkende dat het zo was, waarop ik heb gezegd dat het bij ons kind wel zo was overgekomen. Dit heeft hij toen met haar besproken en opgelost. Maar dat was een gebeurtenis in 15 jaar. Meestal verwijs ik haar naar haar vader.
Volgens mij vind jij het helemaal niet prima dat hij met Truus in Verweggistan zit. Anders zou je zijn programma niet zo goed kennen.

Zijn huis

Zijn huis is voor de kinderen, zo te lezn, niet hun huis. Ze voelen zich niet op hun gemak. Je gaf aan dat het zijn dag wa ( kind nr 3). Bedoel je dat de kinderen om de beurt een dag gaan? Ik denk dat het voor een kind prettiger is, als die niet alleen gaat maar steun heeft aan brus op de momenten dat vader zijn terratoriumrechten doet gelden. De kinderen moeten dan zo vrij kunnen zijn, samen naar huis te gaan. Dat dwingt hun vader meerzijn best te doen. Dat voorkomt ook dat je kinderen zich daar als het ware gevangen voelen.

De pubers van mijn vriendin, gingen na de scheiding, eerst met vader op neutraal terrein dingen ondernemen. En zo stapje voor stapje werken aan een nieuwe band. In jullie situatie lijkt het alsof vader achterover hangt en de start van de bouw van een band bij zijn kinderen legt.

Als een kind zijn vader wilt zien, staat hij heel anders in de gezamelijke tijd met zijn vader dan als hij moet.

moederziel

moederziel

17-03-2017 om 17:47 Topicstarter

Misverstanden

Jullie lezen heel precies! maar....
-Man zit voor werk in Verweggistan, zeker niet met truus! Ik ken idd het reisschema want dat stuurt man mij. Al jaren.
-met 'zijn' dag bedoel ik dag waarop de kinderen bij hem zijn

moederziel

moederziel

17-03-2017 om 20:01 Topicstarter

Makkelijk gezegd, Phryne

Ik ben het maar ten dele met je eens. Ja, ik vind eigenlijk ook dat de kinderen met man moeten bespreken wat ze dwars zit, maar in de realiteit is dat echt teveel gevraagd van ze.
Stel je 3 tieners en een ukkie voor die van de ene dag op de andere hun vertrouwde vader zien verdwijnen. Letterlijk en figuurlijk. Diezelfde 'nieuwe' vader bespreekt niets, maar handelt des te meer. En in veel van die acties zijn de kinderen niet aanwezig - laat staan welkom.
Deze kinderen hebben een enorme knauw gekregen en voelen zich helemaal niet veilige genoeg om hun klachten met hun papa te bespreken. Iedere keer dat ze hem zien is het aftasten in welk universum hij zich nu bevindt. Het is nu niet haalbaar om het ze zelf te laten fixen, al vind ik in beginsel ook dat ze dat moeten doen.

floor

floor

17-03-2017 om 21:54

jamaar

Ik kan niet oordelen over jullie situatie, maar ik krijg steeds de indruk dat jij nogal wat naar je toegetrokken hebt altijd. Je man hoefde daar maar in te voegen. Misschien zelfs voegde hij, thuis dan, in in *jouw* leven.
Nu moet hij het allemaal alleen en zelf doen. Op zijn eigen manier, met zijn eigen structuren. En loopt wellicht wel tegen een hoop onvermogens aan. Invoegen is iets totaal anders dan zelf volledig organiseren. En dan ook nog vanuit een totaal andere positie (vroeger succesvol? Nu niet meer)
Misschien kwam eea gewoon niet naar boven vroeger.

Verder is het ook wel des pubers om flink af te geven op ouders. Wij krijgen thuis ook de nodige verwijten. Ingewikkeld in deze situatie, dat wel. Maar 'gewone' pijn mbt de scheiding kan ook een rol spelen of versterken, of de dynamiek tussen man en jou.

moederziel

moederziel

18-03-2017 om 00:34 Topicstarter

Floor

Ik denk dat het 'invoegen' beide kanten op ging, daarom waten we ook een team samen. Ik bestierde veel thuis, man deed dat buitenshuis en in de sociale omgeving. Er was evenwicht, dat deden wij goed samen, dat liep goed. We hebben vaak met verbazing naar anderen gekeken, naar strijd tussen koppels over de meest onbenullige regeldingen. Dat speelde bij ons niet.
Nu is dat evenwicht er niet meer en moet ieder voor zich het doen. Ik slaag daar op thuis-gebied beter in. Ervaring zeg maar.

En onze pubers zijn ook idd gewoon pubers. Maar wat er daarnaast speelt is gemis van wat er was en waar nog niets voor terug is gekomen, en dat is gewoon heel erg moeilijk voor ze. En voor mij.
Snap je dat dit hele idee van 'voor jezelf kiezen'' zoveel boosheid bij mij losmaakt? Wij doen gewoon niet mee, tellen niet mee. En als volwassene kan ik daar nog wel een mouw aan passen, maar voor de kinderen vind ik het misdadig.

moederziel

moederziel

18-03-2017 om 00:36 Topicstarter

Pennestreek

Ben je meeverhuisd naar deel 4?
Hoe gaat het met je? Ik denk veel aan je.

Teuntje

Teuntje

18-03-2017 om 09:24

Boosheid

Ja, dat is heel goed te snappen, die boosheid! Net zo goed als een uitleg willen hebben (waarom in hemelsnaam), en hem wakker willen schudden, ook goed te snappen zijn.
Maar het is niet constructief. Het blokkeert. Jouw boosheid gaat hem niet tot ander gedrag brengen. Dat is net de essentie van 'kiezen voor jezelf', dat je de ander niet meeweegt. Voel en herken je boosheid, die is zo begrijpelijk, maar laat het dan losssss... en probeer naar constructievere gemoedstoestanden te buigen. Juist voor je kinderen.
Zo makkelijk gezegd!

mirreke

mirreke

18-03-2017 om 10:45

moederziel

wat je schrijft over mijn schoonmoeder doet toch wel wat alarmbellen rinkelen. Mensen herhalen vaak dingen van hun ouders. Het gebeurt onbewust, en achteraf kun je vaak pas de parallellen trekken, maar hou het toch in de gaten...

Iemand kan aan de buitenkant er picobello uitzien, op zijn werk smetteloos overkomen, maar bij wijze van spreken in een auto leven, of zelfs op straat.

Aan de andere kant: ik snap dat het voor je kinderen moeilijk is om te dealen met deze nieuwe versie van hun vader. Ik zou daarvoor bepaalde dingen met ze afspreken: een bepaalde grens. Als die grens wordt overschreden kunnen ze hulp inroepen, worden ze opgehaald. Niet om ze los te weken bij hun vader, maar om te voorkomen dat ze moeten dealen met dingen waar ze helemaal niet mee zouden moeten hoeven dealen.

Stel dat het iets als een depressie is, dan kan iemand soms tijdelijk helemaal niet voor kinderen zorgen. Ik hoor wel van mensen die een poos hun kinderen bij familie laten opvoeden, of helemaal bij de andere ouder, vanwege psychische of lichamelijke problemen. Echt psychisch van het padje af is mijns inziens niet misdadig hoor, dat is echt overmacht. De moeder van mijn stiefdochter is ooit bijna een jaar opgenomen geweest. In die periode heeft stiefdochter helemaal bij ons gewoond.

Als je man zich jarenlang voorbij heeft gelopen, doordat hij ook voor zichzelf een beeld ophield wat nu niet langer houdbaar is, kun hij het wellicht echt helemaal niet helpen allemaal. Denkt hij echt dat dit de oplossing is.

Ik zou met je kinderen wel afspraken maken voor het geval er dingen gebeuren die hun verantwoordelijkheid te boven gaat, zeker omdat jullie jongste nog zo jong is.

mirreke

mirreke

18-03-2017 om 10:49

Hulpverlening voor de kinderen

Je schrijft regelmatig over hoe erg het is voor je kinderen. Hebben je kinderen hiervoor een eigen therapeut of hulpverlener. Het kan voor hen een opluchting zijn om een onafhankelijk iemand te hebben om dit mee te bespreken.
Vooral omdat ze ook jouw verdriet en onmacht voelen, zijn kinderen geneigd je in bescherming te nemen, of hun eigen gevoelens weg te stoppen om het voor jou of hun vader niet nog moeilijker te maken.

Als de impact echt zo groot is als jij beschrijft (het is feitelijk een soort rouwproces) zou ik deze mogelijkheid echt in overweging nemen.

mirreke

mirreke

18-03-2017 om 11:00

En nog wat, psyche.

Wat je beschrijft over jouw (niet mijn, haha zie eerder berichtje van mij) schoonmoeder zou ook veroorzaakt kunnen zijn door een psychische ziekte of stoornis: het niet met geld kunnen omgaan, geen overzicht kunnen houden van het huishouden, de kinderen (blijkbaar gezien de pleegouders) niet kunnen opvoeden, blijkbaar ook geen relaties onderhouden, enz.

En psychische aandoeningen kunnen overerfbaar zijn, letterlijk via dna, maar ook via de impact die het in de (vroege) jeugd op een kind heeft.
Het kan goed zijn dat je man kon functioneren door de bodem die jij hem en het gezin thuis gaf, door de duidelijkheid en de stabiliteit die het gezin hem bood.

En er hoeft dan maar iets mis te gaan (denk aan ontslag, financiële problemen, maar ook: ouderwordende kinderen die steeds meer een eigen mening krijgen en daardoor voor je man onberekenbaar zouden kunnen worden, minder voorspelbaar!) om voor hem het hele kaartenhuis in elkaar te laten storten. En ik bedenk nu ook ineens dat jij ook vertelde dat hij zo tegen zijn karakter in reageerde toen jij ziek werd. Ik denk dat jij voor hem de stabiele factor was, en jij viel als het ware van je voetstuk toen je ziek werd.

En dat dat hele kaartenhuis instort kan ervoor zorgen dat zijn zwakke plek de ruimte krijgt, dat hij psychisch het niet meer aankan. Dat is geen keuze, dat is echt overmacht.

Ik weet natuurlijk niet of dit bij je man het geval is, maar het komt zo wel bij me op.

Wat daarbij voor jou van belang is: je hoeft niet boos op hem te zijn. Dit zou dan overmacht zijn, geen onwil, of gekke keuze weg van jou. Dus ook niet het eeuwige zoeken van: waarom nou toch?

Ik denk dat het dan wellicht gemakkelijker voor je is om je hierin staande te houden. Hartverscheurend dat het gebeurt, maar net als bij een lichamelijke ziekte treft niemand blaam. Zaak is dan om jouzelf en je kinderen hier zo heelhuids mogelijk uit te laten komen. Hem kun je niet dwingen. Het kan gaan zoals bij zijn moeder, of hij kan wellicht dingen onder ogen gaan zien en echte en goede hulp zoeken...

Ook voor je kinderen is het dan verklaarbaarder: papa is ziek.

Sally MacLennane

Sally MacLennane

18-03-2017 om 12:39

controledwang

Geen wegzakken in verwaarlozing en vervuiling dus, dat is goed nieuws. Maar dan lijkt er in dit geval wel sprake van een niet gezonde controledwang. Misschien ook uit angst zo te worden als zijn moeder? Dat zie ik in mijn kinderen in ieder geval terug, ze zijn donders goed bewust van het feit dat ze nou eenmaal ook de genen van hun vader hebben en dat geeft ze angst, nu ze volwassen zijn...

Mirreke heeft in #23 ook een heel belangrijk punt. Ik herken het in ieder geval. Het instortende kaartenhuis. De bodem die wegvalt. Mijn ex had, dat is duidelijk, iemand nodig die voor hem zorgde (ook al verzette hij zich daar hevig tegen). Het ging mis toen je ziek werd (ik was dat feit al vergeten, sorry!), opeens was jij niet meer die bodem (in zijn wereld dan) en misschien was dáárom Truus de volgende stap.

Mirreke zegt het letterlijk zoals ik het ook zeg: hartverscheurend. Je zou 'm door elkaar willen rammelen, liefdevol op hem in willen praten, word wakker, man, WORD WAKKER!

Maar het helpt niet.

Inderdaad, papa is ziek... Het schip is zinkend, en niemand kan dat tegenhouden behalve hij misschien. Het enige dat jij kunt doen is: redden wat er nog te redden valt. Je kinderen, jullie toekomst. Hij verdient geen trap na, maar intens medelijden. Maar redden kun je hem niet. Alleen hijzelf zou dat misschien kunnen.

moederziel

moederziel

18-03-2017 om 19:00 Topicstarter

Mirreke en Sally

Net ademloos gelezen, jullie reacties raken me. Kaartenhuis, bodemloos, het zijn beelden die ook vaak bij mij opkomen. En de grote Waarom-vraag is voor mij ook eigenlijk steeds meer een Hoe werkt dit-vraag. Hoe werkt zijn verleden door, hoe ondergaat hij de stress van nu, etc. De Waarom is vooral ook: waarom via truus? Het is een vlucht, heeft hij zelf weleens gezegd. Op de vlucht voor zijn demonen.

Ik zie hem ook als ontoerekeningsvatbaar. Ziek misschien, maar op zn minst onberekenbaar en labiel. Zo anders dan hiervoor, dan een paar jaar geleden toen alles nog klopte. Maar hij doet het wel allemaal. En het doet mij pijn, en de kinderen ook steeds meer. Het is moeilijk om uit de boosheid te blijven bij zoveel onwil - die ook onmacht kan zijn, maar door hem wordt gepresenteerd als onwil. Hij kiest voor zichzelf.
Ik moet er zo vaak aan denken dat er ooit een dag komt dat hij zich beschaamd afvraagt: was ik dat echt? Zoals hij zich nu ook schaamt voor zijn gedrag tijdens mijn periode van ziekte. Het is voor mij nauwelijks voor te stellen dat dit een soort van blijvende persoonlijkheidsverandering is. Daarvoor zie ik nog veel te veel 'oude man'.

Focus weer op mij, ons. Hele mooie tip om met de kinderen een grens af te spreken. Ik wil een dezer dagen alle afspraken nog eens met ze doorlopen. En uitwisselen: hoe gaat het nu? Ik neem dit zeker mee.

Hanna

Hanna

20-03-2017 om 12:34

Focus op je jongste

Ik zie een 12-jarige niet als een ukje, maar als een bijna-puber. Die kan met wat voorbereiding heus wel met zijn vader praten. Laat je kind eerst voor jou formuleren wat er niet goed lijkt te gaan, wat hij niet leuk vindt. Spoor je kind dat aan dit net zo tegen vader te zeggen. Laat hem maar gewoon naar zijn vader uitspreken dat hij zich niet welkom voelt, dat hij baalt van de rusies, dat hij dat doodzwijgen echt niet trekt. En ook wat vader zou kunnen doen om het gevoel beter te maken.

Hanna

Hanna

20-03-2017 om 12:36

Nog wat

Tafel dekken is een klein klusje dat iemand probleemloos kan overnemen, maar let erop dat je de kinderen niet verantwoordelijk maakt/laat voelen voor het welzijn van vader. Vader is de volwassene die voor zichzelf en de kinderen moet kunnen zorgen, niet andersom! Als het niet lukt, moet vader hulp zoeken.

Hanna

Hanna

20-03-2017 om 12:38

Schrijven

Jongeste kan ook een brief of e-mail naar vader schrijven. Soms is dat makkelijker.

moederziel

moederziel

20-03-2017 om 19:58 Topicstarter

Hanna

Hoe lief en meelevend je tips ook zijn, Kind 3 is er op dit moment niet tegen opgewassen. Kind mist de vader die er altijd was en kreeg er een vreemde voor terug. En een geheime truus erbij, waar de kinderen wel van weten maar die verder geheim wordt gehouden. Voor de oudste 3 (we hebben 4 kinderen, het ukje is net 8, dat is Kind 4/Jongste) is de schok en de overgang te groot, het besef dat vader weet wat hij aanricht, het contrast met het warme nest te scherp. Ze zijn boos, en hebben daar alle reden toe.
Oudste reageert met agressie en veel dwarsheid, een na oudste internaliseert, is depressief en beschadigt zichzelf, kind 3 verzet zich en zwijgt. Jongste is godzijdank jong genoeg om nog een beetje mee te bewegen, maar mist papa enorm.

De kinderen hebben niet stuk gemaakt wat er was, en hoeven dus ook niet heel te maken wat stuk is. Dat kunnen ze ook niet, omdat de inzet om er echt iets van te maken bij hun papa ontbreekt. Nogmaals: man is niet alleen uitgecheckt uit het huwelijk, maar uit het hele gezin. Daar snappen ze niets van. En ik ook niet.

moederziel

moederziel

20-03-2017 om 20:00 Topicstarter

Vader moet hulp zoeken?

Ja, dat vind ik ook. Maar ook dat moet hij echt zelf oppakken.

Hanna

Hanna

21-03-2017 om 11:39

Foutje

Ach jee, jongste is 8, ja dat is een ander verhaal. Die heeft hulp nodig. Misschien jouw hulp om een en ander onder woorden te brengen, misschien professionele hulp om het hoofd hoog te houden. Mensen toch. Wat een puinhoop.

Ik heb het even laten bezinken. Jullie jongste is maar iets jonger dan mijn stiefkind dat het ook heel moeilijk gehad heeft. Psychologische hulp helpt bij stiefkind. Kindgerichte cognitieve gedragstherapie, heel praktisch en nuchter. Ze kan ondertussen best goed vragen: kunnen we de volgende keer als ik bij papa ben x of y gaan doen? Dan heb ik het over naar het zwembad gaan, mijn fietsband plakken, een eindje fietsen en dan een ijsje eten, samen koken. Is zoiets haalbaar voor je jongste? Dat kan ook per e-mail of via de app. Probeer natuurlijk laagdrempelige dingen te verzinnen, iedereen heeft het moeilijk dus het moet zeker niet ingewikkeld zijn. Hopelijk leidt het tot kleine succesverhaaltjes.

Vermaak

Misschien weet hun vader geen raad hoe hij 4 pubers kan vermaken omdat hij in het verleden altijd een back-up had in de vorm van Moederziel. En dat bovenop zijn andere hersenbrekers die hem parten spelen.
Misschien is 4 op één dag hem te veel en kan hij het niet overzien. Maar durft hij dat niet toe te geven want hij kan dat zien als een teken van zwakte omdat moederziel wel in staat is 6 dagen in de week voor 4 kinderen te zorgen.

Ik denk dat je beter kan voorkomen dat het tot een onomkeerbare breuk kan leiden, door hem een stap voor te zijn door met zijn 6-en een stappenplan te maken waarin de kinderen zich ook gehoord voelen.
Het is voor geen van allen leuk als de dagen bij vader gepaard gaan met ergenissen.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.