Relaties Relaties

Relaties

nicknick

nicknick

14-05-2017 om 12:34

relatie onder druk, zieke echtgenoot

Even onder een andere nick ivm herkenbaarheid.
Mijn man is ziek, al een jaar of 10, niet levensbedreigend maar wel ongeneeslijk. Hij kan eigenlijk niet meer werken, maar doet het toch. Is vaak heel erg moe, ligt op de bank en kan niets meer. Hij kan en wil niet toegeven dat hij zo ziek is dat het niet meer kan. Huisarts, fysio, familie, vrienden, ik, allemaal zeggen we: stop er toch mee, geef er aan toe dat je ziek bent en dat het niet meer gaat. Ondertussen komt alles op mij neer. Ik werk vier dagen, ben lange dagen van huis ook ivm reistijd. Als ik thuis kom, ligt hij op de bank, is er geen eten gekookt, staat de vaatwasser nog vol, kortom, we hebben honger maar er is niets. Ik kan niet van mijn kind verlangen dat die iedere dag gaat koken of zo. Ooit hadden we de afspraak: wie het eerste thuis is, begint met koken. Hij is altijd het eerste thuis, maar kookt nooit meer: te moe. Begrijp me niet verkeerd: hij is moe, hij is echt ziek. Maar wat is er nog? We doen samen niets meer, dat gaat gewoon niet meer. De zorg voor het huishouden komt compleet op mij neer, ik moet ook alles regelen. Erover praten? We komen niet verder dan: ik kan heus nog wel beter worden, misschien gaat het volgende week/maand/jaar wel beter, en: wat moet ik dan doen? Ik ben geen mens om stil te zitten. Als ik dan voorzichtig opper: koken, boodschappen, was in de machine en ophangen? Mee naar de ouderavond? Vrijwilligerswerk voor een dag in de week? Samen een keer wat leuks gaan doen? Samen weer lachen? Samen weer samen zijn? Als je stopt met werken, krijg je waarschijnlijk meer energie voor dit soort dingen. Het zal mij ook rust geven. Maar dat is geen levensvervulling, blijkbaar is dat voor mij anders want ik doe het wel, ja, wie doet het anders? Ik wil dit niet meer, echt, ik werk me uit de naad, ben zo moe, ben zo verdrietig. Ik vraag me steeds vaker af: houd ik nog wel van hem? Wil ik met hem zo oud worden? Waar ben ik? Heb al gesprekken gehad met de huisarts en de praktijkondersteuner en ze zeggen: kom samen en praat erover, maar hij wil niet, heeft daar niets te zoeken, ze kunnen hem toch niet helpen. En daar sta ik dan, met lege handen. Weggaan? Waar naar toe? Kind zit gaat na de vakantie naar de examenklas, en dan gaan je ouders scheiden, ik zie de bui voor dat diploma al hangen, dat lukt gewoon niet.
Maar ondertussen stik ik haast van ellende. Ik wil wég uit dit leven, maar ik zie geen oplossing zonder iedereen verdriet te doen.


Pirata

Pirata

14-05-2017 om 12:42

Maatschappelijk werk

Kan er via zijn specialist een afspraak met het ziekenhuismaatschappelijk werk gemaakt worden?
Zo kan het in elk geval niet langer. En daar hebben ze ervaring met chronische zieken.

nicknick

nicknick

14-05-2017 om 12:53

#pirata

en als hij daar niet naar toe wil, wat dan?

Verwijt

Je hebt teveel hooi op je vork en het is gewoon te zwaar. Het is een signaal dat je er uit wil en ik denk dat je er inderdaad niet in kunt berusten. Er moet iets gebeuren om het weer leefbaar voor jezelf te maken.
Is het nou niet mogelijk om, al is het maar een deel van het huishouden, uit te besteden? Een student betalen om elke dag te komen koken en even op te ruimen?
Je hebt eigenlijk een verwijt tegen je man dat hij kiest voor werken. En je bent ervan overtuigd dat als hij stopt dat hij dan meer tijd heeft voor de zaken thuis en voor je relatie en de relatie met je kind.
Je hebt echter net zoveel kans dat als je man thuis komt te zitten dat hij helemaal instort omdat de motiverende structuur dan weg is en een huishouden thuis roept nu al minder hard dan zijn werk.
En dat zul je zelf toch ook hebben. Als het allemaal moeite kost dan gaat je werk voor en laat je de rest zoveel mogelijk liggen en wordt het een minimum wat het hardste roept.
Ik zou het praktisch oplossen. Scheiden kost ook geld dat je beter kunt stoppen in het nu jezelf verlichten door huishoudelijk werk uit te besteden.
Maar probeer ook je man te begrijpen die zich nu nog onder volwassenen competent kan voelen en voor zijn gevoel nog veel bijdraagt op die manier, en thuis financieel bijdraagt.
Je bent niet zomaar afgekeurd met een goede ziekteuitkering en dan ben je helemaal klaar ermee.
Probeer met je man te overleggen hoe je de financiën zo kunt verdelen dat er substantieel vervanging voor jou mogelijk is.

nicknick

nicknick

14-05-2017 om 13:10

#AnneJ

Het klopt wat je zegt en daar denk ik ook vaak aan. Wat doe ik hem aan als ik hem verplicht thuis laat zijn. Maar dit kan ook niet. Ik ben de enige niet die vind dat hij moet stoppen, iedere arts die hij consulteert, roept het ook. Hij ziet er heel slecht uit, slaapt slecht door pijn, slikt dan nog maar een pijnstiller om de dag door te komen. En het gaat alleen maar achteruit.
We hebben iemand die komt poetsen, zo'n vier uur per week, maar dan blijft er nog zo veel over om te doen! Financieel kunnen we gewoon niet meer opbrengen. We leven al ontzettend zuinig, meer kan er gewoon niet af. We hebben geen van beiden een erg goed betaalde baan. Op zich zou ik een beter betaalde baan kunnen zoeken, maar dan moet ik echt terug naar school, ik heb gewoon te weinig opleiding en hoe moet ik dat dan doen? Op zijn werk loopt het ook niet allemaal even rooskleurig, de kans op ontslag is groot, niet alleen omdat hij ziek is en daardoor zijn werk niet altijd even goed kan doen, maar ook vanwege de economische omstandigheden op zijn werk. Dat komt er ook nog eens bij.

toch praten

Jouw verhaal is duidelijk; door de ziekte van je man komt er veel te veel op jou neer. Daarnaast mis je je man als maatje, als persoon omdat hij zo weinig energie heeft. Je zegt dat je man niet mee wil naar de praktijkondersteuner omdat ze hem daar niet kunnen helpen. Dan heeft hij het niet goed begrepen. Het gaat niet alleen om hem, het gaat om jullie, om het hele gezin. Waarschijnlijk wordt hij zo in beslag genomen door zijn ziekte dat hij alleen zijn eigen probleem nog maar ziet. Maak hem duidelijk dat er meer op het spel staat; als alles op jou neerkomt slaat de balans door en dat maakt dat je het niet meer ziet zitten samen. Dat is niet egoïstisch, dat is gewoon teveel geven en niets terug ontvangen. Oplossing zou misschien kunnen zijn dat man gedeeltelijk minder gaat werken en dat er kleine leuke dingen ondernomen gaan worden in de vrijgekomen tijd.
Wat betreft koken: ik zou er geen moeite mee hebben mijn 17 jarige zoon in te zetten voor bijvoorbeeld twee keer in de week. En andere typische mannenklussen, die jouw man altijd deed vindt hij misschien ook niet erg om te doen. Leg de situatie aan hem eerst goed uit en vraag dan gewoon om hulp. Waarom zou dat niet moeten/ mogen?

Lengte of breedte

Er zijn twee zaken aan de orde. De overbelasting van jezelf. Maar ook het verdriet dat je man je maatje niet meer kan zijn en dat je er praktisch en emotioneel alleen voor staat. Die dingen zou ik wel uit elkaar houden.
Misschien kun je, al is het niet betaald, bedenken hoe je je huishouden wat efficiënter kunt maken, ook al ben je moe.
En je kind er toch meer bij betrekken. Natuurlijk zou je willen dat je man meer bijdroeg maar dat gaat, zeker nu, niet gebeuren, en dat toch te blijven verwachten kost ook veel negatieve energie.
Kun je maaltijden vooraf maken en invriezen? Kun je s avonds al de maaltijd voorbereiden voor de volgende dag?Bijvoorbeeld vast vlees braden en aardappelen en groenten schoonmaken en klaarzetten. Dan ben je snel klaar als je thuis komt de volgende dag, of het is makkelijker voor je kind of misschien wel je man om het af te maken.
Kun je samen met je kind bedden afhalen, in de wasmachine doen en weer opmaken, op een vaste tijd?
Kun je efficiënter boodschappen doen op je vrije dag? Met een briefje en een menu? Gelukkig is er al vier uur hulp. Doet zij of hij wel de dingen die voor jou belangrijk zijn? of kun je andere taken geven in die vier uur?

Stap terug is definitief

Ik kan me voorstellen dat je man er heel erg tegenop ziet om te stoppen met werken, omdat dat een definitieve stap is, er is dan gen weg terug meer.
Ik vind het een beetje vreemd dat je denkt dat hij het huishouden zal gaan doen als hij gestopt is met werken, en dat dat financieel gezien wel zou kunnen, maar extra hulp niet.
Wellicht kun je naar het WMO-loket van de gemeente gaan en kijken of er op die manier meer uren huishoudelijke hulp geregeld kan worden, waarbij het belang van de gemeente is dat hij, terwijl hij ziek is, zo lang mogelijk probeert te functioneren.
Niet alleen hij heeft moeite met het accepteren van zijn ziekte, het lijkt alsof jij het ook moeilijk vindt. Je verlangt terug naar tijden waarin hij niet ziek was, toen er nog veel kon. De situatie is nu anders. Hij is geen andere man, maar zijn gezondheid is wel echt anders geworden. Die dubbele belasting voor jou is hem niet kwalijk te nemen. 'Ooit hebben we afgesproken dat....' Ja, dat was voordat hij ziek werd. Wil je hem daar nu nog aan houden? Ooit heb je ook afgesproken dat jullie bij elkaar zouden blijven, ook in moeilijke tijden. Wil je jezelf daar nu aan houden?
Het is echt geen gemakkelijk leven nu, niet voor jou en niet voor je man. Maar ik denk dat je meer kunt doen in de vorm van praktische oplossingen. Moet je altijd koken? kan je kind ook een keer koken? Kun je ook een keer gemakkelijk eten (halen). Etc. etc. Je leven aanpassen aan de andere omstandigheden is niet gemakkelijk, maar scheiden is een vlucht uit een situatie, en die stap is ook niet gemakkelijk.

Tsjor

Noortje

Noortje

14-05-2017 om 13:55

Confrontatie

Mijn verhaal is iets anders maar er zijn zeker raakvlakken. Wat bij mij heeft geholpen en nog steeds helpt is wat ik the no way out aanpak noem, in gedachten dan, ik zeg het niet zo tegen mijn man Hahaha.
Wat ik doe is dat ik aangeef dat we moeten praten, dan geef ik zonder drama en heel helder aan: ik zie dat je je best doet, ik waardeer het enorm, ik doe ook mijn best en het gaat niet. We moeten wat verzinnen hierop want dit gaat niet. Mijn oplossing is zus en zo (in jouw geval dat man stopt met werken), wat zijn andere opties? Soms is het bijna een soort brainstorm. Als hij niet met oplossingen komt, alles afschiet of vlucht ga ik niet verwijten maar zeg ik alleen: maar wat dan? Wat dan wel? Want dit werkt niet. In sommige situaties heb ik ook weleens iets gezegd in de trant van: als ik (ook) door mijn hoeven ga zijn we verder van huis en ik kan veel hebben maar ik denk dat dat moment wel dichterbij is als ooit. Dus wat nu? Wat bij mij verschil maakt is dat ik in dit soort gesprekken niet meer loslaat. Eerder ging ik op de oude voet verder en daar rekende mijn man onbewust op. Het drong gewoon niet voldoende tot hem door. Terwijl als ik vasthou dat er iets moet veranderen en blijf vragen naar alternatieven, dan voelt hij het als gezamenlijk probleem en komt er iets op gang. Snap je wat ik bedoel?

Ava

Ava

14-05-2017 om 14:27

uitbesteden ed

Kan je deels niet wat meer je eigen plan trekken? Voorlopig even wat meer om hem heen.Je zet namelijk in op een samenwerking met je man. Maar sommige mannen (zoals ook die van mij) zien dat helemaal niet zo zeer als een samenwerking, eerder als een afhankelijk worden van jou. Mijn man ervoer een gesprek met mij in de zware periode als een klaagzang van verdriet met taken voor hem. Dat was het natuurlijk niet maar maakte het gesprek onmogelijk. Ik die periodes schreef ik mijn man wel eens een brief. Geen confrontatie en zo hield ik hem wel op de hoogte van mijn verdriet en worsteling.

Met een gesprek raakt hij niet nog meer betrokken als je blijft hameren op taken of verantwoording. Maar zo kan dit voor jou niet blijven, dit is ongezond.

Nu liggen alle taken bij jou, zonder veel ontspanning door de week, dat is een recept voor burn out. Je zou kunnen kijken wat je om hem heen kan regelen door een hulp, boodschappen bestellen bij de supermarkt, etc.. Kortom, wat kan je uitbesteden, wat zou nu leuk zijn maar is niet prangend. En dat hij dan toch mee gaat naar zoiets als een ouderavond. Niet als taak, maar als betrokken ouder.

Je hebt heel veel op je bord, is daar dmv een hulp bijvoorbeeld 1 of 2 keer in de week wat verlichting in te brengen? Benader vrienden, familie ed voor een avond weg, film, etentje. Maak je niet op dat gebied ook afhankelijk van hem. Dat opent misschien toch de weg naar een gesprek, als er wat druk af is, niet over taken maar over hoe je wat verlichting brengt.

En wat Pirata zegt, een bezoekje aan het MW. Soms zijn er regelingen of potjes en dergelijke waar je zelf niet snel achterkomt. Eventueel lotgenotencontact als dat er is: niet alleen zozeer voor herkenning of het uithuilen maar met name voor de praktische tips en handvatten die je elkaar kan geven of het tippen van prettige en passende adresjes. Ik heb heel veel aan lotgenotencontact gehad, die zijn altijd meer op de hoogte dan een huisarts of een maatschappelijk werk en weten wat wel en niet goed past in zo'n situatie.

Werk

De baan van je man is een vorm van eigenwaarde, iets zodat hij kan tonen toch nog nuttig te zijn in deze maatschappij. Als hij dit moet inleveren, verliest hij mogelijk meer dan alleen een deel van het inkomen. Dan verliest hij mogelijk een reden om uit zijn bed te komen.

Verder dacht ik dat de mensen die ziek zijn, minder snel ontslagen worden. Vorm van bescherming. Dat bedrijven financieel voordeel ontvangen door het in dienst houden van gedeeltelijk arbeidsongeschikten. Als ik je verhaal zo leest is je man op papier ergens arbeitsongeschikt, als hij chronisch ziek is.

Martje

Martje

14-05-2017 om 15:55

In ons geval

In ons geval ben ik de chronisch vermoeide pijnpatiënt.

Is het je man duidelijk welke invloed zijn werken op het gezin heeft? Hij is er inmiddels aan gewend dat jij de huishoudelijke taken van hem overgenomen hebt.
Wat vindt hij daarvan? Weet hij hoeveel druk dit jou jou geeft? Geef in ieder geval duidelijk aan dat dit zo niet kan blijven duren. Er moet iets veranderen.

Ik kan me aan de andere kant heel goed voorstellen dat je man niet wil stoppen met werken. Het is (weer) afscheid nemen van iets wat niet meer kan. Hij zou eens kunnen gaan praten met een medische psycholoog. Om te accepteren dat het leven zoals het was er niet meer is.

Relativering

Ik onderschat je situatie niet, denk ik. Maar het kan ook zin hebben om je focus van je man af te halen. Het komt vaak voor dat je een periode in sleur, het huishouden gaat altijd door, er zijn tegenslagen, dat je het hele gezin en het gedoe niet leuk meer vind en teveel van het goede. Dan hoop je steun van je man te krijgen, maar die is met zichzelf bezig, je kind ook, en daar ben je dan. Om dan weer die energie uit jezelf te halen valt niet mee.
Maar soms kunnen kleine veranderingen wel helpen. Inderdaad, een lotgenotencontact. Zelf heb ik al die jaren een vriendinnenavond in de week waarin we niets anders doen dan koffiedrinken, tv kijken en door elkaar heen praten. Dat geeft mij energie om de rest vol te houden.
En wat dat aangaat heb ik het makkelijk. Er is niemand om naar te kijken dan alleen mezelf en dat krijg je ook als je gescheiden bent.
Dan is er altijd nog je kind en je huishouden en je werk. Om daar weer plezier in te krijgen is echt wel een hele kunst. Het leven te nemen zoals het komt en er het beste van te maken, je opties te zien en er gebruik van te maken.
Misschien wel handig om na te denken over waar je jezelf nou een plezier mee zou kunnen doen en wat je energie geeft zodat je de boel even de boel kunt laten.
En denk ook om je eigen gezondheid. Soms ga je maar door terwijl je steeds vermoeider wordt. Eet je wel gezond. Misschien is het handig om wat vitaminen erbij te nemen. Of er is een kleine kwaal of ongerechtigheid waar je echt wat aan moet doen. Een bril regelen, al is het van de supermarkt of zooltjes in je schoenen, of een tandartsbezoek of artsenbezoek. Zorg dat je er ook lichamelijk tegenop gewassen bent. Maak een plan en voer dat uit zodra je een gaatje ziet.
Naar je man blijven kijken kan ook afleiden van wat er verder nog mogelijk en noodzakelijk is.

Kaaskopje

Kaaskopje

14-05-2017 om 19:22

Ik vrees dat je man zonder werk

heel snel achteruit gaat. Hij heeft zijn werk nodig om vol te houden. Zolang hij niet toegeeft dat het teveel is, leeft hij in de illusie dat hij er nog sterk genoeg voor is. Als hij niet meer het gevoel heeft daar tegenop gewassen te zijn, wat blijft er dan nog over? Van hem verwachten dat hij vrijwillig ergens anders iets nieuws begint is denk ik echt teveel gevraagd.

Ik zou prijzen en informatie zoeken over hulp van buitenaf. Leg dat aan je man voor en overleg wat mogelijk is. Het zal voor de kinderen ook een moeilijke situatie zijn, maar ik zou met hun ook bespreken wat ze zouden kunnen doen. Een keer koken, ook al is het simpel, voelt al heel luxe.

Ik wens je hoe dan ook veel sterkte. Wat een verdrietige situatie is het voor jullie.

Boodschappen online

Mijn moeder werkte 5 dagen, zij redde het, omdat in die tijd de bakker aan de deur kwam, en de melkboer, en een buurvrouw het boodschappenboekje inleverde, waarna de winkel het thuis bezorgde. Op zaterdag stond ze dan te strijken, terwijl iedereen langs kwam voor het geld. Ze had wel 5 halve dagen hulp per week, ook om ons op te vangen.
Maar wellicht kun je daartoe overstappen: boodschappen online bestellen en thuis laten bezorgen op je vrije dag of op zaterdag. Misschien vind je mand dat nog wel leuk om te doen vanaf zijn rustplaats. Dan weet hij ook wat er in huis is en wellicht ook wat je kunt koken.
En kinderen kunnen ook heel veel. Ze hoeven niet elke dag te koken, je bent al drie dagen thuis.

Tsjor

Amsterdamse

Amsterdamse

14-05-2017 om 21:12

Minder werken?

Nicknick, kan je man misschien minder gaan werken? Minder uren per dag of om de dag, bv maandag, woensdag en vrijdag? Dan blijft hij toch zijn werk houden en zijn 'gevoel van er toe doen'. En heeft hij meer tijd om te herstellen van de werkdag.

Ik wil je veel sterkte wensen, het lijkt me een hele moeilijke positie waar je in zit.

Sally MacLennane

Sally MacLennane

14-05-2017 om 21:35

Stoppen is gelijk zo'n zwart gat

Ik zou (afhankelijk van zijn ziekte natuurlijk) niet aanraden meteen nul te gaan werken. Werk is toch een vorm van zingeving voor velen. Onderschat het zwarte gat niet als werk wegvalt.

Is parttime gaan werken geen optie? Ik weet niet wat de mogelijkheden zijn, maar zou er zoiets als "gedeeltelijke ziektewet" zijn? Zodat hij toch naar vermogen iets kan blijven doen? Dit houdt geen mens vol.

Scheiden zou ik nu niet overwegen. Voor jou is het ook een soort rouw. Je relatie is door die ziekte niet waar je op gehoopt hebt. Ik zou er echter wel op staan dat je man mee gaat naar de praktijkondersteuner. Jullie moeten beiden jullie leven een nieuwe vorm geven. Dan kan hij wel zijn kop in het zand willen steken (en ergens begrijp ik dat ook wel maar wijs is het niet), jij bent er echter ook nog.

En dat mag je best duidelijk maken. Dat je hem begrijpt, dat je de ziekte serieus bent, maar dat JIJ er ook nog bent en het "inleveren wegens zijn ziekte" niet alleen voor jou hoeft te gelden. Daarover mag je best een keer met je vuist op tafel slaan en zeggen dat jij ook je grenzen hebt.

nicknick

nicknick

15-05-2017 om 08:21

financieel

Even voor de duidelijkheid: mijn man heeft twee inkomensverzekeringen, ooit lang geleden voor weinig geld afgesloten: een aanvulling tot 100% bij ziekte en een aanvulling tot 90% bij WAO of nu WIA. Dat betekent dat we er financieel niets tot nauwelijks erop achteruit gaan.
Gisteravond weer geprobeerd te praten, hij is boos weg gegaan en na een uur pas weer thuis gekomen en direct naar bed gegaan, zonder iets te zeggen of wat dan ook. Negeerde me gisteravond en vanochtend volkomen. Ik zie er al tegen op om vanavond thuis te komen.

Sally MacLennane

Sally MacLennane

15-05-2017 om 08:36

grenzen stellen

Wat afschuwelijk dat er niet over te praten valt

Het lijkt wel alsof niet zozeer zijn ziekte, maar vooral de manier waarop hij er (niet) mee om gaat het grote probleem is. Daarbij komt ook dat hij jou blijkbaar ook wil straffen door je dood te zwijgen als jij toch de confrontatie wil aan gaan. Dat vind ik eerlijk gezegd zorgelijker.

Natuurlijk is het voor hem ook niet leuk. Het lijkt me heel confronterend voor hem! Maar zo kan het toch niet door blijven gaan? Een relatie heb je samen, door dik en dun. Het kan niet zo zijn dat je, hoe moeilijk ook, je verantwoordelijkheden in die relatie ontloopt, ook al ben je ziek en voel je je ellendig.

Ik denk eerlijk gezegd dat er een keiharde confrontatie nodig is. Wil hij niet naar de praktijkondersteuner? Dan ga je alleen. Ook denk ik dat je gedrag als weglopen en doodzwijgen niet meer moet accepteren. Zo gaan mensen niet met elkaar om. Ook al heb je het nog zo ellendig vanwege je ziekte.
Jij moet ook gaan overwegen in hoeverre jij nog alle borden hoog moet blijven houden zolang hij zijn verantwoordelijkheid weigert te nemen, jou ontwijkt en zelfs doodzwijgt. Want zolang jij nog álles blijft doen, geef je hem de ruimte om zijn verantwoordelijkheid m.b.t. zijn ziekte en zijn plek in het gezin te ontlopen.

Zijn bedje blijft gespreid, zijn was gewassen, zijn eten gekookt. Juist het gedrag dat hij nu heeft laten zien (weglopen, doodzwijgen) zou het begin kunnen zijn van geen woorden maar daden.

Dat klinkt grimmig. Maar je grenzen niet stellen is net zo grimmig. Zo stevenen er twee af richting burnout.

Ff zo

Ff zo

15-05-2017 om 08:40

Hoe praten?

Ik wil eerst zeggen dat ik volkomen begrijp dat je het zwaar hebt.

Je schreef dat je geprobeerd hebt te praten. Maar dat ging dus niet.

Kan je aangeven hoe je het gesprek Open lt en voert en waar het mis gaat?

Heb je bijv. begrip getoond voor zijn onwil te stoppen met werken? En heb je aangegeven dat het zo niet meer voor jou gaat? Dat jij het niet meer trekt?

Het werkt vaak beter om dat neer te leggen en hem dan te vragen: hoe gaan we dit oplossen? Dan kan hij met oplossingen komen wat vaak beter werkt dat jij hem vertelt wat hij moet doen.

Wat gebeurt er trouwens als je jouw gevoel van wanhoop (het niet meer aan kunnen) bij hem neerlegt? Hoe reageert hij dan?

Mijntje

Mijntje

15-05-2017 om 09:15

niet meer als vroeger

Als je begint te praten, dan weet hij al meteen wat je wil: namelijk dat hij stopt met werken. Dus wordt hij boos en wil niks meer horen.
Ik neem aan dat hij worstelt met zichzelf, met zijn afnemende energie en zijn ziekte, zijn werk is het enige dat hem nog 'mens' kan voelen, gun hem dat ook.
Het is niet meer als vroeger, hij heeft niet evenveel meer energie, niet voor jou en ook niet voor het huishouden: dus jullie zullen hulp van de kinderen, boodschappen bezorgdienst en werkster in moeten schakelen.
Geen keiharde confrontatie, toon medeleven en regel die dingen voor jezelf, om het zelf vol te houden. Als jij relaxter wordt doordat je minder thuis moet doen, wordt het contact met je man ook beter.

Triva

Triva

15-05-2017 om 09:16

tja

Vraag hem eens hoe hij het huishouden gaat doen als jij van hem gescheiden bent en hij blijft werken of gaat hij dan wél stoppen met werken? Soms moet je eens de harde feiten op tafel leggen.

Paddington

Paddington

15-05-2017 om 09:35

Misschien erg drastisch

Maar wat als jij staakt? Als hij er niet over wil praten met jou komen jullie namelijk geen stap verder.

Ik zou er in jouw geval voor kiezen om gewoon te staken. Dus als je thuis komt naast man op de bank gaan zitten (wel eerst uitleggen aan kind, wellicht voor kind regelen dat hij ergens anders kan eten). Als inzet voor je staking zou ik aangeven dat je staakt totdat jullie werkelijk hebben gepraat over jullie huidige situatie.

Het lijkt mij dat hij dan wel gaat vragen waarom je dat doet. Waarom hij zijn bord met eten niet geserveerd krijgt. Dan zou je kunnen uitleggen dat jij het niet meer trekt, dat het voor jou allemaal teveel wordt. Dus geen verwijten maken naar hem, maar echt bij jezelf blijven. Het wordt jou teveel. Daar heeft man ook last van. Immers als jij instort hebben jullie echt een probleem.

Misschien zijn er nog andere mogelijkheden dan jouw drastische oplossing van het stoppen met werken voor man. Helaas komen er geen oplossingen als er niet over gepraat gaat worden.

Ik hoop dat jullie snel weer in gesprek kunnen komen. Als het moeilijk is om samen te doen, kan het misschien bij MW. Heel veel sterkte!

Sally MacLennane

Sally MacLennane

15-05-2017 om 10:17

nogmaals, mijn vraagtekens m.b.t. stoppen

Dat er iets moet gebeuren is wel duidelijk.
Maar is het werkelijk zo zwartwit dat het óf zo doorgaan, óf stoppen moet zijn? Is er geen mogelijkheid tot parttime? Of deels ziekmelden?

Het is namelijk wél een groot zwart gat waarin je valt als je je werk door ziekte volledig kwijtraakt. Ik kan me voorstellen dat man zich daartegen schrap zet.

Vandaar: is het niet mogelijk dat hij zich ziek meldt en dan parttime of aangepast aan de slag kan blijven?

Jouw positie verandert niet

Nicknick:"mijn man heeft twee inkomensverzekeringen, ooit lang geleden voor weinig geld afgesloten: een aanvulling tot 100% bij ziekte en een aanvulling tot 90% bij WAO of nu WIA. Dat betekent dat we er financieel niets tot nauwelijks erop achteruit gaan."
Maar dat natuurlijk alleen als je man 100% wordt afgekeurd. 100% niet meer kan en wil, het niet meer op kan brengen.
En daar zit de kneep.

Jij doet alsof jouw man die uitkering zal krijgen zonder verdere problemen. Dat is niet zo. Hij zal gekeurd worden. Misschien wordt hij niet 100% afgekeurd. Misschien krijgt hij sollicitatieplicht. Dat is allemaal niet zo'n pretje. Dit nog helemaal los van het feit dat hij niet bereid zal zijn om zichzelf af te schrijven.

Ik denk dat je een oplossing elders moet zoeken.
Hij heeft alleen nog energie voor zijn werk, jij trekt het niet om én je werk én het huishouden te doen.
Jouw positie zal voorlopig niet veranderen want ook als je man uiteindelijk zijn laatste energie kwijt is en toch stopt met werken (bij mijn man duurde dat 3 jaar), dan heeft hij geen energie voor het huishouden.
Vindt een oplossing voor het huishouden.

Niet zo drastisch

Hij heeft waarschijnlijk ook helemaal geen energie meer om rekening te houden met jou.

Dat kun je niet eerlijk vinden, maar daar is niet zoveel expres aan. Hij kan het gewoon niet opbrengen. Elk verzoek van jou om dat wel te doen, elke ruzie, elk klacht waarin je aangeeft dat je je tekort gedaan voelt, confronteert hem met zijn achteruitgang.
Ziek zijn doet veel met je flexibiliteit.

Hij is ongetwijfeld niet meer de man waarmee je begon. Daar verander je niks meer aan.
Zoek een vorm waarmee jullie het samen met elkaar wel uit kunnen houden.

Triva "Vraag hem eens hoe hij het huishouden gaat doen als jij van hem gescheiden bent en hij blijft werken of gaat hij dan wél stoppen met werken? Soms moet je eens de harde feiten op tafel leggen."
Dat gaat niet helpen. Chronisch ziek zijn vreet al je energie en je vermogen om vooruit te zien. Je leeft met de dag. Niet in de laatste plaats omdat je weet dat het morgen, volgende week of volgende maand nog slechter met je zal gaan.

Laat hem alleen en hij reddert zich wel. Niet op jouw manier. Niet handig. Niet zoals het hoort. Maar het lukt. Hij is zomaar beter af zonder partner.

Vesta

Vesta

15-05-2017 om 11:34

mantelzorgers

Het is niet voor niets dat mantelzorgers het zo zwaar hebben. Een chronische ziekte betekend gewoon een heel andere toekomst dan je had bij aanvang van je relatie als die op latere leeftijd geconstateerd wordt.
En ook nog eens veranderend als het een progressieve ziekte betreft.

Het accepteren van een falend lichaam is heel moeilijk zeker als je daarvoor heel actief was en alle ballen wel hoog kon houden.
Krijgt je man geen begeleiding vanuit de begeleidend arts? De behandelend arts van mijn ex stond er in het begin op dat ik meekwam om ook het gezamelijke stuk te bespreken onder het motto: ziek zijn doe je niet alleen, zeker niet als het chronisch is.

Kaaskopje

Kaaskopje

15-05-2017 om 11:44

Nicknick

Ik weet niet hóe herkenbaar het wordt als je verteld wat de ziekte van je man is en als hij niet beter wordt, wat de vooruitzichten zijn. Als niet beter worden inhoudt dat hij (ja sorry...) terminaal is, denken we anders mee, dan wanneer het om een blijvende beperking gaat waarmee hij oud kan worden. Mijn man heeft bijvoorbeeld een herseninfarct gehad, daarmee kon hij echt niet meer het werk doen wat hij deed, iets nieuws aanleren zou ook te moeilijk worden, dus einde verhaal wat werk betreft.

Als het eerste aan de hand is, kan ik me, ondanks dat het niet verstandig is, voorstellen dat je man niet op wil geven, omdat hij daarmee toegeeft aan zijn lot. Door op te geven zou hij bang kunnen zijn dat hij te snel zal aftakelen voor wat hij nog wil. In deze situatie zou ik toch zoveel mogelijk om je man heen proberen te regelen. Iedereen gaat daar anders mee om en ik kan me in zo'n situatie ook voorstellen dat er niet veel ruimte is voor anderen, zelfs niet voor jou. Niet leuk, vreselijk zelfs, maar of je hem dat kwalijk mag nemen, dat weet ik niet.

Gaat het om de tweede situatie, ziek, maar een ziekte waarmee je oud kunt worden, dan moet er echt iets gebeuren en wel samen met je man. Is er iemand die als derde persoon zou kunnen helpen? Iemand waar hij wel naar wil luisteren? Ik weet dat je al gezegd hebt, dat de arts ook al tevergeefs heeft aangeraden om te stoppen, maar misschien iemand die er wel langs komt? Een kind?

Kaaskopje

Kaaskopje

15-05-2017 om 11:46

Oh ja

Ik zei over mijn man 'einde verhaal wat werk betreft', maar hij doet wel vrijwilligerswerk. Heel eenvoudig. Eigen tempo en eigen niveau. Hij heeft er ontzettend veel voldoening van.

Hanna

Hanna

15-05-2017 om 11:57

Investeren in jullie relatie

Er is al veel gezegd. Ik wilde dit nog toevoegen: ik denk niet dat je van je man kunt eisen dat hij (veel) meer in het huishouden gaat doen. Ook niet als hij minder gaat werken. Dat lijkt mij een gepasseerd station.
Je kunt denk ik wel van hem eisen dat hij weer oog krijgt voor jou. Zijn (hopelijk) gewonnen energie besteedt aan jullie relatie. Samen iets gaan doen. Naar de film, uit eten, iets wat jullie allebei fijn vinden. Ik denk dat jullie zo de weg naar jullie gezamenlijke toekomst kunnen vinden.

Dat moet maar blijken

Hanna "Je kunt denk ik wel van hem eisen dat hij weer oog krijgt voor jou."
Daar zou ik niet zo zeker van zijn.

Ik zou in alle openhartigheid rekening houden met het feit dat oog voor hemzelf het beste is dat hij op kan brengen.

Dat geeft natuurlijk allerlei angstige vooruitzichten: hoe zit het dan met haar, de romantische relatie, is dit het einde van het huwelijk? Als je het praktisch aanpakt, stap voor stap en met de dag, dan vindt dat allemaal zijn weg wel.

Ga ervan uit dat het hier om een onvrijwillige verdwaling van het samen gekozen pad gaat. Je kunt samen blijven doen wat samen nog wel gaat. Ook als dat niet meer is dan de administratieve eenheid 'huwelijkspartner'. Uiteindelijk heeft iemand met een chronische ziekte in praktische zin meer aan een huwelijkspartner dan aan een ex of een vriendin.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.