Relaties Relaties

Relaties

nicknick

nicknick

14-05-2017 om 12:34

relatie onder druk, zieke echtgenoot


Martje

Martje

15-05-2017 om 12:54

waarom dreigen met scheiding?

Ik vind het zelf al heel vervelend dat ik zo weinig kan in het huishouden en zo weinig energie heb om leuke dingen met het gezin te doen. Een dreigement om te scheiden zorgt er alleen maar voor dat ik me nog schuldiger en rotter ga voelen dat ik het allemaal niet meer kan.

De vraag is waarom je man zo graag blijft werken. Vindt hij het werken echt leuk of ziet hij het als falen als hij stopt? Er wordt hier van alles ingevuld, maar je kunt pas verder als duidelijk wordt, waarom hij zo aan het werken vasthoudt.

Kun je dit te sprake brengen bij de behandelend arts? Ga je mee naar consulten?

Triva

Triva

15-05-2017 om 13:31

kaaskopje

'Mijn man is ziek, al een jaar of 10, niet levensbedreigend maar wel ongeneeslijk. Hij kan eigenlijk niet meer werken, maar doet het toch. Is vaak heel erg moe, ligt op de bank en kan niets meer. Hij kan en wil niet toegeven dat hij zo ziek is dat het niet meer kan.'

Toekijker

Toekijker

15-05-2017 om 13:32

Goed advies

M Lavell:

"Dat geeft natuurlijk allerlei angstige vooruitzichten: hoe zit het dan met haar, de romantische relatie, is dit het einde van het huwelijk? Als je het praktisch aanpakt, stap voor stap en met de dag, dan vindt dat allemaal zijn weg wel.

Ga ervan uit dat het hier om een onvrijwillige verdwaling van het samen gekozen pad gaat. Je kunt samen blijven doen wat samen nog wel gaat. Ook als dat niet meer is dan de administratieve eenheid 'huwelijkspartner'. Uiteindelijk heeft iemand met een chronische ziekte in praktische zin meer aan een huwelijkspartner dan aan een ex of een vriendin."

Ik kijk toe hoe het bij mijn ouders gaat nu mijn moeder een chronische ziekte heeft en vind dit heel wijs advies, zou willen dat de rest van de familie en vriendenkring dit ook zou horen en kezen.

Remnders

Als je man moe thuis komt, is hij mogelijk ook te moe om te bedenken wat hij aan het huishouden zou kunnen doen. Zou het werken als je een briefje op de koelkast plakt zodat hij er aan herinnerd wordt de wasmachine aan te zetten of de ramen open te zetten? Kleine dingen, 1 à 2 actiepunten per dag die hij voor jou kan doen op een tijdstip dat hij weer wat energie gewonnen heeft.

----
Ik snap dat je ook heel bezorgd bent om je zoon. Mijn kinderen zitten nu in een examenperiode en ik hoop van ganze harte dat ze slagen ipv die stress herbeleven. Het belang van rust voor je zoon, herken ik. Je man is al 10 jaar ziek, kan je je behoefte tot verandering nog een jaar opschuiven/ uitstellen? Of anders beperken tot kleine verandereingen zoals 1 blijk van betrokkenheid tot het gezin per dag? Ten gunste van de sfeer.

-----
De reactie van je man is heel begrijpelijk. Hij is dagelijks al in gevecht met zijn ziekte, en dan nu ook nog eens een gevecht met zijn vrouw. Hij is het strijdtoneel maar even gaan ontwijken, wrs om te voorkomen dat hij woorden zegt waar hij later spijt van krijgt. Het lijkt erop dat hij heel veel van jou en jullie zoon houdt en dat jij met je aanhalen van je onderwerp hem mogelijk het gevoel geeft dat hij dat niet doet wanneer hij op de bank ligt als jij thuis komt. Dat is best pijnlijk als je ziek bent en de houding van je partner je het gevoel geeft dat je geen zin hebt om iets te doen. Dat het je koud laat wanneer dat niet het geval is.
Met een reminder kan hij tonen wel om jullie te geven.

Je baan opgeven moet een eigen keus zijn. Daar moet hij zelf achter staan. Straks neemt hij het jou nog kwalijk, als hij doelloos thuis zit. (Vrijwilligers werk is dankbaar werrk, maar een stuk minder wanneer dit je is opgelegd terwijl je hart bij je werk lag.)

Kaaskopje

Kaaskopje

15-05-2017 om 14:24

Triva

Dank je wel

Kaaskopje

Kaaskopje

15-05-2017 om 15:46

Oké

Ik heb de opmerking over dat het niet levensbedreigend is blijkbaar niet opgepikt. Dan ga ik toch wat meer op de vergelijkende toer.

Mijn man is niet ziek, maar niet meer 100 procent de man van 5 jaar geleden. Dingen die in mijn ogen misgaan, leveren regelmatig irritatie op, maar het gaat niet expres. Ik vind het al heel wat schelen dat dat duidelijk is, hoewel ik af en toe wel tot 10 moet tellen.

Ik denk dat het voor jou in zijn geheel ook een kwestie van acceptatie is. Red je dat? Met hulp van buitenstaanders eventueel?

Ik weet bijna zeker dat mijn man totaal de soep in zou gaan als we uit elkaar zouden gaan. Ik ben ook geen genie met bepaalde dingen, maar doordat we het samen doen, komt het dan wel goed, of goed genoeg in ieder geval. Om eerlijk te zijn zou het voor mijzelf ook geen pretje zijn om alleen door te moeten. We helpen elkaar dus, maar dat gaat niet altijd van een leien dakje. Door het herseninfarct komt niet altijd alles binnen of over zoals het bij iemand zonder dat probleem gemiddeld genomen wel binnen komt. En ik zal heus ook wel eens iets niet duidelijk zeggen.

Mijn man heeft de ochtenden dat hij vrijwilligerswerk doet echt nodig om prettig te kunnen functioneren. Hij ontmoet daar zijn collega's, waar hij zich niet beter hoeft voor te doen dan hij is. Hij vindt het gezellig met ze. Misschien zou je dat met je man kunnen bespreken. Vrijwilligerswerk heb je in diverse gradaties van moeilijkheid. Het is niet vrijblijvend, dus er wordt wel degelijk op je gerekend.

Op dagen dat mijn man overal verantwoordelijk voor is, merk je gewoon dat het hem af en toe teveel wordt. Dat is vooral hoorbaar in gevloek en getier als de dingen niet gaan zoals ze moeten gaan. Dat is (vind ik helaas) in het algemeen snel aan de orde, maar op te volle dagen is het incasseringsvermogen een stuk minder op den duur. Dat komt niet altijd op zo'n dag naar buiten, maar wel als dat teveel dagen achter elkaar zouden worden. Als jouw man, teveel dagen achter elkaar teveel moet doen, ook al kiest hij daar zelf voor, zal zich dat ook wel ophopen. Het is dus misschien toch zaak om dat te voorkomen met hulp van buitenaf als jullie je dat kunnen veroorloven.

Af en toe, dat is niet leuk om te zeggen, heb ik wel eens het gevoel dat ik eigenlijk een cursus psychologie zou moeten volgen, om alles goed aan te kunnen pakken. Ik heb er niet voor geleerd om alles te kunnen doorgronden en goed in te kunnen schatten. Soms gaat het dan ook echt wel mis, ook vanuit mijzelf. Ik ben er zelf ook nog, met mijn eigen gebruiksaanwijzing en dat botst wel eens. Met elkaar praten is niet altijd makkelijk, omdat we ons anders uiten. Hij snel met stemverheffing, ik door frustratie en boosheid met huilen. Maar goed, we praten dan wel. Misschien moet jij af en toe toch doorzetten als je wilt praten. Gaat hij naar boven, dan loop je desnoods achter hem aan met 'en toch moeten we hier over praten!' Als praten écht niet lukt, probeer het dan via whatsapp. Dan vallen de emoties wat weg. Zeg wat je wilt zeggen, hou daarbij rekening met dat je niet meer moet zeggen dan verstandig is. Gewoon schrijven zoals je zou praten.

Ik zou als je man rustig kan luisteren, toch eens voorhouden wat vrijwilligerswerk voor hem zou kunnen betekenen itt tot het werk wat hij nu doet. Hij mag daar voldoening uit halen, maar als je op je tanden moet lopen wreekt zich dat ook op zijn gezondheid, die al niet al te best is. Hij is niet minder man, minder hoofd van het gezin, minder vader, minder vriend, zoon, of buurman als hij geen betaalde baan meer heeft. Hij wordt er misschien wel een meer uitgeruste man van, die zijn energie niet verspilt aan het ophouden van de schijn. Vraag desnoods of iemand bij dat gesprek wil zitten. Een goede vriend of zo.

Kaaskopje

Kaaskopje

15-05-2017 om 15:52

Aanvulling

Dat komt niet altijd op zo'n dag naar buiten, maar wel als dat teveel dagen achter elkaar zouden worden. Als jouw man, teveel dagen achter elkaar teveel moet doen, ook al kiest hij daar zelf voor, zal zich dat ook wel ophopen. Het is dus misschien toch zaak om dat te voorkomen met hulp van buitenaf als jullie je dat kunnen veroorloven.===

Het lijkt misschien dat ik volledig voorbij ga aan jouw kant van het verhaal, dat het jouw teveel is geworden inmiddels. Ik zeg alles met als doel dat jij ook ontlast kunt worden. Jullie redden dat samen niet goed, zoals ik uit je verhaal opmaak. Ook voor jou geldt dat je moet accepteren dat dat zo is. De vraag is wel of je dat kunt opbrengen en nog wilt. Zeg je daar ja op, zoek dan als het even kan assistentie in de vorm van huishoudelijke hulp e.d..

Maar

Als jullie maar één bijna volwassen kind hebben dan is dat huishouden toch niet zoveel werk? zeker niet als je al een hulp hebt?
Je kind kan af en toe koken, jij af en toe en de andere dagen eet je gewoon wat makkelijks.
Ik zou niet van je verwachten dat je man nog iets doet, ik zou hem zich laten concentreren op wat belangrijk voor hem is (zijn werk).
wel zou ik proberen om te kijken of het mogelijk is dat jullie samen wat meer tijd door brengen, daar zou ik in investeren.
Het huishouden en alles er om heen zou ik zelf regelen en faciliteren.
Ik kan me niet voorstellen dat dit zoveel werk oplevert, tenzij je man veel extra zorg nodig heeft.

Als je man zich alleen op zijn werk hoeft te concentreren blijft er misschien daarna iets meer ruimte om samen tijd door te brengen. En verder zal hij zelf moeten toegroeien naar de beslissing om niet meer te werken of minder te gaan werken. Dat is een beslissing die hij uiteindelijk zelf zal moeten nemen.

Ik weet hoe zwaar het is. Ik heb zelf de laatste jaren van zijn leven voor mijn man gezorgd, en daarnaast ook een baan en kinderen. Ik leefde in die jaren al als alleenstaande moeder in veel opzichten. Zo richtte ik mijn leven ook in. Ik besloot en regelde alles zelf. Dat gaf ruimte voor ons om alleen maar te zijn. Natuurlijk was het ook pijnlijk want in feite was zijn aandeel in ons gezin en in ons geheel daardoor minimaal. Dat voelde hij zelf natuurlijk ook aan, al had hij niet de energie meer om zich daar echt druk over te maken.

Kaaskopje

Kaaskopje

15-05-2017 om 15:55

Oh ja...

is het eigenlijk duidelijk of hij volledig afgekeurd wordt als hij aangeeft dat het niet meer gaat?

Dorien

Dorien

15-05-2017 om 16:21

even praktisch doen

Ik lees hier al heel veel goede berichten van anderen. Ik heb wat praktische tips; Op internet kom ik regelmatig mealprep-tips tegen. Je kan het natuurlijk prima zelf bedenken maar even op een ideetje komen is vaak wel even prettig. Je maakt op een van je vrije dagen alles klaar en de rest van de week hoef je het alleen maar op te warmen!
Dat zou je man wel even kunnen doen, als je appt dat je er over een half uurtje bent, of je doet het zodra je thuis komt. Hier een leuk voorbeeldje: http://liefdevoorlekkers.nl/2015/05/31/meal-preppen-deel-1/

Voor het huishouden heb je hulp, je kan je kind wel instrueren dat hij vanaf nu de baas van de vaatwasser is, zijn ze bij mij ook, dat is echt een klusje van hooguit 3 minuten per keer. Mijn zoon ruimt in na het eten (ik zet hem laat op de avond aan) en hij laadt de dag erop in de middag weer uit. (of desnoods ruimt hij het pas bij het avondeten uit en dan de vieze vaat er weer in, als hij het vergeten is)

Voor de was start ik op zondag, ik draai maar drie (soms 4) wassen in de week, meteen alles (op een enkel kledingstuk na) in de droger, maandag (dat is mijn vrije dag) dan nog een paar was- en droog beurten en ik vouw het maandagavond op. Dan is het klaar voor de hele week. Het opvouwen duurt ongeveer 45 minuten en doe ik voor de tv. Strijken doe ik niet (ik kan mooi strak opvouwen) en het ene overhemd dat mijn zoon wel eens draagt, gaat ongestreken zijn kast in, als hij hem nodig heeft dan moet hij het zelf strijken. (of ik doe het, als ik er ben,dat maakt voor die enkele keer niet zo uit)

Tot zover de praktische tips.
Misschien kunnen jullie binnenkort eens een weekje vrij nemen, even bijtanken en samen weer wat leuks gaan doen, dat is ook heel belangrijk in de relatie, dan maar een paar keer de boel de boel laten en een terrasje pikken.
Scheiden lijkt me geen optie, tenminste, dan werk je nog steeds lange dagen en moet je, zodra je thuis komt ook nog steeds alles alleen doen, dus wat schiet je ermee op? Alleen maar verdriet en gedoe, voor jezelf, je man en je zoon.
En heb je dit al eens met een vriendin gedeeld? Ik zou, als een vriendin van mij haar hart zou luchten haar graag helpen met wat klusjes. Of gewoon eens een dagje lekker voor jullie koken.

En omgekeerd

Ik ben dan gescheiden, niet vanwege ziekte, maar toen mijn ex-man een zware hartaanval kreeg zat ik wel in het ziekenhuis en bedacht ik wel wat er moest gebeuren als (alle scenario's). Tenzij je een hart van steen hebt, dan zal de zorg om een zieke ex blijven, weliswaar op een andere manier, soms eenvoudiger maar soms ook ingewikkelder.
De huisvrouwenvuist uitspelen (laat hem maar eens voelen wie zijn eten kookt en de was doet, ga staken) vind ik echt walgelijk. Blijkbaar heeft hij in zijn goede jaren altijd gekookt omdat hij eerder thuis was. Waarvoor dank.
Bij scheiding zul je moeten leven van je eigen inkomen, wat volgens jou niet zo hoog is (of wil je nog partneralimentatie voor jezelf; je kinderen zijn al bijna 18). En dan moet je echt zelf koken, het huishouden doen en wassen.
Misschien is het goed om eens allemaal samen met de kinderen rond de tafel te gaan zitten. Voor je man is dan de vraag: wat heb je nodig om het vol te houden (waarschijnlijk rust, maar kijk eens of hij die nu krijgt of wat daarvoor nodig is). Voor jou: meer tijd, minder belasting. samen met de kinderen en je man kun je dan nieuwe afspraken maken die gaan over het huishouden. Kinderen zijn oud genoeg om daarin mee te doen. Voordat je dat gesprek aangaat zul je zelf eerst geaccepteerd moeten hebben dat je man ziek is, zodat er op geen enkele wijze een verwijtende noot tussendoor zal klinken. Is er een patiëntenvereniging of iets dergelijks, war je lotgenoten kunt treffen? Vaak helpen verhalen van anderen jezelf om met een nieuwe situatie om te gaan.

Tsjor

Kaaskopje

Kaaskopje

16-05-2017 om 11:50

Lotgenotencontact

kan zeker helpen, omdat je dan door krijgt dat het niet uniek is waar je mee te maken hebt. Ik heb daar zelf ook wel behoefte aan. Ik zit nu zelf bij een Facebookgroep voor wat ik heb en een voor wat man heeft. Die van mezelf is ook gewoon leuk. Leuk om te lezen wat anderen erover vertellen en hoe we met wat zelfspot ook om onze rariteiten kunnen lachen. De lotgenoten Facebookgroep ivm met mijn man moet ik nog een beetje ontdekken.

Paddington

Paddington

16-05-2017 om 12:14

Het staken

bedoel ik ook alleen maar om man de ernst van de situatie te laten inzien. Weglopen als iemand met je wil praten vind ik echt niet kunnen. Je moet er op z'n minst over in gesprek gaan. Op dit moment lijkt man gewoon zijn kop in het zand te steken en van TS maar te verwachten dat zij alle ballen hoog houdt. Dat lukt niet, daar is TS zich van bewust. Het lijkt erop dat man zich dat nog niet bewust is.

Als man dus niet wil praten zou ik staken totdat er eindelijk een goed gesprek plaatsvind, wat de uitkomst daarvan ook is.

@Tjsor, TS heeft duidelijk aangegeven dat man er niet over wil praten en wegloopt als TS dat wel wil. Hoe wil jij dat dan oplossen?

Sally MacLennane

Sally MacLennane

16-05-2017 om 12:26

Tsjor

"De huisvrouwenvuist uitspelen (laat hem maar eens voelen wie zijn eten kookt en de was doet, ga staken) vind ik echt walgelijk."

Weglopen en zwijfstraf ook. Ziekte is niet, nooit, een excuus om iemand zo te behandelen als die wat wil bespreken.

Kaaskopje

Kaaskopje

16-05-2017 om 13:44

Staken

Om eerlijk te zijn vind ik staken hoe dan ook zelden de meest fraaie weg. Het kost klauwen vol geld bij werkgever/werknemer-conflicten, maar oké het kan soms wel tot resultaten leiden. Ik vind het in privé-omstandigheden alleen niet de manier waarop je met elkaar om moet gaan. Zeker niet als de gezondheid een van de oorzaken is van het conflict. Weglopen is zeker niet fraai, of je zwijgen als 'straf' moet zien, vraag ik me af. Ik zie het bij TS vooral als een uiting van onvermogen, weglopen uit een situatie waar hij duidelijk niet mee om kan gaan, mogelijk gemengd met een portie dwarsheid, maar daarvoor ken ik haar man niet voldoende om dat te kunnen vaststellen. Hoe dan ook een situatie om woest om te worden als jij degene bent die onderaan de trap het nakijken heeft. Ik zou er in sommige gevallen, na tot 10 geteld te hebben, dan toch achteraan gegaan zijn. Dan maar zo. En dan maar een portie stemverheffen en/of tranen.

Paddington

Paddington

16-05-2017 om 13:55

Achteraan lopen

werkte bij mijn ex als een rode lap op een stier. Staken werkte dan veel beter. Kind kreeg een bord met eten en voor ons had ik niets gemaakt. Dat zorgde voor vragen en dus een opening voor een gesprek. Werkte bij ons veel beter dan erachteraan lopen met de mogelijkheid dat het escaleert. Of dat de ene partner de andere doodzwijgt, naar bed gaat zonder iets te zeggen. Dat vind ik nou vele malen erger dan een keer een avond een boterham eten omdat er niet gekookt is.

Als jullie dat een slechte manier vinden, so be it. Voor mij werkte het uitstekend daar de situatie heel rustig bleef, anders dan achter iemand aanlopen met alle risico's van dien.

Zolang je met in elkaar in gesprek blijft is staken in mijn ogen ook niet nodig. Het is in mijn ogen wel een hele effectieve manier om te laten zien dat de situatie zo erg is dat er wat moet gebeuren. Als TS ziek wordt kan zij ook niet koken, wat gebeurt er dan?

Kaaskopje

Kaaskopje

16-05-2017 om 14:08

Paddington

Dan wordt er een pizza besteld

Paddington

Paddington

16-05-2017 om 14:21

Dat kan dan altijd nog

Pizza bestellen zit er bij ons trouwens niet in, dat is veel te duur.

Waar het in mijn ogen in de eerste instantie omgaat is dat de man van TS moet beseffen dat er gepraat moet worden. Mijn ervaring is dat erachteraan rennen niet werkt. Dat er dan geen gesprek komt, maar wel dagen boosheid. Terwijl een avond staken (dus een keer niet koken) wel het gewenste effect heeft.

Sally MacLennane

Sally MacLennane

16-05-2017 om 14:23

"staken" dekt de lading ook niet.

Een man die wegloopt en zwijgt kun je misschien nog bereiken met niet koken. En dat zie ik niet als staken, straffem of wat dan ook (hoe fout ik weglopen en doodzwijgen ook vind), maar als wanhopige alternatieve poging om hem duidelijk te maken: "Ik trek dit echt niet meer, we móeten praten over jouw én mijn draagkracht/draaglast."

Paddington

Paddington

16-05-2017 om 14:27

Precies Sally MacLennane

Dat is zoals ik het 'staken' bedoel

Staken

Dat zou ik niet doen. Ik vind dat wat kinderachtig, zeker in dit geval. Die man doet niet niks thuis omdat hij lui is maar omdat hij echt niet kan. Ik snap niet waarom TS niet gewoon het huishouden op zich neemt en voortaan alles zelf regelt. Het lijkt er op alsof ze maar 1 bijna volwassen kind heeft. Dus dat is toch nauwelijks werk? En ze heeft al hulp in de huishouden.
Ik zou me eerder willen concentreren op de relatie tussen hun en op samen wat vaker wat leuks doen of gewoon samen zitten. Ik zou liever willen proberen of het mogelijk is dat hij daar wat energie voor overhoudt. Dat koken is niet zo boeiend verder.

Ava

Ava

16-05-2017 om 15:54

Ach

Ach, wat voor je werkt, lijkt mij. Soms heiligt het doel de middelen. Het is afhankelijk van de situatie en je man, lijkt mij.

Ik snap wel dat je weinig energie hebt en dat een maaltijd koken te veel van je kan vergen.

Maar om die reden niet naar een 10 minuten gesprek gaan op school? Heeft dat ook met energie te maken of is hijzelf in staking en heeft het bijltje er een tijd gelee al bij neer gegooid? Ik weet niet goed hoe je dat moet zien.

Kaaskopje

Kaaskopje

16-05-2017 om 16:36

Kyana

Ik snap niet waarom TS niet gewoon het huishouden op zich neemt en voortaan alles zelf regelt. Het lijkt er op alsof ze maar 1 bijna volwassen kind heeft. ===

Nu stel je het wel erg makkelijk voor. 'Gewoon' alles zelf doen... Ze heeft zelf ook een baan. Hoe zou jij het vinden om samen te leven met iemand die wel aanwezig is, maar waar niets meer uitkomt in huis, terwijl hij wel op zijn tandvlees blijft werken voor een baas? Je kunt nog zo begripvol zijn, maar op een gegeven moment is de rek eruit. Ik begrijp het probleem van TS dan ook wél. Maar ik denk wel dat Nicknick voor zichzelf moet beslissen hoe ze dit verder voor zich ziet. Als het puur om een vervelende karaktertrek van man zou gaan, dan zou het woordje scheiden misschien wat makkelijker uitgesproken kunnen worden, maar haar man is ziek en als ik voor mijzelf spreek, dan komt er toch ook 'in voor en tegenspoed' bij. Als je eigen man of vrouw er niet voor je kan zijn, wie dan wel? Dus het is echt een dilemma. Ik begrijp haar man, die niet op wil geven, maar ik begrijp Nicknick ook heel erg goed.

Kaaskopje

Kaaskopje

16-05-2017 om 16:37

Nicknick

Ik denk opeens: is de huisarts al eens bij jullie thuis geweest om hier over te praten? Zou je man dan ook naar boven vluchten?

bloemetje

bloemetje

16-05-2017 om 17:20

lijdenslast

Volgens mij spelen er meerdere issues.

Je man wil graag blijven werken, kan dat eigenlijk niet meer aan en daardoor blijft er weinig energie over voor andere dingen.

Jij hebt moeite om baan en huishouden te combineren en bent erg moe.

En je man staat niet echt open om te praten over hoe het momenteel gaat.

Volgens mij moet je het eerste (man wil werken, ook al kost hem dat veel energie) en het tweede (jij loopt op je tandvlees) los van elkaar zien. Op mij komt het in ieder geval over alsof man de 'schuld' heeft aan jouw vermoeidheid. Dat jij vindt dat hij moet stoppen met werken zodat hij het huishouden kan gaan doen. Zou het kunnen dat jouw man dat ook zo ziet? En dat hij daarom geen zin heeft in een gesprek hierover?

In de posting lees ik weinig compassie naar je man. Zijn wereld wordt steeds kleiner, hij kan steeds minder. Jouw posting komt op mij over alsof je dat vooral zwaar voor jou vindt. Het ís natuurlijk ook zwaar voor jou. Maar de echte lijdenslast ligt bij hem. En dan lijkt het (maar dat is op basis van wat je hier schrijft) dat hij weinig steun vindt bij jou. Dat jij juist steeds weer laat blijken dat je zijn keuzes niet echt accepteert.

Werke is blijkbaar erg belangrijk voor hem. Waarom steun je hem daar niet in? Ik kan mij ontzettend goed voorstellen dat hij zo lang mogelijk wil blijven werken. Zou jij de hele dag thuis willen zijn? Je wereld wordt dan heel snel nog kleiner.

Kaaskopje

Maar zoveel is er toch helemaal niet te doen? Ze heeft 4 uur huishoudelijke hulp en een bijna volwassen kind. Hoeveel werk is dat nou helemaal? Ook naast een baan?

Dat hij wel blijft werken snap ik wel. Dat is een heel ander soort dagvulling dan thuis zijn. Ik zou ook geen huisvrouw willen zijn.
Zijn werk is ook een deel eigenwaarde, zich een nuttig persoon voelen en deel van de maatschappij. Dat opgeven zal voor hem voelen als helemaal opgeven. Dat krijg je dan ook nooit meer terug. En dan moet je wennen aan een leven zonder werk waarin je misschien steeds minder kan. Dan moet je echt erkennen dat je ziek bent en dat je niet meer beter gaat worden. En dat is een moeilijk proces.

Amsterdamse

Amsterdamse

16-05-2017 om 19:05

Werk en gezin

Ik begrijp ook heel goed dat werk een belangrijk onderdeel is van iemands leven, heb ik zelf ook. Maar mijn man en kinderen zijn dat ook. De keuze om alle beschikbare energie in werk te stoppen, en dan geen enkele energie meer over te hebben voor je gezin vind ik persoonlijk niet de juiste. Er is dan geen balans.
Ik vemoed dat het namelijk niet alleen maar gaat over die huishoudelijke klussen, maar dat de man van Nicknick nergens meer energie meer voor heeft, ook niet voor dagelijkse gezinsdingetjes, variërend van een praatje 'hoe was je dag', tot voor iemand een kop koffie maken, dat soort dingen.
Chronisch ziek zijn ontslaat je niet van alle verantwoordelijkheden in je gezinsleven. Vind ik. Want dan staan de gezonde partner en de kinderen alleen, en de zieke partner staat ook alleen.

Nicknick, hoe je met je man dit bespreekbaar kunt maken, als hij weigert, lijkt me heel lastig. Volgens mij noemde Kaaskopje het al, misschien de huisarts inschakelen? Jij kunt iig al een gesprek hebben met je huisarts, over je overbelasting.

Kaaskopje

Kaaskopje

16-05-2017 om 19:31

Kyana

Soms gaat het niet zo zeer over het werk zelf, maar over het gevoel dat je er geen steun bij krijgt. Iemand die ziek is krijgt vaak ook meer aandacht, terwijl de gezonde partner dat misschien ook nodig heeft. Het kan al met al wat eenzaam worden, dus meer een gevoel dat je overal alleen voor staat dan dat je het in de praktijk eigenlijk doet.

Ruimte maken

'Waar het in mijn ogen in de eerste instantie omgaat is dat de man van TS moet beseffen dat er gepraat moet worden.' Als ik het goed gelezen heb is er veel gepraat tegen hem, met name over het feit dat hij minder moet gaan werken. Niet alleen door TS, maar ook door artsen, volgens TS. Hij heeft al aangegeven dat hij dat niet wil. Als een gesprek elke keer daar dan toch over door blijft gaan, wat voor gesprek is dat dan? Hij heeft al antwoord gegeven.
Wat betreft de drukte voor TS, daar kan hij over praten, maar hij kan er verder ook weinig aan doen. Ik heb niet de indruk dat hij zoiets niet zou willen. Hij heeft altijd gekookt. Steeds weer aangesproken worden op je onvermogens is pijnlijk. Moet je dan in zo'n gesprek blijven zitten?
Er kan gepraat worden als TS bedenkt dat de oplossing voor de drukte in het gezin niet meer van hem kan komen. Dan is er ruimte om over andere oplossingen te denken.
Persoonlijk zou ik zeker kijken of hij wil beginnen met online boodschappen bestellen en laten thuisbezorgen. Dan zal zij het nog wel uit moeten pakken, maar hij weet dan in elk geval wat er in huis is, wat er nodig is, wat er eventueel (door anderen) gekookt kan worden.
En ik zou zeker ook de zoon inschakelen. Zoon 4 keer, TS 3 keer en je hebt elke dag een gekookte maaltijd. Vooraf koken etc. er zijn talloze mogelijkheden.

Tsjor

Ad Hombre

Ad Hombre

16-05-2017 om 22:06

Voorbereiden

Een beetje in lijn met de ebike draad. Die man zal moeten accepteren dat zijn leven verandert. Mensen die dat niet accepteren maken zichzelf en hun omgeving ongelukkig. In feite zijm dit aanpassingsproblemen, zo normen ze het ook in de psychologie praktijk volgens mij. Minder werken of afbouwen klinkt als een oplossing.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.