Relaties Relaties

Relaties

nicknick

nicknick

14-05-2017 om 12:34

relatie onder druk, zieke echtgenoot


Ff zo

Ff zo

16-05-2017 om 23:42

Kyana

Je schrijft: " Maar zoveel is er toch helemaal niet te doen? Ze heeft 4 uur huishoudelijke hulp en een bijna volwassen kind. Hoeveel werk is dat nou helemaal? Ook naast een baan?"

Wauw, je zet Nicknick hier wel even als een zeurpiet weg. Weinig begrip voor haar situatie dat ze er eigenlijk helemaal alleen voorstaat. Jij weet niet hoe laat ze van haar werk thuis is, hoe zwaar haar baan is, hoeveel werk er in haar huishouden overblijft ondanks de hulp. Opvoeding/begeleiding van kind. Onderhoud van het huis. Administratie. Alles wat er moet gebeuren lijkt op haar bordje te liggen.

En steun of begrip van haar man heeft ze, naar ik lees uit de berichten ook niet, zelfs geen mentale steun of meedenken van haar man om het leven van haar minder zwaar te maken.

Dat is denk ik het zwaarste. Het gevoel dat ze er alleen voor staat, het (te) veel is en man niet met haar lijkt te willen meedenken.

Ik denk toch dat Nicknick alleen maar kan beginnen om heel duidelijk in de ik-vorm duidelijk te maken dat het voor haar te zwaar is. En wat nu? En laat man dan nadenken en reageren.

Als hij in het geheel niet reageert dan inderdaad staken van handelingen. Dan gaat hij vast praten. En dat is volgens mij wat nick nick wil: dat ze door haar man gehoord wordt, dat hij erkent dat zij het niet meer trekt. En als dat moment er is, kan je samen naar alle opties kijken. Maar eerst moet je samen tot praten komen en gehoord worden.

Nicknick: heb je het gevoel dat jij je man wel genoeg erkenning geeft dat het voor hem wel knap waardeloos is dat hij ziek is? Dat dat verdrietig en moeilijk voor hem is? Oftewel, denk je dat hij zich gehoord voelt met zijn problemen?

jannie

jannie

17-05-2017 om 07:41

misschien te snel geoordeeld

maar ik vroeg me net zo goed af hoe het huishouden zo veel kan zijn. Bij ons is het veeeel, en ervaar ik het als zwaar. Maar: pubers die veel vragen, waarvan eentje enorm veel, intensieve hond die veel rotzooi geeft, huis dat niet in orde is, twee huisgenoten die GEEN orde kunnen houden, geen hulp en zelf fysiek steeds minder sterk.
Ppfft, als ik het al lees van mezelf word ik doodmoe.
Nu kunnen er bij ts genoeg dingen meespelen waardoor het arbeidsintensief IS, maar mijn ervaring is toch ook dat veel mensen (vrouwen..) heel veel meer maken van een huishouden dan strikt noodzakelijk. In gewone doen is er vaak al veel minder nodig, maar in noodsituaties blijkt er nog veel te schrappen te zijn. Ziek en de ander verminderd belastbaar is zo'n situatie.

Staken vind ik in deze ongepast maar gaat ook niet werken. Deze man vindt het hoogswaarschijnlijk geen enkel probleem als er eens niet gezogen is. Om een eitje te eten. Om in een net wat minder fris bed te liggen. Om zijn favo kleur trui niet aan te kunnen die dag.
Het lijkt me heel verstandig te gaan 'staken', maar dan wel met positieve insteek: om te ontdekken wat nu écht nodig is of nauwelijks gemist wordt, en om zelf even flink bij te tanken. Ga wat doen in de overgebleven tijd: iets waar je van kunt opladen.

Pirata

Pirata

17-05-2017 om 07:55

Kan hij...

Kan de man van TS niet ergens een half uurtje gaan liggen tussen de middag?
Vanwege mijn bloedarmoede doe ik dat nu ook. Echt de ogen dicht. Anders trek ik de werkdag en wat daarna komt ook niet. Met dat rusten bereik ik dat ik later op de dag niet instort.

Kaaskopje

Kaaskopje

17-05-2017 om 09:04

Jannie

Ik vind jouw insteek helemaal niet verkeerd. Inderdaad kijk waar het een tandje minder kan. Wie zich dáár aan stoort, kan zelf in actie komen.

Kaaskopje

Kaaskopje

17-05-2017 om 09:14

Nicknick, gister in DWDD: mindfulness

Ik ben een beetje wars van 'gedoe' als mindfulness, maar enthousiast gemaakt door een van de gasten bij DWDD heb ik een app gedownload. Deze heet Headspace. Engelstalig, met een Amerikaanse stem, die je in tien minuten begeleidt. Kort maar krachtig. En zelfs voor mij die het zo moeilijk vindt om de gedachten tot rust te krijgen, werkte het. Misschien de moeite waard om dat eens te proberen. In plaats van rond te kijken wat je 'nu weer moet doen omdat een ander het niet doet' even ergens rustig gaan zitten, 10 minuten duurt het maar, en kalm worden.

Hulpverlener

Hulpverlener

17-05-2017 om 09:48

Wat overdenkingen

Voorop gesteld is dat ik geen pasklare oplossing heb voor het probleem dat ts beschrijft. Maar de draad houdt me wel wat bezig, merk ik. Daarom toch maar een reactie.

Er wordt hier wel erg gefocust op datgene dat ts beschreef over werken versus het huishouden kunnen doen. Alsof dat de eerste en belangrijkste inzet zou zijn voor haar. Ik lees dat ze allerlei dingen aandraagt waar hij dan energie voor zou kunnen hebben.
Volgens mij is dat huishouden maar een deel van het probleem waar ze over schreef in haar eerste posting. Volgens mij gaat het ook niet om het feit dat ts zijn ziekte niet wil accepteren en de beperkingen die daarbij horen. Dat doet ze nl de facto al jaren wel. Ze beschrijft een complex aan gevolgen van de ziekte van haar man, waarbij mij vooral opvalt dat ze zich door zijn houding erg alleen voelt staan.

Het gaat daarom volgens mij veel wezenlijker over het feit dat de echtgenoot een probleem heeft zijn ziekte/beperkingen te accepteren en niet open staat voor gesprek daarover. Niet over het probleem en niet over een manier om daarmee om te gaan. Het is alsof hij ontkent dat hij een chronische ziekte heeft en daardoor ontkent hij dat dat gevolgen heeft die niet alleen henzelf raken maar ook zijn omgeving.

Dan het wel of niet werken: ik ontken niet dat werken belangrijk is voor veel mensen. Ik lees dat dit voor de man van ts ook zo is. Is ook begrijpelijk want werken heeft voor veel mensen te maken met zingeving: het wordt gezien als een zinvolle manier om de dag in te vullen, als een bijdrage aan de maatschappij, als financiële zelfstandigheid enzovoorts. Allemaal ook belangrijke zaken in het leven van mensen.
Maar ik vind het in deze discussie wel bijzonder dat veel mensen dat werken zo absoluut maken. Alsof er zonder dat geen zin in het leven meer gevonden kan worden.

Tegelijkertijd: artsen geven tegenwoordig echt niet zo maar het advies om te stoppen met werken. Dus als opeenvolgende artsen, aangevuld door fysiotherapeuten dat wel doen, dan is dat een serieus signaal. Dan is er echt een onderbouwde gedachte dat de gezondheid van de patiënt daar baat bij heeft als niet alle energie in het werk gaat zitten. Het is vaak zelfs omgekeerd: er is dan ws de ervaring dat het structureel over de grenzen heen gaan de fysieke situatie eerder en sneller zal verslechteren.
Ik werk veel met longpatiënten. Oa met mensen met ernstig copd en ik herken veel van wat ts schrijft. Ook wij zien mensen die ten koste van alles willen vasthouden aan werk/leefgewoonten enzovoorts. Het goed inschatten van mogelijkheden en beperkingen helpt om met grotere kwaliteit te leven en soms zelfs langer te leven. Roofbouw plegen op een kwetsbaar lichaam is nooit een goed idee, zeg maar. Soms hoort daarbij dat mensen moeten erkennen dat werken te zwaar is.

Natuurlijk is het naar om die stap te zetten om het werken op te geven, vooral als iemand aan het werk hangt. Maar we zien ook dat mensen die die stap wel kunnen zetten vaak een beter leven krijgen. Jezelf niet meer de hele tijd fysiek uitputten, maar dat er energie over kan blijven voor andere dingen die ook wezenlijk zijn: de relatie met partner, kinderen, andere sociale relaties enzovoorts.

Ik verbaas me ook wel een beetje erover dat ts wordt verweten dat zij het wil bespreken (iedereen praat tegen hem en niet met hem) en dat ze hem alleen voor haar eigen rust aan het huishouden wil hebben. In de situatie van echtgenoot van ts lijkt op basis van wat zij hier neerzet, iets echt scheef te zitten: hij heeft een aandoening die hij niet op waarde schat. Hij weigert alle gesprek daarover (want het is niet wat hij wil horen?), gaat structureel over zijn grenzen heen, waardoor hij uitgeput raakt en de balans uit zijn leven weg is. Hij is daarbij zo gefocust op zichzelf dat hij geen oog meer heeft voor het feit dat het leven van zijn naasten ook ontwricht raakt.
Hij is ziek, maar ook een volwassen man met verantwoordelijkheden. Niet alleen tov zichzelf, maar ook tov anderen met wie hij zich verbinden heeft: vrouw en gezin. Natuurlijk mag hij daarop worden aangesproken. Als dat niet meer gedaan wordt, dan wordt hij pas niet serieus genomen.

Ongelijkwaardig van elkaar houden

Bloemetje:"Zijn wereld wordt steeds kleiner, hij kan steeds minder. Jouw posting komt op mij over alsof je dat vooral zwaar voor jou vindt. "
Haar wereld wordt (is al geworden) ook steeds kleiner.
Hij is ziek, maar zij draagt het ook.

Hij houdt vast aan het oude door te blijven werken. Zij houdt vast aan het oude door van hem te hopen dat hij dan toch op zijn minst binnen het gezin weer 'de oude' wordt. Meedraait. Gezellig met haar op stap gaat.
Ze zitten in dezelfde val.

Er is wel een verschil. Hij is zijn flexibiliteit kwijt. Zijn niet. Zij kan kiezen, scheiden, van de ziekte weg gaan. Hij niet. Dat maakt haar meer verantwoordelijk voor het vinden van een werkbare oplossing. Bij het nadenken daarover vind je de werkelijke pijn. Stel je voor: De rest van het leven organiseren wetend dat je nooit meer op hem kunt rekenen als jouw steun, toeverlaat, helpende hand, romantische liefde. De rest van je leven organiseren wetend dat jij het bent op wie hij moet kunnen rekenen als er weer iets moet met dokters, ziekenhuizen, medicijnen en moeilijke beslissingen over zijn leven.
Wie doet dat voor haar?

Dan wordt duidelijk hoe ongelijkwaardig de relatie is geworden en dat dat niet meer verandert.

Als dat duidelijk is wordt het tijd voor acceptatie. Oké, ik ben solidair. Ik loop ook niet weg van de ziekte. Ik vervul de ongelijkwaardige rol, maar om dat vol te kunnen houden moet ik wel......
- praktische hulp (huishouding)
- vakantie
- eigen ruimte
- ook eens lol kunnen maken
- (zicht op) een romantische relatie

Dat zal voor ieder anders zijn.

Zij kan werken aan het bereiken van oplossingen voor haar noden. Ze kan ze benoemen. Daar heeft ze hem niet voor nodig. Als zij dat doet kan hij dat ook misschien.

Mijn man en ik zijn uiteindelijk tot de conclusie gekomen dat nieuw beginnen voor hem en voor ieder van ons en daarmee ook ons samen, het makkelijkste was om met de nieuwe situatie om te gaan. We zijn verhuisd naar een ons totaal onbekende stad.
Hij hoeft daar niets uit te leggen want hoe ziek hij werkelijk is, dat zie je alleen als je hem echt kent. Hij is daar een man alleen en ik, wat zullen de mensen denken, zijn zus die af en toe komt logeren? Zijn part-time vriendin? Onbekende mensen vragen daar verder niet naar.

Tijdens onze worstelingen hebben we ook gedacht aan onze kinderen en zelfs kleinkinderen. Stel je voor, die worden nog ouder dan wij. Die moeten nog langer werken. De kans dat zij in hun relatie zo'n onvrijwillige verandering meemaken is nog veel groter. Het sentiment dat bij trouwen hoort, helemaal bij elkaar of helemaal niet, is in dat licht een achterhaald concept.

Ondertussen zijn we op zo'n intense manier tot familie gegroeid dat we dat familiedeel werkelijk samen moeten blijven doen. Ik voor hem. Zijn bankzaken, zijn ondergoed, zijn doktersvragen, zijn huurcontract.
Maar hij kookt. Dat had hij ook al tien jaar niet meer gedaan.

Paddington

Paddington

17-05-2017 om 10:05

Duidelijke taal Hulpverlener

Maar hoe krijgt TS het bij haar man duidelijk dat er wel over gesproken moet worden? Hoe bereik je iemand die wegloopt voor gesprekken en weigert om met bijvoorbeeld maatschappelijk werk te praten?

Ik ben ervan overtuigd dat er voor dit gezin genoeg mogelijkheden zijn om het leven met elkaar een stuk aangenamer te maken. Misschien is dat stoppen met werken, misschien is dat minder werken. Het kan ook zijn dat TS te hoge standaarden hanteert voor het huishouden. Dat is niet iets waar ik een uitspraak over kan doen, daar de situatie maar summier wordt beschreven.

Er zal wat moeten gebeuren en als ik de posts van TS zo lees dan moet er snel een verandering in gang gezet gaan worden, anders gaat zij eraan onderdoor. Mijn ervaring met mensen die weglopen van een gesprek is dat erachteraan lopen niet helpt, maar het tegengestelde effect heeft (tot fysieke agressie naar mijn adres aan toe). Dat doe ik daarom ook echt niet meer. Moet er echt gepraat worden zoals in de situatie van TS dan zal TS dat toch voor elkaar moeten krijgen. Dat is in mijn ogen de eerste zeer belangrijke stap.

Hanne

Hanne

17-05-2017 om 10:50

Een beetje in de lijn van de Ebike draad...

Je hebt gelijk, die man zal moeten.

Iedereen moet accepteren dat zijn leven op een gegeven moment verandert. Zoals jij het schrijft is het een kwestie van een knop om zetten.

Zo werkt acceptatie niet. Acceptatie is hard knokken.

Ik weet van mezelf dat ik flinke beperkingen heb en ik weet ook redelijk waar mijn grenzen liggen. En toch vecht ik iedere dag met mezelf om op te staan, dingen die ik moet doen te doen, niet depressief te worden en soms te genieten van mooie momenten. Te leven op of over de grens van wat ik nog wel kan. Misschien is de man waar het hierover gaat dat op zijn manier ook aan het doen. Dat hij daarin andere keuzes maakt dat hij volgens anderen zou moeten maken, is onderdeel van een proces. Als partner is dat volgens mij heel moeilijk.

Ik heb de afgelopen jaren regelmatig dingen moeten uitleggen om te zorgen dat mijn omgeving me begreep, maar ik had niets aan begrip, want ik deed zo kneiterhard mijn best om door te gaan. En het is dan heel moeilijk om te merken dat je omgeving je niet steunt, zelfs als wat je aan het doen bent niet functioneel is.

Voor Martje zou mijn advies zijn, geef het tijd. Maak keuzes voor jezelf. Ga eens heel goed kijken of het echt om het huishouden gaat. Want is het het huishouden wat het probleem is, of mis jij je partner. Hij is te moe voor andere dingen na zijn werk, maar heeft hij wel tijd voor jou? Door daar eens echt goed na te kijken, misschien samen met een hulpverlener, komen jullie vast stappen verder.

Kaaskopje

Kaaskopje

17-05-2017 om 11:23

Miriam

Jeetje... Dat moeten toch zware tijden geweest zijn en voor er echt rust in de hoofden was, zal ook even geduurd hebben.

Ik ben met je eens dat in voor- en tegenspoed niet per se hoeft te betekenen dat je onder een dak blijft. Maar de zieke in zijn sop gaar laten koken, gaat m.i. te ver. Dus hoe jullie het opgelost hebben vind ik jullie sieren en bewonderenswaardig.

Dat rammelt een beetje

Hulpverlener "Tegelijkertijd: artsen geven tegenwoordig echt niet zo maar het advies om te stoppen met werken. Dus als opeenvolgende artsen, aangevuld door fysiotherapeuten dat wel doen, dan is dat een serieus signaal. Dan is er echt een onderbouwde gedachte dat de gezondheid van de patiënt daar baat bij heeft als niet alle energie in het werk gaat zitten."

Artsen weten donderspoed dat zij daar niet over gaan. Daar gaat uiteindelijk de bedrijfsarts over. De arbeidsongeschiktheidsverzekering.

Het is nog sterker: als een werkgever een werknemer door laat draaien tegen zijn gezondheid in, dan is die werkgever verantwoordelijk. Aansprakelijk soms zelfs.

Zolang dat werken werkt en er vanuit het bedrijf niet wordt aangestuurd op stoppen of minder werken, kun je je afvragen of dat werken wel zo schadelijk is. Althans: de meningen zijn daar kennelijk meer over verdeeld dan TS denkt.

Als die indruk bij haar gewekt is door uitspraken van artsen en fysiotherapeuten, dan is dat kwalijk te noemen. Als haar man wil stoppen met werken dan zal hij toch echt eerst bij zijn baas aan moeten geven dat werken niet meer gaat. Dan pas begint het traject van beoordelen van arbeidsgeschiktheid.

Verder gaat het volgens mij niet om vasthouden aan werken. Het gaat over vasthouden aan het bekende.

Te veel eer

Nounou Kaaskopje, ik denk dat jij meer te verduren hebt gehad dan ik.

Wij zitten in de luxe positie dat we niet afhankelijk zijn van enige uitkerende instantie. Daardoor kunnen we zelf bepalen waar en hoe we wonen. Het was veel moeilijker geweest als er, om ons inkomen te behouden, bij mij sollicitatieplicht zou zijn. Sollicitatieplicht en een zwervend bestaan combineert niet zo makkelijk.

Maar ja, het zijn pijnlijke processen.
Onze ouders hebben ons er geen model voor voorgeleefd.
Wij moeten dat, waar mogelijk, wel voor onze kinderen doen.

Hulpverlener

Hulpverlener

17-05-2017 om 11:54

Hoezo rammelt dat?

Behandelend artsen weten inderdaad dondersgoed dat ze niet degenen zijn die iemand uiteindelijk afkeuren. Maar dat maakt toch niet dat ze geen onderbouwd advies kunnen geven. Ze geven, precies zoals ik zeg, een serieus signaal. Dat is volgens mij wat hier gebeurt. Niet meer en niet minder. Daarna moet de patiënt een procedure in. Maar de echtgenoot van ts wil het advies niet accepteren en een procedure is dus niet aan de orde.

Bedrijven hebben echt niet altijd het (gezondheids)belang van werknemers op het oog. Die kijken naar wat ze denken dat hun eigen belang is en de lange termijn hebben ze daarbij niet altijd op het oog.

Hulpverlener

Hulpverlener

17-05-2017 om 11:59

Voor de duidelijkheid

Ik heb geen oplossing voor het probleem van ts, heb ik ook al gezegd. Dat is zo individueel en daar zitten zoveel kanten aan, daar is op afstand geen oplossing voor te geven.

Ik vind wel dat een man die ziek is niet per definitie niet kan worden aangesproken op verantwoordelijkheden. En verantwoordelijkheden gaan verder dan alleen maar jezelf doorgaans. Het kan zijn dat hij het vermogen niet meer heeft om verder te kijken dan zichzelf, maar daar zou ik op basis van wat ik hier lees niet zo maar vanuit gaan.

Gelijk hebben of krijgen

Hulpverlener:"Behandelend artsen weten inderdaad dondersgoed dat ze niet degenen zijn die iemand uiteindelijk afkeuren. Maar dat maakt toch niet dat ze geen onderbouwd advies kunnen geven. "
Dat klopt. Maar ze kunnen niet het advies geven dat er gestopt moet worden met werken. Daar gaan ze niet over namelijk.

Hulpverlener:"Bedrijven hebben echt niet altijd het (gezondheids)belang van werknemers op het oog."
Dat is helemaal waar.
De poortwachtersfunctie van de bedrijfsarts is er in dienst van de betaalbaarheid van de sociale voorziening én het bedrijfsbelang.

TS kan gelijk hebben dat het beter is voor de gezondheid van haar man om te stoppen met werken, maar dat gelijk ook krijgen ligt in de handen van de arbeidsgeschiktheidsprocedure.

Weet hij dat zelf wel?

Hulpverlener "Het kan zijn dat hij het vermogen niet meer heeft om verder te kijken dan zichzelf, maar daar zou ik op basis van wat ik hier lees niet zo maar vanuit gaan."

Het kan zijn dat hij dat vermogen niet heeft én dat hij dat zelf niet weet. Doorgaans blijken verkregen gebreken. Iets lukt niet meer. Dat heb je niet meteen door, zeker niet als het over dit soort niet zo concrete vaardigheden gaat. Het is ook lastig reflecteren als je in de praktijk niet veel verder komt dan jezelf.

Ik vind het juist bijzonder om door te doen alsof verantwoordelijkheden in gelijke maten gevoeld en uitgevoerd kunnen worden. Stel nou dat dat waar zou zijn zeg, dan zou dat betekenen dat hij zich heel expres en willens en wetens, berekenend ook, aan zijn gezin onttrekt.
Zonder weg te gaan.
Zonder te willen praten.

Geloof ik niet.

Ik heb juist de indruk dat hij er helemaal geen grip op heeft.

Hulpverlener

Hulpverlener

17-05-2017 om 12:19

Lavell

Moet ik het zo zeggen: behandelend artsen kunnen zeggen dat het naar hun oordeel fysiek/medisch gezien beter zou zijn wanneer een patiënt niet meer werkt en dat het hun advies is dat hij/zij zich ziekmeldt en in overleg gaat met bedrijfsarts en uiteindelijk de keuringsinstantie?

Behandelend weten heel goed dat zij een patiënt niet goed- of afkeuren. Die claimen dat ook niet.

Ja.

Zo kan je het zeggen ja.

Je schreef "Tegelijkertijd: artsen geven tegenwoordig echt niet zo maar het advies om te stoppen met werken."

Wat de artsen wel gezegd hebben weten we niet, maar we kunnen zeker weten dat ze NIET het advies gegeven hebben om te stoppen met werken.

Hulpverlener

Hulpverlener

17-05-2017 om 12:34

Gek

Ik vind dat je, zonder de details te kennen, heel veel invult over de vermogens van de echtgenoot van ts.

Het kan zijn dat hij niet meer in staat is verder te kijken dan zichzelf. Er kunnen redenen zijn waarom dat niet kan en het kan ook betekenen dat het nooit meer terugkomt.
Maar dat is lang niet altijd zo en zeker niet automatisch.
Ik ken nl uit de praktijk van mijn werk genoeg ernstig chronisch zieke mensen die dat wel kunnen. Of uiteindelijk toch (weer) leren. De andere kant is er inderdaad ook, dat er mensen zijn bij wie dat niet (meer) zo is. En bij wie het nooit (meer) zal zijn. En ik lees uit het verhaal van ts idd veel onmacht, aan beide kanten.

Maar op basis van wat ik lees, trek ik denk ik wat minder sterke conclusies over zijn capacatiteit tot kijken naar zijn situatie dan jij.

Hulpverlener

Hulpverlener

17-05-2017 om 12:41

Ach

jij wilt dat alle mensen de dingen zeggen op een manier die juridisch verantwoord is. En dat is gebeurt natuurlijk niet.
Veel artsen, die idd dondersgoed weten dat zij niet de goed- of afkeurende instantie zijn, zullen echt wel zoiets als medisch advies benoemen en dat onderbouwen. Erbij wordt dan benoemd dat er uiteindelijk anderen over gaan.

Nadruk

Als je mist dat je een gelijkwaardige relatie hebt of dat je graag samen meer tijd door wil brengen dan moet je daar de nadruk opleggen. Niet op dat koken en het huishouden. Dat is zoveel werk als je er zelf van maakt, zeker met grotere kinderen.

Toen mijn man ziek was en in de jaren daarna toen ik alleenstaand moeder was heb ik wel geleerd om me juist daar niet druk over te maken. Ok, dan kom je thuis en heb je geen zin om te koken? Dan bestel je pizza of eet je brood. En je zorgt dat je de ingrediënten in huis hebt om in 10 minuten een eenvoudige maaltijd op tafel te hebben staan. Dat kan allemaal heel simpel, ei met brood en salade is ook een gezonde maaltijd. En in het weekend als je tijd hebt maak je een paar ovenschotels en soep en daar kan je doordeweeks van eten. Praktische problemen kan je praktische oplossingen voor vinden.

Ik zou daar dus niet de nadruk op leggen maar meer inderdaad op emotionele beschikbaarheid. Al vind ik dat verder een stom woord al geeft het wel beter weer wat ik bedoel. Gewoon het samen zijn, als gezin en als echtpaar. Samen 's avonds op de bank koffie drinken. Een gesprek kunnen voeren. Dat soort dingen. Daar zou ik in willen investeren. Niet in dat huishouden.

Dus een insteek van een gesprek zou voor mij veel meer dat aspect zijn. Toen mijn man ziek was probeerde ik dat ook te behouden. Die verbondenheid tussen ons. Al is dat heel moeilijk want als iemand echt ernstig ziek is dan is het lastig om oog te houden voor anderen. Dan moet je energie ergens anders vandaan komen. Ik heb geluk dat ik mijn geloof heb en mijn kracht die ik heb komt ook niet vanuit mezelf.

En verder zou ik aanraden respect te hebben voor zijn keuzes met betrekking tot werk. Dit is nu eenmaal wat hij wil. Hij heeft dit nodig voor zijn eigenwaarde. Het zou misschien meer licht en lucht geven als hij zou stoppen met werken maar de kans is ook aanwezig dat hij dan het helemaal opgeeft en nog veel minder bereikbaar wordt.

Pirata

Pirata

17-05-2017 om 12:52

Waarom toch "stoppen"

De man van TS zou wellicht heel veel kunnen opknappen van minder uren werken. En misschien staat hij er voor open om zijn werktijd licht terug te brengen. Ik las ergens dat hij verzekerd is voor arbeidsongeschiktheid. Voor hem is een klein aantal uren minderen mogelijk wel acceptabel? Zijn kleine stapjes ook niet bespreekbaar met hem?

totdat het tegendeel bewezen is

Hulpverlener:"Ik vind dat je, zonder de details te kennen, heel veel invult over de vermogens van de echtgenoot van ts."
Gek dat je dat vindt.

Hulpverlener:"Ik ken nl uit de praktijk van mijn werk genoeg ernstig chronisch zieke mensen die dat wel kunnen."
Oh, dat zal best. Maar probeer er nu eens een te vinden die dat allemaal wel kan, maar die tegelijkertijd al tien jaar lang moedwillig zijn gezin in de steek laat, terwijl hij niet zijn biezen pakt (dat zou dan toch het simpelste zijn niet waar).

Hulpverlener:"Maar op basis van wat ik lees, trek ik denk ik wat minder sterke conclusies over zijn capacatiteit tot kijken naar zijn situatie dan jij."
Ik vind nu juist dat jij te sterke conclusies trekt. Iets als: hij moet zijn verantwoordelijkheid nemen totdat bewezen is dat hij dat niet kan. Je lijkt wel een werkgever

Nogmaals: ik denk dat iemand met alle nodige capaciteiten zich niet tien jaar lang in deze situatie worstelt. Dat er iets niet lukt lijkt me juist overduidelijk.

Hulpverlener:"Veel artsen, die idd dondersgoed weten dat zij niet de goed- of afkeurende instantie zijn, zullen echt wel zoiets als medisch advies benoemen en dat onderbouwen."
Ik hoop het niet, het is niet mijn ervaring en het is niet wat ik uit mijn directe omgeving (artsen) hoor.

Dat doen ze niet omdat ze heel goed weten dat dat soort keuzes grote invloed hebben op de rest van het leven van de patiënt en zijn/haar gezin. Mensen zouden kunnen besluiten te stoppen met werken en daarmee hun uitkeringsrechten kunnen verspelen. "Maar de dokter zei"... is geen excuus.

Het wekt bovendien valse verwachtingen.
Ik proef die valse verwachting bij TS, maar je leest het ook terug bij anderen in dit draadje. Zie #83

Zo simpel is dat allemaal niet.

Voor arbeidsgeschiktheid geldt nu eenmaal inderdaad dat je kunt werken, totdat het tegendeel bewezen is.

Hulpverlener

Hulpverlener

17-05-2017 om 17:02

Nee joh

De dokter zegt idd niet "zegt u vooral uw baan op". Natuurlijk niet. Zeg ik ook nergens.

De dokter zegt soms iets in het trant van: "het lijkt mij in verband met uw gezondheid verstandig dat u onderzoekt of u in aanmerking komt om minder (of helemaal niet meer) te werken".
Daarmee zegt hij/zij niet "u wordt zeker afgekeurd", maar geeft hij/zij wel aan wat hem/haar, de omstandigheden in aanmerking genomen, verstandig lijkt.

Hulpverlener

Hulpverlener

17-05-2017 om 17:22

Verantwoordelijkheid

Ik geloof niet dat iemand expres zijn gezin al die tijd in de steek laat.

Maar het feit dat iemand onbedoeld vast zit in zijn denkpatroon en al een tijd niet openstaat voor gesprek daarover, betekent niet automatisch dat hij helemaal niet meer in staat zal zijn om met een andere blik naar de eigen situatie en die van het hele systeem te kijken. Wanneer mensen bereid zijn hulp te accepteren blijkt er vaak meer mogelijk dan vooraf gedacht.

In de situatie van ts hebben we te weinig informatie om daar harde conclusies uit te trekken.
Al moet ik toegeven dat het beeld dat ts schetst wel lijkt te duiden op iemand die de realiteit niet onder ogen wil of kan zien en daar voor wegloopt. Juist omdat hij alle hulp afwijst. Dat is erg droevig en draagt ertoe bij dat de nare situatie nog lastiger wordt dan 'ie al was.

Mijntje

Mijntje

17-05-2017 om 17:44

makkelijk

Dat is makkelijk zeggen: die man zal moeten accepteren dat zijn leven veranderd. Dat gaat dus niet van de een of andere dag. Zoiets kan jaren duren en we weten ook niet om wat voor ziekte het gaat, maar dat zal niet zo'n fijne ziekte zijn als artsen vinden dat hij het rustiger aan moet doen.
Ook voor zijn vrouw is het dat zij moet accepteren dat haar man niet meer alles kan wat hij daarvoor kon.

Mijn opa mocht op een gegeven moment niet meer fietsen, niet meer in de tuin werken. Hij deed dat toch gewoon, tot op het laatst. Ik vond ook dat je hem niet z'n laatste vreugdemomenten kon onthouden, dan maar wat korter leven en een stuk gelukkiger dan langer als kasplant.
Blijft natuurlijk dat het voor TS erg moeilijk is dat haar man door zijn ziekte er ook 'geestelijk' minder is voor haar. Maar zij kan hem beter steunen door meer hulptroepen in te schakelen, uiteindelijk zal het zijn humeur dan ook ten goede komen.

Kleine verandering, groot effect

Misschien hoeft er niet zoveel veranderd te worden. Misschien kan Nicknick de stress al beter aan als ze wat meer dankbaarheid ervaarde of als hij iets deed waardoor zij niet het gevoel had er voor 100% alleen voor te staan. Al was het maar een kopje koffie in de avond. Kleine dingetjes kunnen ook veel verzachten.

Kind:
-------
Hulpverlener geef al dat we te weinig informatie hebben. Ik hoop dat Nickniick een reactie kan geven op wat er gepost is. De problematiek vereist een werkwijze die het gezin niet te veel op zijn kop zet vanwege de aanwezigheid van hun kind. De aanwezigheid van het kind legt een zware druk bij TS. In de post van andere forummers, lees ik hoe ze het aanpakten. Maar ik lees niet hoe de aanwezigheid van kinderen in de aanpak meespeelde.

@ hulpverlener. Je schrijft over vergelijkbare ervaringen vanuit je werk. Maar je schrijft alleen over de problematiek tussen man en vrouw. Maar wat als de aanwezigheid van kinderen ook een niet te verwaarloosbare invloed heeft op de keuzen van aanpak. Leidt dat tot een andere manier van benaderen?

Kaaskopje

Kaaskopje

18-05-2017 om 00:54

Hulpverlener en anderen

Ik zat een keer bij de oogarts en er was een stagiaire die mee luisterde en keek. Op een gegeven moment maakte ik een opmerking over dat het wel wat lastig was met werken en toen hoorde ik in de hoek van de spreekkamer 'Wérken??'. De stagiaire versprak zich een beetje, want van de oogarts zelf zal ik zo'n kreet nooit horen . Mijn ervaring is ook dat artsen zich ver houden van adviezen en stellige uitspraken. Wat artsen wel willen doen, is een duidelijk rapport schrijven over wat de beperkingen en gevolgen zijn van een ziekte of aandoening om de bedrijfsarts op die manier meer inzicht te geven. Bij mijn dochter zie ik dat bedrijfsartsen moeite met lezen hebben, want ook al is zo goed uitgelegd dat ze amper iets met haar hand kan doen, komt de bedrijfsarts met voorstellen, waar je hard om zou kunnen lachen als het niet zo treurig was. Ik en mijn man hebben ook gemerkt dat bedrijfsartsen de ernst van de situatie af en toe niet serieus nemen of gewoon niet zien. Dus met pech stuurt zo'n arts je gewoon weer het bos in met 'het moet lukken'. Of leidinggevenden die het niet snappen en niet door hebben dat je meer doet dan je aan kunt. Als ik aan de man van TS denk, vraag ik me ook af wat daar gaande is. Naar mijn gevoel had de bedrijfsarts allang moeten zeggen dat hij het niet langer verantwoord vindt dat TS-man nog volledig werkt en hem voor 40 procent naar huis stuurt. Maar dat is niet in het voordeel van de werkgever.

Hypotheses

'Hulpverlener "Het kan zijn dat hij het vermogen niet meer heeft om verder te kijken dan zichzelf, maar daar zou ik op basis van wat ik hier lees niet zo maar vanuit gaan."
Het kan ook zijn dat hij juist wel nog verder kan kijken dat zichzelf, maar dat dat ook heel erg pijnlijk is omdat het hem confronteert met zijn onvermogens. en dat het nog vervelender is als iemand hem daar steeds op aanspreekt.

Tsjor

nicknick

nicknick

20-05-2017 om 16:34

M. Lavell

#Mirjam: "Er is wel een verschil. Hij is zijn flexibiliteit kwijt. Zijn niet. Zij kan kiezen, scheiden, van de ziekte weg gaan. Hij niet. Dat maakt haar meer verantwoordelijk voor het vinden van een werkbare oplossing. Bij het nadenken daarover vind je de werkelijke pijn. Stel je voor: De rest van het leven organiseren wetend dat je nooit meer op hem kunt rekenen als jouw steun, toeverlaat, helpende hand, romantische liefde. De rest van je leven organiseren wetend dat jij het bent op wie hij moet kunnen rekenen als er weer iets moet met dokters, ziekenhuizen, medicijnen en moeilijke beslissingen over zijn leven.
Wie doet dat voor haar?"

Ik heb jankend jouw post gelezen, want dit is het helemaal.

Ja, ik kan kiezen om bij hem weg te gaan maar diep in mijn hart wil ik dat niet.

Mirjam, jouw posts hebben mij wel aan het denken gezet, met name het deel waarin je schreef dat je samen voor een ander, nieuw leven moet kiezen, dat heeft veel te weeg gebracht en ik ga daar zeker aan werken.
Het is ook zijn schuld niet, hij doet het niet expres, dat realiseer ik mij eens te meer.

Sommigen van jullie adviseren mij om mijn huishouden te reorganiseren, maar weet je, dat alleen is niet genoeg. Als het alleen dat maar was, ach, er zijn massa's vrouwen die geen partner hebben en ook alles alleen doen en die doen het ook, sommigen fluitend. Maar dan wéét je het. En misschien moet ik dat ook wel doen. Accepteren dat ik er op veel punten er echt alleen voor sta. Niet meer terugverlangen naar dat wat is geweest en niet meer terugkomt.

Lotgenoten, ja, dat is ook een goed idee. Er is een patiëntenvereniging, ik zal daar eens informatie opvragen.

Meer tijd voor mezelf claimen en weten dat het goed is.
Maar jongens, wat doet het pijn! Eigenlijk ben ik mijn maatje kwijt en die man komt nooit meer terug.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.