Relaties Relaties

Relaties

Hel, deel 4 - vervolg Help zit muurvast


moederziel

moederziel

08-05-2017 om 20:38 Topicstarter

Ja Mirreke

Ik heb het eigenlijk precies zo gedaan. En we hebben er goed over gepraat. Maar de tranen bleven komen bij oudste. Ook dat moet soms.
Het moeilijkst vind ik het contrast tussen de vader die ze hadden en de vader die ze nu hebben. Ik krijg dat niet uitgelegd. Bikkelhard.

mirreke

mirreke

08-05-2017 om 21:16

Ik kan mij er zelf idd niets bij voorstellen

Dat je je kinderen ineens zo kan loslaten. Onbegrijpelijk.

Jaren geleden werd toenmalige BS van onze kinderen 'opgeschrikt' door een plotselinge scheiding van een stel die altijd heel veel voor de school deden. Hij was altijd Sinterklaas, samen organiseerden ze veel, zij deed de overblijf, zat er altijd voor het innen van het geld, maar deed nog veel meer, kende idereen. Zo'n stel. Twee jongens, 1 daarbij bij onze oudste in de klas.

En ineens, van de ene op de andere dag, werd bijna triomfantelijk door moeder aangekondigd dat ze ging scheiden. "Nou ben ík aan de beurt", ik hoor het haar nog roepen door de hal, waar ook gewoon haar man en zonen bij stonden.

Deze very hands-on moeder was ineens gewoon wég. Voor ons al bizar en niet te vatten, laat staan voor de rest van haar gezin.

De zoon die bij onze oudste in de klas zat is erdoor in een depressie geraakt, en dochter vertelt nog wel eens over hem. Opleiding niet afgemaakt en zo. Dieptriest. Ook daarom is het wel belangrijk dat de kids eventueel hulp krijgen als het verdriet heel diep zit. Want ze zien en merken ook jouw ontreddering en je hebt ook grote kans dat ze jou ook willen beschermen. Enfin, volgens mij heb ik dat al eerder geschreven. En ik weet ook dat je het goed in de gaten houdt... Sterkte meid, vooral verdriet van je kinderen is vreselijk... Dat snijdt door je ziel. Ik hoop dat ze er wel wat mee kunnen.

Wat misschien een idee is, samen een knutselworkshop volgen (dat heb je om te rouwen of afscheid te nemen, misschien is dat voor jullie ook een tip, om afscheid te nemen van het gezin zoals het was, van hem als vader zoals hij was. En ook om te kijken naar het nieuwe van nu.) Bezig zijn met je handen, om je onderbewuste vorm te geven... of het nieuwe waar je naar verlangt, of het oude wat niet meer is, en

floor

floor

09-05-2017 om 00:03

jamaarjamaar

Lieve Moederziel. Kan het niet zijn dat je kind(eren) (groten)deels gewoon rouwen om de scheiding?
En in jullie geval betekent scheiden gewoon een heel andere rol voor man.
Of hij de weg kwijt is zou ik niet al te snel aannemen: misschien wordt hij eindelijk zichzelf?
Scheiden IS gewoon niet leuk. Maar pas op dat je een gevoel van verraad niet overbrengt op de kinderen. Ik lees ook vrij weinig van je postings dat het idee dat hij ze in de steek laat rechtvaardigt. Misschien gedraagt hij zich wat horkerig hier en daar maar hij zal de eerste en laatste niet zijn. Maar door te scheiden voelen ze zich sowieso al in de steek gelaten. (maar feitelijk is en blijft het verraad naar jou en niet naar hen)

(Ik snap nu opeens wel wat waar mijn gevoel vandaan komt dat jij met je 'goede gedrag' ook een behoorlijke invloed kunt hebben. Mijn eigen ouders zijn nooit gescheiden maar moeder was 'goed' en vader heel wat minder goed. Heeft me lang gekost om dat wat te leren relativeren. Moeilijk met een perfecte moeder die dan ook alles voor me was. Maar op een bepaald moment kreeg ik wel een omslag en toen werd ik boos op moeder en kwam heel veel dichter bij vader.

tante Sidonia

tante Sidonia

09-05-2017 om 09:19

floor

Het laatste stukje van je tekst maakt duidelijk hoe je ertoe komt , door welke bril je kijkt met je opmerking:

' Misschien wordt man eindelijk zichzelf'

Maar echt ik vind het een ...opmerking. Je suggereert dat Moederziel een zeer dominant iemand is en ik denk dat het tegendeel waar is.

Verder heb je groot gelijk: dekinderen hebben natuurlijk last van de scheiding en zullen doordat ze weten hoe het ongeveer gegaan is, een soort van partij kiezen voor moederziel. Maar he, dat zijn keuzes en gevolgen van wat er gebeurt. Tenslotte is Moederziel ook degene die het leeuwendeel van alle praktische en emotionele zorg krijgt, meer commitment naar haar toe is dan logisch gevolg. Ik vind het dan ook niet terecht om Moederziel te beschuldigen van het overbrengen van het gevoel van verraad. Ik lees terug dat zij echt haar best doet om de kinderen objectief naar hun vader te laten kijken en ze stimuleert naar hem toe te gaan. Dat is al meer dan menig vrouw in die situatie op kan brengen denk ik.

In de postings is vlg. mij wel degelijk naar voren gekomen dat vader de kinderen voor een deel echt wel in de steek laat: in ieder geval emotioneel. Maar het ligt er aan hoe goed je meegelezen hebt misschien, of de verhalen onthoud.

Vesta

Vesta

09-05-2017 om 09:27

tante sidonia

ik ben het niet eens met jou conclusie dat Floor suggereert dat Moederziel een dominante vrouw is.
Ook als dat niet het geval is kan iemand zichzelf niet zijn in een relatie. Dat is de wisselwerking die mensen op elkaar kunnen hebben. Het heeft niet met dominantie te maken maar met wisselwerking.

Daarbij veranderen mensen in hun leven, ontwikkelen kun je het ook noemen, en als dat dan op een gegeven moment niet meer past ben je ook jezelf niet meer. En dan past het niet meer in de relatie zoals die er was en kun je pas jezelf weer oppakken en verder ontwikkelen daar buiten.
Ontwikkelen wordt meestal positief uitgelegd maar het is eigenlijk een neutral woord voor veranderen.

tante Sidonia

tante Sidonia

09-05-2017 om 10:36

deels

heb je gelijk: Als iemand zich heel onderdanig of afhankelijk opstelt dan kan het maken dat deze persoon zichzelf niet kan zijn, waardoor het de indruk wekt dat de ander dus dominant is.
En als iemand ontwikkelt dan kan het zijn dat twee mensen niet meer zo goed bij elkaar passen. het kan gaan wrikken. maar toch: als je stelt dat een iemand niet zichzelf kan zijn, suggereer je toch dat de andere persoon een grotere inbreng heeft en bepalender is? Afgezien van het feit dat dat mogelijk komt omdat de een zich heel klein opstelt?

Fay

Fay

09-05-2017 om 10:54

even tussendoor een knuffel

ik weet even niet wat ik inhoudelijk van het gespreksonderwerp vind of moet/wil zeggen. Wel wil ik Moederziel even een knuffel geven! Je stelt je kwetsbaar op door alles te willen delen en dat waardeer ik in je. Want los van dat het voor jou een fijne manier is om je verhaal te doen, kunnen anderen er ook veel aan hebben door mee te lezen! Merk wel dat er soms veel 'over' jou gediscussieerd wordt, dat is misschien het risico van het blootleggen van je emoties, maar ik vind dat soms wel lastig om te lezen.
Ik spreek daar overigens niemand op aan, nogmaals risico van het 'vak' en ik ga me er al helemaal niet inhoudelijk in mengen, maar even een knuffel tussendoor voor een, in mijn ogen, erg bijzondere vrouw en moeder leek me fijn!

Succes weer verder met alles!!
Knuffel, Fay

moederziel

moederziel

09-05-2017 om 12:34 Topicstarter

Over mij en over 'jezelf' worden

@Fay, ja, ik lees het hier ook met wat verbazing, maar ik begrijp ook de gedachten wel. Ik kan op papier natuurlijk niet goed uitleggen hoe ik in wezen ben, wat voor persoon, wat voor mens. En ik merk ook dat mensen (hier, maar ook IRL) een verklaring proberen te vinden voor het sterk veranderde gedrag van moederzielman. Ik kan verbaal fel zijn, maar ben zeker in relaties bepaald niet dominant. Eerder onzeker en soms emotioneel afhankelijk. Emotioneel sterk verbonden, ook. En weinig assertief. En moederzielman is zeker niet van het onderdanige type

Over 'jezelf' worden..... Ik zou niet kunnen zeggen of moederzielman nu meer zichzelf is dan hiervoor. Wie weet dat? Ik heb hem in de kwart eeuw samen op veel momenten erg gelukkig meegemaakt, en dat is echt heel ver van de huidige werkelijkheid verwijderd.
Maar ik denk ook niet dat dit de kwestie is. Ook al zou hij nu meer zichzelf zijn of worden, dan nog veroorzaakt dit huidige proces heel veel onbegrip en verdriet bij de mensen die van hem houden. Meer onbegrip en verdriet dan nodig zou hoeven zijn. 'Jezelf worden' rechtvaardigt de mate waarin dat gebeurt niet, in mijn ogen. Als vader, als partner heb je ook verantwoordelijkheden en zorg naar elkaar. Juist daarin is hij zo afwezig. Juist dat is zo pijnlijk.

Natuurlijk IS scheiden een afschuwelijk en pijnlijk proces. Maar ook een gescheiden vader kan in gesprek blijven met zijn kinderen, betrokken blijven bij hun dagelijkse activiteiten, kan hen het gevoel geven dat hij er voor ze is, ook al ziet hij ze minder dan voorheen. Hij kan als ex-partner met mij in gesprek blijven, zijn zaken regelen en zijn deel van het gezinsleven op zich nemen. Het heeft bij de kinderen te maken met het zien van hun behoefte, de vraag om (extra) aandacht, warmte en liefde van hun vader. Ze missen hem enorm, ze missen wie hij was.
Ik zou zo graag concluderen dat ze met elkaar een nieuwe vorm moeten zien te vinden, dat het wel komt, dat het tijd nodig heeft, maar op dit moment is de beweging juist niet naar elkaar toe. Er is een afstand ontstaan die alleen moederzielman naar de kinderen toe kan overbruggen, maar hij 'pakt' het niet. Daar hebben zij het erg moeilijk mee, want zij kunnen hem niet 'terughalen'.

Ik heb het eerder gezegd en zeg het nu weer: zoals ik naar hem kijk (en na bijna 25 jaar durf ik daar wel conclusies aan te verbinden), is hij vooral de draad in zijn leven kwijt. Hij probeert een oplossing te construeren voor zijn ongelukkige gevoel, zijn tekortschieten, zijn teleurstellingen. Precies dit heeft hij me overigens ook geschreven. Ik zie nog steeds een man op de vlucht, die voor zich uitschuift wat er moet gebeuren (nieuw gezin vormen met de kinderen, scheiding afhandelen, zaken regelen en dóór).

Mijn weg hierin is om hem in liefde los te laten en hem de vrijheid en ruimte te gunnen om die draad in zijn leven weer op te gaan pakken. In die zin kan ik er met acceptatie naar kijken. Maar ik heb wél moeite met de scherpe kantjes en de pijn die dit bij de kinderen en bij mij veroorzaakt. Dat maakt heel veel kapot en dat voel ik echt als een diep verlies.

floor

floor

09-05-2017 om 22:05

negatief

Ik bedoel sommige dingen niet zo negatief als opgevat wordt. Dat komt ook denk ik omdat veel begrippen voor mij een meer neutrale lading hebben.
Ik heb natuurlijk geen idee of de beste man niet goed zichzelf was/kon zijn. Hoe kan ik ook?
Ik riep maar wat. Ook een soort tegenwicht, omdat ik me nogal verbaas over de snelle conclusie van het tegendeel. Dat jij zelf Moederziel dat zo ziet zegt mij dan wel weer meer, jij kent hem tenslotte. Toch denk ik ergens dat je nu de laatste bent om een beetje objectief naar hem te kijken.

Dat Moederziel daarmee dominant zou moeten zijn zie ik ook niet. Het kan ook juist zijn dat ze een hele positieve invloed op hem had.

Als de man 'de weg kwijt is', zie ik dat trouwens, ondanks alle pijn voor iedereen, niet perse als iets negatiefs. Een crisis is vaak een begin van iets nieuws. En vaak onvermijdelijk, het komt zoals het komt.

mirreke

mirreke

10-05-2017 om 15:31

Jamaar, moederziel..

Maar (zoals ik het dan bedenk) eigenlijk wil je het onmogelijke.
"Ik zie nog steeds een man op de vlucht, die voor zich uitschuift wat er moet gebeuren (nieuw gezin vormen met de kinderen, scheiding afhandelen, zaken regelen en dóór)."

Man wil scheiden, maar zoals jij het beschrijft is dat niet vanuit een positieve instelling, hij ontwikkelt in een richting die niet meer past bij zijn leven, bij jullie en helaas, hij moet zijn eigen weg verder gaan. Maar dit gebeurt vanuit onvermogen, hij kan het/iets niet meer aan, hij kan vlucht weg. Hij voelt zich ook tekortschieten, er is duidelijk iets aan de hand, ook anderen buiten jullie signaleren dit.

Je beschrijft totale ontreddering, hij beschrijft het zelf eigenlijk ook, zeg je.
Dan kun je volgens mij echt niet verwachten dat hij dat scheiden allemaal weer heel doordacht en verantwoordelijk aanpakt.

Nogmaals, ik begrijp dat je het zo zou willen zien. Maar ik denk dat je ook die verwachting/hoop zou moeten loslaten. Als je dat gaat doen, kan het volgens mij allemaal alleen nog meevallen.

Man wil/moet/kan niet anders dan scheiden, vlucht weg. "Sorry lieve kinderen, ik begrijp er niets van, heb er veel verdriet van, maar het is helaas helaas niet anders."

Ik denk idd dat je kinderen rouwen, over iets dat was. En bij rouw passen rituelen. Ik zou zelf daar iets mee doen denk ik. Afscheid nemen van wat was, en dan iets nieuws opbouwen. Volgens mij gaat dat ook goed, het opbouwen, maar denk toch eens na over rituelen. En misschien kun je je kidneren dan ook helpen die emoties te benoemen, orde te scheppen in de chaos. Verdriet omdat papa niet komt is ook verdriet omdat papa niet meer in jullie gezin zit.

Mijn partner is heel onregelmatig thuis, alle regelmatigheden, hobbies, gesprekken op school enz. enz. doe ik. Is gewoon zo. Ze verblikken of verblozen er niet van. (hij is er ook regelmatig wel natuurlijk, maar ze rekenen er niet op). Maar stel dat wij zouden scheiden, krijgt die afwezigheid een heel andere lading. Dan schreeuwt dat: Papa is weg uit ons gezamenlijke leven.

MOederzielaankomendexman is ook veel weg schrijf je, dus hij zal er vaak zat niet geweest zijn. Nogmaals het is dat die scheiding dan zo keihard aankomt.

Sorry, ik moet nu iets anders doen. Ik hoop een beetje dat je snapt hoe ik het bedoel. Ik ben meer met je mee aan het doen in het overdenken, dingen proberen van alle kanten te bezien, is absoluut geen kritiek of zo!

Leg het voor aan jullie therapeut

Jullie hebben toch gesprekken met een therapeut voor het regisseren van de contacten tussen de kinderen en hun ouders.
Juist omdat hun vader wel is gekomen en je daarna in post #279 schrijft ' Er is een afstand ontstaan die alleen moederzielman naar de kinderen toe kan overbruggen, maar hij 'pakt' het niet. Daar hebben zij het erg moeilijk mee, want zij kunnen hem niet 'terughalen', is dit een weinig objectieve coonstatering. Dus ik ga met Floor mee wat betreft de objectiviteit.
Misschien ben je op zo'n moment niet de juiste persoon om die tegenslagen aan je kinderen uit te leggen. Een therapeut is onpartijdig en zal niet zo snel aangeven dat hij het niet 'pakt'. Hun wijze van benadering kan je kind helpen in het relativeren en het leren niet te snel conclusies te trekken, handig voor de toekomst.

Neem zodoende eens contact op met de therapeut om te vragen hoe te handelen in dergelijke situaties.
net zoals geen enkele ouder is voorbereid op het ouderschap: een kakelverse ouder moet nog heel veel leren, maakt fouten en laat zich vaak informeren door ervaren mensen of deskundigen zoals de consultatiedokter. Zo zijn we ook niet voorbereid op een scheiding. De kennis van een therapeut kan je inzicht vergroten. Dit kan je helpen. Je lijkt mij iemand die het vooral allemaal zelf wilt oplossen. Misschien is dat je valkuil.

floor

floor

10-05-2017 om 21:08

en ergens Moederziel

snap ik je niet helemaal.
In feite heb je ook aangegeven dat hij binnen de (intacte) relatie ook al steken liet vallen. Toen jij ziek was of zoiets, ik weet het niet meer precies, sorry.
Maar het is dus blijkbaar een gegeven dat hij met momenten in de steek laat. Of niet de ideale partner/vader is.
Niet altijd de ideale ouder zijn is overigens echt geen ramp. Tenzij dat extreme vormen aanneemt maar daar lees ik niet over. Het hoort bij het leven, voor kinderen ook een les. Nu komt eea gewoon l*llig uit omdat het samenvalt met de scheiding.

moederziel

moederziel

10-05-2017 om 22:30 Topicstarter

Ik snap het ook niet helemaal

Wacht.... onze kinderen ervaren groot gemis van hun vader. Zij geven aan dat hij een schim is van wie hij was. Ik zie dat ook. Mensen om ons heen zien het ook. Maar ik kan er niets aan veranderen! Ik sta erbij en ik kijk ernaar.
Ik praat met de kinderen, luister naar ze. Luisterde zelfs tot voor kort naar de gevoelens van moederzielman. Maar wat ik niet zo goed begrijp is waar ik hier een oplossing zou kunnen 'maken'. Mijn gevoel zegt juist dat ik het meeste kan doen door man los te laten, er te zijn voor de kinderen en het proces zijn loop te laten hebben.
Het is niet mijn rol om te helpen het ouderschap van man vorm te geven, ik denk juist dat ik daar buiten moet blijven. Om ook niets te verstoren.

En nee moederzielman was niet altijd ideaal. Wie is dat wel? Wat ik beschreef met mijn ziekte, ging over de laatste 2 jaar, toen hij zich steeds verder uit het gezin terugtrok. Teleurgesteld, boos, vaak heel boos. Maar op andere momenten ook heel liefdevol. Lastige periode, veel financiële en werkgerelateerde problemen. Ik schreef het daar aan toe.
En Floor, ik heb toch een beetje moeite met je conclusie dat het voor de kinderen 'een les' zou zijn. Het is voor hen kn ehrijpelijk, bitter en verdrietig. Waarom in vredesnaam zouden zij deze les moeten leren? Ik vind dat wij als ouders hen juist betrouwbaarheid en veiligheid zouden moeten bieden. Als veilige basis om later lessen te kunnen leren. Maar dan wel met een stevige, liefdevolle en veilige basis als vertrekpunt. Die basis is nu niet meer wat hij had moeten zijn. Dat vind ik juist heel erg. Maar nogmaals: ik sta erbij en kijk ernaar.

Moederziel en Pennenstreek

Ik denk met grote regelmaat aan jullie. Pennenstreek, de inhoud van jouw laatste berichtje 'las' positief, en toch voelde ik er zo veel tranen in. Heb ik dat goed aangevoeld? Heb je het zwaar? Wat moeilijk is dat, na al zo'n lange onzekere tijd. Ik hoop dat je een beetje rust (in jezelf) kunt vinden.

Moederziel, dappere vrouw. Wat een geknok toch. En ook al zo lang. Is man nog meegegaan naar systemische therapie ten behoeve van kind? En ben je al weer een keer met man bij de mediator geweest? Jullie financiële situatie wordt er met de maand slechter op denk ik? Wat is de reden dat het proces stagneert (althans, dat lijkt zo?)? Weet je dat je ook 'eenzijdig' mag besluiten te scheiden, dus dat jij het proces kunt doorzetten zonder instemming van man? Als je maar een 'echte scheidingsmelding' doet/hebt gedaan? Ik denk dat je jezelf maar vooral je kinderen enorm helpt als je echt gaat scheiden. Ik weet dat je je dat niet kunt voorstellen omdat jij zelf ervaart dat je al gescheiden bent. Maar kinderen geven een deel (nog niet eens alles) van hun hoop op dat hun ouders samen verder gaan op het moment dat het formeel is. Ik was ook niet 'bedacht' op dat dit zo is, maar het effect was 'goed'. Ik schreef je dat al eerder: veel huilen, veel frustratie, maar daarna ruimte en een soort berusting, waardoor accepteren dat dingen bij hun vader 'anders' waren, ook makkelijker werd. En weet je? Ik zeg nu heel subtiel 'anders', maar het was bij tijden heel heftig voor ze. En is dat soms nog. Dat is jaren doorgegaan en daarin moesten ze hun balans vinden. Dat is nog niet gestopt. In die zin 'mag' je als moeder niet wachten tot het weer wat beter met ze gaat. Dat komt voorlopig niet. Je kunt wel ferm(er) door als alles helder is. Misschien materieel met minder, maar emotioneel stabieler en duidelijker. Ik ben gewoon zo benieuwd wat maakt dat jullie al maanden (die naar jaren gaan) zo 'hangen'.

moederziel

moederziel

16-05-2017 om 17:10 Topicstarter

RoosjeRaas

Dankjewel voor je bericht. Misschien kan ik wat meer duidelijkheid geven. Het mediationtraject is inmiddels op mijn initiatief ingezet. Er is behoefte aan duidelijkheid bij mij, en ook de financiële noodzaak. Dat laatste is vreselijk, maar ik kan het me niet meer permitteren om op deze manier verder te gaan. Ik heb daarom kort geleden aangegeven in een 3-gesprek met de mediator dat ik zo snel mogelijk het traject wil doorzetten. Moederzielman reageerde gelaten, maar begrijpt de stap ook. Het voelt nog steeds heel erg dubbel, en ik ben intens verdrietig om alles wat zo zinloos kapot is gegaan, maar mijn wil om verder te gaan is inmiddels groter. Ik wil dóór. Voor mezelf en voor onze kinderen.

Met mij gaat het goed. Nieuw project gestart, nieuwe contacten die leuk en inspirerend zijn. En één nieuw contact in het bijzonder dat me erg goed doet Ik heb het hierboven beschreven. Er is nog altijd 'niets gebeurd', zoals dat heet, en toch krijg ik er enorm veel energie van. Deze oude jeugdvriend heeft zelf een historie met een verbroken relatie en laat mij (zonder dat hij het weet) zien hoe je verder kunt. Met kleerscheuren en littekens, maar hij staat nog - of wéér. Liefdevol en warm. Dat is een voorbeeld van jewelste, en het feit dat hij mij aandacht schenkt doet me goed. Alles gaat in de allerlaagste versnelling en ik vind het prima, zo. Heilzaam is het. Gewoon leuk, en daar was ik echt heel erg aan toe.

Samengevat: het gaat goed met me. Mijn nieuwe weg is ingezet en ik voel me met de dag rustiger en meer terug mezelf worden. Kleine geluksmomentjes die ik koester. De kinderen profiteren daar van mee: ook zij voelen mijn ontspanning en komen dan vaker los om zich te uiten. Er is allemaal ruimte voor.

Moederziel

Fijn om dit allemaal zo te horen! Liefs, rust en succes gewenst. En levensinspiratie!

Pennestreek

Pennestreek

29-05-2017 om 12:58

Lieve moederziel, hoe gaat het?

Ben heel benieuwd of je de rust hebt vast weten te houden, en hoe het nu gaat met de scheiding. En de kinderen natuurlijk! Denk veel aan je...

moederziel

moederziel

04-06-2017 om 21:01 Topicstarter

Op de goede weg, denk ik

Lieve Pennestreek, het gaat goed. Denk ik. Dat laatste zeg ik voorzichtig omdat het er maar van afhangt wat je 'goed' noemt. Als goed is: afstand van moederzielman nemen, zo min mogelijk omkijken, grote stappen zetten samen met de kinderen, gewend raken aan een ongewild leven als alleenstaande moeder, zakelijk loshalen wat los moet, rigoreuze keuzes maken in wie nog wel en wie niet een plek krijgen in mijn leven... dan gaat het goed. Ik wil het niet, maar het moet, dus bijt ik iedere keer weer door die godvergeten zure appel heen. En ja, het geeft rust, heel erg veel rust. En nu ik tot rust kom, ontstaat er ruimte. Voor de kinderen, die nu aan het verwerken lijken te beginnen. Die eindelijk het gemis van hun vader durven uiten. Aan mij wel te verstaan; bij hun papa durven ze dat niet goed. Het is erg moeilijk voor ze, nog steeds. Zoals oudste deze week tussen eten en afwas zei: het lijkt wel of moederzielman zijn vaderrol helemaal is vergeten. Dat contact is oppervlakkig, gaat nog zeker niet soepel en ik twijfel steeds meer of dat ooit nog gaat gebeuren. Voorlopig in elk geval niet.

Maar in ons gezin minus man wordt het steeds meer ontspannen en hecht. De kinderen kruipen naar elkaar en mij toe en er zijn momenten dat de liefde weer stroomt, net als vroeger, maar dan helaas met 1 gezinslid minder. Ik ben een weekje eeg aan het plannen in het buitenland met de kinderen. Als zomervakantie. Spannend, maar ik ga gewoon.
En er zijn nog heel veel haken en ogen in de financiën. Ik roei met de riemen die ik heb.

En dan is er nog mijn eigen leven, nieuwe opdrachten, nieuwe mensen. Dat doet me zo ontzettend goed. Ook het contact met de studievriend gaat goed. In slakkentempo, dat wel, mede door de grote afstand. En ook daarin leer ik veel lessen. Ik raakte laatst volledig in paniek toen hij me een aantal dagen niet antwooordde op berichtjes. Dat was recht in de open zenuw van de angst voor afwijzing. Zie je wel, dacht ik, daar gaan we weer. Helse dagen, het raakte me zo ontzettend diep, ik begreep er niets van en ik was totaal van de kaart. Maar na een paar dagen kwam de verlossing: geen zorgen moederziel, fijne Frits was erg ziek geweest. Voer voor de therapeut: waarom dacht ik meteen dat het einde oefening was? Leerzaam. En opluchting erna.

Lieve Pennestreek, hoe is de situatie bij jou?

Verhuiswagen

Verhuiswagen

04-06-2017 om 21:23

Moederziel en afwijzing

Dat sterke gevoel bij t idee van een afwijzing hoort erbij. En gaat nog lang bij je horen. Ik heb het na 4 1/2 jaar nog. Omarm het. Het betekent dat je mens bent. En geniet van je weekje buitenland. Heb ik toen ook direct gedaan. Veel commentaar oo gehad want dat kon ik niet en een vrouw alleen!!!! Onzin. Was geweldig.

Tops

Tops

04-06-2017 om 22:01

Moederziel

Herkenbaar, ook ik herken de angst voor afwijzing en ik kruip dan terug in mijn schulp en en leef een tijdje als een kluizenaar. Voor mij moet je ongeveer onder een tram of aan de beademing liggen wil je niet kunnen antwoorden op een berichtje, maar ik merk dat ik daar uitzonderlijk in ben.

Iemand die een klein beetje dichtbij mocht komen stuurde me een regel uit een liedje:

“The truth is, everyone is going to hurt you. You just got to find the ones worth suffering for.”

― Bob Marley

moederziel

moederziel

05-06-2017 om 23:37 Topicstarter

Afscheid

Lieve allemaal,

Na talloze berichten, tranen, bemoedigingen, adviezen, wijsheden, en zo ongelooflijk, onnoemelijk en bewonderenswaardig veel steun, ga ik weg uit deze rubriek. Een klein stapje op het scherm, maar een hele grote stap voor mij. Het is symbolisch: ik neem afscheid van 'relaties' en zal wat ik nog te vragen en/of te zeggen heb neerleggen in 'Echtscheiding en erna'. Ik ben mijn huwelijk voorbij.
Ik dank jullie uit de grond van mijn hart. Op zo veel momenten hebben jullie me overeind gehouden, getroost, gesteund, gespiegeld. Onbetaalbaar waardevol!

Lieve groeten x
moederziel

Stip

Stip

06-06-2017 om 09:40

dag

Dag lieve Moederziel; Het ga je goed!

Sally MacLennane

Sally MacLennane

06-06-2017 om 09:42

Moederziel

Een nieuwe fase.

Sterkte en wijsheid toegewenst!

Charis

Charis

06-06-2017 om 11:29

Succes

Een mooie symbolische overgang. Veel sterkte en we horen graag hoe het verder met je gaat!

Pennestreek

Pennestreek

06-06-2017 om 12:08

Mooi besluit

Fijn dat je zover bent gekomen, met een klein beetje hulp van ons. Het was een bijzondere achtbaan waar we met zijn allen in hebben gezeten, drie draadjes lang. En het bezoek aan het 'pretpark' is nog niet voorbij, maar deze heftige rollercoaster hebben we gehad, klaar, daar zijn we uit. 'We', want het geldt ook voor mij namelijk. Hoop ik. Denk ik.

Hier ziet het ernaar uit dat man serieus bezig is ons huwelijk en onze relatie opnieuw uit te vinden. Hij doet erg zijn best, eerste sessie bij peut hebben we achter de rug. Ik vind het vaak nog moeilijk te geloven, we hebben nota bene een kant-en-klaar echtscheidingsconvenant bij de mediator liggen, minus de handtekeningen. Maar wonderen geschieden blijkbaar toch. Natuurlijk is de uitkomst allerminst zeker, we worstelen allebei nog flink, maar de wil is er. Ik ben heel blij dat ik lang genoeg heb volgehouden om hem de kans te geven die draai te maken. Ik leer nog steeds bij, en kom ook steeds meer tot rust. Heel fijn. Dus so far, so good.

Ik wens je alle goeds, het komt je toe. Jou en de kinderen. En ik hoop dat ergens in de toekomst moederzielman ook weer op zijn pootjes terecht komt. Maar daar kun je inderdaad niet op gaan zitten wachten. Niet meer. Jij moet door. En dat doe je. Op jouw onnavolgbare manier. Zo sterk. Vooral doorgaan!

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.