Relaties Relaties

Relaties

Omgaan met verlatingsangst


De nieuwe ik

Kan ook gecreeërd worden met dank aan de kapper en de altijd zo verlangde haarkleur. Als een rups die na metamorfose verandert in iets nieuws.
Ik ken vrouwen die daarom besloten tot het aanbrengen van een tattoo!

Zelf heb ik een knieoperatie ondergaan. Het litteken is als een soort tattoo waar ik, vol trots op mijzelf, wel eens over aai. Het staat voor pijn, revalidatie, herstel en het doet mij herinneren aan de keren dat ik begrip eiste van anderen voor mijn onvermogen de wasmand de trap op naar boven te brengen. Mijn symbool voor het voorkomen mijzelf weg te cijferen.
Daarbij komt dat als ik mij wel wegcijfer, mijn knie gaat protesteren.
Of zoals johan cruijff zei: ieder nadeel heeft zijn voordeel.

verhuiswagen

verhuiswagen

01-08-2017 om 14:31

heel lang nagedacht

Moederziel ik heb heel lang nagedacht over je vragen en de situatie waarin je verkeerd. En ik herken er veel in. In mijn 'verwonding' die ik opliep in het eindigende huwelijk was ik ook naarstig op zoek naar goedkeuring, gezien worden, er mogen zijn. Dat lang en echt lang niet iedereen die je levenspad kruist daar toe in staat is, en dat je dat ook echt niet moet willen drong pas later tot me door. De schrammen op je ziel die je na je echtscheiding oploopt doordat er iemand die je heel leuk vind net iets te weinig teruggeeft heb ik achteraf als therapie gezien. Telkens als het gebeurde vlamde mijn pijn op en was er ook plaats voor dat verdriet en het diepe verdriet uit mijn verleden/echtscheiding. Stapje voor stapje leerde ik er beter mee om te gaan en kon ik het sneller achter me laten. Op een gegeven moment werd het een soort mantra; 'de volgende wordt veel leuker dan dit'. Wordt je er niet gelukkig van? Vind je dat je te weinig aandacht krijgt? Dan betekent het dat er ergens in dit universum iemand is waar je veel blijer van wordt. Echt waar, waarom zou je iemand willen die jou blijkbaar niet zo graag wil? Het duurde bij mij 2 1/2 jaar voor ik zoiemand tegenkwam. En dat kan ook nog veel langer duren. Tot die tijd lekker openstaan voor allerlei contacten en nieuwe dingen. Bevalt het je een nanoseconde niet? Weg ermee. Kies voor jezelf. Je bent zelf veel leuker en daar moet je het je hele leven nog mee doen.

Leer je partner kennen


https://www.youtube.com/watch?v=SWiBRL-bxiA

Mark Gungor : the nothing box

Misschien heb ik dit filmpje al eens eerder gestuurd maar het helpt mij begrijpen geduld te hebben met een partner. Of hoe de ene partij niet meer op een gebeuren terug komt en de andere partj het niet kan laten rusten.

Dat zie je ook op een schoolplein. Als kinderen vechten, wilt een moeder vaak dat het tot op het bot uitgesproken wordt om herhaling te voorkomen en de kinderen er iets van te laten leren. Een vader zegt snel, 'jongens kappen en verder voetballen'. En ' ik wil er geen woord over horen'. Deze snelle verandering van actie en positie is vaak effectiever dan de uitpluizende aanpak.
Zo kan je een fout van je partner ook luchtiger bekijken omdat de partner jouw tekortkomigen ook niet zo zwaar weegt; het verlaagt het spanningsveld. De denkwijze van mannen ( even in het algemeen) is echt zo slecht nog niet. Soms zelfs verademend. Ontrouw buiten beschouwing gelaten.

Het realiseert mij ook dat gevoel van geluk iets is dat mij niet op een dienblaadje aangeleverd wordt. Ook moet ik bekennen dat het verkregen gevoel van geluk het meest intense is, als ik daar actief aan hebt meegewerkt. Bepaalde mate van girlpower, ookal klinkt dat weer zo onvolwassen.

moederziel

moederziel

02-08-2017 om 09:35 Topicstarter

grappig

Leuk, Flanagan, ik ken dat filmpje inderdaad. Grappig en herkenbaar. Ik heb zelf deze vakantie het hilarische boek over Mars en Venus van John Gray maar weer eens tevoorschijn gehaald Ter lering ende vermaeck. Ik vind het erg over de top, maar evengoed best leuk om te lezen.

Meer heb ik op dit moment aan het boek 'Attached' van Amir Levine (google maar), die feilloos de verschillende hechtingsstijlen en de gevolgen voor je relaties fileert. Man, wat een herkenning én opluchting ineen. Had ik dat maar eerder geweten. Ik ben dus niet getikt, hysterisch of geobsedeerd; nee, er wordt bij onzekerheid in contact met een man die belangrijk voor me is iets in mij wakkergeschud wat de overhand krijgt. Dat is die kramp, die ervoor zorgt dat ik de godganse dag aan Frits aan het denken ben en aan of/hoe hij mij zal afwijzen in het contact. Zo'n leuke man vindt mij toch helemaal niets. Belachelijk, ik weet het, maar serieus, ik kan er niets aan doen. Nou ja, wel iets: mezelf onder controle houden, toespreken, kalmeren, downspelen: niks aan de hand, moederziel, gewoon je hechtingssysteem dat op tilt gaat

Ik heb zijn berichten van de afgelopen maanden (I know, is raar!) nu een keer of 20 doorgelezen en met hoe meer afstand ik ernaar kijk, en met inachtneming dus van mijn achilleshiel (angst voor afwijzing!) en met uitschakeling van die gevoelens, hoe normaler ik die berichten eigenlijk vind. Ook die waarin hij aangeeft dat ik soms wel erg push en dat hij daar slecht tegen kan, maar dat ook hij het leuk zou vinden om weer eens af te spreken. Ik lees op de een of andere manier steeds alleen maar het eerste deel van dat bericht (je pusht, kan ik slecht tegen) en niet het tweede (leuk om af te spreken). Daar is nog wel wat werk te doen
Kortom: ik leer even heel veel over mezelf. Mijn angst is me helder, de kunst is nu om een ander daar niet mee te belasten. Ik heb de tips hier ter harte genomen en ben mezelf mentaal aan het pimpen (je bent wél leuk genoeg!!), Frits met rust aan het laten en afleiding aan het zoeken in andere dingen. Ook helpt het lezen me om mezelf te begrijpen en te accepteren dat dit bij me hoort. Ik zal die geruststelling van de ander altijd in bepaalde mate nodig hebben om te kalmeren.

He, wat is het toch weer fijn om hier van me af te kunnen schrijven. Ook dat helpt.

moederziel

moederziel

02-08-2017 om 09:39 Topicstarter

Verhuiswagen

Ja, dat is zo waar wat je schrijft! Ik voel het soms ook bijna als therapie. Daar heeft deze Frits geen weet van en dat is prima zo, maar alleen al de manier waarop ik zelf in dit contact sta, is bijna therapie voor me. Leert me heel erg veel over mezelf.
Tegelijk hoop ik oprecht dat het contact blijft. Het is nl een fijne Frits en een prettig mens. Dat weet ik van heel lang geleden en dat zie ik nog steeds. Ik heb voor deze man altijd een speciaal gevoel gehad.

moederziel

moederziel

02-08-2017 om 09:49 Topicstarter

Lieve Pennestreek

Ik heb lang nagedacht over je bericht hoe het nu gaat. Er klinkt positivisme uit, het gaat goed - of in elk geval veel beter dan hiervoor. Dat is hartstikke fijn en dat gun ik je van harte.
Maar... er spreek ook heel erg veel hard werken uit je post. Nog steeds moeilijk om grenzen aan te geven, nog steeds gekwetst. Kun je in de relatietherapie voldoende je ei kwijt om dat duidelijk te maken aan je man? Dat lijkt me zo cruciaal, dat je daarin wordt gezien.

Ik las in mijn vakantie (ja, ik lees wat af!) 'Als hij maar gelukkig is', een relatieboek van Robin Norwood, veel therapeuten kennen dit boek. https://www.bol.com/nl/f/als-hij-maar-gelukkig-is-pocket/30009831/
Dat gaf wel inzicht, hoor, tsjonge. Ik heb altijd zo verschrikkelijk veel gegeven. Maar dit boek heeft me laten zien dat dit een daad van zorg en liefde *lijkt*, maar uiteindelijk ook een manier kan zijn om een relatie te manipuleren omdat je niet kunt loslaten. Gevolg van die zieke dynamiek kan een liefdesverslaving zijn. Nou ja, ik schets het hier veel te kort door de bocht, maar het boek zou je kunnen helpen om sterker te staan.
Ik herkende zeker niet alles (moederzielman is geen verslaafde, niet gewelddadig etc, maar in de relatie van mijn ouders speelde dat alles overigens wel), maar het gegeven van een emotioneel niet-beschikbare partner waarmee je moet dealen en de gevolgen daarvan, vond ik heel erg veel helderheid geven. Vooral over mijzelf. Ook dit raakt weer aan de manier waarop je zelf in relaties staat, je (on)vermogen tot hechten in een liefderelatie, dat van je partner etc.

Ik wens je toe dat je niet zo hard hoeft te werken om te krijgen wat in je relatie vanzelfsprekend zou moeten zijn: onvoorwaardelijke liefde en steun.

liefs xxx

Pennestreek

Pennestreek

04-08-2017 om 12:42

Ha moederziel

Ja, zo voel ik het ook vaak, dat ik hard moet werken. Maar dat doet man ook hoor! Gelukkig wel, want als ik het idee had gehad dat hij dat niet deed, dan had het geen zin gehad er nog energie in te steken.

Ik heb het op dit moment weer even moeilijk, maar ik weet dat dat weer over gaat, en dat ik meestal na zo'n dip weer een stap voorwaarts heb kunnen zetten. En daar speelt natuurlijk het feit dat ik nog 2 weken te gaan heb op mijn werk ook een grote rol in, dat drukt me weer even met mijn neus op het feit dat het me weer niet gelukt is, dat ik weer tegen mijn eigen grenzen aan loop. Maar gelukkig zie ik dat niet altijd zo somber .

Gisteravond een (uiteindelijk) goed gesprek gehad met man over mijn worstelingen. Hij zegt dat hij me begrijpt (of dat echt zo is is natuurlijk nog maar de vraag; hij zit zo anders in elkaar dan ik en zijn positie is zo anders dan de mijne, maar in ieder geval doet hij zijn best zich in mij te verplaatsen). En hij wil net als ik meer evenwicht in onze relatie, meer diepgang, en daar zijn we goed naar op weg. We moeten alleen geduld hebben, we weten allebei niet goed hoe we dat moeten bereiken, en daar hebben we inderdaad die therapeut voor. Maar ja, eerst wij op vakantie, nu zij, dus daar kunnen we even niet op terugvallen.

Het is gewoon voor allebei aftasten, we moeten langzaam onze weg vinden. Maar ik heb er wel weer iets meer vertrouwen in sinds gisteravond. Ik leer steeds beter aan te geven wat ik nodig heb, durf dat ook steeds meer, durf ook meer mijn gevoelens te uiten en hij luistert steeds beter. Dus we gaan nog steeds vooruit. Met kleine pasjes .

Ik ben even boeken-moe. Ik heb het geduld niet om alles te lezen wat ik zou willen lezen, ik heb ook tijd nodig om te ontspannen. En daarnaast moet ik natuurlijk werken en werk zoeken, en dan nog alle klussen die op me wachten. Ik ben kampioen uitstellen, dus dat zijn er inmiddels nogal wat. Daarnaast heb ik een hele hoop wensen om het huis aan te pakken maar weet ik nog niet goed hoe en in hoeverre ik dat samen met man wil doen... Hoe doe jij dat dan, met al jouw besognes? Tijd maken voor al die boeken, en daar ook nog wat uit oppikken en daar wat mee doen? Mij lukt het nu even niet...

moederziel

moederziel

08-08-2017 om 13:55 Topicstarter

zo raar

En nu, de afgelopen dagen, week, is er eindelijk rust over me gekomen. Mijn hele systeem, dat zo tergend overstuur was van wat-weleens-een-afwijzing-zou- kunnen-zijn-of-worden, is tot rust. Ik voel me kalm, zeker van mezelf en rustig. Het voelt gewoon raar!

Het is alsof er een knop is omgegaan. Niet alleen kan het me niet meer echt schelen wat leuke frits wel of niet van me zou willen/verlangen/niet willen, ook de acties van moederzielman glijden met de snelheid van het licht van me af.

Zou dit het zijn? De daadwerkelijke aanvaarding? Het daadwerkelijke besef dat ik er inmiddels alleen voor sta, en dat het me geen angst meer inboezemt?
Het is zo gek, ik voel me op een bijna vrolijke manier tevreden met mezelf

Niki73

Niki73

08-08-2017 om 14:12

Fijn

Soms moet je even door een grotere of kleinere crisis om verder te komen. Of misschien hielp het om er hier even over te praten. In elk geval fijn om te lezen, geniet ervan. Er zullen nog wel hobbels volgen, maar deze heb je alvast overleefd.

tante Sidonia

tante Sidonia

08-08-2017 om 14:14

geweldig

Moederziel!
geniet ervan!
Enig idee hoe dat zo komt?

Pennestreek

Pennestreek

08-08-2017 om 14:49

Wow!

Wat vind ik dit heerlijk om te lezen. Ik word er helemaal blij van! Dikke knuffel!

moederziel

moederziel

08-08-2017 om 15:03 Topicstarter

Hoe dat zo komt?

Ik weet het niet, tante Sidonia, ik scan vanalles in mijn hoofd af. Is er iets gebeurd, gedaan, gezegd? nee, alles bij elkaar niet. Ik ben gewoon tevreden en happy in het moment. Hier en nu.
En dat is genoeg

Ms. Simone

Ms. Simone

09-08-2017 om 22:34

Golfbeweging

Ook ik lees weer met interesse jouw draad, Moederziel, ook omdat ik, vanwege een aantal overeenkomsten in onze situaties, veel heb aan de adviezen die jij kreeg en krijgt. Hoewel er in mijn geval geen sprake is van een Frits, herken ik mij wel (weer!) in wat RoosjeRaas een week of twee geleden aan jou schreef: veel informatie tot je laten komen, (dwangmatig) analyseren, rationaliseren, managen, in een poging maar (be)grip proberen te krijgen/houden. Bezig in het hoofd, met het verstand, (om maar) niet (te) voelen. Veel van jezelf verwachten en vooral: altijd maar zo hard je best doen.

Ik merk wel, dat het in golfbewegingen gaat, die minder frequent en minder heftig gaan.

moederziel

moederziel

09-08-2017 om 23:35 Topicstarter

Ja, golven

Zo ervaar ik het ook. Het lukt me tussen alle rationele analyses door steeds beter om te doorvoelen wie ik op dit moment nou echt ben. Tsjonge, dat klinkt zo soft en zweverig, maar dat echte *voelen* is voor mij cruciaal. Zo voel ik soms dat ik een ongelooflijk diepe hekel aan mezelf heb. En daar ben ik dan oprecht verbaasd over, al weet ik dat die 'hekel' daar al mijn hele leven zit. Maar het is alsof ik dat nu pas in twijfel durf te gaan trekken: waarom zou ik (of wie dan ook) eigenlijk een hekel aan mij hebben? hahaha, volg je me?

Ik voel het als kleine stapjes naar meer zelfacceptatie. Ik ben goed zoals ik ben en wie een stukje met me wil meelopen, is welkom. Maar ik stap niet van mijn weggetje af
En er zijn de confronterende stukken onderweg. De pijn, hartzeer, de eenzaamheid, het verdriet, het gemis, het verraad. Maar ik weet dat ik het allemaal niet heb kunnen voorkomen, al was ik de meest ideale partner ever geweest. Ik heb niet gefaald, hoef me niet schuldig te voelen. Het hoort bij het leven, en het lijden zal minder worden. En wat van de ander is, is niet meer van mij. I didn't cause is, I can't control it and I can't cure it. Dat geeft ook rust.

Pennestreek

Pennestreek

10-08-2017 om 11:12

Mooi moederziel

Die golven, ja, heel herkenbaar. Ik zit in een wat langer durende dip op dit moment merk ik, ben weer een beetje in oude gewoonten en oud gedrag aan het vervallen. Dus het wordt weer tijd om met mezelf aan de slag te gaan. Zelfacceptatie begint te komen, maar ik ben er nog lang niet.

Ik merk dat ik het lastig vind, nu man en ik weer/nog bij elkaar zijn, om mijn eigen pad te blijven lopen. Oude gewoontes zijn moeilijk uit te roeien, dat blijkt maar weer. Voor mijn gevoel kost het me extra veel energie en doorzettingsvermogen om mezelf los van man te ontwikkelen. Dat 'doorvoelen wie ik werkelijk ben' is ook lastiger om te doen als partner van, merk ik. Mijn hele leven heb ik me gericht naar anderen, het is verdomd moeilijk om dat los te laten en echt te voelen wie ik ben en wat ik wil, zonder te bedenken wat anderen (man, kinderen) zouden willen. Ik heb zelfs even gedacht dat we toch maar uit elkaar moesten zodat ik mezelf beter kan ontwikkelen/meer mezelf kan worden. Maar dat is natuurlijk het kind met het badwater weggooien. Want uiteindelijk hoop ik dat we toch samen gelukkig kunnen zijn.

Jouw laatste alinea vind ik prachtig, maar is helaas niet helemaal op mij van toepassing. In ons geval was het wel echt een wisselwerking en heb ik er in die zin wel degelijk een aandeel in gehad, ook al ben ik niet degene geweest die zich terugtrok uit de relatie en ook niet degene die vreemd is gegaan. Ik voel me niet schuldig, maar die rust die jij kunt ervaren omdat het echt iets van jouw man is, die heb ik niet. Het lag wel degelijk ook aan mij, en ik ben wel degelijk ook onderdeel van de oplossing. Ik merk dat ik dat de laatste tijd weer een beetje uit het oog ben verloren, heb me vooral gefocust op wat ik van man wil en nodig heb, wat ik vind dat er moet veranderen. En dat was ook goed, want ik heb natuurlijk veel te lang alles bij mezelf gezocht en in mijn eentje gevochten, maar nu schiet ik door naar de andere kant. Nou ja, ik leer nog dagelijks bij zullen we maar zeggen .

Als ik straks thuis ben (mijn contract loopt binnenkort af en ik heb (min of meer bewust) nog niks anders) wil ik weer hard aan de slag met mezelf. Ik ga even een inventarisatie maken van het hier geopperde leesvoer, en we gaan dan ook weer naar de relatietherapeut. Verder denk ik erover om toch weer een paar sessies met mijn coach te doen, maar dat kan misschien ook wel bij de relatietherapeut, daar ga ik met haar over hebben. En daarnaast wil ik toch, eindelijk, aan de slag in ons huis. Ook daar wil ik verder, het zou fijn zijn om dat samen met man te doen, maar dat hoeft niet. Doel is zelf groeien en tegelijk de relatie verbeteren. Pittig, maar we zijn al een heel eind gekomen, dus ik heb goede hoop.

moederziel

moederziel

10-08-2017 om 12:13 Topicstarter

aan jezelf werken

Pennestreek, je schrijft dat je aan jezelf wilt werken, maar je beschrijft dat vervolgens steeds in verbinding met je man. Ik denk (maar hou me ten goede, ik heb de wijsheid niet in pacht) dat je alleen aan jezelf kunt werken als je uit die verbinding gaat. Dan bedoel ik niet dat jij je man moet achterlaten, maar wel dat je emotioneel terug moet naar jezelf. Je beschrijft het zelf eigenlijk al:
'k merk dat ik het lastig vind, nu man en ik weer/nog bij elkaar zijn, om mijn eigen pad te blijven lopen. Oude gewoontes zijn moeilijk uit te roeien, dat blijkt maar weer. Voor mijn gevoel kost het me extra veel energie en doorzettingsvermogen om mezelf los van man te ontwikkelen. Dat 'doorvoelen wie ik werkelijk ben' is ook lastiger om te doen als partner van, merk ik. Mijn hele leven heb ik me gericht naar anderen, het is verdomd moeilijk om dat los te laten en echt te voelen wie ik ben en wat ik wil, zonder te bedenken wat anderen (man, kinderen) zouden willen. Ik heb zelfs even gedacht dat we toch maar uit elkaar moesten zodat ik mezelf beter kan ontwikkelen/meer mezelf kan worden. Maar dat is natuurlijk het kind met het badwater weggooien.'

Ik denk niet dat je hoeft te scheiden (letterlijk of figuurlijk), maar ik geloof wel dat je nog meer dan nu alleen maar focus op jezelf moet hebben. Daarmee gooi je niet het kind met het badwater weg, maar spaar je het juist.

Als ik in onze relatie over mezelf had geweten wat ik nu weet, en als ik de dynamiek tussen moederzielman en mezelf had begrepen zoals ik die nu begrijp, was mijn weg een andere geweest. Daarvan ben ik overtuigd.
En natuurlijk heb ik ook een aandeel in het stuklopen van de relatie gehad, alleen ben ik me daarvan niet bewust geweest en ik kon er daarom ook niet op 'sturen'. Ik zag niet wat er gebeurde en toen ik het eenmaal wel zag, was het al te laat.
Maar ik voel geen verantwoordelijkheid voor de verwoesting die vervolgens is aangericht. Dat echt totaal niet. Gelukkig niet. Je zult er maar mee moeten leven

moederziel

moederziel

10-08-2017 om 12:19 Topicstarter

en ook, Pennestreek

De angst die ik in de relatie steeds op dieper nivo voelde om moederzielman kwijt te raken, heeft mij heel vaak belemmerd om voor mezelf te kiezen op momenten dat het had gemoeten. Grenzen stellen, voor mezelf opkomen, rustig mijn wensen en verlangens delen en duidelijk zijn over mijn verwachtingen, ik kon het niet. Zo bang dat ik niet voldeed, niet goed genoeg was. Tsjonge, wat zat/zit dat diep. Ik voel pas nu hoe diep, en hoe desastreus dat is als je een gezonde, veilig relatie wilt hebben en houden. Ik denk dat bij jou soms ook tussen regels door te lezen, die angst.

Pennestreek

Pennestreek

10-08-2017 om 12:57

Klopt

Die angst is er zeker. Altijd geweest ook. En dat is (daarom?) heel moeilijk om te buigen. Ik doe heel erg mijn best, en er zit ook wel vooruitgang in. Maar zoals ik al schreef, ik denk dat het lastiger is om die stappen te zetten, zelfs al om het je bewust te zijn, als je in diezelfde situatie en relatie zit.

En ik vind het nog steeds heel lastig hoor. Ik geef nu vaker aan wat ik graag wil, en ik kom erop terug als dingen niet zijn gegaan zoals ik had gehoopt of verwacht, of hoe dingen op mij overkomen (want ik moet afleren om van alles voor hem in te vullen). Maar ik ben dan weer bang dat ik de zeur ben, dat de nadruk teveel komt te liggen op het negatieve terwijl we allebei graag het positieve willen benadrukken. Wat ook niet helpt is dat man hierin nog veel meer stappen te zetten heeft dan ik. Ik krijg van hem heel weinig feedback. Niet positief, maar ook niet negatief. Dat heeft hij ook nooit gedaan, maar met als resultaat dat hij er pas mee kwam toen het in zijn ogen niet meer ging. Ik had gehoopt dat hij al wat meer had geleerd van het verleden. Gelukkig kunnen we het wel allebei als winst zien dat we het hier überhaupt over kunnen hebben .

En eigenlijk moet ik die angst nu wel los kunnen laten. Het diepste dal heb ik al gehad. Hij is al bij me weg gegaan. We zijn op papier al gescheiden. Maar hij heeft toch voor mij gekozen, wil mij niet kwijt. Overigens, dat hoorde ik pas gisteren van hem. Het komt gewoon niet in hem op om dat soort dingen met mij te delen, terwijl die voor mij zo ontzettend belangrijk zijn om te weten. Ik heb al sinds hij besloot om het toch nog een kans te geven enorme twijfels over zijn waarom. En daardoor over de kans van slagen. Want dat hij mij niet kwijt wil heeft hij nooit zo direct tegen mij gezegd. Ook niet dat hij wel van me houdt. Of dat hij zich intussen realiseert dat hij ook een aandeel heeft in het scheeflopen van onze relatie. Dat hoor ik dan bij de therapeut, of als we met een gezamenlijke vriend praten. Gek he? Man vindt dat ik dat ook best op kan maken uit zijn opstelling, uit het feit dat hij heel erg zijn best doet. Ja, dat zie ik allemaal wel, maar hij heeft me nogal wat voor de voeten gegooid de afgelopen jaren. En dat hij daar niet met woorden op terugkomt vind ik erg lastig. Ik heb dat wel heel erg nodig, die bevestiging. Maar, ik wil kijken naar het positieve, hij heeft het de afgelopen week toch uiteindelijk allemaal wel tegen me gezegd. Dat geeft mij erg veel rust. Naast dat het me wel weer heel duidelijk maakt dat dat communiceren nog een lastig dingetje is .

Pennestreek

Pennestreek

10-08-2017 om 13:01

Het lastige is

Dat ik twee paden tegelijk moet/wil bewandelen. Ik wil mezelf ontdekken, mezelf accepteren. Maar daarnaast wil ik de relatie met man verbeteren. En dat loopt soms door elkaar heen. Tenminste, ik vind dat lastig te scheiden.

moederziel

moederziel

10-08-2017 om 13:08 Topicstarter

het een komt na het ander

Misschien helpt de gedachte je dat het één zal leiden tot het ander: als jij jezelf accepteert, zal de relatie met je man verbeteren. Zolang jij bang bent om niet te voldoen, zul je emotioneel afhankelijk van hem zijn en zal je angst nog verder worden gevoed. Dan kom je (weer) in die afschuwelijk negatieve spiraal terecht, en die is heel erg moeilijk op bewust nivo te beïnvloeden.
Jij zult op eigen benen moeten staan, eerst en vooral, om in de relatie de rol te kunnen nemen die je toekomt. Dat kan beginnen met de overtuiging dat je de moeite waard bent voor je man om een relatie mee te willen. Dat hij dat nu zelf gisteren tegen je heeft gezegd, is de bezegeling van wat je al wist. Jij bent de moeite waard. Punt. Met of zonder hem.

Pennestreek

Pennestreek

10-08-2017 om 13:54

Ja, dat helpt

Maar maakt het helaas niet minder lastig...
Okee, verplicht leesvoer is dan dus nu Zelfcompassie en Verslaafd aan liefde denk ik

moederziel

moederziel

31-08-2017 om 14:30 Topicstarter

Update, pffffffff

lieve allemaal, wat kan er een hoop gebeuren in een paar weken. De rollercoaster gaat maar door, maar ik heb er al zo lang geen zin meer in om de rit uit te zitten.
Snelle round-up, eerst zakelijk: moederzielman is zijn baan kwijt, zal per einde van het jaar 50% salaris moeten inleveren, wil zijn woning nog dit najaar opzeggen. Gevolg van dit alles is grote financiële kwetsbaarheid bovenop de toch al zeer problematische schulden. Gezinshuis zal in de verkoop gaan, maar staat (ver) onder water. hypotheekbank is alert maar (nog) geduldig, maar weet nog niet van ontslag man. Scheidingsprocedure ligt stil.

Dan de emotionele kant: kinderen hebben een zware tijd, kind 3 (tiener) gaat niet meer naar vader op eigen initiatief, 'voelt niet meer goed'. Oudste 2 (pubers) willen vrijheid in de regeling, maar durven gesprek met vader moeilijk aan. Jongste gaat wel, maar wil na 3 dagen weer naar mij. Ik worstel hier enorm mee, ik vind het zo waardevol voor allemaal om de relaties goed te houden, maar de emotionele onbeschikbaarheid van moederzielman is voor de kinderen op sommige momenten niet meer uit te houden. Hij zit er doorheen, heeft geen perspectieven voor de nabije toekomst, is dan weer dagen van de aardbol (naar truus), duikt dan weer op. De wisselvalligheid van zijn gedrag trekt een grote wissel op iedereen.

En ik...? Het gaat. Ik hou me staande. Ik heb me de afgelopen maanden even kunnen optrekken aan contact met leuke frits, maar na nogal abrupt zwijgen van de frits-kant (wtf??) was ik er wel klaar mee. Niet nog meer polonaise graag.
Ik hou me bezig met keihard werken, de kinderen begeleiden, de schulden managen, niet omvallen, rustig blijven, www.chumplady.com lezen en OMG wat nog meer....
Ik snak naar schouderklopjes, steun, steun, steun. Ik voel soms dat ik bezwijk, maar het.kan.gewoon.niet.nu. Iemand moet het hoofd erbij houden.

Wat een treurigheid is dit hele proces geworden. Er resten alleen nog puinhopen. Ik vind het een verschrikking.

Marileen

Marileen

31-08-2017 om 15:04

Schouderklop

Je doet het onwijs goed. Wat een hoop gedoe bij elkaar. Persoonlijk vind ik het belangrijker je kids te bekrachtigen dan coute que coute hun relatie met hun vader in stand te willen houden. Dat moet hij doen!

heel veel sterkte! (en frits leek dan wel even een verzachting maar onder deze omstandigheden en na dat lange zwijgen is het misschien beter van niet)

Je hebt het echt rot {{{{{{{ moederziel}}}}}}}} en je doet het fantastisch.

Dit is wat er steeds al is maar wat "uitgesteld en weggestopt" kon, iig door hem. Enige nieuwe is baan kwijt. Komt hij bij jullie wonen? Ik klink hard maar wil je eigenlijk laten zien dat er niet zo veel veranderd is. Nét zo veel dat jij het in de afgrond vallen niet meer langer kunt tegenhouden. Vreselijk natuurlijk. Waarom de procedure stilleggen? Waarom zo hard werken voor de relaties waarop je nauwelijks invloed hebt? Komt hij in het huis wonen? Kijk of je je kunt informeren en grenzen kunt trekken. Mijn en dijn. Misschien schuldhulp. Hoe lang wil je in een schijnwereld leven? Hoe lang kun je je met je vingers aan de rand van die afgrond vasthouden? Is loslaten en aanvaarden wat er dan is niet uiteindelijk nodig voor een oprechte, zuivere weg omhoog?

moederziel

moederziel

31-08-2017 om 22:15 Topicstarter

Uitstellen en wegstippen

RoosjeRaas, je kunt trots op me zijn, geen uitstellen en wegstoppen. De echtscheidingsprocedure is aan het begin van de zomer door mij stilgezet, ik kón niet meer. Was op. Ik ben nu weer verder op mijn weg. Hij doet niets anders dan laten gebeuren wat er gebeurt, zinspeelt nu op wachten met scheiden vanwege de financiën. Maar ik wil niet meer wachten en ga ook niet meer wachten. Ik wil los.

Komt hij weer bij ons wonen? Hij zegt het soms. Deels bij familie straks, deels hier in het aparte deeltje van het huis waar hij eerder 3 maanden woonde. Krankzinnig idee. Ik moet er niet aan denken, ik vond het de hel. Maar het huis is ook voor de helft van hem, dus ik weet niet of ik kan weigeren. Desnoods een voorlopige voorziening aanvragen als het zo ver komt? Misschien wel maar daarmee zou ook alles op scherp kunnen komen te staan. Kan ik dat opbrengen, wil ik dat opbrengen?
Mijn en dijn is voor mij volstrekt helder. De in en in trieste balans na 1,5 jaar in deze chaos is dat ik niets meer bij hem voel. Niet eens afkeer. Gewoon niets meer. Alles is de nek omgedraaid. Uitgezet. Weggesijpeld.
Dat is er nu dus veranderd. Ik wil geen deel meer uitmaken van zijn leven. Het verdriet over wat we deelden blijft. Mijn hart breekt als ik denk aan ons mooie gezin, aan het complete en normale leven dat we hadden. Maar dat is er niet meer en de man van wie ik zo diep kon houden, herken ik niet meer.

Ik kan niet heel lang meer met mijn nagels aan de rand hangen, dat klopt. maar ik ben ook niet van plan om los te laten en mee te gaan de diepte in. Ik moet zsm de scheiding doorzetten en mezelf en de kinderen behoeden voor nog meer.

Moederziel

Dappere held ben je. Je houdt je roer recht. Heel heel heel zwaar maar de enige weg is hier uit. Dat voel je heel goed zo te lezen. Sterkte meid.

Huizenmarkt stijgt

Het huis blijft zo als een moker om je heen hangen; schulden en te weinig inkomsten. Heb je met een maatschappelijk werker of een coach een scenario doorgesproken igv voorkomen gedwongen verkoop?

Misschien is het met de stijgende huizenmarkt, nu de tijd om het huis te verkopen en bij de gemeente je positie, alleenstaande moeder met 4 kinderen, aanspraak te maken op een huurwoning met subsidies etc.
Het is niet wat je voor ogen had, maar het geeft je wel de vrijheid om niet afhankelijk te zijn van je ex.
Je moet er toch niet aan denken dat hij over twee jaar nog werkeloos is.

Soms lijkt een onaantrekkelijk vooruitzicht (vb flat ipv rijtjeshuis (sorry voor flatbewoners)) zo'n hoge obstakel. Maar als je eenmaal voelt dat je niet meer bang hoeft te zijn voor geldzaken vanwege een hypotheek, kan het onaantrekkelijke vooruitzicht juist een verademing zijn.

moederziel

moederziel

01-09-2017 om 17:12 Topicstarter

Flanagan

Het bittere is dat de hypotheek niet zozeer de boosdoener is, maar de andere schulden. De hypotheek heeft erg gunstige voorwaarden en een lage netto woonlast. Een woonlast die zo laag is dat ik die nooit meer terugkrijg, zeker niet voor een fantastische woonplek als deze. Ik kom niet in aanmerking voor subsidie of sociale huur (verdien te veel). Ook als dit huis wordt verkocht zal ik ergens moeten wonen. Dat zal voor mij zelfs duurder gaan uitpakken. Er wordt alleen iets opgelost als het huis zonder restschuld wordt verkocht.
Pfffff

Deze week de mediator gesproken. Nu moederzielman gaan vertellen dat ik het traject weer ga oppakken.

Moederziel

Als jij een significant kleiner huis koopt, wordt de maandlasr niet hoger met deze rentestand.

Sally MacLennane

Sally MacLennane

02-09-2017 om 09:46

Moederziel

Goede raad heb ik niet. Wel een stevig schouderklopje en een dikke knuffel.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.