Relaties Relaties

Relaties

GitteNN

GitteNN

10-02-2017 om 10:56

Verder na ontrouw deel 2


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Ook Ervaring

Ook Ervaring

24-09-2017 om 14:08

Mooi Pennestreek

"Ik voel me, hoe raar dat ook klinkt, veiliger nu dan vroeger. Ook al realiseer ik me dat we geen garanties hebben",

Het is een bepaalde naïviteit die we hiermee kwijt zijn geraakt.
Dat kan je beangstigen maar het is naar mijn mening een verrijking van het leven.
Dat is ook wat een crisis kan veroorzaken.
Tenmiste; ik spreek nu voor mezelf

Pennestreek

Pennestreek

24-09-2017 om 15:58

OE, dat ben ik met je eens

In mijn eigen draadjes destijds heb ik het ook al eens gezegd, maar zelfs toen ik er nog middenin zat en vreselijk worstelde, kon ik toch al zien en merken dat ik er door groeide, me meer ontwikkelde, zekerder werd van mezelf, minder afhankelijk van man. Ja, dat is een verrijking.
En nu het erop lijkt dat we elkaar weer aan het vinden zijn is het een verrijking van onze relatie dat we veel meer met elkaar bespreken en veel meer durven te zeggen en bespreken.

Gitte, als je geluk hebt en er allebei voor wil knokken hoeft vreemdgaan niet het einde van de relatie te zijn. Je kunt er als je ervoor openstaat allebei van leren. Ja, je man heeft een grote fout gemaakt en je vreselijk gekwetst. Maar als je kunt zien dat dát niet de bedoeling van het vreemdgaan was voel je je misschien minder verraden. Mij helpt het om te bedenken dat man op dat moment ontzettend egoïstisch bezig was, en dat hij verschrikkelijk stom is geweest, maar dat het nooit zijn bedoeling is geweest om mij zoveel pijn te doen. Ik heb het gevoel dat jij er wel zo naar kijkt, dat het een bewuste actie van je man was op jou pijn te doen. Maar zo zit het over het algemeen niet. Het was een zwakte, en wij hebben allemaal onze zwakke kanten en momenten. We zijn nu eenmaal allemaal mensen. En nee, dat is geen excuus, maar ik gun je zo dat je pijn wat minder wordt. Ik hoop dat ik je met mijn visie daarbij een beetje kan helpen.

Marina

Marina

24-09-2017 om 16:49

Iets anders

Ik zie iedereen hier vechten met haar pijn en kwaadheid. En ik ken het zelf meer dan goed en begrijp elk standpunt (blijven/weggaan). Maar ik wil jullie toch het volgende verhaal niet onthouden. Het is best vaag maar ik ken mensen die het geholpen heeft. Wellicht zou het hier iemand kunnen helpen.
De man van een vriendin van mij was vreemdgegaan. Net zoals jullie en ik nu, was ze tijdenlang verdrietig, voelde zich aangeschoten wild. Ze vocht om het te vergeten, maar de pijn kwam steeds terug en de kwaadheid ook. Ze voelde zich ultiem slachtoffer. Toen kwam er een therapeut op haar pad die zei "tja als een van de twee vreemd is gegaan, is de natuurlijk energetische harmonie van een koppel verstoord. De een is dader de ander slachtoffer met alle dynamiek die daar uit voort komt. Als je echt door wilt met elkaar, zou het beste zijn dat jij ook een kleine affaire hebt. Niet uit wraak maar gewoon om te resetten." Eerst vond ze het belachelijk, dit wilde ze niet, ze hield van haar man wilde trouw zijn en dat hij dat ook was geweest. Maar... toen kwam er bij toeval toch iemand op haar pad en ze heeft daar aan toegegeven. Het was kort, maar drie of vier keer. Maar zij zegt dat het wonderen voor haar huwelijk heeft gedaan. Ze heeft het hem verteld (achteraf geloof ik). Maar voor dat ze het vertelde voelde ze al herstel: ze zag dat je een affaire kan hebben maar dat het niet veel voor hoeft te stellen, dat je hart nog helemaal bij die ander kan liggen, maar ook voelde het dat ze geen slachtoffer meer was. Niet door wraak maar omdat ze voelde "niets menselijks is mij vreemd' Ze zijn na dit gebeuren alweer acht jaar probleemloos bij elkaar
Enfin zij heeft op mij natuurlijk ook ingepraat van 'probeer dat, als last resort'. Ik moet zeggen: ik heb ook gedate, nog tijdens de relatie (met medeweten van partner die het pijnlijk vond maar er ook alles voor over had toch met me verder te gaan) maar ik kon het niet. Maar dat kwam ook doordat het met ons zo heel vreemd in elkaar zat: hij was toch te seksueel verknipt door een persoonlijkheidsstoornis maar we hadden ook iets heel moois en puurs. Dus elke keer als ik op een date zat, dacht ik "ja ik kan dit nou wel doorzetten maar eigenlijk had ik dit met X gewild". Ik kon het niet zomaar met iemand anders gaan doen.

Ik zou zeggen: als je het wel zou kunnen en het is een manier om met minder pijn en slachtoffergevoel je huwelijk/relatie in stand te houden. Waarom niet?

Ook Ervaring

Ook Ervaring

24-09-2017 om 17:07

Mooi discussie punt

In mijn fantasie ben ik ook al 100x vreemdgegaan met die en die...
Ook om mij te kunnen verplaatsen in OEman, het kan denk ik wel, zónder je eigen partner te willen kwetsen of te verliezen.
En inderdaad, ik kán mij voorstellen dat je je dan weer in balans voelt.
Maar je kunt dit alleen doen als je zéker weet dat je met je man verder wilt en er geen gevaar dreigt voor de relatie, anders ben je ook met vuur aan het spelen.

In mijn geval heb ik OE-man jarenlang in de klem gehad met mijn afwijzingen en ontwijkend gedrag.
Klinkt misschien gek en onderdanig, en sommigen zullen het totaal niet snappen (die niet het héle verhaal kennen), maar, tja, bij ons is het door onze crisis een soort in balans gekomen.

Ook Ervaring

Ook Ervaring

24-09-2017 om 17:39

Maar stel

je wist zéker dat het daarvóór aan je relatie niets ontbrak, dan is het weer een heel ánder verhaal.

Pennestreek

Pennestreek

24-09-2017 om 21:01

Zou voor mij niet werken

Ik heb bepaalde normen en waarden, zaken die ik belangrijk vind. Trouw vind ik ontzettend belangrijk, ik zou het dus gewoon niet kunnen. Ik wil me ook niet verlagen tot het niveau oog om oog, tand om tand. Ook al is het neit de bedoeling om wraak te nemen.
Nog los van dat ik, in de tijd dat ik me aan het voorbereiden was op een leven alleen, echt mijn best heb gedaan om leuke mannen te vinden, of andere mannen leuk te vinden, maar dat is niet gelukt. Ik hield en hou gewoon teveel van mijn eigen man, ondanks alles. En eigenlijk vind ik dat mooi aan mezelf, dat ik die gevoelens niet zo gemakkelijk uit kan zetten of los kan laten. Ik ben daar trots op, dat ik door ben blijven knokken.

Maar dat neemt niet weg dat het voor een ander, in andere omstandigheden, zou kunnen werken. Ik denk alleen dat het risico dat het als een boemerang weer terugkomt bij je enorm groot is.

Hoor je wel vaker

Het is eenr eactie die je wel vaker tegenkomt. Wordt jou onrecht aangedaan, dan doe je dat toch terug? Alsof je dan weer 'even' staat.
De gedachte is begrijpelijk, maar de vraag is wat voor relatie je wilt hebben. Als je vertrouwen, trouw, belofte, eerlijkheid belangrijk vindt in je relatie is dit een weg die je denk ik niet moet willen gaan. Maar voor anderen kan het misschien werken.

Gitte lijkt te blijven vastlopen op het verlies van het idee dat ze altijd heeft gehad van haar relatie. Ik begrijp dat gevoel, kan invoelen wat zij voelt. Je kunt het gewoon niet bevatten, je voelt zoveel verzet, woede, teleurstelling, verraad. Hoe kan iemand die je beschouwde als een liefdevol deel van jezelf dit doen? Dat is een enorm rouwproces. Maar de rouw gaat niet weg als je uit de relatie stapt, want ook dan zul je moeten gaan verwerken wat er is gebeurd. Het is geen 'verlossing'.

Ik begrijp je woede, Gitte, maar laat de woede je niet verteren. Jij hebt de touwtjes in handen. Niet 'de affaire'. De regie ligt bij jou.
Hou van je man en laat hem met al zijn goede bedoelingen weer van jou houden. Sla een nieuwe weg in. Zoek hulp.
Precies wat Pennenstreek vaak zegt: Scheiden kan altijd nog.
En hou je kinderen erbuiten...

Moed

Als een vreemdganger twijfelt aan een toekomst met de partner, moet die partner heel veel moed bij elkaar rapen om toch nog te geloven in een toekomst met hem. Soms lukt dat, soms lukt het niet omdat de twijfelende vreemdganger niet meewerkt en de partner het herstel niet op de rails krijgt, terwijl dat de grootste wens is.

Maar het lukt wel als de vreemdganger van begin af aan direkt voor herstel kiest. Zo hoeft de partner niet te twijfelen of de vreemdganger twijfelt. De bedrogene zal zelf nog wl twijfelen omdat het een aantasting is van het geluk aan veiligehid en vertrouwen en de toekomst zo broos is geworden, maar die twijfel komt niet uit de hoek van de vreemdganger. De partner hoeft zodoende niet alle moed bij elkaar te vergaren om nog te geloven in een toekomst met hem. In dat geval vraagt de situatie om vergeving.
En heus, je zult die tijd nooit vergeten omdat het je overkomen is. Het gaat om hoe je het kn plaatsen.

Pennestreek

Helemaal met je eens. Hoe vaak ik ook heb gedacht: hoe zou jij reageren als ik hetzelfde deed?
Toch zou ik het niet kunnen. Ik heb hem trouw beloofd en wil mij niet verlagen tot wat hij deed.
Daarnaast weet ik niet of ik het gevoel van quit staan zou ervaren. Het zou meer voelen alsof er een grens weg is die er ooit wel was.

Ik vind het nog steeds fijn jullie ervaringen/verhalen/adviezen te lezen en probeer eruit te halen wat voor mij kan helpen.

Man weet inmiddels dat ik op dit forum zit en dus in contact sta ben met vrouwen die hetzelfde hebben meegemaakt. Er kwam niet echt een reactie. Geen idee wat hij er van vindt. Maar ik merk dat ik dit nodig heb. Het liefst zou ik wel met een coach willen praten maar na wat rondzoeken op internet kwam ik erachter dat die uurprijzen erg hoog liggen en met dit onderwerp ben je helaas ook niet met 1 a 2 keer praten klaar. Dus daar loop ik tegen aan... zonde, want soms zou ik gewoon even alles wat in mijn hoofd en hart omgaat willen zeggen. Maar dat kan niet altijd!

GitteNN

GitteNN

28-09-2017 om 21:22

Coach

Je kunt naar je huisartsgaan en een verwijzing vragen omdat je in de knoop zit. T is een stuk dat je overkomen is en uiteindelijk zelf een plek moet gaan geven. Bv omgaan met je gedachtes; ik doe aan the work van byron Katy. Zij helpt me daarbij. Zij kwam ermee. En mijn psycholoog word vergoed. Mss heb je er iets aan
Grt
GitteNN

GitteNN

Lastig om naar je huisarts te stappen voor een doorverwijzing.
Ik zou niet weten of dat bij mij vergoed zou worden vanuit de zorgverzekering.
Toch nog maar eens kijken want zelf kan ik echt niet per gesprek minimaal 75,- gaan betalen.

Dank voor je antwoord!

Doenja

Doenja

29-09-2017 om 10:45

Uptown , basis

Uptown, veel mensen weten niet dat psychologische zorg tot de basis verzekering hoort. Eenvoudige en gespecialiseerde zorg. Vraag om een doorverwijzing, dat lijkt moeilijk, maar geloof me de huisarts doet de hele dag niets anders. Je loopt vast door heftige gebeurtenissen in je leven en daar zoek je hulp voor. Schaam je niet, je mag ook precies vertellen hoe en wat, ook dat vind een huisarts heel gewoon. Wees niet bang voor het oordeel, want er komt geen oordeel. Daar gaat de huisarts niet over. Huisarts zal wel vragen of je al weet bij wie je die gesprekken wil, dan wordt de verwijzing direct naar die persoon doorgezet. Verdiep je even in bij wie je denkt te willen gaan praten.

Marina

Marina

29-09-2017 om 12:28

GiteNN, the Work!

Ik heb twintig jaar heel intensief en met zorgvuldige integriteit The Work gedaan. Ik denk dat ik duizenden worksheets heb waarin ik mijn eigen meningen deconstrueer om naar mijn eigen rol te kijken. Het kan van grote waarde zijn. Maar het heeft mij ook jarenlang gevangen gehouden in een toxische relatie omdat ik het daardoor veel te veel bij mij zelf zocht en met alle goede wil wel weer door kon gaan.
Het ging dan zo:
X moet mij niet manipuleren. Waar: ja Echt zeker waar: ja. Met die gedachte: verdriet kwaadheid weg willen. Zonder die gedachte: vrij, opgelucht mijzelf. Zijn er stressvrije redenen om die gedachte vast te houden? Nee. Zijn er reden om hem los te laten? vrij, opgelucht mijzelf. Omkering: a. X moet mij manipuleren b. Ik moet X niet manipuleren c. ik moet mijzelf niet manipuleren etc.

En dan was ik blij want ik had weer een breaktrough en ja het lag toch ook erg aan mij en hoe ik er stond etc. Maar de manipulatie ging door. Later bleek dat partner een persoonlijkheidsstoornis had waarbij manipulatie tot een van standaard gedragingen behoorde. En ik had het allemaal verdragen met behulp van the Work.

tot ik ging voelen: maar hier klopt iets niet. Ik moet niet zo heilig willen zijn. Ik ben boos hierom en wil weg.

Voor mij, die was opgegroeid bij ouders met eenzelfde persoonlijkheidsstoornis was The Work weer een nieuwe, ongezonde manier om mij zelf weg te zetten en niet voor mijzelf te kiezen.

Het is soms een mooi instrument. Maar pas op.

Pfoeh Marina

Ik werd getriggerd door dit zinnetje: 'Maar het heeft mij ook jarenlang gevangen gehouden in een toxische relatie omdat ik het daardoor veel te veel bij mij zelf zocht en met alle goede wil wel weer door kon gaan.'

Die komt binnen.
Pas als je echt afstand neemt, en dan ook ECHT, kun je zien en voelen wat je eigen rol is geweest en wat die van de ander. Veel (niet alle) vrouwen zijn geneigd om omwille van de liefde teveel te geven. Veel geven in een gezonde relatie zonder angst voor de afwijzing van de ander, is gezond. Veel geven uit angst afgewezen te worden (bewust of onbewust) is 'toxisch'. Kiezen voor jezelf hoeft niet hetzelfde te zijn als een keuze tegen de relatie. Maar jezelf terugvinden binnen een relatie waaruit het evenwicht weg is, is heel, heel moeilijk en vraagt om vergaand zelfinzicht van beiden.
Wie te maken heeft met een vreemdganger die spijt heeft, kan een heleboel goede bedoelingen en oprechte liefde tegenkomen, maar dat is nog geen zelfinzicht. Ik durf zelfs te stellen: mensen die zichzelf echt goed kennen en hun rol in de relatiedynamiek begrijpen en beheersen, gaan niet vreemd

Alison

Alison

29-09-2017 om 13:27

Op Facebook

kwam vanmorgen een tekst langs van Caroline Franssen. Zij schrijft wel vaker iets waar je even bij moet nadenken.

Vergeven is vaak de zoveelste manier om je met de ander bezig te houden in plaats van met jezelf

Nou....

Ik krijg juist vaak het gevoel dat op dit forum veel mensen zich volop met zichzelf bezighouden, in de zin van dat zij zich opwerpen als oplossers - ook van dingen waarvan ze niet de veroorzaker zijn. Ook in dit draadje.

Vergeven is mooi. Loslaten soms verstandiger. En dan niet om vervolgens te lijden in stilte jezelf te ontrafelen op eventuele weeffoutjes, maar om de verantwoordelijkheid te laten waar hij hoort: bij de ander.

Marina

Marina

29-09-2017 om 15:07

Moederziel

je schrijft "Pas als je echt afstand neemt, en dan ook ECHT, kun je zien en voelen wat je eigen rol is geweest en wat die van de ander. " Nou dat weet ik niet. Als je allebei bereid bent te groeien en te werken in een situatie die niet gezond was, denk ik wel dat je er uit zou kunnen komen.

Wat ik vaak zie gebeuren is dat (veelal niet altijd) vrouwen, bij scheef groei heel hard aan zichzelf gaan werken. Nog harder dan voorheen. Terwijl de ander het wel best vindt.

Je schrijft: "Veel (niet alle) vrouwen zijn geneigd om omwille van de liefde teveel te geven. Veel geven in een gezonde relatie zonder angst voor de afwijzing van de ander, is gezond. Veel geven uit angst afgewezen te worden (bewust of onbewust) is 'toxisch'. "

Ja precies dat zie ik ook gebeuren (en heb ik zelf ook gedaan vanuit een heel oud patroon uit mijn opvoeding). Dan gaan bijvoorbeeld partners van bindingangstige personen het boek 'Liefdesbang" kopen, zichzelf afwijzingsangstig verklaren en daar heel hard aan werken. Terwijl de ander gewoon doorgaat met het toxische gedrag.

Dat zie ik als valkuil aan werken aan jezelf.

Marina

Marina

29-09-2017 om 15:09

Vergeven (Alison)

Nou ik ga er eigenlijk vanuit dat vergeven sowieso niet kan. Althans de ander vergeven. Je kan alleen jezelf vergeven: dat je gedacht heb dat het gedrag van de ander iets over jou zei. Dat je minderwaardig bent bijvoorbeeld.

Doenja

Ik wist niet dat het bij basiszorg zat. Ik heb sowieso een hoog eigen risico dus dat moet dan eerst op

Pennestreek

Pennestreek

02-10-2017 om 16:44

En toch - vergeven

is voor mij wel noodzakelijk om zelf verder te kunnen merk ik. En ik denk dat dat net zo goed zou gelden als we uit elkaar waren gegaan. Ik blijf anders hangen in boosheid, en dat is misschien wel leuk als bron van energie, maar helpt mij niet verder in mijn proces, boosheid blokkeert en zorgt ervoor dat je in cirkeltjes rond blijft draaien en ook je eigen aandeel niet kunt zien.

Ik begrijp waarom de dingen bij ons zijn gelopen zoals ze zijn gelopen, dat helpt mij wel bij het vergeven van man. Ook al vind ik nog steeds dat hij het allemaal, zacht uitgedrukt, onhandig heeft aangepakt, en dat hij kortzichtig en onnadenkend en egocentrisch bezig was. Maar goed, ik heb zelf natuurlijk ook de nodige fouten gemaakt, en ik hoop dat man mij die kan vergeven.
Allebei hebben we namelijk die fouten niet gemaakt met de intentie om elkaar (of in mijn geval de kinderen) pijn te doen. Dat geldt denk ik voor de meeste mensen en situaties in dit draadje.

Ik ben het ook niet eens met Marina en Alison. Ik vind niet dat vergeven vooral bezig zijn met de ander is. En ik vind ook niet dat je alleen jezelf kunt vergeven. Ik denk juist dat de ander vergeven ruimte geeft om je te kunnen verplaatsen in de ander, en van daaruit kun je begrijpen hoe je eigen gedrag van invloed is (geweest) op de situatie. En pas dan kun je gaan werken aan verandering. Dat kan dan wel weer alleen bij jezelf trouwens. Maar vaak verandert 'de ander' dan vanzelf mee.

Overigens blijft het - ondanks dat ik hem heb kunnen vergeven - soms heel moeilijk. Dit weekend weer een enorm heftige dip gehad. In eerste instantie ging man er met gestrekt been in. Was niet geinteresseerd in mijn kant van het verhaal. Ik ging er zelfs al helemaal vanuit dat dit dan toch definitief einde verhaal was. En ik was niet van plan om, zoals vroeger, dan als eerste excuses aan te gaan bieden of het gesprek weer aan te gaan. Dan maar niet. En warempel, na een tijdje kwam hij bij me om te vragen wat er nou eigenlijk bij mij gebeurd was, hoe het kwam dat ik zo heftig reageerde. Dat voelde echt enorm goed. We gaan nog steeds de goede kant op. Met af en toe een terugval, maar als we die kunnen blijven zien voor wat het is, een tijdelijke terugval, blijven we op de goede weg.

Pennestreek

Pennestreek

02-10-2017 om 16:47

Uptown

Is het een idee om het traject 'coach' te starten, dus doorverwijzing via huisarts en zoeken naar een goede coach, maar pas volgend jaar daadwerkelijk te starten? Dan kun je je eigen risico voor 2018 nog aanpassen. En bovendien, als je dat hele eigen risico al aan het begin van het jaar opmaakt, is de drempel om later in het jaar zorg (voor wat dan ook) aan te vragen misschien lager.

Pennestreek

Die terugvallen zijn herkenbaar hoor en zijn ook onderdeel van het proces. Dat gaat met bergen en dalen. Fijn dat het in ieder geval goed gaat en jullie praten! Hier merk ik dat ook. Meer openheid naar elkaar over gevoelens.

Door meer inzicht in "de oorzaak" van het overspel te krijgen wordt de last die je meedraagt ook minder. Tenminste dat is bij mij zo. Nu we weten waar het bij man mis ging, dat dit los staat van mij of onze relatie (want die was echt wel goed) maar dat het bij hem vanbinnen even mis ging dat geeft meer rust. Neemt twijfels weg...

Ow dat is ook nog een idee, dat ik het bij stel en dan volgend jaar er gebruik van ga maken!
Maar moet je dan dus echt vragen om een coach(traject?). Of bij je huisarts aangeven dat je graag met iemand wilt praten over wat heftige gebeurtenissen. Ik ben zelf tegenover huisarts ook terughoudend. Heb er toch moeite mee als sommige mensen teveel van me weten met een onbekende coach/psycholoog/therapeut zou dat anders zijn.

Bedankt voor het meedenken!

Bobbie

Bobbie

02-10-2017 om 19:14

hoeft niet

Je hoeft er niet bang voor te zijn, maar je kunt dat niet onzichtbaar doen, tenzij je het zelf gaat betalen.
Maar waar je een verwijzing voor nodig hebt moet in elk geval wel zodanig gespecialiseerd zijn dat je niet voor zwetende oksels bij een relatietherapeut terecht komt of met relatieproblemen bij een uroloog (bij wijze van).
Daarnaast vraagt de coach hoogstwaarschijnlijk ook (als dat niet automatisch gebeurt, dus laat je voorlichten)of de huisarts een verslag mag krijgen.
Er komt in elk geval een eindverslag, omdat je verwijzing daarmee beeindigt of juist door mag blijven lopen.
Laat je gewoon voorlichten, maar nog beter: vertrouw je huisarts, of vertel die eerlijk waar je moeilijkheid in de openheid zit.

Pennestreek

Je schrijft: 'En toch - vergeven is voor mij wel noodzakelijk om zelf verder te kunnen merk ik. En ik denk dat dat net zo goed zou gelden als we uit elkaar waren gegaan. Ik blijf anders hangen in boosheid, en dat is misschien wel leuk als bron van energie, maar helpt mij niet verder in mijn proces, boosheid blokkeert en zorgt ervoor dat je in cirkeltjes rond blijft draaien en ook je eigen aandeel niet kunt zien.'

Mijn ervaring is een andere. De boosheid heeft het uiteindelijk mogelijk gemaakt om juist uit het kringetje, uit de wurggreep, uit de vervlechting te raken. En juist dát was nodig om op afstand te kunnen zien hoe de relatie nou ècht was. Oneerlijk en uit evenwicht. En hoe een bedonderde partner ook zijn best doet om een deel van die verantwoordelijkheid over te nemen ('je eigen aandeel zien'), het is onterecht. Bedrog is bedrog. Daar heeft de bedrogene geen enkel aandeel in gehad. Laat je niets anders wijsmaken.

Bobbie

Bobbie

03-10-2017 om 15:09

Boosheid

Onderdanigheid zorgt in mijn ogen dat je je veel te veel blijft focussen op jouw aandeel. Als je je vuist maakt, je grens aangeeft, dan blijf je gericht op dat iemand je dit nooit meer mag aandoen. Daarnaast zorgt het voor een sterker gevoel dan het verdriet, waardoor je veel scherper ziet dan wanneer je gelaten bent.
Zeg ik dat je dan maar niets, scheldend en schreeuwend, chagrijnig moet rondlopen? Nee, het omhelst zoveel meer dan dat primaire waar mensen meestal aan denken. Het hoeft heel niet negatief of verbitterd te zijn. Het kan zelfs kracht geven om te vechten.

Pennestreek

Pennestreek

03-10-2017 om 15:27

Ligt bij ons toch iets anders denk ik

Omdat we al zo ongeveer gescheiden waren, en man bovendien voor het grootste deel van de tijd elders woonde, lag het in ons geval toch iets anders. Het voelde in ieder geval voor man niet als vreemdgaan. Hij was al weg uit de relatie. Ik nog niet.

Dat neemt niet weg dat hij, zoals ik al eerder schreef, nooit de bedoeling heeft gehad om mij pijn te doen. En hij heeft dus oprecht spijt van wat hij heeft aangericht bij mij. Dat is voor mij heel belangrijk. En nee, ik heb in het bedrog zelf geen aandeel gehad, sterker nog, ik heb meermalen bij hem aangegeven dat dat voor mij onacceptabel was en dat het voor mij heel erg moeilijk zou worden de scheiding 'in harmonie' te regelen als er een derde in het spel zou zijn. Daarom neem ik daarvoor geen enkele verantwoordelijkheid. Wel zie ik mijn aandeel in het scheefgroeien van onze relatie. En dat heeft niets met schuld op me nemen te maken, zeker niet nu man ook goed inziet wat zijn bijdrage daaraan is geweest.

Ik snap dat het in jullie geval anders is, moederziel. Dat jij je echt los moet maken en dat daarbij boosheid veel bruikbaarder is dan vergeven. En je hebt alles in gradaties he. Mijn man heeft de kinderen (en mij) niet zo op alle mogelijke vlakken in de steek gelaten als jouw man heeft gedaan. Dat zou ik ook niet te verteren vinden.

Bobbie, ik ben toch niet direct onderdanig, als ik mijn aandeel in het geheel zie en daar verantwoordelijkheid voor neem? En ik focus niet alleen op mijn aandeel, ik ben juist ook heel erg bezig met bespreken met man wat hij kan doen om de relatie te verbeteren, waar ik last van heb, wat ik nodig heb. Naast dat ik mijn eigen gedrag probeer te veranderen. En ja, boosheid kan helpen, kan de energie geven om te vechten. Dat heb ik in het begin ook zo gevoeld. En het gaf me ook de kracht om vol te houden, want ik vond dat de kinderen en ik recht hadden op een eerlijke kans, en ik wilde vol blijven houden tot ik echt zeker wist dat die eerlijke kans niet meer zou komen.
Maar nu wil ik niet meer vechten, dat hoeft ook niet. Hoogstens samen vechten voor onze relatie, maar daar zit geen boosheid achter, alleen het verlangen om het samen goed/beter te hebben/krijgen.

Ja, begrijpelijk, Pennestreek

Ik volg goed wat je schrijft. Zolang je heel goed voelt dat je onrecht is aangedaan en dat je man dat niet had mogen doen. Oprechte spijt van hem past daarbij. Vergeven van jou ook. En mildheid naar elkaar.

En dan nog even over mij.... Ik heb de boosheid nooit zo gevoeld, in al die anderhalf jaar niet. Tot nu. Tot ik nu voldoende op afstand sta om te zien wie hij in werkelijkheid is: een bedrieger die in zijn eigen fantasie leeft. Dat dit ten koste gaat van zijn kinderen en mij, de vrouw die hij beschouwde als de grote liefde in zijn leven, is voor hem niet meer van belang. Dat is verbijsterend en bikkelhard, maar ook een wijze les voor mij. Uiteindelijk weet dus blijkbaar niet iedereen wat de waarde van houden-van is.

Ook Ervaring

Ook Ervaring

04-10-2017 om 15:46

Embrace your shit

Pennestreek, wat goed om te lezen allemaal!

Al een paar dagen denk ik er over om te posten maar dan zou ik slechts in herhaling vallen over het thema.
Maar nu toch echt even.
Van een vlaamse vriendin (die, als 1 van de velen met ons, een zelfde verhaal heeft) kreeg ik de tip over het volgende filmpje.

https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2017/10/03/bieke-ilegems---ik-heb-3-jaar-gezwegen-over-overspel-erik--maar-/

Citaat uit het boek in het filmpje:

"Want fuck it; alle taboes ten spijt: Zelfs bedrog krijgt grote liefde niet zomaar klein. Daar vechten we keihard voor. Daar willen we in geloven, daar móeten we in geloven.
Dus zetten we een beetje bibberend, maar vastberaden onze maskers af, zodat we elkaar recht in de ogen kunnen kijken.
Omdat kwetsbaarheid ook een kracht kan zijn."

Ook Ervaring

Ook Ervaring

04-10-2017 om 16:18

PS.:

"..die, als 1 van de velen met ons, een zelfde verhaal heeft..."

Geen 1 verhaal is hetzelfde, dat realiseer ik mij ook, maar het gaat om een "Verder na ontrouw" verhaal

Verder na ontrouw deel 2

Nu man naar psycholoog gaat is er meer duidelijkheid. Begin dit jaar zat man tegen burn out aan en heeft meerdere keuzes gemaakt die hij, in normale staat, nooit zou hebben gedaan. Psycholoog geeft aan dat dit vaak gebeurd. Dat mensen doordat zij zich zo anders voelen, zo slecht voelen, ze zichzelf ook heel anders kunnen gaan gedragen. Het verliefd worden op een ander was hier een deel van. En man geeft aan het ook zo vreemd te vinden dat hij verliefd werd maar zoveel van mij houdt en het dus ook niet begreep. Waar kwam dat gevoel vandaan? Psycholoog geeft aan dat dit dus vaak gebeurt bij mensen in die toestand. Dat dingen zoals verliefdheid ze overkomen, ze zoeken er niet naar.

Het is een verklaring van het gedrag. Het verklaard zijn onstabiele houding die periode. Het geeft enerzijds rust dit te weten. Dat het dus niet zo bewust was allemaal. Anderzijds doet het niet minder zeer. Dat zei psycholoog ook tegen man: het gevoel wat je iemand hierdoor aandoet blijft hetzelfde. Het is en blijft ontrouw. En dat doet iets met je.

We gaan er wel komen. Mijn gevoel ligt een beetje overhoop door alles. Het is lastig om te zeggen: ow dus je deed het niet bewust, je kon er niets aan doen, het is goed. Want het heeft me echt enorm zeer gedaan. En op dat moment vond ik het een bewuste actie. Hoe in de knoop hij blijkbaar ook zat. We gaan zien hoe dit verder gaat verlopen.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.