Relaties Relaties

Relaties

GitteNN

GitteNN

10-02-2017 om 10:56

Verder na ontrouw deel 2


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Been there

Been there

20-10-2017 om 10:32

Onmacht

Iemand een dreun verkopen is onmacht. Ik blijf erbij : sta er boven. agressie, want dat is het, iemand een dreun verkopen ook al is het met een kussen, keert zich tegen je, en zeker geen basis waarop je verder kunt bouwen. Probeer dit onder controle te krijgen idd door lekker wandelingen te maken. Probeer dan vooruit te kijken en niet steeds achterom. En als je dan toch weekendjes wil plannen, doe het samen. Man en ik hebben ieder jaar een weekend voor ons zelf zonder kids. Dat werkt beter dan een therapeut en oeverloos praten over wat er is gebeurd, praat dan over waar jullie samen naar toe willen werken, veel fijner. Beetje romantiek kan wonderen doen echt. Ik weet het klinkt allemaal makkelijk, maar dat is wat ik je gun.

GitteNN

GitteNN

20-10-2017 om 11:35

been there

lief dat je me dat gunt. en knap dat jij het allemaal zo kunt zoals je omschrijft en ik geloof meteen dat het niet altijd makkelijk is. ik weet alleen dat ik af en toe uit moet spatten om eea kwijt te raken. oke of ik iemand met een kussen moet meppen kun je het oneens mee zijn.
wellicht zal ik dit ook veranderen in met een kussen op mijn bed slaan. die klets over onmacht (dat bedoel ik niet persoonlijk tegen jou, want ik schrijf het boos "klets".) maar daar ben ik wel klaar mee. weet ook wel wat hoort. maar ben een gewoon simpel mens dat af en toe helemaal klaar is met hoe alles hoort. en dan spat ik uit...om vervolgens te bedaren en met alle toewijding alles voor iedereen te doen en te laten binnen ons gezin en daarbuiten.

liefs GitteNN

Angela67

Angela67

20-10-2017 om 11:58

gittenn

Is het een idee om meer in de woedebeheersings-hoek een workshop/cursus te volgen, om sowieso minder heftige reacties aan te leren? Dat kun je los zien van ontrouw en maakt het misschien makkelijker om concrete tips op te volgen. en heb je er op meerdere gebieden baat bij?
gr Angela

GitteNN

GitteNN

20-10-2017 om 12:53

lijkt mss

Dank je voor de tip Angela67. alsof dat mijn leven beheerst maar dat is niet zo. weet je, ik denk dat iedereeen vast wel een keer denkt: oh wat zou ik die of die een keer graag een klap verkopen omdat...you name it. dat zijn gedachtes en dat voer je niet allemaal uit toch? nou zo heb ik dat ook alleen ik uit ze hier. omdat het me dan hoog zit. maar zat ook net te denken dat ik mss maar eens naar een next level moet gaan...een leven leven zoals we voor dit alles hiervoor. een leven waarin we geleerd hebben van onze fouten en tekortkomingen en genieten van het feit dat we het samen overleefden.

fijn weekend allen
GitteNN

Been there

Been there

20-10-2017 om 13:24

Niet simpel

Lieve GitteNN, je bent niet simpel! Je bent een gevoelsmens, en daar is niets mis mee! Ik herken veel van wat je schrijft. Ik zit eigenlijk ook zo in elkaar. Destijds met man kon ik me beheersen. Joost mag weten hoe ik het kon maar het lukte en ik denk dat ik, mezelf en hem kennende het anders alleen maar erger had gemaakt. Momenteel loop ik er ook tegenaan. Iemand in mijn omgeving haalt soms het bloed onder mijn nagels vandaan. Wat zou ik die persoon graag een oplawaai willen geven, en in mijn hoofd heb ik dat ook al vele malen gedaan maar ik weet: ik maak het dan alleen maar erger, dat houd me tegen. Ik snap je dus echt. Ik wil je alleen maar steunen, en nogmaals: je bent geen simpel maar een warm mens!

Bobbie

Bobbie

20-10-2017 om 14:46

natuurlijk

Ik vind dat vrij normaal dat die gedachtes erzijn of de behoefte het te uiten, dat iemand eens uit elkaar spat. Niet iedereen heeft altijd alles onder controle, elk elastiekje kent een keer een breekpunt, hoe flexibel of sterk ook. En zoiets kan net even de druk van de ketel halen. Heb het niet per se over slaan, dat bedoel ik niet, meer de gedachtes, de gevoelens van ontploffen. Boksen hielp mij enorm om even te breken en te kunnen huilen (darten op een foto ook, want dat huilen was simpelweg wat ik op zo'n moment nodig had.

In gedachten heb ik ex wat fikse ziektes toegewenst, een verkeersongeluk zou me overal vanaf helpen. Daarna vond ik mezelf dan weer walgelijk hard omdat het niet bij me past, maar de situatie het wel opriep. Sindsdien verbaast niets me meer van mezelf of anderen. De kinderen gunde ik uiteraard gewoon hun vader en ex zijn kinderen.
Alleen niet iedereen kan dat altijd rationeel bekijken en dat hoeft ook helemaal niet.
Gevoelens zijn er om te uiten en soms zijn ze destructief, maar dat zijn rationele gedachtes evengoed. Soms doe je jezelf te kort met denken en alles rechtstrijken, soms doe je jezelf tekort met je in gevoelens storten.
We zijn gewoon mensen en niets is des mensen vreemd

tante Sidonia

tante Sidonia

20-10-2017 om 19:10

nou

Ik denk ook dat GitteNN veel te veel in de boosheid blijft hangen en iets moet gaan doen aan woedebeheersing.
Het klopt, GitteNN dat iedereen wel eens bedenkt hgoe lekker het is om iemand die jou gekwetst heeft een flinke oplawaai te verkopen. Maar het grote verschil is dat de meeste mensen dat bij een fantasie houden, uit respect voor de ander.
Je verliest je erin, Gitten, dit is voor jezelf en je relatie echt niet goed.Volgens mij komt er geen eind aan je boosheid en agressie.Ook al is het met een kussen en doet het geen fysieke pijn, het is vernederend je te laten slaan, voor je man en jij en hij zou dat niet moeten willen. Het lijkt erop dat jullie relatie nu in een ongezonde staat komt waarin jij van Alles ´mag", omdat hij nu eenmaal vreemd is gegaan.
Er komt dan een punt dat je maar beter uit elkaar kan gaan; je kweekt zo'n ongezond klimaat dat je elkaar daar in niet meer met respect behandeld: dat is voor niemand goed.

Kinderachtig

Heel lang geleden, toen mijn man nog mijn vriend was, heb ik hem eem mep verkocht. Ik vond het direkt best een kinderachtige reactie. Zo kinderachtig dat het nooit meer is voorgekomen..

Pennestreek

"En nog even voor Uptown
Fijn dat je blijkbaar iets meer rust ervaart doordat er een goede verklaring voor het gedrag van je man is. Ik snap dat de pijn er niet minder om is, maar voor mij zou het wel iets uitmaken denk ik in de zin dat ik er meer vertrouwen in zou hebben dat het in de basis wel goed zit tussen jullie en dat de kans dat het weer gebeurt niet groot is."

Dat geeft zeker iets meer rust. Maar omdat ik hem zo gewoon niet ken blijft het lastig.
Hij was zo anders... Hoe kan iemand zo veranderen?
Dat is voor mij nog steeds erg lastig. Ik snap soms nog niet dat iemand zo om kan slaan en in staat is om dingen te doen die hij zelf altijd verafschuwd heeft. Nu de coach/psycholoog daar meer inzicht in geeft is dat fijn. Maar tvoelt gewoon nog steeds rot...

vreemdgaan mannen/vrouwen

Mijn ervaring over het 50/50 bij mannen en vrouwen:

Ik zie meestal vrijgezelle vrouwen die het voorzien hebben op getrouwde mannen.
En dan vooral het feit dat ze verdorie weten dat iemand getrouwd is en toch doorgaan, dat steekt mij.
Ik snap niet hoe mensen zo kunnen zijn maar dat zal met mijn karakter te maken hebben.
Bij mij was dit natuurlijk ook het geval... jonge meid die niets te verliezen had en mijn vent wel erg leuk vond. Ze wist van mij af en heeft gezorgd dat alle "wegen" (social media etc) naar mij werden dichtgezet. Zodat ik haar niet zou kunnen vinden. Maar dan had ze pech want ik weet waar ze woont/werkt en welke opleiding ze doet.

Zouden die vrouwen/meiden nou zelf niet inzien hoe belachelijk ze bezig zijn?! Sorry maar ik kan er geen respect voor hebben. En als mensen dan zeggen: "tja zij hebben niets te verliezen dus daarom proberen ze het gewoon" dan word ik boos. Wat zijn ze egoistisch en waar zit hun hart?

Heel eerlijk: ik was zo blij toen man haar "aan de kant zette". Dat voelde zo goed. Hij koos voor mij, voor ons.. en zij kon het bekijken. Dat gaf toch een gevoel van rust!

Been there

Been there

21-10-2017 om 10:20

Nee, jij koos voor hem

Draai het nou eens om. Jij koos ervoor hem niet buiten te zetten. Hij had geen keus want juffertje had hem zo weer aan de kant gezet voor een jonger en frisser exemplaar en dan had meneer het nakijken gehad. Ik heb het altijd zo gezien dat IK de keus heb gemaakt dat man mocht blijven. Dan voel je je veel beter geloof me, en het is op termijn echt waar ook.....gezien het feit dat hij toch aan de kant zou worden gezet. De statistieken wijzen het uit, meestal draait zoiets ook op een desceptie uit. Ja ik weet het, ik heb makkelijk praten maar ik wil jullie alleen maar steunen en weerbaarder maken, jullie verdienen geluk!

tante Sidonia

tante Sidonia

21-10-2017 om 11:48

ach ach ach

STOP er nu toch eens mee de verantwoordelijkheid van het vreemdgaan bij vrouwen te leggen.
Jij hebt een relatie met die kerel, die aan jou blijkbaar niet genoeg heeft. Je hebt met hem afspraken over trouw en ontrouw, hij moet zelf zo sterk zijn om zich aan afspraken te houden.
Stop er toch eens mee om medelijden te hebben met die arme mannen die blijkbaar geen weerstand kunnen bieden aan die oogverblindende verleiderlijke vrouwen.
lekker makkelijk om je boosheid daarnaar toe te richten. Hoef je je eigen vent niet kwalijk te nemen...

Marina

Marina

21-10-2017 om 13:00

ja wat Sidonia zegt

vind ik ook: het is totaal zíjn verantwoordelijkheid. Je weet ook vaak niet wat hij tegen Truus heeft gezegd over jou en jullie relatie.
In mijn geval heb ik betreffende vrouw zelfs geschreven dat ik haar niets kwalijk nam. Daar ontstond ook een aardige band uit die hem geen gelegenheid meer bood de boel te playen. NIet dat ik haar daarom schreef, ik schreef haar omdat ik het gevoel had dat degene die vreemdgaat er belang bij heeft dat partijen elkaar niet kennen en haten of een eenzijdig beeld van elkaar hebben: dat haalt de schuld en verantwoordelijkheid bij hem weg. En ik had geen zin in die positie.

Sidonia en Marina

Ik ben van mening dat man de grootste schuld heeft in het geheel maar die meid komt er niet zonder schuld vanaf. Ook zij heeft er een behoorlijk aandeel in. Zij wist dat hij getrouwd was en had ook kunnen zeggen: vriend dit gaat hem niet worden want je bent getrouwd. Maarja zij had niets te verliezen dus huppa... Ik kan er niet bij dat mensen zo zijn maar dat zal wel aan mij liggen.

Dat mensen roepen "de man is schuldig en niet die vrouwen die hieraan meedoen" dat snap ik gewoon niet. Dat mijn vent zich te gedragen heeft is helemaal waar. En in zijn geval had het niets te maken met "thuis niet voldoende hebben", maar dat ter zijde. Maar iedereen mag er een eigen mening over hebben denk ik. Sommige vinden dat de vrouwen geen schuld hebben, andere wel.

Uiteindelijk moeten we het met onze vent regelen, dat is een feit. En ik hoop voor iedereen hier dat dit op een goede manier lukt. Met ups en downs maarja dat hoort erbij!

Mijn man heeft zijn lesje wel gehad want hij is door twee vrienden op z'n plek gezet. Die vrienden kennen mij ook en gaan al langer met ons om. Zij hoorde als eerste iets over zijn "verliefdheid". Zij hebben hem toen op het hart gedrukt eerlijk tegen mij te zijn en na te denken over wat hij thuis had. Dat hij dat allemaal kwijt kon raken... Blijkbaar was dat nodig! En ik ben die vrienden daar ook dankbaar voor. Ook daar zijn vrienden voor, om je te laten zien wat een zooitje je er van maakt.

Marina

Marina

21-10-2017 om 17:22

Nou

Ik vind het niet zo zeer te maken hebben met of iemand man of vrouw is, maar dat terzijde. Ik zou zelf nooit met een getrouwde man gaan. Puur om het feit dat ik het dan geen leuke man vind. Als een man onder het door wil vreten terwijl hij een vrouw thuis heeft zitten, hoeft het voor mij niet. Maar... als alleenstaande ben je niet verantwoordelijk voor de relatie van een ander. Dat is de vreemdganger. Hij/zij is verantwoordelijk voor zijn huwelijk. Niemand anders. Ik kan het niet anders zien.

Marina

Dat mag ook Marina... ieder zijn gevoel en mening!

GitteNN

GitteNN

23-10-2017 om 03:53

Pieker

Me suf, wat te doen, al flatje gezocht. Vakantie huisje gevonden. Gemeubileerde flat. Kan er niet mee leven. Maar wat met de kinderen. T maalt en t maalt. Wat IK wil weet ik. Maar IK ben niet meer alleen. Hoe nu verder?

Stip

Stip

23-10-2017 om 07:44

Gitte

Blijkbaar kun je niet leven met de ontrouw van je man. Uit je postings krijg ik de indruk dat er veel diepere, interne problematiek speelt. Was je voordat ontrouw jullie huwelijk binnen kwam wel gelukkig? Ik kan me herinneren dat je geschreven hebt over depressies? Over een verstoord zelfbeeld?
Je hebt laten zien dat je een enirme doorzetter bent. Vasthoudend om je huwelijk te "redden". En ook vasthoudend in je boosheid, je slachtofferrol. Ik heb hier eens geschreven over het feit dat ik destijds - en soms nog- in mijn boosheid- verdriet bleef hangen om hem te " srraffen".Want als het met mij beter ging kwam hij er wel heel makkelijk van af. Ik ben je reactie niet vergeten ; je veegde het direct van tafel met de vraag; Nou ja , wie doet dat nou?
Geen enkele reflectie en direct weer door in je proces van twijfel. Reflectie hoeft ook niet op t forum. En wat je doet met reacties moet je zelf weten.
Maar t valt mij op dat je continu hier om hulp vraagt en vervolgens heel vasthoudend blijft in je twijfel. Je weet denk ik heel goed wat je wil. Zonder man verder. En dat mag. Je bent beschadigd. Maar ik vraag me af of dit je grootste beschadiging is. En of scheiden een oplossing is voor de pijn die je hebt opgelopen in je leven.
Mijns inziens zou het goed zijn om daar eerlijk naar te kijken. Met jezelf aan t werk te gaan. En of je dan moet scheiden of niet is van later zorg. Kijk verder dan de beschadiging van ontrouw, je doet jezelf en je kinderen recht als je aanpakt waar t echt om gaat.

Woonruimte is fijn. Als je kiest voor een scheiding denk ik dat je verplicht bent eerst de situatie van je kinderen goed te doordenken en af te stemmen met man. Samen beslissen wat voor jullie kinderen het minst schadelijk is. Zij staan op de eerrste plek. Dat jullie dit samen doen lijjt mij van belang. Is je man hierin betrokken?

Gitte, ik wens je echt alle goeds. En ik hoop dat de weg die je kiest biedt wat je er van verwacht. Maar eerlijk gezegd geloof ik dat je voorbij gaat aan t werkelijke probleem.
Wijsheid gewenst.

Stip

Stip

23-10-2017 om 07:46

Sorry

Voor tikfouten. Mobiel, niet handig

Angela67

Angela67

23-10-2017 om 08:25

als je weggaat

dan zal het nieuwe leven en de zorg voor kinderen en je boosheid zoveel energie eisen dat je geen tijd en energie hebt om jezelf te (laten) helpen.
Steek tijd in jezelf om sterker en onafhankelijker te worden en minder gedreven door heftige emoties. Dan kun je daarna nog altijd besluiten om zonder hem door te gaan, maar kun je wel een beter leven opbouwen.
gr Angela

Pennestreek

Pennestreek

23-10-2017 om 10:19

Eens met Stip en Angela

En ik heb het ook al eens eerder aan je geschreven. Ik denk dat je eerst jezelf 'op orde' moet hebben, sterker in je schoenen moet staan, jezelf meer waarderen. Je blijft focussen op wat je man fout heeft gedaan (en natuurlijk was dat niet niks), maar je gooit zoveel weg dat wel goed en fijn is. Je schrijft tenminste ook vaak dat je wel van hem houdt, en uit hoe hij zich opstelt concluder ik dat hij ook van jou houdt. Dan moet je er samen toch uit kunnen komen??

Ik worstel zelf ook nog enorm in mijn relatie, maar ik weet wel dat ik mijn man en een intact gezin voor mijn kinderen heel veel waard vind. Ik verwijt mijn man heel erg dat hij zo makkelijk voor zichzelf koos en daarmee onze kinderen een scheiding op wilde dringen. Die fout wil ik zelf perse niet maken. Dus ik probeer te focussen op het positieve. Maar dat is niet altijd makkelijk nee. Ik merk dat ik erg veel last heb van depressieve en negatieve gevoelens en gedachten als ik ongesteld ben, en ondanks dat ik dat weet het is heel moeilijk om die gevoelens dan 'te parkeren'. Als jij van jezelf al depressie-gevoelig bent, niet lekker in je vel zit, een laag gevoel van eigenwaarde hebt, dan is het heel moeilijk om naar de positieve dingen te kijken.

Ik hoop echt dat dit draadje je over de streep kan trekken om hulp voor jezelf te zoeken. Ik zeg het maar weer: scheiden kan altijd nog. En omdat ook scheiden een enorme aanslag doet op je emoties lijkt me ook in dat geval voor jou van enorm belang dat je dat doet vanuit een sterk gevoel voor eigenwaarde, vanuit rust, vanuit de overtuiging dat jullie huwelijk echt over is omdat er geen gevoel meer is voor elkaar, en niet als 'straf' voor je man omdat hij buiten de pot heeft gepist. Want dat is het gevoel dat ik krijg uit dit draadje.

Sterkte!

regenboog

regenboog

23-10-2017 om 11:04

GitteNN

Hoi GitteNN,

Ik heb een tijdje mee geschreven op dit forum omdat ik hetzelfde mee heb gemaakt als de meesten van jullie hier.
Ik heb toen de keus gemaakt om te stoppen op dit forum niet omdat ik volgens sommigen niet tegen de negatieve reacties hier kon maar omdat ik te veel met het forum bezig was en het herstel daarom wat stagneerde.
Ook werd ik vaak getriggerd en bij mij pakte dat negatief uit.
Ik heb door me terug te trekken meer rust ervaren en ik kan zeggen dat het best goed gaat met me.
Tuurlijk heb ik ook nog de bekende ups en downs maar ze worden wel steeds minder lang.
Toch kon ik het niet laten om af en toe nog even op dit forum te kijken en ik was vooral benieuwd hoe het met jou ging.
Ik zie de ups en downs ook bij jou, het gaat op en neer qua gevoel.
Je zit nog volop in je boosheidsfase en daar is in principe niets mis mee maar laat het niet teveel uit de hand lopen en probeer niet in het boze kind te veranderen.
Ik loop ook nog steeds bij mijn therapeut, niet zo vaak meer hoor want ik kan ook goed met man praten en het is en blijft uit eindelijk toch iets tussen ons.
Ik probeer zo eerlijk mogelijk tegen hem te zijn in waar ik nog tegenaan loop en waar ik soms nog behoorlijk last van heb.
Ik heb ook een periode gehad dat ik erg boos was op hem maar ook op mezelf.
Wilde toen ook op mezelf wonen dacht er in iedergeval wel over na maar wist ook dat het eigenlijk vluchtgedrag was en ik mijn bagage gewoon meenam.
Dat is iets wat je moet accepteren, je leven word nooit meer zoals het was er is een stukje veiligheid/geborgenheid weg maar bij mij is er ook wat voor in de plaats gekomen.
Ik sta nu zo anders in onze relatie, ben veel volwassener geworden en minder afhankelijk van man.
Zou nu zijn ontrouw ook niet meer kunnen accepteren, ben niet meer die vrouw of eigenlijk meisje van toen.
GitteNN ontrouw verwerken is eigenlijk een rouwproces en die bestaat uit allerlei fases, deze hoeven niet in de juiste volgorde te verlopen en je kunt er ook geen tijd aanhangen.
Als je diep van binnen kijkt weet je misschien wel wat je nodig bent en zou willen.
Ik denk ook nog weleens zou ik niet beter af zijn zonder man?
Zou ik dan minder pijn en verdriet hebben? Zou een nieuwe man mij wel het volledige vertrouwen kunnen geven?
Ik denk het niet want ik ben hierin beschadigd en ook in een andere relatie zou het kunnen voorkomen.
De perfecte man en relatie bestaat niet.
Ik ben nu best gelukkig en tevreden over hoe het tussen ons gaat.
Heb ook wel vertrouwen in de toekomst.
Ik wou alleen dat het nooit gebeurd was en van die rotgevoelens af die zo nu en dan nog de kop op steken.
Maar weet dat dat niet kan, het hoort nu bij ons, het is een hele nare herinnering die ik/wij met ons mee moet dragen de rest van ons leven.
We proberen nu vooral veel mooie nieuwe herinneringen te maken.
Ik weet niet of je nog naar een therapeut gaat maar probeer daar na te gaan waarom je bij je man zou weg willen eniet sommigen komen inderdaad nooit over het feit heen dat er ontrouw is geweest en kunnen het niet een plek geven.
Dan is het soms het beste om voor jezelf te kiezen en de beslissing te maken om te stoppen.
Jij moet deze beslissing maken, die kan niemand hier voor je doen.
Iedereen heeft zijn advies en iedereen geeft dat vanuit zijn eigen situatie.
Laat je vooral niet teveel beïnvloeden, het is jouw leven!

Heel veel sterkte meid en ik wens je heel veel geluk en vooral rust toe!

Liefs Regenboog

Kan het niet in kleinere stapjes?

Gitte, vooropgesteld: ik kan me niet echt inleven in je situatie. Ik weet van anderen dat jaloezie en wantrouwen minder aan mij knaagt dan anderen gewoon vinden.

Misschien heb je wat aan die schijnbaar vreemde kijk.

Je hebt moeite om het uit te houden bij je man om zijn ontrouw. Het vertrouwen is weg.
Maar als dat dan is wat aan je knaagt, helpt het dan om weg te gaan? Straks zit je in een hutje op de hei, alleen. Hij thuis met de kinderen en.... Gaat dat je helpen?

Kun je niet beter op zoek gaan naar een model waarbinnen je het mogelijk wél met hem zou uithouden? Wat zou je daarvoor nodig hebben?
Als je besluit dat er van het ingrediënt 'vertrouwen' te weinig is om het op die basis goed te hebben, is er dan een alternatief?

Zou hij je partner/co-ouder kunnen zijn in hetzelfde huis? Als een broer/zus relatie?
Wat heb je nodig om dat uit te houden?
Misschien wel de vrijheid om af en toe weg te zijn? Letterlijk afstand nemen?
Niet meteen voor altijd en definitief, maar een weekend of midweek per maand.

Met als vergezicht misschien een kleine verandering in jullie huis. Ieder een eigen bed/kamer.

Kleine veranderingen die makkelijk en op korte termijn uitvoerbaar zijn en die je kunnen helpen te bereiken wat je eigenlijk nodig hebt: afstand nemen in je hoofd.
Als je dat eenmaal bereikt hebt, als hij werkelijk je partner in verantwoordelijkheid is (mede ouder) en niet langer je liefdespartner, dan ben je verlost van de pijn.

Jullie zouden zelfs weer verliefd kunnen worden.
Maar ook als dat niet gebeurt ben je los van de narigheid.
Waar je tegen die tijd feitelijk woont is dan een stuk minder belangrijk voor jou.
Je kunt dat laten afhangen van de kinderen.

GitteNN

GitteNN

23-10-2017 om 13:27

Lieve

Stip, Angela67, Pennestreek, Regenboog, M Lavell,

Wat een lieve bemoedigende stukken hebben jullie geschreven. Dank jullie wel. Voor je begrip en vooral je geduld.

Heel veel van wat jullie schrijven herken ik of ben ik mee bezig. Ik werk al sinds 2014 aan mezelf. Ben ook al sindsdien in therapie. Haha lijkt wel alsof heet niet werkt he? Maar denk zeker dat mijn zelfbeeld en het ongelukkig zijn mijn hele leven lang er wel mee te maken hebben. Voor mij is hete leven ook niet belangrijk. ja jemig hoe leg ik dat uit. Ik bedoel eigenlijk dat ik het niet erg vind als ik morgen om zou vallen. Mss nog liever wel dan niet.

Mss wel de reden dat ik m'n best niet zo doe om voor mezelf op te komen of zo. och ja weet je ik moest van huis altijd presteren. dat ben ik zo beu. het interesseert me allemaal niet zoveel meer. ben leeg en op daarrdoor. ja ik weet het ...klinkt allemaal weer slachtofferig. maar daardoor hang ik vast denk ik.

mochten ook geen vuile was buiten hangen. het moest een perfect plaatje zijn. en het plaatje is verre weg van perfect. mss speelt dat mee. ik weet het niet. en wat waarom en hoe...ben ik eigenlijk ook wel klaar mee.

ik probeer maar wat te doen want ook mijn therapie loopt deze maand af zei mijn peut. dan moet het kind het alleen doen. haha.

bedankt voor jullie steun.
ben jullie echt wel dankbaar dat jullie nog steeds 'luisteren'
xx

Stip

Stip

23-10-2017 om 14:26

Hoe

kan het dat je therapie afloopt?

Je staat nog aan 't begin lijkt het. Je maakt op mij een enorm, instabiele indruk.
Laatste posting benoem je zoveel pijnpunten en vervolgens lijk je je distantiëren door t wat weg te lachen. Je doet de uitspraak dat je om mag vallen - ik vul in dat je het prima zou vinden als je leven eindigt.

Ben je nou helemaal besodemieterd? Je hebt kinderen en definitief omvallen is daarom geen optie.

Zoek een andere therapeut (een psycholoog of psychiater- iemand met verstand van zaken) en ga de pijn maar aan.

Als ik je goed lees dan zeg je dat jij het niet waard bent om te bestaan. Wat natuurlijk bevestigd is door de ontrouw van je man. Hij is over je heen gewalst- vond jou op dat moment niet de moeite waard- of in elk geval een ander meer de moeite waard. Dat is verschrikkelijk- en zo pijnlijk. Je man heeft een beslissing genomen met enorme consequenties.
Daar ligt niet jouw werkelijke pijn- die zit veel dieper. Misschien mocht je vroeger niet zijn wie je was, was je onzichtbaar, moest je liefde verdienen. Dat is funest- en helaas herkenbaar voor veel vrouwen denk ik. Erken je pijn, werk met een therapeut aan heling en acceptatie. Zodat je trots kunt zijn op wie je bent. Zodat je beslissingen kunt nemen vanuit jezelf - en niet als wanhoopsdaad een scheiding in gang zetten; "zie mij es voor mezelf opkomen".

Luister eens naar het liedje "Ik hou van mij" van Harrie Jekkers.

Ik weet waar ik het over heb Gitte. Durf de juiste strijd nu eens aan te gaan. Zou je zo graag een goede peut adviseren. Stoppen vind ik echt idioot.

Ook Ervaring

Ook Ervaring

23-10-2017 om 15:24

Perfecte plaatje

"Mochten ook geen vuile was buiten hangen. het moest een perfect plaatje zijn. en het plaatje is verre weg van perfect. mss speelt dat mee. ik weet het niet. en wat waarom en hoe...ben ik eigenlijk ook wel klaar mee".

En wat als je 'dat perfecte plaatje' nou eens lekker aan de wilgen hangt en er voor altijd in laat hangen!
Wat blijft er dan over?
Een mooi gezin wat net als ELK ander gezin worstelt met de relationele problemen die in het leven voorbij komen en daarmee inzien dat ze heel wat te verliezen hebben.

Je ziet het alleen niet aan de buitenkant, maar "het gras is bij anderen net zo dor als aan onze kant", dat vond ik zo'n goeie toen ik die een keer hoorde.

Daarom post ik hier af en toe wat virtuele voorbeelden van anderen die aan het worstelen/werken zijn aan hun relatie...
We zijn niet de enigen...

Pennestreek

Pennestreek

23-10-2017 om 15:47

Kan er bij jou ook een hormonale component meespelen?

Ik vind namelijk de uitschieters zo opvallen. Het ene moment hou je van je man, hij van jou, en gaan jullie er samen wel uitkomen, het andere vind jij jezelf niet waard om te leven. Ik schrik daar heel erg van.
En ik schrik er ook van dat jarenlange therapie blijkbaar nauwelijks effect heeft gehad. Dan had je niet de goede therapeut te pakken ben ik bang. En dat het nu ook nog eens gaat stoppen is natuurlijk ook niet goed. Bespreek met je huisarts eens de mogelijkheden. Ik ben even kwijt of je zelf nu medicatie slikt, maar in jouw geval zou ik dat denk ik wel een optie vinden. Omdat die dalen zo diep zijn.

Ik ben in ieder geval steeds weer blij dat je hier die zwarte gedachten opschrijft. Dat lucht vast al op. En wij hier kunnen je erop wijzen dat ze a. niet waar zijn (jij bent zeker de moeite waard!) en b. dat er wellicht wat aan te doen is.

Jij moet het niet hebben van de zelfhulpboeken, hier is echt zwaarder geschut nodig. Als het je zelf niet lukt om die hulp te organiseren, vraag dan je man of een vriendin of zus om hulp. Maar hier moet wat aan veranderen hoor meis. Voor jou, en voor je kinderen. En vooruit, ook voor je man.

Marina

Marina

23-10-2017 om 16:03

Het gaat om jou

ja een therapeut, ja van jezelf gaan houden: alles wat nodig is. Maar niet om per se de relatie in stand te houden. Voor jou. En misschien is het inderdaad goed om een tijd afstand te nemen. Om te helen, bij jezelf te komen... het lijkt er nu op of een bepaalde wond (van verlating of je nietswaardig voelen) steeds weer opengetrokken wordt door zijn nabijheid en de herinnering aan het vreemdgaan. Dan kan je ook niet helen.

GitteNN

GitteNN

31-10-2017 om 10:05

Lieve allemaal

Wat een lieve en goed bedoelde reacties. Ja mijn therapie stopt. gewoon vanwege de verzekering. Ik ben totaal 3 jaar in therapie geweest. Het is goed. Mijn ups en downs horen bij mij en zeker ten tijde van hormoonschommelingen. Het went nooit die downs en ik vind het ook vervelend dat ik mezelf daar dan niet in kan laten en daar rustig onder blijven, dan wel uit kan halen.
Wanneer je met een therapie stopt ga je kijken naar signalen, risco's en handvatten. het eerste is dat je weet te herkennen wanneer je langzaam het dal in loopt. als je een signaal herkent kun je mss al actie ondernemen. alas je het niet herkent en bij herkenning niet bij machte bent er iets mee te doen kun je in het terugval preventie plan vinden wat je eventueel zou kunnen doen. Dit omdat je eenmaal in de put moeilijk kunt nadenken (althans ik)

Dit alles geeft me vertrouwen dat het te behappen zal worden, denk ik en hoop ik. Ik kan natuurlijk niet eeuwig in therapie blijven.

Ik wil daar ook aan werken. Dank jullie voor jullie steun.

Lieve grt. GitteNN

Pennestreek

Pennestreek

31-10-2017 om 10:25

Ik herken dat hoor, die dalen

Lieve Gitte, als die dalen zo duidelijk een relatie hebben met hormoonschommelingen, is daar dan niet wat aan te doen? Natuurlijk, niet iedereen is altijd maar een happy puppy, en dat hoeft ook niet. Maar als je regelmatig zo onderuitgaat, dat is voor jou lastig maar ook voor je omgeving. En van wat ik hier lees is het niet zomaar 'een dipje' of 'een beetje humeurig', het gaat veel dieper dan dat. Ik zou het toch (weer) eens met de huisarts bespreken. Misschien kan de (prik)pil je helpen, of zijn er andere middelen.
Ik heb zelf, toen het zo'n twee jaar terug niet goed ging met mij, ook AD gekregen die vooral voorgeschreven worden bij hormoonschommelingen. Er zijn echt wel dingen die kunnen helpen. Dus nogmaals, overleg met je huisarts, of ga zelf eens zoeken op dit soort klachten.

En hou je al een PMS-kalender bij? Dat je zelf ongeveer weet wanneer je weer ellende kunt verwachte? Bespreek je dat ook met je man en je kinderen, zodat ze een beetje voorbereid zijn en je kunnen helpen door je te ontzien?

Blijf vooral hier schrijven op moeilijke momenten, dan kunnen wij je in ieder geval een steuntje in de rug geven!

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.