Relaties Relaties

Relaties

Jong gezin in de ellende

Beste ouders,

Mijn leven staat stil. Heb geen plezier meer. Geen toekomst meer voor ogen. Ik (34) ga met het probleem naar bed en ik sta er weer mee op. De onzekerheid. Ik sleep me door de dagen heen. Werken is een noodzakelijk kwaad geworden. Als ik weg ben, ben ik rusteloos. Thuis draag ik een masker voor mijn kinderen en probeer richting mijn partner (35) zo stabiel mogelijk over te komen, maar mijn onverwachte en slecht getimede uitspattingen richting haar, verraden precies hoe onzeker, machteloos en angstig ik me eigenlijk voel.

Ik ben de afgelopen maanden zover van mezelf gaan afstaan dat ik niet meer weet wie ik was in een onbezorgde relatie. Er is van de oude ik bijna niets meer over. Van een zekere positief ingestelde jongen met toekomstvisie, ben ik in no-time veranderd in een afhankelijke doemdenker die met alle macht van de wereld probeert zijn gezin bij elkaar te houden en de partner bij zich te houden die ondanks haar gebruiksaanwijzing en rugzak uit haar verleden, zich bij mij toch altijd prettig heeft gevoeld en waar ik de afgelopen jaren zelfs dichter naartoe ben gegroeid.

Ik zou willen dat ik nog meer geduld zou hebben. Ik zou willen dat ik alles wat meer los kon laten. Mezelf meer kon neerleggen bij dit hele gebeuren. Maar het kost zoveel moeite! Ik heb begrip voor de crisis waarin mijn partner zich momenteel bevindt, maar ik bungel. De vraag is alleen hoe lang mijn lijf en mijn geest dit nog gaan volhouden, omdat ik merk dat ik dagen heb waarop ik me ellendiger voel dan ooit.

Zij heeft dit niet in de gaten. Deels door mijn masker, maar deels door haar gebrek aan empathie. Praten over de situatie of over mijn gevoel heeft geen zin. Het maakt alles nog erger. Ze kaatst de bal terug. Ze wordt defensief en doet volledige irrationele uitspraken. Dan ga ik koken van woede en ontaard alles weer in een vreselijk gespannen sfeer, wat weer enkele dagen duurt voordat het weer ‘stabiel’ is.

Ik zit in een totaalpakket van crisis. Een partner die geen gevoel meer heeft. Geen idee wanneer het precies ontstaan is, of waarom? Ik heb geen enkel aanknopingspunt. Een partner die verliefd is op een soulmate. Van plan is om deze verliefde gevoelens los te laten, maar hem wel dagelijks op de werkvloer blijft zien. Een partner die moeilijk kan praten. Niks weet, vluchtgedrag vertoont, enkel wat flarden loslaat over hoe ze zich nu echt voelt. Een partner die mij fysiek negeert.

En wat moet ik doen? Proberen alles zo stabiel mogelijk te houden. Rustig blijven. Vertrouwen teruggeven, niet paranoia zijn, niks invullen voor je partner, haar de ruimte geven, niet controleren, geen moeilijke vragen stellen…….alles wat compleet tegen je gevoel en emoties ingaat.

Ondertussen krijg ik niks terug. Geen knuffel, geen bemoedigende woorden. Gemaakte interesse in mijn werk. Pijnlijke stiltes. Onderwerpen waar je normaal over praat lijken ineens verboden. Praten over elkaar, vakanties, uitstapjes, investeringen thuis, toekomst……..het kan nu gewoon niet. Er wordt soms gelachen, ingezoomd op weekniveau, maar alles op een zeer oppervlakkig niveau. Soms raak ik haar aan. Streel haar rug, geef haar een kus, maar ook hierbij is het eenrichtingsverkeer.

Soms zou ik in de auto willen stappen en wegrijden van dit alles. Weg uit de situatie. Stik allemaal maar met je getwijfel en ontevredenheid en je soulmate. Weg van de pijn, weg van de onheilspellende signalen. Maar ik heb drie kinderen (5, 6 en 8) die ik niet in de steek kan en wil laten. Ik hou zielsveel van ze en ook hun toekomst kan straks ineens veranderen.

Soms zou ik zelf willen stoppen met de relatie, om te gaan beginnen aan een rouwproces en in te gaan zien dat het ooit zo perfecte gezin schijnbaar een tussenstation is geweest voor mijn partner. Keihard rouwen, keihard verdriet ervaren, tegen een muur oplopen, jaloezie verwerken en pijn voelen.En dan ooit de zon weer te zien schijnen. Alleen of met iemand anders.

Tegelijkertijd heb ik nu weer het gevoel dat ik nog steeds niet alles heb gegeven wat ik kan. Zeker nu mijn partner op eigen initiatief een psycholoog in de hand neemt. Wat ik deels heel erg goed vind, maar wat me ook onzekerder maakt. Haar concrete hulpvraag is mij totaal onduidelijk. Ze praat daar niet over en ik begin er ook niet over. Ze wil mij niet kwetsen en alles op een rijtje zetten. Ondertussen zit ik in de wachtkamer te hopen op een positieve uitslag, maar in mijn achterhoofd creëert zich de nog grotere hel die wellicht gaat komen. Een scheiding, de kinderen voor de helft van de tijd zien opgroeien, een blijvende confrontatie met de partner waar je oud mee wilde worden. De verschrikkelijke fantasieën over haar nieuwe leven samen met haar soulmate. Walgelijk!

Al die goedbedoelde adviezen van mensen, al die goede tips via internet. Er zijn mensen in mijn omgeving die zien dat ik er aan onderdoor ga. Die mensen zouden ondertussen willen dat ik eens voor mezelf kon gaan kiezen. Hoewel die mensen ook nog steeds hopen op vooruitgang.

Maar ik ben er nog steeds niet klaar voor. Maar de tips die ik moet volgen over het focussen op jezelf, geen verwachtingen te hebben, grenzen stellen, partner ruimte geven, zijn voor mij zo verdomde moeilijk. Ik ben doorgaans een persoon die controle wil. Een praktisch ingesteld persoon die altijd denkt in oplossingen en niet in problemen. Een prater. Een gevoelsmens en empathisch ingesteld. Wars van onrechtvaardig gedrag. Ik heb weinig geduld en ben iemand die graag plannen maakt. Al deze eigenschappen werken me nu zo ontzettend tegen. Om gek van te worden! En daar zit nu ook de kern van mijn probleem. Bestond er maar een loslaat-pil.

Ik wil mijn verhaal graag delen. Het helpt om het van mij af te schrijven.

Vechtersbaas


Kaaskopje

Kaaskopje

13-11-2017 om 15:07

Wat triest

dat je je zo voelt. Wij als buitenstaanders kunnen niet goed beoordelen hoe het is, omdat we jullie niet samen kennen en jullie gedrag dus niet zien. Maar zoals jij het omschrijft klinkt het wel heel eenzaam voor jou.

Voor zover de herkenbaarheid dat niet tegenhoudt: kun je iets meer vertellen over de aard van haar crisis?

Controle over een partner heb je nooit, dus je moet een partner sowieso de vrijheid geven om eigen keuzes te maken, maar ik snap dat dat niet altijd makkelijk is.

Sterkte gewenst

Fijn als het je helpt om het hier op te schrijven. Het lijkt mij ook een hele moeilijke tijd in de wachtkamer.

Zorg in elk geval dat je een goed inzicht en overzicht hebt van je financiele situatie en mogelijkheden op een ander huis, een goede advocaat, mocht het toch zover komen. En misschien is het mogelijk om alleen voor een tijdje elders te gaan wonen? Uiteraard met goede afspraken voor de zorg voor de kinderen.

En denk zelf ondertussen ook goed na. Is dit wat je wil?
Inderdaad is scheiden met kleine kinderen echt geen hemel maar het kan wel een hoop rust geven.

Mensen die verliefd zijn zijn niet rationeel. Ik wens je heel veel sterkte daarmee.

Pennestreek

Pennestreek

13-11-2017 om 15:34

Zoek voor jezelf ook hulp

Dat lijkt me voor jou nu noodzakelijk. Iemand bij wie jij je hart kunt uitstorten en die je handvatten kan geven hoe hiermee in het dagelijks leven om te gaan.

Even uit persoonlijke ervaring: het beste dat je nu kunt doen is in jezelf investeren. Zorg dat je een eigen leven krijgt/houdt zonder je partner. Maak met haar wel afspraken over de dagelijkse zorg voor kinderen en huis, want dat moet doorlopen, maar probeer verder afstand te houden. Hoe moeilijk ook. Het enige dat jij kunt doen, nu, in deze situatie, is overeind blijven, laten zien dat je het ook alleen kunt.

Het is heel goed dat zij zelf een psycholoog heeft gezocht. Ik begrijp uit je verhaal dat ze het een en ander heeft meegemaakt. Ze is niet de eerste die door haar verleden vastloopt, en een uitvlucht zoekt in een relatie. Het zegt natuurlijk niks over de afloop, maar het feit dat ze zelf inziet dat 'zomaar' overstappen naar een andere relatie niet de oplossing is, vind ik positief. Daar begint het mee. Vaak komen ze daar pas achter als de scheiding al rond is en het leven met de nieuwe partner toch ook niet voor de nodige verandering heeft gezorgd.

Ik lees het woord scheiding niet in je post. Is dat ook (nog) niet ter sprake gekomen? Ik hoop voor je dat ze inziet dat als ze van jou gaat scheiden, ze zelf ook de kinderen voor een groot deel van de tijd zal moeten missen, en is dat voor haar een reden om toch aan jullie relatie te willen werken.

Zorg goed voor jezelf. Als het je teveel wordt, neem dan een paar dagen 'vrij', ga bij een goede vriend logeren en neem afstand. Zorg dat je fysiek overeind blijft, dus zorg voor gezond voedsel en voldoende slaap. Als dat niet lukt, schakel de huisarts in.
Praat met vrienden en familie over jullie situatie. Het lucht op, je krijgt andere invalshoeken. Maar laat niemand je aanraden dan zelf maar het initiatief te nemen tot een scheiding. Het was mijn eigen mantra, en ik ben er achteraf heel blij mee dat ik me daaraan heb gehouden: scheiden kan altijd nog. Dat is, als je kinderen hebt, echt de aller-aller-allerlaatste optie.

Ik weet dat het nu allemaal voelt als een groot, diep, zwart gat, en dat gaat nog wel even duren ook, maar er komt op een dag weer een eind aan. Je gaat er niet aan dood. Vreselijk cliche natuurlijk, maar wel heel waar. Voor je kinderen moet je door, en dat gaat je ook lukken. Ene voet voor de andere, adem in, adem uit.

En kom vooral hier schrijven als het je teveel wordt. Het hielp mij, en een paar anderen ook. Je kunt in het archief zoeken in de rubriek relatieproblemen.

Sterkte.

Herkenning alom

Ik zit zojuist je verhaal te lezen. Wat een herkenning. En dat is waar je op het internet naar zoekt. Althans ik. Op zoek naar een stukje houvast.

Wat omschrijf je het mooi. Triest en krachtig tegelijk. Ik zit in die wachtkamer als jij. Soms voel ik mij slecht over de ruimte die ik bied. Waar zijn mijn grenzen in hemelsnaam? Maar dan denk ik weer, nog niet alles is gedaan. Wat iemand hier ook zei: scheiden is de aller allerlaatste optie. Ik ga die stekker er niet uittrekken! Dat is niet wat ik wil, ik wil mijn leven met jou delen.

Mijn partner zit met psychische problemen. Hij heeft alleen zijn moeilijkheden niet met zijn therapeut of met mij besproken, maar met zijn minnares, die uit beeld was maar nu dus niet meer. Hij laat zich meeslepen. Hoe kan je belangrijke beslissingen nemen als je niet helder kan denken?

Ook ik ga er bijna aan onderdoor. Eet en slaap nauwelijks. Op mijn werk mag ik er even uit. Veel begrip daar gelukkig.

Heel heel soms voel ik mij sterk. Voor mijzelf, voor mijn kind...Als jij het zo moeilijk vindt om voor mij te kiezen, dan hou je toch lekker niet van mij. Dan voel ik zo sterk de liefde voor mijn kind. En zijn liefde voor mij. Wat heb ik nog meer nodig...zo denk ik dan. Helaas wordt dit afgewisseld met momenten van diepe pijn en machteloosheid.

Het zou fijn zijn als we elkaar een beetje door deze moeilijke tijd heen kunnen slepen. Alle beetjes helpen denk ik dan maar.

Kop op! Er komt een dag dat de lichtpuntjes toenemen zijn. Dst houd ik mijzelf ook maar voor.

Pennestreek

Pennestreek

13-11-2017 om 17:23

Liefdier, wat triest

Maar hij is niet de enige. Bij lange na niet. Want naar jezelf kijken, en bij jezelf een deel van de oorzaak (en dus schuld?) zoeken is vreselijk moeilijk. Veel mensen hebben oogkleppen op, laten zich verblinden door een verliefdheid, keren zich juist af van degene met wie ze al zo lang samen zijn. Misschien bang voor afwijzing, wie zal het zeggen? Maar ondertussen maken ze zoveel kapot...
Mijn man kwam net op tijd tot inkeer. Daar was wel ook nog een andere crisis voor nodig. En ik had laten zien dat ik kon veranderen, en dat maakte dat hij zich realiseerde dat hij ook kon veranderen, en dat daarmee (vanzelf) onze relatie kon veranderen. We zijn er nog niet, maar we gaan de goede kant op. Hebben relatietherapie gehad en dat werkte voor ons goed. Maar dat werkt alleen als je allebei wilt investeren, en als je allebei de relatie een kans wilt geven, en bereid bent heel kritisch naar jezelf en je eigen aandeel te kijken. Zover is jouw man duidelijk (nog) niet.
Ik kan je alleen maar zeggen: hou vol, maar zorg dat je niet over de rand kukelt. Ook jij bent maar een mens. En je mag op een bepaald moment voor jezelf kiezen, voor zekerheid kiezen. Niet de zekerheid die je wilt misschien, maar wel de zekerheid die je nodig kunt hebben. Soms is opgeven wel een optie. Maar jij bent de enige die het moment daarvoor kan bepalen.

Wel ben ik het eens met AnneJ, verdiep je wel nu al in jullie financiële situatie. Zeker als er een ander in het spel is, moet je wat dat betreft goed voor jezelf zorgen. Er liep hier nog niet zo lang geleden een draadje waarin de man, ondanks al bestaande schulden in zijn gezin, vrolijk van de huishoudpot op vakantie ging met zijn nieuwe liefde. Dat wil je niet! Als je nog geen eigen rekening hebt: dit is het moment. Splits de financiën, zorg dat je zelf niks tekort komt.
En het is ook verstandig om toch alvast na te denken over hoe jij een scheiding vorm zou willen geven. Omdat je dan zelf controle hebt over het proces. Dat geeft je kracht. Je raakt niet meer overvallen, maar hebt dingen al doordacht, al voor jezelf uitgevonden wat je wel en perse niet wilt. Waar je grenzen liggen. Wat je acceptabel vindt.
Ik wil niet zeggen dat je je man moet zeggen dat je daarmee bezig bent, hij kan dan lekker het balletje bij jou leggen, of het een teken vinden dat jij blijkbaar met een scheiding instemt. Aan de andere kant, het feit dat je voor jezelf opkomt, niet afwacht, kan ook een eye-opener zijn. Of het feit dat je zelf aan een scheiding denkt. Dat kan ik niet inschatten, hoe zijn reactie zal zijn. Maar voor jezelf is het goed om geïnformeerd en voorbereid te zijn. Hoe naar ook.

Ook jij heel veel sterkte.

Vechtersbaas

Vechtersbaas

13-11-2017 om 17:40 Topicstarter

Alvast bedankt

Liefdier, Pennestreek en anderen,

Alvast bedankt voor jullie reacties. Ik ga nog uitgebreider reageren. Misschien ook wel in een persoonlijk bericht, want ik kamp inderdaad met de herkenbaarheid, en privacy is natuurlijk wel belangrijk.

@Pennenstreek

Heel waardevol, jouw imput. Daar kan ik wel wat mee. Dankjewel

anoniemand

anoniemand

13-11-2017 om 22:35

Liefdier

"Heel heel soms voel ik mij sterk. Voor mijzelf, voor mijn kind...Als jij het zo moeilijk vindt om voor mij te kiezen, dan hou je toch lekker niet van mij. Dan voel ik zo sterk de liefde voor mijn kind. En zijn liefde voor mij. Wat heb ik nog meer nodig...zo denk ik dan. Helaas wordt dit afgewisseld met momenten van diepe pijn en machteloosheid."

Au zeg, die kwam even binnen. Ik begrijp je helemaal. Die momenten wil je dan zo graag vasthouden! Sterkte met alles, Vechtersbaas jij ook!

Hoe gaat het

Vechtersbaas, hoe gaat het met je?

Vechtersbaas

Vechtersbaas

14-11-2017 om 21:06 Topicstarter

Hoi Liefdier,

Ik zou graag een PB willen sturen. Ook aan een aantal andere personen die een bericht hebben achtergelaten. Mijn verhaal kan ik achteraf gezien heel moeilijk openbaar uitleggen, omdat het te herkenbaar kan zijn.

Hoe stuur ik een PB?

Groet,

Vechtersbaas

Pennestreek

Pennestreek

14-11-2017 om 21:52

Dat kan op dit forum niet

Tenzij je dat in de draad overeenkomt en via Forumbeheer een bericht door laat sturen. Maar dat is niet de opzet van dit forum, dat is gewoon openbaar. Kan af en toe hinderlijk zijn door mogelijke herkenbaarheid ja. Maar he, hoe groot is de kans dat er hier iemand mee leest die jij kent, en die daar dan ook nog wat mee zou doen?? Ik loop hier al 18 jaar rond, en ik ben 1 keer iemand tegengekomen waar ik een connectie mee bleek te hebben, de moeder van een klasgenoot van oudste. Dus ik denk dat die herkenbaarheid in praktijk wel meevalt.
De andere kant is dat je op zo'n openbaar forum heel veel verschillende reacties en dus ook inzichten kunt krijgen waar jij je voordeel mee kunt doen.
Maar het is natuurlijk aan jou om dat in te schatten.

@Vechtersbaas

Give it a try. Desnoods verander je wat details. Als we elkaar maar kunnen helpen toch?

Vechtersbaas

Vechtersbaas

15-11-2017 om 12:06 Topicstarter

Mijn verhaal

Voor de grote vakantie sprak ik mijn partner aan dat ik merkte dat ze afstand van me nam. Zij vertelde mij dat ze al een lange tijd kampt met gevoelens en aantrekkingskracht voor mij. Daarnaast veel vragen als; ‘Is dit het nou?’, ‘dagelijkse sleur, elke dag hetzelfde’, speelden door haar hoofd. Op dat moment schrok ik hier enorm van. Direct begon ik vragen te stellen over het hoe, wat en wanneer. Nergens kon zij mij een antwoord op geven.

Daarna op vakantie. Deze hebben we eerder afgebroken omdat er iets niet klopte. Ik kwam er achter dat ze verliefd was op een collega. Achteraf was er dus al sprake van een emotionele affaire. Bij thuiskomst braken er weken aan die vergelijkbaar zijn met de hel. Denk ik

De niet constructieve gesprekken met elkaar volgden elkaar op. Al deze gesprekken werden inhoudsloos afgerond door antwoorden als ‘ik weet het niet’ of door irrationele uitspraken. Er kwam letterlijk niks uit, wat weer resulteerde in wanhoop en woede vanuit mijn kant. Feit was wel dat er aan onze relatie ineens niets meer deugde. Irritaties op het niveau van ‘dopje van de tandpasta.’ Verder was ik een geweldige kerel, maar ze mist iets…maar weet niet wat.

Het viel mij op dat affaire met die collega nog steeds in volle gang was. Je kent je partner door en door. En dat is iets wat ze tot op de dag van vandaag nog steeds onderschat.
Hierna braken weken van twijfel aan bij mijn partner. Het drong door dat een scheiding grote gevolgen zou gaan hebben voor ons hele gezin. Maar 100% overtuiging om te vechten had ze niet, steeds teruggrijpend op het missende gevoel voor mij. Ook voor het loslaten van de verliefdheid ‘zou ze haar best doen’. Geen echte overtuiging.

De eerste poging voor een doorstart mislukte omdat ze vol liefdesverdriet (invulling vanuit mijn kant) door het huis liep en dit zorgde voor een ongekend hoge spanning tussen ons.
Daarna is ze nog weggegaan om na te denken. Hieruit ontstond een tweede poging. Deze mislukte ook omdat ze na enkele dagen toch weer in de verleiding kwam om met hem contact op te nemen.

Hierna zijn we in therapie gegaan. Daar werd vrij snel duidelijk dat het vechten voor een relatie alleen kon als je er allebei open voor zou staan, en wanneer de verliefdheid zou worden uitgeschakeld. Ze zei dat ze goed bezig was om dit voor elkaar te krijgen, maar die 100% overtuiging bleef weer uit.

Tijdens de derde doorstart, heb ik voortdurend geleefd in paranoia en met wantrouwen. Twee heftige emoties kan ik wel zeggen. Vanuit mensen in mijn omgeving kreeg ik voortdurend de opdracht om haar ‘rust en ruimte’ te geven, en om mijn paranoia gedrag de kop in te drukken. Volledig tegen mijn gevoel in heb ik dit een aantal weken volgehouden. Dit heeft mij bakken met negatieve energie gekost. Het voortdurend willen praten en het aanhalen van de affaire, zou haar verder van me wegduwen. Maar als ik dan een enkel keertje een vraag stelde om mijn wantrouwen te laten zakken, dan reageerde ze geïrriteerd. Toch voelde ik aan alles dat ze nog steeds bezig was om het contact met hem te onderhouden. Door haar afwijkend gedrag ging ik als één of andere idioot digitale ‘boobytraps’ neerzetten, en zo kwam ik erachter dat de affaire nog steeds in volle gang was. Niet ok, maar het bevestigde mijn gevoel. Hier ben ik overigens mee gestopt.

Toen de tweede sessie bij de therapeut aanbrak, liet hij mij aan het woord. Ik vertelde dat ik letterlijk kapot ging aan haar gedrag en het leven in een driehoeksrelatie. Ik vertelde dat het voor mij keer op keer een beproeving is om haar steeds naar het werk te laten gaan waar ze samen met hem aanwezig is. Ik wilde dat ze binnen haar werk een verandering zou gaan doorvoeren qua locatie. Maar aangezien ze met een carrière bezig is, zou een verandering grote gevolgen hebben. De therapeut vertelde dat er snel iets moest gebeuren, omdat ik anders kapot zou gaan.

Na aandringen van mij besloot ze (twijfelend) om toch maar uit elkaar te gaan, omdat ze niet van plan was om binnen haar werk iets te wijzigen.

Haar voorstel was, zolang zij nog geen andere woning zou hebben, samen in huis het gewone leven te leven (in het belang van de kinderen). Niet samen slapen, maar wel samen eten enz. Dit hebben we enkele dagen geprobeerd, maar dit was voor mij emotioneel niet om te doen. Het feit dat de vrouw van je leven je verlaat, en direct naar een andere partner stapt, maar nog steeds onder één dak woont bleek voor mij ondragelijk. Daarom wisselden we elkaar maar af.

Ongeveer 1,5 week (in scheiding) ging voorbij. Ik leefde uit een reistas en in complete wanhoop, ongeloof en verwarring. Zij kon doen en laten wat ze wil (zo kwam het op mij over), en dat heeft ze ook ondervonden, maar ook zij ging ondertussen kapot van verdriet.
In een weekend (zo einde september) is er bij haar iets doorgedrongen. Ze wilde een einde aan haar twijfel, en ging wederom alles proberen om het gezin op poten te zetten. Geen idee hoe, ook geen therapie meer, want daar zag ze geen heil in. Haar affaire had ze aan de kant gezet, maar een verandering binnen haar werkveld was simpelweg not-done. Ze was weer terug, op eigen initiatief en nu werk aan de winkel, maar hoe?

We zijn inmiddels 7 weken verder. De eerste dagen na een doorstart ben je blij. Maar daarna komt in je hoofd de affaire weer in beeld, met de nodige dosis wantrouwen en paranoia. Is het echt voorbij? Wordt er een spel met me gespeeld? Ben ik er alleen maar als stabiele thuisfactor? Komt dat gevoel wel terug? Wie ben ik en hoe moet ik me in hemelsnaam gedragen? Toenadering zoeken, of juist afstand?

In principe is het nu een status quo. Waar moet ik beginnen? In mijn hoofd zit het vol met vragen, die ik niet aan haar stel, want het lost niks op. Ik heb de neiging om op de stoel van de therapeut te gaan zitten, maar dat kan niet, omdat ik een belang heb, en dat is het redden van je relatie.

Een aantal zaken heb ik al geleerd:

*Overtuigen dat het gezin belangrijk is en dat we het zo goed hadden, haalt geen zak uit. Daar ben ik al heel snel mee gestopt. Ze weet dat het belangrijk is, maar zit zelf in onvrede over iets wat ze niet weet.

*Omdat je partner moeilijk kan praten over problemen, ga je alles invullen. Je creëert een (eigen) waarheid die eigenlijk niet bestaat. Soms gooi je dat eruit, en word je als een idioot bestempeld (deels terecht) omdat het dus niet klopt. Maar wat is dan wel de waarheid? Een antwoord blijft uit.

*Je bent voortdurend aan het projecteren. Ik zou dit zo aanpakken (bijvoorbeeld op eigen initiatief de partner geruststellen ná een affaire), dus dan moet zij dat toch ook zo doen? Als je dat bespreekt krijg je als antwoord ‘Zo zit ik niet in elkaar.’ Nee, maar kun je je dan inleven in mijn situatie? ‘Ja, ik begrijp het.’ Meer komt er niet uit.

*Alles wat je verwacht gebeurt nu juist niet. Dan word je soms pissig en kijkt ze me aan van….’Ja, wat wil je nou horen of zien?’ Dus geen verwachtingen hebben zou een oplossing zijn.

Het is een fantastische vrouw waarmee ik altijd op één lijn heb gezeten. Er is nooit sprake geweest van een machtsstrijd. We vulden elkaar aan, en communiceerden goed. Alleen is de communicatie bij zaken of verwachtingen die écht onze relatie aangingen, soms wel uit balans geweest en nooit goed uitgediept, omdat ze dan al snel wegliep of niks kon met (in mijn ogen) simpele oplossing. Zij introvert (eerder ambivert), ik extravert. Zij ziet bij problemen beren op de weg, en ik zie oplossingen. Zij twijfelt over zaken, ik duw haar over de drempel en hak knopen door. Zij houdt sterker vast aan structuur en principes (behalve nu), en ik kan me flexibeler opstellen. Dit heeft in onze relatie altijd perfect gewerkt. Wel is er de laatste jaren veel aandacht gegaan naar de kinderen, minder naar elkaar. Daar hebben we allebei debet aan.

Maar goed, op dit moment is dit allemaal ver te zoeken en zit ik mooi met de gebakken peren. Hoe ik me momenteel hierbij voel lees je dus in mijn openingspost. Ik hoop dagelijks op vooruitgang.

Niki73

Niki73

15-11-2017 om 13:16

Zij moet aan de slag

Wat een ontzettend akelig, bijna wreed verhal. Ik mis heel erg jouw eisen in deze situatie. Je laat haar haar gang maar gaan, keer op keer, terwijl ze jou op haar blote knietjes dankbaar zou moeten zijn dat je haar er niet uitgezet hebt. Ze doet zo te horen (bijna) niets om de door haar toegebrachte leed en schade te verzachten of te repareren. Ze zou nu als een gek aan de gang moeten met jullie relatie, spijt betuigen en weer opbouwen.

Ook jij mag eisen stellen, Vechtersbaas! Een heel simpele eis is dat jullie doorgaan met de relatietherapie. Als praten onderling niet lukt, dan maar met de hulp van een therapeut. Ook al ziet zij er het nut niet van in, het is goed voor jou, en die moeite zou ze voor jou over moeten hebben. Waar gaat het om? Een uurtje per week? Echt hoor, geen smoesjes, dat moet kunnen. Als ze dat al niet wil, dan mag je je conclusies trekken.

En desnoods vraag je of ze ergens anders gaat wonen tot ze bereid is echt voor jou te vechten. Dit verdien je niet.

Vechtersbaas

Fijn dat je weer even van je komt afschrijven. Ik kan je alleen niet echt adviseren omdat ik in exact dezelfde situatie zit. Met het verschil dat er nog niet gekozen is voor de één of ander. Nooit verwacht dat ik zolang vast zou blijven zitten in zo'n positie.

Ik ben er achter gekomen dat ik vind dat scheiden de allerlaatste optie is. Ik vind dat nog niet alles is gedaan. Hij houdt van mij maar ziet eigenlijk geen heil in therapie. Alles wat je daar leert verslapt toch weer zegt hij. Hij kan zijn gevoel voor de ander niet uitschakelen. Ik vind dat hij niet wíl.

Hij wil het tussen ons niet zomaar kapot laten gaan maar laat het gewoon gebeuren en wil er niets mee doen. Blijft maar in het cirkeltje van dezelfde gedachtenstromen vastzitten. Daarbij komt dat de ander hem behoorlijk manipuleert en de situatie op de spits probeert te drijven. Begin een beetje mijn respect te verliezen (ja nu pas) voor dat hij het niet doorheeft. Al lijkt het er op dat hij wel dingen door krijgt nu. Tegelijkertijd denk ik dat hij er zo weer intrapt en dat hij zijn eigen les hier uit moet trekken. Dat geeft wel wat rust.

Ik wacht het nog even af. Mijn voorwaarde is wel, mocht hij voor zijn gezin kiezen, therapie en afsluiten en verwerken van de affaire. Kan hij mij dit niet geven dan mag hij de kinderen gaan vertellen wat hem zoal bezig houdt en waar hij voor kiest. Het is zijn keuze. Verder zal ik fatsoenlijk met hem blijven communiceren. Alles voor de kinderen.

Wat ik wel vind, vechtersbaas, Als zij voor jou heeft gekozen dan zal het contact verbroken moeten zijn en een open communicatie met jou. Hoe pijnlijk ook, want die gevoelens voor de ander kunnen niet ontkend worden. Dat is ook nodig voor de verwerking lijkt mij. Nog nooit relatie therapie gehad maar kan me zo voorstellen dat dat wordt geadviseerd.

Hoop snel weer iets van je te horen. Als er hier ontwikkelingen zijn kom ik zeker weer van mij afschrijven.

Vechtersbaas

Vechtersbaas

15-11-2017 om 15:51 Topicstarter

Liefdier in een impasse

Het lijkt erop, Liefdier, dat jij nu in een impasse zit. Dat had ik na de zomervakantie. Een vreselijke fase, omdat jouw partner simpelweg niet kan kiezen, en dit waarschijnlijk ook zelf nog niet gaat doen. Enerzijds zit hij nog volledig op de verse roze wolk, anderzijds heeft hij thuis stabiliteit, structuur en de veiligheid. Hij is 'ziek'. Vermoedelijk speelt hij ook nog het slachtoffer. Geen empathie kun je bespeuren.

Wat hij nu kan gaan doen is rekken, rekken en rekken. Het feit dat therapie wordt afgewezen, is zo'n actie om te rekken. Er kunnen nu twee dingen gebeuren. Of het dubbelleven breekt hem zelf op (dat kan heel lang duren) en daar zou een keuze voor jou of voor haar uit kunnen komen, maar aangezien zijn affaire bekend is, vraag ik me af of je daar op kunt gaan wachten. Of jij maakt een keuze om uit elkaar te gaan, waardoor je hem een tijd kwijt bent en hij zelf moet gaan ondervinden of dit nou is wat hij wil. Daarmee loop je het risico dat je hem definitief kwijt bent, en ga je sowieso door een hel, want ik waarschuw je; je eerste nachten alleen zullen verschrikkelijk zijn. Maar daarmee kun je hem ook hopelijk wakker schudden. Iets wat in deze impasse niet gaat lukken.

Dat wakker worden van de partner heb ik meermaals meegemaakt. Telkens wanneer ik een knoop doorhakte en de zaken praktisch in gang ging zetten, kwam bij haar het besef dat scheiden toch ook niet is wat ze wil. Ik ben er wel al die keren vanuit gegaan dat het definitief was en dat ik dit moest accepteren. Ik ben ook niet gaan trekken of smeken.

Maar we hebben wel een zwakte. We zijn hartstikke sterk, maar willen dit gedoe helemaal niet. We willen graag dat alles bij het oude blijft, en het gezin intact blijft. Je eigen grenzen vervagen of ga je verleggen. Dat heb ik allemaal gedaan. Dus wanneer je partner weer terugkomt, zul je heel sterk in je schoenen moeten staan om dat dan definitief te weigeren. Zeker omdat het nu nog zo vers is. En dan ga je (ik meerdere malen) toch overstag om het weer te proberen.

En ja, zo kunnen ze je bewust of onbewust aan het lijntje houden, en ja, ze houden lekker twee deuren open, en ja, ze vreten van twee walletjes........maar mensen die dit nog nooit hebben meegemaakt zeggen makkelijk: 'Gooi die deur dicht, stel grenzen, en laat ze stikken!' Totdat ze het zelf meemaken. Dit geldt niet voor iedereen natuurlijk, maar het is eerder uitzondering dan regel. Want je pleurt je gezin en alles wat je hebt opgebouwd niet zomaar in de vuilnisbak.

Mijn partner heeft voor het gezin gekozen. Maar is zij echt wakker geworden? Ik denk dat ze nog slaapdronken is. Zij beweert dat al het contact buiten het werk is verbroken. Maar dat is één of twee keer gezegd, en dan is het gezegd, dus waarom steeds herhalen....(grrr) Alleen zie ik dus geen voortgang en word ik compleet aan mijn lot overgelaten, wat mij dus soms weer tot waanzin drijft, en ik daardoor afvraag hoe lang ik deze afstandelijke houding kan volhouden. Het enige wat ik nodig heb is letterlijk een beetje liefde en aandacht, om van daaruit verder te gaan bouwen. Tot nu toe nog geen spoor van gezien....

En ja ik weet het....ik verplaats met weer in mijn partner; maar verliefdheid loslaten is een moeilijk proces. En je kunt niet zomaar een knop omzetten en dan is het ineens weg. Zij beweert dat het vanzelf overgaat, maar ik denk dat het heel lang duurt wanneer je met elkaar blijft werken. En dan bestaat er nog zoiets als een terugval (verleiding). En als men elkaar toch wilt blijven zien, dan kan dat ook als ze niet samen werken. Moeilijk, moeilijk, moeilijk.

Op dit moment geloof ik dat zij fysiek geen contact hebben, maar of dat ook via de telefoon zo is, blijft maar gissen. Ze weet inmiddels wel, en daar heb ik een hele duidelijke grens in gesteld, voor mezelf maar ook richting haar, dat wanneer ik erachter kom dat er toch weer wordt gespeeld met de derde persoon, het gat van de deur definitief wordt aangewezen. Als ze nu weer in een affaire zou stappen, dan is het vertrouwen voorgoed weg, en dat is al diep gedaald.

Ik blijf moed houden. Maar ik besef Liefdier, dat jij nu helemaal vastzit. En dat jij misschien zal moeten gaan bewegen, hoe moeilijk dat ook is.

Ik begrijp ook uit je verhaal dat je partner geen duidelijke prater is. En alles maar in het midden laat. Vreselijk frustrerend is dat!

@Vechtersbaas

Mijn partner is ook al vaker met deze vrouw in zee gegaan. Twee keer heeft hij het contact verbroken om voor zijn gezin te vechten. De laatste keer is hij zelfs een tijd ergens anders gaan wonen.

Hij is een moeilijke prater idd. En ik ben gevoelig (hooggevoelig misschien )Hij een doemdenker, ik altijd positief. Zou een onmogelijke match kunnen zijn...wie zal het zeggen.

Ik zit vast idd maar wat ik al zei, hij komt nu achter dingen bij haar. Sluit hij daar weer zijn ogen voor dan wil ik echt niet met deze man verder. Hij blijft geïrriteerd en zich afsluiten met zo nu en dan wél interesse in mij. Ik merk wel dat ik steeds een beetje verder van hem af kom te staan met de houding die hij hier aanneemt. Hij zorgt er zelf voor dat het respect steeds minder wordt vanuit mij. Kortaf tegen de kinderen. Zometeen kiest hij voor mij en dan hoeft het voor mij misschien wel allemaal niet meer. Als hij zo passief over blijft komen en niets wil aanpakken dan zie ik ook geen toekomst met hem.

Soms denk ik wel eens al aan een leven alleen met mijn kinderen. Soms heel beangsigend maar steeds vaker geeft het me ook een rotsvast vertrouwen in dat het goedkomt met ons. Ik heb schatten van kinderen en hele fijne vriendinnen. Wie weet ooit weer eens daten. Samenwonen zou ik niet aan moeten denken. Eerder latten ofzo...of als de kinderen de deur uit zijn misschien...soms zie ik een leuke man. Gewoon op de fiets ofzo, met of zonder kind, en dan denk ik, ben jij dan niet zo'n man? Ben jij goed voor je vrouw? Het vertrouwen is wel beschadigd. Dat komt ook nooit meer helemaal goed denk ik. Ookal zou het tussen ons goedkomen of evt. met een toekomstige partner. Ben ik dan toch al verder dan ik toe durf te geven?

Matte

Matte

16-11-2017 om 19:08

Vechtersbaas

Wat ik lees is niet helemaal een goede aanvulling, ik lees ervaringen man die niet alleen zijn eigen issue's maar ook die van zijn vrouw oplost. Ook nu. Je geeft haar ruimte die ze niet benut. Je wereld draait om haar en zij doet er niets mee omdat ze van jou de ruimte krijgt.

Je gooit je gezin niet zomaar weg, zeg je.
Je staat wel toe dat zij dat aan het doen is.
Je gaat kapot zeg je, en zij doet er niets voor.
De liefde lijkt zo een beetje eenzijdig; jij met vaardigheden en vechtlust, zij met niets dan twijfel.

Hopelijk voel je je meer waard dan dat. Ik heb jaren in zo'n film gezeten, totdat ik het mezelf waard vond om net zoveel van gehouden te worden als ik van de ander hield. En totdat ik vond dat de kar langgenoeg was getrokken en totdat ik de ander maar 1 keuze gaf ipv elke keer opnieuw: ik of niets. Het werd niets en toen heb ik voor IK gekozen, voor het eerst en hopelijk voor het laatst. Hou je taai.

dezelfde situatie

Hallo vechtersbaas,

Ik heb je verhaal heel aandachtig gelezen en het is heel herkenbaar. Jeetje, erg veel overeenkomsten zelfs. Mijn vriendin (ex inmiddels nu) kon ook geen afscheid nemen van haar teamleider waar ze haar hele leven mee besprak. Misschien vond ik dat emotionele vreemdgaan nog wel erger. We hebben een zoon van 6 en ik vond het vreselijk om hem te moeten missen. Toch heb ik voor gekozen om ermee te stoppen, want ik moest er haast voortdurend achter komen dat het contact bleef. Bij borreltjes van het werk loog ze dat hij er niet was, ze verwijderde mailtjes en apps, kocht flesjes wijn voor hem. Op vakantie kwam ik erachter dat ze een dagboek bijhield waarin stond dat ze de hele dag aan hem dacht. Toen ik dat las heb ik besloten om voor mezelf te kiezen. Ik moet er wel bij zeggen dat ze ook onze zoon claimde, dus ik zag mogelijkheden om een betere band met mijn zoon op te bouwen. Ik kwam er gewoon niet tussen. Het missen van mijn ventje vind ik lastig, maar ik kan niet met iemand samenzijn die me voortdurend voor de gek houdt en liever bij een ander is. Ik wens je veel wijsheid toe, want ik snap dat het moeilijk is.

vrouw die iets mist

vrouw die iets mist

17-11-2017 om 09:16

het gevoel iets te missen

beste Vechtersbaas, ik herken je verhaal wel een beetje vanuit de kant van je vrouw (een béétje, want hier geen andere relatiekandidaat in het verhaal). Het gaat mij vooral om het gevoel iets te missen in de relatie (of het leven in het algemeen). Ik weet niet hoe het bij jou is, maar ik mis bij mijn man af en toe ontzettend een verheugen op de toekomst. Ik wil plannen hebben samen, maar daar doet hij niet aan. Het kan vanalles zijn: de vakantie van komende zomer, een verbouwing in huis, een ooit nog te maken reis/te kopen vakantiehuisje/te maken wandelingen/beginnen van een moestuintje. Ook al komt er van die plannen misschien niet zoveel terecht, ik wil er op zijn minst samen over fantaseren. Maar mijn man is ontzettend praktisch en a-romantisch in dat opzicht.
Het komt ook niet in hem op om een uitje met zijn tweeën, alleen hij en ik te regelen. Ik moet dat altijd doen, als ik eens wat leuks wil (de vakanties, alle uitjes - naar een museum, pretpark, het bos met het gezin regel ik ook altijd) Hij vindt het wel leuk hoor, maar hij heeft niet zo erg de behoefte en is snel tevreden: zijn redenatie - ik ben 'ontevreden'. Ik zie het meer als een verschil in behoefte intussen en probeer het me niet persoonlijk aan te trekken. Maar ook teleurstelling van mijn kant, want dit had ik me niet bij het leven voorgesteld. Ja, we hebben het heel goed, maar ik mis echt wel romantiek. Het is nu gewoon saai.

Misschien is er zoiets bij jouw vrouw aan de hand. En nog iets: mijn man is verder meer dan prima, hij doet zoveel voor mij en het gezin en geeft mij héél veel ruimte. Maar daar zit ook een punt: hij geeft vooral (en dan niet persé wat ik zo graag zou hebben) en lijkt niet te kunnen niet nemen. Ik wil ook graag dat hij eens laat zien wat híj écht zou willen. En dat ik hem dat kan geven, dat ik hem eens kan verwennen (al is het maar zijn lievelingskostje, dat hij de camping uitzoekt of desnoods breekt hij zijn been en mag ik hem verzorgen). Maar mijn man heeft maar weinig behoeftes, of hij is er zich niet bewust van. Ik proef uit jouw verhaal dat jij jezelf ook nogal wegcijfert. Misschien wordt je wel aantrekkelijker voor je vrouw als je jezelf voorop stelt, het initiatief neemt, de stoere man uithangt. Je hebt vast wel iets wat je graag nog eens zou willen doen (en zij misschien ook een beetje leuk vindt). Deel je verlangens met haar!

Misschien heb je iets aan mijn verhaal.

Vechtersbaas

Vechtersbaas

17-11-2017 om 11:49 Topicstarter

@Matte @vrouw die iets mist

@ Matte

Ik heb geen idee wat ik dan kan veranderen. Want zoals ik al eerder zei; zij zit in een crisis. In een grote twijfel. Ik zie het ook niet zozeer meer als een relatiecrisis, maar meer als een persoonlijke crisis die zij doormaakt. Op haar gevoel inspelen, overtuigen, bepaalde zaken eisen, keiharde grenzen stellen, werkt alleen maar averechts. Ik heb aangegeven dat ik er kapot aan ga, maar dan zegt ze dat zij de dingen op een rijtje moet krijgen in haar hoofd, en mij niet wil kwetsen. Het ontbreekt haar volledig aan empathie, en ook aan een stukje (sociale) vaardigheden om ook maar een klein beetje van de onrust weg te nemen. Ze is alleen maar met zichzelf bezig. Ze heeft een dikke muur om zich heen gebouwd. Ze is naar mij aardig, en gaat op een goede manier met de kinderen om, maar een investering op het gebied van partnerschap is niet te bekennen. Ze vertelt me heel veel over wat zij meemaakt. Wanneer ze bijvoorbeeld een dag weg is geweest; of wat ze op haar werk heeft meegemaakt, maar heeft in mijn dag (op wat praktische zaken na) geen enkele interesse. Dit doet ze niet bewust, dat weet ik zeker.

De enige grens die ik kan stellen is 'een absolute investering in ons' of anders einde relatie. Maar zij heeft geen tools. Weet niet waar ze moet beginnen. Heeft persoonlijke issues die eerst uit de weg moeten worden geruimd (hopelijk via de P.). Het zou daarom niet 'fair' zijn om nu alles te laten klappen. Maar dat ik mezelf ellendig voel door de onzekerheid en het gebrek aan liefde en aandacht, is een heftig feit. Het is echt heel ingewikkeld.

@vrouw die iets mist

Ik ben juist de man die dingen graag wil plannen. Dagjes weg, de vakanties, graag out of the box wil denken (andere landen bezoeken), de toekomst graag wil inkleuren samen. Heb vaak het initiatief genomen om eens wat vaker te gaan uit eten. Maar het is mijn partner die de rem dan snel intrapt, om welke reden dan ook. Want; de kosten, de kinderen, het onbekende, het praktische geregel, oftewel beren op de weg. Ik zou daar eigenlijk steviger op moeten doorpakken, om het toch gewoon te doen, maar je moet je wel allebei prettig voelen bij hetgeen je wilt ondernemen.
Ik heb me nooit in onze relatie weggecijferd. Nu wel, omdat ik keihard aan het bungelen ben, en ik niet meer weet waar ik ergens sta en wat er concreet van mij verlangd wordt. Moet ik het gezellig maken? Mezelf juist wat afzonderen? Haar in d'r eigen sop laten gaarkoken? Zij geeft aan dat ik gewoon mezelf moet zijn.... Maar....Jezus.......wie ben ik eigenlijk nog ná alles wat er is gebeurd.

@Vechtersbaas

Exact hetzelfde hier. Hij vraagt zich nu wel steeds af waarom ik bij hem blijf. Het financiële plaatje, bang om nooit meer iemand te vinden, onze kinderen. Het wil er maar niet bij in bij hem dat ik onze relatie, los van de affaire, heel fijn vond. Hij vond dat ook maar kan niet over zijn gevoelens voor de ander heen stappen en zoekt steeds naar het waarom hij haar steeds opnieuw blijft opzoeken. We praten ieder in ons eigen kringetje rond. Ik snap gewoon niet dat als hij van mij houdt en dat doet hij zegt hij, niet de gevoelens van haar wil laten voor wat het is. Lijkt of hij oogkleppen op heeft en maar één kant op wil kijken. Dan wil hij weer wel relatietherapie, dan weer niet...ik probeer het een beetje los te laten en afleiding te zoeken maar bij vlagen ben ik zo boos en verdrietig. Hij wil er achter zien te komen, door met mij te praten, of hij echt de goede keus maakt. Maar het praten raakt gewoon niet verder, we staan stil....

Pennestreek

Pennestreek

17-11-2017 om 13:11

EFT

Oftewel Emotionally Focussed Therapy. Ik raad jullie allemaal aan je daar in te verdiepen. Het is een vorm van relatietherapie die juist die vaste stramienen waar je als stel in vast kunt zitten, die negatieve spiraal, kan ontrafelen. Want je bent je meestal niet bewust van het hoe en waarom dingen altijd net niet lopen hoe je het had bedacht, waarom jullie altijd in hetzelfde kringetje ronddraaien. Je ontdekt de behoeften en gedachten achter je gedrag, en dat die vaak helemaal niet kloppen. En als je dat eenmaal helder hebt, kun je er wat aan doen.

Maar, uiteraard helpt relatietherapie alleen als je allebei wilt investeren. Het bijzondere van EFT vind ik dat je ook heel veel over jezelf leert. Dus ook als het uiteindelijk niet goed mocht komen, heb je heel veel geleerd om het in een volgende relatie anders te doen. En dat is eigenlijk wat je wilt, want anders neem je toch altijd je oude zelf mee in een nieuwe relatie.

Niki73

Niki73

17-11-2017 om 13:26

Pennestreek

LIKE!

Relatietherapie

Mocht hij toch open staan voor therapie, het moet niet te zweverig en langdradig zijn. Dan haakt hij sowieso af. Zijn er nog meer ervaringen?

Vechtersbaas

Vechtersbaas

17-11-2017 om 14:27 Topicstarter

@Liefdier

@Liefdier

Ik ga even mijn ervaringen van de afgelopen maanden op jou toepassen. Geloof maar niet dat ik onderstaande zomaar even doe, want het vergt een hoop moeite, gedenk en je moet heel vaak tot tien tellen...

Jouw partner zit met zichzelf in de knoop. Het heeft absoluut geen zin om hem te overtuigen dat het zo fijn was. Dat weet hij ergens wel, maar kan ie helemaal niks mee. Je brengt hem daarmee niet op een andere gedachte, maar duwt hem steeds verder weg. Probeer daar afstand van te nemen. Hij zegt waarschijnlijk ook dingen om er vanaf te zijn. Wellicht lult hij soms twee kanten op en is hij zo hypocriet als maar zijn kan. Ik wil deze gesprekken eigenlijk ook niet meer.

Hoewel het mij heel veel moeite kost, lukt het mij wel steeds vaker om er niet meer over te beginnen. Daardoor pleeg ik soms roofbouw op mezelf. Als ik dan toch weer over het onderwerp begin, omdat ik zo gefrustreerd ben, voel ik me de eerste 5 minuten opgelucht, en daarna denk ik weer; 'Wat heb ik er nu weer mee bereikt?' Een verrotte sfeer en weer een dosis extra vragen waar ik toch geen antwoord op krijg.

Dan die verliefdheid. Dat is helemaal om idioot van te worden. Het maakt je als trouwe partner helemaal gek! Maar ze hebben iemand gevonden die vaak zonder te oordelen kan luisteren, en precies zegt wat ze willen horen. Ze voelen zich weer 'speciaal'. Deze persoon geeft hen kracht. Ze bouwen samen roze luchtkastelen, plannen een toekomst samen, klagen lekker over de vaste partner enz. Vervolgens trekken ze de conclusie dat zij 'toch echt wel voor elkaar bestemd moeten zijn'. Dan zijn ze vervolgens knetterverliefd en raken ze letterlijk verslaafd aan die aandacht, want ze worden telkens geïnjecteerd met een gelukshormoon. Het is echt een soort drugs. Vaak is deze verliefdheid nog sterker dan een 'legale' verliefdheid, want deze verliefdheid is eigenlijk verboden (dus spannender!) en het is een medicijn om de dagelijkse ellende in hun hoofd weer even te vergeten. Uiteindelijk willen ze een aantal keer hun zielsverwant (tegen hun zin) aan de kant schuiven, want het gezin is hun thuisbasis, met alle vertrouwde personen in een veilige omgeving. Diep van binnen willen ze dat ook niet kwijt, maar er mist toch iets. Daarna gaat het misschien een paar dagen even goed. Daarna voelen ze zich weer ellendig, maar nu nóg ellendiger, omdat ze ook nog eens liefdesverdriet hebben. Gevolg; ze geven weer toe aan de verslaving. Ze nemen weer contact op en de cirkel is weer rond.

Het komt in feite neer op pure wilskracht van je partner. Elke situatie is ook anders. Een geheime affaire kan z'n glans verliezen, of heel vermoeiend worden. Maar als de trouwe partner er weet van heeft, dan wordt de affaire verboden, en dat kan nog krachtigere verlangens teweeg brengen.......ik denk dat dit bij ons speelt/speelde.

Ik ben in ieder geval nooit akkoord gegaan met een zogenaamde time-out van een paar maanden. Een soort proeftijd om op het gemak uit te zoeken of het nieuwe leven echt iets zou kunnen worden, en als dat niet het geval is terugkeren naar de veilige haven waar de partner toch weer staat te wachten. Ik ben al gek, maar zo gek ook niet.

Het aller moeilijkste is om opnieuw te vertrouwen en niet paranoia te zijn. En als je dan ook nog eens een partner hebt die niks met overtuiging zegt, of uit eigen initiatief werkt aan een (vertrouwens)herstel, dan gaan je gedachten ook trucjes met je uithalen. Oftewel invullen, omdat je verklaringen en de waarheid wilt weten.

Pennestreek

Pennestreek

17-11-2017 om 14:31

EFT

Is absoluut niet zweverig. Juist niet. Het was een tip die ik hier heb gekregen, en ik ben daar enorm dankbaar voor. Zonder deze therapie hadden wij het niet gered. We hadden ook wel een hele goede therapeute.

Vechtersbaas

Vechtersbaas

17-11-2017 om 14:33 Topicstarter

@Pennestreek

Ik zou overal voor open staan, zolang het maar helpt. Maar daar heb je inderdaad twee personen voor nodig die dit beiden willen.

Daarnaast ga ik ook hulp zoeken om de thuissituatie dragelijker te maken.

Dank

Dank voor jullie tips. Echt superlief dat jullie zo meeleven. En sorry dat ik zo weinig voor je terug kan doen Vechtersbaas. Jij staat een stapje verder dan ik denk ik.

@pennestreek, waar hebben jullie die therapie gevolg? Of is dat lastig ivm herkenbaarheid? Ik heb al een beetje gekeken op het internet maar hoe weet je nou of het een goede praktijk is? Lijkt me ook zo naar om geen klik te hebben en verder te moeten zoeken. We zijn al zo ontzetten moe en leeg.

Vechtersbaas

Vechtersbaas

17-11-2017 om 14:58 Topicstarter

@Liefdier

De boel van mij afschrijven werkt voor mij in ieder geval ook al goed. Ik weet niet of ik al een stapje verder ben. En dan is het ook nog de vraag in welke richting dit stapje is.

Ik heb in een paar maanden gewoon al veel meegemaakt. En telkens zoek je naar nieuwe manieren om de situatie dragelijker en overzichtelijker te maken. Hierbij hebben het internet, een therapeut en enkele mensen in mijn omgeving mij stevig geholpen.

Een partner die niet praat, niet beweegt en een affaire die constant op de loer ligt, maakt alles zo verdomd lastig. Elke dag is weer een nieuwe. Elke dag met in mijn hoofd ups en downs.

Vluchten kan altijd nog. Maar ik blijf hoop houden, dat er schot in de zaak komt. En dit kan niet binnen een paar weken.....helaas.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.