Relaties Relaties

Relaties

Liz

Liz

17-11-2017 om 14:35

Twee verschillende kinderen. Ongelijk

Ik heb twee erg leuke en lieve dochters van 14 en 16. Beide erg prettig in omgang, en zeker gezien hun leeftijd echt heel makkelijk.

Maar waar ik mee zit; de oudste zit met allemaal hoge cijfers op het gymnasium, kan erg goed tekenen, wint prijzen met sporten (geen heel hoog niveau hoor maar wel goed voor het plaatselijke suffertje). En heeft een leuke vriendengroep met iedere week wel ergens een feestje. Natuurlijk heel fijn en erg leuk voor haar! Ze geniet echt met volle teugen van haar leven.

Jongste zit met moeite op VMBOt en is wegens gezondheidsproblemen (een genetisch defect van mijn kant ) helaas gestopt met sporten hierdoor en is nogal onzeker.
Heeft weinig vriendinnen en zit dus altijd thuis. Heeft te weinig energie voor iedere week een feestje niet dat ze die heeft, maar toch. Er is (gelukkig) wel een vriendin die haar steunt. Die komt Gelukkig ook nog wel eens langs. Als ze die niet had...

Vanzelfsprekend sta ik mijn kinderen bij naar behoefte en daar loopt het scheef; de jongste heeft mij gewoon meer nodig en ik geef haar ook die aandacht. Naast het werk wat ik doe (freelance zo'n 20 uur per week) heb ik dan geen energie meer over (vanwege datzelfde gezondheidsprobleem).
Ik help momenteel ook wat meer met huiswerk omdat ze door haar ziekte heel veel school heeft gemist (en nog gaat missen, als de medicatie nu niet snel aan slaat). Gelukkig krijgt ze wel veel hulp en steun vanuit school.

Man werkt voltijds, is momenteel erg druk, heeft veel reistijd en is in het weekend ook vaak druk met zijn sport. Ik vind dat hij hier wel wat meer inzet kan tonen.

Oudste geeft gelukkig wel aan dat ze het snapt. Heft ons gewoon ook minder nodig. Maar ik voel me wel een beetje tekort schieten.

Aan de andere kant krijgt mijn oudste altijd zoveel complimenten en aandacht voor haar prestaties dat ik soms het gevoel krijg dat we maar een kind hebben voor de buitenwereld.
Familie en vrienden/kennissen vragen zelden naar de jongste. En dan is ze nog wel ziek! Toen we dit bekendmaakten (ook omdat we eindelijk een diagnose hadden) had ik wel verwacht dat er minstens iets van een kaartje gestuurd zou worden, maar nee. Ik merk dat ik daar best boos van ben, want zelf stuur ik altijd kaarten bij zoiets. Bijvoorbeeld toen mijn nichtje haar been had gebroken.

Jongste is ook een beetje anders omdat ze eigenlijk als enige van de familie en vrienden waar we veel mee omgaan die "maar" VMBO doet. Ik besef eigenlijk pas sinds haar advies van groep 8 hoe erg daarop wordt neergekeken. Ineens hoort ze er niet meer bij lijkt het. Ik vind dit echt erg.

Ik merk dat het mijn dochter nog onzekerder maakt. We gaan ook minder naar familie dingen.
Er is wel vanuit de huisarts aangeboden om te praten met een kinderpsycholoog en vanuit school met een soort coach maar dat wil dochter echt niet.

Ik hoop op wat tips en misschien is er iemand die ook zoiets meemaakt?

lieverdje

lieverdje

17-11-2017 om 15:02

blijven steunen

Blijf je jongste steunen, trots zijn op haar goede eigenschappen en prestaties! Als de omgeving informeert naar de oudste vertel je ook (positieve) verhalen over de jongste. Niet alleen jij, maar ook je man inderdaad. Heb je het er wel eens met hem over dat hij wel wat meer betrokken mag zijn bij het gezin? (Zit er wat achter dat hij zoveel uithuizig is, is jullie relatie wel goed enzo? Niet om het daar over te hebben want dat is weer off-topic, maar voor jezelf)
Misschien kan je oudste daar ook iets betekenen; ik weet niet hoe goed je kinderen het met elkaar kunnen vinden en of je jongste daar behoefte aan heeft, maar misschien kan ze wel eens mee naar een feestje van haar zus. Op zijn minst zou de oudste wel jongste een beetje kunnen oppeppen door te laten weten blij te zijn met haar zusje, haar complimenten te geven voor prestaties, blij voor haar te zijn. Mijn oudste is er altijd wel goed in complimentjes te geven aan zijn broertje (die 3 jaar jonger is) en dan moet je broertje eens zien stralen.

Wat betreft de familiedingen.... die zou ik toch blijven doen als ze wel een beetje leuk zijn. Als tenminste andere neefjes en nichtjes er ook nog naartoe gaan. Ik was in mijn familie de enige die wat hogers deed dan vbo (en dan ook nog gelijk gymnasium) en viel daardoor ook uit de toon. Precies andersom dus, en daar werd ook op neergekeken ("van teveel leren kun je ook gek worden" of "moet je echt persé naar die studentenstad ver weg?"). Niet dat mijn familie zo hecht is, maar ik heb er eigenlijk helemaal geen contact meer mee en dat vind ik nu (ik ben in de 30) heel erg jammer. Ik heb wel een familie -een hele grote zelfs- maar de afstand tot hen is groot in alle opzichten. Als ik zo terugkijk vind ik ook dat mijn ouders teveel de nadruk hebben gelegd op mijn anders zijn. Ik heb best wel vaak gehoord hoe goed het was dat ik zo goed kon leren, dat ik maar niet zo moest worden als de familie enzovoort. Pas ervoor op dat je bij jouw dochter er niet teveel nadruk op legt dat ze zielig is, de mindere van haar zus etc. Ook niet in haar bijzijn klagen over de familie die haar niet ziet staan en dergelijke, heel schadelijk is dat. En objectief gezien: gaat het zo slecht met je jongste dochter dan en is ze ontevreden met haar situatie? (vmbo, weinig feestjes en vriendinnen - niet iedereen heeft daar behoefte aan).

Liz

Liz

17-11-2017 om 15:18

Lieverdje

Bedankt voor je reacties.

Goed dat je het noemt, maar klagen over familie in haar bijzijn; nee dat doe ik nooit.
En ja ik probeer ook vaak leuke dingen over de jongste te vertellen, maar het lijkt dan echt of iedereen dan ineens niet meer luistert. Tja deze mensen zoek je niet uit uit he...
Wat ik niet had genoemd; ik kom een beetje uit eenzelfde situatie als jij; ook de enige slimmerik in de familie. Maar met mijn familie heb ik geen contact meer (dat is weer een ander verhaal).

En hoewel mijn dochters bijna nooit ruzie maken, ze passen echt niet bij elkaar in de zin dat ze dingen met elkaar gaan doen. Ook op die manier zijn ze echt te verschillend. Kledingstijl, muzieksmaak, hobbies echt niks komt overeen.
Maar ik kan de oudste wel wat meer aansporen om in ieder geval leuke dingen over haar zusje te zeggen.

Je man

Ik vind dat jij en je dochters het prima doen. Je man zou vee meer van zijn tijd kunnen inzetten. Sport en werk zijn niet te prioriteit, zijn dochters en zijn vrouw (en hun gezondheid) wel. Dat is een hele scheve verhouding zo.
Sterkte
Sini

tante Sidonia

tante Sidonia

17-11-2017 om 17:42

oh...

dat is echt wel een lastige situatie, voor jou en je jongste dochter. Het valt echt niet mee om een grote zus te hebben die zo veel meer succes in het leven heeft.
Ik zou inderdaad haar extra aandacht geven en je man aansporen dat ook te doen.
daarnaast ook proberen naar familie toe in de gesprekken ook op de dingen te wijzen die je jongste aangaan. Maar het is moeilijk want het is nu eenmaal gemakkelijker om te praten over allerlei succesvolle dingen.
Zijn er geen familieleden die je in vertrouwen kunt nemen, die haar wat meer kunnen betrekken bij het geheel en die je er op kunt wijzen dat de vefhouding wat scheef groeit, ook door hun aandacht?

Erica

Erica

17-11-2017 om 17:48

En oudste ook

Ik zou ook af en toe wat leuks doen met de oudste. Ik heb ook een jonger kind dat meer aandacht nodig heeft dan de oudste en die dat wel begrijpt, maar het toch lijkt het me goed ook af en toe tijd te nemen voor de oudste.

Hanny61

Hanny61

17-11-2017 om 17:49

Andere hobby dan sporten?

Het viel me op dat je schrijft dat jongste helaas niet meer kan sporten. Ik ga ervan uit dat vooral je jongstedochter dit jammer vindt. Maar het lijkt er ook wel een beetje op of sporten in jullie omgeving erg belangrijk wordt gevonden. En als je dat niet kunt, val je dan al snel buiten de boot. Kan ze niet een hele andere hobbie beginnen, waardoor zij ook iets heeft waar ze enthousiast van wordt? Bijvoorbeeld sieraden maken, truien breien of iets anders wat niet zo belastend voor haar is.
Hoe is de relatie met haar vader, die blijkbaar ook een echte sporter is en daar veel tijd aan besteed?

Lastig

Hier is het schoolniveau tussen de tweeling en mijn pleegzoon ook erg verschillend. De andere kinderen zijn veel kleiner dus dat speelt nog niet. De tweeling doet gymnasium en pleegzoon doet kader. Hij heeft er best wel moeite mee soms dat leren voor hem veel lastiger is. Op zich maakt het hem niet zoveel uit dat hij op het kader zit (zo'n schoolfan is het niet). Maar het feit dat het een minder hoog niveau is vind hij wel vervelend want hierdoor is het alsof er onbewust gezegd wordt dat hij minder slim is dan de andere kinderen. En hij wordt er soms onzeker van dat zij meer weten en zaken vlugger oppikken. Bijvoorbeeld als ze woordgrapjes maken of zo.

Ik probeer altijd de nadruk te leggen op wat hij goed kan (er is genoeg) maar het is wel waar dat hij niet echt een bepaald talent heeft wat de andere kinderen helemaal niet kunnen evenaren. Ja, hij is vrij handig. Mijn man heeft als hobby hout bewerken en houten meubels maken. Hij is daar vrij handig is maar dat is mijn dochter ook. Het is niet dat zijn talent daarin uitzonderlijk is. Hij kan goed paardrijden maar dat kan de tweeling ook. Hij kan goed tekenen maar niet zo goed als mijn zoon. Muzikaal is hij ook niet echt. En ik bedoel dit allemaal niet onaardig maar er is nergens waar hij echt in uitblinkt (de tweeling ook niet verder). Hij heeft geen echt uniek talent waarin niemand hem kan evenaren. Dus dat maakt het allemaal wat lastiger voor zijn zelfbeeld.

Kunnen

Het gaat er niet om wat je kunt, maar wie je bent. Dan zijn er genoeg eigenschappen waarmee je kunt complimenteren.

Accepteren en relativeren

Zo eens met Drietje. Of je vriendelijk en betrouwbaar bent, oog hebt voor een ander, is zoveel belangrijker dan wat je presteert. Het leven is niet eerlijk - de duvel schijt vaak op een grote hoop - het is zuur als in een gezin het ene kind het andere kind in alle opzichten overvleugelt. Zeker nu de term goed kunnen leren niet meer in zwang is, en vwo-kinderen worden aangeduid als slim. Alsof kinderen die dat niveau niet halen dom zijn. Ik heb zelfs een keer een meisje uit de vriendengroep van zoon zo over zich zelf zo horen praten toen ik vraag of ze ook op zijn school zat : nee,ik ben te dom voor de havo. Heel naar.

Maar hoe meer je het idee hebt dat recht te moeten trekken, gezocht complimenten gaat uitdelen, haar in de opschepperij in de familiekring gooit, hoe meer je het verschil onbwewust benadrukt en je jongste ongewild het idee geeft dat ze niet goed genoeg is. Zeker als er ook nog een psycholoog op haar afgestuurd wordt. Dan zou ik je misschien nog eerder aanraden om zelf met een loog te sparren hoe je het beste hiermee omkunt gaan. Een mens is zoveel meer dan zijn prestaties. Ik vind het trouwens een dodelijk saai onderwerp, mijn bijzondere kind.Blij dat het in onze familie zelden aan de orde komt.

Ik denk dat je het goed doet. Dat een kind in een gezin krijgt wat het nodig heeft is belangrijker dan elk kind evenveel.

Liz

Liz

18-11-2017 om 08:17

Reactie

Bedankt voor jullie reacties.
Een leuke hobby heeft ze momenteel niet echt. Wel heb ik al veel dingen voorgesteld maar alles wordt afgekeurd. Dat is wel een beetje de leeftijd denk ik. Dat we een sportieve familie hebben klopt. Zelf heb ik voor ik ziek werd ook veel gesport. Voor nu wil ik ook eerst dat ze meer energie krijgt, want ook een niet sport hobby kost energie.

Ja en mijn man. Dat is lastig en een verhaal op zich. Soms heb ik het idee dat hij mijn gezondheid,en dus ook die van ons kind niet zo serieus neemt. Maar dat heeft ook met mezelf en mijn eigen onzekerheid te maken. Ik durf heel slecht te laten merken hoe ik me voel. Als kind werden mijn ouders vaak boos als ik ziek was dus heb ik geleerd dat te verbergen. Dus is het voor mijn man ook lastig om te merken dat het voor mij te veel is.

Zelf heb ik het altijd belachelijk gevonden om kinderen op hun leerprestaties af te rekenen. Maar dat gebeurt nu eenmaal. Zelfs de juf uit groep 8 had destijds moeite om het slechte nieuws te vertellen. Terwijl wij dat dus helemaal geen slecht nieuws vonden. Onbegrijpelijk.

Onze dochter heeft zeker talenten. Alleen heb je die op school minder nodig. Ze kan heel goed knutselen. Heeft een goed gevoel voor wat mooi is en kan ook best aardig tekenen. Maar tekenen kan haar grote zus ook heel goed dus dat ontmoedigt haar een beetje.

Verder hebben beide kinderen als nadeel dat ze lief en bescheiden zijn. Dat lijkt positief maar ze worden vaak over het hoofd gezien. Zeker op school. Dat is ook met slimme kinderen niet handig, maar met kinderen die gemiddeld scoren al helemaal niet.

Wat dat betreft snap ik ook niks van onze samenleving. Ook voor mezelf niet. Sinds ik ziek ben tel ik nergens meer mee lijkt het. Terwijl ik alles nog kan alleen minder veel. Ik vind het dan ook heel erg dat een van mijn kinderen dit treft. Alhoewel de hoop is dat zij wel weer100%gaat herstellen. Bij mij kwam de diagnose te laat. Voor de oudste probeer ik net zoveel moeder te zijn. En ik doe zeker ook best vaak iets met haar alleen. Maar nu de jongste zo acuut ziek is schiet dat er nogal bij in.

Met iemand uit de familie praten vind ik een lastige. Ik ben daar toch de koude kant. Met eigen familie geen contact meer. Leren staat daar nogal hoog aangeschreven.

Veer

Veer

18-11-2017 om 09:23

Eens met Kenfan

'Maar hoe meer je het idee hebt dat recht te moeten trekken, gezocht complimenten gaat uitdelen, haar in de opschepperij in de familiekring gooit, hoe meer je het verschil onbwewust benadrukt en je jongste ongewild het idee geeft dat ze niet goed genoeg is. '

Precies! En dan daarbij: Het nadeel van complimenten geven is, is dat alles waar je géén complimenten over krijgt dan blijkbaar niet goed genoeg is....

Los daarvan: mijn zoon kan momenteel weinig door een lichamelijk aandoening en heeft veel hulp van mij bij zijn huiswerk nodig. Ook hij steekt af bij zijn energieke zussen. Ik complimenteer hem (ja, toch wel met zijn geduld, en zijn vaardigheid om zich in zijn lot te schikken en zijn leed te dragen. Ook complimenteer ik hem en mijzelf, met het feit dat wij het sámen zo goed gedaan krijgen, bijvoorbeeld met mijn hulp met zijn huiswerk. Dat zou makkelijk tot ruzie kunnen leiden, maar we hebben daar een goede modus voor gevonden.

Veer

Veer

18-11-2017 om 09:29

Maar jou vraag ging eigenlijk

over je oudste dochter.

Ik kan me voorstellen dat je vind dat je haar tekort doet, door zoveel (al) jouw aandacht en energie uit te laten gaan naar de jongste. Als dat tijdelijk is zou ik dat niet zo'n punt vinden.

En ik las eens een stuk waar ik me soms aan vast houdt:
een boot met een moeder met twee kinderen slaat om, midden in een groot meer.
Het ene kind kan zwemmen, het andere niet. Dan wordt, natuurlijk, het andere kind geholpen door moeder.

Maar goed, je zou dit natuurlijk kunnen bespreken met je oudste. Dat je het gevoel hebt dat je haar tekort doet, en of zij dat ook zo voelt. Afhankelijk van haar reactie, kun je dan doorgaan zoals het ging, of toch kijken of je dingen kunt veranderen. Misschien zijn kleine veranderingen al genoeg, of misschien vind je oudste het wel prima zo.
Ik zelf zou het in elk geval benoemen naar haar: ik besteed minder tijd aan jou en dat vind ik erg vervelend, en weet niet hoe ik het anders kan doen. Vind jij het ook vervelend? En zo ja, wat kan ik/kunnen wij daar aan doen.

Veer

Veer

18-11-2017 om 09:29

jou vraag = jouw vraag

natuurlijk...

Liz

Liz

18-11-2017 om 15:26

Veer

Mijn vraag ging niet zozeer over een van mijn dochters, maar over beide.

Dat gesprek wat je voorstelt met mijn oudste heb ik al gehad op zich. Maar ze laat erg slecht merken wat ze vindt, ook als ik het rechtstreeks vraag. Morgen gaan we samen op pad heb ik voorgesteld. Dat vindt ze gelukkig leuk

Liz

Kinderen met verschillende talenten, dat ken ik ook.
Ik heb zelf altijd moeten werken, waardoor de kinderen meer op elkaar aangewezen waren, samen koken en eten bijvoorbeeld. Het gevolg is wel dat ze elkaar wat beter leerden kennen en waarderen. Misschien moet je als moeder wat meer terugtreden en je kinderen onderling wat meer ruimte geven om samen iets te doen.

Tsjor

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.