Relaties Relaties

Relaties

Jong gezin in de ellende


Het is zover

Hij is weg...kon niet langer blijven

Nou dat is duidelijk Liefdier!

Treurig maar wel duidelijk. Ik hoop zo dat je nu voor jezelf kiest want je kunt blijkbaar nog jaren regelmatig in die wachtkamer terechtkomen. En dan staat je leven zo stil. Zo jammer.

"Mijn partner is ook al vaker met deze vrouw in zee gegaan. Twee keer heeft hij het contact verbroken om voor zijn gezin te vechten. De laatste keer is hij zelfs een tijd ergens anders gaan wonen."

Het is echt geen hemel maar ik ben al lang alleen met mijn kinderen en dat is ook echt heerlijk vredig geweest al die jaren.

Je doet ook nieuwe contacten op waar je nu ruimte voor krijgt. En een partner kan maar hoeft ook niet. Het is jou leven. En uiteraard blijf je met je exman te maken hebben wat de kinderen aangaat.

Hopelijk lukt het om een scheiding verder goed, financieel, woonruimte en qua zorg voor de kinderen, goed af te wikkelen. En als het nodig is vraag daar dan hulp bij aan vrienden en familie. Vaak snappen die echt wel dat het niet meevalt alleen met je kinderen.

Ik wens je heel veel vrede en geluk. Wat je ook besluit. Zorg goed voor jezelf.

@AnneJ

Dankjewel. Lief!Hoe lang ben jij al gescheiden? Maak me zorgen over hoe de kids het op gaan vatten. Ze gaan net zo goed...Hoe ging dat bij jou?

Al lang

Hier is het nu 13 jaar geleden, de kinderen waren 6 en 8 en we hebben eerst een jaar bij mijn ouders gewoond voor ex een ander huis kreeg en we terug konden. Mijn ex is zelf psychisch niet in orde en we konden niet meer samen wonen vanwege dagelijks drama, geen anderen.
Ik heb alles geprobeerd om hulp te krijgen en had geen idee toen nog dat we met autisme te maken hadden. Ik vraag me af of het mogelijk anders gelopen was als ik dat eerder had geweten.
Ex woont vlakbij. Er zijn wat complicaties in ons verhaal omdat mijn kinderen ook een vorm van autisme hebben maar het was een zegen om dat verder alleen te kunnen doen.
En het contact met hun vader is verder goed al blijft het een moeilijke man.
Zoon vond de scheiding direct prima, hij had ook het meeste last gehad van de drama's in huis. Dochter kon het niet hanteren en had woedebuien.
Maar dat is allemaal voorbij gegaan en ik was blij dat we bij mijn ouders waren, daar heb ik veel steun aan gehad.
Gelukkig ook altijd veel steun gehad van lieve vrienden en familie ook al snapten ze het niet altijd.
En inmiddels zijn de kinderen nu jongvolwassen en krijg ik ook echt weer ruimte voor mijzelf. Ik kijk er wel tevreden en dankbaar op terug.

@Martij09

Hoe gaat het inmiddels met jou? En de kinderen?

AnneJ

Dank voor je reactie AnneJ. Heftig verhaal. Fijn dat de kinderen het enigszins goed hebben opgepakt. Ik ben er zo huiverig voor. Van de jongste weten we net dat hij add heeft en hij gaat met de medicatie juist net zo goed. (Ex)partner heeft adhd. Op de één of andere rare manier ervaar ik ook rust. Geeft toch een hoop onrust zo'n besluiteloze man om je heen. Ben ook bang voor de eenzaamheid. Hoe heb jij dat ervaren?

Tja eenzaamheid

Dat weet ik niet zo goed. Voor mijn huwelijk had ik al een aantal jaren alleen gewoond en dat was me echt wel goed bevallen.
Dan is het belangrijk om je eigen beste vriend te zijn. En dat is het eigenlijk altijd wel.
Het was mijn tweede huwelijk en ik weet nog dat een collega toen vroeg of ik dacht dan nu wel gelukkig te worden? Maar na het mislukken van mijn eerste huwelijk had ik toch al niet meer het idee dat dat af zou hangen van een huwelijk. Je kunt je ook met vrienden en familie en met je kinderen nogal samen voelen en ten diepste is ieder mens ook alleen.
Ik ben er wel tevreden mee. En of er ooit nog een relatie in die zin komt weet ik niet. Het kan maar het hoeft niet. Mijn andere relaties zijn al betekenisvol genoeg.

@AnneJ

Mooi gezegd. Hoop dat ik het ooit zo ga voelen.

Pennestreek

Pennestreek

18-11-2017 om 22:17

He wat naar, Liefdier

Ik vind je redelijk rustig overkomen, blijkbaar geeft deze duidelijkheid je ook rust. Dat snap ik, want het leven in de wachtkamer is vreselijk zwaar. En alleen is natuurlijk ook niet altijd alles, maar je hoeft niet meer af te wachten. Je kunt nu zelf in actie komen. Actie is goed, daar krijg je energie van.

Ik raad je aan om nu ook snel door te pakken. Vertel samen met je man aan de kinderen dat jullie gaan scheiden. Het verhaal dat je vertelt hangt af van de leeftijd van je kinderen, maar belangrijk is dat jullie het samen vertellen. En dan op zoek naar een goede mediator, als je er samen uit wil zien te komen zonder advocaten. Schakel hulptroepen in om je te helpen bepalen wat jij wilt, waar jouw grenzen liggen. Dat kun je doen aan de hand van een standaard echtscheidingsconvenant, die vind je op internet.
Verdiep jezelf in jullie financiële situatie voor zover je dat nog niet had gedaan. Leg nu (NU!) die situatie vast, dus maak printjes van al jullie bankrekeningen, ook die van de kinderen, de hypotheek, jullie salarissen. Stop dat in een map, dateer ze en zet er jullie beider handtekeningen onder. En bewaar ze dan ergens op neutraal terrein. Dat is een soort 'verzekeringspolis' voor jullie beiden, dat de ander nu geen rare uitspattingen kan doen en daarmee de ander benadelen in de scheiding. Klinkt heel naar wantrouwend, maar is echt heel belangrijk.

Je schreef dat hij weg is. Bij vrienden, of heeft hij een appartementje gehuurd of zo? Of zit 'ie bij truus? Nou ja, dat doet er ook niet zo toe, wat er wel toe doet is dat als hij iets huurt, dat dus nu door jullie beiden betaald wordt. Daar zou ik niet mee akkoord gaan. Noteer dat dit in de uiteindelijke verdeling voor zijn rekening komt.

Hoe moeilijk ook, zorg dat je in de actiestand blijft staan. Uit het draadje van moederziel een tijdje terug kwam heel helder naar voren: als ju nu al de tijd neemt om te verwerken, te rouwen, vertraag je het proces en dat is uiteindelijk niet helpend. Nog afgezien van risico's als die ik al eerder noemde, dat je (ex)man schulden maakt, leuke reisjes met die ander, en dat allemaal van jullie (en dus ook jouw) geld. Zie dat te voorkomen.

Steek je energie in het goed regelen van die scheiding. Houd de tekst van het convenant zo kort mogelijk. Probeer niet allerlei situaties in dat convenant te regelen, die eigenlijk niet te regelen zijn. Zoals kennismaken met een nieuwe partner. Leg wel vast wie wanneer de kinderen heeft, en verdeel zo mogelijk ook al vakanties en feestdagen, zodat je zeker het eerste jaar gewoon volgens het convenant kunt leven en niet hoeft te overleggen en onderhandelen. Dat kan allemaal wel weer als iedereen aan het nieuwe leven gewend is, maar nu nog even niet. Hoezeer je ook van jezelf en van elkaar denkt dat je flexibel bent, meegaand, datje kunt overleggen, zo'n eerste periode ben je gewoon overgevoelig op alle vlakken. Zorg dat je niks te 'regelen' hebt, dat alles is vastgelegd, en hou je daaraan.

Succes en heel veel sterkte. Je kan het! En het komt goed. Het duurt even, maar het komt goed. Ook met je kinderen. Die zijn heel flexibel. Ook die met ADD. Het is fijn dat je de diagnose al hebt en dat de medicatie werkt. Dat zal je zoon nu helpen.

Samen

Lijkt me lastig. Man is vertrokken en dan gaat aanstaande exvrouw aan man trekken om het goed af te ronden, met zijn kinderen.
Lijkt me toch echt zijn zaak.
Ik zou uitleggen dat de kinderen hun vader verliefd is op iemand anders. Hij heeft zijn best gedaan om te blijven maar dit is de derde keer dat hij het niet red en drie keer is scheepsrecht. Moeder accepteert het wel.
Dat betekent niet dat vader niet meer van de kinderen houdt dat blijft altijd.
Inderdaad financiele geschiedenis vastleggen maar beider handtekeningen niet. Die gezamenlijkheid is er gewoon niet.
Vraag voorlopige voorzieningen aan en begin een convenant in te vullen zoals je denkt dat dit voor beiden redelijk en behapbaar is.
En inderdaad de zorg voor de kinderen niet al te detaillistisch regelen.

Pennestreek en AnneJ

Dank voor jullie berichtjes.zo rustig ben ik niet hoor. Had een dramatische dag. Elke dag voelt momenteel als een jaar van mijn leven!de dingen die jullie noemen gaan mij nog iets te snel. Al ben ik mij er wel van bewust dat als de kogel door de kerk is, hij weleens iets minder toegeeflijk kan zijn qua omgang en financieen.Misschien aankomende week naar kijken. Hij zit nu bij vrienden (als dat waar is want ik geloof niks meer zo onderhand) hij zou gaan vragen of hij daar een poosje mag blijven. vanavond mijn vriendin op bezoek gehad en ze heeft me wel dingen duidelijk kunnen maken. Nog meer dan de mensen op t internet, zij kent mij goed natuurlijk. Ze vindt dat de problemen toch vooral zijn problemen zijn en dat ik ze te veel naar mij toe trek. Ik denk dat ze gelijk heeft. Hij is degene die psychische problemen heeft en weer de brui aan geeft qua therapie. Hij vlucht en neemt zichzelf weer mee in zijn (waarschijnlijk )volgende relatie. Hij wil morgen nog een keer goed praten. Ik ben benieuwd. Mijn vriendin heeft mij wel gezegd dat ze mij kent (al zo'n 25 jaar)als een zelfstandige en zelfverzekerde vrouw. Ze kent mij niet zo, zoals ik nu ben. Ik was vanmiddag ook weer zo radeloos. In paniek gewoon. Ik wil ook graag psychologische hulp en ga daar maandag achteraan. Mijn vriendin neemt morgen ook contact met hem op. Geen idee of het zin heeft, maar zij en haar man hebben ook een moeilijke tijd gehad en ze wil graag haar bevindingen met hem delen en ook de ruimte geven om te zien of hij zijn problemen wil delen met haar. We gaan het zien. Mijn tijd is iig op. Enige optie voor mij nog is verblijven bij vrienden zonder enig contact met de één of ander.

Dat klinkt als

Of er nog een mogelijkheid is om de relatie weer te herstellen?
Wat je ook doet, ik wens je heel veel sterkte en zorg goed voor jezelf.

Morgen is de deur dicht

Ja, maar wel onder heel veel voorwaarden en morgen is Dday. Als ik hoor dat hij idd bij die vrienden zit de komende tijd en psychologische hulp wil is het een go voor mij. Al het andere een no go.

Pennestreek

Pennestreek

19-11-2017 om 00:06

Dat snap ik, dat het zwaar is

En ik snap ook dat je denkt dat je geen energie hebt om dingen op te pakken. Maar je moet wel! Zoals ik al zei, focus op het handelen, de rest komt later.
Dat hij weg is wil naar mijn idee helemaal (nog) niet zeggen dat er geen gezamenlijkheid is. Juist nu hopelijk nog net wel. Inderdaad, als hij naar zijn vriendin toe is, wat natuurlijk best kan, is het helemaal zaak om nu zoveel mogelijk vast te leggen en te regelen.

Psychologische hulp voor jou lijkt me ook heel goed. Je hebt het zwaar, dus dan is het fijn als je iemand hebt op wie je kunt leunen en die je kan helpen dingen in perspectief te zien.

Hoop dat je lekker slaapt. Sterkte morgen.

Dank

Dank pennestreek. Dit zijn de dingen die mij door deze zware momenten sleuren

Definitief

Hij heeft zojuist uitgesproken definitief voor haar te kiezen. Hij vertrekt als de kids op bed liggen. Gaat van heel verdrietig naar heel geïrriteerd doen naar ons. Komende week gaat hij nog hier zijn op de momenten dat de kinderen er ook zijn. Verder is hij weg. Aankomend weekend vertellen wij het ze. Ik ben verdoofd...heb gelukkig fijne mensen om mij heen en het lukt mij (net) om er op de juiste momenten te zijn voor mijn kinderen. Hoop dat ik dit zo door kan trekken...ben bang voor nog oneindig veel buikpijn en hartepijn momenten. Ik wil ze niet meer. Trek het niet meer...

Doorademen

Heb je geen hobby waar je jezelf even helemaal kwijt in kunt?
Hardlopen of zoiets? Hier haalde ik mijn rust uit het instuderen van nieuwe muziek. Dat vraagt zoveel concentratie dat het alles blokt. Daarna was ik een stuk rustiger en sliep beter.
Het is bitter. Helaas is het geen incident. Je hoort nu bij de gewone mensen die ook een scheiding kunnen meemaken.
Je gaat echt wel een lastige tijd tegemoet maar er is beslist een einde aan de misere. Fijn dat je lieve mensen om je heen hebt die het wat draaglijker voor je kunnen maken.

AnneJ

Heb veel hobby's maar lukt mij nog niet om mij daar toe te zetten of er het plezier uit te halen. Hardlopen heb ik idd veel gedaan maar doe ik al ff niet meer. Wel lange wandelingen maken met de hond. Dat is eigenlijk het enige waar ik me momenteel toe kan zetten. Wat zou ik kunnen doen als de paniek en de wanhoop/ machteloosheid mij zo in zijn greep heeft? Dat is zo verlammend! Ik ga morgen wel de huisarts bellen voor psychologische hulp.

Oke

Overweeg je huisarts te vragen je door te verwijzen naar een vrijgevestigde psycholoog in een privepraktijk. Zoek vast wat adressen in je buurt.
Je huisarts zal je mogelijk eerst doorverwijzen voor een kort aantal sessies bij de POH maar je kunt ook direct doorverwijzing vragen naar de basisggz.
Controleer of iemand door je zorgverzekering wordt vergoed en anders hoe de kosten zijn.
Mogelijk ken je mijn 'hangup' met de meldcode en mijn ervaring is dat een POH of grote ggz instelling meer risico zijn op melding.
Per slot heb je kinderen.

http://www.komteenouderbijdeggz.nl/

Vrijgevestigden zullen minder geneigd zijn om naar zon congres te gaan. Per slot moeten zij het zelf betalen en die grote ggz-instellingen gebruiken daar hun 'opleidings'budget voor en hulpverleners in opleiding kunnen er accreditatiepunten voor krijgen.

En wie wat leert wil ook wel eens wat in de praktijk brengen. Wees voorzichtig. Voortaan val je in een kwetsbare groep: alleenstaande ouder in de ggz.

Pennestreek

Pennestreek

19-11-2017 om 22:32

Blijf ademhalen

Het klinkt heel cliché, maar het werkt gewoon echt: diepe buikademhaling als de paniek je overvalt, daar word je echt rustiger van. Neem voor het slapengaan iets van Valdispert of zo, en als het echt te gortig wordt kun je de huisarts of psycholoog om antidepressiva vragen. Heb ik ook een tijd genomen om de scherpe kantjes eraf te halen. En, heel belangrijk, onthoud dat het op een dag beter wordt. Het gaat nooit weg, er blijft altijd een restje pijn en verdriet en boosheid, maar het slijt. Al gaat dat tijd kosten. Maar een mens is sterk en flexibel. Je gaat nog versteld staan van je eigen kracht, doorzettingsvermogen en veerkracht. En op een dag merk je dat je er doorheen bent.
Voor het zover is komen er nog heel veel moeilijke momenten, maar je kunt het aan. Een stap tegelijk, een dag tegelijk. Wees lief voor jezelf, leg de lat op allerlei vlakken tijdelijk wat lager, en ga het aan. Je kunt het.

Sterkte.

AnneJ

Ik snap niet zo goed wat je bedoelt. Wij lopen al bij een ggz instelling voor de add/ adhd binnen ons "gezin". Aan het begin van systeemtherapie. Zou jij adviseren daar juist niet heen te gaan puur voor mijzelf?

Pennestreek, ik denk dat ik ook ga vragen om antidepressiva. Wil me graag een tijdje vlak voelen en gewoon handelen zonder te veel te voelen. Gewoon een poosje, samen met gesprekken bij psycholoog. Bij de praktijkondersteuner ben ik al een aantal keren geweest. Fijn mens maar ze laat me vooral praten en in contact staan met mijzelf. Ik heb wel iets meer nodig.

Al binnen

Je bent al binnen. Hopelijk gaat het wel goed. Ik vind dit soort instellingen een te groot risico. Systeemtherapie als je gaat scheiden lijkt me ook geen eerste keus. Moeilijk.
Houd in elk geval in de gaten dat je voorbereid moet zijn op mogelijke problemen.
Als je het niet eens bent met een behandeling. Als een hulpverlener een verkeerd beeld van jou en je gezin ontwikkeld, zeg maar onbegrip. Als je niet binnen de geplande zorgepisode voortuigang laat zien.

Wees in elk geval duidelijk over de dingen die wel goed gaan. Woon je in een nette buurt, laat dat duidelijk zijn. Heb je een voorbeeldige baan geef daar dan in elk geval de gegevens van door voor 'geval van nood' waar je bereikbaar bent, elke smoes is goed.
Ik kreeg een hoop meer respect toen ik, wat ik helemaal niet netjes vind en vaak ook formeel niet toegestaan is, ging emailen met het mailadres van mijn werk. En daar ook met mijn mantelpakjes heenging.

Zorg dat je altijd goed verzorgd op de consulten verschijnt, jij en je kinderen. Goed gevoed en gedronken.

Neem elke mogelijke voorzorg. En dan nog. Het kan goed gaan maar in de jeugdhulpverlening scoor je altijd wat vinkjes zodat de kans dat je een melding krijgt altijd een mogelijkheid is.
En als je het niet kunt voorkomen wees dan geduldig en lees je goed in.

@AnneJ

Tot nu toe vinden ze vooral dat we heel erg handelen in het belang van onze kinderen. Zij staan bovenaan het prioriteitenlijstje en dat wordt echt wel gezien. Ik ga vooralsnog van het positieve uit.

Zo is dat

Vertrouwen moet er ook zijn dat het goed gaat.
En je weet in elk geval dat je een risico loopt en dat dat niet aan jou ligt.
Net als scheiden overkomt dat gewone mensen die hun kinderen niet mishandelen. Dat scheelt een hoop shock mocht het je desondanks toch overkomen.

Vechtersbaas

Vechtersbaas

20-11-2017 om 09:06 Topicstarter

hoop?

Je gaat nu door een hel. Je bent volledig lamgeslagen en staat nu in zijn geheel in de overlevingsstand. Als je eerlijk bent naar jezelf; heb je nog hoop dat hij bijdraait?

Ik bescherm mijzelf

Hij heeft vandaag wel toegegeven dat hij het niet goed aanpakt allemaal en gevraagd of het echt te laat is allemaal. Ik kan daar nu geen zinnig antwoord op geven. Hij is zo wispelturig als de pest dus ga ik uit zelfbescherming uit van dat het klaar is.durf geen hoop meer te hebben. Het zit er, tuurlijk, maar ik heb het wel redelijk losgelaten. Klinkt vast heel tegenstrijdig.alleen heel nadrukkelijk gezegd dat hij nu zijn kinderen op nr 1 zet want dat heeft hij de afgelopen twee weken niet goed aangepakt. Dat je verliefd wordt op een ander kan. Dat het niet over gaat kan ook. Maar daarom moet je nog wel met respect met je "bijna" ex en kinderen omgaan. Dit was heel ver te zoeken en dat neem ik hem heel erg kwalijk. Hoe gaat het met jou vechtersbaas?

Pennestreek

Pennestreek

20-11-2017 om 10:34

Hoop

Tja, hoop dat hij bijdraait. Als je kinderen hebt, heb je de plicht om te vechten voor je relatie, tot je laatste snik. Een (heftige) verliefdheid vertroebelt je blik in hoge mate, ook je verplichtingen heb je dan niet meer helder. Sterker nog, juist die verplichtingen zorgen er vaak voor dat je vlucht in een andere relatie. Ik weet niet of dat hier speelt. Dus dat hij zijn kinderen niet op 1 heeft staan is heel logisch en voorspelbaar. Wat het niet goed maakt natuurlijk, maar zo werkt een verliefdheid nou eenmaal. Hopelijk ziet hij dat zelf ook in.

Als je man zelf vraagt of het te laat is, dan denk ik dat er nog hoop is en dat je moet onderzoeken of er nog ruimte is bij jullie beiden. Ik roep het maar weer: scheiden kan altijd nog. Je hebt geen haast. De tijd nemen, alles rustig overdenken, is in dit geval juist belangrijk. Dus ik zou, hoe moeilijk de tijd in de wachtkamer ook is, tegen je man zeggen dat een scheiding voor jou op dit moment niet hoeft.

En zelfs dan: wij hebben een kant-en-klaar echtscheidingsconvenant klaar liggen. Zo ver waren wij al. Er staan alleen nog geen handtekeningen onder. Dus zelfs dan kun je nog van gedachten veranderen. Hopelijk helpt die gedachte je ook om de paniek een beetje in te perken.

Ik zou nog eens met je man om de tafel gaan. Laat hem goed doordenken wat een scheiding betekent. Het huis uit (misschien allebei), de kinderen (veel) minder zien, financieel een flinke aderlating, je familie en vrienden waar de relatie fundamenteel mee zal veranderen (vergis je niet in de impact daarvan!). Scheiden is geen pretje. Ook niet als je zelf degene bent die weg wil.

Zeker als je man zelf in de knoop zit, is dat geen moment om zulke beslissingen te nemen. De beslissing om te scheiden zou je eigenlijk pas moeten nemen als alles in je leven rustig is, en je zelf stabiel bent. Pas als je er dan van overtuigd bent dat deze relatie niet werkt, kun je weloverwogen de beslissing nemen. Natuurlijk werkt het in de praktijk nooit zo. Dat weet ik. Maar zo in de hitte van de strijd kun je niet helder nadenken. Hopelijk is hij bereid om kritisch naar zichzelf te kijken. Het kan helpen als hij een neutrale 'coach' zou kunnen vinden die hem kan helpen alles op een rijtje te zetten.

Maar áls hij er nog over wil nadenken is de absolute voorwaarde dat er geen contact is met truus. Mijn man laat hem weten dat de verliefdheid wegzakt als het contact weg is. Natuurlijk denkt hij nog wel eens aan haar, ze zijn jaren goed bevriend geweest en hebben een jaar lang een knipperlichtrelatie gehad, dat wis je niet zomaar uit. Maar het gevoel is nu, driekwart jaar later, weg. Dus dat kan echt!

Sterkte!

Vechtersbaas

Vechtersbaas

20-11-2017 om 11:28 Topicstarter

herkenbaar

'Hij heeft vandaag wel toegegeven dat hij het niet goed aanpakt allemaal en gevraagd of het echt te laat is allemaal. '

Herkenbaar!

Ik heb bij de doorstart na de (korte) breuk, mijn partner alleen aan het woord gelaten, en gevraagd hoe zij het voor zich ziet, omdat bij de andere keren ik degene was die de boel weer aan het oplossen was.
Een verandering van baan of locatie was een te zware eis, omdat hier heel veel vanaf hangt, zeker op financieel gebied en een eventuele klim. En ja, de logische reactie is natuurlijk 'of je gezin naar de ellende...kies maar!'. Maar zij beweert dat zij de verliefdheid kan laten slijten. En dat zij door dit proces heen moet. Ik vind het doodeng natuurlijk, maar zij is de enige die hiervoor kan zorgen.

Momenteel krijg ik geen enkele aanwijzing dat ze buiten het werk contact hebben. Via de telefoon is het natuurlijk 24/7 mogelijk. Maar daar kom ik op een normale manier niet achter, en nogmaals, ik heb geen zin om weer digitale boobytraps te plaatsen. Ik zou het ook echt vreselijk vinden als ze hem toch weer opzoekt. Dat zou voor mij echt een teken zijn dat ze toch niet zo'n zuiver geweten heeft en echt heel hard kan liegen, wat eigenlijk niks voor haar is. Maar goed, uiteindelijk ben ik akkoord gegaan met een doorstart en zal ik haar ook weer het vertrouwen moeten teruggeven, hoe vreselijk moeilijk dat soms ook is.

Op dit moment praten wij niet over de affaire, en ook niet over de relatiecrisis an sich. Wat ik al eerder zei, het haalt op dit moment ook niks uit. Zij heeft inmiddels hulp gezocht, en ik hoop dat het haar (en uiteindelijk ook mij) gaat helpen. Als ik nu telkens weer de wonden open haal, schiet zij weer op slot, en creëer ik meteen weer afstand en een onveilige sfeer.

Er wordt van mij gewoon gruwelijk veel gevraagd. Vooral geduld en vertrouwen. Dat gaat bij mij op en neer. Gisteren had ik weer een vreselijk depressieve dag, vandaag gaat het weer wat beter. Het is ook heel moeilijk om je verwachtingen uit te schakelen. Want alles wat ik verwacht, gebeurt juist niet. Op die manier creëer ik mijn eigen teleurstellingen, en die neem ik weer mee gedurende de dag.

Ik hoop dat ze fysiek wat gaat ontdooien richting mij. Ik ga er ook niet om vragen, want dan wordt een rondje verplicht.

Is ze zo'n koelkast omdat ze zich nog niet veilig voelt bij mij? Omdat ze echt geen zak meer om mij geeft? Omdat ze nog verliefd is en in het proces van loslaten zit?

Maar...pffff....wat heb ik behoefte aan aandacht en liefde zeg.

Vechtersbaas

Vechtersbaas

20-11-2017 om 11:37 Topicstarter

'leuk' artikel

Een interessant artikel over hoe mensen een crisis aangaan.

https://www.psychologiemagazine.nl/artikel/toch-samen-door/

Pennestreek

Pennestreek

20-11-2017 om 11:38

All of the above

Vechtersbaas, wat heb je het zwaar zeg! Ik vind dat je het goed aanpakt. Hou je op de vlakte, vraag niet teveel van haar (niks?) en geef haar de tijd die ze nodig heeft.
Ik denk inderdaad dat haar gedrag voortkomt uit al die opties die je gaf. Ze is haar gevoel voor jou kwijt, is verliefd op een ander (en het kost echt wel een paar maanden voor dat echt weer weg is) en misschien wil je bij jou ook wel geen valse verwachtingen wekken, of is ze bang voor emotionele scenes.

Hopelijk wordt ze wijzer van de hulp die ze heeft gezocht. Ik vind het wel heel goed hoor van haar, dat ze daarvoor open staat. Mijn man heeft lang gevonden en gezegd dat het allemaal aan mij lag. En hoe vaak ik ook wees op zijn aandeel, hij zag het niet of wilde het niet zien. En dan kun je niks... Dus hou je daaraan vast. En wordt verder wat zelfstandiger. Haal troost, aandacht en liefde even bij familie en vrienden (en hier). Ga vooral zelf op pad, doe leuke dingen, zoek afleiding. En heb geduld. Heel veel geduld.

Man vertelde mij gisteren (eindelijk) dat hij zich zo onzeker voelt, nu, omdat hij zich door al onze gesprekken pas goed realiseert wat hij allemaal gedaan en gezegd heeft, en hoe dat voor mij geweest moet zijn. Hij is sowieso licht egocentrisch (understatement) en tijdens die verliefdheid was zijn aandacht natuurlijk echt alleen maar op zichzelf en haar gericht. Hij schaamt zich met terugwerkende kracht kapot voor zichzelf. Dat was voor mij heel belangrijk om te horen. Maar daar heeft hij dus sinds februari over gedaan...

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.