Relaties Relaties

Relaties

Verder na ontrouw deel 3

Deel 2 was de 1000 gepasseerd maar nog zeker niet ten einde.


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Flanagan

Flanagan

23-11-2017 om 12:41 Topicstarter

Ballen in de lucht

@pennestreek, ik herken het zwoegen om alle ballen in de lucht te houden. Deed ik ook in een tijd dat kind in de examenjaar zat. Het examen verliep teleurstellend. Ik had het gevoel zoveel ballen in de lucht te hebben gehouden terwijl ik beter een aantal balllen buiten de deur had kunnen houden om zo meer tijd voor de examenkandidaat te creeëren. Mijn les voor het komende jaar: taken naar een tijdstip schuiven waarin het wel schikt zonder dat ik mijzelf voorbij hol.
Verd ben ik niet de enige in huis die ballen in de lucht gooit. Ook mijn man heeft die neiging zodat stress op de loer ligt. We helpen elkaar door elkaar hierop te attenderen want je ziet het bij jezelf vaak te laat.

GitteNN

GitteNN

23-11-2017 om 12:53

Flanagan/Pennenstreek

moet je dan een draadje stoppen als je over de 1000 bent?

Wouw Pennenstreek. Datis idd ook wel heel heftig allemaal en ja als er een gewoon gezinsleven is doe je dat ook allemaal maar met dit ben je buiten dat je onderuit gehaald bent mentaal en emotioneel helemaal leeg. Alle energie gaat daar naar toe en dan kan je niet al die ballen in de lucht houden.

Bij dat gesprek dat je wilt plannen kun je mss ook eens kijken wie wat doet en dan opnieuw wat taken verdelen? Want ik snap best dat je ook al die andere dingen (zeker voor je kinderen) zo goed mogelijk wil doen.

Je kinderen zijn ook op een leeftijd mss ook wel iets te kunnen doen? Op zondag zetten wij nog wel eens wat puntjes op de i wat taken aanpak betreft voor de kinderen. Maar een kind is nogal wars van taken dus geeft ook spanning maar ht moet.

Hopelijk lukt het jullie ook.

xxGitteNN

dankjewel allemaal!

@ Pennestreek, het is ook vaak veelste veel. Ik herken dat gedeeltelijk. Wij hebben (gelukkig in deze situatie!) nog geen kinderen maar wel een volgepland leven. Man doet onregelmatig werk wat lichamelijk en geestelijk veel van hem vraagt, is er vaak niet als ik hem nodig heb. Daarnaast net een verbouwing van ons huis achter de rug, nu meer in de afrondende fase. Van werk gewisseld in deze periode... allemaal dingen die veel van je vragen en waardoor het soms inderdaad even "te veel" is.

De reden dat man had gelogen was om mij te beschermen. Hij had beloofd "iets" (ik ga er niet te ver op in) wat voor mij heel belangrijk is niet meer te doen. Daar was ik blij mee. Het was beter voor ons allebei. Nu door de stress in huis etc blijkt man zich niet aan de afspraak te hebben gehouden. Ik kwam daar achter toen ik "iets" vond. Ik was boos... als hij eerlijk had geweest had ik me ook rot gevoeld maar na het liegen over truus ben ik zo klaar met liegen. Dat vertrouwen was er net weer een beetje aan het komen.
Ik heb hem gezegd dat hij niet had moeten liegen en ben echt boos geworden. Hij begreep het wel maar de uitleg was dus: ik wilde je niet van streek maken. Nee... maar dat is nu erger dan als je het wel had verteld. Man denkt daar anders over. Die denkt dat ik boos/verdrietig was geworden en hield daarom zijn mond. Maakt verder ook niet uit...maar het feit is dat ik door deze situatie nu dus weer extra onzeker ben over zijn trouw. Dat vertrouwen heeft al zo'n knauw gekregen begin dit jaar en nu dus weer.

Er is momenteel best wel wat stress in onze relatie (buiten het vreemdgaan om). En dat zorgt ervoor dat ik sneller weer ga twijfelen en ga malen over dingen. Baal daar enorm van want ik merk dat ik mezelf gewoon niet ben dan.

Ik wil graag starten met iets homeopathisch omdat ik zwaardere middelen nog niet echt aan durf. Als dit al helpt ben ik al blij. Nog steeds niet langs huisarts gegaan voor een gesprek en eventuele doorverwijzing naar een coach of therapeut ofzo. Die stap is zo groot... ik moet dit zelf oplossen zegt een stemmetje in mij.

Pennestreek

Pennestreek

23-11-2017 om 13:27

Uptown

je schrijft 'zelf', maar je had eigenlijk moeten schrijven 'alleen'. Want dat is wat je bedoelt, denk ik. Je doet het namelijk altijd zelf, maar je hoeft het allemaal niet alleen te doen.

Opdracht: 3x lezen wat hierboven staat, hardop, je realiseren dat ik helemaal gelijk heb en dat je het jezelf onnodig moeilijk maakt en dan de telefoon pakken om een afspraak te maken.

En dan hier komen melden zodat ik je een schouderklopje kan geven .

Pennestreek

Hahahaha ik vind je reactie geweldig en je hebt ook gewoon gelijk! Dat weet ik ook... Alleen vind ik het in persoonlijke kwesties heel lastig om iemand die ik niet ken om hulp te vragen/te betrekken bij mijn problemen. Kijk hier op het forum zijn we anoniem... maar ik weet niet zo goed hoe ik tegen een hulpverlener of huisarts uit moet leggen hoe en wat. Schaam me ervoor denk ik. Heel stom, ik weet het.

dankjewel voor je lieve bericht!

Flanagan

Flanagan

23-11-2017 om 15:30 Topicstarter

Uptown,

Top dat je dat punt besproken hebt, zo dat hij weet dat je eerlijkheid van hem verwacht ongeacht het voorval.

Als je terug kijkt op die bespreking, denk je dat je sommige uitspraken ook anders had kunnen doen? Ik bedoel meer een bespreking waarin je minder boosheid en emotie erbij haalt omdat het voorval toch al heeft plaatsgevonden. Denk aan een bespreking van pure feiten, waar hij iets mee zal moeten doen. Door boos te worden, trek je die 'verantwoording' ten dele naar je toe want jij zit ermee.

Met pubers werkt het vaak ook zo. Zij doen iets stoms, niet voor het eerst. Je kaart het aan en leg de taak bij hen want het is hun verantwoording, niet de jouwe. Zij moeten ermee leven en er wat van leren anders blijf je voor ze denken en hoeven ze zelf niet te veranderen.
Door het aan te kaarten, weten ze wel dat jij het weet en dat ze niet stil kunnen houden.
(Nu is je man geen puber meer, maar niemand is foutloos na de puberteit.)

Pennestreek

Pennestreek

23-11-2017 om 16:36

Daar heb ik totaal geen last van

maar ik kan me er heus wel iets bij voorstellen. Ik raad je toch aan daar voorzichtig overheen te stappen. Echt, gun jezelf iemand die er alleen voor jou is, naar je luistert, je raad geeft, je de weg helpt vinden. Ik heb er zo ontzettend veel aan gehad!

Ik heb gekozen voor een coach (nou ja, gekozen, er kwam er eentje op mijn pad, en ik heb de afgelopen periode geleerd dat toeval niet bestaat, dus heb ik met haar een kennismakingsgesprek geregeld. Dat klikte echt enorm goed!). Een coach haalt het ook een beetje uit de hulpverleningssfeer, ik denk dat dat ook goed bij jou kan passen. Want dan doe je het dus echt helemaal zelf .

En nu hebben we dus samen een EFT-relatietherapeut gehad, die ons heeft geholpen op het stuk 'samen'. Vooral de communicatie, die is echt zo belangrijk. Zij heeft man kunnen helpen bij het ontdekken van zijn vaste patronen, aannames, niet helpende gedachten en de manieren waarop hij echt contact uit de weg ging (inclusief het begrijpen hoe dat zo gekomen is).

Voor mij was deze tweetrapsraket ideaal. Ik weet niet waar je woont, maar als het in de omgeving Den Haag is kan ik je de gegevens van deze twee dames geven.

Flanagan

Flanagan

23-11-2017 om 16:47 Topicstarter

Uitleg

@ GitteNN, Zie regel 13 van forumbeheer. Meestal post het forumbeheer een reactie dat de 1000 is gepasseerd en het verzoek een nieuw draadje te openen zodat zij het oude paginavolle draadje sluiten. Maar het is aan de forummers om dan een nieuw draadje te starten

GitteNN

GitteNN

23-11-2017 om 18:37

Verandert?

T gevoel. Door iets op de radio over huwelijken startte de film weer; hij met haar. Samen afspreken in een hotel. Mijn vent? Mij overkomen. Auw auw.

Flanagan

Flanagan

23-11-2017 om 19:41 Topicstarter

Maar GitteNN,

Hij koos daarna wel voor jou. Hadden ze het in dat radioprogramma ook daar over?!

Probeer het eens vanuit een andere hoek te bekijken. Stel als jij een fout maakt, ( niet zo zeer op gebied van ontrouw). Zou je het prettig vinden als je diep berouw hebt getoond, therapieën bent aangegaan etc en je man haalt het aan, terwijl het jou van binnen diep in je hart brandt?

Dit moet je niet zien als schuldgevoel aanpraten of je gevoel bagatelliseren. Maar ook even afvragen hoe je zulke emoties hebt te doorstaan terwijl je de klok nooit meer kan terug draaien. Dit in de hoop dat dit je je gevoel kan handelen.

GitteNN

GitteNN

23-11-2017 om 20:25

Vraag

Hebben jullie ook dat je regelmatig nog detail vragen hebt over t vreemdgaan? Ik na 2 jaar nog steeds wel. Stellen jullie de vraag of niet?

GitteNN

GitteNN

23-11-2017 om 20:28

Flanagan

Ik vind t helemaal geen schuld gevoel aanpraten. Ik zie t als attenderen op een andere visie. Ik heb t zo niet bekeken. Ik ben er blij mee.
Dank je dank je

Pennestreek

Pennestreek

23-11-2017 om 20:36

Ik stel ze niet

Nou ja, niet over hoe vaak en waar en of het lekkerder of anders was dan met mij, als je dat soort details bedoelt. Ik kwam er pas redelijk recent achter hoe lang het heeft geduurd, daar wilde ik toen wel alsnog de details van weten.
Wat schiet je ermee op, met die details? Heb je jezelf dat wel eens afgevraagd? Ik kan me niet voorstellen dat het je op enige manier helpt. Het zorgt alleen dat je het beeld nog wat echter maakt, en het nog wat moeilijker maakt om het achter je te laten. En bovendien, het zorgt ervoor dat je man weer aan haar denkt. Dat is toch wel het lastste dat je wilt?

Vraag op laten komen, en weer weg laten zakken. En dan jezelf belonen. Met chocola of zo. Wat ik ook wel eens doe: man zeggen dat ik een knuffel heb verdiend. Omdat ik een moeilijk moment had/iets naars had willen zeggen/hem had willen slaan/whatever. En dan krijg ik over het algemeen die knuffel wel, plus een schouderklopje. Dan heb ik toch gemeld dat ik het moeilijk had, maar maak er dan iets positiefs van. Ook voor hem. En soms is zo'n moment alsnog aanleiding voor een gesprek, maar dat is dan vaak pas later, als de ergste emoties weer gezakt zijn.

Zet 'm op hoor Gitte, je gaat net zo lekker!

GitteNN

GitteNN

23-11-2017 om 20:40

Pennenstreek

Zo jullie hebben echt goede tips! Deze vind ik echt ook al zo goed; Vraag op laten komen, en weer weg laten zakken. En dan jezelf belonen. Met chocola of zo.

Ga ik doen xx
Liefs GitteNN

Pennestreek

Pennestreek

23-11-2017 om 22:05

Mooi!

Ach ja, je leert elke dag bij, zelfs als je bijna 50 bent .
Blij dat ik kan helpen. En het helpt mezelf ook, maakt me er weer van bewust waar ik zelf nog winst kan boeken of nog wat aan kan schaven.

Marin

Marin

24-11-2017 om 01:56

wat ik me afvraag

- zou draadje vier gehaald worden?
- zou er dan wat veranderd zijn in ons gevoel? (steeds weer verdriet, dingen die omhoog komen, proberen te vergeven of te blokken)
- zijn er dingen veranderd sinds draadje 1 en 2?

Meer dan 2000 berichten... en ik zie nog steeds zoveel verdriet. Ook bij mijzelf...

GitteNN

GitteNN

25-11-2017 om 10:08

Marin

Ik zou het je niet durven zeggen. Maar een ding weet ik wel dat het verdriet verkleurd. Het zal nooit weggaan. Je bent beschadigd en je vertrouwen zijn in norm & opgelopen. Dat wat Je veilige thuis was bleek niet veilig te zijn. Toch zie ik het als een rouwproces waar uiteindelijk mee te leven is. En hoe lang dat duurt geen idee. Ik had gehoopt er snel klaar mee te zijn. Helaas blijkt dat niet zo te zijn. Helaas word ik ook nog iedere morgen wakker en denk waarom. Ik voel dat iets speciaalsdat er was bij ons twee er niet meer is. Probeer toch te kijken wat er voor terug gekomen is. We doen meer moeite voor elkaar. Kijken meer naar hoe t met de ander gaat en man praat meer en beter. Daar trek ik me aan op. Of wij aamen de eindstreep halen is voor mij nog steeds een vraagteken. Dat is wel wat zeer doet. Dat voelde ooit zo zeker. Ja dat is wat ik jammer vind.
Ik hou ne vast aan dat t toch ook echt wel steeds minder aanwezig is in m’n hoofd en ook in deze situatie zie ik hoe speciaal man is. Raar he de veroorzaker en toch zo bijzonder. ----
Iemand schreef hier ooit; dingen overkomen je en je hebt keuzes. De keuze hoe jij er mee omgaat is van jouw. En zo is t.

Ik hoop dat we de 3000 overschrijden; niet omdat er mensen dit ook gaan ervaren maar vooral om elkaar te kunnen steunen. Ik wil dat t voor niemand meer gebeurd. Maar ook nu geld t gedrag van een ander kun je niet veranderen.
Liefs gitteNN

regenboog

regenboog

25-11-2017 om 10:08

GitteNN

Ook ik heb ik nog vaak vragen over hun affaire.
Ben dan nieuwsgierig naar hoe het tussen hun ging, wat ze deden en waar ze het over hadden.
Maar ook naar de kleinste details.
Ik stel ze nu niet meer,het voegt niets meer toe, het werkt niet helend het is alleen maar pijnlijk en verdrietig voor me.
En bovendien vraag ik me dan nog steeds af of man wel alles eerlijk verteld want bang om mij weer te kwetsen.
Ik denk ook dat een antwoord nooit bevredigend zal zijn.
Maar je vraag naar details herken ik heel goed.

regenboog

regenboog

25-11-2017 om 10:33

....

Waar ik vooral tegenaan loop is het ontbrekende stuk vertrouwen.
Ik weet echt wel dat man geen contact meer met haar heeft en dat de affaire nu 2 jaar achter ons ligt maar iniet mijn hoofd leeft het nog steeds.
Ik bedoel dat het tussen mijn oren eigenlijk gewoon door is gegaan met die twee.
Als man mij belt dat hij later is die dag dan denk ik als eerste zal hij bij haar zijn?
Of als ik haar tegen kom in de auto ergens dan denk ik zullen ze samen naar hun hotelletje zijn geweest?
Ook al zijn de gedachten er maar even het zijn wel gelijk mijn eerste gedachten dus dan blijkt wel weer hoe het met mijn vertrouwen in man is gesteld.
En het is echt niet zo dat ik zijn gangen na ga of hem continue controleer.
En ook niet dat ik zenuwachtig ben als hij weg is.
Wel zei hij van de week dat hij dan en dan een cursusdag van zijn werk heeft en daar dan een hele dag heen moet.
Dan denk ik wel even ja dat zal wel. Zeker een dagje met haar winkelen met als toen.
Man zag mij denken en vroeg of ik de mail wilde zien. Niet gedaan trouwens.
Waarschijnlijk is mijn vertrouwen zo ernstig beschadigd mede doordat ik zelf alle details van hun affaire wilde weten weten.
Wat ze deden, waar ze afspraken, wanneer enzovoort?
Dat zit nu zo in mijn hoofd gegraveerd.......
Ik weet niet goed meer wat hier mee te doen. Meestal laat ik de gedachten er maarekening voor wat ze zijn en soms bespreek ik ze met man.
Ik hoop echt er eens van af te komen want het maakt me zo moe en het doet het herstel voor mijn gevoel voor man ook niet goed.

Flanagan

Flanagan

25-11-2017 om 12:38 Topicstarter

Regenboog,

Er zijn meerdere mneren om je verlaten gevoeld te hebben. Zo keek mijn man weg en steunde hij mij niet ( naar mijn mening) toen ik ruzie met zijn moeder kreeg. Hij wilde het klein houden waar ik hem in steunde. Alleen hield zij het niet klein en voelde ze zich te goed om haar ecxuus te maken. Ze vond zelfs dat ik de eerste steen moest oppakken. Hoe dan ook. Ondertussen heeft hij ingezien hoe zijn visie heeft uitgepakt en hoe de situatie ervoor stond. We hebben beiden aan herstel gewerkt, hij ook.
Nu is het zo dat hij zijn moeder natuurlijk nog wel belt en ziet, maar hij heeft geleerd waar wegkijken toe leidt.
Ik voel mij niet meer verlaten.

Regenboog, zelfs al zou je man die dame zien. Op werk of langs een voetbalveld, dan betekent dit niet dat hij weer een relatie met haar heeft. Waarom zou hij dat weer aan toegeven als hij weet wat hij dan kan verliezen? Waarom geloof je niet dat hij zijn lesje heeft geleerd? Zo maak je het voor jezelf zo moeiijk.

Eigenlijk is het voor een partner heel onaangenaam als de ander je niet wilt geloven. Lees nog even #11.

GitteNN

"Ik zou het je niet durven zeggen. Maar een ding weet ik wel dat het verdriet verkleurd. Het zal nooit weggaan. Je bent beschadigd en je vertrouwen zijn in norm & opgelopen. Dat wat Je veilige thuis was bleek niet veilig te zijn. Toch zie ik het als een rouwproces waar uiteindelijk mee te leven is. En hoe lang dat duurt geen idee. Ik had gehoopt er snel klaar mee te zijn. Helaas blijkt dat niet zo te zijn. Helaas word ik ook nog iedere morgen wakker en denk waarom. Ik voel dat iets speciaalsdat er was bij ons twee er niet meer is. Probeer toch te kijken wat er voor terug gekomen is. We doen meer moeite voor elkaar. Kijken meer naar hoe t met de ander gaat en man praat meer en beter. Daar trek ik me aan op. Of wij aamen de eindstreep halen is voor mij nog steeds een vraagteken. Dat is wel wat zeer doet. Dat voelde ooit zo zeker. Ja dat is wat ik jammer vind.
Ik hou ne vast aan dat t toch ook echt wel steeds minder aanwezig is in m’n hoofd en ook in deze situatie zie ik hoe speciaal man is. Raar he de veroorzaker en toch zo bijzonder. ----
Iemand schreef hier ooit; dingen overkomen je en je hebt keuzes. De keuze hoe jij er mee omgaat is van jouw. En zo is t."

Helemaal waar GitteNN! Zo herkenbaar. Het is een rouwproces omdat je iets kwijt bent geraakt wat je erg dierbaar was. In ons geval is dat het vertrouwen in je partner. Iets waar je eigenlijk nooit bij stil stond, dat je samen oud zou worden...en wat dan opeens helemaal niet meer zo vanzelfsprekend is. Dat was voor mij ook de klap. Toen we elkaar het ja woord gaven dacht ik werkelijk: met deze man word ik 100. Nu denk ik: ik hoop dat we samen oud mogen worden, maar we zien het wel. Klinkt even heel plat maar het is dus echt veranderd door zijn keuzes.

Jij hebt de keuze hoe je omgaat met dit verdriet. En ik heb dagen dat ik sterk genoeg ben om te roepen dat ik me er niet door wil laten leiden en dat dit me misschien juist weer sterker heeft gemaakt. Er zijn helaas ook dagen dat ik hard zou willen vechten tegen de pijn maar dat het me gewoonweg niet lukt.... en ach, ook dat mag best denk ik!

Succes!

Marin

Of er wat veranderd is. Absoluut!!! Lees maar eens van in het begin. Als je leest welke weg Gitte heeft afgelegd. Welke weg velen onder ons hebben afgelegd. We zullen er wel moeten leren mee leven dat "het "heeft plaatsgevonden maar dat kan ook in alle sereniteit.
Ik sta soms van mezelf versteld, hoe ik er in alle rust kan aan denken en me zelfs niet meer verdrietig voelen. In volle liefde voor man toch denken aan wat gebeurd is en zelfs geen pijn meer voelen. Ik ben zooooo blij als dat gebeurt, maar het kan dus al echt. En soms echt al weken na elkaar. En inderdaad, soms een dipje, maar zoals ik al eerder schreef is dit soms hormonaal. Had ik vroeger ook al voor alles is uitgekomen. Maar nu dwalen de negatieve gedachten natuurlijk onmiddellijk naar die ontrouw. Maar het gaat steeds beter dus daar put ik moed uit. En enkele minder goede dagen gaan ook steeds weer voorbij.
Ik denk dat dit draadje of een ander steeds wel zal verder gaan want ontrouw is van alle tijden. Het gebeurde vroeger zo vaak, het gebeurt nu rondom ons en het zal in de toekomst blijven gebeuren. Maar het is niet het einde van de wereld. En ja, sommige dagen is er nog verdriet maar intussen zoveel meer dagen met happiness en leuke dingen. Ik word niet meer elke morgen wakker met "dat" in mijn hoofd. Dus het kan echt beter worden. Ik vind wat man en ik hebben ook terug "echt speciaal" en zie ons opnieuw "samen oud" worden, ondanks wat er gebeurd is. Omdat ik ook bij hem de verandering zie, omdat ik bij mezelf andere inzichten zie, omdat wat we hebben zo mooi is.Dus het kan echt.
Maar hier gaat tijd over (bij mij intussen bijna twee jaar toen het uitkwam). En er wordt ook hard aan gewerkt: literatuur, therapie, samen tijd doorbrengen, praten. Alleen had ik het nooit gekund.
Maar echt blij met waar ik nu sta en hoe we ons voelen.
Weet je, het voorbije weekend sprak ik iemand. Haar relatie is al jaren niet wat het moet zijn... doen weinig samen... elk z'n hobby... oppervlakkig... weinig respect naar mekaar toe (vind ik). Maar op deze manier kabbelt het leven verder en zij stellen zich weinig vragen.
Heel eerlijk... dan heb ik liever onze crisis met het positieve gevolg nadien. Klinkt misschien raar maar zo is het wel

Maete 2

Ik begrijp goed wat je schrijft... Om mij heen zie ik ook veel van die relaties die al jaren eigenlijk oppervlakkig zijn. Men leeft met elkaar maar echte liefde lijkt er niet te zijn. Het is meer een soort acceptatie dat je samen leeft dan ofzo. En dan kan je misschien inderdaad beter even een flinke klap hebben gekregen waardoor je samen weer op scherp komt te staan. Het besef dat je moet blijven investeren in jezelf en in elkaar. Anders komt het niet goed.

GitteNN

GitteNN

28-11-2017 om 09:44

zo is het idd

als ik idd zie hoe intens onze relatie is geworden.naar 2 kanten en ook van euforisch tot verdrietig. dat is wel heel mooi.
ik blijf er toch wel steeds mee wakker worden. ben al 2 keer hertrouwd in mijn dromen met gittman wel haha. als hij me aanraakt in bed denk ik keer op keer op keer; lag je zo ook met haar? voelde haar huid ook zo.

dat blijft terugkomen. ik weet niet hoe ik hier vanaf kan komen. het maakt me verdrietig. en toch kan ik ook blij zijn met ons samen zijn na zo'n crisis.

tips die jullie hier gaven helpen wel.. alleen dit laatste stapje. is dat dan wat maakt dat je het nooit meer vergeet?

xx GitteNN

Pennestreek

Pennestreek

28-11-2017 om 10:36

Gitte

Heb jij voor je man nooit een ander gehad? En zo ja, denk je daar aan als je met je man bent?
Misschien helpt het als je er zo naar kijkt. Je man heeft heel nadrukkelijk voor jou gekozen. Hij vindt jou mooi en lekker, hij houdt van jou. Die ander probeert hij te vergeten. Doe jij dat nou ook. Als hij in zijn hoofd bij die ander was als hij met jou in bed ligt, denk ik echt niet dat hij zo zijn best zou doen voor jou. Of wel soms??

Hopelijk slijt ook dit uiteindelijk wel. Helemaal weggaan doet het nooit, denk ik. Maar het wordt wel minder frequent, minder pijnlijk. Daar hou ik me aan vast. Want ik herken het natuurlijk zeker wel! Vreselijk vind ik dat. Ik wil sowieso niet aan haar denken, maar vooral niet in bed. Daar wil ik haar echt niet hebben! Doet me eraan denken dat ik dat wel weer eens met man wil bespreken, maar dan dus niet in bed .

Zo bekijk ik het ook...

... zoals Pennestreek zegt. Wanneer ik met man in bed lig, denk ik immers ook niet meer aan mijn vroegere bedpartners. Ik sta ook niet meer stil bij het aanvoelen van hun huid, hun aanrakingen of hun kussen. Dus waarom zou onze man dat doen wanneer hij met ons in bed ligt.
Heel soms, wanneer ik aan het gebeurde denk, probeer ik een bepaalde denkoefening te maken. En nu moet ik heel hard oppassen hoe ik het omschrijf want ik wil het gebeurde natuurlijk niet minimaliseren. Dus met het risico op veel tegenwind... hier komt de denkoefening.
In het leven heeft iedereen bepaalde behoeften. Dat zijn onze basisbehoeften zoals eten/drinken/seks, etc maar ook andere zoals verbondenheid/liefde/aandacht. Hoe we met die behoeften omgaan en ze bespreekbaar maken heeft veel te maken met onze opvoeding.
In het geval van "ontrouw" is vaak ergens één of meerdere behoeften bij de "overtreder" niet vervuld, niet ok, maar heeft hij/zij door allerlei factoren uit het verleden/opvoeding niet de juiste manier gevonden om hiermee om te gaan. Ontrouw is in dit geval niet meer of niet minder dan een weg zoeken om die basisbehoefte te voldoen, een uitweg zoeken om de pijn die het gebrek aan bepaalde behoeften meebrengt te verzachten. Als je dat uitgangspunt probeert voor te houden, dan is het eigenlijk veel minder erg dan wat wij er soms van maken. Om het heel simplistisch voor te stellen... stel je hebt vreselijke honger en je hebt vroeger nooit geleerd dat je best wel honger mag hebben en dat je dat even kan volhouden tot je op een gezonde manier kan gaan eten thuis. In plaats daarvan laat je je verleiden door het vettigste hamburgerkraam uit de buurt en je honger is even gestild. Nadien kan je heel veel spijt hebben van zoveel vettigheid maar op dat moment is je behoefte aan eten even voldaan.

Het klinkt wat banaal en als ik het herlees, weet ik niet of het helemaal duidelijk is wat ik bedoel. Maar de belangrijkste boodschap daaruit is volgens mij dat "de overtreder" zich helemaal niet wou terugtrekken uit de relatie maar de fout heeft gemaakt om zich te laten leiden door zijn behoeftes i.p.v. die thuis bespreekbaar te maken en aan te pakken.

Voor mij maakt die denkoefening het ook minder persoonlijk en bijna "logischer".

Please don't shoot me

Pennestreek

Pennestreek

28-11-2017 om 12:18

Snap het hoor Maete

En zo denk ik er ook over. Maar... in mijn geval gaat het niet helemaal op, omdat man eerst echt uit onze relatie en ons huwelijk was gestapt. Hij heeft die 'honger' uit het voorbeeld van Maete nooit met mij besproken, wilde mij geen pijn doen en wat hij miste in onze relatie is iets dat ik hem echt niet kan bieden. Maar doordat hij er niet over sprak, wist ik van niets, begreep niet wat er aan de hand was. En hij nam afstand, wat ik kan begrijpen vanuit hoe hij was en dacht. Maar ik voelde het natuurlijk wel, heb altijd heel veel moeite gehad met die afstand tussen ons en altijd hard gewerkt om die te overbruggen. En ik werd doordat hij er op veel vlakken niet voor mij was ook niet gezelliger in de loop der tijden. Dat had natuurlijk ook weer zijn weerslag op de relatie. Een soort self fulfilling prophecy dus eigenlijk. Ik had het nooit zelf kunnen ombuigen, en zag op dat moment ook niet goed waar het probleem nu eigenlijk zat.

En toen kwam truus in beeld, die juist wel had wat ik niet kan bieden. Gelukkig heb ik verder wel een hoop in huis, dus man is op zijn besluit teruggekomen, heeft voor mij gekozen en is nu heel hard aan het werk om juist wel die verbinding aan te gaan. We staan nu veel dichter bij elkaar. Het blijft wel heel lastig, ook voor hem, om om te gaan met wat hij (nog steeds) mist. Want ik kan een hoop, maar dat niet. Gelukkig gaat het bij ons niet over iets tussen de lakens, daar ging het hem totaal niet om, daar is bij ons ook nooit ook maar enig probleem geweest. Dat scheelt voor mij natuurlijk wel.
Ik durf er zelf niet zo goed naar te vragen, hoe hij daar inmiddels over denkt. Bang voor het antwoord . Maar als we het hebben over hoe het tussen ons gaat is hij altijd heel positief. Desalniettemin vind ik het soms verdomd moeilijk.

GitteNN

GitteNN

28-11-2017 om 13:55

not gonna shoot anyone here

laten we daar iig nooit aan beginnen. we hebben de beste intenties hier allemaal vind ik. door deze portie werk komen met zo min mogelijk kleerscheuren.

iedereen heeft haar eigen methode. wat voor de een werkt kan voor de ander niets zijn. maar we kunnen er uithalen wat mss kan werken toch. dat is de hulpvraag die we hier allemaal regelmatig neerleggen.

die van mannen voor Gitteman...daar denk ik idd ook niet aan. weet je dat zo'n klein stukje tekst hier voor mij wonderen kan doen. ik zou jullie zo graag een dikke knuffel willen geven voor jullie liefde en respectvolle behandeling hier.

als we nu eens afspreken. een kerstdankbaarheids borrel. dankbaar om wat jullie voor me deden...ergens in een kroegje...een soort blind date (oeps heeft dit woord niet teveel lading?) je komt binnen met bv een roos in je hand, en gaat naar het tafeltje waar iemand met een lege vaas zit. dan kunnen ze daar in. kunnen we kletsen iets drinken en toasten op een aankomend nieuwjaar.

xx GitteNN

Flanagan

Flanagan

28-11-2017 om 16:14 Topicstarter

Wel zo veilig ( ot)

Ik vind die anonimiteit wel zo veilig en prettig. Het helpt met het durven aangeven of reageren.

Vroeger had ik een buurvrouw waar ik goed contact mee had. Tot er iets tussen kwam. Dan weet je ook niet of ze met andere buren over onze meningsverschil kletst. Er ontstaat wantrouwen en onrust, te dichtbij.
Dat geldt ook voor vrienden. Eigenlijk is elk contact betrekkelijk. En owee als er een kink in de kabel komt.

Ik ga ook niet naar de OOL-dagen. De anonimiteit voelt goed, ook al is het forum openbaar. Nu is wat die openbaarheid wel rekening mee te houden, itt vrienden en familie in je directe omgeving.
Ik ben op OOL soms post geschreven die ik niet zal delen met mensen in de directe omgeving.
Als ik op straat zou worden aangesproken met mijn nickname dooreen andere forummer, zou ik dat als heel onveilig ervaren. Te dichtbij.

Flanagan

Flanagan

28-11-2017 om 16:17 Topicstarter

Grr

Let even niet op de typfouten, aub. Ik voelde wat matige herinneringen opkomen, omdat ik wat scherpte verloor.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.