teleurgesteld in mensen om me heen
Zo als de titel verteld ben ik echt teleurgesteld in mensen om mij heen.
Mensen die mij dierbaar zijn maar me keer op keer teleurstellen. Altijd mensen achter na moeten lopen, wanneer zie ik je? Kom je ook? Maar andersom krijg ik nooit uitnodigingen. Mensen die nooit op verjaardagen komen maar o wee als je daar niet komt.
Soms lijkt het of de hele wereld tegen je is en zit je weer avond op avond alleen. Soms is het fijn om gewoon een berichtje te krijgen van iemand, maar het blijft stil als ik ze niets stuur.
Waarom komt het altijd van mijn kant? Wat doe ik verkeerd? En als ik het dan zat ben, dan hoor ik nooit meer van ze.
Mijn wereldje wordt kleiner. Er verdwijnen steeds mensen om mij heen. Zonder reden, geen ruzie, geen meningsverschillen. Gewoon, ze blijven weg, of ik moet er weer achterna.
Ik ben het zat! Ben ik stom? Dat ga je denken. Waarom wil niemand mij om zich heen?
Nee, je bent niet stom!
Ik begin even negatief: het kan natuurlijk zo zijn dat er mensen zijn die jou 'hun type' niet vinden. Maar de kans dat er mensen zijn die jou wél 'hun type' vinden, schat ik groter in. Dus wat de een 'stom' vindt, vindt de ander juist leuk. Daar moet je het af en toe gewoon mee treffen.
Wat de mensen betreft waar ja al wel een band mee had, het overkomt denk ik heel veel mensen dat een deel van de oude vriendschappen verwatert. 'Gewoon' omdat er een andere levensfase bezig is. De fase waarin men een gezin krijgt, er serieus gewerkt moet worden en men wat meer naar binnen gericht raakt, omdat het gezin genoeg voldoet aan de behoefte aan menselijk contact. Ik denk dat ik rond mijn 20-23ste op mijn hoogtepunt zat qua vriendschappen. Een deel daarvan viel weg en werd 'vervangen' door vrienden die mijn toen nog vriend, nu man had. Hij had leuke vrienden. Van zijn vrienden is een aantal overgebleven, maar op een zéér laag pitje, met ééntje heeft hij nog regelmatig contact. Ik heb ook nog één vriendin, van al die anderen dus overgebleven. Ik heb wel weer contact met een paar 'oudgedienden', maar oppervlakkig, vooral via Facebook. Dat vind ik helemaal leuk, maar ook genoeg.
Ik heb het gevoel dat je alleenstaand of -gaand bent, met een of meer kinderen. Klopt dat? Zo ja, dan kan ik me voorstellen dat je behoefte hebt aan volwassen contact met anderen. Probeer niet teveel te treuren over wat niet meer is. Kijk vooruit. Daar zul je zelf ook energie in moeten steken. Mijn moeder zei vroeger als ik mij verveelde 'ga op een clubje'. Zo ben ik naar een knutselclub gegaan, zelfs naar zondagsschool tot verbazing van mijn ouders (was van korte duur) en ook op een paar koren. Ga op internet eens rondstruinen in je eigen gemeente. Wat zijn er voor evenementen? Wat 'durf' jij in je eentje te doen? Zijn er Facebookgroepen die aansluiten bij een interesse van jou? ik heb sinds twee maanden 'opeens' een groepje waarmee ik elke maand theedrink. Er zijn al twee afspraken geweest, de derde is over 3 weken. Heel gezellig! Via Messenger heb ik laatst een hele avond met iemand 'gepraat' die ik dit jaar via Facebook heb leren kennen. Ze had een luisterend oor nodig, fijn dat ik dat kon bieden. Sommige mensen geven een beetje af op Facebook, maar ik heb er eigenlijk alleen maar profijt van. Er zitten ook negatieve kanten aan, maar zoals Doe Maar al zong: er zit een knop op de tv. Je laat toe wat je toe wilt laten.
Ik ben niet eenzaam, maar ik vond mijn sociale leven wat armetierig en dan is het toch zaak om zelf stappen te nemen. Dat is mijn advies dus ook aan jou.
Mijn 2 centen
Ik heb geleerd mijn verwachtingen bij te stellen. Mensen hebben het druk, hebben een eigen leven, veel verplichtingen, werk, gezin, soms ook mantelzorg, en dan schiet een ander er snel bij in. Als ik eerlijk ben herken ik mezelf ook daar wel in, maar ook jouw verhaal komt me bekender voor dan me lief is.
Wat ik heb geleerd is: ga niet zitten mokken of denken dat je niet de moeite waard bent. Vat het niet persoonlijk op.
Dit soort dingen gebeuren. Je komt in een andere levensfase terecht, mensen groeien uit elkaar, het leven is druk.
Ook kun je door de jaren heen minder raakvlakken hebben. Ik zie zelf kennissen om me heen oma en opa worden, reizen maken, gescheiden kennissen vinden nieuwe liefdes, kortom ik zie ze één voor één een nieuwe levensfase ingaan die ik niet in zal kunnen gaan door diverse omstandigheden, en dan ben je ook snel van elkaar vervreemd. We kunnen geen ervaringen meer delen en onze werelden groeien uit elkaar. Dat is niet leuk, maar niemand valt wat te verwijten.
Ook zijn inmiddels enkele mensen ontvallen door overlijden, juist de mensen waar ik het meest close mee was.
Hoe ga je hiermee om: probeer minder afhankelijk van de aandacht van anderen te worden en stel je verwachtingen bij. Blijf anderen een attentie of kaartje sturen met verjaardagen, maar doe dit omdat je dit zelf graag wil en niet als je eigenlijk dan hetzelfde terug verwacht. "Doe wel en zie niet om". En accepteer dat een sociaal leven tegenwoordig niet altijd zo vanzelfsprekend is. Dat is niet altijd makkelijk, ik weet zelf al te goed hoe is is om weken achtereen niemand anders dan juf op school en de kassajuffrouw van de supermarkt te spreken. Nu de kinderen de deur uit zijn doe ik meer (vrijwilligers)werk, maar echt een vriendschappelijke band heb ik daar nog niet kunnen opbouwen.
Maar het is nou eenmaal zo, en ik heb dat opgevangen door zelf, waar mogelijk, leuke dingen te gaan doen en dit te delen in een besloten groepje op social media. Er is een vast groepje die dat leuk vindt en er op reageert. Meer dan dat zit er denk ik niet in, al willen we nog zo graag. Want ja, afstand, tijd, drukdrukdruk, en ook financieel lukt het niet altijd om elkaar op te zoeken (reiskosten). Ik heb leren koesteren wat ik wél heb, al is het via Facebook, en los te laten wat ik graag ook zou willen hebben maar blijkbaar buiten mijn bereik ligt.
Mijn verjaardag vier ik zelf niet meer, omdat niemand kan als ik jarig ben (ik ben blijkbaar in een drukke tijd jarig 
) en het voor mij lastig is om het hele land door te reizen voor anderen, dus dat heb ik stopgezet. Daar heb ik wel een traan om gelaten, maar de frustratie van mensen die niet kunnen komen en zelf met moeite ergens heen kunnen gaan, is ook niet leuk.
Dus vier ik het op Facebook 
en de felicitaties die ik dan krijg maken me toch weer blij.
Heb je liefhebberijen? Ben je ergens fan van? Zoek gelijkgestemden! Ik heb op die manier een heel mooie vriendschap gevonden (die helaas door overlijden werd beëindigd). Dat kan via internet, dat kan natuurlijk ook in real life. Zoek gelijkgestemden!
Maar belangrijk blijft: hou je verwachtingen realistisch.
Helemaal eens met Sally
Alleen je ouders, als het goed is, houden onvoorwaardelijk van je en herinneren zich vanzelfsprekend je verjaardag.
Verder is het belangrijk om je zelf erbij te betrekken en zelf initiatief te nemen. De vanzelfsprekende verbanden van kerk, werk en wonen op een plek zijn veel minder sterk geworden en dat vraagt meer van mensen zelf.
En met Kaaskopje
Had het laatste bericht eerst gelezen. Stap er zelf op af inderdaad. Valt echt niet altijd mee. Maar zet je onzekerheden overboord, je hoort er ook bij.
wisselend
Hier is het wisselend. Ik heb verschillende vriendinnen voor verschillende dingen. Ook iedereen heeft een andere 'gebruiksaanwijzing".
Bij twee vriendinnen (we doen meestal dingen met zijn drieen) ben ik altijd degene die weer een nieuw uitje oppert of een datum prikt. Een andere vriendin is juist degene die mij altijd belt, zelf heb ik eigenlijk altijd minder behoefte haar te zien (kan nog wel eens wat kattig uit de hoek komen) dus die hoef ik niet iedere week te zien, zij zal degene zijn die zegt 'jij belt ook nooit' Als ik haar eenmaal zie is het best wel weer gezellig, alleen ik ben niet de initiatiefnemer.
Een andere vriendin zie ik 4 keer per jaar, vaak als er iets creatiefs te doen valt, het afspreken gaat over en weer.
Misschien wordt het tijd dat je wat vriendschappen moet vernieuwen of oppeppen of kijken of je er vrienden bij kunt zoeken, als je weer eens wat nieuws onderneemt heb je ook weer wat leuks te vertellen bij andere vrienden/verjaardagen e.d.
Ik ben op een koor gegaan (maar vond ik niet leuk, dus weer gestopt) de andere vriendinnen op school leren kennen (via de kinderen) en de twee laatste nieuwe op een verjaardag via mijn man, we kwamen erachter dat we wel eens in hetzelfde cafeetje kwamen,dus de keer erop dat ik daarheen ging gecheckt via sms (er was nog geen whatsapp) of zij er ook toevallig waren en zo komt er zo nu en dan eentje bij.
Er zijn ook vriendinnen die ik bijna nooit meer spreek of zie, dat is gewoon aan het verwateren, maar dat vinden we vermoedelijk allemaal niet zo erg, want niemand spreekt af
Herkenning
Na een moeilijke fase waarin ik zeer gekwetst was door een familielid, voelde ik een intense eenzaamheid omdat al die jaren waarin ik mij deelgenoot voelde aan die familie, blijkbaar niets voorstelde. Niemand nam de moeite te vragen hoe het voor mij was of wat er klopte van wat hen ter ore kwam.
Ik onderging ook een operatie maar niemand stuurde een kaartje of kwam langs terwijl we zo dicht bij elkaar wonen.
Ondertussen werd je geacht mee te gaan naar familiedagen. Ik heb die mensen maar tot nieuwe nieuwe buren gebombardeerd. Zo behoed ik mij voor al te hoge verwachtingen.
In die tijd had ik een goede vriendin die mij wijze woorden meegaf. Jammer genoeg is ze een tijd geleden overleden. Ik mis haar. Maar haar wijze kijk heeft mij gesterkt in het zoeken/werken aan nieuwe sociale contacten. Want anders zouden haar wijze woorden in het luchtledige hangen.
Haar wijze kijk op het leven, met nadruk op zelfrespect, waren als een schop onder mijn achterste.
Door de opgestarte activiteiten, kom ik in gesprek met mensen die mij waarderen om wat ik doe en wie ik ben.
Op mijn verjaardag ga ik liever met gezin naar een restaurant dan dat ik met boodschappen sjou of koffie rond breng voor mensen die mij zo het gevoel van eenzaamheid bezorgden.
Ik pas voor de hypocriete schetsvertoning. Gelukkig begrijpt mijn man mij de laatste tijd een stuk beter. Daar put ik dan kracht uit en warmte van.
Je kunt veel mensen om je heen hebben, maar als ze je niet waarderen, voelt dat knap eenzaam. Net of ze er niet zijn.
Richt je om activiteiten die je vullen en mensen die je waarderen. Dan is de eenzaamheid minder pijnlijk
Wat een lieve woorden
Wat een lieve woorden van iedereen. En jullie hebben allemaal gelijk.
Momenteel zit ik in de fase dat ik heel erg gekwetst ben. Van mijn familie heb ik alleen nog maar contact met mijn ouders en zus. Mijn schoonfamilie heeft me in de steek gelaten. Maar mijn ouders zijn schatjes.
Vrienden die ik had zijn blijkbaar geen vrienden, ik heb ze maar van Facebook verwijderd, en ik moet me storten op de 2 vriendinnen die ik heb wel heb. Eentje zei ooit: je hoeft niet met mij om te gaan, het is geen verplichting en als je het niet wilt dan doe je het niet.
Herkenbaar
Ik vind je verhaal herkenbaar. Ik voel me bij vlagen ook eenzaam, maar op andere momenten ben ik blij dat ik niet de ‘verplichtingen’ heb die bij een grote vriendenkring horen. Ik kijk terug op vriendschappen waarvan ik het jammer vind dat ze zijn verwaterd. Andere kosten me zoveel energie dat ik ze zelf heb laten verwateren. Van mijn ex-schoonfamilie, waar ik alle feestdagen mee vierde, heb ik nooit meer iets gehoord zodra mijn ex en ik gescheiden waren. Dat zijn pijnlijke dingen… maar het hoort erbij. Hoe ouder je wordt, hoe lastiger het is om de verbinding aan te gaan. Je mist ook gedeeld verleden… daarom ben ik jaloers op mensen die jarenlange vriendschappen hebben, het lijkt me zo waardevol om iemand te hebben die gelijk op gaat met je… jouw wel en wee kent en andersom.
Ik benoemde het probleem ooit eens bij mijn psychologe. Ze zei dat dit bij veel cliënten een punt was… en dat het opvallend was hóeveel mensen ernaar verlangen om ‘gezien te worden’. En dat is wel iets om in je achterhoofd te houden wanneer je schroom voelt om iemand uit te nodigen of een initiatief te nemen. Je denkt namelijk al snel dat iemand niet op je zit te wachten, het te druk heeft… en dan is je terugtrekken veiliger dan de kans die je loopt om afgewezen te worden.
Dicht bij jezelf.
Heb zelf in een negatief kringetje gezeten, eigenlijk wel met alles. Ook negatieve contacten, mensen die het fijn vonden als ik een relatie had met iemand die me de grond intrapte, mensen die me kleineerden enz. Zit nu in een positiever flow. Ben erg alleen, heb nooit bezoek, doe niet aan verjaardagen maar ik voel me er beter bij en buiten de deur vaak wel aanspraak, gewoon in de winkel, bij adressen waar ik kom ivm kleine bijverdienste, bij een cursus op alternatief gebied die ik volg. Die help sowieso om beter bij mezelf te blijven en verdere stappen te zetten.
Denk dat het belangrijk is dat je je gevoel volgt, dan komen er situaties en mensen op je pad die beter bij je passen. Niet teveel focussen op hoe het hoort. En als je wat kan betekenen voor een ander heb je ook makkelijker contact. Dan nog kan het moeilijk zijn. Zou ook weleens wat samen willen doen.
