Relaties Relaties

Relaties

Verder na ontrouw deel 3

Deel 2 was de 1000 gepasseerd maar nog zeker niet ten einde.


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
GitteNN

GitteNN

28-11-2017 om 19:36

Flanagan

Geeft niets en groot gelijk. Bij jezelf blijven. Niet doen als je dat niet prettig vind x

Gitte NN

GitteNN

GitteNN

28-11-2017 om 20:35

Maete

Je denkoefening snap ik wel hoor. In t boek dat ik las/lees staat ook dat er iets gezocht word wat de vreemdganger mist in z’n leven. Ik geloof t maar blijf t moeilijk te bevatten vinden. Ga daar ook geen energie meer in steken. Kijk naar t nu. Daar wil ik zijn. Xx
GitteNN

tante Sidonia

tante Sidonia

29-11-2017 om 02:21

Ik denk ook

dat dat wat Maete beschrijft echt meer de mannenmanier is van denken over ontrouw. mannen hechten nu eenmaal minder emotionele waarde aan sex, kunnen gemakkelijker sex zonder liefde hebben. (nu is uiteraard niet alle overspel zonder liefde, maar , nou je jullie snappen het wel.
En nu is het wel natuurlijk zo dat we niet hoeven te proberen de mannenmanier van denken over te nemen, maar het is misschien wel goed je te realiseren dat wat wij enorm groot maken, voor die mannen niet zo groot leek te gaan worden. Dat hadden ze vast niet bedacht met hun mannenbrein.

Afspreken

Ha ha Gitte. Eigenlijk zou ik dat geweldig vinden maar ik vermoed dat het in realiteit niet haalbaar is. We wonen immers allen heel verspreid, Nederland is groot en België is ver weg.

We zullen die dankbaarheidsdrink in gedachten houden. We spreken af dat telkens we klinken op Kerst of op het Nieuwe Jaar, we dan ook even aan elkaar hier zullen denken. Chin, chin, op hoe sterk we zijn en hoe goed we dat doen!!!!!

Ik vind het eerlijk gezegd altijd een beetje grappig wanneer ik lees dat jullie bezord zijn om herkend te worden op dit forum. Miljoenen inwoners en een heel kleine fractie daarvan zit op dit forum. En bovendien kom je volgens mij enkel op dit onderwerp kijken wanneer je er zelf mee geconfronteerd wordt. Nu respect voor ieders beslissing hoor maar ik zit daar eigenlijk niet zo mee, met die angst om herkend te worden. Trouwens, de meesten uit mijn omgeving weten wat er gebeurd is, ook de kinderen. Ze kunnen er volgens mij zelfs veel van leren...

Tante Sidonia

vanuit mijn therapie bij de psychologe heb ik één ding heel erg onthouden.... het zijn echt niet enkel mannen die sex zonder liefde kunnen hebben. Er zijn zo ook heel veel vrouwen die dat totaal kunnen loskoppelen. Alleen zullen we die hier op dit forum niet ontmoeten denk ik.
Maar wat je schrijft is heel erg waar, dat het voor ons iets heel groot en kwetsend is terwijl zij zich dat toen waarschijnlijk nooit gerealiseerd hebben

regenboog

regenboog

29-11-2017 om 19:28

Pennestreek

Ik begrijp uit jouw verhaal dat je man eerst niet met je verder wilde, dat hij uit de relatie is gestapt.
Was dat ook na aanleiding van een affaire? Ik heb niet alles terug gelezen.
Toch is hij daar weer op terug gekomen en zijn jullie nu weer bij elkaar.
Staat hij daar nu volledig achter?
Is dat ook iets wat je lastig vind of heb je dat wat los kunnen laten?
Als je geen antwoorden wilt geven dan begrijp ik dat ook hoor.
Toen mijn man zijn affaire uit kwam en hij een keus moest maken heeft hij in eerste instantie ook ervoor gekozen om onze relatie te beeindigen en te kijken of hij verder wilde gaan.
Na 2 dagen is hij daar op teruggekomen en wilde hij ons een kans geven.
Ik zelf vind het soms best moeilijk dat hij niet gelijk voor mij/ons gezin wilde gaan maar wilde stoppen.
Man zegt dat er bij hem toen ook totale verwarring was omdat we in een grote crisis zaten en hij niet meer helder kon nadenken.
Het is niet zo dat 'zij' bij haar man bleef en hij daarom maar voor ons koos want zij greep deze kans aan om te gaan scheiden.
Ik weet wel dat man uiteindelijk toch voor mij heeft gekozen maar het doet toch pijn dat hij dat niet gelijk wilde.
Ik begrijp haar verwarring en woede nu ook wel meer want het zal ook erg pijnlijk zijn als er eerst wordt gezegd ik ga met jou verder en scheiden van mijn vrouw en na 2 dagen krijg je te horen dat hij toch nog gaat proberen om voor zijn gezin te vechten.
Het heeft geen zin meer om hier te veel bij stil te staan dat weet ik wel maar het uitkomen van de affaire heeft me echt een trauma bezorgd.
Vooral omdat het op een heel onverwacht moment gebeurde en ook niet van man zelf uitkwam.
Nu ik even terug kijk denk ik is het ons wel echt overkomen?
Het voelt alsof wij het niet zijn en als ik nu naar man kijk die samen met ons zoontje aan het stoeien is dan is het zo onwerkelijk allemaal.

Groetjes Regenboog

Pennestreek

Pennestreek

29-11-2017 om 21:54

Ja, voelt inderdaad vaak onwerkelijk

Gelukkig wordt dat wel minder.
Nee, dat hij wilde scheiden was niet naar aanleiding van een affaire. Ik heb het hierboven al vrij uitgebreid beschreven. Hij miste iets, en tegelijkertijd was het zo dat hij (vanuit zijn jeugd en ervaringen voor mij begrijpelijk) altijd een bepaalde emotionele afstand heeft gehouden. Ik heb daar nooit doorheen kunnen breken. En hij nam uiteindelijk ook fysiek afstand. Ging steeds meer met anderen doen, stak steeds meer tijd in werk en hobby. Dat maakte dat ik 'verzuurde'.
Toen hij eenmaal die wisselwerking zag en begreep, en zag wat zijn eigen aandeel was in het scheefgroeien van onze relatie, konden we beginnen daar wat aan te doen.

Of hij er helemaal achter staat? Hij staat helemaal achter onze poging om ons huwelijk te redden. Maar we weten nog niet zeker of het gaat lukken. Of hij zijn gevoel voor mij weer helemaal terug weet te krijgen. Want dat was echt wel weg. En daar kwam een verliefdheid op een ander voor in de plaats.

Tja, na 30 jaar is de verliefdheid bij ons wel wat minder dan in het begin. Ook bij mij. Hij wil de perfecte relatie. Heftig verliefd, elkaars maatjes, elkaars liefhebberijen kunnen delen (niet dezelfde noodzakelijkerwijs, maar wel interesse in elkaars bezigheden), een gezellige gezamenlijke vriendenkring en een bloeiend sociaal leven, daarnaast allebei de ruimte hebben om er eigen vrienden op na te houden en ook nog eens fantastische seks. Tja, ik denk persoonlijk niet dat die relaties echt bestaan, dat je 100% de perfecte partner voor elkaar bent. Ik ben dat in ieder geval niet voor hem, en hij wilde dus verder kijken. Ik noem het een midlifecrisis. Je bent rond de 50 en denkt, is dit het nu? Moet ik het hier de rest van mijn leven mee doen? Of ga ik nog op zoek naar iets beters? Hij koos voor het laatste. En dus zonder mij hier ook maar enigszins in mee te nemen.

Kortom, ja, hij staat erachter, maar hij is nog niet zeker van zijn zaak. En ik kan dat intussen steeds wat beter loslaten. Omdat we echt de goeie kant op gaan, en omdat ik zelf veel sterker en zelfverzekerder ben geworden. Hij heeft veel geleerd dit jaar. Het voelt beter dan hiervoor. Maar tegelijkertijd ook nog steeds onzeker. Ik weet ook niet of dat ooit echt zal verdwijnen. Vooral het feit dat hij ons/mij in eerste instantie niet eens een kans wilde geven en out of the blue de boodschap bracht heeft me erg wantrouwend gemaakt. En daarna, tegen alle afspraken in die we daarover hadden gemaakt, toch een relatie met die ander. Ik heb me zo vreselijk verraden gevoeld. Nou ja, dat hebben we hier allemaal. Je begrijpt wel hoe ik me voelde. Het was klap op klap op klap. Maanden lang, steeds weer iets nieuws.

Maar alles bij elkaar ben ik inmiddels ronduit optimistisch.

onmacht

Ik vind het zo knap dat jullie toch proberen positief te zijn en vooruit te kijken.
Helaas ligt dat voor mij even anders... de afgelopen anderhalve maand bijna dagelijks ruzie.
Kleine dingen die vroeger niet eens de moeite waren om een discussie over te hebben lopen nu gewoon uit de hand en uitpraten gaat moeizaam. Dat zijn van die momenten dat ik bijna mijn spullen zou pakken omdat ik zo gewoon niet gelukkig kan worden en het vertrouwen in hem ook niet toeneemt.

Dit is zo lastig! Is het voor jullie herkenbaar dat je door het overspel (nu bijna een jaar geleden voor ons) de eerste tijd meer ruzie had? Ik vraag me af waar het soms vandaan komt. Het lijkt soms wel alsof we elkaar niet willen begrijpen. En ik ben ook de makkelijkste niet hoor, daar ben ik eerlijk in. Maar man kan zo enorm negatief doen als we het ergens niet over eens zijn: "zie je nou, zo gaat het altijd" "we gaan hier toch niet uitkomen" "ik weet het ook niet meer". Maar dat roept hij ookal probeer ik dingen uit te praten. Zelf loopt hij weg, word boos, gaat schreeuwen etc.

Gisteren zover gekomen dat ik zei: als jij een discussiepunt niet normaal kan bespreken en alleen maar zo kan reageren dan kan ik misschien beter mijn spullen pakken en gaan.
Maar dan zegt hij dat hij dat ook niet wil....

Wat is dit toch? Ligt het aan het weer? Ligt het aan mij? Zit er dan nog zoveel woede vanbinnen? Ik weet het niet...

regenboog

regenboog

30-11-2017 om 10:31

Uptown

Hier ging het nadat man voor het gezin had gekozen eerst een paar weken bergopwaarts met ons.
We konden er goed over praten en het leek heel even alsof we hier makkelijk doorheen zouden gaan komen.
Totdat we wat verder in de relatietherapie waren en er dieper werd gegraven in de beerput om het zo maar te zeggen.
Vanaf toen ging het juist bergafwaarts met ons en hadden wij ook regelmatig ruzies en onze gesprekken gingen ook alleen nog maar over het overspel.
Ik was super onzeker geworden en vroeg man dagelijks naar zijn gevoelens, dat benauwde hem weer vreselijk en in plaats van naar elkaar toe te groeien groeiden we uit elkaar.
Dat is gelukkig in een later stadium wel weer gebeurd.
Maar als ik nu terugkijk dan zie ik ook in dat het niet goed was om het er iedere dag over te hebben en man geen rust en ruimte te bieden.
Dat kwam ook omdat ik zelf die rust niet had en het een obsessie voor mij was geworden.
Ik was toen ook niet positief over de toekomst hoor, durfde daar niet over na te denken want het was nog zo onzeker allemaal.
Ik weet niet of jullie ook relatietherapie hebben gehad maar dat zombie zeer zeker aanraden.
Vooral als je het gevoel hebt elkaar niet te begrijpen of niet goed met elkaar te kunnen communiceren.
Zoek een EFT relatietherapeut.
En het op en neer gaan hoort er wel bij, ik heb het nu nog steeds maar man doet nu gelukkig niet meer mee, hij heeft er weinig last meer van.

Sterkte.

regenboog

Het probleem is dat de ruzies dus helemaal niet gaan over het vreemdgaan. Het zijn kleine dingen die gewoon verkeerd vallen ofzo. En vroeger was het dan: ow kan gebeuren. Nu lijkt het alsof er direct een bom ontploft... Man doet zijn best met een bloemetje, zeggen waar hij naar toe gaat, ik mag zijn telefoon bekijken als ik dat wil etc. Dat gaat verder allemaal erg goed. Maar blijkbaar is er een grote deuk in onze "gewone communicatie" ontstaan ofzo. Alles lijkt wel aanleiding tot een stevige woordenwisseling. En dan ga je beide boos slapen en de volgende dag wordt er geen woord gezegd. Het duurt gewoon veel langer voor het weer "normaal" is zegmaar na een discussie. Erg jammer want onze band zou juist sterker moeten gaan worden na wat er gebeurt is maar soms denk ik dat dit nooit meer gebeurt.....*zucht*

Pennestreek

Pennestreek

30-11-2017 om 12:32

Wat Regenboog zegt

ga in therapie samen. Zo snel mogelijk. En dan inderdaad wat mij betreft EFT, maar goed, ik heb geen ervaring met andere vormen van therapie. Waar het bij EFT om gaat is het vaste patroon in jullie communicatie herkennen, en dus zien waar het (steeds opnieuw) mis gaat. En dat is meestal juist niet het onderwerp zelf, maar de onderliggende emoties en aannames en verwachtingen. Daar zit het niet goed tussen jullie, en jullie blijven maar vast lopen, begrijpen elkaar niet, en misschien jezelf ook wel niet. Een EFT-therapeut kan daarbij helpen. En als je er eerst meer over wil weten, of misschien zelf aan de slag, kun je beginnen met het boek Houd me vast. Dat biedt al inzichten.

Sterkte!

Flanagan

Flanagan

30-11-2017 om 13:38 Topicstarter

Hoop

Ik lees tussen de letters toch hoop voor uptown. Hij geeft aan niet te willen dat ze weg gaat en tussen de regels geeft zij aan met hem verder te willen. Dat is een hoopvol uitgangspunt waar alleen aan gesleuteld moet worden.

Klinkt als twee vermoeide mensen die snakken naar een weekendje in de bossen voor fijne boswandelingen en elkaar om zo wat meer tot elkaar te komen.
Ga een weekend het huis waar je snel moppert, vervangen door een plek met een andere atmosfeer.

Puinhoop

Puinhoop

30-11-2017 om 21:01

Vergeven, maar niet vergeten

Bij ons is het nu een jaar geleden. Het was in deze periode, dat ik in mijn gebruikelijke winterslaapmodus kwam en waarschijnlijk minder aandacht voor mijn man had.
Ik heb hem vergeven en we praten er nooit meer over. We hebben driekwart jaar met elkaar gemaild hierover en over ons huwelijk. Maar net als Gitten vind ik het ook moeilijker om te vergeten. Ook ik blijf vragen houden. Steeds als we een wandeling maken en over een zekere brug lopen, denk ik eraan dat hij daar moet hebben gelopen toen zij hem belde en dat hij haar toen thuis heeft opgezocht. Ik pijnig mezelf ermee om me hem voor te stellen met zijn mooie verliefde gezicht, zijn jukbeenderen die dan rond als bergjes worden en blossen krijgen en hoe hij met verende tred op haar deur afliep. En ja, soms nog als hij me zoent, besef ik dat ook zij hem zo heeft gezien, zo dichtbij, zo intiem, dat ze hem kon ruiken en proeven en voelen en dan vraag ik me af of hij er van genoot.
Ik weet niet eens hoe ze heet, waar ze woont, en omdat ik werk heb waarmee ik bij mensen aanbel kan ik haar zomaar eens aan de deur treffen zonder het te weten. Ik ben kwaad op haar, dat ze zo gewetenloos te werk ging, ze wist dat hij getrouwd was maar het boeide haar niet.
En zoals ik ook al las van Pennenstreek meende ik, of Gitten zelf misschien: als ik ongesteld moet worden is het altijd even erger. Gisteren de hele dag tranen met tuiten gehuld. Ik ben soms bang dat ik nooit zal voldoen, dat ik nooit de vrouw zal zijn die hij verlangt. Ik hou zielsveel van hem maar twijfel ondanks zijn duidelijke inzet toch aan zijn liefde en schaam me ervoor.

Ook bij mij is het vertrouwen niet helemaal teruggekomen. Hij doet zijn best overal open in te zijn, maar ook als hij belt dat hij later thuiskomt wegens werk of ergens heen gaat waar ik hem niet bereiken kan, dan ben ik bang. Ik haat mezelf erom, maar denk dan toch meteen even weer aan de mogelijkheid dat ze elkaar opzoeken. Bezopen, want hij heeft me bezworen nooit meer contact te hebben gehad met haar nadat ik duidelijk gezegd had dat hij kiezen moest.
Frustrerend dat het allemaal zo lang duurt voor het echt over is

Goh....

Ik lees dit onderwerp nu pas echt goed. 'Jong gezin in de ellende' is mijn draadje. Maar de overeenkomsten van emoties en ervaringen in dit draadje, vallen me zo op. De angst, twijfel, onzekerheid.

Ik ben ook zo'n volhouder. Ben eigenlijk een zekere kerel die alles positief bekijkt en zijn gezin op handen draagt. Onwerkelijk dat je zo'n knauw kunt krijgen, wanneer je partner in een crisis komt. En ongelofelijk hoe je hersenen/lichaam zich in een vecht- en overlevingsmodus schakelen.

Ergens best jammer dat er niet veel mannen zijn die de weg naar dit forum vinden. Want het overkomt mannen net zo goed. Maar goed, man of vrouw, er zijn zeker verschillen; maar dat het één grote ellende is, is een grote overeenkomst.

Uptown, Regenboog, Puinhoop

Het zal voor ons allen steeds een beetje onwezenlijk blijven aanvoelen. Het was ook een echt trauma en dat dragen we de rest van ons leven mee. Maat hoe we met dat trauma omgaan dat ligt in onze handen. Daar kunnen we alle richtingen mee uit gaan de van zelfmedelijden, in de put blijven zitten tot niet in het verdriet blijven hangen en het beste maken van de situatie zoals ze is. En ook dat kan nog van alles betekenen want niet in alles situaties van ontrouw is er voldoende liefde over om er nadien nog iets van te maken maar heel vaak echt wel.
De moeilijkste oefening blijft volgens mij om met de gedachten bij het heden te blijven, kijken wat er NU speelt. Is onze partner NU de man die we willen, zoals hij zich NU gedraagt en met ons handelt. Het verleden kunnen we helaas niet meer veranderen, ook hij niet, hoe graag hij misschien zou willen. Dus vanuit het NU moeten we proberen te handelen en de toekomst te bekijken. Ook ik vind dit een moeilijke oefening hoor, niet steeds met de gedachten afdwalen naar wat gebeurd is. Maar eigenlijk maken we het onszelf onnodig moeilijk en triest. WE KUNNEN ER NIETS MEER AAN VERANDEREN, dus al onze gedachten daaraan zijn verloren energie.
Ik ben een hevige pleiter voor hulp inroepen van therapie want alleen is dit haast onmogelijk te dragen en te verwerken. Ik ben het ook eens met Regenboog dat je het er niet elke dag moet over hebben maar ben het niet helemaal eens met Puinhoop om het er nooit meer over te hebben terwijl het jou nog duidelijk bezighoudt. Als je met zoveel twijfels loopt aan de liefde voor jou en nog vragen hebt over vroeger, dan MOET je daar kunnen over praten. Dit is mijns inziens een tijdbom in jou die vroeg of laat tot uitbarsting komt. Therapie kan bij die gesprekken echt helpen. Nu heb ik de indruk dat je je vooral laat meeslepen door allerlei fantasieën die er misschien nooit geweest zijn.
Ik heb het hier ooit al geschreven: Ik heb mijn man in therapie de mooiste dingen horen zeggen over ons, over mij, dingen die ik nooit gedacht had uit zijn mond te horen. Dat werkte echt helend.
Maar echt over zal het volgens mij nooit zijn, het zal altijd een deel van ons blijven. Maar we moeten vooral kijken naar wat we zelf willen. Ik heb geen zin om mijn hele leven ongelukkig rond te lopen om iets wat jaren geleden gebeurd is maar intussen meer dan goed gemaakt. Dus ik probeer echt aan mijn geluk en herstel te werken.
Ooit zei één van mijn therapeuten ( want ik heb er enkele gedaan tot ik de juiste vond)... als je nu 15 jaar met een goede auto rijdt waar je heel tevreden over was, en in al die jaren heeft die één keer serieus problemen gegeven en na reparatie deed hij het beter dan ooit... heb je dan een slechte auto gehad? Het kan onnozel klinken maar aan die woorden moet ik vaak terug denken, ze helpen mij te relativeren.

Vechtersbaas

ik heb je draadje gelezen. Wat moeilijk voor jou.
Ik hoop dat je de nodige steun vindt in therapie, alleen of samen.
Maar belangrijk vind ik ook dat je je grenzen aangeeft en een zeker respect vraagt van haar. Want hoe verliefd ze ook is op een ander, jij bent haar partner en vader van de kinderen en hoort hierin met het nodige respect behandeld te worden. Gevoelens kan je helaas niet dwingen maar je kan wel bepaalde grenzen stellen en voorwaarden uitzetten.
Een mens kan goed zijn en begrijpend zijn maar we moeten zoals je zelf al ergens schreef niet gek zijn.
Ik wens je heel veel sterkte, moed en wijsheid. En de juiste hulp en/of therapie
liefs

regenboog

regenboog

05-12-2017 om 13:37

Gedicht

Bijna 2 jaar geleden was Regenboogman erg stout en liet de toekomst met zijn gezin hem op dat moment koud.
Hij begon iets met een andere vrouw en nam het woord trouw niet meer zo nauw.
Hij was verliefd en blind tegelijk, hij voelde zich de koning te rijk.
Toen kwam het uit en brak de hel los, ons leven stond plots boven op zijn kop.
Man wist niet meer wat te doen en wat deed de oen hij wilde stoppen met ons huwelijk en dan verder gaan met haar tuurlijk.
Gelukkig dacht hij na en besloot hij verder met ons te gaan.
Het was moeilijk, het was zwaar maar we zijn nog steeds een paar.
Nu 2 jaar later is onze relatie flink gegroeid en zijn we samen nog niet uitgeroeid.
Ook al gaat het bij mij wat op en neer en heb ik nog flink wat hartenzeer, de berg is niet meer zo hoog en anders zoek ik hier mijn betoog.

Heb geprobeerd er wat van te maken.
Fijne pakjesavond --

Meeschrijven en lezen

Hallo dames,
mag ik hier ook mee praten?

Ik zal proberen mijn verhaal in het kort te vertellen (wordt lastig).

In juli dit jaar kreeg manlief een berichtje van een dame. Ik zag een deel van dit bericht terwijl ik zijn telefoon aan hem gaf en hoewel er niks alarmerend in stond was bij mij het zaadje geplant.
Het liep al een poosje niet goed tussen ons en ik had hem al vaker gezegd dat het leek alsof zijn telefoon belangrijker was dan ik. Nooit heb ik enig wantrouwen gehad overigens.Tot dat moment...
Ik logde in op zijn account en wat ik toen las sloeg de grond onder mijn voeten vandaan. Hij had al een poos contact met een meisje van 21 (hij 32, getrouwd en vader van 2 kinderen. Ik las dingen als: ik weet niet meer waarom we getrouwd zijn, ik hou niet meer van haar, ik ben bij haar vanwege de kinderen, ik hou van je, dit voelt zo goed tussen jou en mij etc.
Ik heb mijn schoonmoeder gebeld en gevraagd of zij de kinderen kon halen. Toen heb ik hem ermee geconfronteerd. Hij was eerst ontkennend, later kwamen er meer dingen aan het licht. Hij vertelde dat dit een maand of 3 speelde, dat daarna het contact wat af nam en dat ze nu alleen nog maar vriendschappelijk contact hadden. Hij zegt dat er nooit iets lichamelijks tussen hen is voorgekomen, afgezien van een kusje op de mond.
Ik heb hem verteld dat ik zo niet verder wilde, hij moest maar kiezen. Wel gezegd dat het daarmee niet klaar was want dat ik mijn keuze nog niet had gemaakt.
Ik was intens verdrietig, voelde me vernederd, voorgelogen. We hebben veel gepraat, relatietherapie gehad en besloten om toch samen verder te gaan.
Een paar weken later kwam ik erachter dat hij met een vrouwelijke collega contact had, hij had haar alles verteld en ook gezegd dat hij die meid niet uit zijn hoofd kreeg. Ik ben heel boos op hem geweest en gezegd dat hij die dingen met mij hoorde te bespreken en niet met haar. Zijn antwoord was dat hij bang was voor mijn reactie. Toen ik hem vroeg of hij mij nog meer moest vertellen was het antwoord nee.

Inmiddels ben ik een goede speurder geworden en kan ik bijna overal achter komen via zijn account. Daarom zag ik dat hij opeens weer actief was op snapchat. Toen ik een dag later zijn telefoon bekeek zag ik dat hij weer contact had gehad met die meid! Ik ben toen echt woest geworden en heb hem de tassen toe gegooid. Hij had zijn keuze gemaakt, ik de mijne.
Uiteindelijk wel weer gepraat en hij zegt dat hij gewoon erg nieuwsgierig was hoe het met haar ging. Zij had hem een berichtje gestuurd en hij had geantwoord. Er was verder niks gebeurd.

Weer een paar weken later kwam ik erachter dat er een vrouwelijke collega van hem bij ons thuis was geweest, 3x! En dat terwijl ik aan het sporten was. Nu viel ook het kwartje waarom hij vroeg hoe laat ik exact thuis was na het sporten... Hij moest haar natuurlijk de deur uit werken voordat ik thuis kwam. Volgens hem is er niks gebeurd, ze zouden gepraat hebben over het werk wat niet lekker liep. Zij wilde meer van hem op de 3e afspraak maar toen heeft hij gezegd dat hij dat niet wilde.

Toch merk ik wel aan hem dat hij voor ons wil gaan. Ik vind het alleen moeilijk om hem weer te vertrouwen. Dat gaat de ene keer beter dan de andere keer en op het moment voel ik me weer erg verdrietig en zoek ik overal iets achter.
Bovenstaande is natuurlijk niet het hele verhaal, in de tussentijd zijn er ook veel positieve dingen gebeurd en ik denk echt te zien dat hij ons niet kwijt wil. Alleen als je iemand 10 jaar lang blindelings vertrouwt en er dan achter komt dat je maatje je gewoon voorliegt dan stort je wereld in.

Deze periode vorig jaar, toen zijn de berichten met die meid begonnen. Dat heeft gelopen tot maart. Voor mij is dit dus een moeilijke tijd op dit moment. Vandaar dat ik nu even iets zoek om van me af te schrijven en mee te lezen met jullie

tante Sidonia

tante Sidonia

06-12-2017 om 20:25

Olijfje 2

Heb je nog enig vertrouwen in je man? Ik lees dat je eigenlijk overal achter heb moeten komen en hij niets uit zichzelf vertelt. Zo ben je keer op keer beduvelt... Natuurlijk kun je hem niet vertrouwen, dat is volledig normaal dat je dat niet kunt: hij heeft het ernaar gemaakt.

Kun je vertellen waardoor je het gevoel hebt dat hij er echt voor wil gaan?

Marin

Marin

06-12-2017 om 20:38

dames wat vinden jullie nou hiervan?

In het vorige draadje heette ik Marina maar de a was weggevallen bij mijn eerste posting in dit draadje dus ik ga maar zo verder.

Even iets heel anders: mijn beste vriendin heeft iets met een getrouwde man. Al wat jaren. Eerst zag het er naar uit dat hij echt ging scheiden, ging ook ergens anders wonen dan bij zijn vrouw, zagen elkaar nauwelijks meer (hij en zijn vrouw) etc. Maar sinds een tijdje is hij bij haar terug en aanvankelijk verbrak hij toen ook de affaire met mijn vriendin. Tot haar grote verdriet want ze dacht dat hij echt voor haar zou kiezen. Ik heb haar opgevangen en alles maar altijd duidelijk gemaakt dat ik het dus geen leuke man vond, dat hij van twee walletjes at, dat zij er aan meewerkte dat die vrouw bedrogen werd. etc. Maar goed, hij ging toch terug en verbrak de affaire. Maar... nu hebben ze weer wat! terwijl hij terug is bij zijn vrouw. Ik word er niet goed van. Vind het zo erg voor die vrouw (die dus van niks weet en denkt dat hij voor haar gaat) Tegen vriendin heb ik gezegd dat ik er niets meer over wil horen en haar ook niet meer op ga vangen als het uit gaat.
Het lukt me echt niet hierom mijn vriendschap met haar te verbreken... ik heb geen familie, laatste verkering is vreselijk verlopen en nauwelijks kans meer op een nieuwe en maar een paar vriendinnen waarvan zij de beste. Maar ik zit in gewetensnood. Wat moet ik nou...

Olijfje2

Wat begrijp ik goed wat je schrijft en moet voelen. Dat voorgelogen worden gaat bij mij ook maar niet weg uit mijn hoofd. Hoe het bestaat dat je iemand recht aan kan kijken en gewoon kan liegen. Iemand waar je zoveel van zegt te houden...

Ik ben blij dat je ook merkt dat hij wil blijven. Maar waar merk je dit aan? Zegt hij dat alleen of voel je dat echt zo?

Ik heb ook bijna alles van "zijn andere liefje" zelf moeten vinden/achterhalen. Juist dat doet zo zeer. Hij had het ook zelf op kunnen biechten. Mijn verhaal begon in januari dit jaar maar helaas gaat het nog niet makkelijk. Wat heeft het een diepe knauw gegeven zeg. Nog steeds vind ik het lastig om de toekomst te zien zonder dat dit gebeurt is.

Heel erg veel sterkte met alle keuzes die je maakt/gaat maken. En fijn dat je hier mee kan lezen. Mij helpt het wel enorm!

Marin

Dat lijkt me een vreselijke situatie. Ik zou zelf aangeven echt niet achter haar keuzes te staan en dat je er veel moeite mee hebt. Ik snap dat je je vriendschap niet kwijt zou willen. Maar ik weet van mezelf dat ik niet meer bevriend kan blijven met iemand die bewust kiest om relaties kapot te maken. Nu ik heb ervaren wat het is, om zelf in die situatie te zitten ben ik wel harder geworden. Maar ik begrijp jou kant ook zeker! Wat een vreselijke situatie om in te komen met iemand die zo belangrijk voor je is.

Maete 2

Ik merk dat ik zelf helemaal niet weg wil kwijnen in zelfmedelijden maar dat het me soms zo enorm overvalt. Dat ik alleen maar kan huilen en niet begrijp waarom.... dan komen boosheid, onrust, wantrouwen allemaal weer boven. En hoe harder ik het weg wil hebben hoe erger het lijkt te worden. Ik wil zo graag dat vertrouwen van daarvoor terug. Dat gevoel dat wij niet uit elkaar te krijgen zijn. Maar inmiddels weet ik (helaas) beter...Het is een rotgevoel. Ik wil positief zijn maar dat is soms zo verdraaid lastig. Dan heb ik echt dat gevoel van "wie denkt hij dat hij is dat hij mij zoveel pijn kan/mag doen'.

Het is soms zo lastig uit te leggen... dat gevoel. Maar ik hoop dat jullie het begrijpen.
Wat ooit als "zeker" voelde is opeens heel onzeker geworden en dat geeft zoveel onrust in mij.

regenboog

regenboog

07-12-2017 om 10:51

Uptown

Ik begrijp je gevoelens heel goed hoor! Het is voor mij echt heel herkenbaar.
Probeer je niet te veel te verzetten tegen de emoties die bij je opkomen, het moet eruit en hoe harder je je er tegen verzet hoe moeilijker het jezelf maakt.
Wat mij ook wel hielp is dat ik het van me af schreef in de vorm van een brief aan haar maar ook aan man.
Ik schreef dan alles op wat in me opkwam en verscheurde de brief daarna.
Het vertrouwen zal waarschijnlijk nooit meer zo worden zoals het was maar het hoeft de relatie hoeft daar niet ten onder te gaan.
Er kunnen ook veel goede dingen voor terugkomen.
Ik ben nu ruim 2 jaar verder en ook ik word nog regelmatig overvallen Door allerlei emoties, laatst was ik weer even heel erg kwaad op man.
Dat hij mij dit aan kon doen en dat hij glashard tegen me kon liegen.
Ik laat het dan er gewoon even zijn en dan waait het ook wel weer over.
En als ik er last van blijf houden dan bespreek ik het met man.

Sterkte meid!

regenboog

Dankjewel voor je bericht... misschien moet ik maar eens een brief schrijven ja. Dat ik alles kan uiten wat ik wil. Heb jij je brief ook laten lezen? of was het echt meer voor jezelf? Ik denk dat ik daarna de fik erin zet Nu de periode nadert waarin alles is gebeurt is mijn stress niveau weer hoger, wordt ik sneller onnodig kwaad.. etc. Heel lastig! Maar zo fijn als mensen weten hoe dat voelt. Begrijpen dat je niet altijd maar "naar de toekomst" kan kijken. Het is zo makkelijk gezegd "het is nu eenmaal gebeurt". Dat is wel zo, maar het rotte is dat je zelf een manier moet zien te vinden ermee te leven. En ik weet gewoon nog niet zo goed hoe...

regenboog

regenboog

07-12-2017 om 13:12

Uptown

Bij mij stijgt mijn stress niveau ook aanzienlijk als de periode dat het uit kwam dichterbij komt.
Ik ben dan ook meer bezig met wat er gebeurt is maar dat toch is vrij normaal bij traumatische gebeurtenissen.
Het is ook moeilijk om een weg te vinden om het wat meer achter je te laten en verder te gaan met je leven.
Ik was het eerste jaar ook veel bezig met de toekomst en was vooral bang dat het weer zou gebeuren.
Langzaam is mijn vertrouwen wel steeds wat toegenomen maar helemaal terug is het nog niet.
Ik denk dan ook dat je het gebeuren nooit echt achter je kunt laten je zult het meenemen als levenservaring in een rugzakje.
Als het goed is hebben jullie beiden veel geleerd van het hele gebeuren.
Ik denk nu maar zo overal is wel wat een achter ieder huisje schuilt een kruisje.

alledrie

Olijfje welkom, dit klinkt wel heel erg..., overal zelf achter moeten komen en steeds weer opnieuw...

Uptown, was het bij jou (net als bij mij) een bekende van jullie? Dat maakt het voor mij (na 1.5 jaar) het lastigste. Als het met een vrouw cq toevallige passant was geweest die niet in mijn innercircle (kennissenkring, niet vriendenkring) had ik er geloof ik inmiddels wel overheen geweest. Pluisman is diep door het stof gegaan, maar doordat ik haar toch af en toe voorbij zie flitsen bij ons in de stad of haar auto zie, krijg ik wel soort hyperventilatie aanvallen. Puur door confrontatie met haar.

Marin, ik zou heel duidelijk zeggen dat je het heel moeilijk vindt, en dat, hoe onnatuurlijk ook, dit voorlopig een no-go item is in jullie onderwerpen en gesprekken. Dit dwingt haar ook om na te denken over haar handelen. De vriendschap wil je graag behouden, maar dan is het niet erg om je grenzen duidelijk te stellen, voor haar eigen bestwil.

Pennestreek

Pennestreek

07-12-2017 om 16:30

Allemaal heel herkenbaar ja

Ook hier hetzelfde. Meestal gaat het goed, soms komen ineens de pijnlijke herinneringen weer boven en gaat het niet. Eraan toegeven is eigenlijk de enige manier. En ik bespreek het vaak ook wel met man, al wordt dat minder. Ik merk dat ik er zelf eigenlijk niet meer in wil blijven hangen, en gesprekken erover zorgen toch altijd weer voor heftige emoties. Waar ik niet meer zoveel mee kan, want het is gebeurd, en man heeft spijt, en we zijn nu goed bezig.

Als ik jullie verhalen lees kan ik weer zo goed voelen hoe het destijds was. Als ik het draadje van Vechtersbaas lees, en de berichten van Liefdier, dan ben ik echt in staat om even bij die partners van ze langs te gaan en ze eens flink te vertellen wat een puinhoop ze ervan maken. En was het maar alleen hun eigen leven, maar nee, degenen die er het meeste last van hebben (en zullen houden) zijn hun kinderen (die vooral) en degene die ze het wel waard vonden om die kinderen mee te krijgen. Die behandelen ze nu als oud vuil. Ik kan daar niet bij. Echt niet.

En ik vermoed dat mensen die op zo'n manier hun huwelijk beëindigen als de verliefdheid gezakt is, en ze geconfronteerd worden met het leven van alledag waarin die nieuwe liefde toch ook niet perfect blijkt en ze worstelen met omgangsregelingen en samengestelde gezinnen, ze zich toch wel een klein beetje schamen voor hun eigen gedrag en misschien ook wel spijt hebben. Maar ja, dan is het te laat.

Man vindt het ook erg moeilijk, hij weet wat hij heeft aangericht, en kan er niets meer aan doen. Ja, zijn best om het nu wel goed te doen. Maar hij kan het niet ongedaan maken. Mijn vertrouwen kan hij niet herstellen, mijn pijn van toen kan hij niet meer voorkomen. Ik hoop intens dat wij de kinderen in ieder geval een voorbeeld hebben gegeven van hoe het niet moet, en dat ze nu zien hoe het wel moet. Met elkaar blijven praten, hulp zoeken als het niet lekker loopt en vooral: het is nooit te laat om het anders te doen, kom in actie als er dingen niet gaan zoals je zou willen.

Pennestreek

Pennestreek

07-12-2017 om 16:35

Olijfje2

Het klinkt alsof jullie nog niet klaar zijn met de therapie. Jullie willen allebei wel, maar jullie vinden elkaar nog niet altijd.

Ik wil je wel ter overweging geven dat je man waarschijnlijk de waarheid zegt als hij zegt dat hij bang is voor jouw reactie, en dat hij daarom niet helemaal open is (of je voorliegt, maar dat is natuurlijk een kwalificatie die je eraan geeft. Het zou jou al kunnen helpen als je het niet als voorliegen betitelt, maar niet helemaal open zijn...). Mijn man heeft dat ook verschillende keren gedaan. Omdat hij bij mij niet weer die wond open wilde trekken. Maar dat werkt niet. Niet in deze fase althans. Je moet je man dat goed duidelijk maken. En in mijn ervaring kan een therapeut daar goed bij helpen. Het is nu meer een communicatiedingetje geworden denk ik.

Blijf praten, en dan vooral over de emoties die zijn acties bij jou oproepen, de gedachten die jij erbij hebt. Die zullen vaak niet kloppen, en hij is de enige die je kan vertellen wat zijn werkelijke bedoelingen of gedachten ergens bij zijn (geweest).

Sterkte!

Pennestreek

Pennestreek

07-12-2017 om 16:38

Marin, jeetje

Vanuit mijn eigen ervaring zou ik hier ook heel veel moeite mee hebben. Maar, ik kan me ook verplaatsen in je vriendin. Verliefd zijn is heel heftig, je kunt niet meer helder denken. Maar ik vind dat zij in dit geval afstand moet nemen. Laat die man maar lekker uitzoeken wat hij nou wil, en als hij dat helder heeft kan ze verder kijken. Ik zou zelf gewoon geen tweede viool willen spelen...
En ik denk dat ik de vriendin in kwestie even niet zou hoeven zien. Meewerken aan het belazeren van de echtgenote vind ik zó niet kunnen, daar zou ik niet overheen kunnen stappen. Maar ik begrijp dat het voor jou misschien nog iets genuanceerder ligt.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.