Relaties Relaties

Relaties

verschillen worden steeds meer uitvergroot (lang verhaal)

Vandaag moet ik even van mij afschrijven. Mijn hoofd loopt over en mijn gedachten wervelen in rondjes. Hopelijk helpt het om het even op te schrijven en wie weet is er herkenning of heeft er iemand tips….

Ik zal proberen het samen te vatten, maar het is inmiddels allesomvattend en complex. Het komt erop neer dat mijn man en ik in de opvoeding van onze kinderen (11 en 15 jaar, dus (pre)pubers) en in de relatie met elkaar nogal wat problemen ervaren. Dit heeft te maken (volgens mij dan) met het feit dat we ontzettend van elkaar verschillen in hoe we met dingen omgaan in het leven. Dit is altijd al zo geweest, maar nu de kinderen ouder worden, en zich steeds meer ontwikkelen tot zelfstandig denkende mensen, lijken de verschillen ineens onoverbrugbaar.

De grootste verschillen tussen mij en mijn man zijn dat ik een meer optimistische inslag heb, mij flexibel probeer op te stellen en denk in oplossingen. Mijn man daarentegen gaat veelal uit van het negatieve, wil graag controle over hoe dingen gaan en denkt in problemen.

Nu onze kinderen ouder worden gaan zij zich meer los maken, willen zelf meedenken, hebben zelf oplossingen, en zijn uiteraard ook soms opstandig. Hoort er allemaal bij. Probleem is dat mijn man graag wil dat de dingen gebeuren zoals hij dat het beste vindt. Hij kan het dus niet loslaten als 1 van de kinderen iets op een andere manier wil doen. Dit leidt tot veel conflict tussen hem en de kinderen.

Daarbij komt dat hij veelal vanuit het negatieve denkt. Dus als er iets misgaat vervalt mijn man in uitspraken als: “Je doet ook altijd….’, en “Je bent nooit…”. Hij is erg gericht op het idee dat de kinderen moeten ‘veranderen’. Dus als er iets moeizaam gaat, komt dat omdat de kinderen ‘niet luisteren’, ‘niet doen wat er gezegd wordt’.. Hij ziet het dus vooral als zijn taak om hen te vertellen hoe het moet, en als ze het niet zo doen, wordt hij boos. Want hij had het toch gezegd en wanneer dringt het nu eens tot ze door. Als we het erover hebben dat kinderen in hun ontwikkeling niet altijd kunnen toepassen wat je denkt dat ze kunnen, en dat je ze daar dus bij moet begeleiden, voorleven, etc, dan geeft hij aan dat hij het daarmee eens is. Maar de laatste tijd krijgen we hier steeds vaker ruzie over, omdat hij, als puntje bij paaltje komt, anders handelt en dan ook zegt er anders over zegt te denken. Uiteraard schiet ik ook wel eens uit mijn slof, en doe ik ook wel eens onredelijk tegen de kinderen. Maar ik denk er daarna over na, biedt mijn excuses aan als dat nodig is en bedenk hoe ik het volgende keer anders kan aanpakken.

Het gekke is: als mijn man en ik het op rustige moment over opvoeding hebben en wat we onze kinderen mee willen geven, zitten we erg op 1 lijn. We vinden dat ze zich moeten ontwikkelen tot zelfstandig denken volwassenen die zelf sturing aan hun leven kunnen geven, uiteraard volgens bepaalde normen en waarden (zoals eerlijkheid, rekening houden met anderen, etc). Maar als er iets gebeurd wat hem niet zint, dan wordt hij boos en vindt hij dat ze vooral moeten luisteren. Als wij het hier dan over hebben vindt hij het ook volledig gerechtvaardigd dat hij boos wordt. Hij vindt dat de kinderen best veel vrijheid mogen hebben, maar dat ze soms gewoon moeten luisteren. Als ze dan in discussie gaan en niet klakkeloos doen wat hij zegt wordt hij boos. Maar het is natuurlijk niet realistisch om te verwachten dat je kinderen ruimte geeft om hun mening te geven of mee te denken, en dat als het jou even niet uitkomt dat het dan vervolgens niet mag. Natuurlijk kunnen bepaalde dingen soms niet, en blijft onze beslissing soms doorslaggevend, maar je kunt niet verwachten dat de kinderen het dan niet proberen. En natuurlijk zou ik het ook heerlijk vinden als ze soms gewoon luisteren en meteen de eerste keer doen wat ik zeg. Dat zou zeker makkelijk zijn, maar dat is dan omdat het mij op dat moment beter uit komt, en niet omdat het perse redelijk is. Mijn man vindt dat ik veel te makkelijk bent en te weinig grenzen stel. Ik denk dat wij allebei net zo vaak grenzen stellen, maar op een andere manier. Waar ik bij moet opmerken dat als ik grenzen stel, maar dit op een kalme rustige manier doe, hij eigenlijk vindt dat ik over mij heen laat lopen. Eigenlijk wil hij dus dat ik ook boos en met stemverheffing laat weten dat iets echt niet kan.

Wat erg op onze relatie drukt, is ten eerste de soms zeer negatieve opstelling naar onze kinderen, en zijn boosheid naar de kinderen. Maar ook dat als er iets gebeurd (ook als is het klein, zoals een beetje een nukkige reactie van onze oudste puber), dan kan mijn man daar een enorm probleem van maken in zijn hoofd. Hij maakt het groter (“Het is toch van de gekke dat hij zich zo tegen ons gedraagt”) en blijft er heel lang in hangen. Hij gaat erover piekeren, en kan soms een hele dag (of zelfs langer!) ontzettend chagrijnig zijn. Alle interactie is dan doorspekt met chagrijnige en negatieve reacties (ook naar ons andere kind en naar mij) en alles wordt negatief uitgelegd. Terwijl onze zoon zijn puberchagrijn allang weer kwijt is. Alle kleine dingen die spelen (kind dat huiswerk uitstelt, zijn kamer niet netjes houdt, etc.) worden dan een enorm probleem, wat heel veel irritatie oproept en moet veranderen. Dit zijn allemaal dingen waar ik het mee eens ben dat wij daar iets mee moeten, en waar wij onze kinderen in moeten begeleiden/sturen, maar mijn man wordt dan boos omdat ik mij er op dat moment niet zo over opwindt als hij. Als ik dan voorstel om samen te bedenken hoe we dat dan aan zullen pakken, wil hij vooral dat de kinderen daar zelf iets in veranderen.

Kortom, wij zijn allebei behoorlijk ongelukkig op het moment, en ik weet af en toe echt niet of hoe er samen uit kunnen komen. Ik voel mij ondertussen totaal niet gesteund. Ik heb het idee dat ik er alleen voor sta. Dat ik diegene ben die hem steeds uit de put en negatieve gedachten moet praten en nadenk over hoe het anders moet. En diegene die leuke dingen met het gezin probeert te ondernemen, de positieve sfeer probeert te bewaren. We hebben het afgelopen jaar een aantal keer flink moeilijke gesprekken gehad hierover, en ook daarna voelt hij zich nog dagen enorm in de put. Hij zegt dan dat hij zijn best gaat doen om het anders te doen. Als ik hem vraag hoe hij dat wil gaan doen, wat hij nodig heeft, zegt hij dat hij dat niet weet. Als ik boeken aandraag om te lezen, zegt hij dat hij niet van lezen houdt. Ik heb andere dingen aangedragen, hem er zelf over laten nadenken (wat heb je nodig om te ontspannen, je hoofd leeg te maken), maar er komt niets. Ik heb voorzichtig geopperd dat hij misschien hulp nodig heeft bij het omgaan met dingen die moeilijk gaan, want zijn neiging tot piekeren, dingen niet meer in perspectief zien en controle willen hebben, trekken een enorm wissel. Maar daar wil hij vooralsnog niets van weten.

Natuurlijk is dit maar 1 kant van het verhaal, namelijk het mijne…
Misschien verwacht ik teveel van hem?
Maar ik ben heel benieuwd om iemand dit herkent. Hoe kan ik hiermee omgaan?

Groeten, Kaatjecato

Opnieuw evenwicht zoeken.

Hoe is je man opgevoed? Met strakke hand? Vond hij dat fijn?
Jullie willen het beste voor jullie kinderen. Dit is een tijd van opnieuw afstemmen. Zoals jullie vroeger dat hebben gedaan in jullie pubertijd.
Ook belangrijk wat hij denkt te bereiken met de wijze waarop hij zijn mening op het gezin drukt.

Maar de pubers hebben ook met jullie rekening te houden. Vandaar dat nieuwe evenwicht. Die zoektocht kan bij de eerste puber er stevig aan toe gaan. Bij de tweede zwakt die strijd al wat af.

Ava

Ava

30-11-2017 om 14:18

complementair zijn

Het gaat er bij jullie niet om wat je wilt bereiken maar hoe je het wilt bereiken. Dat is al heel wat, eigenlijk. Er zijn ook stellen die het daar nooit over eens worden ook al lijken de partners heel veel op elkaar (vwb denk- en handelswijze).

Wij hebben zoiets dergelijks ook en volgens mij komt dat omdat wij elkaar uit hebben gezocht als complementair van elkaar ipv dat wij hetzelfde zijn (en dus hetzelfde denken). Je kan je kinderen dan meer meegeven, als je beiden uit de verf komt, maar het is altijd zoeken naar hoe je met elkaar kan samenwerken. Samenwerken in de zin dat je elkaar gunt dat de een dat oppakt, waar die goed in is en diegene ondersteunt of uit de wind houdt waar de ander niet goed in is (of diegene de ander juist de ruimte laat). Lukt dat niet, omdat je bijvoorbeeld altijd samen volledig wilt bepalen, dan kan het gebeuren dat je elkaar voor de voeten loopt of gigantisch ondermijnt.
Goed kunnen samenwerken is dus wel ontzettend moeilijk maar de opbrengst kan groot zijn voor jullie als partners, als gezin, voor jullie kinderen, als het lukt.

Tja, .. waar kan je met dit terecht? dit is misschien iets waar je voor bij een pedagoog terecht kan of juist in relatietherapie zou kunnen. Dat durf ik niet te zeggen. Ik zou eerst een orthopedagoog proberen, denk ik. Een goede relatietherapeut waar het mee klikt is heel lastig te vinden en daar moet je ook geen wonderen van verwachten. Als jullie vooral praktisch ingesteld zijn, zou ik het bij een orthopedagoog proberen.

Pennestreek

Pennestreek

30-11-2017 om 14:41

Ik herken mezelf wel wat in je man

Alleen had ik zelf wel in de gaten dat er iets niet goed zat. Heb daarvoor ook therapie gehad, ERT om precies te zijn. En dat hielp aardig, maar niet voldoende. Ik was nog steeds regelmatig flink boos, en dat bleef ook lang hangen, net als bij je man.

Bij mij viel het muntje vorig jaar toen ik eens tegen mijn zus zei, dat ik zo verdrietig was omdat mijn kinderen niet van mij hielden. Dit naar aanleiding van de zoveelste ruzie omdat ze hun was niet in de wasmand deponeerden, maar op de vloer van hun kamer.
Zij ging toen hard lachen, en vroeg me of ik eens even goed naar mezelf wilde luisteren. Kinderen houden sowieso van hun ouders, en pubers zijn sowieso niet geneigd om op te ruimen of mee te denken. Dus wat voor onzin was dat dan, dat ik dacht dat ze niet van me hielden?? Pas toen kreeg ik door dat de problemen echt alleen maar in mijn hoofd zaten, dat er rare gedachtenkronkels zaten en dat ik daar wat mee moest. Ik heb hulp gezocht en gevonden bij een NLP-coach. Zij heeft me geholpen met de praktische zaken die het gevolg waren van die rare gedachtenkronkels. Nu word ik alleen nog maar boos omdat ze niet doen wat ik vraag, de heftige emoties omdat ik denk dat ze niet meewerken omdat ze niet van me houden (enorme gevoelens van afwijzing dus) die ben ik gelukkig kwijt. En daarom zakt zo'n boze bui ook snel weer weg.

Naast dat ik denk dat je man voor zichzelf hulp zou moeten zoeken (het leven is zoveel mooier als je al die negatieve, niet-helpende en onzeker makende gedachten niet hebt!!) denk ik ook dat jullie hulp kunnen gebruiken bij het samenwerken, zoals Ava schrijft. Daarbij zou relatietherapie kunnen werken, maar een orthopedagoog is misschien beter, omdat die jullie ook kan helpen met de omgang met de kinderen.

Hoe dan ook denk ik dat je langs de huisarts moet voor een verwijzing, tenzij je alles uit eigen zak kunt en wilt bekostigen...

Sterkte en succes!

Angela67

Angela67

30-11-2017 om 16:58

ook hier herkenning

twee totaal verschillende persoonlijkheden, en doorkrijgen wat dat betekent naar elkaar toe en naar de kinderen toe is een onderwerp dat altijd zorg en aandacht behoeft. En dan is ook nog eens de één een prater en de ander niet zo. En de kinderen zijn een mix, maar dan 'cross-over achtig' dus die hebben combinaties van vanalles van hun ouders .
Als je dat erkent met elkaar en dat beide manieren om iets aan te pakken bij jezelf horen en hun voor- en nadelen hebben dan kun je misschien die gelijkwaardigheid terugvinden. Ik moest ook echt leren luisteren en me 'overgeven' aan een totaal andere kijk op zaken soms. Telkens als er weer zoiets is (niet heel vaak gelukkig meer) dan denk ik: jeeetje had ik dit maar eerder bedacht/besproken/ etc. Het maakt dat ik me dan niet meer alleen voel staan. En dat is veel meer waard dan dat het 'op mijn manier' zou moeten gaan . . .
gr Angela

Phryne Fisher

Phryne Fisher

30-11-2017 om 19:37

Klinkt als een enige man

Wat zijn jullie allemaal mild. Ik kan wel merken dat ik al zolang alleenstaande ouder ben want ik zou dat echt niet trekken, zo'n medeopvoeder die vindt dat het allemaal op zijn manier moet en anders word hij boos.
Doet hij ook zo tegen jou of alleen tegen de kinderen?

mirreke

mirreke

30-11-2017 om 19:56

Ik zou er ook niet tegen kunnen

tegen zo'n man.
Als hij in theorie het serieus met jou eens is, dan zou ik als ik hem was idd hulp zoeken bij het omzetten van zijn opvattingen in daden.

Verder nog iets,

"Alle kleine dingen die spelen (kind dat huiswerk uitstelt, zijn kamer niet netjes houdt, etc.) worden dan een enorm probleem, wat heel veel irritatie oproept en moet veranderen. Dit zijn allemaal dingen waar ik het mee eens ben dat wij daar iets mee moeten, en waar wij onze kinderen in moeten begeleiden/sturen, maar mijn man wordt dan boos omdat ik mij er op dat moment niet zo over opwindt als hij."

Kleine zaken (zoals een puber die zijn kamer niet opruimt) moet je als ouder leren loslaten. Het is zijn/haar kamer, hij/zij moet in de rommel leven.
Leren uit ervaring. Eventueel ondersteund door praten. En ook leren na ervaring. Te laat gaan leren = slecht cijfer bijvoorbeeld. Dus wat zou je dan doen om de volgende keer een beter cijfer te halen...

Je kunt zoeken naar 'collaborative problem solving', meestal bedoeld voor kinderen/pubers, maar in dit geval wellicht juist handig met je man in het achterhoofd...

https://www.livesinthebalance.org/

Niki73

Niki73

30-11-2017 om 21:22

Boek?

Misschien kan je man dat veelgeprezen boek over het puberbrein eens gaan lezen? Leuk voor in de zak van Sinterklaas met een bijpassend gedicht van de wijze, oude kinderkenner, of voor onder de kerstboom.

tante Sidonia

tante Sidonia

30-11-2017 om 21:36

misschien

moet je met je man eens bespreken dat hij zijn kinderen eigenlijk heel veel macht geeft door zich zo veel aan te trekken van hun gedrag. Dat hoort hij vast niet graag, maar het is wel zo.

Trouwens ook hier is het een beetje herkenbaar. Ik denk dat het binnen relaties ook zo is dat je op bepaalde punten ook wat tegenpolen vindt terwijl je tegelijkertijd het ook heel eens kunt zijn op gebieden.
En nu wordt het door de problemen met die lastige-leefijd-gasten allemaal uitvergroot. Dat gebeurt altijd als het leven op welke manier dan ook, tijdelijk moeilijker wordt. Maar vergeet niet dat er ook allerlei andere eigenschappen zijn in hem die jou ooit aantrokken.

Als je met hem praat en jullie op een lijken op een lijn te itten : haal dan eens concrete voorbeelden aan waarin je vond dat hij niet volgens die lijn handelede!

alex

alex

30-11-2017 om 21:57

Misschien

kun je je eigen opstelling naar je man ook eens onder de loep nemen...
Je wil graag dat hij de kinderen positief benadert, maar doe jij dat naar hem toe?
Je verhaal klinkt nl alsof jij het allemaal heel goed doet en hij overal een probleem van maakt.
De vraag is of dat écht zo is, of vooral jouw beleving.
Misschien laat je man ook wel positief gedrag zien, en zie jij het niet goed.
Als je je daar eens op focust en hem positief benadert in dat wat je graag ziet bij hem?

(Eea is nl best herkenbaar. Soms is het ook meer een strijd tussen ons beiden hetgeen bij man weer stressverhogend werkt etc waardoor weer korter kontje naar de kinderen.

kaatjecato

kaatjecato

01-12-2017 om 09:16 Topicstarter

reacties

Bedankt voor jullie reacties allemaal. Fijn dat jullie meedenken!
Ik zal proberen om een paar zaken te verduidelijken.

@Flanagan
Jij vroeg naar de opvoeding van mijn man vroeger. Mijn man zeg soms: “Dat ging bij ons heel anders. Dat hoefde ik thuis echt niet te proberen.” Maar ik denk dat dat vrij selectief is, want op basis van alle verhalen van zijn ouders is mijn beeld juist dat hij helemaal niet met strakke hand is opgevoed. Mijn schoonmoeder is juist extreem toegeeflijk naar iedereen en had ook in de opvoeding veel moeite grenzen te stellen. Als het haar allemaal teveel werd riep ze wel eens: “Wacht maar tot je vader thuiskomt”. Maar mijn schoonvader was heel weinig thuis vanwege werk en heeft geen heel actieve opvoedrol gespeeld. Ik denk dat het meer het karakter (en de vaardigheden?) van mijn man is wat hier een grote rol speelt.

@Phryne Fisher
Nee, tegen mij doet hij niet zo. Ik sta stevig in mijn schoenen. Wat niet wegneemt dat hij graag dingen op zijn manier doet, maar ik ben verbaal sterk en tegen hem opgewassen. En ik ben volwassen, dus ik maak bepaalde ‘fouten’ niet meer, in de zin dat kinderen zelfs soms dingen in de soep moeten laten lopen om er achter te komen dat huiswerk op tijd maken e.d. gewoon handig is. En ik kan op de juiste momenten meebewegen. Puberende kinderen zijn nog aan het ontdekken, hebben hun nukken en moeten nog leren door fouten te maken, zijn opstandig om zich los te maken en dat levert de conflicten op.

@Ava & @Alex & @Angela76
Dat samenwerken mis ik juist. Ik vind zeker niet dat ik alles goed doe, en ook zeker niet dat hij alles fout doet. Hij is een heel betrokken vader en dol op de kinderen. En ook ik maak dezelfde fouten: val wel eens uit tegen de kinderen, hou te lange monologen, doe onredelijk. Grootste verschil tussen ons is dat ik reflecteer op wat ik doe en bedenk of dit werkte, of het strookt met mijn werkelijke ideeën en het probeer te veranderen. Mijn man reageert eigenlijk heel impulsief en vanuit de eerste emotie: zijn reacties zijn dus behoorlijk primair en dus vaak uit proportie. Wat het ook erg lastig maakt is dat hij de laatste tijd in dit soort situatie ook ruzie met mij zoekt: iets gaat niet zoals hij wil, hij krijgt conflict met een van de kinderen en gaat vervolgens boos een relaas tegen mij houden dat dit onze taak is. Hij wil eigenlijk dat iedereen om hem heen het anders doet, maar hij kijkt niet naar zijn rol in het geheel. Hij kan zich dan ook als slachtoffer gaan gedragen: Als een van de kinderen niet naar hem luistert, kan hij boos weglopen, roepen dat hij zeker de enige is die dat belangrijk vindt. Het is dus echt onmacht lijkt het…

Hij herkent dit soms overigens wel. Heeft ook wel toegegeven dat hij impulsief reageert en niet nadenkt voordat hij doet. Maar hij gaat het ook rechtvaardigen. Omdat hij iets op een bepaalde manier voelt, is zijn reactie gerechtvaardigd. Of het daadwerkelijk bijdraagt of werkt doet er dan niet meer toe.

Ik benadruk ook naar hem dat hij dingen goed doet. Dit ziet hij dan overigens zelf helemaal niet altijd zo. De momenten waarop hij bijvoorbeeld kalm iets heeft aangepakt, en de situatie dus ook goed opgelost wordt, ervaart hij soms zelf als falen. Want voor zijn gevoel had die lastige situatie er uberhaupt niet mogen zijn. Terwijl opvoeden en samenleven nu eenmaal voor lastige situaties zorgt. Het hoort erbij!

Ik heb overigens ook vaak genoeg gevraagd of hij mij wil aanspreken als ik uitval tegen de kinderen of te primair reageer. Maar dat doet hij eigenlijk nooit. Volgens mij omdat het hem dat niet lukt.
En het is zeker zo dat mijn man stress ervaart van het feit dat ik hem aanspreek op hoe hij het aanpakt. Er is daar geen gelijkwaardigheid in. Daarom zie ik het nu ook meer als breder dan een opvoedprobleem, en zeker ook als een relatieprobleem. Want ik weet niet of IK het uiteindelijk vol hou met iemand die zo anders in ons gezin en in het leven staat.

@Niki73
mijn man boeken laten lezen is helaas geen optie gebleken, dit heb ik meerdere malen geprobeerd, zeker toen het moeilijk ging met 1 van onze kinderen, die gevoelig, erg emotioneel en explosief kan zijn (en in sommige opzichten op man lijkt…). Zo heb ik hem ook geprobeerd ‘Het explosieve kind’ te laten lezen…

@Mirreke
ik zie dat jouw link naar de organisatie van Ross Green gaat. Misschien dat zo’n website voor hem beter te behappen is dan een heel boek…

Om in te gaan op de suggestie van Pennestreek & Ava: voor de problemen die wij met ons explosievere kind ervaarden, hebben wij na aandringen van mij ook begeleiding van een orthopedagoog gehad. Specifiek iemand die naar het hele systeem van het gezin kijkt (ook op mijn aandringen). Deze gesprekken waren heel fijn, toen kwamen man en ik op 1 lijn en ging hij ineens wel heel erg reflecteren. Maar het punt is dat het man gewoon niet goed lukt om het toe te passen en zijn negatieve, automatische en niet-helpende gedachten (dat verwoorde je goed, Pennestreek!) het steeds weer overschaduwen. Daar zie ik dus ook dat er geen balans is: ik ben degene die ons steeds weer uit de put moet trekken, die dingen onderneemt, aandraagt, de positieve insteek zoekt...Ik sta ook zeker open voor het idee dat IK onderdeel van het probleem ben...misschien zou hij veel gelukkiger zijn met iemand die al deze dingen niet van hem vraagt...

Relatie-therapie is dus misschien wel de beste optie nu. Dat heb ik hem ook al voorgelegd, maar daar reageerde hij niet echt op. Toch nog eens opwerpen die bal dan….

Groeten, Kaatjecato

Geen zin, dus taken verdelen

Omdat zijn vader weinig thuis was, heeft zijn moeder de opvoeding moeten doen. En als ze er niet uit kwam, dreigde zij met haar man. Lijkt mij een redelijk bedreigende waarschuwing, waarin zijn vader ook niet in een goed gesprek zijn kinderen mee gaf waar de regels in huis voor dienen. ( aanname om te begrijpen).
Maar zijn vader hoefde itt tot je man niet vaak goede gesprekken te voeren. De reactie van je man neigt meer naar het zelf ook niet zo willen doen. Hij heeft er m.i. ergens ook geen zin in. Hij zou veel liiever willen dat jij het leeuwendeel voor je rekening nam, net als zijn moeder.

Manlief gaf ook eens aan dat hij het niet leuk vond thuis te komen als de sfeer te snijden was. Dat dit kwam door de onwil om huiswerk te maken, deed er niet toe. Hij wilde al thuiskomend, niet geconfronteerd worden met nog meer stress, na een lange werkdag. Ik baalde want zo maaide hij het gras onder mijn voeten vandaan. De pubers wisten zo dat ik voor etenstijd niet meer over huiswerk zou beginnen. Maar ik heb zo de taken wat verdeeld. Ik richt mij op een deel van de opvoedkundige taken die mij het best af gaan. Manlief deed zijn deel op zijn manier. We kwamen niet tussen de taken van de ander zodat pubers ons niet onderling gingen uitspelen.

Misschien is je man te strikt, misschien ben jij te afwachtend. Als jij minder toegevend bent, en dit met je pubers bespreekt, is er mogelijk minder strijd in huis.
Vaders en zonen die in de puberteit met elkaar botsen, zijn vaak even koppig. Toch is de zoon vaak, uit liefde voor zijn moeder, sneller geneigd wat water bij de wijn te doen.

Angela67

Angela67

01-12-2017 om 11:07

suggestie flanagan

eigenlijk voelde ik me ook beter toen we hier zoiets gingen doen. Toen we het dus eens waren over het doel ging het daarna over de verchillende aanpak.
En toen we dat 'eerlijker' gingen verdelen ging het beter. Dus in het voorbeeld van Flanagan: man wilde geen slechte sfeer als hij thuiskwam, maar het huiswerk moest wel gebeuren. Dus huiswerk later, Flanagan ging het daarover niet hebben om 1730 uur.
Hier heb ik dus moeten loslaten dat dingen op mijn manier gaan, maar dat lukte pas toen we op 1 lijn bleken te zitten wat het 'grote doel' betreft.

Als je eens een week of 3 op je tanden bijt en op je handen gaat zitten als je man iets moet oplossen, dan komt hij er misschien in de interactie met de pubers achter hoe ze iets samen toch tot een goed einde kunnen brengen. Juist dan kunnen de pubers en hij respect voor elkaar gaan leren opbrengen.

Dus even 'jouw methodes' uit het raam gooien en vooral op de achtergrond zorgen dat de zaken goed lopen (eten, drinken, was, planning , dat soort dingen ) dan duw je je man meer richitng de pubers en het oplossen. En blijf je er zelf even wat meer buiten. dus ook niet met hem gesprekken aangaan (ook al wil hij dat graag bij jou neerleggen. .. ) maar knikken en hummen etc. . . .

Zennn . . .

gr Angela

Ava

Ava

01-12-2017 om 11:31

Relatietherapie

Je hebt gezegd dat je in relatietherapie wilde en hij is niet geëxplodeerd. Dat is al heel wat. Hij is stil en denkt er over.. laat hem daar maar even. Ga je het allemaal met hem willen regelen, zal hij waarschijnlijk zijn hakken in het zand zetten. Doe het voorwerk zelf.

Tips mbt relatietherapie; neem de tijd om iemand te zoeken, liefst via-via met een goede referentie van iemand waar jij je/jullie in herkent. Het is ontzettend moeilijk iemand te vinden die tijd heeft, prettig is, goed is etc.. Bovendien is het dadelijk januari en lopen alle praktijken snel vol met mensen met een nieuwjaarsdip en goede voornemens om er dit jaar toch wel iets aan te doen. Of je weet al iemand en je zet je meteen op de wachtlijst of je gaat nu op zoek. Wacht dus niet tot het groene licht van je man. Het zal wel even duren voor hij daarop wil en kan reageren. Als jij intussen een website hebt gevonden van degene(n) die jij op het oog hebt (eventueel laat je hem de kiezen tussen de overgebleven kandidaten) en hem die laat zien, krijgt hij er een beeld bij en is de drempel om te gaan hopelijk wat lagervoor hem. Desnoods stel je voor dat je het 5x probeert en bevalt het hem dan nog steeds niet, dan gaan jullie niet verder.

En aangezien jullie al van vroeger een orthopedagoog hebben, zou ik ondertussen toch even weer contact zoeken met jullie orthopedagoog, van toen. Zo te horen is vader ook iets explosief en kan je beter de door jouw beschreven situaties vóór zijn. Daar heeft de orthopedagoog vast handvatten voor, mbt jouw man en jullie kinderen. Al zou het zijn dat jullie als gezin afspreken dat pappa dan maar wegloopt, na het zeggen van een codewoord, zonder verbaal boos te zijn. Het gaat namelijk niet om het reageren op het moment zelf dat het gebeurt maar ervoor. Hoe herken je zulke situaties en wat kan je dan doen om ze te voorkomen?

Daarbij, blijf ikzelf graag uit de gesprekken hoe het anders had gekund.. voor je het weet, bemoeder je hem ook. Of neem je de rol van therapeut op je. Die rol vind jij misschien ook niet prettig en hij vast ook niet. Natuurlijk kan je elkaar als gelijken wel tips of advies geven, maar dan ben je in elk geval gelijkwaardig aan elkaar.

kaatjecato

kaatjecato

02-12-2017 om 12:14 Topicstarter

reacties en vragen

@Flanagan
Ik denk dat het met het bedreigende wel mee viel. Mijn indruk is eerder dat mijn man zijn vader zo weinig zag dat hij vooral geneigd was om naar hem te luisteren omdat hij zijn vader veel miste. Niet omdat hij bang voor hem was. Zijn moeder gebruikte dit ook niet vaak volgens mij, alleen als ze het echt niet meer wist. Zelf zal zij zeker niet snel boos geweest zijn of strenge grenzen gesteld hebben.

Je stelt voor dat man misschien liever wil dat ik het regel, maar dat is zeker niet zo. Sterker nog, hij wil juist heel actief betrokken zijn. Het lijkt er eerder op dat hij alleen geen andere manier weet / kan.
We hebben wel eens afgesproken dat ik de begeleiding rondom huiswerk met oudste kind zou regelen. Maar hij kan het gewoonweg niet loslaten. Gaat dan toch steeds vragen: Heb je/heeft kind al huiswerk gedaan? Wanneer ga je/gaat kind het doen? Waarom stel je/stelt kind het steeds uit.

@Angela67
Uit elkaars weg blijven hebben we ook wel geprobeerd (ieder zijn deel), maar man betrekt mij steeds bij van alles of zegt 'Vraag maar aan je moeder". Kinderen weten natuurlijk ook dondersgoed hoe we verschillen in aanpak en spelen dat soms uit.

Ik wil het zeker wel proberen om een tijdje op mijn handen te zitten, maar weet niet zeker of dat gaat werken.
Jongste kind kan echt behoorlijk explosief zijn. Met de orthopedagoog hebben wij besproken dat het onze taak is om te de-escaleren. Maar de reacties van mijn man doen het tegengestelde, die zorgen juist vaak voor escalatie.
En wat als man uit frustratie uit een opvoedsituatie wegloopt of zijn handen in de lucht gooit? De situatie is dan vaak niet opgelost.... dan ook nog niets doen..?

@mirreke
Ik heb nog even naar wat filmpjes van Ross Green gekeken. Het zou heel fijn zijn als ik met man meer collaborative problem solving zou kunnen doen, maar dat vindt hij juist heel moeilijk. Ik weet niet zo goed hoe ik dat zou kunnen doen? Ik heb het wel eens geprobeerd toe te passen als man en kind conflict hadden. Door hen allebei te vragen naar hun zorgen, zodat ze samen tot een oplossing zouden komen. Maar dat gaat heel moeizaam als 1 van de 2 gewoon controle wil. Hij ziet dat op dat moment als ondermijnend, want dan geef ik kind dus ook ruimte om 'in discussie te gaan' zoals hij zegt. Dit kan je dus alleen toepassen als je er beiden achterstaat en je er samen afspraken over maakt dat je dat gaat doen, en zelfs dan zal het moeilijk zijn soms.

Wel dacht ik door die filmpjes het volgende: misschien zit de kiem van onze verschillen wel in de manier waarop we het gedrag van de kinderen interpreteren. We willen wel hetzelfde, maar ik interpreteer gedrag vna kinderen meer als dat zij bepaalde vaardigheden nog missen of niet voldoende ontwikkeld hebben. Man heeft eigenlijk een andere theorie: dat ze niet willen. Zoals Ross Green duidelijk uitlegt leveren deze twee modellen totaal verschillende manieren van reageren op: als je uitgaat van vaardigheden, dan ga he kijken hoe het kind zich daarin kan ontwikkelen, wat het nodig heeft. Als je denkt dat een kind iets doet omdat het iets niet wil, dan moet je 'zorgen dat het kind wel gaat willen' door straf of beloning.

Een voorbeeld hiervan is bijvoorbeeld dat oudste kind heel zelfstandig uitjes met vrienden kan regelen en plannen (hoe laat weg, hoeveel geld nodig, welke bus), maar het plannen van huiswerk bijvoorbeeld niet goed gaat. Mijn man zegt dan: "Kind moet het nu toch eens zelf kunnen dat regelen en plannen van huiswerk. Dat moet kind toch kunnen straks. Bovendien kan kind kan het toch ook prima regelen als het iets wat leuk is, dus.... Kind gooit er gewoon met de pet naar. Het kan kind helemaal niets schelen". En wordt dan boos en gefrustreerd dat kind het in ene situatie wel doet en in andere niet, en interpreteert dat aan gebrek aan inzet/niet willen. Hij vult het dus heel negatief in. Ik zie het feit dat kind het in de ene situatie wel lukt als iets positiefs. Kind kan het dus inderdaad, maar misschien nog niet in alle situaties. Natuurlijk is iets makkelijker als het gaat om iets waar je heel gemotiveerd voor bent. Maar dat hoeft niet te beteken dat het ook lukt in andere situaties. Er is dus iets wat kind belemmert om het in andere situaties ook zo te doen, en dus misschien iets meer begeleiding nodig heeft. Ik vind het dan heel pijnlijk dat man zo over kind denkt en praat en het helpt ook niet deze gedachten.

@Ava
Ja, goede tip. Ik moet inderdaad zelf al wat op zoek gaan. Helaas is de orthopedagoog van destijds naar een ander deel van het land verhuisd, dus dat is geen optie meer.
Met relatie-therapie ben ik er inderdaad bang voor dat het lastig wordt een goede therapeut te vinden, vooral iemand met wie het ook nog klikt.
Weglopen als mijn man boos is doet hij al regelmatig. De primaire reactie blijft dan even uit. Maar het vervelende is dat hij er in zijn hoofd dan over blijft malen, en het niet los kan laten, er geen helpende gedachten tegenover kan zetten. Dus later op de dag komt dit alsnog tot uiting door of een compleet verpeste sfeer de hele dag of een explosie over iets futiels... Het gaat dus echt verder dan alleen opvoedadviezen, het is de combinatie van de uitdagingen die de opvoeding van onze kinderen met zich meebrengen en de vaardigheden van mijn man om te gaan met moeilijke situaties.

Misschien moeten we op beiden inzetten: relatie therapie en begeleiding door een orthopedagoog....
Ik ben benieuwd of iemand hier ervaring mee heeft, met deze combi?

Bedankt voor jullie reacties weer!

Groeten Kaatjecato

Angela67

Angela67

02-12-2017 om 12:24

toch die drie weken proberen?

Je zou je man kunnen zeggen dat je de komende drie weken graag hem de regie wil laten nemen. En dat je hem 'stilzwijgend' zult steunen, dat wil zeggen: je zult niets zeggen als je in de buurt bent, je zult hem niet ondermijnen, je zult niet ingaan op pogingen van pubers om bij jou 'wel gelijk' te krijgen. Maar. . je bent dus ook niet escalatiekanaal voor hem. dat wil zeggen: samen overleggen waar de pubers bij zijn, etc. natuurlijk wil je samen overleggen, maar vooral wat hij zelf kan doen.
gr Angela

Angela67

Angela67

02-12-2017 om 12:36

ik bedoel: hij mag ze dus niet naar jou verwijzen . Maar je wilt wel samen met hem verantwoordelijk zijn, dus samen sparren zonder de pubers erbij wil je natuurlijk wel.
gr Angela

Ava

Ava

02-12-2017 om 16:31

Kaatjecato

Was je, toen, tevreden over de orthopedagoog?
Zo ja, zou ik haar toch benaderen voor advies waar je terecht kan. Allereerst kent ze jullie gezin misschien nog (en waar jullie tegenaan liepen) en daarnaast kent ze het hv-landschap (brrr, wat een woord) bij jullie waarschijnlijk. Altijd handig icm jullie explosieve kind. Zo niet, kan ze jullie misschien wel de juiste richting op wijzen.

Ik zou beiden overwegen; een orthopedagoog om het op korte termijn leefbaar te houden richting de kinderen en jullie onderlinge irritatie daarover bij een relatietherapie. De orthopedagoog heb je waarschijnlijk eerder gevonden dan een goede relatietherapeut.

Irritaties en ruzies ontstaan als er een tekort aan iets is: begrip, tijd, geld, voedsel, geduld etc. Ik lees dat het lastig is voor je man om zulke situaties samen te vatten onder het noemer van een tekort. Misschien kan jij dat beter: kind kan wel iets moeilijks als plannen en organiseren voor een avond uit, wat heeft kind nodig dat het dit ook kan bij zoiets als huiswerk? Je kan hem daarmee aan het denken zetten (en komt hij zelf ook met iets) of je kan het met 1 woord aangeven (kind heeft motivatie nodig of wat tijd aan de keukentafel om samen de agenda door te nemen). Welke tussenstapjes zijn nodig? En introduceer dat je fouten moet mogen maken want dat blijft, een leven lang. Het gaat er namelijk om hoe je ze leert oplossen want daar heb je een leven lang wat aan.

Is je man een lezer? Of anders kan je hem af en toe wat aan wijzen uit bijvoorbeeld 'Slim maar.." van Peg Dawson dat over executieve functies gaat. Bijvoorbeeld het deel waar zij wat zegt over de irritaties die je met elkaar kan hebben (bijvoorbeeld omdat je beiden niet goed bent op dezelfde gebieden (plannen en organiseren in dit geval?), of het deel waarin zij schrijft dat het beter is iets te oefenen waar je zoveel moeite mee hebt, bij iets dat je leuk vindt, om het later (met wat hulp en aanmoediging) te proberen bij iets wat niet leuk te maken is (huiswerk)!

Als je man dat soort dingen niet wil lezen, niet van jou wil aannemen, wil hij het hopelijk wel aannemen van een orthopedagoog. Jullie zijn duidelijk in opvoeding 2.0 gekomen en dat vergt dus wat aanpassingen. Goed om die met elkaar door te spreken want tijd om ze af te stemmen, heb je niet veel meer als kinderen ouder worden.

Kaatjecato,

Allereerst een groot compliment hoe je al onze reacties zo naar waarde kan waarderen. Ieder wordt fatsoenlijk beantwoord, zonder het gevoel tegen de schenen geschopt te voelen. Het zegt iets over jou wens tot een oplossing te willen komen. Dat is zo fijn. Niet alleen voor een reageerder maar ook voor een ingeschakelde deskundige. Je wilt graag iets aannemen als de situatie daardoor beter wordt. Dat getuigd van inbeeldingsvermogen. Iets wat je nu heel hard nodig hebt om herstel te bereiken. Chapeau!

Eens ging ik skiën. Mijn man gaf aanwijzingen maar dat vond ik eerd een vorm van kritiek. Zodoende nam een vriend het over. Dat werkte een stuk beter.
Het advies van Ava doet mij denken aan dat moment. Het is gemakkelijker om advies van een buitenstaander te accepteren dan van je naaste. Zo zou je man eerder zijn bijdrage inzien, als dit minder kwetsend aanvoelt.

Maar zo te lezen, is je man ook een controlefreak. Het lijkt mij dat dit op het werk ook kan botsen.
Je kan wel aan de slag met een orthopedagoog alsof het probleem bij de kinderen ligt, of een relatietherapeut alsof het probleem op relationele gronden rust. Je kan ook denken aan een mental coach, wanneer hij inziet dat op de werkvloer ook iets vastloopt.

alex

alex

03-12-2017 om 13:39

Geef het tijd!

Je man wil het misschien op zijn manier doen, maar ik lees toch in jouw berichten niets anders dan dat jij het op jouw manier wil doen....

En misschien zit daar 'gewoon' het probleem. Misschien verschillen jullie niet zo erg maar is het de (macht)strijd die juist de strijd oplaait steeds en de verschillen uitvergroot.

Ik vind trouwens dat een actie van je man als weglopen helemaal niet verkeerd is. Ik doe dat geregeld en reflecteert daar flink op los

Larisse

Larisse

03-12-2017 om 13:46

tegenspraak

Heeft je man er sowieso moeite mee als hij tegengesproken wordt?

Of misschien als hij tegengesproken wordt door kinderen?

Dan is het niet gek dat hij het moeilijker heeft gekregen nu er eentje in de pubertijd is gekomen en steeds mondiger is geworden.

Kan het zijn dat hij aan zijn puberende kind(eren) die zelf een mening gaan ontwikkelen moet wennen?

herkenning

Ik herken heel veel in je verhaal.

Wij hebben zelf therapie gehad en moesten leren om in plaats van op een negatieve manier kritiek te geven, te zeggen wat je graag wilt.

Mijn man snapt dat alleen niet denk ik. Gisteren kwam het in contact met onze puber tot een enorme uitbarsting. Het overviel mij omdat het al zo'n tijd goed ging. Uit gewoonte neem ik het altijd voor de kinderen op (moest ik afleren in therapie), doe jij dat ook? Gisteren deed ik het toch. Ik was ook kwetsbaar omdat hij tegelijk ons kind en mij 'aanviel' zeg maar. Terwijl we een afspraak hadden dat als we ergens mee zaten, iets tussen ons, we het met elkaar zouden uitpraten voordat het teveel opgekropt was.

Onze andere puber liep weg...

Ik heb toen gezegd dat als hij niet zelf hulp ging vragen via de huisarts voor een psychiater vanwege gebrek aan zelfinzicht, ik uit elkaar wilde.

De puber die weggelopen was kwam 's avonds weer terug en negeert mij. Zij neemt het mij kwalijk ergens dat ik dit tij niet kan keren. Ergens heeft ze gelijk denk ik.

Als ik jouw verhaal lees, dan denk ik dat voor jou ook geldt wat tegen mij gezegd is: dat je ontzettend voor je man aan het zorgen bent. Ook in deze problemen. Dat zou dan niet altijd goed zijn. Ik vind dat zelf moeilijk. Ik wil tegelijk begrip hebben voor de gevoelens van mijn man en hem laten zien dat hij het niet goed aanpakt. Liever heb ik dat een deskundige dat doet. Maar dat zal nog even op zich laten wachten, we konden niet gelijk terecht. Ik wil dit keer de hulp van het sociaal wijkteam, waar je terecht komt zodra je het hebt over gezin of jeugd, ontwijken. Maar gewoon hulp vragen voor een volwassene die geen zelfinzicht heeft waardoor de rest van het gezin te veel schade oploopt.
Ik heb dat ook zo tegen hem gezegd.
Maar nu die hulp er voorlopig nog niet is en ik onze kinderen zie lijden, denk ik dat ik toch maar weer zelf ga proberen uit te leggen waarom dingen niet goed werken. Eigenlijk heeft hij al wel dingen geleerd. Maar het is zo schadelijk dat het zomaar weer kan misgaan. Als allebei de pubers aangeven het contact met hem moeilijk te vinden omdat hij snel boos wordt en negatief is en hij dat ontkent en het alleen maar heeft over de puber die geen contact wil en zegt geen behoefte te hebben aan contact (natuurlijk heel pijnlijk) dan loopt het vast als hij dat alleen maar als schuld aan hen toe kan schrijven (en aan mij, ik had ze anders op moeten voeden).
Ik ga toch proberen hem duidelijk te maken dat hij kan zeggen dat hijzelf behoefte heeft aan contact en dat de kinderen daarom bijvoorbeeld in ieder geval bij het eten beneden moeten zijn. En dat je die tijd dan niet moet gebruiken om verwijten te maken.

Ik merk aan wat je schrijft, dat je er moe van bent. Ik hoop dat jullie goede hulp vinden. Op het moment dat het jezelf te hoog zit, is het moeilijk om er helder over te denken. Je wordt prikkelbaar en wilt dat eigenlijk niet. Ik merk dat ik het af en toe nodig heb om mijn verdriet te voelen om dan daarna weer te proberen om helder na te denken.

tante Sidonia

tante Sidonia

04-12-2017 om 11:39

oh thera

dan wordt het vast gezellig tijdens het eten.
Ik kan me van vroeger nog herinneren dat mijn moeder tijdens het eten altijd al over de afwas ging zeuren. Jakkes wat had ik daar een hekel aan. Nooit begrepen waarom ze geen schema maakte...

tante Sidonia

ja, je hoopt toch dat de kinderen wat mooie herinneringen houden aan samen eten.

kaatjecato

kaatjecato

11-12-2017 om 17:32 Topicstarter

update & reacties

@Alex
Ik merkte dat ik boos werd van je berichtje..... Je schreef: "Je man wil het misschien op zijn manier doen, maar ik lees toch in jouw berichten niets anders dan dat jij het op jouw manier wil doen....En misschien zit daar 'gewoon' het probleem."

Dat geeft niet hoor, je kent het complete plaatje natuurlijk niet, maar ik moest echt even bedenken waar bij mij de boosheid vandaan kwam...
Mijn boosheid kwam met name doordat je het in dat berichtje zo sterk versimpelde dat het totaal geen recht doet aan de situatie waar we in zitten, om verschillende redenen:

- de manier waarop mijn man met 'problemen' omgaat of gewone dagelijkse dingen omzet tot problemen, heeft een enorme weerslag op ons gezin, op onze kinderen, op ons, maar ook op hem. Hij heeft het moeilijk, hij heeft misschien van ons allemaal nog wel de meeste moeite met hoe de dingen in ons gezin gaan. Hij ziet alleen niet dat hij (net als ik) onderdeel is van hoe het gaat...dat hoe je de dingen bekijkt en benadert van invloed is op hoe het gaat.

- Ja, even weglopen als je boos bent en merkt dat je niet constructief gaat reageren, daar is niets mis mee. Dat doe ik ook wel eens. Maar als je op een gegeven moment dagelijks naar boven vertrekt of met de auto vertrekt en dan nog net zo boos (of nog bozer en verdrietig) terugkomt is dat niet wat jij bedoelt met even tot jezelf komen of reflecteren. Dat is piekeren en in een negatieve spiraal terecht komen. Het gaat zo ver dat hij in moeilijke perioden niets meer met ons als gezin of jongste kind wil ondernemen omdat hij dat niet op kan brengen. Terwijl we juist dan ook de leuke momenten nodig hebben, even uit de situatie zijn, even elkaar weer op een andere manier zien….

- voor de meeste gezinnen en kinderen zijn deze verschillen tussen ouders helemaal geen probleem. Voor ons was dat eerder ook nog niet zo'n probleem. Maar in deze fase met de explosies van jongste kind is het wel een groot probleem. Dat vraagt een bepaalde aanpak en begeleiding die veel van ons vraagt. Het is dus niet 'gewoon' dat ik het anders wil: ik kijk naar wat ons kind nodig heeft om zich emotioneel evenwichtig te kunnen ontwikkelen. Het gaat dus absoluut niet om een machtsstrijd, maar het is een strijd om dat te doen wat ons kind (kinderen) nodig hebben.

- Je zei dat ik het op mijn manier wil doen, maar dat is heel zwart-wit gesteld. Mijn man wil het ook in principe op 'mijn manier' doen, maar het lukt hem niet goed. Ik doe het uit vermoeidheid/stress ook wel eens op 'zijn manier'...Het is dus in wezen niet ‘zijn’ versus ‘mijn’ manier. Het gaat erom wat ons kind nodig heeft, en waar we het over eens zijn als we er op een rustig moment over praten. Daarnaast is 'mijn manier' niet een vaste oplossing die ik man wil opleggen, het is juist samen zoeken naar een oplossing als er een probleem is. En als die oplossing niet werkt, weer samen naar een nieuwe oplossing zoeken.

@Thera
bedankt voor je fijne reactie. Ik lees in je reactie dat je begrijpt hoe ik mij voel en hoe het er aan toe gaat. Ik herken zo de tweestrijd van niet belerend willen zijn maar het ook niet zo kunnen laten gebeuren omdat je ziet welke schade het doet...Vind je het moeilijk dat puber het jou soms kwalijk lijkt te nemen? Ik hoop dat jullie snel terecht kunnen!

@Ava & Thera
Het klopt dat hij eigenlijk een buitenstaander nodig heeft die met de juiste afstand advies kan geven. Ik kan niet die persoon zijn, omdat ik er zelf midden in zit, onderdeel ben van het systeem, en hij advies van mij niet zonder oordeel kan aannemen.

Ik ben inderdaad zo ontzettend moe, ook omdat de uitdagingen van jongste kind juist van ons vragen dat we samen werken, wat nu niet gebeurt.
Ik heb vorige week nog een keer tegen man gezegd dat ik vind dat we hulp nodig hebben. Relatietherapie, begeleiding door een orthopedagoog, iets…. En ik heb hem gevraagd daar over na te denken..

EN...dit heeft intussen wel iets moois gebracht: man heeft zelf het initiatief genomen voor een gesprek tussen ons. Hij heeft mij verteld waar hij mee worstelt, en aangeven dat hij ziet dat hij inderdaad heel moeilijk uit de negatieve spiraal komt, dat hij ziet dat het te maken heeft met hoe hij op dingen reageert. Hij gaf aan dat als er iets speelt met kinderen, hoe klein ook (een brutale mond, huiswerk, noem maar op)…dan geeft hem dat een vervelend gevoel. Dat vervelende gevoel moet zo snel mogelijk weg. Meteen… En dan komt hij dus met DE oplossing, zijn manier, om het vervelende gevoel weg te halen. Ik heb de ruimte gekregen om te vertellen hoe dat ons allemaal beïnvloedt. We hebben het over de kinderen gehad en hij heeft aangegeven dat hij het weer samen weer wil doen, en dat hij ziet dat een andere benadering nodig is om het samen fijn te hebben. En hij heeft het laten zien: hij is bij een boze bui van jongste enorm kalm gebleven en heeft jongste erdoor heen geloodst.
Dit gesprek heeft zoveel lucht gegeven, echt ontzettend fijn. Ik heb het gevoel alsof ik voor het eerst sinds tijdens weer ontspannen naar huis kom. Ik heb er eindelijk weer vertrouwen in dat we er samen uit kunnen komen…eventueel met hulp als dat nodig is.

Bedankt weer voor alle reacties!

Kaatjecato

wow

bijzonder Kaatjecato, goed om te lezen!

Knap

Heel knap van je man!!

Ava

Ava

11-12-2017 om 21:20

Zullen we het samen doen

Misschien helpt het je man goed als je voorstelt om het samen te doen. Waarschijnlijk doe jij dat allang naar jouw idee maar hij voelt zich wat alleen. Hij moet steeds opnieuw het wiel uitvinden, naar zijn idee.

Heel fijn dat je man jou in vertrouwen neemt. Het scheelt al zo met een goede instelling. Daarom kan je dat voorstel ook doen (samen doen). En blijf doorgaan met hulp zoeken, want dit is mooi maar hulp hebben jullie wel nodig, denk ik.

zou het altijd nodig zijn om hulp te zoeken..

dat is wat ik me soms afvraag.

Op momenten dat we vastlopen denk ik van wel natuurlijk.
Maar toen ik bedacht dat je ook zo maar geen afspraak hebt en dat je dan nog maar moet afwachten of het klikt en de situatie goed wordt ingeschat, werd ik gemotiveerder om zelf moediger te worden om de dingen te noemen die je ziet.

Maar ook om wat hierboven wordt beschreven alles uit de kast te halen om het 'samen' weer te vinden.

Ik vind het een lastige afweging. Ik wil graag goede hulp, (maar die krijg ik ook van vrienden soms en van dit forum), maar als ik mij te veel 'wachtend op professionele hulp opstel, dan vergeet ik soms wat ik zelf kan. Dan heb ik me er eigenlijk al een beetje bij neergelegd dat ik het zelf niet kan.

Dat is eigenlijk een beetje mijn dilemma..

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.