Relaties Relaties

Relaties

Verder na ontrouw deel 3

Deel 2 was de 1000 gepasseerd maar nog zeker niet ten einde.


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Flanagan

Flanagan

13-12-2017 om 23:39 Topicstarter

Marin,

Mijn post #120 was eerdr een reactie op de post van pennestreek, en tegelijk in het algemeen voor ieder die vind dat een man er gemakkelijk mee weg komt. Het gaat er niet om of deman er gemakkelijk mee weg komt maar hoe de vrouw niet met dat zware gevoel blijft rond sjouwen.

Dus in algemeen: het gaat niet om hem maar om haar. Hoe komt zij uit de strijd...

Marin

Marin

14-12-2017 om 00:16

Ja okay

Daar ging het mij inderdaad ook om: hoe komt degenen die bedrogen is uit de strijd

Pennestreek

Pennestreek

14-12-2017 om 09:41

Oh, maar zo kijk ik er niet doorlopend tegenaan hoor

alleen steekt het zo af en toe de kop weer op. Het voelt gewoon soms onrechtvaardig. Onze relatie is nooit gelijkwaardig geweest, en hierdoor kan hij dat denk ik ook nooit meer worden. Ik zou gewoon zo graag willen dat ik echt ontspannen kon, me veilig kon voelen. Maar dat komt nooit meer denk ik, en dat is een pijnlijk besef. En zo af en toe vind ik dat hij daarvoor 'gestraft' moet worden.

Nou ja, zoals jullie merken gaat het even niet top hier. Zoon heeft een dalletje, chaos op het werk, man werkt (te) veel en is daardoor thuis minder beschikbaar (en al helemaal niet voor mij met mijn dip), en de feestdagen komen eraan met pijnlijke herinneringen, dus het is gewoon weer even buffelen. Gaat wel weer over.

wachten..

Ik ben een slachtoffer van zijn daden maar ik ben niet bezig met wat hij gedaan heeft , dat heb ik geanaliseerd en probeer daar overheen te stappen en te werken naar weer vertrouwen en plezier met elkaar.. Bij mij is nu alleen de vraag wanneer hij weet wat hij wil en daar ga ik nu meer kapot aan dan wat hij allemaal gedaan heeft. Hij kiest steeds voor mij maar ook weer niet .. dat nekt je . Hebben jullie dit ook meegemaakt of ging de man direct voor jullie?
Dano

Dano

Man ging meteen voor mij, ahoewel het wel lastig was te geloven soms. Zijn Truus is ook getrouwd en riep meteen dat ze nooit bij haar man weg zou gaan en dat ze niet verliefd was (wat ik betwijfel), maar dat ze het als een avontuur zag. Man was overduidelijk wel verliefd, ga hij ook eerlijk toe, en alhoewel de insteek van hun affaire inderdaad niet was om samen verder te gaan, maar een spannende toevoeging op hun leven, durf ik toch niet te zeggen wat er gebeurd was als Truus had gezegd ik ga weg bij mijn man en met pluisman verder. Mijn man is er het type niet naar om dan per direct mij en zijn gezin in de steek te laten maar hij zou geestelijk verscheurd raken door twijfel en verwarring. Verliefdheid doet rare dingen met je. Dat heb ik zelf ook ooit in een ver verleden meegemaakt dus daar kan ik nog wel enigszins begrip voor opbrengen, hoe moeilijk het is om dat de kop in te drukken.

Ik heb dus nooit in jouw situatie gezeten, al blijft er een stemmetje in mijn achterhoofd fluisteren van "wat als.....", maar dat probeer ik los te laten.

In jouw geval zou ik (en das in theorie, snap dat dat makkelijker klinkt dan in praktijk) juist stelling nemen en zeggen dat hij beter een poosje weg kan gaan en terugkomen als hij het zeker weet. Denk dat je meer respect afdwingt met een duidelijk statement dan onzeker en angstig aan zijn been hangen (al was dat ook mijn eerste reactie).

Denk dat in heel veel gevallen als mannen een maand gaan "proeflogeren" bij de nieuwe Truus inclusief haar kinderen erbij (terwijl je je eigen niet ziet) gauw genezen zijn, vaak ook als ze het nieuwe financiele plaatje onder ogen zien... (klinkt hard, maar daar heb ik al meerdere mannen om zien terugkruipen, uiteraard was er ook nog liefde in het spel).

Flanagan

Flanagan

14-12-2017 om 11:56 Topicstarter

Gelijkwaardig

Pennestreek gaf aan: 'Onze relatie is nooit gelijkwaardig geweest, en hierdoor kan hij dat denk ik ook nooit meer worden.'
Dat is jammer.

Hier was vroeger ten dele geen gelijkwaardige relatie omdat man kostwinnaar was en ik als centrale middelpunt de ballen in de lucht hield, bewust van het feit dat dit mij geen inkomen opleverde. Het maakt je best kwetsbaar.
Ik wilde niet meer de centrale middelpunt zijn en zocht een besteding van tijd die mij voldoening gaf, en afleiding.
Maar zo was ik ook minder beschikbaar voor mensen die aan mij trokken. Deze mensen bemerkten hoe van waarde ik voor het gezin was.
Ookal is er geen gelijkwaardigheid in inkomsten, er is zeker gelijkwaardigheid tussen ons onderling.

Dus Pennestreek, misschien denk je dat er te weinig sprake is van gelijkwaardigheid, maar misschien ziet je man dat toch anders. Hij heeft het nu alleen beredruk.

Eens was mijn man vaak op pad. Ik merkte op dat zes weken van de tien toch wat gortig werd, aangezien we ook een gezin hebben. Ik vroeg of sommige afspraken misschien via videoconference kon plaats vinden. De opmerking overwegend, zijn wat trips omgezet in telefonische afhandelingen. Soms moet de vinger even op de zere plek gelegd worden.
Je hoeft hem niet 'lastig' te vallen met je dip, als hij maar meer voor je zoon klaar staat zodat jij die bal ook niet nog eens hoog hoeft te houden.

Sterkte met Kerst en maak het jezelf zo gemakkelijk mogelijk.

Pennestreek

Pennestreek

14-12-2017 om 12:07

Flanagan

Het ging niet (alleen) om ongelijkwaardigheid in inkomen of de verdeling werk/huishouden/kinderen, het ging vooral om de ongelijkwaardigheid in de relatie. Hij als 'redder' van mij, even kort samengevat. En dat is ook gewoon een patroon geworden, na 30 jaar. Ook al is de situatie feitelijk en gevoelsmatig veranderd, dat patroon slijp je niet zo heel makkelijk meer uit.
En daarbij is de oude ongelijkwaardigheid dus 'ingeruild' voor een nieuwe. Hij kan nog steeds zeker zijn van mij, ik niet van hem. Ik voel nog onvoldoende, of kan nog onvoldoende voelen, dat hij kiest voor mij, omdat hij van mij houdt, in plaats van dat hij blijft voor de kinderen/omdat het wel zo gemakkelijk is/truus geen serieus materiaal is voor een vaste relatie/noem maar op. En ik weet dat dat voornamelijk tussen mijn oren zit, maar he, hij heeft me nogal reden gegeven voor dat wantrouwen...
En we hebben het gehad over zijn onbeschikbaarheid voor ons op dit moment. Maar hij kan zich nu eenmaal maar op 1 ding tegelijk concentreren. En dat is nu dus even het werk. Als eenpitter ook wel heel belangrijk, zeker ook omdat hij een ruim half jaar niet heeft gewerkt om er voor zoon te zijn.

GitteNN

GitteNN

14-12-2017 om 14:11

ongelijkwaardigheid in de verwerking

dat is er ook. althans zo voel ik het. ja ik weet het; als iemand je iets aandoet: verkeersongeval bv..moet je er ook mee dealen.

toch wil ik weer even uithuilen hier. het heeft me weer zo in de houtgreep. mijn hoofd is er helemaal vol van. ik wil huilen. ik wil vertellen wat hij deed. ik wil iets leuks doen. maar weet je...je zit soms zo vast door gezin en verplichtingen.

hebben jullie dat niet? je kunt toch ook niet als het in je opkomt de biezen pakken en wat voor jezelf gaan doen. altijd moet je iets regelen. voor het thuisfront. of kun je die ander niet bereiken die je bereiken wilt.

ligt het aan mij?

grt. Gitte NN

pluis

dank voor je reactie..pluis

die griet waar mijn man verliefd op is is wel bij haar man weg gegaan .. ze heeft 3 kinderen .. Wij hebben geen kinderen . Zij is nu trouwens niet in beeld.. hij heeft tegen haar gezegd dat hij zijn huwelijk moet uitzoeken. het enige nu is dat hij dat alleen aan het doen is .. hij is uit huis en wil geen contact met mij op dit moment.
Ik heb hem nooit om zijn been gehangen denk ik maar ben wel heel duidelijk geweest in wat ik wil en verteld wat ik vind en wat hij weg gooit.. dat dat nu geen zin meer heeft snap ik en ik laat hem ook met rust maar de onrust in mij zelf vind ik soms niet te doen..
Ik ben een positief persoon maar vind dat nu soms moeilijk..
Ik zit hiet nu 4 maanden in en dat is misschien niet lang maar het voelt als een heel jaar...

moeilijk

moeilijk vergelijken Dano.....
Een grote rol bij ons speelde toch wel het gezin.
Ik zie het soms ook als 2 aparte dingen. Je hebt een relatie met een man en samen heb je een gezin. Ik zou zonder mijn man nog wel door kunnen leven, ik wordt vast op een dag wel weer gelukkig met een ander, en ik kan goed voor mezelf zorgen. Maar zonder mijn gezin kan ik niet. Het is een stabiel en gelukkig gezinsleven, een vader is daarin onvervangbaar.
Kan me voorstellen als het gezin-gedeelte bij mij er niet zou zijn dat ik er waarschijnlijk anders in zou staan en de mogelijkheid van een scheiding serieuzer zou overwegen.

Overigens ben ik achterdochtig van aard, als mijn man zijn gevoelens alleen zou zijn gaan uitzoeken, geen contact met mij en dan een gescheiden Truus? Ik zou in de bosjes gaan liggen met een verrekijken. Rustig afwachten wat mijn "lot" wordt zit niet in mijn aard.

GitteNN

GitteNN

14-12-2017 om 16:14

GEZIN

Het bestaan van een gezin met kids heeft bij mij er ook voor gezorgd dat na heel veel geruzie en strijd ik door moest zetten. M’n kids niet t verdriet van een scheiding aan wilde doen.

En de dames hier hebben me ook veel tot de orde geroepen. Zonder hun...weet ik niet of ik zover was gekomen. Maar ook door man.

Zonder de kinderen had ik de stekker er meteen uit getrokken. Geen seconde twijfel. Pfff dat bekruipt je dan nog wel als ik aan dat moment denk.

Wat man doet bij jou Dano zou ik zeer zeker niet trekken. Respect voor jou. Maar wat een mega hel dan. Kun je er met anderen over praten?

Pennestreek

Pennestreek

14-12-2017 om 17:03

Gitte, waarom niet?

Als jij dat nodig hebt, gewoon doen. Waarom zou jij iets moeten regelen voor het thuisfront? Je man kan toch neem ik aan zelf wel een paar dagen het gezin 'runnen'? En anders wordt het hoog tijd dat hij dat leert.

Maar, dat gezegd hebbende, hangen je emoties nu niet samen met 'die tijd van de maand'? Of met de tijd van het jaar? Kerst is toch een, meer dan anders, emotioneel moment denk ik. En is jouw behoefte om weg te gaan niet ook een beetje een manier om je man te straffen? Even eerlijk zijn naar jezelf he, hoeft niet naar mij/ons, maar wel naar jezelf.

En aan de hand van je antwoorden besluit je dan of je wel of niet gaat. Maak je even niet druk over huishouden, huiswerk en meer van dat soort zaken. Allemaal niet van levensbelang. Komt wel weer.
Maar als er eigenlijk iets anders achter je wens zit, als het vluchtgedrag is, of je man willen straffen, dan moet je dat aangaan. Met je man, liefst. Vertel hem wat je wil/denkt dat je wil en waar dat vandaan komt.

Sterkte hoor meis. Hier gaat het ook niet geweldig, en ik fantaseer toch ook op zijn minst van een dagje welnesscentrum voor mezelf, helemaal alleen lekker een dag ontspannen, boek lezen, lekker eten, misschien een massage...

je weet niet wat je doet..

wij hebben geen kinderen en 19 jaar bij elkaar.. we doen heel veel samen maken mooie reizen , gingen bijna ieder weekend wel ergens eten of iets doen.. je bent zonder kinderen erg op elkaar gericht ..
Ik heb daarnaast wel een eigen sociaal leven gelukkig want ook dat vind ik belangrijk en prettig..
Ik riep altijd als je me bedriegt ben ik weg maar dat kan je dus niet zeggen want je weet niet wat je op het moment zelf doet.. Toen ik erachter kwam voelde ik alleen maar dat ik wat wij hebben niet kwijt wilde , je hebt 19 jaar met iemand opgebouwd en geinvesteerd in de relatie.
En verklaar me voor gek maar ik hou van hem..

GitteNN

Ik heb zeker mensen om mee te praten maar ik voel me zo langzamerhand een zeur , omdat je in cirkeltjes blijft draaien en het nu vooral gevoel is dat eruit moet en dat lijkt al gauw op zelfmedelijden.
Ik denk dat alleen mensen die in deze situatie zitten dat echt begrijpen.
Ook al zeggen mijn vriendinnen dat ik altijd mag kletsen .. Weet je het helpt soms ook niet meer je kan geen kant op met je gevoel tot er echte beslissingen genomen worden en zolang ik ons huwelijk niet op wil geven zal ik hier mee moeten leven.. maar makkelijk is dat niet..

Pennestreek

Pennestreek

14-12-2017 om 17:35

Dano, hier zelfde schuitje

Weet niet of je meegelezen hebt, maar mijn man vertelde me out of the blue dat hij niet met me verder wilde, na 28 jaar. Maar ondernam geen actie om daadwerkelijk te scheiden. We hebben om beurten ergens anders gelogeerd, omdat hij het niet wist. Hij heeft ook een tijdlang doordeweeks in een appartement bij zijn werk gezeten en dan in het weekend thuis. Na verloop van tijd is er bij hem ook een truus in beeld gekomen, maar dat wist ik toen nog niet. Nou ja, lang verhaal kort, hij wilde scheiden, ons convenant is klaar, alleen hebben we het niet getekend. Man bedacht zich toch, omdat er zich een crisis aandiende met een van onze kinderen, en die ging voor. Maar hij heeft dat moment wel aangegrepen om aan onze relatie te werken. Hadden we eerder ook al gedaan, op mijn verzoek, maar werkte natuurlijk niet. Deze keer hebben we een goede therapeut gezocht (en gevonden) en nu zijn we weer op de goede weg.

Ik begrijp dus heel goed hoe je je voelt, zo op het wachtbankje. Machteloos. Als wij geen kinderen hadden gehad had ik niet zoveel geduld gehad. Maar ik wilde echt oprecht tegen mezelf en de kinderen kunnen zeggen dat ik er alles aan gedaan had. En dat heb ik zeker. Het heeft gelukkig wat opgeleverd, maar het is nog allerminst zeker allemaal. Dat is die onzekerheid waar ik het net over had. Ik denk dat ik altijd, met vlagen, zal denken dat hij voor de kinderen is gebleven. Ik verwacht stiekem ook nog steeds dat hij, als ze eenmaal de deur uit zijn, alsnog vertrekt. Geen idee hoe ik dat los moet laten.

Maar ik zou hem een ultimatum stellen. Je krijgt tot .... en als je het dan nog niet uitgevogeld hebt, dan hak ik de knoop door. Zoiets.

Heb jij een vermoeden waar dit alles vandaan komt? Is wat hem betreft 'gewoon de koek op', of speelt er iets anders? Psychische problemen? En doet hij verder nog iets aan zijn eigen worsteling? Zoekt of heeft hij professionele hulp? Ik zou aan hem vragen hoe hij denkt helderheid te krijgen. Mijn man gaf aan dat hij mij miste, die periodes dat hij niet thuis was. Maar als hij thuis was kreeg hij het benauwd, vond de sfeer niet prettig. Nee, gek he, als je in en uit vliegt en je vrouw gek wordt van onzekerheid, plus er gebeurde nog van alles op werkgebied en het ging al niet echt goed met kind. Mocht ik doordeweeks allemaal alleen regelen/opvangen. Nu ziet hij achteraf wel dat hij echt het onmogelijke van me heeft gevraagd, maar ik heb het allemaal voor elkaar gekregen. En tussen de bedrijven door ook nog eens flink aan mezelf gewerkt. Ik ben dan ook echt ontzettend trots op mezelf!

Maar nogmaals, jij hoeft niet af te wachten. Eens is het genoeg.

Jij ook sterkte.

pennestreek

Mijn man heeft door een niet al te leuke jeugd een muur opgebouwd als zelfbescherming, na het overlijden van beide ouders .. vrij snel na elkaar is hij in een negatieve spiraal naar beneden gegaan , hij was in die tijd aan het kletsen (wat ik niet wist) met een vrouw die hij kende uit zijn jeugd .. hij was stiekem verliefd op haar , het meisje uit de bus. Dus in die dwarse periode heeft hij haar toegelaten en mij afgeduwd en zijn de veliefde gevoelens van vroeger naar boven gekomen ... heel cliche allemaal.
Hij heeft eigelijk nooit bedacht om bij mij weg te gaan ,was gelukkig in zijn huwelijk( dat zegt hij zelf) maar de gevoelens voor haar hebben hem in de war gemaakt..
Hij heeft een therapeut maar daar wil hij mee stoppen.
Hij zegt inderdaad ook dat hij de sfeer thuis niet aankan .. ik denk het zelfde als jij .. ja,lekker makkelijk loop maar weg in plaats van dat je het aangaat met mij..

pennestreek

en natuurlijk heb ik een keuze maar het altenatief is net zo klote.. alleen verder en niet eens de kans gehad om eraan te werken .. ik ben een knokker
Ik kan en wil het nog niet los laten..

Pennestreek

Pennestreek

14-12-2017 om 22:15

Dano

Dat voelde ik ook zo. Dat ik nooit echt een kans heb gehad. Zo ontzettend frustrerend en zo oneerlijk...
Hier ook zo'n muur. En dat in combinatie met wat ik eerder schreef, het riddercomplex, dat hij vond dat hij voor mij moest zorgen en *dus* niet bij mij terecht kon met zijn gevoelens, die hij bovendien ook nog eens heel effectief weg kon stoppen. Dus absoluut geen contact op emotioneel niveau. Hij zag dit allemaal pas na een paar sessies bij de relatietherapeut, die kon er goed doorheen prikken en hem goed uitleggen en laten zien hoe het werkte. En wat voor effect zijn gedrag op mij had. Dat het dus echt wel een wisselwerking was. En dat hij zowel onderdeel is van het probleem als van de oplossing.

Ik hoop voor jou dat je man dat ook in gaat zien.

Hebben jullie relatietherapie gehad? Dat heeft hier echt onze rdding betekend.

Flanagan

Flanagan

14-12-2017 om 22:46 Topicstarter

Dano,

Een vriendin gaf haar man ook de ruimte om na te denken. Na een maand of 4 à 5 voelde ze dat ze zelf ook bij hem vandaan groeide, ook al hadden ze kinderen.
Of je nu wel of geen kinderen hebt, een breuk is een breuk in je verwachtingen voor de toekomst. Ik snap goed dat je hem nog niet wilt los laten. Maar voel je na 4 maanden nog dezelfde verlangen voor hem als ervoor?
Ik wens je veel kracht toe want na 4 maanden weg blijven, kan de vraag of hij terug komt ook veranderen in de vraag of je hem wel terug wilt. Dat is ook een hele drastische onwerkelijke tweestrijd

Flanagan

Dat is dus precies waar ik bang voor ben , te lang weg is verwijdering en ik meer van de confrantatie aan gaan .. knokken . Hij is nu pas 2weken weg en ik heb gezien dat hij naar andere huizen aan het kijken is , ik word er zo boos van dat hij niet communiceerd. Ik kan hier echt niks mee .. zo frustrerend.

GitteNN

GitteNN

15-12-2017 om 10:34

Dano

OMG echt heel zwaar idd. Ik denk aan je. Voor wat je daar dan aan hebt. Knuffel, GitteNN

Flanagan

Flanagan

15-12-2017 om 11:08 Topicstarter

Dano,

Ik had het verkeerd begrepen. Je weet het nu 4 maanden. Ik dacht dat hij al 4 maanden niet thuis woonde om zo na te denken wat hij voelde. Je man is dus 'nog' maar 2 weken ergens anders overdenken. Voor jou zijn dit 2 lange weken, maar in principe nog niet echt definitief. Zie het als een soort vakantie om bij te tanken, even weg uit een gespannen omgeving. Zodat hij kan voelen wat voor hem belangrijk is, en wie hij mist.

Maar als hij lange tijd niet communiceert, verdwijnt ook het vertrouwen in de toekomst.

Als je hart zegt dat je naar hem toe moet gaan, zou ik gaan.

Periode

Ik lees al tijdje mee.
WIl toch even reageren op de 'nadenkperiode'.

Iemand zei eens.... dit zijn levensprocessen die zich niet in een tijd laten vangen. Een periode van een half jaar of jaar zijn hierbij niks.
In die periode groei je uit elkaar en dat is de lakmoesproef over hoe levensvatbaar de relatie uiteindelijk nog is.

Ik heb zelf wel gemerkt dat 'niet' communiceren in die periode uiteindelijk voor duidelijkheid zorgt. Iemand gaf me ook de tip, ga op jezelf en neem geen contact op met je partner. Alleen dan kom je er achter hoe je verder wil.

Neemt niet weg dat je in je kielzog daar ook je partner in meetrekt. Die blijft in die periode ook zweven.

Flanagan / het_mannetje

Flanagan
Het was ook de bedoel om rust te geven aan beide .. prima maar we zouden wel contact houden en nu wil hij geen contact en zie ik dus dat hij naar andere woningen kijkt .. wat moet ik daar van denken ?

het _mannetje
inderdaad zoals jij op het einde zegt .. hij trekt mij er wel in mee..en ik heb geen idee waar hij mee bezig is dat deeld hij niet .. Dat is het het zweven inderdaad en daar ga je kapot aan..

Delen

Mannen delen dit niet omdat ze vaak zelf niet weten waar ze staan. Ze blijven net zo lang hangen/nadenken tot ze er uit zijn. En dan 'delen' ze het mee.

In die nadenk periode zijn 'wij' nogal wispelturig van gedachtes. Kan alle kanten opschieten. Dan is het de vraag van wat vertel je nu je partner, neem je haar mee in de gedachtes en zaai je daarbij ook weer twijfel, of hou je even radiostilte.

Beide oplossingen zijn slopend. En achteraf kies je altijd verkeerd.

Bobbie

Bobbie

15-12-2017 om 11:45

Dano

Als hij naar huizen kijkt dan heb je vermoedelijk je duidelijkheid al. Hij trekt de pleister er langzaam af, dat is alles. Daar hoef je niet op te wachten en door te zweven, ook niet voor te vechten. Vechten kun je niet alleen.
Mijn vechten zou ik omzetten in het zelf initiatief nemen.
Dat kan van alles zijn, maar dan heb je wat eigenwaarde terug.
Aan hem of hij bij jou wil blijven en jou verdient en niet omgekeerd.
En geen enkele beslissing is definitief. Maar dat zweven voor een ander is nergens voor nodig. Sterkte

Flanagan

Flanagan

15-12-2017 om 11:58 Topicstarter

Klankbord

Je man kan met vrienden praten over zijn problemen. Als hem geadviseerd wordt een tijdje op zichzelf te gaan wonen, kan dit zijn actie verklaren. Net als de tip in de post van mannetje.
Of die tip een goede tip is, zal de tijd leren. Ik hoop voor jou dat hij spoedig beseft wat hij wil.

Nogmaals, als je hart zegt hem te bellen om zijn stem te horen n zoat hij weet dat je om hem geeft, dan bel je hem. Laat een ander niet bepalen wat je wel en niet mag doen. Dat bepaal je zelf. Zo zit je in elkaar.

Ben er weer

Hoi allemaal, ik ben even weg geweest.
Maar wat fijn om jullie reacties te lezen. Ik was aanvankelijk een beetje bang om hier weer terug te komen want het liefst wil ik alles gewoon vergeten en verder gaan, maar helaas dat gaat niet... Tegelijkertijd is het fijn om hier te schrijven en te lezen dat jullie meeleven.

Tante Sidonia, hij zegt steeds dat hij mij niet kwijt wil en dat hij van me houdt. Ook knuffelt hij me vaak. Soms zitten we op de bank en kruipt hij me opeens aan en houdt me stevig vast. Dat is iets wat hij al jaren niet meer deed. Hij geeft me de ruimte om verdrietig te zijn, beantwoord al mijn vragen en vindt het nog steeds niet vervelend dat ik zijn account check en hem daar vragen over stel. Hij zegt dat hij het daar zelf naar gemaakt heeft.
Ik wil hem heel graag vertrouwen maar heb het er heel moeilijk mee dat ik dat nog niet kan. Ik heb hem van de week weer duidelijk gemaakt dat onze relatie wel over zal zijn mocht het vertrouwen niet terug komen. Ik wil het de tijd geven en er aan werken maar ik kan niet in de toekomst kijken.

Uptown, inderdaad... dat voorgelogen worden... Vreselijk! Ik denk ook maar steeds: hoe kon hij nou in zijn eentje beslissen dat de liefde tussen ons over was?
Zie het antwoord aan Sidonia over dat ik merk dat hij bij me wil blijven. Het voelt echt zo, en toch komt er dan een stemmetje achteraan die zegt: denk ik...
Zo herkenbaar, je stukje over haar opzoeken. Ik heb daar ook over nagedacht. Om naar haar ouders te gaan en te vertellen waar hun dochter mee bezig was. Maar het is makkelijk om woest op haar te zijn, je schiet er alleen niks mee op helaas. Je kunt er niks mee. Het enige wat je kunt doen is het delen met je man.
Was je man echt verliefd op haar of was het de spanning? Je man vindt dat hij genoeg gestraft is, hij beseft dus niet dat jij opnieuw, elke dag gestraft wordt door zijn acties? Wat lijkt me dat moeilijk. Onze relatietherapeut zei dat mannen er vaak na 1x vertellen wel klaar mee zijn. Dat ze het zien als iets uit het verleden en makkelijk af kunnen sluiten terwijl vrouwen het vaak blijven herhalen, vragen hebben en zichzelf er eigenlijk mee blijven kwellen. Gaan jullie ook naar therapie?

Regenboog wat goed om te lezen dat het vertrouwen in de loop der tijd wel weer wat opgebouwd is. Dat geeft me hoop.
Hij heeft voornamelijk contact gehad met 1 meid. Het is bij een zoen gebleven en gesprekken die veel te ver zijn gegaan. Ze hebben gepraat over seks, een toekomst samen en over waar hij zich allemaal aan ergerde bij mij. Die meid (oud collega) die bij ons thuis is geweest was volgens hem niet meer dan een collega, niet zijn type en wilde meer van hem. Hij niet van haar.

Pluis, ja helaas wel. Ik wou dat hij het zelf had verteld...
Wat lastig dat je haar af en toe tegen komt. Ik zou mezelf heel erg in moeten houden denk ik.

Pennestreek, dankje voor je reactie. Je slaat de spijker op zijn kop. Hij is al een aantal keren eerlijk geweest, over dat hij bijvoorbeeld haar foto voorbij zag komen op Facebook via een discotheek (waar we alle 3 gewerkt hebben). Ik zag die foto ook en wist dat hij die foto gezien had. Hij kwam zelf naar me toe om te zeggen dat hij hem had gezien en vertelde meteen dat hij bang was voor mijn reactie. Ik heb gezegd dat ik het heel fijn vond dat hij dit tegen me zei. Dat het me wel pijn deed maar dat dit kleine stapje wel weer voor een beetje vertrouwen zorgt. Zo zijn er wel meerdere kleine dingen geweest.
En inderdaad, soms gaan mijn gedachten met me op de loop (vooral als ik zijn account gecheckt heb, moet ik niet meer doen misschien... maarja...) Hij ziet meteen aan me dat er iets is en dan praten we erover en legt hij me het een en ander uit waardoor die onzekerheid bij mij weer af neemt.

GitteNN wat leuk een pup! Wat voor eentje? Wij hebben sinds een half jaartje een boomertje. Heerlijk om weer zo'n trouw maatje te hebben

Flanagan wow wat een bizarre situatie met je schoonmoeder. IK weet niet het hele verhaal maar het komt heftig over.

Tinkeltje dat hielp voor mij inderdaad ook. Alles vragen, alles willen weten. Ik weet zelfs wat voor anticonceptie zij heeft...
Ik heb die meid ook gezien, zelfs nog een keer samen gewerkt in de discotheek (man ook). Gelukkig niet aan dezelfde bar, maar toen ik later bardienst had en haar moest vragen wat ze wilde drinken vond ik dat toch echt wel moeilijk. Helemaal omdat ze maar 1 stoel van man vandaan ging zitten. En ja, ze was er van op de hoogte dat ik het wist. Ze heeft mazzel dat ik haar niet over de bar heen trok. Het hielp overigens wel dat de eigenaresse van de discotheek op de hoogte was en wist wat ik door maakte. Ik heb goed contact met haar, ik kom er al 10 jaar. Man 15 jaar.

Been there, wat fijn dat jouw man alles zelf opgebiecht heeft. Hoewel je bedrogen bent is dat toch wel weer het eerste opstapje naar vertrouwen lijkt me.

Dano wat ongelofelijk rot allemaal... Inderdaad, lieve en begripvolle mensen zijn fijn maar wat jij werkelijk mee maakt weten ze vaak niet. Zwaar kl*te (sorry) dat hij 2x contact met haar heeft opgenomen, dat helpt niet mee om het vertrouwen weer op te bouwen.

Even iets positiefs: man en ik zijn het afgelopen weekend samen weg geweest. Het was een heerlijk weekend, wel met moeilijke momenten af en toe maar zo fijn om even tijd samen te hebben.
Ik voel me goed op het moment en denk echt dat we samen weer toekomst hebben. Eerlijk waar... voor 90%... denk ik... Oh dit is zo vermoeiend. Voor jullie vast wel herkenbaar.

GitteNN

GitteNN

15-12-2017 om 14:14

olijfje

wat een goede berichten. fijn. ja heel herkenbaar. 90% daar waar je waarschijnlijk altijd 200% dacht. mijn gevoel zegt dat ook. geen 100% meer. je toch eenzaam voelen in je relatie. mss ook?
ik heb dat wel. man gelooft in 200% hij gaat er ook echt voor. maar het bijft me aangrijpen als ik er aan denk. en dat na 2 jaar en anderhalve maand. jemig had ik me dat allemaal anders voorgesteld.

grt.GitteNN

Flanagan

Er zijn indedaad mensen om hem heen die geroepen hebben ga even op jezelf ...dat heeft hij eerst niet gewild maar de emoties en sfeer thuis trok hij niet meer en ik ook niet echt ..maar dit vind ik persoonlijk nog erger..
Ik zou hem heel graag willen spreken maar de meeste om mij heen roepen laat hem .. hij kan jou emotie nu niet aan en dat kan de doodsteek zijn . Ik weet het niet meer.. voel zo veel pijn en verdriet om alles wat ik nu even kwijt ben .. het gaat niet alleen om hem maar alles wat je samen deed en opgebouwd hebt is nu weg en als hij besluit om zonder mij verder te gaan ben ik het zeker kwijt , dat ik gewoon voor mij nog zo'n verschrikkelijk idee.. en voel ik echt als pijn door mijn hele lijf.

en bobbie , ik snap je reactie maar ik weet van een gezammelijke vriendin dat hij echt nog niet weet wat hij wil .. hij is totaal in de war over zijn toekomst dus ik wil niet te voorbarig zijn en na 2 weken uit huis wil ik toch nog hoop kunnen hebben dat dit nog tekort is om echte beslissingen te kunnen maken en dat hij dus nog terug kan komen.. waar hij nu zit is voor 4 weken tot 1 januari daarna zal hij de keuze moeten maken terug of nog langer op zichzelf.. en ik verwacht wel dat hij dat met mij gaat delen , anders ga ik hem dan zeker benaderen..

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.