Relaties Relaties

Relaties

Lat relatie en veel afstand: realistisch of zegt dit iets over zijn gevoelens?

Beste allen,

Hebben jullie een advies? Ik zit met een vraag. Sinds ruim een jaar ben ik samen met mijn vriend. We zijn allebei gescheiden en hebben elkaar, na de scheiding, op het werk leren kennen. Redelijk snel na zijn laatste relatie (mijn vriend was een driekwart jaar ervoor overleden), moet ik erbij zeggen, voor het totaalplaatje. Allebei hebben we kinderen (9 en 11) en wonen we zo'n 50 minuut bij elkaar vandaan. Dat is dus latten tot die kinderen het huis uit zijn. Dat vind ik op zich prima, hoewel ik me toch vaak alleen voel. Omdat we elkaar vrij weinig zien: om het weekenend (dat is okay), maar tussendoor nog een keer, en af en toe een week ook helemaal niet, dan is het 10 dagen geleden dat we elkaar voor het laatst zagen, en dan raak je elkaar toch een beetje kwijt.

Op zich hebben we voor mijn gevoel een fijne relatie, weinig ruzie, harmonie, en hij steunt me ook als het nodig is. Aan de andere kant: hij kent mijn vrienden nauwelijks, en heeft ook geen behoefte om ze te leren kennen, en hij heeft me ook nog niet aan zijn enige vriend voorgesteld. Wel aan zijn zussen en zijn moeder. Dus hier een vraagteken van mijn kant. Als ik hem daarop aanspreek:"oh, dat komt nog wel." Tegelijkertijd heeft hij heel duidelijk gemaakt dat hij niet meer contact met mijn familie wil dan noodzakelijk. Ik kom uit Duitsland, en ga 2-3 keer peer jaar naar mijn moeder en mijn zus toe. Mijn zus kent hij nog niet, mijn tante en oom, die mij mee opgevoed hebben, ook niet. En hij wil er ook niet naartoe gaan om ze te leren kennen. Dat vind ik best moeilijk, niet qua integratie, maar gewoon omdat het ook belangrijk is om mijn achtergrond te begrijpen.

Met oud en nieuw heb ik de kinderen (hij niet), en mijn zus komt met haar twee kinderen, en hij wil niet naar mij toe komen om samen met hun (en wat andere mensen) te vieren. Zegt dat zijn Duits te slecht is (mijn zus heeft een jaar in Schotland gewoond, die spreekt goed Engels). In plaats daarvan wil hij naar zijn kinderen, om hen te helpen met het vuurwerk. Zijn kinderen zitten dan wel bij zijn ex. Dus zij vieren samen als gezinnetje, en hoewel ik hem de momenten met zijn kinderen absoluut gun, vind ik het idee toch ook een beetje moeilijk. Niet dat ik jaloers ben en ik ken zijn ex en mag haar wel. Het is het feit dat hij er niet ervoor kiest om samen met mij te vieren.

TWee weken geleden was mijn dochter jarig en had ik hem plus kinderen op zondag uitgenodigd, voor verjaardagstaart. Zij kwamen niet, te veel huiswerk. Beetje een domper.

Ik ben af en toe nog savonds later naar hem toe gereden (had ik een afspraak met een vriendin, en kwam dan om 10.30 of 11.00 bij hem aan, zien we elkaar toch nog even, en ook mooi gebaar, vond ik), maar hij zelf deed dit eigenlijk nooit, hoewel hij het wel waardeerde toen ik het deed. Maar dan krijg je zelf toch op een gegeven moment het gevoel, "ach, het hoeft dus blijkbaar niet met zo veel elan, laten we dan liever tot het weekend wachten." Hij heeft ook een keer gezegd dat hij het wel fijn vind als we elkaar zijn maar ook helemaal prima als we elkaar niet zien. En aan de ene kant is dit ook goed, maar het is aan de andere kant ook wel een beetje een desillusie. Een klein beetje missen hoort toch ook bij de liefde?

Natuurlijk ligt zijn loyaliteit bij zijn kinderen en ook voor mij komen mijn kinderen op plaats 1. Maar hij is altijd degene de besluit hoe vaak we elkaar zien, en het gebeurt nooit een beetje spontaan. Dus ik voel me af en toe zo opgeleverd, en het geeft me het gevoel dat ik niet op plaats 2 kom maar op plaats 3 of 4 of 5. Ergens onderaan.

Tegelijkertijd is het echt fijn als we samen zijn, hij is rustig en zorgzaam en dat doet me na de laatste turbulente jaren (scheiding, arbeidsconflict en ontslag en overlijden van mijn nieuwe partner, alles in vrij korte tijd) erg goed, een stabiele factor in mijn leven, iemand om dingen samen te doen, te kletsen en fijn samen te zijn. Ook de kinderen mogen elkaar (om de 6-8 weken bringen we 1-2 dagen samen door). Dus dan denk ik: "tel je zegeningen, waar maak ik me druk om, dit is een luxe probleem. Hij is gewoon een goede, een echt aardige en integere man. Een goede vader, goed van binnen, en moet ik op mijn leeftijd (48) nog de grote romantiek zoeken?" Tegelijkertijd steekt het, en heb ik het gevoel dat hij niet echt voor mij gaat, of beter gezegd, dat hij de condities kiest.

Wat denken jullie als jullie dit lezen? Zijn mijn gedachtes overdreven, niet realistisch gezien het character van een lat relatie? Of klopt mijn gevoel (iets onderaan de wachtlijst te staan), en moet ik dit bespreken of mijn conclusies trekken? Ben erg benieuwd naar jullie reacties!

Plens

Plens

18-12-2017 om 14:02

Beide

Tel je zegeningen en trek je conclusies.
Meer dan dit zal het dus voorlopig en wie weet nooit worden.
Je hebt het fijn als je samen bent en hij is je dan tot steun.
Vind je dit voldoende of wil je meer.
Denk je meer te krijgen van iemand die zegt dat het eigenlijk allemaal wel goed is zo?
(begrijp me goed, ik snap je heel goed hoor en zou het toch wel rot vinden dat ik er meer in zou zien dan de ander.)

Niki73

Niki73

18-12-2017 om 14:13

Wat heb jij nodig van een relatie?

Ik denk meteen: jij hebt blijkbaar meer contact nodig dan hij. Jij verwacht meer van een relatie dan hij. Ik denk dat jullie hierover zouden moeten praten. Dan kun je hem vragen of hij jou niet mist. Ik vind zijn reacties zoals jij die beschrijft ook nogal onderkoeld. Dus ja, misschien zit hij er minder diep in dan jij. Maar dat weet je pas als je erover kunt praten. Praat over jouw gevoelens en jouw observaties en vraag hem gewoon hoe hij de dingen ziet.
Ik zeg niet dat het per definite niet goed is om elkaar zo weinig te zien, maar ik wet wel dat het voor mij te weinig is. Ik mis iemand dan te veel en je bouwt zo weinig op.
Daarbij: ik heb een tijdje zo'n relatie gehad en die van mij bleek er nog een paar vriendinnen zoals ik op na te houden, maar dan meer in zijn buurt. Die zag hij door de weeks, en mij in het weekend. Nou lekker dan. Ik zeg niet dat dat bij jullie ook zo is hoor, maar als we elkaar vaker zouden hebben gezien, zou ik eerder gemerkt hebben dat er iets niet pluis was. Als we elkaar dan eindelijk zagen, ging (wilde?) ik niet op alle vage signalen letten, dan was ik gewoon gelukkig dat we samen waren.
Ik heb nu ook een LAT-relatie, we wonen op 30 km van elkaar, en we zien elkaar tegenwoordig vaker wel dan niet. Dat werkt voor mij toch een stuk beter.

Respect

Allereerst respect voor jullie beiden dat jullie heel duidelijk om de kinderen er voorlopig voor kiezen om te latten. En wees blij dat je iemand hebt die zijn kinderen op de eerste plaats zet, zegt veel over hem. Maar ik begrijp je twijfels en angsten. Ik zou eens goed bekijken hoe hij op jou reageert. Vraagt hij hoe iets afloopt? Is er bijvoorbeeld extra zorg van hem als jij ziek bent? Dat soort dingen.
Over het feit dat hij zich niet intens in jouw familie wil mengen dat begrijp ik wel een beetje, zijn leven is, denk ik, behoorlijk vol als alleenstaande ouder met een latrelatie, een ex, misschien werk, zijn familie, vrienden noem maar op.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.