Relaties Relaties

Relaties

Smurfinnetje78

Smurfinnetje78

04-01-2018 om 15:34

Relatie met iemand met kinderen

Hallo,

Ik kom hier maar even mijn verhaal doen. Misschien dat jullie nog (fijne) inzichten hebben die ik mis.

Ik ben een dame, zonder kinderen. En ben sinds een paar maanden stapelgek op een lieve man die al 2,5jr gescheiden is en 4 kinderen heeft.
Eigenlijk gaat alles helemaal goed tussen ons. De liefde is bijzonder en sterk. Ons contact is goed. Kunnen veel en goed met elkaar praten. En zien elkaar heel regelmatig.
Maar, er zijn 4 kinderen in het spel. Iets wat toch wel een lastig ding is merk ik. Ik heb niets tegen kinderen, zeker niet. Zou ze zelf ook wel graag willen als het mij ooit nog gegeven is. Maar een relatie met een partner met kinderen is toch wel even andere koek merk ik.
Hij praat hartstikke liefde vol over ze alle 4. En zie aan alles dat ie blij met ze is. Hij mist ze alleen enorm want helaas is er geen sprake van co-ouderschap en moet hij het met de beperkte tijd die hij krijgt doen. Iets wat hem nog steeds raakt.

Waar ik vooral een beetje benieuwd naar ben... Ik ken zijn kinderen nog niet. Maar wanneer zou je een nieuwe partner introduceren in je eigen omgeving? Je familie. Je kinderen.

Even voor de duidelijkheid, ik wil zeker niet dat ik morgen direct de kinderen leer kennen. Maar ben wel heel erg benieuwd hoe gescheiden ouders met kinderen dit voor zich zien. Waar hangt het bij jullie van af om langzaam aan een partner te introduceren? En weten anderen wel al van jullie partners af en de kinderen pas later? Ben vooral een beetje benieuwd hoe anderen hier tegenaan kijken. Hoe ik voor mijzelf de dingen een beetje moet gaan zien als het op een volgende stap aankomt. En vooral waar moet ik rekening mee gaan houden als die volgende stap eraan gaat komen?

Ik heb 0 behoefte om voor die kinderen een moeder te zijn, die hebben ze al naast een super lieve vader. Maar een vertrouwensband en een liefdevolle connectie met ze wil ik natuurlijk graag opbouwen.
Ik besef dat komt tijd komt raad een grote factor speelt in dit soort situaties, maar ja een beetje inzicht in hoe het bij anderen gaat en waar ik mij op kan voorbereiden zou heel fijn zijn.
Kinderen zijn kwetsbaar, hoe goed ze het ook doen.

Ben benieuwd naar jullie ervaringen.

De relatie

Het hangt denk ik af van de andere betrokkenen, de exvrouw, de kinderen zelf. Hoe hebben zij de scheiding ervaren, zijn er lastige zaken die dwars liggen. Hebben exvrouw en kinderen wel ruimte voor een nieuwe partner van hun vader.
Zelf kun je denk ik het beste inderdaad wat de tijd nemen, komt tijd komt raad, en open staan voor de ervaringen met de kinderen. Wanneer dat contact er komt laat je aan de vader over. Misschien kun je hem eens vragen hoe hij het ziet?
Zelf vond ik het juist prettig, mijn ex alleen met kinderen groeide hem snel boven het hoofd.
Een vriendin van mij had ook graag de ook wel rustige en lieve stiefmoeder van de kinderen voor haar kinderen.
Maar je hebt ook moeders die jou als een indringer zullen ervaren. Het is gewoon persoonlijk. Heeft niets met jou te maken, moet je je ook niet persoonlijk aantrekken.

Smurfinnetje78

Smurfinnetje78

04-01-2018 om 16:46

Reactie AnneJ

Dankjewel voor je reactie AnneJ.

De ex-vrouw heeft al enige tijd (>1jr) een vaste relatie. Hoe dat precies loopt weet ik niet, maar helemaal lekker gaat het ook niet heb ik begrepen tussen de kinderen en nieuwe partner.

Ik wil vooral voorkomen dat ze mij idd als indringer zullen zien. Want dat is wel het laatste wat ik voor ze wil zijn. Wil ook graag dat vader en kinderen hun contact hetzelfde blijft. Ze moeten ook samen hun dingen kunnen blijven doen als ik ooit in de picture mag komen. Ik wil mij op geen enkele manier opdringen, maar een onderdeel van zijn leven zijn is natuurlijk ook iets wat ik graag zou willen. We zijn allebei geen 20'ers meer natuurlijk. En we kennen elkaar als 9 maanden. Maar helaas hebben we kerst en O&N niet samen gevierd omdat zijn kinderen nog niets van ons weten. Dat kan ik dan best lastig vinden.

Het is vooral mn partner die nog heel erg moet wennen vermoed ik. Schuldgevoel naar de kinderen toe. En hoe hij dit zo goed mogelijk kan aanpakken.
Hij heeft eerder een relatie gehad (stukgelopen) waarbij hij de kinderen heeft voorgesteld maar niet goed verliep, doordat het oa te vroeg is.

Voor mij, diegene die juist geen kinderen heeft, voelt het maar steeds als wachten. Afwachten. Niet altijd even fijn als je ook samen een leven wil opbouwen, meer dan er nu is. En natuurlijk heb ik geduld, maar het is ook een gevoel wat mij soms bekruipt.

Smurfinnetje78

Smurfinnetje78

12-01-2018 om 18:31

aanvulling

Ik ben even benieuwd naar hoe anderen met deze situatie plus deze aanvulling om zouden gaan.

Bovenstaande is wat het is en we weten dat we allebei met elkaar verder willen. Dat wordt ook in ieder serieus gesprek uitgesproken naar elkaar.

Nu is het zo dat 1 van de kinderen moeite heeft met de scheiding van de ouders. In de zin hoe ze dit achteraf ervaren heeft. De informatievoorziening dat geleid heeft naar de scheiding en haar eigen gedachten daarover. En dat laatste wat niet past hoe het werkelijk is, maar vooral in haar hoofd leeft.
Ze zet zich af tegen allebei de ouders daardoor. Omdat ze oa vindt dat ze niet eerlijk zijn geweest.

Nu zijn mijn partner en ik samen en vindt mijn partner het lastig om de kinderen te betrekken in onze relatie. Ze weten dus ook nog steeds niet van mijn bestaan af. De boven beschreven aantal maanden gaat toch inmiddels al weer richting de 10 maanden.
De reden dat hij het lastig vindt om ze te betrekken is de persoonlijke situatie van de kinderen. De moeite die zij hebben met het accepteren van de scheiding.
Ik vermoed dat dit nog wel enige tijd gaat duren voordat er ook maar enigszins rust bij hun is (met name 1 van de 4) Die andere 3 gaan wel ok tussen het pubergedrag door.

Waar ik een beetje mijn vraagtekens bij heb is hoe gaan ze (met name die ene die het nu al zo moeilijk heeft) straks om als ze zouden horen dat papa al ruim een jaar een vriendin heeft met wie hij gelukkig is.
Begint het afzetten dan misschien weer opnieuw? Kunnen ze zich niet weer buiten gesloten voelen? Is het verstandig, ook al is de situatie voor ze nu zoals boven beschreven, om ze toch langzaam aan te vertellen dat er een vrouw is zodat ze niet achteraf weer 'belazert' voelen of is dat raar gedacht?

Hoe zouden andere moeders hier mee omgaan?
Het kind dat zich nu afzet zet zich vooral af door aandacht op verkeerde manieren te zoeken...
Ik wil er graag voor mijn partner zijn, maar weet niet hoe.
Ik wil hem (nogmaals) niet overtuigen dat de kinderen NU iets moeten weten. Maar wil bijvoorbeeld wel weten of het gek gedacht is dat straks de situatie opnieuw voordoet als ze weten dat mijn partner nu al zo lang dit niet met ze deelt en of het een handige instelling is zoals hij er nu inzit.
We gaan nu al richting de 10 maanden samen wat ook betekent dat we langzaam richting een jaar samen gaan...

Hoe makkelijk is het gedacht dat je als ouder bepaalde keuzes/beslissingen toch voorlegt aan je kinderen om ook je eigen leven een klein stukje meer inhoudt te geven zeker als je gevoel omtrent de partner goed is en toekomstperspectieven biedt.
Ik besef dat de bovenstaande alinea niet helemaal goed verwoord is, maar ik bedoel hem zo goed en positief mogelijk zonder kinderen te benadelen. Want die zijn en blijven een belangrijke factor. Maar waar trek je gemiddeld een grens met welke invloed een kind wel/niet heeft en hoe je hier eventueel opvoedkundig het beste mee om kan gaan zonder dat ze zich achter gesteld gaan voelen of opnieuw gaan voelen. Waar zit de scheidingslijn tussen meeveren met de kinderen en een stukje opvoeding in dit soort situaties?

Allebei een nieuwe relatie

Vriiendin van dochter had ook als jonge puber lange tijd( jaren) moeite met de scheiding omdat ze wlde dat haar ouders weer bij elkaar waren, maar ook omdat hij een vriendin had en haar moeder alleen was. Haar drie jaar oudere zus accepteerde het wel.
Pas toen haar moeder een man ontmoette en sprake was van een serieuze relatie, draaide ze bij.

Hier ging het zo

Je schrijft dat jouw vriend er moeite mee heeft dus ik zou de bal sowieso bij hem neerleggen. Wachten tot hij er klaar voor is. Hij kent zijn kinderen.

Mijn ex had al een nieuwe vriendin toe we Uit elkaar gingen en zij is nooit aan de kinderen voorgesteld, deze relatie liep spaak. Zijn huidige partner heeft hij na 4 maanden aan de kinderen voorgesteld en weer een tijdje later kwamen ook haar kinderen in beeld. De kennismaking is voor de kinderen goed verlopen omdat ze het best langzaam opbouwden. Ik zelf vond het heel erg pittig omdat ik toch nog altijd de hoop had dat vriendinnetje nummer 1 een bevlieging zou zijn en dat hij terug zou komen, er vielen toen een heleboel kwartjes.

Ik begrijp je wel, want 10 maanden is best lang als je verliefd bent en zo graag wil en vroeg of laat worden ze er toch mee geconfronteerd maar ik denk dat dit niet bij jou ligt. Het pleit voor je geliefde dat hij hier zorgvuldig mee omgaat.

Jasmijn

Jasmijn

13-01-2018 om 11:00

eerst alleen vertellen

Ik heb het na een paar maanden verteld aan mijn kinderen, dat ik een leuke man had leren kennen en dat we wel eens afspraken samen (daarvoor vertelde ik dat ik bij een vriendin ofzo ging eten) vanaf dat moment vertelde ik dus wel dat ik met hem afsprak (mijn kinderen wonen 100% hier) op een gegeven moment eens wat foto's laten zien en zo nu en dan iets vertellen van wat we gedaan hadden op onze afspraken. Langzamerhand hen steeds meer info gegeven en na ongeveer 6 maanden gevraagd of ze hem eens wilden ontmoeten. Hier waren ze niet echt enthousiast over, maar vonden het denk ik lullig voor mij om 'nee' te zeggen. We hebben het op een hele korte ontmoeting gehouden en zo langzamerhand opgebouwd.
We kennen elkaar nu ruim 2 jaar en mijn kinderen zijn blij voor mij dat ik een nieuwe partner heb, maar voor hun blijft het raar. Ze willen ook regelmatig het liefst iets met zijn drieën doen (ik en mijn 2 kinderen) en hem er niet bij hebben. Dat vind ik wel jammer, maar aangezien mijn vriend ook vaak bij zijn kinderen is, doen we die dingen op dat moment. Zo schipper ik maar wat tussen ieders gevoelens door.
Mijn vriend heeft 3 pubers, ze zijn heel aardig maar als ik nooit meer zou komen, vinden ze het ook best, ze doen wel heel vriendelijk tegen mij gelukkig, maar echt bemoeien met ze, doe ik nooit.

Smurfinnetje78

Smurfinnetje78

13-01-2018 om 11:17

dankjewel

Voor de reacties.

Ja het is ook wel een ingewikkelde situatie denk ik voor kinderen. Maar helemaal je leven stil zetten als ouder lijkt mij ook niet fijn. En voor de nieuwe partner uit het zicht blijven is ook niet fijn.

Ik snap het, ik begrijp het. Maar gevoelsmatig ligt het anders.
Veel praten praten en praten moeten we blijven doen. Zodat we elkaar blijven begrijpen en zonder dat het tussen ons in komt te staan.

Dat hij het alleen moet vertellen ben ik mee eens. Het begint met benoemen een keertje hier en een keertje daar. En de daarbij behorende vragen beantwoorden.

We gaan het zien... Geduld vanuit de wachtende is soms lastig om het gevoel en het begrip in evenwicht te houden.

Plusmama-to-be

Plusmama-to-be

13-01-2018 om 20:49

Hoi Smurfinnetje79

Ik postte eerder vandaag een topic rond hetzelfde thema, niet wetende dat jij er hierover al was aan het praten. Ik zit met exact dezelfde vragen als jij. Mijn vriend en ik zijn intussen ook iets meer dan negen maanden samen en ik weet ook niet goed wat ik moet en mag verwachten en hoe ik mij daarin moet opstellen. Het is een beetje een balans zoeken tussen begrip voor en geduld met de partner enerzijds en ook samen vooruit willen anderzijds.

Smurfinnetje78

Smurfinnetje78

13-01-2018 om 21:27

plusmama

Ja lastig he.

Ik wil ook niet pushen want begrijp het allemaal goed. Maar een next step voor commitment is voor mij ook belangrijk.

Het geeft me een kwetsbaar gevoel zo. Terwijl ik weet dat alles verder helemaal in orde is tussen ons.

Gerber

Gerber

14-01-2018 om 17:21

3 jaar

Het heeft 3 jaar geduurd eer ik kennis heb gemaakt met de kinderen van mijn vriend. Mijn kinderen hadden na een jaar kennis gemaakt met mijn vriend. Indertijd heb ik ook deze vraag op dit forum gesteld, en wat mij bijblijft van die tijd is dat je echt geduld moet hebben.Geduld en respect voor de band die vriend met kinderen heeft. En nee, het is niet makkelijk. Maar nu, na 8 jaar, kan ik zeggen dat ik trots ben op de manier hoe mijn vriend voor zijn kinderen en was, en ik voor mijn kinderen. We latten nog steeds, zeker tot mijn jongste het huis uit is. Dus een gezellig samengesteld gezin, zo dit bestaat, zal er niet komen. Maar wel een partner die met zijn kinderen een goede band heeft kunnen opbouwen, , en ik die mijn kinderen de gelegenheid heeft gegeven om te blijven wonen waar ze het liefste wonen.
Dus: het is een voortdurend schipperen tussen ideaal en werkelijkheid. Maar het siert mensen wanneer ze in staat zijn niet alleen voor hun eigen ideaal te leven. Wanneer ze de behoeften van hun kinderen zien en erkennen.
Sterkte met alles!

Smurfinnetje78

Smurfinnetje78

16-01-2018 om 11:12

Gerber

Dankjewel Gerber voor jouw ervaring. Het helpt wel met relativeren.

Het siert mijn partner zeker dat hij vooral naar de belangen van zijn kinderen kijkt. En dat is ook heel mooi om te zien.
Een alleenstaande vader/moeder zijn is ook niet makkelijk natuurlijk. Dan wil je alleen maar beter je best doen voor je kinderen.

Denk dat het hier ook vooral te maken heeft met dat ik naast dat ik zijn kinderen nog niet ken ik de rest van de mensen in zijn leven ook nog niet heb mogen leren kennen. Dus mis vooral daarin een stukje commitment-gevoel.
Terwijl ik tegelijk wel zn huissleutels heb. Ik ook gewoon, wanneer afgesproken, alleen in zijn huis mag zijn en we ook gewoon verder alles samen doen ed.

Hij kent al mijn vrienden en familie inmiddels wel. Dan is een stukje terugkrijgen daarin natuurlijk ook fijn (los van de kinderen).
Hij is niet zo een prater, dus moeilijk goed helder te krijgen wat hem weerhoudt om mij deelgenoot van de rest van zijn leven (excl kinderen) te maken zolang er geen kennismaking met de kinderen gaat zijn.

Kunnen ouders bang zijn dat als vrienden/familie het weten dat er per ongeluk versprekingen zijn als de kinderen erbij zijn en je daarom extra voorzichtig bent?

Niki73

Niki73

16-01-2018 om 11:39

Wel vertellen, voorlopig niet ontmoeten

Het gaat er ook om HOE je het vertelt. Als vader terloops en blij laat vallen dat hij een tijdje geleden een leuke vrouw ontmoet heeft waar hij af en toe gezellige dingen mee doet, dan is dat een heel andere boodschap dan wanneer hij er serieus voor gaat zitten en zegt dat hij wat belangrijks te zeggen heeft. Snap je? Dan zien de kinderen het hopelijk als iets waar vader blij van wordt en niet als een/hun probleem. Van een eventuele kennismaking hoeft dan nog lang geen sprake te zijn, vader kan gewoon zeggen dat hij eerst wil afwachten om te kijken of de relatie standhoudt. Ik vind dat logisch. Gerber verwoordt het mooi. Bij ons ging het iets sneller, maar geduld is en blijft een schone zaak, zeker als een van de kinderen nog in de knoop zit.

Dat van die familie dat begrijp ik

Bedenk maar eens hoe het voor de kinderen zou zijn als zou blijken dat de familie en de vrienden jou al wel zouden kennen? Of stel dat ze het via via horen? Op zich niet zo'n ramp maar het kan wel een punt zijn en hen iets geven waarop ze hun boosheid kunnen richten. Allemaal aannames maar toch.
Eerst kennismaken met de kinderen en daarna met de rest is, volgens mij, de beste volgorde. Het is dan duidelijk dat hun vader hen op plaatse eerste plaats zet.

Smurfinnetje78

Smurfinnetje78

16-01-2018 om 12:26

Reactie

Dankjewel voor de reacties. Het geeft een andere kijk en helpt echt.

Vrienden van mij, zonder kinderen, begrijpen niet dat ik na zo een tijd de kinderen en familie /vrienden niet ken. Dus krijg je alleen input vanuit een andere hoek die mij hele andere gedachtenkronkels en gesprekken laat hebben met mijn partner.

Vandaar ook m'n topic hier. De mensen met ervaring en kinderen en nieuwe situaties.

Ik begrijp het, en nu na jullie input nog beter.

Dank Narcis ook voor je toevoeging. Het reationaliseert mijn eigen gevoel en gedachten goed.

Het is gewoon best ingewikkeld om in een relatie met iemand met kinderen te zitten als je ze zelf niet hebt maar wel een wens.

tante Sidonia

tante Sidonia

16-01-2018 om 16:39

toch

zou je eens moeten bespreken met je vriend of er niet een mogelijkheid is voor hem om te overwegen het inderdaad niet zo op een beladen manier te brengen, maar gewoon wat luchtiger zoals Niki 73 zegt.
Ik heb namelijk een situatie meegemaakt waarin een moeder opnieuw trouwde en haar kinderen die dus afwezig waren, van niets wisten. Wat een verdriet dat niet geeft bij veel betrokkenen. Ik had er zelf een plaatsvervangend naar gevoel over toen ik daarbij zat. Ik bedoel, er is ook een andere kant aan het verhaal: de vader is gewoon oneerlijk t.o. zijn kinderen. Ik vind niet de volledige waarheid vertellen op een bepaald moment echt net zo erg of erger nog dan liegen.
je vriend moet bedenken dat het op deze manier toch ook de vertrouwensrelatie met zijn kinderen negatief kan beinvloeden. Nu kan hij nog zeggen dat hij het moeilijk vond, bla bla, maar ooit....

Ik zou mij er als vriendin-van behoorlijk ongemakkelijk onder voelen vanaf een bepaald moment.

Mootje

Mootje

16-01-2018 om 16:52

Mijn ervaring

Hai smurfinnetje en plusmaama to be,
hier ook een vrouw zonder eigen kinderen en een partner met drie kinderen (toen 9,10 en 11), alleen wij zijn al wat jaren verder. Toen ik mijn partner leerde kennen was hij officieel nog getrouwd, maar was de relatie met de moeder van zijn kinderen al een half jaar voorbij en de scheiding al een tijdje aangevraagd.. (heeft uiteindelijk ruim 2 jaar geduurd). Ze woonden ook niet meer onder een dak.. De verstandhouding tussen hun was bar slecht, zo ook de communicatie over de kinderen. Wel was en is hij nog steeds een erg betrokken vader met een goede band met zijn kinderen. Moeder woonde met de kinderen in de echtelijke woning betaalt door vader en hij had een tijdelijk klein onderkomen gehuurd waar de kinderen iig konden blijven slapen ook al moesten de kinderen een kamer delen. Een groot contrast met wat ze gewend waren en ook nog eens niet in hun woonplaats, maar een half uur met de auto verder. (Andere mogelijkheden waren er op dat moment niet). Moeder was erg boos op vader. Niet ivm de scheiding aan sich, daar waren ze het beide over eens, maar de financiële consequenties daarvan waren voor haar moeilijk te behappen. Die boosheid hield ze niet voor zichzelf, maar daar belastte ze de kinderen ook mee, dat gaven de kinderen zelf bij vader en later bij mij aan dat ze dat niet leuk en eerlijk vonden van mamma. Ze zijn wel gek met hun moeder hoor.
Ik denk dat het feit dat vader door de week alleen, zonder zijn kinderen in een klein armoedig huisje zonder eigen spulletjes in niemandsland zat, zonder veel financiële middelen want die gingen naar moeder en kinderen en een moeder die continue boos was op vader, terwijl zij en de kinderen er door vader warmpjes bijzaten ons juist heeft geholpen met de acceptatie van de kinderen. De kinderen waren redelijk vlot op de hoogte van mijn bestaan (na een maand of 3 ) want ze hoorden vader met mij bellen. Toen ze vader natuurlijk gingen uithoren heeft hij verteld dat hij verliefd was. En ze waren superblij voor hem. Ik denk ook omdat ze zich misschien wel wat minder zorgen hoefden te maken over hun pappa nu ze wisten dat hij daar niet elke dag alleen was. We hebben het aan de kinderen gelaten wanneer ze mij wilden ontmoeten en dat was veel sneller dan we hadden kunnen bedenken. Eentje wilde eerst met me bellen, zo geschiedde, de ander vond dat ik mee moest komen kijken met vader naar een wedstrijd die gespeeld moest worden en daarna was het wat hun betreft zo dat ik elk weekend moest komen en blijven slapen. Daar heb ik zelf een rem opgezet . Vanaf dag 1 hebben ze mij geaccepteerd en letterlijk en figuurlijk in de armen gesloten. Ze hebben ons de afgelopen jaren vaak verrast wat dat aangaat. Wij kozen er bewust voor niet te snel te gaan samenwonen. De kinderen wilden echter steeds vaker naar mijn huis, kwamen ook langs zonder vader en haddenzelf al de logeerbedden in mijn huis verdeeld in plaats van dat ik naar vaders nieuwe huis kwam. Zij waren dan ook van mening dat we best konden samenwonen. Dat hebben we na twee jaar gedaan. Inmiddels zijn de kinderen 14,15,16, is de verstandhouding tussen vader en moeder enigszins genormaliseerd als het om de communicatie over de kinderen gaat (daar hou ik me buiten) en gaan wij trouwen. Ook daar kunnen de kinderen zich helemaal in vinden overigens.
Met mijn verhaal wil ik vertellen dat er volgens mij niet een vastomlijnd plaatje is over het wannneer vertel je de kinderen dat er een nieuwe partner is, maar vooral goed luisteren en aanvoelen wat de kinderen daarin aangeven. En natuurlijk er van overtuigd zijn dat de relatie die je met je partner hebt een serieuze met toekomstperspectief is. Mist die overtuiging nog dan zou ik ook nog niet aan voorstellen aan de kinderen beginnen. Vader heeft overigens niet eerst met moeder mijn bestaan besproken noch toestemming gevraagd of zij het eens was met de ontmoeting tussen mij en de kinderen. Mijn band met de kinderen is daar niet slechter van geworden. Moeder en ik kunnen gewoon met elkaar door 1 deur, ik bemoei me niet met ouderzaken, wil dat ook niet want ze hebben al een vader en een moeder.
Wat zegt je vriend er zelf over dat hij je nog niet heeft geïntroduceerd bij zijn familie en vrienden?
Ik kende de vrienden van mijn partner trouwens eerder dan dat ik de kinderen leerde kennen, dat je eerst de kinderen zou moeten keren kennen en dan pas de rest van zijn familie en vrienden vind ik een wat bijzondere gedachtengang.
En de kinderen vertellen dat pappa weer verliefd is betekent niet dat er gelijk ontmoet hoeft te worden toch?

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.