Relaties Relaties

Relaties

Zorgje Zorg

Zorgje Zorg

09-01-2018 om 13:39

Ruzie ouders

Beste forumleden,

Graag wil ik iets voorleggen en jullie tips ontvangen over hoe ik hier het beste mee kan omgaan. De titel zegt het al, mijn ouders hebben continue ruzie en ik maak me daar erorm veel zorgen over. Hieronder even kort de situatieschets:

Mijn ouders zijn ruim 40 jaar bij elkaar en hebben nooit een hele liefdevolle relatie gehad. Voor zover ik me kan herinneren hebben ze nooit een arm om elkaar geslagen en elkaar een kus gegeven. Mijn vader heeft het wel eens geprobeerd maar daar kwam nooit respons op. Ook iets leuks doen met z'n tweetjes zat er niet in, alleen leuke dingrn doen zoals uiteten maar dan met mij. In mijn kinderjaren was mijn vader veel aan het werk en heb ik minder last gehad van de kille relatie (buiten enkele flinke ruzies om kleine zaken).

Inmiddels is mijn vader gepensioneerd en heeft mijn moeder enige jaren geleden een hartinfarct gehad. Hier is mijn moeder goed uitgekomen maar haar karakter is veranderd. Ze is heel wantrouwend, negatief geworden en heeft nog maar weinig behoefte aan een sociale omgeving. Mij vader is van nature introvert en hun sociale leven beperkt zich enkel tot mij en mijn kinderen. En natuurlijk hunzelf. Ze zitten de hele dag op elkaars lip en mijn vader doet alles in het huishouden doordat mijn moeder ook veel last van artrose heeft. Alles wat hij doet wordt commentaar op gegeven. Soms lusten de honden er geen brood van. Wat hij ook doet, het is nooit goed! Ze heeft ook een ontzettend kort lontje, vooral naar mijn vader toe. Ze zal nooit eens sorry zeggen, ook een discussie uitpraten doet ze niet. Mij vader loopt op zijn tenen en dat doet pijn. Hij denkt vaak over weggaan maar wil dat niet voor de kleinkinderen. Ook dat zou een drama zijn, aangezien mijn moeder van midden 60 erg afhankelijk is. Ook gaat ze niet mee met de tijd en is het hele digitale tijdperk niet aan haar besteed.

De enige vreugde is het oppassen op de kleinkinderen voor maarliefst 3 dagen. Van de ene kant wil ik ze deze vreugde niet ontnemen en laten we ook eerlijk zijn, hier profiteer ik ook van! Van de andere kant vraag ik me af of dit goed is voor mijn kinderen. Mijn huidige baan laat ook niet echt andere mogelijkheden voor opvang toe. Dus ook complete afhankelijkheid aan mijn kant. Het doet me echt heel veel.pijn om te zien hoe ze samen leven en ongelukkig zijn ondanks dat ik het waarschijnlijl niet kan beinvloeden. Ze hebben niets met en zonder elkaar.

Pug

Pug

09-01-2018 om 14:16

de kinderen

Mijn schoonouders zijn ook zo'n 'gezellig' en sociaal geïsoleerd stel samen en dat is wel één van de redenen waarom ik ze nooit als geschikte oppassen heb gezien. Nu heb ik jongens en is mijn schoonvader degene die snauwt en niets doet in huis, dus dat is nog even een extra dimensie. Maar het lijkt me wel dat ze er iets van oppikken, als je ziet welke andere dingen ze ook opmerken. Mijn man heeft altijd de auto mee, en mijn peuter zag eens een vrouw in een auto stappen, en zei 'heeft die geen man die kan rijden?' terwijl ik af en toe wel eens reed, en anders de buurvrouw wel volop Dat was even een interessant moment. Dus ik twijfel er niet aan dat als ze 3 dagen in het gezelschap van opa en oma zouden verkeren, ze wel iets mee zouden krijgen van die negativiteit (jegens elkaar, de buren, enz.)

Natuurlijk zouden ze er vreugde aan hebben kunnen beleven om op te passen (wel kortdurend, denk ik, ze zouden snel terugvallen in het negatieve - bij visites wordt er ook gesnauwd), maar mijn kinderen zijn geen therapievorm. Ik heb ze niet gekregen om oma af te leiden van het feit dat opa een hork is bijvoorbeeld.

Nou had ik de oppas ook niet nodig, dat scheelt, dus dit is allemaal theoretisch.

En jouw ouders zijn anders natuurlijk, maar in principe vind ik zoiets als reden gelegitimeerd.

Atrose

Is je moeder zo knorrig vanwege de pijn als gevolg van de artrose? Je beschrijft haar als mopperend. Zou je beeld over haar minder scherp zijn als je meer bewust bent van die pijn?

Hier ook ouders waarvan in dit geval de moeder lang voor een demente man heeft gezorgd. Vanaf het moment dat hij naar een verpleegtehuis ging, heeft ze hem uit haar leven gestoten. Ze was zo moe en werd zelf ook meer 'gatenkaas'. Voor ons kinderen was dit knap confronterend. Maar dan hoor je dat zoiets wel vaker voorkomt.

Alleen zijn je ouders nog niet zo oud; ze passen op de kleinkinderen. Maar kan je vader één of twéé keer in de week iets buitenhuis doen? Hier in het bejaardenhuis werkt ook een vrijwilliger die thuis een moeilijke vrouw heeft. Zijn vrijwilligerswerk werkt als een soort van ontspanning.

Diverse zorgcentra organiseren ook activiteiten voor de mensen in de buurt, denk aan concerten of bingo-avonden. We zijn er zelf te jong voor, maar vele ouderen genieten van zo'n activiteit, zodat ze even een verzetje hebben.

Boink

Boink

09-01-2018 om 15:41

Begrip

Ook ik vind het verhaal niet helemaal in balans. Weinig tot geen begrip voor moeder die best ernstige klachten heeft en veel begrip voor vader die zo zielig is door moeders schuld.
Die arme man is natuurlijk gewoon volwassen, kan zijn grens stellen en met zijn vrouw in gesprek gaan en proberen er samen uit te komen.

Als je je moeder zo ziet, moet dat je ook aan het denken zetten hoeveel impact alles op haar heeft en hoe dat moet zijn...de dood in de ogen kijken. Geef je vader eens een schop onder zijn kont en laat m net je moeder praten zonder verwijten; zo te horen heeft ook hij wel steken laten vallen.

Kaaskopje

Kaaskopje

09-01-2018 om 19:18

Zorgje Zorg

Is wel eens tegen jullie gezegd dat je moeder door het hartinfarct mógelijk een hersenbeschadiging heeft opgelopen? Dat is kan namelijk als er zuurstoftekort is opgetreden door het infarct. Los daarvan kan het je, stel ik me zo voor, ontzettend onzeker en angstig maken, want eenmaal een infarct... wie weet gebeurt het nog een keer en dan? Niet iedereen kan daar zomaar overheen stappen. Ze kan zich boos voelen over dat het haar beperkt. Dus als ze erg knorrig is, mopperig e.d., zou ze eens een babbeltje met de huisarts kunnen maken. Voor je vader kan het ook schelen als hij weet dat ze niet expres zo 'ongezellig' doet. Uiteraard weet ik niet of ze inderdaad hersenschade heeft gekregen door het infarct, je moeder zou dat met de huisarts moeten bespreken.

Ik verbaas me ook wel eens over het lage knuffelgehalte van mijn ouders en ondanks dat ik bij veel heb gedacht 'ik doe het anders', is dat met knuffelen niet 100 procent gelukt. Wel of niet openlijk knuffelen, kun je niet direct vertalen naar wel of niet houden van.

Ik weet niet hoe je ouders het vinden om drie dagen op je kinderen te passen, maar is dat niet veel te veel en te zwaar voor je moeder en misschien ook je vader?

zebra

zebra

10-01-2018 om 13:22

zou het een beetje helpen

als er zo af en toe een huishoudelijke hulp zou komen om de boel wat aan kant te houden? Zo is de druk op je vader toch wat minder en hij kan dan intussen ook even de deur uit terwijl de hulp er is. Even in een andere omgeving om weer op te laden voor thuis.

Fransien

Fransien

10-01-2018 om 13:27

Pijnmedicatie

Als je moeder veel last heeft van artrose heeft ze waarschijnlijk veel pijn en dat beinvloed je humeur niet in positieve zin. Misschien is het handig om daar naar te kijken, als die pijn niet meer zo aanwezig is kan ze waarschijnlijk veel meer hebben van je vader.

Kaaskopje

Kaaskopje

10-01-2018 om 15:24

Verzekering

Ik las net een vraag over de zorgverzekering en daardoor denk ik er hier ook aan. Vanaf 1 januari is in de basisverzekering 12 behandelingen voor knie- en heupartrose opgenomen, fysiotherapie dus. Helaas heb ik hier weinig aan, omdat ik meer last van mijn rug dan knieën heb. Voor je moeder kan het misschien wél bijdragen aan het dragelijker maken van de 'kwaal'.

rutiel

rutiel

11-01-2018 om 13:49

Overbelast?

Misschien kijk ik door een gekleurde bril, maar zelf zou ik geloof ik heel moe worden van drie dagen per week op mijn kleinkinderen passen. Laat staan als ik ook nog eens veel pijn heb door iets als artrose.

Kortom: kan het niet zijn dat jouw ouders (en met name je moeder) het toch best een belasting vinden, die opvang? En dat je moeder dit uit door zich kribbig te gedragen? Naast het feit van een mogelijke hersenbeschadiging, zoals door Kaaskopje geopperd?

Tot slot: ik begrijp het verband niet tussen weggaan van je vader en zijn angst de kleinkinderen niet meer te zien. Dat is toch aan jullie als ouders??

Zorgje Zorg

Zorgje Zorg

15-01-2018 om 15:13

Reactie

Denk zeker dat het hartinfarct invloed heeft en ook de artrose op het humeur van mijn moeder. Helaas is ze niet bereid om naar een arts te gaan. Ze staat erg wantrouwend tegenover de medische wetenschap. Ze geeft aan dat er gewoon niets aan te doen is en hiermee moet leven. Daarnaast wil ze niet nog meer medicatie slikken dan ze nu al doet i.v.m. de hartklachten. Hiervan krijgt ze (volgens haar) ook weer andere klachten. En een psychiater of psycholoog is helemaal uit den boze, daar doet ze echt helemaal niet aan. Zelfs direct na haarinfarct heeft ze dit standaard gesprek geweigerd. Haar gevoelens wil ze niet delen of is bang om deze te delen. Heel moeilijk.

Als ik wel eens vraag naar het oppassen, of het niet teveel wordt, dan wordt ze boos. Hiervan wil ze helemaal niets weten. Daarnaast staat ze ook heel sceptisch tegenover andere opvang mogelijkheden. Die zijn volgens haar allemaal niet goed. Ze heeft overal kritiek op en ik merk dat ik me hierdoor ontzettend laat leiden. Mijn moeder kan overigrns ook heel leuk zijn als ze goed in haar vel zit.

Sinds de kleinkinderen zien we elkaar elke dag. Ook de dagen dat ze niet oppassen komen ze langs om even te kijken. Het is zo gegroeid en ik wil niet dat ze alleen de lasten hebben. Ook ben ik bang voor ruzie en voel me verantwoordelijk voor hun geluk.

Pug

Pug

15-01-2018 om 16:07

Iedere dag?

Hebben jullie daar dan tijd voor ?! Je hebt toch gewoon dingen te doen en zo, dan wil je toch niet iedere dag je moeder langs hebben die even komt 'kijken'? Wat valt er te kijken als ze al 3x per week oppast? Is het niet gewoon controleren?

En hoezo niet alleen de lasten? Oppassen is dus een last?

Je weet zelf natuurlijk ook wel dat jij niet verantwoordelijk bent voor hun geluk.

Isolement

Klopt het dat je ouders zo dichtbij wonen dat ze daarom dagelijks langs komen? Als een soort tussestop tijdens een wandeling, waar ze een kop koffie kunnen krijgen en als slagroom op de taart hun kleinkinderen ook even kunnen zien?
Zie je ze op die manier eigenlijk niet wat te vaak? Zo vaak dat je steeds getuige bent van hun gemopper.
Op deze manier wordt er toch een beroep gedaan op je loyaliteit en het is knap lastig om onpartijdig te blijven als je er dagelijks in zit.
Nu is het een feit dat kinderen groter worden en minder oppas nodig hebben of kunnen aangeven naar de bso te willen, als oma en opa zo vaak mopperen. Je hoeft niet met je moeder in conclaaf, de tijd bied je een uitkomst.

Wat je vader ondertussen kan doen, is de dagen dat je moeder toch al bij jou op bezoek komt, gebruiken om iets voor zichzelf te doen. Die twee zitten m.i. gewoon te veel op elkaars nek. Zo raken ze allebei in een isolement.

De valkuil voor jou heb je zelf ook al in de gaten; je laat je leiden door wat je moeder vind. Daardoor geef je haar ook de ruimte om de teugels vast te houden. Komt dat omdat je anders die gratis oppas gaat verliezen? Let op dat je bij jezelf blijft en je eigen wensen durft aan te geven.

Pennestreek

Pennestreek

15-01-2018 om 17:26

Eigen ruimte

lijkt mij hier het kernbegrip. Zowel voor je vader als je moeder als voor jou(w) gezin.

Er is in een huis waar 2 volwassen mensen wonen geen dagtaak aan het huishouden, dus je vader raad ik aan een hobby buiten de deur te zoeken en zijn sociale netwerk uit te breiden. Lekker sporten zou ik sowieso aanraden, kan hij ook zijn frustratie en boosheid in kwijt.

Ik snap dat je moeder nooit een heel toegankelijk positief mens is geweest. Dat herken ik. Het altijd vitten op je vader ook. En mijn moeder mankeert fysiek niks hoor, dus dat is het niet. Mijn vader heeft een soort teflonlaag ontwikkeld, die laat het van zich afglijden. Maar allebei mijn ouders (flink ouder dan de jouwe trouwens) hebben een bloeiend sociaal leven en zijn ontzettend actief. Dat houdt de relatie draaglijk. Ik weet niet hoe het zou gaan als ze vanwege fysieke beperkingen meer thuis zouden zijn, maar gezelliger zou het niet worden. Je moeder kan ook meer dan ze denkt. Zingen in een koor is geen belasting voor je gewrichten maar zorgt wel voor ontspanning en je bouwt conditie op. Ik noem maar wat. Ze zou er goed aan doen zich te laten onderzoeken en helpen. Je kunt dat niet afdwingen misschien, maar je kunt er wel op aansturen met een beetje chantage misschien?

En voor wat betreft jezelf: tijd om je los te maken van (vooral) je moeder. Ik zou beginnen met je te verdiepen in de mogelijkheden voor opvang bij jou in de buurt. En dan ga je toewerken naar een andere verdeling van de opvang: een dag bij je ouders (want een goede band tussen je ouders en je kinderen is ook heel belangrijk) en de rest naar professionele opvang. Best of both worlds. En dan ga je ook die dagelijkse bezoekjes wat terugschroeven. Naar 3 vaste momenten in de week bijvoorbeeld. Zo kom jij meer los, en je houdt meer tijd over. En je hopelijk kom je dan ook steeds sterker in je schoenen te staan.

Verder eens met Pug. Jij bent niet verantwoordelijk voor hun geluk. Maar misschien gaat het nog verder. Hou jij met jouw opstelling ook hun situatie mede in stand, en komen dingen in beweging als jij het anders aan gaat pakken. Je weet nooit hoe een koe een haas vangt...

Zorgje Zorg

Zorgje Zorg

15-01-2018 om 20:09

Reactie

Dat klopt helemaal Flanagan. Mijn ouders wonen om de hoek en wippen tijdens een wandeling even binnen. Ook heeft mijn moeder een tijdje de was van onze oudste gedaan, heel fijn met al die vlekken maar ook weer een reden om even binnen te komen om de was te brengen. De was doe ik inmiddels zelf maar dat begrijpt ze niet. Hetzelfde met boodschappen of eten koken. Dit doet ze zonder dat ik er om vraag en is teleurgesteld als ik zelf kook. Volgens haar heb ik het al druk genoeg. Uiteraard is het heel fijn en wil ik niet ondankbaar zijn maar het is ook benauwend. Het is heel langzaamaan zo gegroeid. Over opvang afbouwen durf ik niet te spreken, ben bang voor ruzie.

Activiteietn buitenshuis heeft zij geen behoefte aan en daar krijgt mijn vader ook weinig ruimte voor. Ze doen het huishouden of hij wordt meegenomen op sleeptouw. Hun uitjes zijn de verschillende supermarkten, slagers, bakkerijen, kaaswinkeltjes etc. Mijn vader is chauffeur en loopt met haar in de arm.

Tijd

Wordt het dan niet eens tijd om duidelijk aan te geven dat je geen kind meer bent. Zorgen voor jou en jouw kinderen ( koken, boodschappen) , lijkt haar doel van tijdsbesteding. Het geeft je vader daarbij nog meer werk dan ik dacht. Scheve situatie.

Je laat je leiden door angst. Je klaagt over haar houding naar je vader. Maar haar houding naar jou vind ik nog bedenkelijker als het lijkt dat ze jou niet los laat en jij dat niet durft aan te kaarten.
Hoe lang laat je dit doorsudderen?

Zorgje Zorg

Zorgje Zorg

15-01-2018 om 21:32

Reactie

Helemaal gelijk! Mijn leven is haar daginvulling en die van mijn vader. Hier heb ik natuurlijk van geprofiteerd en dat doe ik nog. Ik vind het moeilijk om dit aan te geven, dan hebben we gelijk ruzie of is ze heel verdrietig. En ik geloof oprecht dat ze het ergens goed bedoelt. Mijn oma heeft ook altijd bij ons in huis gewoond en een ben opgevoed, het voelt als een verplichting dat ik ook dezelfde houding aanneem richting haar.

Ruzie met mij wordt uiteraard direct afgereageerd op mijn vader en ze hebben ook geen alternatieven qua daginvulling.

Bosbes

Bosbes

15-01-2018 om 23:07

ik zou....

...ik zou verhuizen. Trek een cirkel van 50 kilometer om je huis, daarbuiten zoeken.

Daarbij zou ik niet onderschatten aan wat voor risico je je huwelijk blootstelt.

En wat voor voorbeeld je je kinderen geeft voor later, ook voor wat betreft jouw houding naar je moeder.

Misschien hier ook professionele hulp bij inroepen, dit is waarschijnlijk van jongs af aan al scheefgegroeid. Veel succes en sterkte!

Pug

Pug

16-01-2018 om 07:39

Je man?

Wat vindt je man er eigenlijk van dat je zo bij je moeder onder de plak zit?

En dan maar ruzie. Dit is echt ongezond!!
Ze blijven heus wel contact houden, hebben niets anders te down, maar jij moet echt even over het idee heen stappen dat je moeder zielig is als je je grenzen aangeeft. Ze is niet zielig. Je vader is ook niet zielig als zij het op hem afreageert. Je moeder zal jou niet respecteren tot jij zelf iemand wordt.

Zorgje Zorg

Zorgje Zorg

16-01-2018 om 08:50

Reactie

Mijn man is erg makkelijk en veel van huis. Hij vindt het vaak fijn dat mijn ouders zoveel doen en dat er eten op tafel staat. Bovendien is de oppas op deze manier erg fijn.

Het mag zeker iets minder en het feit dat ze niets anders te doen hebben baart hem ook zorgen maar hij geeft aan dat het bij deze fase van ons leven wel makkelijk is. Bovendien komt hij uit een soortgelijk gezin. Zijn zus heeft namelijk ook dagelijks contact met zijn moeder en hij / wij hebben ook 2 tot 3 maal per week contact met zijn moeder.

Het voelt gewoon alsof ik erg ondankbaar ben omdat mijn ouders zoveel doen en ik heb toegestaan dat ze hun leven op deze manier hebben ingericht. En ik heb er ook een hele lange tijd en nu nog van geprofiteerd. Het is gewoon heel krom. Helaas heb ik zoveel stress van ruzie dat ik dat niet aandurf. Ook met het vele oppassen dat ze doen. Ik zou het zo fijn vinden als ze zelf zouden aangevrn dat het hun teveel wordt. Dan kan ik andere opties verkennen zonder ruzie.

Kaaskopje

Kaaskopje

16-01-2018 om 09:26

Ach jee

Ik krijg het gewoon Spaans benauwd van wat ik lees. Ik kan me ontzettend goed voorstellen dat je niet tegen je moeder durft op te staan, maar dit kan zo echt niet.

Wat mij helpt om mijn punten duidelijk te kunnen maken, is ze op te schrijven en droog voor te lezen. Dan is de emotie er een beetje af, dat komt dan wel weer in het vervolg, als je de punten gaat bespreken, maar ze zijn dan in ieder geval al wel gezegd.

Natuurlijk zal je moeder boos worden, haar wereldje wordt ingeperkt als ze minder mag doen van jou en ze zal je ondankbaar vinden. Stank voor dank... Je zou er meteen een alternatief tegenaan kunnen gooien, als je dat kunt betalen tenminste. Onderneem iets leuks met haar of met allebei je ouders. Niet elke week natuurlijk. Een keer in de maand is meer dan zat.

Zou je het voor elkaar kunnen krijgen om sámen met haar naar de huisarts te gaan? Het is natuurlijk belachelijk dat ze door haar stijfkoppigheid (of verlegenheid?) niets aan haar gezondheid doet. Zolang ze niet gaat, zou ze ook niet mogen klagen.

Is het financieel mogelijk om andere opvang te regelen? Zo ja, gewoon doen voor een dag. "Mam, ze komen voortaan dinsdag en donderdag, vrijdag gaan ze ergens anders heen." Punt, voldongen feit.

Dat ze niets buiten de deur doet, kan gewoon angst zijn. Angst voor het onbekende, angst om domme dingen te doen, angst voor nieuwe sociale contacten. Je zou kunnen kijken of je dat soort dingen in eerste instantie samen kunt doen, ter introductie dus en meer niet. Jij trekt je terug zodra ze ergens aan wil beginnen. Ik overweeg nu bijvoorbeeld om eens bij een koor te gaan kijken. Ook ik vind dat best een stap, hoewel ik vrij makkelijk contact maak met mensen. Samen gaan kan iemand als je moeder net even een zetje geven.

Neem je vader eens apart, zeg tegen hem dat hij iets leuks voor zichzelf moet zoeken, het zal even wennen zijn voor je moeder én je vader, maar dit is echt nodig. Ik krijg visioenen van Keeping up Appearances, mrs Bucket oftewel Bouqué.


https://youtu.be/N2t3X-nTSkk. Ga er eens lekker voor zitten .

Mijn situatie is momenteel ook dat we allebei thuis zijn, op drie ochtenden in de week na. Ik ben tegenwoordig elke zaterdagochtend letterlijk op pad en een keer in de maand een hele zaterdag, waarop drie afspraken. Mijn man vindt het ook prettig om af en toe het huis voor zichzelf te hebben, dat gebeurt eigenlijk veel te weinig, dus die zaterdagen zijn welkom. Hij is altijd blij als ik weer thuis ben, aan het eind van de middag, dan is dat dagje alleen wel weer mooi geweest . Wij zijn dus ook vaak bij elkaar, dat gaat goed, maar even zonder elkaar is wel zo gezond.

Miekemieke

Miekemieke

16-01-2018 om 12:28

ongezonde situatie

Er zijn hier drie mensen ongelukkig. Voor je moeder lijkt mij 1 dag per week oppassen genoeg, voor je kinderen ook!!! Zorg dat je de twee andere dagen iets anders regelt, bso, oppas aan huis, gastouder of au pair.
Je moet ferm tegen je moeder optreden, je handelt in haar belang, zo zou ik het invliegen. Je wilt niet op je geweten hebben dat er iets met haar gebeurd omdat het allemaal te zwaar was. Geen ruimte geven maar vriendelijk en gedecideerd, doe het waar je vader bij is zodat hij daar ook wat van opsteekt.
Verhuizen lijkt mij ook heel goed maar dat is vaak wat lastiger te realiseren.

Moeders die zo veel bijspringen in het gezin van hun dochter dat werkt alleen als er respect en plezier over en weer is en het niet als een verplichting gevoeld wordt.

Ik zou ook met het oog op de toekomst nu ingrijpen want anders draait het er op uit dat jij later zorg verleent aan je moeder op haar voorwaarden. Zorgen voor je ouders is prima en kan heel fijn zijn maar alleen als er over en weer respect is en goede afspraken te maken zijn.

Je moet ook bedenken dat het voor je moeder niet fijn is om niet begrensd te worden door de mensen om haar heen. Als jij je grenzen gaat aangeven zou dat ook best positief voor je vader uit kunnen pakken.

Sterkte ermee!

lieverdje

lieverdje

17-01-2018 om 10:01

toch bespreken

...en inderdaad noemen dat het best wel een belasting voor hen is, om 3x in de week op te passen. Het kan zomaar zo zijn dat ze het zelf eigenlijk ook teveel vinden! Het was een tijdje terug veel in het nieuws, ouderen die overbelast waren door het vele oppassen op de kleinkinderen.

Pennestreek

Pennestreek

17-01-2018 om 10:20

En ga aan jezelf werken

Zoveel stress van ruzie is echt niet nodig. Recht je rug en zorg dat je zelf bepaalt hoe jouw leven eruit moet zien. En vraag je man je hierin te steunen. Misschien is het zelfs wel prettig om een traject te volgen bij een therapeut of coach om te leren meer je eigen ruimte in te nemen, op een respectvolle manier kan dat namelijk heel goed, maar niet iedereen kan dat uit zichzelf.

Ik zou eerst met je vader bespreken dat je de situatie wil veranderen. En dat je hoopt dat hij mee wil werken. Door zelf ook meer ruimte te nemen. Wat voor zichzelf te gaan doen. Je moeder af en toe lekker alleen te laten.

Kom op, je kan het!

Strategie

Als TS eerder dan haar vader de rug recht zodat er minder aan haar wordt gehangen, heeft haar vader geen kans meer om zijn eigen vorm van sociaal leven te vinden voor zijn vrouw nog meer op hem gaat leunen.
Het lijkt mij haalbaarder, zonder al te veel ruzie, wanneer zaken wat in kleine stapjes gaan veranderen. Te beginnen met de opbouw van een meer sociaal leven van je vader, zodat hij er aan gewend is een paar dagdelen iets te ondernemen buiten zijn vrouw om. Zodat hij voelt hoe belangrijk die activiteiten voor hem zijn zodat hij niet terug krabbelt als zijn vrouw aan hem gaat trekken vanaf het moment dat haar dochter ook wat afstand gaat invoeren.
Als dat gesetteld is, kan je invoeren dat ze niet meer voor je gaat koken. Door het koken blijven ze waarschijnlijk langer bij jullie dan nodig is. (Helemaal als ze ook nog bij jullie zouden blijven meeeten. Iets wat mij heel logisch lijkt, als je toch al voor het eten zorgt.)
Dus bouw de lengte van de oppasdagen af.
En als laatste, wanneer stap 1) besteding van je vader en 2) niet meer koken is ingevoerd, kan je meer los komen van je ouders door minder dagen oppas door oma in te plannen, ( denk aan bso).

Ik zeg niet helemaal geen oppas, want je doet je ouders ook een plezier om in ieder geval één dag voor je kinderen te mogen zorgen. En laten we wel wezen, als je moeder één dag in de week voor jou en je kinderen mag koken zodat er daarna gezellig aan tafel wordt gegeten, dat is toch fijn voor allen.
Niet te veel veranderingen tegelijk, maar eerst je vader voor je veranderingen bij jezelf doorvoer.

Miekemieke

Miekemieke

18-01-2018 om 11:35

Maar Flanagan

De vader van TO is pas gepensioneerd, zo iemand moet zelf zijn vrije tijd invulling kunnen geven. Ik denk niet dat een dochter op die manier een vader aan de hand moet nemen als een verlegen kind.
Dat afbouwen van het koken en oppassen lijkt mij wel een goede tip.

Je bouwt de oppas af door de kinderen naar bso te laten gaan, dus naar school is het moment dat de oppas bij oma stopt

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.