Autisme of asperger maak mijn leven kapot.
Hallo allemaal, heb dit account aangemaakt om een beetje uit te kunnen blazen mijn verdriet zonder dat ik iemand daarmeee pijn doe.
Ben al 10 jaar samen met me liefde van mijn leven, smoor verliefd ja! Nog steeds, gelukkig wel.
5 jaar geleden het ja word gegeven en nu ouders van 2 prachtige jongens.
Het is allemaal zo mooi en het ging zo goed!
Tot vorige jaar, na appartr opmerkingen hier een daar over mijn oudste zoontje (nu 3.5) heb ik besloten om hem te laten onderzoeken, wel door een boel artsen en deskundigen.
Nog even en de stamp zal komen op zijn medisch dossier Autisme ? Asperger ? Ik ben er al gebroken van maar hei, ik hou me goed vast want my jongen heeft me sterk en krachtig nodig en niet zielig op de bank somber. Dus tranen weg geveegd en gelijk alle afspraken regelen voor mijn kanjer!
Op een van zijn afspraken heb ik besloten om mensen 4 te gaan en zo het beste steun te geven aan mijn oudste zoon. Tijdes dit gesprek word geobserveerd naar zijn gedrag enz.
In eens roept een van de deskundige, ik weet niet hoe ik dat moet zegger, maar ik zie niet een maar wel 2 jongens met een probleem.
Dus ik gelijk vragen, dus ik kom hier om te vespreken of mijn kind een probleem heeft, maar u constateert dat ze allebij een probleem hebben?!!!!
Dit moet een slechte grap zijn!
Goed,ik ga diep ademen en niet zuchten, want voor mijn gezin tover ik mijzelf en kan ik de maat nemen van mijn problemen. Met anderen worden, hoe groot de problemen zullen zijn, zo groot ga ik tegenover staan om keihard voor te vechten.
Met veel verdriet en zorg gingen we naar huis, de stemming was stilletjes in de auto, elkaar aankijken, een traantje hier en een knuffel daar.
Bij thuis komen gelijk de zelfde traject begonnen in te plannen voor de kleinste.
Waar ben ik mee bezig vraag ik me nog af en toe, omdat ik amper kan geloven dat dit ter gande is bij mij 2 schatten.
Na weken niks over hebben gesproken met mijn man, begon ik een beetje over on te kijken hoe hij er tegenover stond na de laste gesprek... wat hij mij vertelde kon ik amper geloven,"misschien komt het door mij, ik heb verschillende testen gedaan en ik lijk veel te hebben van iemand die in mijn leeftijd autisme heeft" ik wist ook niet wat ik ervan moest denken of hoe te reageren... dus ging in heel subtiel zeggen dat we niet alles moeten geloven.
Maar na zo veel te hebben gelezen gekeken ik kan bijna na een dag iemand te hebben mee gemaakt zien of die persoon een aspie is of niet en ik moet toe geven, mijn man heeft veel van iemand met autisme. Dit is zo zwaar!!!!!
Ik voel me zo gezegend en blij maar ik weet niet hoe ik dit het best kan pakken en begin me ook alleen te voelen is het hele traject.
Wat is het best om te doen?!
Geef me een tip, een idee dit voelt zwaar en verdrietig.
Bedabkt alvast voor jullie tijd.
Ikke.
Hart onder de riem
Nu je weet wat er aan de hand is, kun je hulp krijgen. Je kunt informatie opzoeken, boeken lezen, cursussen volgen en zo leren hoe je hiermee het beste kunt omgaan. Je zoons en je man zijn nog steeds die geweldige kanjers die ze voorheen waren, vergeet dat nooit!
Dit is zeker niet het einde van de wereld! Autisme, en zeker Asperger, heeft ook veel positieve kanten. Dit zijn over het algemeen betrouwbare mensen, harde werkers die het heel ver kunnen schoppen in het leven. Kijk maar naar Bill Gates, Albert Einstein. Ook aspies.
Ik begrijp heel goed dat je even aan de diagnose moet wennen. Misschien moet je je aanpak van de kinderen hier en daar veranderen. Maar dat hoef je niet zelf te verzinnen, er is echt hulp. AnneJ zal hier vast en zeker nog wel met tips komen.
Kop op hoor, je bent goed bezig. Je ontkent het niet, je moet gewoon even wennen en daarna weer de schouders eronder en aan de slag.
Veel sterkte!
Doorpakken
Je man is leuk en je kinderen zijn dat ook. Daar verandert helemaal niets aan!
Neem de hulp die je ziet zitten aan en de hulp die je niet wil niet.
Behoorlijk vervelend dat er over je andere kind gesproken is. Niks mee doen als je er geen reden voor ziet.
Het went
Ik leef al ruim 25 jaar samen met huisgenoten met autisme. Het went, je gaat vanzelf een manier vinden om ermee om te gaan. Al moet ik zeggen dat ik na zo lange tijd niet meer weet hoe ik echt zelf in elkaar zit, zo ben ik ingesteld op regelmaat en prikkelvermijding 
Kom op, laat je niet zo van slag brengen
Hier ook een gezin met meerdere autisten en vermoedens van...
Jouw gezinsleden zijn nog steeds diezelfde fijne man en kinderen van wie je zoveel houdt, met hun eigen typerende bijzonderheden en leuke dingen.
Het is geen ramp, hooguit handig dat je nu al weet waar je bij je gezinsleden rekening mee kan houden. Laat je niet bang maken door alarmerende berichten.
Autisme is erfelijk dus het is ook niet zo verwonderlijk als jouw mannen wat van elkaar weg hebben.
Enne STOP ONMIDDELLIJK met tranen en een gedrukte stemming... Er is niets mis met jouw jongens. Het is geen schande om autistisch te zijn, het is niet ellendig, ze zijn niet minder of meer, ze hebben hooguit een afwijkende gebruiksaanwijzing.
En als jij doorgaat met zoveel medelijden hebben met jezelf dat jou dit is overkomen, geef je aan jouw jongens het gevoel door dat zij minder zijn, dat zij zielig zijn, een mislukking enzovoorts. Wil je dat? Ik dacht het niet.
psycho-educatie
Vraag naar psycho-educatie zodat je weet wat het precies is en er mee om leert gaan. Het is niet het eind van de wereld. Asperger is niet minder, alleen anders. Ik heb het zelf ook, net als de kinderen. En we zijn best leuk!
Phyrne en ontopic
"Al moet ik zeggen dat ik na zo lange tijd niet meer weet hoe ik echt zelf in elkaar zit, zo ben ik ingesteld op regelmaat en prikkelvermijding "
Dat is wel herkenbaar denk ik, al denk ik dat bijna iedereen dat prettig vind.
Ik ben in al die ( inmiddels voorbije) jaren mezelf kwijtgeraakt, maar heb ook gemerkt dat ik bv verantwoording niet meer goed aankan; angst om te falen zit zo diep en momenteel beperkt me dat.
Of dat een gevolg is van het intense omgaan met autisme of dat het in mezelf zit en ik er nu bij rust achterkom weet ik niet.
Ontopic: je hoeft niet steeds te benadrukken hoe geweldig je familie is, hoe je vecht als een leeuw, hoe je ze beschermt.
Dat doet elke ouder, met of zonder autisme. Het is een reactie van je misschien, maar ik denk ik benoem het toch even.
Natuurlijk schrik je, maar zoals hierboven gezegd: je kinderen en man veranderen niet door een stempel; je krijgt de kans nog beter met ze om te gaan.
Je kunt zelf ook wat begeleiding zoeken of er veel over praten. Als je je tot nu niet alleen voelde, is dat vanaf nu ook niet nodig.
Contact
http://www.autisme.nl/regio/noord-holland/autisme-info-centra-(aic)-noord-holland.aspx
Zelf vond ik het handig om lid te worden van de Nederlandse Vereniging voor Autisme.
Ze hebben op veel plaatsen een maandelijks spreekuur waar je gelijkgestemden kunt tegenkomen en een begripvol gesprek of advies kan krijgen.
Er zijn ook contactpersonen waar je mee kunt bellen of iets afspreken. Het hangt van de regio af hoe actief de vrijwilligers zijn.
http://www.autismecentraal.com/public/workshops.asp?div=N&lang=NL&pid=127&new=1
Zelf heb ik het meeste gehad aan trainingen bij Autisme Centraal. Tot mijn spijt zie ik dat er geen cursussen gepland staan itt voorheen waar je op diverse plaatsen in het land een cursus kon volgen.
https://www.geefmede5.nl/home
Geef me de Vijf is een handig boek met praktische tips over autisme. Er worden ook cursussen gegeven.
http://www.tonyattwood.com.au/
Verder heb ik veel gehad aan de diagnose van zoon, het syndroom van Asperger, daardoor kun je op het net veel vinden. Maar ook bijvoorbeeld de website van Tony Attwood, een Australische psycholoog die zelf een zoon heeft met het syndroom van Asperger, is heel handig wat weetjes aangaat op diverse terreinen, thuis en op school. De hulpgids Asperger is hier ook de bijbel.
Verder zoek ik nog weleens op Wrong Planet, een website opgezet door Alex Plank, waar mensen met Asperger en autisme zelf, en sommige verwanten, allerleid vragen met elkaar bespreken.
Maar het kan een ontregelende ervaring zijn alsof je wereld ineens veranderd is. Het went. Zeker nu de kindern groot zijn vind ik het meer een karakter met wat gebruiksaanwijzingen, die ze inmiddels zelf beheren, dat ook veel voordelen heeft. De basisschool vond ik het lastigste. Ik had zelf nog niet zoveel tekst en de kinderen hadden juist mijn tekst en uitleg, concreet en neutraal, positief geformuleerd, zonder emoties, 1 onderwerp tegelijk, tot in detail, heel hard nodig.
Maar door samen te puzzelen met exman en kinderen heb ik ook veel bijgeleerd.
Nou, als een stempel ASS je leven al kapot maakt...
Hier ook een zoon met ASS en een man waarvan het ons ook niet zou verbazen. Maar om nou te zeggen dat het onze levens kapot maakt, nee. En zeker niet mijn leven! Zoon heeft het zwaar (gehad), maar die kreeg ook pas met 17 jaar de diagnose, toen was hij op school al flink vastgelopen.
natuurlijk is het schrikken, maar niet het einde van de wereld!
