Relaties Relaties

Relaties

Verder na ontrouw deel 3

Deel 2 was de 1000 gepasseerd maar nog zeker niet ten einde.


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Marin

Marin

01-02-2018 om 22:46

nou macht

zoals Victoria zegt, weet ik niet. Ik denk wel dat er een element kan spelen van op zeker willen gaan: een nieuwe liefde is natuurlijk altijd nog onzeker, kan zo uitgaan. Met Dano heeft hij zekerheid, dat wil hij ook niet kwijt. Voor de rest zijn de woorden van Victoria het overwegen waard: wat is zijn belang om te kiezen als hij het allebei kan hebben?

regenboog

regenboog

02-02-2018 om 08:07

Help, ik weet het echt niet meer.

Ik weet het allemaal niet meer, weet niet wat ik echt voel voor man en wat ik verder wil met 'ons' en met mijn verdere leven.
Ik ben gewoon niet meer gelukkig.
Het liefst vlucht ik weg nu.
Ik weet wel dat ik echte liefde voel voor onze zoon en voor hem alles over heb maar voor de rest voel ik weinig.
We zijn dik 2 jaar verder en nog iedere! dag denk ik meerdere keren aan wat ons is overkomen.
Het voelt alsof het letterlijk in me is gekropen, het sluimert de hele dag wat rond in mijn gedachten.
Niet dat ik er nu heel veel last van heb in de zin van dat het bepaalde emoties oproept, het doet me niet echt wat.
Ik heb van het weekend een gesprek gehad met man en alles verteld wat ik hier nu ook schrijf, hij schrok wel wat en hoopte ook dat ik me gauw wat gelukkiger ging voelen.
Ik merk wel dat het laatste stuk vertrouwen niet echt meer wil groeien en dat dit voor mij heel moeilijk is om mee om te gaan.
Als je aan mij zult vragen, durf je met volle overtuiging te zeggen dat je man nu trouw is dan kan ik dat niet.
Net zo min als ik erop vertrouwen dat hij voor zijn werk ergens is, dan gaan mijn gedachten toch weer af na die keren dat hij dat ook beweerde en ondertussen met haar in een hotel lag.
Ik probeer er achter te komen wat ik nu eigenlijk wil en meestal komt er dan gelijk in me op dat ik alleen verder wil en niet meer die gevoelens van angst en onzekerheid willen hebben dat je man je weer zou kunnen bedriegen.
Ben ook de therapie moe, de gesprekken kosten me steeds zoveel energie en het brengt me niets meer.
Man is gelukkig en tevreden met zijn leven en ik zit nog steeds met de resten ellende die hij ook heeft veroorzaakt.
Sorry, klinkt niet echt heel volwassen nu en ook niet eerlijk maar zo voelt het nu voor me.
Wat moet ik nou? Ik was best gelukkig met ons een tijd geleden.

Man

Man

02-02-2018 om 08:57

Victoria

"Ik ben het er niet mee eens dat hij twijfelt. Hij vindt deze situatie eigenlijk prima. He gets the cake AND he can eat it."

Sorry dit vind ik BS. Je kan van de man vinden wat je wil, maar er zijn heel weinig mannen in deze situatie die denken: 'O wat een mazzel ikke, ik ga maar even profiteren'.
Wat zijn beweegredenen zijn kan ik alleen maar redelijk naar gissen, maar dat hij zelf vrede heeft met deze situatie lijkt me zeer onwaarschijnlijk.

Been there, done that.

regenboog

regenboog

02-02-2018 om 09:03

Dano

Sorry Dano, ik wil niet over je heen walsen hoor.
Heb het echt met je te doen hoor, de onzekerheid waar jij nu in verkeerd is echt vreselijk.
Ik wil je echt meegeven dat jij nu diegene moet zijn die de touwtjes maar in handen gaat nemen aangezien je man blijft twijfelen over wat hij nu wil.
Dit kan echt niet zo langer doorgaan, hier ga jij kapot aan!
Hij hoeft nu niet letterlijk te kiezen met wie hij verder zou willen maar hij kan niet twee vrouwen aan het lijntje blijven houden.
Hier twijfelde man in eerste instantie ook maar toen we de keus hadden gemaakt om in relatietherapie te gaan heeft hij alle contact met haar verbroken en is zich volledig op ons gaan richten.
Ondanks zijn gevoel nog bij haar lag en hij de toekomst met ons niet rooskleurig inzag.
Dat was ook een vereiste van de therapeut, geen contact meer met de ander want anders heeft therapie echt geen zin, Cold Turkey afkicken dus.
Ik zou je man echt voor de keus stellen, we gaan samen proberen om de relatie te redden maar dan maak ik vandaag nog een afspraak bij een relatietherapeut.
Als hij dat blijft afwimpelen dan zou ik me echt gaan afvragen of hij jullie wel een eerlijke kans wil geven of dat hij eigenlijk gewoon bang is om de knoop doorgehakt te hakken en naar haar toe te gaan.
Want ja is ze straks ook nog wel zo leuk, sexy, lief, begripvol, teder en passievol?
Straks valt ze toch tegen als ik echt voor haar heb gekozen en dan ben ik kwijt wat ik had en wat toch niet zo slecht bleek te zijn.

Echt Dano, laat je niet kapot maken door zijn wispelturigheid!
Als ik het over kon doen (en hopelijk gebeurt dat nooit meer) dan zou ik zelf meer het heft in handen hebben genomen en harde eisen hebben gesteld.
Nu heb ik nog vaak het gevoel dat ik te soft en onderdanig naar hem was in de angst om hem te verliezen.
Maar ik ben toen wel mezelf vergeten en daar zit ik nu een paar jaar later nog mee!

regenboog

regenboog

02-02-2018 om 09:26

Dat geloof ik ook niet

En nee ik deel de mening ook niet dat je man het wel prettig vind om van twee walletjes te eten.
Ik geloof oprecht dat hij niet weet wat hij moet doen en dat de kwestie hem ook sloopt.
Echt dit is verre van een luxemans positie.
Tenzij je een open relatie goedkeurt natuurlijk.
Anders brengt het alleen maar ellende met zich mee!

meer dan dat

Er is meer aan de hand dan alleen die ander dat klopt zoals pennestreek zegt. Zij is er bij gekomen en dat maakt het wel moeilijker..
De twijfel komt omdat zijn hoofd zegt dat ik degene ben waar hij bij hoort maar zijn gevoel is in de war van de verliefdheid . Er zit veel jeugdtrauma en dat is los gekomen na de dood van zijn ouders ... de blokkades die hij vanaf zijn jeugd heeft opgebouwd zijn aan het wankelen en storen hem nu .. daar is zij dus precies op het goede moment bij gekomen .. Het is moeilijk even zo op te schrijven maar in het kort is het zo...
Ik heb vandaag met iemand gesproken die heel veel aanvoelt en zij heeft het duidelijk gemaakt .. Mijn man is ook bij haar geweest.

Sommige van jullie zeggen dat ik geen grensen stel maar dat probeer ik zeker wel , alleen als hij zich er niet aan houd ...en ja, inderdaad ik verbind er nog geen consequenties aan vast ...dat klopt.

het plan nu is dat hij toch uit huis gaat en aan zichzelf gaat werken met die blokkades... Ik heb gezegd dat ik mij deze keer niet aan de kant laat schuiven en dat we hier samen doorheen gaan en dat ik hem ruimte zal geven om de rust te krijgen die hij nodig heeft.. en dat hij sessies gaat nemen om de blokkades op te ruimen.
Dit moet hij doen om ons een eerlijke kans te geven ..
Hij zegt dat hij dit gaat doen...

Wat betreft die ander ..als zij zou blijft trekken graaft ze haar eigen graf wel en hij zal uiteindelijk toch een keuze moeten maken maar als hij aan zichzelf gaat werken weet ik dat wij de grootste kans samen hebben en dan is zij toch kansloos..
Ik kan natuurlijk proberen te eisen dat hij geen contact mag hebben met haar als hij alleen zit maar dat is ook kansloos want ik ben er niet om te zien of hij dat ook echt niet doet dus ik besluit om haar te blokken in mijn hoofd ...zij is niet belangrijk....

2 walletjes

en neem van mij aan dat mijn man inderdaad ook niet blij is met de situatie .. natuurlijk zal hij zeer gevleit zijn met haar aandacht ..zeker.. maar hij voelt zich niet happy .. verre van dat .
Feit blijft natuurlijk dat ik er wel de duppe van ben en ook ik verre van happy ben..maar zolang ik voel dat we niet bij elkaar weg willen omdat er gewoon te veel is tussen ons ...hou ik vol...

man

ik vind het trouwens fijn om ook de kant van de man te horen en ben het dus eens met wat je zegt.. ik denk dat de meeste mannen dit echt niet als een fijne situatie zien ..en dan druk ik het nog zacht uit denk ik..

Regenboog

In je advies naar mij ben je heel duidelijk ..wat ontzettend vervelend voor je dat je zelf niet meer lekker zit in je relatie en niet meer weet wat je moet. het enige wat mij nog een beetje sterk houd is mijn gevoel dat ik diep van binnen heb dat mijn man en ik uiteindelijk er samen uit gaan komen .. ook al lijkt het nu soms uitzichtloos.
ik zou dus ook zeggen volg je gevoel en je schrijft dat je gevoel voor hem weg is ...misschien moet je wel even bij hem weg om echt te voelen wat jij nu wil.
Ik weet nog niet hoe het voelt na 2 jaar wij zijn net een half jaar bezig en er is nog niks stabiel maar als ik lees dat je na 2 jaar nog veel last hebt van de gedachtes over het overspel en het vertrouwen in je man nog steeds niet hebt dat lijkt me heel moeilijk.. dat beangstigt mij wel eens om hier mee door te gaan...
Echt advies heb ik natuurlijk niet voor je ..ik vind het alleen heel erg voor jou en iedereen in deze posities... wat gebeurd het toch veel en wat een verdiet word er allemaal aangedaan ...
Sterkte...

Pennestreek

Pennestreek

02-02-2018 om 19:11

Maar ik snap nog steeds niet waarom je man dan weg wil, Dano

Ja, hij heeft last van de sfeer en jouw verdriet en pijn kan hij er niet bij hebben. Zal allemaal best, maar van alleen op een flatje zitten is ook nog nooit iemand vanzelf uit een depressie of andere psychische problemen gekomen . En als hij zelf inziet dat hij hulp nodig heeft (dat is wel heel fijn!) en die hulp ook zoekt, waarom moet hij dan ook nog weg bij jou? Wij hebben dat traject samen afgelegd, dat bouwt juist een steviger fundament onder je relatie. Samen in therapie, echt, probeer hem daartoe te bewegen. Het is in jullie geval denk ik juist belangrijk om samen op te trekken. Van elkaar te horen waar je mee worstelt, en te leren hoe je elkaar daarin kunt helpen. Daarnaast kan hij prima zelf een therapie gericht op zijn specifieke trauma's volgen, maar ik ben bang dat als hij dat echt alleen doet, fysiek van elkaar gescheiden, dat de kloof alleen maar groter wordt.
Kun je hem niet overhalen een intake te doen bij een relatietherapeut? Wij hebben er met 2 een intake gehad, en bij beide hebben we in dat eerste gesprek, wat dus niet eens echt een sessie was, al heel veel geleerd.

Sterkte meissie.

Pennestreek

Pennestreek

02-02-2018 om 19:29

Regenboog

Voor jou ook moeilijke tijden...
Ik weet niet wat ik kan zeggen of schrijven om je te helpen. Net zoals Dano ben ik al die tijd zeker geweest van mijn gevoel voor man, en wist ik zeker dat hij zich vergiste. En dat is nog steeds zo. Ik twijfel (steeds minder, dat wel) nog steeds aan of we wel bij elkaar blijven, maar ik twijfel niet aan mijn gevoel. Dat lijkt me dubbel moeilijk. Niet op je man kunnen vertrouwen, maar ook niet meer zeker weten dat je bij hem wil blijven. Heftig.

Misschien is het inderdaad goed om een tijdje op jezelf te gaan wonen. Maar ik weet het niet. Jullie hebben er al zo hard aan en voor gewerkt. Ik kan me goed voorstellen dat je er moe van bent. Geen zin meer hebt in het gedoe en de emoties. Hier zakken ze in rap tempo weg. Man doet nog steeds heel erg zijn best, en onze nieuwe taakverdeling neemt heel veel van mijn frustraties weg. Man is attent en romantisch, dus hier gaat het heel goed.

Maar als je gevoel weg is, tja. Het is niet dat je het niet geprobeerd hebt. Ik vraag me wel af, of het zou helpen als je dat wantrouwen los kunt laten? Het valt me op dat je daar nog steeds zoveel last van hebt. Ik heb dat niet meer. Natuurlijk steekt het af en toe de kop op, maar ik weet dat er niks speelt.
Psychologie van de kouwe grond hoor, maar zolang je dat wantrouwen houdt, dek je jezelf als het ware in voor als je man inderdaad weer de fout in zou gaan. Dat wantrouwen loslaten maakt je kwetsbaar. Want dan stel je je hart echt weer voor hem open. Ik weet niet of je dat al gedaan hebt, maar ik heb nav een paar berichten hier op het forum het een en ander gelezen over vergeven. Dat raakte bij mij wel een gevoelige snaar.
https://www.psychologiemagazine.nl/artikel/stappenplan-zo-kun-je-iemand-vergeven/ is een helder artikel. Surf maar eens wat rond. Je vind genoeg mooie artikelen en boeken. Lijkt me sowieso voor jou iets dat je kan helpen, ook als je niet met hem verder gaat uiteindelijk.

Maar, ik herhaal mijn motto hier nog maar eens: scheiden kan altijd nog. Misschien moeten jullie een pauze inlassen om de status quo van dit moment even vast te houden en weer wat tot rust te komen. In ieder geval stoppen met de therapie die je nu volgt. Als het je niks brengt en alleen maar energie kost is dat dus niet de goede therapie.

Knuf!

Flanagan

Flanagan

02-02-2018 om 20:48 Topicstarter

3 jaar, Dano en ergens ook aan Regenboog

Na drie onzekere jaren, bemerk ik een verandering van mijn man naar mij. Een verandering waarbij het voor mij voelbaar is dat ik voor hem de belangrijkste ben. In die drie jaren heb ik ook meerdere malen gedacht om te gaan stoppen met de relatie. Maar het bestaan van de kinderen, hield mij steeds tegen.
Maar nu ik die verandering ervaar, ben ik blij dat ik in al mijn twijfel, het proces afwachtend heb doorstaan, en niet tussentijds afhaakte.

Je weet niet wat een ander beweegt en hoeveel tijd een ander nodig heeft. Ik heb het slappe gedrag van mijn man vertaald als een mlc-crisis. Zolang ik hem zag als een patiënt , kon ik nog open staan voor herstel van hem en dus van ons. En kon ik het volhouden.

Ik weet niet wat de verandering heeft bewerkstelligd. Misschien heeft een goede vriend met hem gesproken, of zijn broer. Geen idee. Hij is vaak in het buitenland. Misschien heeft de eenzaamheid tijdens verblijf in hotelkamer eindelijk een snaar geraakt. Geen idee. We gingen in ieder geval niet naar een therapeut, ook omdat ik niet wil dat hij zijn ogen opende in opdracht van een ander maar uit besef voor wat hij had en wat wij samen hadden.
Het niet inschakelen van een therapeut kan het proces wel langer hebben doen uitpakken. Maar nu weet ik dat het uit hem zelf is gekomen.

@Dano en regenbooog, Vandaar het advies heb geduld. Je kan die tijd gebruiken om jezelf onder de loupe te nemen en je af te vragen of je iets zou willen veranderen. Denk aan beter worden in iets of je sociale leven versterken. Je hoeft niet passief te wachten tot je bewust bent van het gevoel van rust en toekomst. Zoek zelf ook wat afleiding, als die ontbreekt, om geduldig te kunnen zijn.

Achteraf ben ik zo blij dat ik niet de stekker eruit getrokken heb en in elkaar bleef geloven.

Pennestreek

Pennestreek

02-02-2018 om 22:53

Wat een rare redenering Flanagan

Alsof een therapeut je iets op kan leggen, of af kan dwingen dat je je dingen realiseert of verandert. Alsof het dan niet uit jezelf komt. Een therapeut kan je helpen, begeleiden, inzichten verschaffen in jezelf en in elkaar, een therapeut zorgt ervoor dat je veilig alles tegen elkaar kunt zeggen, omdat je weet dat de ander zal luisteren, en niet meteen ontploffen/in huilen uitbarsten/weet ik het wat. Een therapeut kan ervoor zorgen dat wat jij bedoelt door de ander ook goed begrepen wordt, die zorgt ervoor dat jouw filters uitgeschakeld worden waardoor je de boodschap echt goed interpreteert, ontdaan van al jouw aannames.

Maar een therapeut kan alleen helpen als je er zelf voor open staat. Een therapeut kan je niet 'in opdracht je ogen laten openen', een therapeut heeft pas zin als je ogen al geopend zijn.

Flanagan

Flanagan

03-02-2018 om 00:34 Topicstarter

Wantrouwen

@pennestreek, je kan het een rare redenering vinden maar ik heb door eerdere ervaringen op ander vlak geen vertrouwen in mensen die je gevoelens analyseren en in een systeem plaatsen. Puur 100% geen vertrouwen.

Daarnaast moet het altijd uit jezelf komen. Zoals je al schrijft: 'je moet er voor open staan' ik denk dat als je er allebei voor open staat, je allebei de keuze hebt gemaakt ervoor te willen gaan. Daarna is het praten met elkaar en water bij de wijn doen. .

Soms kies je voor een methode die bij je past en die is op basis van ervaringen en successen of teleurstellingen.
Wie in het verleden goede ervaringenheeft bereikt met een deskundige, zal bij andere situaties dezelfde oplossing ter hande nemen. Dat begrijp ik. Zou ik ook doen, denk ik.

regenboog

regenboog

03-02-2018 om 10:25

Twijfels over meer

Ik twijfel niet alleen aan mijn gevoel voor man maar over meer dingen in mijn leven.
Ook over mijn baan, ik ging altijd met veel plezier heen maar dat is de laatste tijd ook steeds minder geworden.
Ik werk hier al vele jaren en denk steeds vaker wil ik dit nog wel?
De eerste 1,5 jaar na onze relatie crisis was voor mij voornamelijk overleven en proberen weer mijn leven op de rit te krijgen.
Het laatste half jaar kom ik wat meer tot rust en met name tot bezinning.
Ik heb jarenlang zelf ook vast gezeten in bepaalde patronen en gedrag en dat heeft mij ook belemmerd in mijn ontwikkeling.
Ik deed vooral die dingen die mij vertrouwd waren en niet teveel afweken van het 'normale'.
Ik ben door het vreemdgaan van man en de enorme shock die dat teweeg bracht wakker geschud en durf meer uit het leven te halen.
Ik onderneem nu meer met ons gezin, met man, kind en heb zelf ook weer wat oude hobby's uit de kast gehaald maar de grote lijnen in mijn leven zijn nog wel hetzelfde en dat knaagt!
Dan komen dus de twijfels, wil ik eigenlijk wel met deze man oud worden, wil ik dit werk nog wel langer doen?
Gisteren nog weer een gesprek met man gehad en ook eerlijk gesproken over mijn twijfels.
Hij wil me graag helpen maar weet dat dat niet kan, wel zei hij me dat hij me niet graag kwijt wil.
In het gesprek kwamen zijn leugens van eerder ook nog eens ten sprake en ik merk dat ik eigenlijk nog steeds best boos op hem ben.
Dat hij mij zo glashard heeft kunnen voorliegen en ik begon te twijfelen aan mijn eigen intuiitie terwijl ik het dus wel degelijk goed had dat vind ik nog steeds zo erg.
Dat heeft echt iets kapot in mij gemaakt.
En dan ook nog dat ik die trut nog regelmatig tegenkom en hierdoor iedere keer getriggerd blijf.
Heb ik een goede ochtend en denk ik er eens niet aan dan zie ik haar voorbij rijden en gelijk ben ik weer terug bij af.
Zou een verhuizing kunnen helpen? Man oppert dat de laatste tijd steeds vaker, ergens een nieuwe start maken in een omgeving waar de kans klein is dat ik haar tegen kom.
Ik geef het echt nog wel de tijd en weet dat 2 jaar eigenlijk niets is.
Je kan er geen tijd aan hangen, ik ben zelf ook een gevoelig type die zich niet makkelijk over iets heen kan zetten dus dat zal ook een grote rol mee spelen.

Pennestreek

Pennestreek

03-02-2018 om 12:48

MLC, dus

Nou Regenboog, volgens mij heb jij nu een fulltime blown MLC te pakken ! En volgens mij is dat heel normaal na wat er gebeurd is. Precies wat je zegt, eerst in standje overleven, dat is voorbij, het gaat weer goed, en dan ga je twijfelen. Zie ik het wel goed, zit het wel echt goed, wat wil ik eigenlijk, kan ik hem wel echt vertrouwen, hoe zorg ik dat het niet weer gebeurt...

Je twijfelt aan alles, en hoewel er veel positieve ontwikkelingen in je leven zijn geweest vraag je je af of dit het is. Ik zou zeggen, probeer dingen die er minder toe doen te veranderen. Begin met je baan. Je zit er al jaren, dat was vroeger het streven, tegenwoordig echt niet meer. Ontwikkel je! Kaart aan op je werk dat je wat anders wil. Als het een goede werkgever is, en ze willen je graag houden, dan bieden ze je vast iets als een jobcoach aan. Dat kun je overigens ook zelf voorstellen.

Verhuizen lijkt me in jullie geval een hele goede optie, maar dat moet financieel natuurlijk wel kunnen. Maar als dat zo is, en jullie hadden toch al behoefte aan groter of andere locatie, is dat natuurlijk ook een goede grote verandering. En het kan zeker ook mooi opbouwend zijn, samen zo’n project doen. Dat heb je natuurlijk veel minder als je van baan verandert, dat is iets voor en van jou alleen.

En verdiep je eens in vergeving, zoals ik al zei. Er zit nog zoveel boosheid bij jou. Wat ik snap, natuurlijk, maar je moet uiteindelijk wel leren om die boosheid los te laten.
Weet je, dat liegen deed je man niet om jou pijn te doen, juist niet. Hij deed iets waarvan hij zelf ook wel wist dat het niet kon, en waarmee hij jou intens veel pijn deed. Dat is waarom hij erover loog. Als je dat voor ogen kunt houden, is het misschien makkelijker om die boosheid te laten afnemen. Echt, dat is zo’n destructieve emotie...

Ik denk dat wat je voelt heel normaal is, de volgende fase. En ik denk echt dat als je die boosheid los kunt laten er al heel veel kan veranderen, voor jou.

Zet ‘m op!

Pennestreek

Pennestreek

09-02-2018 om 13:04

Hoe is het iedereen?

Het is alweer een tijdje stil...

Hier gaat het gelukkig heel goed. Ik merk dat ik steeds meer ontspan. En man is echt heel lief. Laat zien dat hij goed naar me luistert en doet erg zijn best.

Hopelijk bij jullie ook goede berichten!

Phryne Fisher

Phryne Fisher

09-02-2018 om 16:58

Beetje laat

Hebben jullie de thema-avond over verlaten partners gezien? Misschien heb je er nog iets aan. Is vast wel terug te kijken via de NPO-site.

Pennestreek

Pennestreek

09-02-2018 om 17:02

? Phryne?

Verlaten partners? Dit is juist het draadje over wel samen verder gaan...
Maar ik zal eens een blik werpen.

Phryne Fisher

Phryne Fisher

09-02-2018 om 18:55

Ik dacht dat er ook mensen schreven die juist niet verder zijn gegaan. Ik hoop voor hen dat ze dan niet zo zijn als een van de vrouwen in de docu die vreemdgaan een misdaad vindt en de nieuwe vlam van haar ex in de supermarkt te lijf ging met andijvie.

regenboog

regenboog

09-02-2018 om 20:31

Andijvie?

Nou als dat mij was overkomen dan had ik haar in het vriesvak gesodemieterd en nog met de zakken patat om de oren geslagen.
Dan kun je beter andijvie hebben.

Doenja

Doenja

09-02-2018 om 20:47

Phryne

Ik vond dat stukje ook heel heftig. Vooral dat in de supermarkt. Is mij ook overkomen, ben al schreeuwend en tierend achterna gezeten in een supermarkt. En ik was niet eens de 'echtbreker', kwam pas twee jaar later in beeld. Maar vond het wel interessant om te zien om te weten hoe iemand tot zoiets komt. Probeer het nog steeds te begrijpen..

Bobbie

Bobbie

09-02-2018 om 21:51

Ik ben niet zo, maar heb een groot inlevingsvermogen en kan het wel begrijpen en idd: beter verse andijvie dan diepvriesblokken spinazie.

Ik ben dan wel zelf weggegaan, maar alles is in goed overleg gegaan en er is nog contact. We gaan niet samen naar een terras, maar we zijn er als er hulp nodig is en als ouders voor onze uit huis wonende kinderen.

Ik snap het als iemand knapt.
Ik heb niet per se meer bewondering voor "nederige slikkers" die nooit een onvertogen woord zeggen, die altijd het juiste doen(lijken te doen is een beter woord). (ik bedoel daar niemand mee, ik probeer even zwart-wit te verduidelijken wat ik bedoel).

Gehuild heb ik wel, gescholden niet, wel wat rake en vooral ware dingen gezegd. Het heeft diepe invloed gehad en de eerste die zegt dat het nu maar eens klaar moet zijn kan van mij de spreekwoordelijke bevroren spinazie krijgen. Want dát vind ik dan weer erg. Dat anderen voor anderen gaan bepalen hoe ze moeten rouwen, verwerken en hoe lang dat dan wel mag duren en waar je wat van moet vinden.

Alice

Alice

09-02-2018 om 23:02

Ik snap het ook

Die vrouw had gewoon nog ontzettend veel verdriet; na meer dan 25 (30?) jaar bedrogen, voorgelogen, verraden, gekwetst en ingeruild alsof ze nooit bestaan heeft... de volgende dag hingen de jurkjes van die ander al in 'haar' kast.

Ze noemde het een liefdesmisdrijf. En voor verdriet staat geen tijd. Hoe langer met iemand samen, hoe dieper van iemand gehouden, hoe dieper ook de wond. Zoals de documentairemaakster zelf aangaf:

Hetty Nietsch: “Ik heb deze documentaire gemaakt omdat ik wil laten zien dat die ervaring een trauma oplevert. Rouw vooral, om iemand die nog wel leeft maar er niet meer is. Die kwetsuur wordt onderbelicht. Omstanders denken al snel: hou maar op met je verdriet, die persoon is het niet waard. Maar ze vergeten dat degene die jou dit aandeed, juist de persoon was die je het meest vertrouwde in het leven. De rouw daarover kost soms nog meer tijd dan de rouw om iemand die overleden is.”

Pennestreek

Pennestreek

10-02-2018 om 13:15

Ik kon m niet vinden, die docu

Maar misschien ook maar beter, wil niet meer herinnerd worden aan die tijd.

Ik heb wel eens gedacht dat het makkelijker zou zijn als hij was doodgegaan. Omdat er dan geen schuldvraag is, en omdat hij er dan niet bewust voor had gekozen om zijn gezin zoveel pijn te doen. Niet alleen mij, maar ook de kinderen. En het idee dat ik hem niet kwijt zou zijn na de scheiding. Dat ik hem nog vaak zou moeten zien. Met wisselmomenten, op school, met verjaardagen of blinde supermarkt. Met een nieuwe vlam, op een dag natuurlijk. Ik weet wel dat ik daar ook mee had leren leven, maar dat vooruitzicht maakte me echt gek.

Ik denk inderdaad dat rouwen om iemand die overleden makkelijker kan zijn dan rouwen om iemand doener nog is. Zeker als je die persoon nog regelmatig tegenkomt. Dan wordt die wond steeds weer open getrokken. Denk ik.

Ik kan me dus wel verplaatsen in de dame met de andijvie 😉.

Pennestreek ietwat ot

Ik begrijp uit je verhalen dat het weer heel goed gaat tussen jou en je man. Geldt ook voor je kinderen? Want je benadrukt vaak dat je man niet alleen jou verdriet heeft aangedaan, maar ook bewust ervoor heeft gekozen om zijn kinderen pijn te doen.
Ik vind dat altijd een lastige omdat ik denk dat mensen willen stoppen met een relatie vanwege hun (ontbrekende of negatieve) gevoelens voor hun partner en niet voor hun kinderen. Sterker nog, ik denk dat mensen in dergelijke situaties vaak blijven vanwege de kinderen. Maar omdat bij jullie zo anders ligt, vraag ik me af jullie kinderen hun vader ook hebben vergeven.

heel graag..

Hoe fout het misschien ook is maar na alles en wat er nu weer gebeurd zou ik de trut die mijn man perse uit ons huwelijk wil trekken met meer dan andijvie voor haar kop rammen.. natuurlijk is mijn man degene die het mij aandoet en hij moet weerstand bieden maar nogmaals wat bezielt zo'n vrouw om maar door te gaan en denkt ze nou echt dat je iemand weg kan trekken uit een huwelijk en dan zelf happy ever after met die man door kan gaan ,.. wat een domme trut...
ik heb steeds vaker het idee om met haar te gaan babbelen , ik weet het heeft geen nuten iedereen raad het me af maar what the fuck meid rot toch op...Zo moest het even kwijt..
misschien is dit naar de verkeerde voor sommige en moet het naar mijn man gericht zijn maar die andere vrouwen hebben er toch ook een aandeel in , ??? zeker als ze niet opgeven..

Marin

Marin

13-02-2018 om 18:40

Dano

"natuurlijk is mijn man degene die het mij aandoet en hij moet weerstand bieden maar" dit schrijf je naar mijn gevoel maar als een excuus erbij om daarna helemaal weer op haar los te gaan. Zie hem nou eens als enige verantwoordelijke... hij heeft een relatie met jou, niet zij.

Nee, zij heeft geen morele rekenschap aan jou af te leggen en jij kan niet terecht boos op haar zijn. Het is alleen aan hem. Tenzij zij een zus of een vriendin van je is... en dus ook wat met jou heeft. dan wel.

dat is mijn mening

in aanvulling op Marin: Als je vindt dat de rol van 'zo'n vrouw' zo groot is, voor wat voor enorme onbenul zie je je partner dan aan?? Waarom zou hij geen weerstand kunnen bieden aan zulke doorzichtige verleidingspogingen? Is hij zo dom dan? En waarom zou je dan verder willen met zo'n man?

Salie

Salie

13-02-2018 om 19:49

Tuurlijk ben je boos

Vinden jullie nou echt dat de andere vrouw niks fout doet? Ik vind dat toch zoiets ongelofelijks. Dus Jippox en Marin, als jullie vrijgezel zouden zijn en een getrouwde man aantrekkelijk zouden vinden, dan zouden jullie zonder schaamte werk van gaan maken en zonder scrupules zo n man bij z n gezin weghalen. Heel bijzonder. Tenzij het de man van een vriendin is dan mag het weer niet. Ook al zo apart, waarom dan niet? Wat schijnheilig.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.