Relaties Relaties

Relaties

Verder na ontrouw deel 3

Deel 2 was de 1000 gepasseerd maar nog zeker niet ten einde.


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Flanagan

Flanagan

23-02-2018 om 22:46 Topicstarter

Accepteren

Ik vind vergeven een moeilijk werkwoord omdat de gebeurtenis dmv vergeving een plekje krijgt, maar nu eenmaal ook zit opgeslagen in je hersenen. Een ervaring waar je niet om heen kunt omdat je het niet kan vergeten.
Maar je kunt wel accepteren dat je relatie een scheur heeft opgelopen. Een scheur die dmv herstel door beide partijen, de relatie niet heeft doen vallen in scherven. De vraag is waarom? Waarom zijn jullie nog bij elkaar? Hou dat antwoord voor ogen; dat antwoord helpt bij het behoud van je relatie, ondanks die scheur.
Mogelijk dat je met de tijd die scheur niet eens meer opvalt. Of dat je vol trots op jezelf kan zeggen dat je je niet klein hebt laten krijgen ondanks die scheur. Dat je een volharder bent. Hou je vizier gericht op de toekomst, ipv het verleden.

GitteNN

GitteNN

25-02-2018 om 12:06

Een artikel van MIND dat op mijn FB voorbij kwam

Kijk maar of je er iets mee kan. Xx

Alhoewel we allemaal bij hoog en laag beweren dat wij dat nooit zouden doen en ook nooit hebben gedaan, wordt er vreemdgegaan bij het leven. Eigenlijk krijgt bijna niemand er helemaal nooit mee te maken. Moeten we daaruit concluderen dat ontrouw eigenlijk heel normaal is? En er dus misschien ook niet zo moeilijk over doen?

Volgens Esther Perel, befaamd Vlaams-Amerikaans relatietherapeut, wel. In een interview in de Volkskrant vertelt ze dat we volgens haar collectief veel te weinig empathie hebben met de vreemdganger en teveel coulance met de bedrogene. Want, ontrouw is helemaal niet zozeer een egoïstische, slechte daad van iemand zonder ruggengraat die niet geeft om z’n partner, aldus Perel. Ontrouw gaat veel vaker om een identiteitscrisis van de vreemdganger zelf. En daar mag best een beetje meer begrip voor zijn.

Oke. Een op z’n minst opmerkelijke uitspraak. Ik zou persoonlijk namelijk bijzonder weinig begrip kunnen opbrengen als mijn man een scheve schaats rijdt, ongeacht in wat voor existentiële crisis hij zich ook bevindt. Kort gezegd: het zou me geen ruk interesseren hoe moeilijk hij het met zichzelf heeft. Dan gaat ‘ie maar naar een psychiater, ipv met iemand anders de koffer in te duiken, denk ik dan. Maar kennelijk ben ik precies zo iemand die volgens Perel haar conservatieve oordeel te snel klaar heeft. Want, zegt ze, we verketteren ontrouw wel enorm, maar het komt op ontzettend grote schaal voort. En dat zijn dus geen mensen die allemaal geen moralen hebben, of ordinair seksverslaafd zijn. Dat zijn heel normale mensen. Mensen zoals jij en tja, mensen zoals ik dus ook. Kortom, het zou mij, met mijn grote stellige moralen en mijn zwart-wit / goed-fout denken ook zomaar kunnen overkomen, waarschuwt Perel.

Ontrouw is een ingewikkeld iets. Het kan veroorzaakt worden door heel veel verschillende factoren. Denk bijvoorbeeld aan vrouwen die nadat zij moeder zijn geworden zichzelf niet meer goed als seksueel wezen kunnen zien waardoor de intieme relatie met hun man onder druk komt te staan. Bij een ander, waar ze dus geen gezin mee vormen, kunnen ze zich wel weer lustobject voelen. Aan de andere kant kan iemand die thuis niet meer wordt aangeraakt het uiteindelijk ergens anders gaan zoeken, simpelweg omdat ieder mens behoefte heeft aan lichamelijk contact en het verlangen op een gegeven moment te groot wordt. Er zijn mensen die gewoon niet in staat zijn tot monogamie en dus niet vreemdgaan omdat ze een stel rotzakken zijn, maar simpelweg omdat seks met maar een persoon voor hen niet te doen is. En heel vaak speelt die eerder genoemde identiteitscrisis mee. Iets waar eigenlijk heel veel mensen in een lange relatie doorheen gaan. Omdat iedereen in een relatie een bepaalde rol aanneemt. Dat doe je niet bewust, het gaat vanzelf. Zoals Perel het omschrijft: “Als je een partner kiest, kies je een script en dan begin je volgens dat script te leven.” Jaren later begin je je opeens af te vragen wat er gebeurd zou zijn als je in een ander verhaal gespeeld had. Welke kanten van jezelf dan de boventoon hadden gevoerd. Waar zijn die kanten eigenlijk gebleven? En als er dan een interessant persoon op je pad komt is het niet zozeer die persoon die zo verleidelijk is, als wel de mogelijkheid om die andere kanten van jezelf te kunnen herontdekken. En laten we eerlijk zijn, hebben we dat gevoel niet allemaal weleens? Dat gevoel van ‘wat als?’

Daarnaast zegt Perel dat we tegenwoordig een enorme druk op onze relaties leggen omdat we er meer van verwachten dan ooit tevoren. Vroeger was een huwelijk vooral gebaseerd op zekerheid en veiligheid. Nu willen we dat nog steeds, maar we verwachten van onze partner nog zoveel meer. Hij/zij moet ons helemaal vervullen, alles zijn waar we naar verlangen. We willen geborgenheid, maar ook spanning. We willen veiligheid, maar ook avontuur. We willen een stabiel gezinsleven, maar we willen geen gezapigheid. We willen samen in ons huispak op de bank zitten, maar ook rauwe lust alsof we elkaar net kennen. Dat zijn wensen die eigenlijk niet met elkaar te verenigen zijn. En dus gaan we op een gegeven moment denken dat het niet meer klopt, omdat we niet al die dingen tegelijk bij elkaar vinden. Terwijl je, als je er eventjes iets langer bij stilstaat, ook wel beseft dat dat godsonmogelijk is. Tenminste, ik weet in ieder geval niet hoe het met jou zit, maar ik krijg het in ieder geval niet voor elkaar om er iedere dag bij te lopen als een wulpse Victoria’s Secret Angel die ieder moment haar man kan bespringen, drie kinderen op te voeden, te moeten werken, de administratie te moeten doen en dagelijks intellectuele onderwerpen te bedenken om met mijn partner te bespreken onder het genot van een goed glas wijn (in een spannend lingeriesetje dus). En hij ook niet trouwens. Want zeg nou zelf, van het idee alleen al word je toch al doodmoe?

“You complete me” zei Tom Cruise tegen Renée Zellweger in Jerry Maquire en die drie kleine woordjes omschrijven perfect het enorme gewicht dat we heden ten dage op de schouders van onze partners leggen. Want iemand anders kan jou helemaal niet compleet maken, dat kan alleen jijzelf. En wat gebeurt er als we teveel van elkaar verwachten? Dan gaan we juist van elkaar vervreemden. Simpelweg omdat we het niet waar kunnen maken en omdat we elkaar geen pijn willen doen. Want ik denk inderdaad dat het klopt wat Perel zegt: de meeste mensen die vreemdgaan doen dat helemaal niet omdat ze alleen maar aan zichzelf denken en niet om hun partner geven. Ik denk zelfs dat de meeste vreemdgangers helemaal niet per se weg willen bij hun partner. Het is gewoon een vlucht, een mogelijkheid om even adem te kunnen halen. Je te kunnen ontworstelen aan het keurslijf waar je zonder dat je het zelf echt door had in verstrikt geraakt bent. Is dat zo gek? Nee, ik denk het niet. Maar moeten we het dus normaal vinden? Tja, dat is een goede vraag. Want hoewel ik Perels theorie heel logisch vind en ook begrijpelijk, denk ik toch niet dat ik ermee zou kunnen leven als mijn man mij bedrogen zou hebben. Stellen kunnen er zelfs beter uitkomen, beweert Perel, het overspel kan hen wakker schudden. Dat klinkt heel mooi, maar ik geloof daar eigenlijk niet in. Ik denk, ik weet, dat het voor mij alles zou verwoesten en dat ik niet in staat zou zijn te vergeven. Wat, inderdaad, misschien vooral een mankement is van mijn kant. Maar toch, ik zou niet kunnen vergeven en al helemaal niet kunnen vergeten. Dat weet ik uit ervaring, want helaas is het me al eens overkomen. En sterker werden we er echt niet van. Wat we er vooral van werden was ex-partners.

Vroeger dacht ik dat het simpel was: je ontmoette de ware, werd verliefd en dat was dat. Kat in ‘t bakkie en helemaal niks meer aan doen. Inmiddels weet ik hoe naïef dat was. Zie ik om me heen aan de lopende band mensen een scheve schaats rijden. Aardige mensen, fatsoenlijke mensen, mensen waar ik van houd en die ik zeer waardeer. En compassie en vergeving zijn heel mooie dingen. Ik heb dan ook groot respect voor mensen die dat kunnen opbrengen in een relatie, want het is waar: het is allemaal niet zo zwart-wit, het is heel veel verschillende tinten grijs (misschien zelfs meer dan vijftig). Dus nee, vreemdgaan is echt zo vreemd niet. Maar toch weet ik niet of ik er ooit normaal over zou kunnen doen.

Flanagan

Flanagan

25-02-2018 om 15:15 Topicstarter

Perel

Het is maar hoeveel waarde je hecht aan de Amerikaanse deskundige Perel.

Nu zijn de relaties in Amerika kwetsbaarder, mede door de afstanden en de kosten van dagelijks leven. Onze vrienden daar vertellen ons over de hoge collegegelden en hoe beide ouders hard werken om hun kinderen een basis voor een succesvolle carrière mee te geven. Ze kennen ook geen vakantiedagensysteem als hier in Nederland. Het liefst laten ze die dagen uitbetalen. 3 weken op de camping in Frankrijk, vinden ze absurd. Onze vrienden gaan hooguit twee weken waarvan de meest verdienende een week door werkt. Alles om de kosten te kunnen betalen en een buffer aan te leggen.

In Nederland gaan ook veel relaties stuk, gelukkig kan het sociale systeem in Nederland wat verlichting brengen.
Maar in Amerika is vooral het langs elkaar leven aanleiding tot een breuk. Perel baseert haar visie over vreemdgaan op het leven daar, een maatschappij zonder sociale vangnet en met torenhoge kosten, die menig relatie doet struikelen.

Waarom zijn in Amerikaanse drogisterijen de gangen zo massaal gevuld met maagtabletten, pijnstillers, en dergelijke. Ze gaan daar veelvuldig gebukt onder zware stress. Amerika en Nederland zijn niet met elkaar te vergelijken. Als Perel in Nederland woonde, vraag ik mij af of ze nog steeds zo ruimdenkend tegen vreemdgaan aankeek.

GitteNN

GitteNN

26-02-2018 om 07:58

Flanagan

Ik heb ook niet veel met perel maar wel met de schrijfster van t artikel. Althans ik kon wel wat begrijpen van wat ze schreef.

midlife crisis

hallo allemaal,
Ik ben een tijdje stil geweest..ik bleef te veel hangen in hetzelfde en werd er gek van.. niet dat de situatie erg veranderd is want mijn man twijfeld nog altijd , hij wil nog steeds weer het huis uit en op de achtergrond zit nog altijd die verdomde trut..(sorry) .
Nou ben ik gaan lezen over de midlifecrisis en daar vind ik wel veel overeenkomsten in.. hebben jullie daar ooit over nagedacht?
Als je het leest dan denk ik dat veel van de mannen die vreemgaan terwijl er geen relatie problemen zijn en dan toch opeens voor die andere vrouw kiezen in een midlife zitten.. als ik terug kijk nar mijn verhaal en hoe mijn man dit allemaal aanpakt ben ik ervan overtuigd dat hij er midden in zit... dit helpt mij om de situatie te proberen te accepteren maar verder is het niet heel positief want hoelang dit proces van hem gaat duren en hoe het eindigt is geheel aan hem , ik heb totaal geen invloed op dit proces.. behalve natuurlijk mijn keuze om er een punt achter te zetten maar zo ver ben ik nog steeds niet...

Dano

Die midlifecrisis is precies wat Esther Perel een 'identiteitscrisis' noemt. En ja, dat gebeurt nogal eens na tig jaar huwelijk.
Maar toch Dano, ook al heeft een vreemdganger een dodelijke aandoening, het ontslaat je man niet van zijn verantwoordelijkheid naar jou. Het is een volwassen man, hoor.

Pennestreek

Pennestreek

26-02-2018 om 16:58

Ja hoor Dano, volgens mij herkennen de meeste dames hier dat wel

Ik in ieder geval. Juist het plotselinge, totaal het roer omgooien.

Maar inderdaad, weten waar het (mogelijk) vandaan komt, lost niets op. Vooral omdat die mannen totaal geen oor hebben voor zo'n verklaring. Door die verliefdheid voelen ze zich juist weer lekker jong, dus wat nou midlifecrisis??

Misschien helpt het als je hem er wat over laat lezen, maar ik ben bang van niet. Heeft je man intussen hulp voor zichzelf gezocht? Ik raad hem dat echt nog steeds aan, net zoals therapie voor jullie samen. Als je in zo'n diepe crisis zit is het gewoon bijna niet te doen om er zonder hulp weer uit te komen.

Bij mij is het nu precies een jaar geleden dat we in een week ipv de handtekening onder de scheidingspapieren zetten gingen naar toch samen verder. Maar ik weet nog precies hoe het toen voelde allemaal. Zo onwerkelijk. Je staat erbij en je kijkt ernaar, en je kunt helemaal niets doen. Ja, staande blijven, je zelfrespect behouden. Zo moeilijk op zo'n moment. Sterkte weer/nog.

Flanagan

Flanagan

26-02-2018 om 17:41 Topicstarter

Midlifecrisis

Vanaf #58

https://www.ouders.nl/forum/relaties/help-zit-muurvast-ik-wil-deze-hel-uit?page=1

Genoeg mensen in het draadje die ervaring hebben met MLC.
PS. De link betreft deel 1, het draadje kent meerdere vervolgen. Genoeg leesmateriaal om je op een partner met MLC voor te bereiden.

Man

Man

27-02-2018 om 09:27

MLC

"Door die verliefdheid voelen ze zich juist weer lekker jong, dus wat nou midlifecrisis??"

Ik snap werkelijk niet waarom dames dit nu altijd zo denken?
Verder praat ik niets goed, maar ik vind altijd wel frapant dat vrouwen (zoals Peel et al) precies weten waarom mannen doen wat ze doen.

tante Sidonia

tante Sidonia

27-02-2018 om 10:56

dano

Wat heb je eigenlijk precies nodig om tot een besluit te komen? Wat zijn jouw overwegingen om te blijven bij een man die duidelijk niet voor jou kiest, die ervoor kiest om jou in deze situatie voort te laten leven, wetende dat het aan je vreet?
Hoe moet ik dit zien: heb je juist zoveel zelfvertrouwen dat je met deze vertwijfeling kunt leven of heb je te weinig zelfrespect om te vinden dat zoiets als dit jou niet aangedaan mag worden, door wie dan ook?
Welk gedrag van jouw man zou ertoe kunnen leiden dat je wel de regie in eigen hand neemt en verder gaat met je leven?

iets minder simpel

@Man e.a., ik denk dat de werkelijkheid iets minder simpel in elkaar zit. De draadjes die Flanagan aanhaalt, vertellen mijn verhaal. Of mijn (nu inmiddels ex-)man een midlifecrisis heeft, weet ik niet. Of er zoiets bestaat als een MLC, met alle clichés van dien, weet ik ook niet. Ik weet alleen dat plotselinge vreemdgangers en verlaters vaak eenzelfde script volgen. Vooral de verandering naar een volkomen ander persoon m/v met keuzes die lijnrecht staan tov van het leven dat men leidde, is voor de achterblijvers verbijsterend. Alsof het om een heel ander mens gaat.

Ik heb er ontzettend veel over gelezen en met anderen over gesproken. Deskundigen, ervaringsdeskundigen en anderen. Ik geloof niet dat MLC een ziekte is die zomaar als een dolle toeslaat. Ik geloof niet dat het een 'zieke' geestestoestand is of dat alle mannen onverantwoordelijke jongetjes zijn. Ik geloof dat een m/v in een crisis belandt, als de eigen wensen en gevoelens lang onderdrukt en genegeerd zijn. Als de druk en verantwoordelijkheden van het (volwassen gezins-)leven te groot en te knellend worden. Als de persoonlijke ontwikkeling stagneert en je niet meer bent wie je wilt zijn. Allemaal nog best begrijpelijk, alleen de oplossing die men m/v vervolgens kiest, is desastreus voor alle betrokkenen.
Er is iets in gang gezet wat niet te stoppen is. Nog steeds niet, en het gaat nog wel even door, denk ik. Ook truus zal hem niet (blijvend) kunnen veranderen in de man die hij wil zijn. Dat kan hij namelijk alleen zelf, en als hij dat had gekund, had hij deze krankzinnige crisis niet nodig gehad. Maar tot nu toe zijn er alleen maar verliezers (al denkt truus misschien de hoofdprijs te hebben) en ik vind het verschrikkelijk. Ook al wens ik mijn ex oprecht alle goeds - ik vind het afschuwelijk wat hij heeft aangericht en wat niet meer is terug te draaien.

regenboog

regenboog

27-02-2018 om 11:01

Geen midlife crisis hier

Hier geen midlife crisis als oorzaak van man zijn ontrouw hoor, dus ik herken er ook niets in.
Er is natuurlijk nooit een geldige reden om vreemd te gaan of in mijn ogen nog erger door een affaire te beginnen.
Wij zijn eigenlijk gewoon uit elkaar gegroeid en leefden vooral na de geboorte van ons zoontje meer als broer en zus.
Ik had ook vaak last van depressies en angsten en we hadden daardoor ook een beperkt sociaal leven.
Nieuwe dingen deden we amper en ik claimde man ook behoorlijk want ik vond het niet fijn om alleen te zijn.
Als hij eens met zijn beste vrienden weg wilde dan hield ik dat altijd wat tegen.
Praten konden we ook niet echt want er was weinig verbinding tussen ons.
Eigenlijk draaide het altijd wat om mij, hoe ik me voelde en wat ik aan kon.
Man kon dat steeds minder verdragen en zijn liefde als partner doofde ook steeds wat meer uit.
Het jaar van de affaire bloeide ik juist wat meer op, ik voelde me steeds beter en kreeg ook wel zin om wat meer te ondernemen.
Mijn gevoelens voor man werden weer sterker en ik had het idee dat we de goede kant weer opgingen.
Een vreselijk gedachte dat hij na onze heerlijke zonvakantie op de Canarische eilanden verliefd werd op een andere vrouw en met haar een buitenechtelijke relatie begon.
Ik heb eigenlijk nooit wat gemerkt, wel dat hij veel met zijn telefoon bezig was maar dat vond ik niet zo vreemd.
Wel vond ik hem soms wat afwezig.
Hij kwam vanwege zijn werk een tijdje bij hun (zij en haar man) over de vloer en zij zat tijdelijk zonder werk en ze konden het goed met elkaar vinden.
Ze kregen steeds intiemer gesprekken en merkten dat ze beiden tekort kwamen in hun relatie en zo vonden ze elkaar.
In plaats van energie te steken in de huidige relatie, staken ze de energie liever in elkaar.
En zo ontstond de affaire, man heeft me verteld dat hij wel wilde stoppen maar het niet kon.
Je kunt dat slap noemen maar diep van binnen kan ik dat ook wel begrijpen, verliefdheid werkt als een drugs.
Je bent verslaafd en wilt steeds meer.
Het heeft zo'n 5 maanden geduurd en zij wilde heel graag een leven met mijn man opbouwen.
Ze had in feite al afscheid genomen van haar huwelijk, alleen man kon nog niet loskomen van mij en ons gezin.
Was ook bang dat ik dat niet zo aankunnen en hoe ik dan verder zou moeten.
Ook vond hij het vreselijk voor ons zoontje.
In eerste instantie wilde hij na het uitkomen van de affaire weg bij mij en vermoedelijk verder met haar.
Hij was ook verward en iedereen trok aan hem en wilde weten wate hij nu ging doen.
Na een aantal dagen kwam hij tot bezinning en wilde hij ons huwelijk nog een kans geven ook vanwege ons kind.
En ik weet dat mensen daar nogal hun bedenkingen over hebben maar het gaf bij hem wel de doorslag.
En uiteindelijk moest het gevoel voor mij toch terug gaan komen want anders zou het niet gaan werken tussen ons.
Iedereen heeft een mening over vreemdgaan in de relatie en ook over hoe het kan gebeuren.
Man is altijd zelf verantwoordelijk geweest voor de keus om een affaire te beginnen, hij koos er zelf voor om steeds verder te gaan met haar.
Ik heb hier geen aandeel in maar wel in het zorgen voor een scheef huwelijk.
Daar zijn 2 mensen voor nodig.
Dat hij daardoor de aandacht, liefde en begrip vond bij haar dat snap ik.
Zij gaf hem alles wat ik hem niet gaf. En hij waarschijnlijk haar.
Dus geen midlife crisis hier, alhoewel man zich wel meer begon te ontplooien en aan andere hobby's wilde beginnen.
Sorry misschien verveel ik jullie hier mee maar het voelt voor mij goed om weer eens terug te kijken en mijn verhaal te doen.
Ik kijk er nu ook zo anders naar terug, met meer afstand en weinig emoties
Lijkt wel een verhaal van een ander.😃

regenboog

regenboog

27-02-2018 om 11:04

......oeps

Jemig wat een lap tekst.
Ik denk dat ik aan een boek begin.

Man

Man

27-02-2018 om 11:28

Moederziel

Ik denk dat het iets genuanceerder ligt.

Of MLC nu bestaat of niet laat ik even in het midden. Soms komen mannen (en wellicht ook vrouwen, maar daar kan ik niet over meepraten ) in een fase in hun leven dat ze (cliche) denken.... Is dit het, ben ik wie ik nu ben. Vaak mede door het leven waar ze op dat moment in staan.
Jij noemt het stil staan in persoonlijke ontwikkeling en te grote verantwoordelijkheden, ik zie het meer als het besef dat 'de man' in een jasje zit die hem eigenlijk niet meer of nooit heeft gepast. Dit laatste wordt mede getriggerd door een Truus.

Vervolgens komt er een proces op gang waarbij de man denkt (ja dat doen mannen ook nog wel eens); kies ik voor mij veilige haven in een jasje die me niet meer past, of kies ik voor mezelf. Er ontstaat een tweestrijd tussen het praktische en gevoel, waarbij het praktische staat voor alles wat er nu is en heeft opgebouwd en het gevoel voor het ontgroeid zijn van alles wat nu is.
Daarin moet de keuze gemaakt worden. En veel mannen hebben hier moeite mee, temeer omdat kiezen voor eigen gevoel vanuit de jeugd 'not-done' is. Soms kiezen mannen wel voor het gevoel (al dan niet ingegeven door een 'tijdelijke' miep) en laten huis en haard achter. Partner en kinderen daarbij in verbijstering.

En toch denk ik dat geen man denkt als die smorgens wakker wordt: zo, ik zal er nu eens even lekker een zooitje van maken en iedereen gek maken.
De gekozen weg, de manier waarop slaat een bres in het leven van de betrokkenen. Dat is duidelijk. Zijn mannen hiermee lekker makkelijk van alles af en eten ze van beide kantjes? No way.

En natuurlijk het 'eerst netjes afhandelen van oude relatie voor een nieuwe beginnen' klinkt natuurlijk correct. Denk alleen wel, gezien alle draadjes van mannen en vrouwen die nieuwe relatie gaan beginnen, dit geen echt realitische gedachte is. Zeker niet in de boven beschreven situatie.

Moederlief jij noemt het een stagnering in persoonlijke ontwikkeling, ik zie het meer als bewustwording van de situatie waarin de persoon zit en wel een groei in zelfbesef en ontwikkeling.

Hiermee praat ik niks goed. Alleen er zitten altijd 2 kanten aan een verhaal.

tante Sidonia

tante Sidonia

27-02-2018 om 11:48

àls je dat zo leest

dan zou je bijna gaan denken dat mannen niet in staat zijn om goede keuzes te maken; alsof ze altijd een te krap of fout jasje hebben. Alsof ze úit nood' toch maar voor die vrouw kozen....omdat er niets beters was???
Ach goh, wat een stakkers toch, geen wonder dat ze vreemd gaan.

Ik heb inderdaad wel eens het idee gehad dat mannen moeilijk, moeilijker dan vrouwen, alleen kunnen zijn. Dat je eerder ziet dat ze zich snel na een scheiding of overlijden van partner in een andere relatie storten, of dus vanuit een bestaande relatie al vast een nieuwe truus zoeken.

het kan dan ook niet anders of het moet een man zijn die nu vertelt dat verwachten dat iemand netjes zijn relatie afrondt vooraleer een nieuwe te beginnen, ónrealistisch'zou zijn. Het blijkt inderdaad voor mannen wat lastig te liggen.

Rara wie is er nu het sterke geslacht.

Man

We beschrijven hetzelfde. Jij noemt alleen het weglopen voor het bestaande leven 'kiezen voor jezelf'(goh, waar heb ik dat eerder gehoord? , ik noem het stagnatie omdat het een onvolwassen keuze is. En dan bedoel ik 'onvolwassen' niet als waarde-oordeel, maar om aan te duiden dat de m/v in kwestie blijkbaar alleen kan vluchten.

Er zijn geen 2 kanten aan bedrog of verlating. Het blijft bedrog en verlating. Rauw, traumatisch voor wie het overkomt en nodeloos kwetsend. Dat het vaker voorkomt, doet aan het verwoestende effect ervan niets af.
Iemand die dit zijn jarenlange trouwe ex-partner (die toch echt longtime partner werd vanuit liefde) en kinderen (die in het hele verhaal weerloos zijn) aan doet, moet een enorme mate van egoïsme aan de dag kunnen leggen.
Het hoeft namelijk helemaal niet op deze manier, het afsluiten van een leven dat niet meer 'past' kan ook met zorg en verantwoordelijkheid.

Nee, hier geen begrip van mij - Moederziel is het trouwens, geen Moederlief

Man

Man

27-02-2018 om 12:38

Tante Sidonia

Ik hoop dat het een cynische posting van je was.... ik ben van jou inhoudelijk wat beter werk gewend

je plaatst jezelf wel erg boven de mannen

Man

Man

27-02-2018 om 12:43

Moederziel

Ik begrijp je frustratie en ik praat ook niks in gedrag van de man goed.

Het waardig afsluiten van ee leven klinkt heel correct. In de praktijk lopen dingen gewoon anders. En ja bij een volgende keer kun je leren van de zaken die de eerste keer fout gingen.... maarja.... de eerste keer blijft altijd zoeken en miskleunen.

regenboog

regenboog

27-02-2018 om 13:15

Verkeerd draadje

Zitten jullie wel in het goede draadje?
Dit is samen verder na ontrouw😉

Pennestreek

Pennestreek

27-02-2018 om 13:27

MLC

Maar dat zoeken en miskleunen wordt wel voornamelijk gevoeld door de bedrogen partner. En door de kinderen. En niet door de miskleuner zelf of zijn Truus.

En ik vraag me af waarom dit zoveel mannen blijkbaar ‘overkomt’, veel meer mannen dan vrouwen in ieder geval. En ja, ik ken de cijfers, die allemaal zeggen dat vrouwen net zo vaak vreemdgaan als mannen, maar ik ken ze niet. Ligt misschien aan mij, maar echt, ik ken veel minder verhalen van vreemdgaande vrouwen dan van vreemdgaande mannen.

En @Man, ik weet niet waarom mannen doen wat ze doen, ik probeer voor mezelf een verklaring te vinden. Dat zou een MLC kunnen zjin. En een verklaring is natuurlijk nog altijd heel wat anders dan een excuus!
Want het zijn zelden echte hufters waarvan het je niet verbaast, het zijn ‘gewone’ zorgzame liefhebbende mannen en vaders, die toch ineens, zoals moederziel beschrijft, een totaal andere richting in slaan. Voor het thuisfront in bijna al onze gevallen totaal onverwacht. Want zoals regenboog haar relatie beschrijft was het hier echt niet, absoluut geen broer-zus situatie. Wel (door de kinderen en drukke banen?) minder echt diepgaand contact met elkaar, vooral huis-, tuin- en keukengesprekken. En bij beiden onvrede daarmee maar ik ging ervan uit dat we dat samen wel weer te boven zouden komen. Komt bij dat man gewoon echt moeit heeft met voelen en vervolgens met het delen van zjin gevoel. En hè, kijk, daar is Truus, daarmee lukt dat wel, dat delen.

En volgens mij is DAT het moment waarop je op de rem moet gaan staan. Want daar gaat het mis. Natuurlijk kun je wel met je partner praten over je gevoel! Dat deed je toch ook toen de relatie nog vers was? Dus is de oplossing om te investeren in elkaar en niet in een Truus. Maar ja, mannen denken geloof ik niet zo vaak met hun hoofd, maar met een ander lichaamsdeel. Helaas.

Pennestreek

Pennestreek

27-02-2018 om 13:31

Regenboog

Het hebben van een verklaring kan helpen bij het samen verder gaan. Bij mij in ieder geval wel. Nogmaals, ik begrijp, net zoals jij, hoe het is ontstaan. En mijn situatie is natuurlijk anders de andere hier, omdat man hier in eerste instantie wel netjes de relatie af wilde wikkelen en er nog niet echt een Truus in beeld was. Maar het plotselinge, het nooit een eerlijke kans gekregen hebben, het ‘kiezen voor mezelf’, dat zijn natuurlijk de overeenkomsten.
Maar volgens mij kun je pas samen verder als je weet waar het mis ging, zodat je dat aan kunt pakken.

goede draadje

En of dit het goede draadje is! En als ik hier (en in de vorige) goed heb gelezen, is de 'why' een belangrijk punt voor veel schrijvers hier. Mijn ervaring met vreemdgaan mag dan niet goed zijn afgelopen (of wel, het is maar hoe je het bekijkt , de gevoelens van ongeloof en verlies van vertrouwen zijn dezelfde. Zelfde proces, andere uitkomst.

Wat mij hier soms opvalt is hoe sommige bedrogen partners hun grenzen eindeloos rekken om maar niet te verliezen wat er was. Maar soms lijken ze niet te zijn dat het verlies al een feit is en dat verdergaan alleen kan als je dat aanvaardt. Of je nou samen of alleen verder gaat.
Wat je weg ook wordt, het is gewoon hartstikke moeilijk xxx

Man

Man

27-02-2018 om 14:24

Pennestreek

Denk dat het lastig is om te zeggen of vrouwen minder of mannen meer. Als ik in mijn directe omgeving kijk dan slaat de weegschaal door naar het aantal vrouwen. Maargoed dat doet niks af aan het leed wat ze veroorzaken.

Of je het MLC wil noemen of niet doet niets af aan het feit van 'vreemdgaan'. Ik denk dat mannen te laat op de rem trappen omdat praten over gevoel moeilijker ligt, zeker vanuit het verleden omdat gevoelens bij mannen de kop in gedrukt moesten worden.

Mannen die niet gelukkig zijn in hun relatie of in een relatie zitten waarin ze zichzelf niet kunnen zijn, zullen sneller open staan voor verleiding buitenaf. Mannen geven vaak wel aan dat wat er aan scheelt binnen de relatie. Soms gaat dat niet gepaard met duidelijkheid en soms wordt het niet opgepikt door omstandigheden.
De communicatie na 20-30 jaar is daarbij niet meer te vergelijken met die in het begin van de relatie zodat het tijdig op de rem trappen eigenlijk wordt uitgesteld. En voor je het weet spring je in een put waar je niet meer uitkomt.

Dan komt het dilemma schuldgevoel versus kiezen voor jezelf. Als kiezen voor jezelf niet in je genen zit dan volgt een periode van zwalken, geen keuzes kunnen maken etc. Aan de ene kant wil je je gezin en partner geen pijn doen aan de andere kan merk je dat je er zelf ook aan onderdoor gaat als je kiest voor het oude. Vaak is het ook een wake-up call voor de relatie.

Bij Pennestreek heeft de wake-up call beiden wakker geschud en geleid tot een herstart. Bij anderen liggen de gevoelens zo uiteen dat herstart te lang duurt of niet meer mogelijk is. De man (of vrouw) is bewust geworden van het knellende jasje dat lijmen in bestaande setting niet meer kan.

Je kunt op bovenstaande allemaal politiek correcte antwoorden geven maar uiteindelijk is het zoals het is. Iedereen wil wereldvrede maar er is toch oorlog omdat bepaalde zaken niet gaan zoals ze moeten gaan. Wellicht beetje uit context maar het idee is duidelijk: Het leven is zoals het is.

is zoals het is?

En juist dat vind ik van een gemakzucht @Man, die er bij mij niet in gaat. Je stel dingen als een feit die keuzes zijn. Geen feiten.
Het leven is niet zoals het is, het leven is wat je er zelf van maakt. En mensen die er een puinhoop van maken over de rug van een ander, zijn geen fijne mensen (m/v).

Laten we niet vergeten dat bij heel veel van die vreemdgangers de kindertjes thuis gewoon nietsvermoedend in bed liggen. Wie vreemd gaat, verrraadt niet alleen zijn/haar partner, maar ook het gezin.

Ik hou nu op, want ik kan slecht tegen k*tsmoezen om zoiets walgelijks goed te praten.

Man

Man

27-02-2018 om 15:03

Moederziel

Leven is wat je er zelf van maakt, maar soms lopen dingen zoals ze lopen.
En niemand (buiten een sommige dan) is er doelbewust op uit om een zooitje te maken.

En ik praat niks goed. Dat geef ik steeds aan, alleen soms lopen dingen anders dan je zou willen. Je kunt het zien als smoezen.... maargoed dat is dan maar zo

Realiteit is wat weerbarstiger.

Dochtervan

Dochtervan

27-02-2018 om 16:09

Ben ik weer

Ik zou het toch op prijs stellen als de stelling dat vreemdgaan automatisch betekent dat kinderen verraden worden iets genuanceerder wordt neergezet. Nogmaals; ik ben niet verraden. Niet door mijn moeder, die haar huwelijk op haar manier ondermijnde en niet door mijn vader. De keuze voor het heftige woord "verraad" is van jullie. En ik stoor me daaraan. Door die keuze ondermijn je imo de relatie tussen vader en kind. Het zou voor voelen alsof ik ingezet zou worden als kindsoldaat in een strijd die de mijne niet is.

Het is bovendien veel te gemakkelijk vreemdgaan als de enige echte zonde in een huwelijk voor te stellen. Ik vind veel andere zaken, zoals langdurig alleen met jezelf bezig zijn en andere relaties van je partner negatief beïnvloeden net zo ondermijnend. En ook in zo'n situatie kun je als mens belanden zonder een slechterik of slappeling te zijn. Net als dat een liefhebbende en betrouwbare vader een scheve schaats kan rijden. Ik kies ervoor om mild naar dit soort menselijkheden te kijken en te vergeven. Voor mezelf. En ook voor mijn kinderen.

Dochtervan

Dochtervan

27-02-2018 om 16:16

Narcis en anderen

Nog even een toevoeging: vaders die hun kinderen voor een nieuwe liefde laten stikken, nou ja, daar vind ik dan wel weer wat van. Lastig dan om redelijk neutraal over een zak hooi te blijven. En zelf flink spartelen om het hoofd boven water te houden. Ik voel mee en heb bewondering voor de manier waarop jullie je inzetten voor jullie kinderen en hun toekomst. En langzaam ook weer een beetje voor een eigen toekomst. Dat wilde ik nog even kwijt...

Flanagan

Flanagan

27-02-2018 om 16:55 Topicstarter

Dochtervan

'Nog even een toevoeging: vaders die hun kinderen voor een nieuwe liefde laten stikken, nou ja, daar vind ik dan wel weer wat van.'

Dat is ook hetgeen wat moederziel heeft mogen ervaren. Lees je nog maar eens in hoe hij 'klaar' stond voor zijn kinderen. Ik weet niet of je vader verstek heeft laten gaan bij zijn zorg voor zijn dochter. Het lijkt mij niet, want je lijkt een heel goede band met je vader te hebben. Waarschijnlijk is dat het verschil. Ik ben blij voor je. Maar als die band niet tot stand komt, hoe mogen we dat dan hierin één woord beschrijven?

Dochtervan

Ik vind jouw bijdragen waardevol, maar in dit draadje waarschijnlijk paarlen voor de zwijnen. Hier zijn vrouwen die keer op keer blijven zeggen dat hun man ook de kinderen heeft bedrogen.
@Flanagan, hoe is het mogelijk dat een man die tijdens huwelijk een goede band had met zijn kinderen dat na de scheiding/het vreemdgaan niet meer heeft. Omdat moeder in al haar emoties de kinderen erbij betrekt? Omdat de moeder van mening is dat haar kwetsen gelijk staat aan de kinderen kwetsen.
Ik lees het ook weer in post van Pennestreek: hij heeft de kinderen al die pijn aangedaan.
Die kinderen moeten trouwens nu weer gewoon verder met die vader die hen zoveel heeft aangedaan. Lijkt mij best pittig. Ze hebben er namelijk geen invloed op.

Dochtervan

Dochtervan

27-02-2018 om 17:12

Spiegel

Ik probeer een spiegel voor te houden. Ik ben niet de dochter van een van de dames hier en zelfs ik voel me in een hoek gedrukt: ik vind het heel heftig voor de kinderen. En Flanagan, misschien moet je de nuance in mijn bijdrages proberen te zien.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.