Relaties Relaties

Relaties

Ms. Simone

Ms. Simone

28-02-2018 om 19:44

Spin Off draad: ouderschap met (ex) partner met “moeilijk karakter”.

Ik heb de titel bewust wat vaag gehouden om niemand af te schrikken.
Dit is een spin-off draad van Madelief’s draad over “no contact met cluster B”. In die draad gingen een aantal forumleden en ik nogal aan de haal met het onderwerp. Een aantal van ons had ervaring met een relatie met een (mogelijk) cluster B persoon en we bespraken de moeilijkheden van ouderschap met zo iemand.


Ms. Simone

Ms. Simone

28-02-2018 om 20:28

Overeenkomsten

Veel gehoord:
- Het gedrag van (ex)partner werd vreemder, naarmate de relatie vorderde en verergerde meestal (dramatisch) nadat er kinderen kwamen.
- Er is veelal verwarring over wat de partner mankeert; is het gedrag “gewoon een beetje vreemd” (iedereen heeft wel wat en niemand is perfect) of heeft mijn partner een stoornis (Asperger, narcisme/borderline, Midlifecrisis, seksverslaafd) is het zijn slechte jeugd, of ligt het aan mij?
- ASS lijkt vaak voor te komen bij een (of meerdere) kind(eren) uit de relatie. Met familie van de partner is vaak een verstoorde relatie. Mogelijk spelen ook daar stoornissen.
- Twijfel om de relatie te verbreken (of als deze al is verbroken); wordt het dan (nog) erger en hoe bescherm ik de kinderen?

Paasei

Paasei

28-02-2018 om 21:30

In mijn geval..

.. Partner jong ontmoet. Hij had in onze verkeringstijd al een 'moeilijke periode' tijdens zijn studie. Die heeft hij nog wel weten af te ronden en hij is zelfs gaan werken, maar nergens langer dan een jaar. Telkens weg wegens probkemen met management/collega's. Wat uiteraard hun schuld was.. Na een jaar of 5 via ziektewet volledig afgekeurd (voor iets dat nu echt geen stand meer zou houden bij het uwv) en nooit meer gewerkt. Ik wel, altijd. 2 kinderen gekregen. Ondertussen werden zijn moeilijke periodes steeds heftiger. Depressie, angstaanvallen, veel last van dwanggedachten. Vermoedelijk wanen en psychoses. Opname bij de ggz. Medicatie en dagbehandeling, waar hij zich niet aan hield want hij wist het beter.
Diagnose toen vastgesteld op persoonlijkheidsstoornis 'niet anders omschreven'. Met onder meer narcistische componenten.

Over de dagelijkse praktijk heb ik al geschreven in het andere draadje. Over hoe ik na vele jaren huwelijk murw te zijn gebeukt eindelijk de kracht op bracht om 'nee' te zeggen, na weer een heel akelig incident. Over de moeilijke scheiding, via de rechtbank (niks ouderschapsplan). Over ouderschap in je eentje, in alle opzichten, met 'low contact' naar hem. Over de pijn van de kinderen.

Ms. Simone

Ms. Simone

28-02-2018 om 22:37

Paasei

Ik heb de andere draad er (nog even) op nagelezen om mijn geheugen wat op te frissen en meende jouw naam ook in een andere daad over narcisme te hebben gezien. Wat bij jouw ex speelt is zeker complex en dramatisch! Ik kan me voorstellen dat je, zoals je liet weten in de andere draad, je ook zorgen maakt om de erfelijke component. Hebben jouw kinderen hulp of begeleiding (gehad) of heb jij echt alles alleen moeten dragen?

Paasei

Paasei

01-03-2018 om 09:06

Kopp

Goed gezien Ms. Simone.. sterker nog; net na de scheiding heb ik hier wel draadjes gestart onder een ander pseudoniem.. misschien dat je me daar ook nog van herkent..

Zoals ik schreef kwam hij uiteindelijk bij de ggz terecht. Voor mij ern hele opluchting. Eindelijk hulp! Maar ook; eindelijk 'met de billen bloot'! Dat binnenskamers moeten houden van de ellende thuis is hels. Nu is mijn ervaring met de ggz vwb partners en familie niet gunstig. Daar hoef je geen steun van te verwachten; ze mogen alleen zeggen wat mag van de patient. Dus zelden de waarheid. Toen ik (na het laatste heftige incident) hulp voor de kinderen vroeg, via Kopp groepen, werd dat geweigerd. Want vader vond het niet goed. En vader is de patient.

In eerste instantie heb ik hulp gehad van een psychologe uit ons gezondheidscentrum (via de huisarts). Ik heb daar veel aan gehad. Dus toen de oudste fysieke stress-gerelateerde klachten ontwikkelde heb ik hem gestimuleerd ook met haar te gaan praten. Dat heeft ook hem goed gedaan. Ze heeft hem handvaten gegeven hoe met vader om te gaan. De jongste zat nog op de basisschool en heeft vanuit daar gesprekken gehad.

Over erfelijkheid; ex' moeder en zus hebben ook 'iets moeilijks'. Overigens lang niet zo heftig en verwoestend als hij. Hij gaf zelf altijd zijn moeder de schuld. Tijdens ons huwelijk was er wel -moeizaam- contact met zijn familie, dat deed ik meer dan hijzelf. Na de scheiding heeft hij met hen gebroken. Er is al jaren geen contact meer.

OokZo

OokZo

01-03-2018 om 10:22

Familie van ex, jeugd

Mijn ex heeft wel contact met zijn familie, maar ze wonen allemaal ver weg en een deel zelfs in een ander land. Hij heeft een lastige jeugd gehad, met familievetes en direct en indirect geweld. Meer moeilijke karakters. Mijn ex lijkt qua karakter behoorlijk op zijn vader, ik heb akelige verhalen van vroeger gehoord. Ik heb altijd een goed contact met mijn ex-schoonmoeder gehad, nog steeds wel. We begrepen elkaar en zaten in een soortgelijke situatie. Toen wij gingen scheiden, heeft hun huwelijk ook een tijdlang in (extra) zwaar weer gezeten, waarschijnlijk doordat schoonmoeder met haar neus op de feiten gedrukt werd dat dit niet normaal was en dat weggaan een optie was.

Ook heel schrijnend vond ik dat mijn ex-schoonfamilie mijn ex niet wilde opvangen na de scheidingsaanzegging (hij had tijdelijk huisvesting nodig en had het psychisch moeilijk), want dat was "te zwaar" voor ze. Dat heeft mijn familie toen maar gedaan, kun je je dat voorstellen? Mijn familie, die wist wat hij mij had aangedaan, kon het wel opbrengen om hem een tijdje onder dak te hebben, maar zjin eigen ouders niet? Ik vind dat nu nog steeds ongelooflijk. Je zoon heeft het zwaar maar jij hebt het zwaarder?!
Nu ik helder zie hoe mijn ex met de moeilijke dingen des levens omgaat, die ik grote overeenkomsten. Dat maakt me inderdaad bang voor mijn kinderen. Maar ik heb een ander voorbeeld gegeven, namelijk dat je zulk gedrag niet hoeft te accepteren. Plus dat je misschien alleen komt te staan als je toch zulk gedrag vertoont.

Ach ja, ik zie mijn ex ook als het slachtoffer van de gebeurtenissen zijn jeugd. Jeugdtrauma's schijnen vaak voor te komen bij borderline. Maar anderen het leven zuur maken (en erger) mag niet het gevolg daarvan zijn. Soms vind ik het heel eventjes zielig voor hem, maar meestal echt niet hoor. Iemand die maar blijft roepen dat het allemaal aan de anderen ligt, verdient mijn medelijden niet. Als ik nu ook weer hoor wat hij tussen neus en lippen door over zijn nieuwe vriendin zegt, dan word ik gewoon droevig. Ik word eigenlijk droevig van alles wat hij zegt. Alles is zwart of wit, en voornamelijk zwart, behalve de mensen waar hij wat van moet (status of opstapje naar winst voor hem). Hij is geweldig maar de mensen zijn te dom om dat te zien. Blegh!

Paasei

Paasei

01-03-2018 om 22:11

Blegh, ja

Inderdaad OokZo.. blegh! Mijn boosheid is na zoveel jaar wel weg gezakt. En ik ben uberhaupt nooit zo boos geweest. Nu overheerst de walging. Ik walg van hem. Ik kan me daarom ook niet zo goed inleven in Madelief, uit het andere draadje, die haar ex mist en moeite moet doen om no contact te blijven. Ik had er een lief ding voor over gehad om nooit meer iets met hem te maken te hoeven hebben! Helaas werkt dat niet zo als je kinderen hebt.. en dus kan hij ons nog steeds raken.

Ik heb in het andere draadje al verteld dat de kinderen nog contact met hem hebben. De oudste heeft veel bewust mee gemaakt en weet aardig hoe de vork in de steel zit. Heeft zijn gedrag naar cq verwachtingen van vader aan aangepast. Hoewel dat wel een pijnpunt blijft.. waardoor het nu is geklapt en hij weigert nog contact met ex op te nemen. Ik weet niet of dat zo blijft of dat hij uiteindelijk toch weer zal zwichten.. het is een hele sociale en invoelende jongen (of eigenlijk; man).
Zijn broertje heeft minder bewust mee gemaakt en moet nu zelf zijn weg zoeken in het contact met vader. Hij ziet hem nog wel regelmatig maar vader begint ook bij hem van zijn voetstuk te vallen. De automatische loyaliteit begint te tanen. Jongste is meer een stijfkoppig en minder meegaand type. Ik zie die relatie in de toekomst ook klappen.. en ik weet niet of ik er blij mee moet zijn..

In de positieve noot; ex heeft gebroken met zijn eigen familie (die gingen tegen hem in en dat mag niet) maar ik niet. Ik heb een tijdje na de scheiding weer contact gekregen met zijn ouders, die zo lang mijn schoonouders waren. Ze waren zo blij en hebben mijn nieuwe partner ruimhartig geaccepteerd. We vormen nu al jaren een soort vreemde samengestelde familie..

Bijzonder

dat je zo goed contact hebt met je ex schoonfamilie. Voor de kinderen ook heel fijn!

Ik zit heel erg te balen van het feit dat ik als ik nood ben niet altijd verstandig ben en daar dan nu de gevolgen van moet ondervinden. Het gaat om mijn schoonfamilie. Mijn man was als kindje zo een die blauw aanloopt en flauwvalt als 'ie z'n zin niet krijgt. De dokters daar vonden dat je dan als familie moest voorkomen dat dat weer zou gebeuren. Later kreeg hij verschillende ziekten, waarbij bij een daarvan onterecht verband werd gelegd met dit flauwvallen. Toen een half jaar geleden ik niet meer wist of we wel bij elkaar zouden kunnen blijven en ik het gedrag van mijn man zo verbijsterend vond (ik mocht onder andere geen contact met buren hebben) nam ik contact op met mijn schoonzussen (meer dan 4000 km hier vandaan) Ze zeiden mij dat ik maar alles moest doen om ons huwelijk te redden. Ze zeiden niet dat ze hem normaal vonden doen, maar ze zeiden eigenlijk wel dat ik moest toegeven omdat zij en hun moeder bang waren dat hij weer ziek zou worden. Ik werd daar toen zo onrustig van (heb ze trouwens nog wel gezegd dat ik wel grenzen heb) dat ik het er uitgeflapt heb tegen m'n man. Die heeft het er later weer met hun over gehad en vertelde mij net dat ze nu geen contact meer met mij willen. Ik neemhet mezelf zo kwalijk dat ik dat er uit gefapt heb. Mijn man vindt het wel mooi dat ik geen goed contact met zijn familie heb. Ik ben voor hen als een god, zegt hij wel eens. En hij ontkende dat ze mij wel mochten. Een deel van de schoonfamilie mocht mij zeker. En nu moet ik hier maar weer mee zien te leven, terwijl ik dit stukje had kunnen voorkomen. Dit gaat eigenlijk dan weer niet over de kinderen. Maar ik wilde het even kwijt en het sloot mooi aan op schoonfamilie.

Thera,

Aan schoonfamilie op 4000 km heb je ook niet zo veel; je kan niet naar ze toe.

Verder kan het gesprek heel anders zijn gegaan; dat ze wel contact met je willen maar dat je man jou doet denken dat zij je niet moeten. Of hij kan hen een verdraaid beeld hebben gegeven waarin jij negatief wordt afgeschilderd.
Als je dat zeker wilt weten omdat je nog wel contact met hen wilt onderhouden, zal je hen zelf moeten bellen.

OokZo

OokZo

02-03-2018 om 10:32

Paasei

Paasei, ik walg nu ook van hem, verdraag hem nauwelijks om me heen, maar ik herinner me ook maar al te goed hoe moeilijk het was de banden door te snijden. Het is de traumaband. Nog steeds begrijp ik niet helemaal hoe hij zo'n grip op mij kon hebben. Maar nu ik los ben, ben ik hypergevoelig voor mensen die weer zoiets proberen. Zodra mijn vriend bijvoorbeeld met alle goede bedoeling probeert mij ergens van te weerhouden, gaan mijn stekels weer recht overeind staan. Gelukkig heb ik veel therapie gehad en mindfulness gedaan, ik kan nu van een afstandje bekijken wat er dan met me gebeurt en me afvragen welke mechanismen in gang schieten en waarom. Het leidt dus niet tot grote problemen in mijn huidige relatie, ik kan er rustig over vertellen.

ja, je hebt gelijk

Ik zal het ook wel doen, ben er alleen nog even niet aan toe.

Iets anders: hebben jullie het ook dat het moeilijk is om de balans te vinden tussen begrip hebben voor de gevoelens van je kinderen en ook bevestigen dat het gedrag van hun vader niet altijd normaal is en voorzichtig zijn met te negatief praten over hun vader? Ik vind dat heel moeilijk. Eigenlijk doe ik dat eerste best veel, ik hoop dan dat ze begrijpen dat ik dat niet doe om hun vader zwart te maken.

En soms is het ook zo ingewikkeld. Mijn dochter zat gisteren ergens mij wat mijn man tegen haar gezegd had over mij (waar ik trouwens bij was) en deed alsof ze er niet door geraakt was. Maar 's avonds zag ik dat ze niet lekker in haar vel zat. Ik vroeg of het om haar vader was. En ze zei: ja, maar als ik iets over hem zeg, wordt jij boos. Ik was heel verbaasd en zei: ik wordt toch bijna nooit boos als je iets over hem zegt.. Wat bedoel je dan? Maar er kwam niets uit. Ik voelde me zo machteloos. Eigenlijk snap ik het achteraf ook wel. Soms zijn je kinderen een spiegel voor hoe je je zelf eigenlijk voelt. Ik heb die avond mijn man gezegd dat als hij nog één keer zulke dingen tegen de kinderen zegt, dat ik dan de scheiding ga aanvragen.

OokZo

OokZo

02-03-2018 om 10:47

Thera - vader niet zwartmaken

Dat is denk ik bij ons allemaal een van de moeilijkste punten! Meestal lukt die evenwichtsoefening me prima, soms vlieg ik toch uit de bocht. Ik ben ook maar een mens, soms ben ik zo boos dat ertoch wat onaardigs uit vliegt. Ik zeg dan ook sorry tegen de kinderen en leg uit dat ik mijn emoties eventjes niet in de hand had. Van mijn oudste krijg ik dan steevast terug dat dat best meevalt, je zou hun vader eens moeten zien. Maar je jongste vindt het wel moeilijk. Die heeft de drama-periode ook minder bewust meegemaakt en was nooit het pispaaltje van vader. Jongste gelooft hem meestal nog. De vraag is hoe lang nog.

Bedoelde je nu dat je man iets kwetsends over jou tegen de kinderen zei? Dus iets tegen jou via de kinderen zei? Dat is vreselijk fout, dat had je zelf ook al begrepen. Als hij wat te zeggen heeft, moet hij dat tegen jou zeggen, desnoods opschrijven, maar nooit de kinderen erbij betrekken.

Kinderen zijn per definitie een mengsel van vader en moeder, 50-50. Als hij iets negatiefs over jou zegt (geldt andersom natuurlijk ook, jij iets over hem), zegt hij dus eigenlijk dat die ene helft van de kinderen niet deugt. Dat is vreselijk schadelijk voor kinderen. Hij moet daar echt mee ophouden.

Leer dit aan de kinderen: Mocht hij ooit gaan zeggen: "Zeg maar tegen je moeder dat..." dan weigeren ze dat ronduit. Daar zijn kinderen niet voor.

Hij moet inderdaad ophouden

Het was iets anders. Maar ik was vannacht zo boos dat ik inderdaad bedacht dat ik verl duidelijker moet zeggen wat een grens is. Hij zei (ik durf het bijna niet te zeggen) (hij heeft een soort waanidee over mijn afkomst, kan ik eigenlijk hier niet uitleggen): ik had nooit met je moeder moeten trouwen, want zo en zo, jij had dus ook er niet moeten zijn..

Ik zei: nou weet ze gelijk waarom ze een verwijzing naar de ggz heeft. Maar later kwam de boosheid.
Over die waanideen, daar hebben we al een keer een afspraak over gemaakt, op papier zelfs, dathij die overtuiging heeft en ik die overtuiging niet heb. En dat we er niet meer over praten. Maar ik moet er mee rekenen dat ik helemaal niet aan kan op afspraken. En ik moet het roer omgooien. Ik moet veel minder verwachten en de regie eigenlijk overnemen.

Eieren

Thera, ik snap wat je bedoelt. Hier vertelde de jongste iets over oma. De oudste brak het onderwerp af en had het over moeder van papa. Later vroeg ik waarom ze haar zo noemde. Ze dacht dat ik moeite had met het woord oma.
Ik gaf aan dat ze haar gewoon met oma mocht benoemen en dat ik het pijnlijk vond dat ze zo op eieren liep.
Ik gaf ook aan dat als mijn man had gehoord dat ze haar zo benoemde, hij dat niet leuk had gevonden.
Ze vond het fijn te weten dat ze niet zo hoefde op te passen met hoe ze iets zei.
Kinderen/pubers willen nu eenmaal een rotsfeer voorkomen. Ik noem dat geen loyaliteit maar eigen belang.

---
Verder dreigde je je man met een scheiding. Sorry maar m.i. is dreigen een teken van zwakte. Wie dreigt, geeft aan niet stevig in de schoenen te staan, zodat de ander zich daardoor gesterkt voelt. Juist wanneer de ander toch al manipulerend in het leven staat.

Als iemand iets onaardigs zegt, kan je daar op dat moment iets van zeggen, zodat je kinderen merken dat je respectvol behandeld wenst te worden. Doe je dat niet, om welke reden dan ook, bv omdat je erboven wenst te staan, doe je er beter aan om het later niet te gebruiken om iets gedaan te krijgen. Want dan laat je toch zien dat hij je toendertijd geraakt had.
Als je verder wilt, met of zonder hem, zal hij moeten ervaren dat jij geen zwakke plekken hebt.

Gekruisd

Ik had je post #13 gemist. Dit is meer dan onaardig. Sterkte voor de tijd dat jullie nog samen een huis delen en dit eventueel nog erger wordt.

Misschien heb je het genoemd, maar heb je professionele hulp?

Flanagan

Je hebt zo gelijk van dat dreigen met scheiding dat het niet goed is. Maar hoe moet het dan. Ik kan hem niet 3 minuten op de trap zetten Ik ben in een nogal hulpeloze bui, vandaar deze vraag.

Mijn man krijgt hulp, maar ik wil eigenlijk ook wel. Ik zal misschien wel aanschuiven bij hem, maar liever wil ik ook een keer apart hulp.

OokZo

OokZo

02-03-2018 om 11:21

Oh mijn hemel!!

Dat ZEG je toch niet? Nogal wiedes dat dat je dochter heel erg dwars zat. Praat erover met je dochter en de behandelaar van je dochter. Alsjeblieft Thera, dit mag je echt niet laten voortduren. Kom in aktie!

GRMBL, ik ben boos op afstand...

OokZo

OokZo

02-03-2018 om 11:22

Hulp voor jou

Doe dat vooral. Maar zoek wel iemand die ervaring heeft met persoonlijkheidsstoornissen.

Doenja

Doenja

02-03-2018 om 11:34

afkomst....

Thera, die waanideeen had mijn man destijds ook. En zijn ouders trouwens ook (ik had net zo veel, zo niet meer last van het narcisme van zijn ouders). Limburgers waren de slechtste mensen die je je maar kunt voorstellen. Messentrekkers, pieletrekkers, criminelen! En de beledigingen die ik en mijn ouders over ons heen hebben gekregen. En waar ik geboren was, nou daar zouden de russen hun gevangenen nog niet naar toe willen verbannen, zo slecht, zo afschuwelijk.... Dit hebben mijn kinderen ook altijd gehoord, en nog steeds zit dat in hun hoofd. Mijn kinderen wijzen hun opa en oma ook af, en opa (mijn vader) vind dat heel moeilijk. Heel onrechtvaardig, en dat laat hij soms ook merken. Resultaat; mijn kinderen worden bevestigd in hun gedachte: 'zie je wel, die opa die tikt niet helemaal'.
Ik kan me ook nog een periode herinneren dat mijn toen nog man opperde dat mijn ouders mijn ouders niet zijn. Dat ik geadopteerd ben, en hij kon dat zo overtuigend brengen dat ik t ook nog geloofd heb een poosje.
Ten overstaan van de kinderen heeft mijn ex mij ook altijd een beetje belachelijk gemaakt; ' je moeder, ach, ik heb haar gered uit een gesticht, anders was er helemaal niks van haar terrecht gekomen'.
En nu vind ik het heel moeilijk om de grens te trekken tussen de waarheid zeggen en vader zwart maken. Mijn kinderen durven niks meer te zeggen wat er echt gebeurt bij vader.Ze kiezen voor de lieve vrede; want mij teleurstellen levert alleen een verdrietige moeder op, vader teleurstellen zorgt voor enorme woedeuitbarstingen en tirrades die de hele nacht doorgaan. Mijn kinderen zorgen er trouwens ook voor dat ik niets te weten kom over wat er echt speelt. Maar aan de manier hoe mijn kinderen reageren op kleine dingen, geeft mij de indruk dat alles met veel woede en gesschreeuw gepaard gaat, en dat er overal heel heftig op gereageerd wordt. Net of alles een wereldramp is of dat er iemand doodgaat. Met zoveel emotie en commotie gaat het dagelijks leven voorbij.

Niet op de trap

Thera, ipv zeggen dat je dochter gelijk weet waarom ze een verwijzing voor de ggz heeft, waarbij je haar gebruikt om je man om zijn oren te slaan, had je luchtig kunnen opmerken dat het niveau van de discussie laag was.
Zo laat je merken dat het jou niet raakt en hou je tegelijkertijd een spiegel voor zijn neus, door de kinderen er niet bij te betrekken zoals hij dat wel deed.

OokZo

OokZo

02-03-2018 om 11:48

Koude rillingen

Ah jakkes, mijn ex probeerde me ook aan te praten dat mijn moeder eigenlijk niks om me gaf. Terwijl ik zo'n lieve moeder heb! Ze is geen meeprater en ze zegt wat ze denkt, maar ze is ontzettend warm, verstandig en begaan met iedereen. Hij merkte ook regelmatig op dat ik veel beter met zijn moeder overweg kon dan met mijn eigen moeder, tegen mij en tegen anderen. Ik heb hem daar gelukkig nooit in geloofd. En nu denk ik: ben je nou helemaal besodemieterd!

Flanagan, het is moeilijk om zulke dingen in het heetst van de emotie/strijd te bedenken. Maar Thera, je kunt je er wel in trainen. Standaardzinnen uit je hoofd leren. Ik heb mede daarvoor een cursus gevolgd, voor omstanders van borderliners. Vraag eens bij Labyrint.

Ookzo,

Klopt, maar je merkt wel snel resultaat. Al was het maar bij jezelf.
Het effect biedt genoeg stimulans om er een automatisme van te maken.
Een gezonde scheiding van emoties, minder rekening houdend.

Marionet

Aansluitend op post #22; het is als het doorknippen van de draadjes van een marionet.
Als je dat goed voor ogen houdt, weet je waar je staat.

Bedankt

Voor deze adviezen, dat is fijn! Ik snap ze en ga het proberen toe te passen.
Ik ben opgegroied met voortdurende strijd om te zijn wie ik was. maar je kunt op een goede manier strijdbaar zijn en op een verkeerde manier, dat het je beheerst zeg maar of dat je dat strijdbare eigenlijk niet kan verbinden met de kern van je wezen die meer is natuurlijk dan dat strijdbare. Dat is iets wat ik zelf al jaren geleden ontdekte. Ook in een tijd dat ik op een forum schreef trouwens. Forums zijn zo nuttig!

Maar dat laatste inzicht daar moet ik nog echt in groeienom dat uit te bouwen en om er vanuit te leven.

Ms. Simone

Ms. Simone

02-03-2018 om 13:19

Familieperikelen

Ik leerde mijn (nu) ex kennen toen we beiden rond de dertig waren. Ik had toen al wat gestudeerd en (zelfstandig) rond de wereld gereisd; backpacken en baantjes in den vreemde. Ik was in ieder geval niet heel erg jong, onschuldig of super onzeker, maar had nog niet een langedurige serieuze relatie gehad, met iemand die ik aan mijn ouders had voorgesteld. Ik kom uit een warm, redelijk functioneel gezin (ja, overal is wel wat) met hechte maar (voor mij) niet knellende banden.

Ex had een matige band met zijn moeder en (half)zussen, zijn vader is onbekend (bleek pas veel later), over zijn jeugd en stiefvader heeft hij nooit willen praten (tegen mij) maar wat ik van zijn moeder begreep is dat stiefvader hen mishandelde. Ex is wat betreft studie en werk hoogfunctionerend te noemen; hij heeft (gelukkig nog steeds) een goedbetaalde baan, maar hoe hij daar op sociaal niveau functioneert kan ik niet goed zeggen. Als ik het goed heb begrepen is hij altijd een wat verlegen einzelgänger geweest.

In de tijd dat ex en ik samen zijn geweest, afhankelijk van tot waar je telt zo’n 17 jaar, is de band met zijn moeder (die ik ook veel cluster B achtige kenmerken vind hebben) een paar keer verbroken geweest. De laatste paar jaar, al ver voor de scheiding, was er geen contact meer met zijn familie.
Mijn familie vond hij maar vervelende bemoeizuchtige mensen en hij onttrok zich (daar is die welbekende glijdende schaal weer) steeds meer aan, wat hij toch vooral als onnodige en onwenselijke familieverplichtingen vond. Zo kon hij zich op het laatst maar met moeite fatsoenlijk gedragen als ik wat van mijn familie voor de verjaardag van een van de kinderen had uitgenodigd. In badjas of bezwete sportkleding blijven rondlopen, was niet eens meer iets waar ik over begon.

Ms. Simone

Ms. Simone

02-03-2018 om 13:40

Ongepast

Dat bezwete sportkleding-trucje heeft hij overigens ook uitgehaald, toen wij naar de psycholoog moesten voor de uitslag van de test van onze zoon. Belde hij eerst nog op naar mij, hij moest mij met de auto ophalen voor die afspraak want die was niet om de hoek, dat hij misschien niet op tijd zou komen in verband met verkeer. Of ik de psych wilde bellen dat we misschien later kwamen. Dat heb ik (ook nog!) gedaan. Toen bleek dat hij niet rechtstreeks uit zijn werk was gekomen, maar dat hij onderweg ergens was gaan hardlopen.
Kwam de uitslag van zoon: “hij heeft Asperger en ADHD”. Vraagt die psycholoog aan ons iets in de trant van “hoe vind u dat”. Ik moest (natuurlijk) huilen, hoewel ik de bui al had zien hangen, ik had immers alle vragenlijsten ingevuld. Ex had zich tot die tijd afzijdig gehouden en deed of er niets aan de hand was; we (ik) moesten het niet zo overdrijven!

Ms. Simone

Ms. Simone

02-03-2018 om 13:48

Asperger

Later reageerde ex boos tegen mij over de vraag van die psych en vond hij ook dat zoon niet moest zeggen dat hij autisme heeft/autistisch is.

Ex is er later wel wat op teruggekomen en geeft toe dat hij wellicht ook trekken van Asperger heeft. Toen wist ik nog niet officieel dat hij er al ruim een jaar een vriendin op nahield en dat het met die verlegenheid wel meeviel als hij op zoek ging naar seksdates of andere fratsen.

Ms. Simone

Ms. Simone

02-03-2018 om 14:11

Voordelen van een Forum

Over de moeilijkheden van zoon, het uiteenvallen van ons huwelijk en daarna de ontluistering en bizar gedrag, heb ik hier op OO gepost. Toen enkele forumleden naar aanleiding van mijn berichten met de (voor sommigen storende, want Engelse) terminologie “Gaslighting” kwamen en ik daar op ging Googelen viel er heel wat op zijn plaats. Dit is nu zo’n anderhalf jaar geleden.

Ms. Simone

Ms. Simone

02-03-2018 om 14:58

Lotgenotencontact

Merk dat ik er, nu er weer issues met zoon spelen, ik versterkt bezig ben met ex. Vandaar dat ik ook reageerde in de draad van Madelief. Het lijkt of mijn “obsessie” het midden houdt tussen “controledwang” (door er zo veel mogelijk over te lezen/beluisteren probeer ik grip te krijgen) en een soort van “voorbeschouwing” van een wedstrijd; wat kan ik, gezien de gebeurtenissen uit het verleden, verwachten? Hoe krijg ik medewerking, of op zijn minst geen tégenwerking en hoe loods ik mijn kind(eren) hierdoor, zonder dat ik afgeschilderd als overbezorgde, manipulatieve of instabiele moeder.

Ms. Simone, hou dit voor ogen

'In een relatie met een narcist sta je altijd 1-0 achter. Je bent kwetsbaarder omdat jij meer gevoel hebt voor de narcist, dan andersom. Hierdoor ben je in het nadeel. Een narcist deinst niet terug voor manipulatie en zal alle middelen gebruiken om te krijgen wat hij wil, daar waar een normaal mens vaak uitgaat van eerlijkheid. Om toch een voorsprong te krijgen binnen deze relatie is het belangrijk om het spel niet mee te spelen. De narcist moet weten dat het genoeg is en dat je zijn spelletjes niet langer mee speelt. Je moet hem zijn macht over jou ontnemen. Ga niet meer in op zijn uitlokkingen en laat hem duidelijk merken dat jij net zoveel controle hebt als hem.'

Vooral zin 2 en 3: ***Je bent kwetsbaar omdat....nadeel****
Grote kans dat hij helemaal niet met jou bezig is maar de manipulatie-trukendoos opent als hij ziet dat je op de punt van je stoel zit. Lichaamstaal! Juist als je je onzeker voelt, straal je dat uit. Als was het maar door de boze blik in je ogen of geknepen stem.
Misschien heb je wel baat bij een mentor. Zo'n tussenpersoon voor de opvoedkundige zaken. Dan hoef je storende elementen niet direct uit te spreken maar neem je die mee naar een counseling.
Met andere woorden, tel tot tien voor je het achterste van je tong laat zien. Want aandacht is wat ze willen bereiken. Alleen dus niet jouw aandacht, die verdient hij niet.

http://www.narcistischepersoonlijkheidsstoornis.nl/omgaan-met-narcisme/

Paasei

Paasei

02-03-2018 om 16:44

Spiegeling

Ms. Simone, dat heb ik ook zo. Ben al bijna 10 jaar gescheiden maar nu ik de worsteling van mijn oudste zie voel ik weer opnieuw de pijn.. Mijn kinderen zijn inmiddels volwassen en moeten hun eigen weg vinden. Ik kan alleen maar hopen dat ik op tijd gescheiden ben, om hen nog meer verknipte jeugd te kunnen besparen.. Ik heb trouwens in alle stukken die ik gelezen heb ook veel gevonden over zgn 'beschermende faktoren'. Een daarvan was een geestelijk gezonde andere ouder die het kind rust en stabiliteit kan bieden. Ik hoop dat ik die faktor in hun leven ben geweest. En nog ben. Ik heb er althans erg mijn best voor gedaan. En zoals het er nu naar uitziet zijn ze beiden opgegroeid tot stabiele, gelukkige (jong)volwassenen.

Doenja, je had het eigen verhaal eens moeten lezen dat ex had gevoegd bij het officiele stuk van zijn advocaat. Toen onze scheiding voor de rechtbank kwam. Tien pagina's, waarin hij beweerde dat onze oudste gehandicapt is, onze jongste hoogbegaafd is en ik borderline heb. Waar hij zich als held natuurlijk tussendoor gelaveerd heeft, iedereen ondersteunend. Het heeft altijd de heldenrol in zijn fantasien.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.