Relaties Relaties

Relaties

Madelief

Madelief

16-03-2018 om 15:22

Partners van narcisten: hoe is de relatie met je moeder?


Flanagran

Ik ben evenals Madelief wel geïnteresseerd in het ontrafelen van narcisten en noodgedwongen ook hoe tegen de slachtoffers aangekeken wordt.

Misschien snap je dat als jij drie jaar nodig had om er achter te komen of je man vrij was van zulke trekken.

Maar waarom ben jij er zo in geïnteresseerd dat wij ons daarvoor interesseren?

over de school

Flanagran, bedankt voor die uitleg over de woorden van school, nu snap ik het pas. Ja, achteraf heb ik er spijt van dat ik school in vertrouwen nam. Het was wel in een tijd die heel onrustig voor mij was. Ik was net begonnen met ontdekken dat mijn man narcistisch is, het was allemaal nog niet geland. En onze hulpverleners zeiden plotsklaps dat ze de jeugdbescherming zouden gaan inschakelen en zeiden dat ze mij zagen als iemand die niet 'bij mijzelf' is. Dus ik vergeef het mijzelf...

Madelief

Madelief

19-03-2018 om 21:42

flagagan

Misschien kun je gewoon mijn berichten beter lezen. Ik ben namelijk pas vier weken no contact. Achte en twintig dagen dus. Bijvoorbeeld. Tweede keer dat je misleest.

In het geval van Ad, laat je helemaal weg dat ik het al een paar keer gevraagd heb en hij alleen maar op wil leggen hoe hij het ziet en al een paar berichten gewoon niet reageert op mijn gewone vragen. Dat is leading the withnesse En als je dan iemand gaat aanvallen op die laatste vraag is dat selectief aanvallen. Dat ken ik van narcisten.
Je reageert zelf aangevallen op iets wat je verkeerd leest en verkeerd interpreteert maar zegt dat ik aangevallen reageer, dat ken ik ook ergens van. Dat heet projectie. Dat doen narcisten ook veel. De ander verwijten wat ze zelf doen.

Ik ben vier weken nc. Over vier maanden zie je mij hier echt niet meer over dit onderwerp. Laat staan over drie jaar. Laat staan bij allerlei draadjes die maar zijdelings met mijn situatie te maken hebben.

tot het bot uitzoeken was ooit om mijn relatie toch te behouden. Dat doe ik als ik van iemand houd. Nu doe ik dat niet meer, ik schetste een situatie zoals die was, Wederom: lees nou eens. (Of wilde je een soort van pinnige tegenzet doen?)

Nu schrijf ik hier om het te verwerken en het dan achter me te laten. En ook om niet zo te hoeven zijn "En leven met een gesloten hart is niet zo moeilijk, als je drie jaar getwijfeld hebt of je nog wel verder kon met de zoon van die rat."

Ik vind mijn ex geen rat. En ik ga mijn eigen leven niet vervuilen met haat voor hem, wat hij ook gedaan heeft. Het is een gemankeerde man die verkeerde keuzes maakt(e) en mij diep gekwetst heeft maar zo kan kan ik beter leven met mededogen voor zijn ziekte en de leerpunten die ik er voor mijzelf uit heb meegenomen. Daarbij kan ik zien dat mijn situatie anders is dan de jouwe, omdat ik me er voor af kan sluiten en verder kan gaan met mijn leven. Dat lijkt me oprecht rot om dat in je omgeving te hebben. En dat weet ik uit ervaring door mijn moeder. Ik hoop oprecht dat je vrede in deze situatie kunt vinden.

Inderdaad een andere weg. En ik heb ook het gevoel dat je me niet wílt begrijpen. Op de berichten die Thera hier over schrijft ("Madelief wordt ook daadwerkelijk soms verkeerd begrepen")ga je niet in.

Ik ga je berichten niet meer lezen. Ik heb geen zin meer in mensen die me niet willen begrijpen, niet goed lezen en mijn woorden verkeerd uitleggen en bij geduldige verdere uitleg weer gepikeerd gaan doen en gaan projecteren. Dat heb ik genoeg meegemaakt. Gegroet

vermijdende persoonlijkheid door narcistische ouder

Even dan maar een ander onderwerp.

Ik ben benieuwd of er mensen zijn die een narcistische ouder hebben (of een ouder met narcistische trekken) die last hebben van een vermijdende persoonlijkheid.

Ik kom daarop omdat ik er vandaag is geconstateerd dat er bij mij een vermoeden is van een vermijdende persoonlijkheid. De reden dat dit is geconstateerd is omdat er iets gezocht moest worden over wat ik zou zijn, iets uit de dsm, omdat ik anders geen verwijzing kon krijgen naar een psycholoog. Een verwijzing die ik wel wilde. Eigenlijk had ik wel gewild dat de verwijzing zou kunnen bestaan uit: deze mevrouw zo sterk en wijs mogelijk maken, want zij leeft met een heel moeilijke man, maar dat durfde ik niet te vragen. Ze weten het wel, maar ze zoeken dus ook echt iets bij mij. Dat mag. Ik bereid mij voor op gesprekken met een hulpverlener die hopenlijk zelf bekwaam genoeg is om dat uit te gaan zoeken.

Maar nu dus over die vermijdende (of ontwijkende) persoonlijkheid. Ik wist er eigenlijk niet zo veel van. Vroeger paste dat wel bij mij. Ik kon heel verlegen zijn. Maar nu eigenlijk niet meer. Ik heb heel veel gekke dingen gedaan in mijn leven. Maar ik zat er over na te denken. Ik weet wel dat ik het wel prettig vond dat mijn man in het begin zoveel leiding nam als het ging om de relatie. Zou daar dus een (veel meer voor de hand liggende reden dan die van Ad) in kunnen zitten waarom kinderen van een narcistische ouder een relatie krijgen met een narcist? De fase van de "lovebombing", he die hadden we nog niet gehad, die goed van pas komt als je zelf wat vermijdend bent?
En dat kinderen van narcistische ouders een vermijdende persoonlijkheid kunnen krijgen, dat lijkt mij dan best logisch. Maar ik weet niet of anderen die zo'n ouder hebben, dat ook herkennen. Misschien ben ik wel een uitzondering.

Madelief

Madelief

19-03-2018 om 22:23

Thera

Tja ik herken me slechts ten dele in het beeld van de vermijdende persoonlijkheidsstoornis. https://www.deviersprong.nl/persoonlijkheidsstoornissen/de-ontwijkende-persoonlijkheidsstoornis/kenmerken/

Maar ik kan me wel heel goed voorstellen dat het ontstaat door een narcistische opvoeding. Dat het een van de paden is die gekozen wordt. Ik zelf ben een vechter en erg souverein (op zijn slechtst inderdaad wat narcistische stukjes die mij, zoals een ieder ook niet vreemd zijn).

Ik heb weinig sociale angst... geloof ik. Hm als ik erover nadenk is dat niet helemaal waar. Ik kan heel sterk zijn in sociale situaties (feest, workshops en lezingen geven) maar in andere situaties weer niet... Ik weet niet altijd wat gepast is (had ook geen broers of zussen dus kon me nergens aan afmeten). In de Albert Heijn kan ik zelfs bang zijn voor de energie van anderen... maf. En in de situatie met dierbaren ben ik dus een soort van grenzeloos, kan pas echt weer dingen voor mijzelf gaan doen als ik alleen ben. Dat is ook een sociale angst.

Mijn relatie hoeft geen leider te zijn. Juist niet, ik wil gelijkwaardigheid, gelijke inbreng, geven en nemen vind ik het prettigst.

Hm interessant Thera, Ik geloof niet dat ik naadloos in het profiel pas maar er wel trekken van heb

Vervuilen

Ik zal dit draadje laten voor wat het is.
Mijn visie is voorkom herhaling en hecht waarde aan eerlijkheid. De rest is bijzaak.

De drie jaar heeft te maken met de bescherming van kinderen.
Als er kinderen in het spel zijn, wordt een boek mogelijk anders gelezen; dan ben je niet alleen met je eigen lijden bezig maar probeer je ook te overleven in belang van je kinderen.

De positie van de narcist doet er niet toe; of het nu je moeder, schoonmoeder, man, ex man of een broer is. Het gaat erom hoe je buiten het web blijft. Die zoektocht, dat leerproces is al enerverend genoeg. Als je dat onder de knie hebt, verdwijnt de vraag hoe dit je is overkomen.

herkenning

"In de Albert Heijn kan ik zelfs bang zijn voor de energie van anderen... maf."
Een soort vervreemdend gevoel, dat herken ik wel. Het is bij mij wel overgegaan. Nu heb ik ook een beroep waar ik veel onder de mensen ben. Het leven zelf ik vaak ook therapie denk ik wel eens. Maar grappig dat ik dit dan wel weer herken.
En soeverein, ja, dat is iets wat ik dan ook wel weer herken. Dus jij bent ook een vechter (we hebben het gezin hier ja ) , dat vind ik dan wel bijzonder, omdat je ook schrijft dat je veel te weinig ego grenzen hebt. Of had?

Madelief

Madelief

19-03-2018 om 23:01

jahaa (thera)

Daar zeg jij zo wat "Dus jij bent ook een vechter (we hebben het gezin hier ja ) , dat vind ik dan wel bijzonder, omdat je ook schrijft dat je veel te weinig ego grenzen hebt. Of had?

Nou het is dus een mengeling bij mij van aan de ene kant te hard werken en aan de andere kant geen vanzelfsprekend gevoel hebben van er mogen zijn.
Ik kan me voorstellen dat dat dan ook in draadjes als deze naar boven komt: mijn vechtkant (het al die jaren tot op het bot gaan) botst met de pijn van er niet mogen zijn en dat voelen mensen aan natuurlijk. In mijn 'gelijk' zit ook inderdaad altijd iets wanhopigs: 'ja maar ik werk zo hard en word toch gekwetst, zie dat dan toch'

Ik heb dat vervreemdende gevoel ook veel minder dan vroeger maar het is een levenslang punt.

Die de afwezigheid van die ego grenzen doet zich vooral gelden in nabijheid. Als je me zo in het wild tegen komt lijk ik en ben ik best assertief, in nabijheid kun je van me 'eten'. En dan kan ik zelfs nog heel goed grenzen stellen ('nee ik heb even een week of twee alleen nodig') maar toch, in de energie van het samenzijn 'verdwijn' ik als het ware. Net als in mijn jeugd dus. Het is in allerlei detailvormingen voorgekomen maar ex kwam bijvoorbeeld een keer hier, stapt meteen op mij af en kust me. Nee was niet romantisch, was onafgestemd. Hij voelde helemaal niet of ik dat wilde... maar ik voelde op het moment dat hij op me afkwam een gedachte van 'oh maar zo ver ben ik helemaal niet, maar daar is hij al, oh nou dan zet ik mijzelf wel opzij," en hup ik vloog zo mijn lichaam uit. Klinkt vaag maar ik zag het gebeuren.

Dat is dus iets van mij. Maar ook iets van hem want hij overrulede mijn helemaal. Terwijl hij op andere momenten ineens voelde "oh maar ik voel dat ik veel te veel jouw eigenheid overschreden heb" En dat was dan geen mooipraten want toen waren we nog helemaal niet zover dat alles bekeken was en een naam had.

Maar het gaat er maar om dat energetisch ik niet ferm ben, zo mijzelf opzij zet of mijzelf zelfs niet meer voel. En wederom: bij andere relaties ging dat veel beter dan bij deze man. Het lijkt wel of ik hier moest voelen wat ik echt niet meer wilde.

Ad Hombre

Ad Hombre

20-03-2018 om 07:55

Madelief

"In het geval van Ad, laat je helemaal weg dat ik het al een paar keer gevraagd heb en hij alleen maar op wil leggen hoe hij het ziet en al een paar berichten gewoon niet reageert op mijn gewone vragen."

Kun je die vragen dan nog eens stellen? Ik heb eigenlijk niet eens zozeer een echte mening op dit gebied. Ik vind de stelling dat mensen (de verkeerde) dingen aantrekkelijk vinden in hun partners omdat ze door hun opvoeding gevoelig zijn geworden voor bepaalde triggers interessant, waarbij ik aanteken dat dat voor mij niet zo heeft uitgepakt.

En we verschillen blijkbaar van mening over de al dan niet subjectieve betekenis van het woordje 'saai'. Saai is wat jij saai vindt.

Kaaskopje

Kaaskopje

20-03-2018 om 09:39

Vermijdende persoonlijkheid

Ik geloof niet dat álle punten in de omschrijving op mij van toepassing zijn, maar ik herken er heel wat in. Maar jeetje... is dat ook al een 'stoornis'?

Ik heb vorig jaar een training gehad n.a.v. de add-diagnose. De psychologe die dat begeleidde vertelde dat 70 procent van de add/adhd'ers er een stoornis naast heeft. Je ziet nog wel eens dat er een vorm van autisme naast is, maar ook angststoornis o.a.. Ik vond het te ver gaan bij mij om dat een stoornis te noemen, maar goed, er zal dus iets in zitten.

Ik ben toen ik 24 jaar was ook in groepstherapie geweest, dagtherapie zelfs, elke dag op en neer. Ik was bij de psychiater terechtgekomen omdat ik met mezelf in de knoop zat. Ik vond mezelf lui, maar dat werd al snel omgezet naar andere eigenschappen, die niets met lui te maken hebben, maar meer met dat de moed me bij voorbaat al in de schoenen zakt, of mijn motivatie verdwijnt. Ik las deze week ivm met mijn hernieuwde onenigheid met het UWV maar weer eens een rapport door van 30 jaar geleden en daar staat in dat in angstig overkom, snel afgeleid, gebrek aan concentratie e.d.. Toen ik dat voor het eerst las, was ik een beetje boos. Hoezo angstig? Ik vind het nog steeds een lastige, zéker om het een stoornis te noemen. Je kunt dus concluderen dat ik moeite heb met het woord stoornis ).

Ik weet niet of het nog steeds gedaan wordt, maar tijdens die therapie moest ik dus in een zitzak mijn vader zien en daar al mijn woede op loslaten. Nou... daar ben ik dus niet voor in de wieg gelegd. Die zak bleef een zak en niet mijn vader. Ik ben na negen maanden hardgillend (bij wijze van spreken) uit die therapie weggegaan. Na al die maanden had ik niet het gevoel dat het mij verder hielp. Sommige mede-therapiegenoten waren daar boos om. Een dame zei dat ze voor niks energie in mij gestoken had en teleurgesteld én boos was. Het bevestigde dat ik er niet thuis hoorde. Als je het aangaan van een vriendschap, of op zijn minst een goed contact, als verspilde energie voelt, dan klopt er ook iets niet. Eigenlijk vond ik het heel erg dapper van mezelf. Ik had zomaar die beslissing genomen, terwijl ik wist dat men er niet blij mee zou zijn. Later, toen zij ook al klaar was met deze therapie, kwamen mijn zus en ik haar samen tegen. Mijn zus werd hartelijk begroet, mij negeerde ze volkomen. Mijn zus zat namelijk in dezelfde therapie (ja, hoe is het mogelijk nietwaar?), maar in een andere groep. In haar geval is mijn vader uitgenodigd voor een gesprek. Ik neem aan dat jullie zijn reactie zonder dat ik het vertel weten. Deze zus is zelf tot het inzicht gekomen dat zij het meest op mijn vader lijkt en dat is ook zo. Voor zover ik kan beoordelen heeft zij geen narcistische persoonlijkheid en is ze door de jaren heen tot bepaalde inzichten gekomen, waardoor ze foute eigenschappen kon aanpakken. Mijn andere zus is zoals ik eerder verteld getrouwd geweest met een veel oudere man. Zij is, voor zover ik weet, niet in therapie geweest. Maar zou de oudere man er dan toch ook mee te maken hebben, vraag ik me nu af.

Tot slot, wat betreft dat kinderen een partner zoeken die op een ouder lijken... ik zie het nu bij mijn dochter. We maken er grapjes over. Dochter en ik dus.

Tot zover weer een editie persoonlijke verhalen .

Kaaskopje

Tja, ik wist eigenlijk ook niet dat het een stoornis is. Ik moest een vermoeden ergens van krijgen en daarom is het dat geworden. Door de verwijzer werd eerder gezegd dat ik ook mijn aandeel zou moeten hebben in onze relatieproblemen (moet dat altijd, vraag ik me af, ik vind het leuk om over de logica hiervan na te denken. Hoe weten ze namelijk of onze relatieproblemen zonder mijn aandeel niet nog veel erger waren geweest... Ik zeg niet dat het zo is, maar dat zouden ze dan toch moeten onderzoeken. Nee, in plaats daarvan werd er vanuit gegaan dat ik ook iets had.. )
Maar nu ik er over nadenk, moet ik soms wel lachen. Het vermoeden van een vermijdende persoonlijkheid.. Tot mijn 20e klopte het wel, maar ik heb zoveel zelf overwonnen. Ik kan met allerlei soorten mensen goed omgaan. VAn zwerver tot filosoof. Ik heb heel vaak spontane gesprekken. Ik startte een buurtproject op. Toen ik voor het eerst vloog, was dat alleen naar een onbekend land en onbekende mensen. Ik ging met een baby'tje alleen naar de familie van m'n man.
Als ik een diagnose zou krijgen, zou dat volgens mij alleen die van add zijn. Daar voldoe ik heel erg aan.
Dit lijkt misschien dan wel weer in tegenspraak met wat ik eerder zei over het feit dat ik misschien wel fijn vond dat mijn man zo duidelijk leiding nam in het begin van onze relatie. Het kan wel zijn dat er in mij toch nog wel wat zit van dat vermijdende als het aankomt op intieme relaties. Ik had het met de kinderen bijvoorbeeld wel, dat als ik aanvoelde dat ze iets nodig hadden en dat dat misschien wel alleen maar een dikke knuffel was, dat ik dan toch twijfelde omdat ik nog aan het piekeren was of dat dan wel het beste voor ze was en of ik wel in staat was om ze het beste te geven. Ik wilde natuurlijk mijn kinderen het beste geven wat er bestaat, maar door er mee bezig te zijn of ik dat wel op een goede manier zou doen, deed ik soms niets. (Heel vaak ook wel hoor)
Misschien is er ook wel gezien dat ik mij soms afsluit voor mijn man als het niet goed zit tussen ons. Ik vertelde dat soms (jaaa, we hadden ruzie want mijn man zat aan me en toen vroeg ik: vind je me wel lief? Ik wilde dat eerst horen, want de dagen daarvoor was hij heel afwijzend geweest naar mij als persoon. En toen voelde hij zich beledigd omdat hij niet aan me mocht zitten..) en dan hoopte ik dat ze mijn verhaal zouden begrijpen. Maar misschien is er iets blijven hangen van dit verhaal zonder de clou te begrijpen en denken ze nu, hé vermijdende gedrag... we hebben het.

Ad Hombre

Saai is wat jij saai vindt...

Maar dan is het toch juist logisch dat iemand van jou wil weten wat jij dan saai vind? Jij begon er namelijk over.

Ad Hombre

Ad Hombre

20-03-2018 om 22:28

Thera

In oplopende mate van saaiheid:

Great minds discuss ideas, average minds discuss events, small minds discuss people. (Eleanor Roosevelt)

vraag

Is narcisme eigenlijk erfelijk?

ik vind het prachtig

Gewoon af en toe een mooie spreuk van jou luistert ons gesprek enorm op. Dan laten we het verder als het aan mij ligt maar zitten wat jij nou precies wel en niet saai vind aan niet-narcisten en narcisten, toch? Ik kan niet voor Madelief spreken, het kan natuurlijk zijn dat zij dat toch nog wel weten, maar als ik mag kiezen, dan kies ik voor af en toe een mooie spreuk als een omlijsting van ons gesprek. Als een soort achtergrondmuziek

Jippox

Ik geloof dat er wel psychische factoren zijn die erfelijk zijn als het gaat om narcisme. Een combinatie van een aantal bepaalde genen zal bevorderend werken voor narcisme, zoiets...
Maar als het in meerdere generaties voorkomt in een familie, dan is er grotere kans denk ik dat narcistisch gedrag van ouders, de kinderen narcistisch kùnnen maken. Hoeft niet, maar kan wel.

correctie

dan is er grotere kans dat het er aan ligt dat het narcistisch gedrag van ouders de kinderen narcistisch heeft gemaakt (in plaats van het overdragen van genen alleen)

Paasei

Paasei

20-03-2018 om 23:01

Erfelijk

Ik heb me ooit ingelezen en alle info opgezocht die ik vonden kon. Toen mijn ogen open gingen en ik begreep dat mijn (a.s.) ex erg ziek is, ondanks wat hij zelf allemaal beweert. Daaruit heb ik geleerd dat een bepaalde gevoeligheid voor het ontwikkelen van een stoornis in de genen kan zitten. Maar dat opvoeding, karakter en gebeurtenissen des levens bepalen of het ontwikkelt. Inderdaad, mijn schoonmoeder zou ook een bepaalde diagnose kunnen krijgen. Schoonzus ook. En ook in de volgende generatie van de familie is er een nichtje waar ook een etiket op geplakt is. Ik heb het geluk dat mijn eigen kinderen nog geen tekenen vertonen. Hoewel ik het meest vrees voor mijn jongste, die zijn vader's intelect en diepe denkvermogen heeft geerfd.

Voor wat betreft mijn eigen 'stoornis'; in onze scheidingsprocedure, via de rechtbank, heeft ex een eigen stuk bij het stuk van zijn advocaat gedaan. Daarin beweert hij van alles, maar onder meer dat ik borderline heb..

Kaaskopje

Kaaskopje

21-03-2018 om 01:14

Thera

Kortom... als het beessie maar een naam heeft Ik vrees dat ik werkelijk wel eens onder de noemer vermijdend gedrag kan vallen, maar niet bij alles en overal. Door de jaren heen is het gelukkig wel minder geworden.

Net als paasei,

Mijn schoonmoeder had een traumatische en onveilige jeugd. Zo bouwde ze een afweermechanisme op die op gezette tijden de kop op stak. Vervelend voor degene die het mocht ondergaan. Niemand waarschuwde haar of praatte over de wijze waarop zodat het afweermechanisme vorm kreeg. Nu is dat mechanisme haar eigen.
Als ik haar toets aan de lijst met eigenschappen, valt een deel af. Maar andere elementen zijn aanwezig. Het vind niet continu plaats, daarom moet je alert blijven om te voorkomen dat je je hoofd stoot.

Net als Paasei, maak ik mij ten deel zorgen om een kind. Deze hsp-er heeft een traumatische periode meegemaakt. We boden het kind een veilige haven met praten en rust, maar wantrouwen heeft ook sporen na gelaten. Gelukkig bemerk ik nog veel empathie en blijft liegen of gaslighting weg.
We leggen wel uit dat botheid averechts werkt, zo willen we voorkomen dat een afweermechanisme vorm krijgt.

Ik denk niet dat het erfelijk is, eerder samenloop van omstandigheden en een daaruit voortvloeiende ontwikkeling, mogelijk door gebrek aan begeleiding en vroegtijdige communicatie zodat iemand uit het gevoel van onveiligheid, reageert.

OokZo

OokZo

21-03-2018 om 10:59

Leren communiceren

Plus dat je vooral van je ouders leert communiceren. Communiceren zij disfunctioneel, dan kun je dat van ze overnemen.
Vandaar dat het heel belangrijk is om je kinderen erop te wijzen als ze iets onhandig aanpakken (botheid, zwijgen, de ander jouw fouten verwijten). Ze kunnen het nu nog goed leren.

Madelief

Madelief

21-03-2018 om 13:28

oorzaken narcisme

Wat op mijn speurtochten omtrent dit onderwerp ben tegengekomen als oorzaken van narcisme: trauma's in de jeugd (misbruik, mishandeling etc) maar ook: gruwelijk verwennen aan de ene kant versus ontkend worden aan de andere kant, vooral die laatste combinatie levert de entitlement van de narcist op.
Het is dus een situationeel geïnduceerd construct in de persoonlijkheid en niet doorgegeven via de genen, zoals autisme.

In het geval van mijn ex kwamen we tot dit als oorzaak: adoptie op de eerste dag van zijn leven (trauma) gevolgd door een adoptiemoeder die hem gruwelijk verwend en op het paard gezet heeft.

oorzaak

Ik weet natuurlijk niet precies wat de oorzaak bij mijn man is. Wel weet ik dat hij bijzonder geliefd was en een heel sterke wil had. Hij kreeg op jonge leeftijd 'breath holding spell' en de artsen zeiden toen dat de familie er maar voor moest zorgen dat dat niet zou voorkomen, want het zou gevaarlijk zijn. Dat is het niet, hoewel er één zeldzame vorm is waarbij het wat anders ligt. Ik weet niet of hij dat had.

Iets anders, ik plak het maar hieraan vast.
Ik was n.a.v. de stoornis vermijdende persoonlijkheid, aan het nadenken over introvert en extravert. Ik bedacht dat ik dat eigenlijk allebei was. Dat zal het voor de hulpverleners (onder andere) ook wel moeilijk gemaakt hebben om mij te plaatsen. Ik ging daar op googlen en kwam de naam daarvoor tegen: ambivert.

Misschien dat degenen die een narcistische ouder hebben, ook wel een grotere kans hebben om dit te ontwikkelen. Omdat je misschien van nature een extraverte kant hebt, maar omdat je op je hoede bent voor je narcistische ouder (of ouder met narcistische trekken) ook een sterke introverte kant ontwikkelt. Nu ben ik denk ik zelf ook wel van nature introvert. Het kan dan misschien ook wel weer zo zijn dat het ontworstelen aan je narcistische ouder, je extraverte kant ontwikkelt.

Hier een stukje van de site waar ik de term vond.
"Je kan op het ene moment best aanwezig zijn, maar je hoeft heus niet áltijd in de spotlights te staan en bent soms ook redelijk in jezelf gekeerd. Herkenbaar? Grote kans dat je een ambivert persoon bent: het derde persoonlijkheidstype naast introvert en extravert. Maar wat is dat eigenlijk? HLN zocht het uit.
Wanneer je een ambivert bent, betekent dat dat je zowel introverte als extraverte eigenschappen hebt. Geen van beide zijn echter dominant. Eigenlijk zijn ambiverte personen meer in evenwicht en hebben ze een meer genuanceerde persoonlijkheid dan introverten of extraverten, verklaart Daniel Pink, auteur, gastheer van televisiereeks over menselijk gedrag en expert op het vlak van ambiverte mensen. ‘Het is alsof ze tweetalig zijn. Ze hebben bredere vaardigheden en kunnen met meer mensen contact maken, net zoals iemand die zowel Engels als Spaans spreekt dat kan.’

Best of both worlds
Ambiverte mensen hebben het beste van twee werelden, volgens Adam Grant, organisatiepsycholoog en professor in de psychologie. ‘Ze bieden niet te veel aan maar ook niet te weinig,’ verklaart hij. Daarnaast zou hun hoge emotionele intelligentie ervoor zorgen dat ze unieke vaardigheden hebben wat het ouderschap en het huwelijk betreft.

Er zit volgens hem echter ook een nadeel aan ambivert zijn, doordat het lastig is om aan te voelen welke kant van hun persoonlijkheid in welke situatie het meest gepast is. Dat beaamt Laurie Helgoe, assistent professor in de psychologie: ‘introverte en extraverte mensen weten meteen hoe ze willen reageren. Wees je bewust van het feit dat je ambivert bent. Als je weet dat je beide kanten kan opgaan, vraag je dan af wat het meest effectieve gedrag zal zijn."

OokZo

OokZo

22-03-2018 om 14:09

Introvert - extravert

Zoals gezegd hier geen narcistische ouders, maar dat ambiverte herken ik wel.

Ik heb mijn ex vrij jong ontmoet. Destijds was ik nog redelijk verlegen (maar met een positief zelfbeeld), nog wat uit mijn schulp aan het kruipen. Ik wil best geloven dat ik onder zijn invloed ambivert kan zjin geworden. Ik herinner me ook dat ik in karaktertesten altijd moeite met introvertie/extravertievragen heb, omdat alles zo van de context afhangt. Ik vind het gemakkelijker om op mijn werk extravert te zijn dan thuis. In een professionele context weet ik beter wat er van me verwacht wordt en hoeveel extravertie gepast is. Op mijn werk kan ik ook gemakkelijk mijn grenzen aangeven, thuis veel minder gemakkelijk. Eigenlijk is dat raar, nu ik het zo lees. Maar ik kan het goed verklaren doordat er vele jaren lang zo enorm met mij gesold is thuis.

Tegelijkertijd vind ik ambivert een beetje een non-type, is introvertie-extravertie niet een continuüm en zitten we niet allemaal ergens op die schaal, en slechts weinigen helemaal aan een van de uiteinden?

Pennestreek

Pennestreek

22-03-2018 om 14:36

Ambivert

Oh, dat ben ík! Wow. Hier ga ik even over nadenken. Sowieso levert dit draadje veel stof tot nadenken. Ik herken in mijn moeder ineens een heleboel narcistische trekken, wat voor mij weer een heleboel verklaart over onze relatie en de relatie met mijn man.

Die verschillende persoonlijkheden, daarvan ik me op het moment zelf niet bewust. Maar ik hoor van mensen om mij heen dat ze dat zien bij mij. En als ik erop let merk ik het inderdaad zelf ook.
De vermijdende persoonlijkheid herken ik ook deels bij mezelf. Dus (weer/nog) werk aan de winkel!

Ik baal wel dat de relatie met mijn moeder nog meer invloed blijkt te hebben gehad en nog heeft dan ik toch al dacht. Ik wil namelijk ook niet al mijn problemen en mankementen daaraan ophangen. Ik had gehoopt daar nu (loop inmiddels tegen de 50) wel los van te zijn. Heb ik zo hard aan gewerkt al mijn hele leven . Maar deze inzichten helpen me hopelijk wel weer een stap daarin te zetten.

OokZo

Zoals ik het begrijp is ambivert wat anders dan halverwege de schaal zitten. Je hebt van allebei redelijk opvallend veel. Als je haverwege zit heb je van allebei niet zo veel.

OokZo

OokZo

22-03-2018 om 15:03

Vermijdend

Dat vermijdende herken ik zeker ook, maar weer veel meer in mijn privé-leven dan op het werk. Ik weet heel goed dat ik bepaalde zaken zou moeten aanpakken of bespreken, maar op een rare manier lukt het me vaak niet. Daarmee ben ik al een tijd zelf aan het werk, veel schoppen onder mijn eigen kont. En bij elk succesje (als ik een conflictje aanga) zie ik dat er niks ergs gebeurt, integendeel, dus dat helpt.

Madelief

Madelief

22-03-2018 om 15:48

Kijk en hier herken ik mij heel erg in


https://www.youtube.com/watch?v=YKn_yvtE480

Inzichtgevend en tevens een mooie opstap om te zien wat mijn rol en groei is in dit proces

Ff zo

Ff zo

22-03-2018 om 18:07

Ambivert

Ik heb er nog niet meer over gelezen dan in de vorige postings in dit draadje, maar ambivert klinkt mij toch een beetje als vergezocht in de oren.

Ik ben extravert (geen twijfel over mogelijk), maar - natuurlijk - ben ik niet de hele dag extravert. En ben ik ook wel eens in mezelf gekeerd.

Net zoals adhd'ers ook niet de hele dag door stuiterend rondlopen en introverte mensen soms op hun praatstoel zitten.

Maar goed, dat is mijn eerste reactie na het lezen van de postings hierover.

Introvert

Ik kan me goed voorstellen dat je een betere antenne ontwikkeld wanneer je beter geen informatie kunt delen of überhaupt je mond open doen vanwege de dysfunctionele consequenties. Het kan een vaardigheid zijn om beter af te stemmen op wie je voor je hebt.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.