Depressieve man en wisselwerking puber
Ik zit in een moeilijk parket.
Mijn man is, vermoedelijk, depressief. Hij is daarvoor doorverwezen naar ggz, maar het wachten op een intake duurt lang. De depressiviteit gaat gepaard met boosheid.
De kinderen hebben er last van. Ik wil niet altijd over me heen laten lopen en tegen de kinderen doet mijn man autoritair, wat ze niet accepteren. De sfeer is hierdoor slecht. Ik denk aan scheiden. De relatie was al niet ideaal maar tot een jaar geleden vond ik het nog fijn als het weekend was. Nu niet meer. Maar ik vind het moeilijk. Hij is tenslotte ziek. Maar ik vind ook dat hij weinig doet om daaruit te komen. Ik snap dat hij drempels voelt om iets te ondernemen. Maar gezien de situatie thuis vind ik dat dringend.
Nu heeft mijn puberdochter al een aantal maal gezegd dat ze ongelukkig is. O.m. door de situatie thuis. Ze heeft regelmatig behoorlijke aanvaringen met mijn man. En mij verwijt ze dat ik de enige ben die de situatie kan verbeteren maar dat ik niets doe.
Dat is niet waar, want ik voer gesprekken met mijn man en ik doe uitzoekwerk als het gaat om scheiden mocht het daarvan komen (i.v.m. financien, hypotheek, wonen etc). Dat zijn uiteraard geen dingen waar ik haar mee lastig wil vallen.
Ik probeer gezellige dingen te doen met de kinderen maar dat lukt niet altijd. Ik voel me verdrietig, eenzaam en moe. En ik probeer er ook altijd te zijn als de kinderen ergens mee zitten, geholpen moeten worden met huiswerk of hun planning. Ik rijd ze naar alle feestjes en verplichtingen en probeer ze zoveel mogelijk aan vertier te kunnen laten doen.
Mijn kind kwam vanavond weer met verwijten. Dat ik "er niets aan doe" en dat haar jeugd verpest wordt door de situatie thuis. En dat ik gewoon niet durf. Het doet me verdriet dat de kinderen in deze situatie opgroeien, maar ik ben een mens. Als er een knop was die alles beter maakte, zou ik er op drukken. Maar dergelijk beslissingen neem je niet licht en hebben ook consequenties. De belangen van de kinderen wegen uiteraard heel zwaar, maar dat maakt het op zich niet makkelijker.
Ik weet gewoon niet goed hoe ik moet reageren op deze verwijten. Mijn puber is echt heel erg slim. Ze zegt dingen die ik niet echt bij haar leeftijd vind passen. Ik denk dat ze er op internet over gelezen heeft. Ik zeg haar ook dat haar vader ziek is maar ondertussen snap ik ook haar werkelijkheid: het duurt zo lang voor het beter wordt. Tegelijk is ze op een leeftijd dat alles wat ouders doen stom is, ze zich erg afzet, ze onzeker is over dingen, etc.
Misschien kom ik een beetje warrig over, mijn emoties zitten hoog momenteel, maar ik hoor graag advies.
Grote kans
Dat ze op fora opgehitst wordt en de zaak van 1 kant laat zien.
Je zit in een moeilijke situatie. Je man is niet voor niets doorverwezen. Hij kan zichzelf niet versneld beter maken omdat dat beter uitkomt.
Misschien is het handig eens zelf net de huisarts te praten omdat jij nu ook hulp en handvaten nodig heeft. Misschien heeft zelfs je dochter er iets aan als er informatie gegeven wordt over de toestand van haar vader en het lastige parket waar haar moeder in zit.
Je doet je huwelijk niet weg omdat je kind dat van je vraagt of wil dat jij bepaalde stappen maakt.
Maar er is wel hulp nodig en niet alleen voor je man.
Foutjes
Sorry voor de foutjes, mijn tablet maakt weer andere woorden dan mijn mobiel normaal doet.
Ervaring
Zowel met zelf depressief zijn als met een depressieve echtgenoot. Beide is zwaar maar totaal anders.
Een paar opmerkingen.
Uiteraard is het je verantwoordelijkheid om te zorgen voor een veilige, fijne omgeving voor je kinderen. Dat is iets anders dan jouw leven laten bepalen door het belang van je kind. Dat kind is over een paar jaar weg uit jouw huis en leeft haar eigen leven. Jij bent dan al dan niet getrouwd en moet door met de beslissingen die je nu neemt.
Grote levensbepalende beslissingen worden vaak genomen in crisissituaties maar dat is vaak niet de beste tijd voor zoiets. Als het stof is neergedaald blijken de zaken toch vaak anders te hadden gekund.
Als een persoon depressief is, is hij zichzelf niet. De ziekte regeert. Het is niet de persoon die je kende en die hij weer zal worden als hij uit het dal is. Kortom, dit is niet de juiste tijd voor zoiets ingrijpends als een scheiding.
Je schrijft dat het voor de ziekte al niet goed ging tussen jullie. Kwam dat achteraf gezien ook door de depressie? Die kan soms een lange aanloop hebben.
Een depressief mens is heel moeilijk om mee om te gaan. De kunst is je eigen grenzen hier in te bewaken en hem toch serieus te nemen in wat hij wil en zegt. Daar kun je hulp bij vragen via de huisarts. Veel praktijken hebben een praktijkondersteuner waar je vrij snel terecht kunt en mogelijk kan deze je handvatten geven om met de situatie om te gaan.
Het is voor jou nu erg lastig. Die man die je aandacht vraagt, de dochter die haar problemen heeft met de situatie, je andere kinderen die het er vast ook moeilijk mee hebben, de realiteit dat je overal alleen voor staat en je maatje kwijt bent, je eigen verdriet over de situatie. al die ballen die je, alleen, in de lucht moet houden. Ik weet nog goed hoe het was. Vraag hulp, dit is teveel. Je hoeft je nergens voor te schamen. Je hangt geen vuile was buiten. Iedereen heeft moeilijke perioden in zijn leven en mensen willen heel graag helpen. Ze moeten het wel weten en concreet horen wat je nodig hebt.
Die huisarts/praktijkondersteuner is trouwens ook een optie voor je dochter die ook iemand kan gebruiken waar ze haar frustraties kwijt kan.
Wat ik zo vaak gewenst heb is een time out. Even weg, even lucht. Misschien dat het bij jullie helpt als je man een tijdje gaat logeren bij familie/vrienden of desnoods een goedkope stacaravan oid. Het is beter om te voorkomen dat het allemaal te hoog oploopt en er dingen gezegd worden die niet meer ongehoord gemaakt kunnen worden.
Dit vond ik een mooi artikel
https://www.volkskrant.nl/wetenschap/verman-jezelf-en-andere-dingen-die-je-nooit-tegen-een-depressieve-dierbare-moet-zeggen~a4582855/
Als laatste, zorg goed voor jezelf. Slaap genoeg, eet goed, ontspan. Niemand gaat het voor jou doen dus jij moet je zelf op de eerste plaats zetten want als jij instort is er niks meer.
Heel heel veel sterkte.
Doorpakken
Hoe lang gaat dat wachten op de GGZ duren? Ik zou in jouw geval meteen een aanvraag doen voor bijvoorbeeld Molemann (google ff, ze zitten overal) voor systeemtherapie. Duurt ook zes weken maar dan wordt ten minste iedereen in de situatie gehoord.
Veel sterkte, een rotsituatie
