Relaties Relaties

Relaties

Verder na ontrouw deel 3

Deel 2 was de 1000 gepasseerd maar nog zeker niet ten einde.


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Flanagan

Flanagan

25-03-2018 om 21:56 Topicstarter

Bekijk het anders

Ipv een muur optrekken om jezelf te beschermen, kan je ook jezelf naar voren schuiven zodat hij leert dat je iemand ben waar hij rekening mee heeft te houden als hij wilt voorkomen dat hij kan vertrekken.
Maak jezelf sterker door niet te twijfelen aan je eigenwaarde.

Pennestreek

Pennestreek

25-03-2018 om 22:11

Ja, herkenbaar

natuurlijk. Je wilt niet weer zo gekwetst worden. Inmiddels heb ik dat wel achter me kunnen laten, die reflex is er niet meer. Wel heb ik ook nog steeds dat ik om niets in de twijfel en de argwaan schiet. Maar ook dat wordt gelukkig minder.

Ik had even een wat minder goede periode, weer veel twijfel aan of het ons wel gaat lukken, vooral door wat hij zegt. Gisteren daar een emotioneel gesprek over gehad. Waaruit ik heb overgehouden dat het eigenlijk gewoon goed gaat, en dat het het meer een kwestie van woordkeuze is dan van dat we niet op dezelfde golflengte zitten. Ik ben zelf ook weer begonnen met een cursus waarvan ik hoop dat het me verder kan brengen, en ook de inzichten opgedaan in een ander draadje op OO helpen me weer een stapje verder. En man is ook weer aan de slag gegaan, ook heel fijn. Vooral fijn dat hij zelf voelt dat het hem wat kan brengen, en ongelooflijk fijn dat we er samen zo mooi over kunnen praten. Dit soort gesprekken hebben we vroeger nooit gehad. Ik vind het zo bijzonder dat we dit bereikt hebben samen!

Maar een kwetsbare plek blijft het, ben ik bang. En bij mij niet alleen de affaire met Truus, maar ook alles wat daaraan vooraf is gegaan. Ik ben door een heel diep dal gegaan, en ik verwacht nog steeds dat er ieder moment weer een bommetje kan ontploffen. Dat is heel naar, kost veel energie en zorgt ook voor een doorlopend gevoel van wantrouwen. En daar word een mens niet gezelliger van, een soort selffulfilling prophecy wordt het dan. Dus heel belangrijk dat ik daar overheen kom. Daar ben ik dus mee bezig. Met hulp van man natuurlijk, want het is aan hem om vooral geen aanleiding voor wantrouwen te geven. En het is aan mij om aan te geven wanneer dat wel gebeurt zodat we erover kunnen praten. Maar je wil niet altijd 'zeuren', en je stelt je kwetsbaar op, als je toegeeft dat je jaloers bent/ergens van schrikt/ergens moeite mee hebt. Maar we zijn op de goede weg.

GitteNN

GitteNN

26-03-2018 om 09:56

pennestreek

welke cursus ga je volgen. wil je dat delen? zoek zelf ook weer iets. jou verhaal qua gevoelens en werken aan je zelf, en om 'niets'bang zijn lijkt zoveel op het mijne. ik wil ook zelf weer iets doen maar weet niet goed wat.

grt
GitteNN

Pennestreek

Pennestreek

26-03-2018 om 10:31

Gitte

Ik ben begonnen aan een cursus mindfulness. Bij een coach, in een klein clubje met 4 dames. Allemaal met de nodige ballast en strubbelingen in hun leven. Dat alleen al is fijn om te weten, dat je zeker niet de enige bent, en al in de eerste sessie werd er behoorlijk open over gesproken. En er vloeiden ook best wat tranen. Bijzonder vond ik dat, dat 4 onbekenden zo open konden zijn naar elkaar.
Wat ik er hoop te leren is meer ruimte voor mezelf creëren. Ik vind het moeilijk om te ontspannen, niet alleen in de relatie met man, maar sowieso. Er is altijd iets dat gedaan moet worden. En daardoor kom ik niet genoeg aan mezelf toe, aan voelen wat ik wil en nodig heb. En dat wil ik eindelijk eens leren. Me niet doorlopend schuldig voelen over van alles, me niet voor alles en iedereen verantwoordelijk voelen, kunnen genieten van dingen voor mezelf en voor mezelf tijd en ruimte claimen. Is niet alleen belangrijk voor mezelf, zowel thuis als op het werk, maar ook als voorbeeld naar de kinderen en in de relatie met man.

Puinhoop

Puinhoop

26-03-2018 om 11:31

Vertrouwen wat mondjesmaat terugkomt

Stom hè, dat het zo lang duurt voordat dat vertrouwen weer komt. Ik vind het zo erg, dat dat blinde vertrouwen, die argeloosheid, helemaal weg is.
Zaterdag zaten we in een café en hij ging roken, ergens achter in de zaak in een rookruimte. En omdat het zo lang duurde voor hij terugkwam, begon ik te fantaseren dat hij daar die troela misschien wel tegen was gekomen en gezellig met haar zat te kleppen. Ik ben uiteindelijk gaan kijken en hij zat gewoon met een paar andere kerels te babbelen. Maar die angst blijft altijd.
Die verliefde blikken en dat gezoen, ik zie het weer voor me, ik heb een paar slechte dagen wat dat betreft. Gisteren vroeg ik hem wa hij van dat citaat vond (een geheelde breuk is sterker dan een bot wat nooit gebroken is) en zegt ie:"We hebben toch nooit een breuk gehad?" Dan vrees ik weer dat hij het bagatelliseert. Bah, de tranen zitten weer hoog. De kilo's zijn er na de griep ineens weer aan, alles zit een beetje tegen.
Wel fijn dat het met jou, Pennestreek, wat beter gaat. Ik weet niet wie dat boek aanraadde, maar ik kan het ook aanbevelen: 'Ik hou van je, maar ik vertrouw je niet' over het herstel van het vertrouwen. Overigens ga ik ook een psycholoog opzoeken. Ik kom er alleen niet meer uit.

Pennestreek

Pennestreek

26-03-2018 om 11:44

Oh, dat kwam vast hard aan

We hebben toch nooit een breuk gehad. Nee, op papier misschien niet, maar jee, iets als vreemdgaan mag je naar mijn idee toch echt wel een breuk noemen... Ik snap dat je daar even door van slag bent. Kun je daarover ook met je man praten? Kun je hem vertellen hoe zo'n opmerking bij jou binnenkomt en wat je erbij voelt? Bij ons lukt dat steeds beter. Al wil ik niet altijd zeuren dus ik slik wel eens wat in.

Ik merk wel steeds opnieuw dat invullen een grote rol speelt in onze communicatie. Wat hij bedoelt komt bij mij vaak helemaal niet zo aan, want ik vul vaak heel anders in. Daar komt ook voor een groot deel vandaan dat ik denk dat hij nog twijfelt over ons. Hij wil niet zeggen dat hij denkt dat het voor altijd zal zijn. Ik interpreteer dat als dat hij twijfelt, terwijl hij vindt dat hij gewoon eerlijk is, want je weet het niet zeker, er kan van alles gebeuren. Tja. Dat is in ons geval ben ik bang een verschil van interpretatie waar ik mee zal moeten leren leven.
Hij bedoelt in ieder geval niet dat hij misschien morgen weer bij me weg wil, zeker niet, maar niets is voor eeuwig, zoiets. Hij wil graag genieten van wat we nu hebben, hij is daar blij mee, en vindt dat we niet teveel naar de toekomst moeten (willen) kijken. Ik vind het lastig om vertrouwen te hebben in ons en in hem als hij er zo in staat. Ik vind het een beetje klinken als slag om de arm, als excuus bij voorbaat om nog een keer de stekker de eruit te trekken. Maar dat bedoelt hij zeker niet. Dus zoals ik al schreef eerder verschil in woordkeus dan in gevoel, daar moet ik me dus overheen proberen te zetten.

Ik geloof niet dat ik het heel erg eens ben met dat citaat over die geheelde breuk. In mijn ogen blijft een zwakke plek. In ieder geval iets dat gevoelig blijft. Het wordt wel minder, maar ik geloof niet dat het ooit helemaal weggaat. Net als een litteken, dat blijft zichtbaar en af en toe kriebelen, ook al doet het niet echt pijn meer.

JJ

JJ

26-03-2018 om 13:14

begrip

Ik vind het vooral af en toe lastig dat zij niet lijkt te begrijpen dat het allemaal nog wat wankelig is. Tuurlijk, MAN UP, maar 2 weken geleden stond ik gewoon voor 'zijn' huis om te checken of zij er niet was, hoewel dit compleet onlogisch was dat ze er wel zou zijn..

Ik heb haar wat leesvoer gegeven om haar te laten begrijpen waarom ik soms overreageer in voorheen normale situaties en waarom nu regelmatig dingen onder een vergrootglas liggen.
https://www.heysigmund.com/infidelity-understanding-the-affair-and-rebuilding-your-relationship/
https://www.heysigmund.com/how-to-forgive-and-heal-from-an-affair/

If you’re the one who has had the affair, your job now is to help your partner to feel safe again. To do this, make sure there is 100% accountability for as long as it takes for your partner to know that there is nothing else more to find out. The privacy that was there before the affair is gone, and it will be gone for a while.

Know that for your partner, he or she he or she doesn’t want to be that person who doesn’t trust, and who is suspicious and paranoid – but that’s what affairs do. They turn trusting, loving, open hearts into suspicious, resentful, broken ones. It would be that way for anyone. How long it stays that way will depend a lot on how you handle things moving forward. Be accountable every minute of every day. Be an open book. Let there be no secrets. Knowing that there is nothing going on is critical to healing the anxiety and trauma that has come with discovering the affair. Looking for information isn’t about wanting to catch you out, but about wanting to know that there is nothing to catch out.

Bobbie

Bobbie

26-03-2018 om 23:27

Eens Pennenstreek

Een vaas met een barst blijft een vaas met een barst.
Dat houdt niet in dat je er nooit meer bloemen in kunt zetten, maar het blijft een plek om op te letten dat die niet gaat lekken. Sterker kan niet, alles is breekbaar, zeker na een klap is het kwetsbaarder.

Wat ik bij jou, Pennenstreek nog wel veel merk is dat je het naar jezelf trekt. Jij moet het achter je laten, jij moet er overheen stappen, jij moet geen aannames doen, enz.
Als hij nu eens duidelijker wordt in zijn communicatie zodat dit allemaal niet nodig is ipv dat jij jezelf dan zo'n hele lijst de schuld geeft?

Pennestreek

Pennestreek

27-03-2018 om 13:55

Bobbie

Ik geef mezelf in dit geval niet de schuld, zeker niet. Maar ik merk gewoon dat ik conclusies trek, invul, noem het maar op, vanuit een diepgewortelde onzekerheid (zie ook draadje over narcistische ouders, daar herken ik een hoop van mezelf in). Die natuurlijk heel erg gevoed en bevestigd is door wat er is gebeurd. Maar wat ik invul is niet wat hij bedoelt te zeggen.
En dus reageer ik op een manier die in zijn ogen nergens op slaat. Negatief, zuur, cynisch, kortaf, boos, beledigd, of juist verdrietig. En hij begrijpt dan niet waar mijn reactie vandaan komt, maar het beïnvloedt natuurlijk wel de toon tussen ons.
En natuurlijk kan hij me helpen door dingen anders te verwoorden, maar ik help ons en vooral mezelf veel meer door te leren horen wat er echt gezegd wordt. Door die negatieve gedachten weg te duwen. Ik maak mezelf ongelukkiger met die gedachten.

En dat is waar ik hoop dat de mindfulness me bij me kan helpen, me bewust worden van die gedachten voordat ik erop reageer. Zodat ik bij man kan navragen wat hij bedoelt, vertellen hoe ik het opvat en wat dat bij me oproept. Dus ja, ik trek het naar mezelf toe, maar vooral omdat ik geloof dat ik mezelf daarmee meer help dan door naar hem te blijven kijken om het anders te doen. Ik wil groeien, in plaats van afhankelijk blijven van hem. Want het is natuurlijk ook een vorm van afhankelijkheid.

Bobbie

Bobbie

27-03-2018 om 18:31

Ik begrijp je

Zelf had ik een man met sterk autistische trekken. Hij leerde via mij hoe het naar de buitenwereld moest. Hij paste dat alleen niet toe op mij.
Hij kon vreselijk bot, rechtlijnig, zwart-wit reageren en dat deed mij pijn.

Mijn standaardzin was: hoe bedoel je?
Dat was eigenlijk al een waarschuwing naar hem dat zijn bericht niet of niet goed was overgekomen. Of dat ik het totaal verkeerd oppakte. Het maakt niet uit van wie dat komt, maar het is een feit dat het zo is.

Het maakte dat hij het beter uit ging leggen na zo'n zin.
Vaak was het nog gewoon akelig bot, maar ik dwong hem wel op die
manier om over zijn woorden/non-verbale communicatie na te denken.

Wat ik wil zeggen, en bedankt dat je het met je uitleg goed opvatte, want ik wilde geen commentaar leveren maar je wat beschermen:
jij werkt erg hard aan jezelf, al zolang je schrijft over je situatie.
Natuurlijk zul ook jij fouten maken, maar van wat ik lees doe je erg je best.
Vergeet niet dat hij ook zijn deel aan misvattingen en miscommunicatie heeft en trek niet alles naar jezelf toe. Hij kan het namelijk ook wel eens gewoon bedoelen zoals hij het zegt, maar na jouw reactie bijdraaien naar: ja maar zo bedoel ik het niet.

Als voorbeeld (fictief): er wordt gezegd dat je stom bent.
ik: hoe bedoel je dat?
Nou gewoon, ik vind dat je onhandig bent.
Ik: waarom zeg je dat niet?
Dat zei ik toch?
ik: nee, je zei dat ik stom was.
Jaaaa nou dat bedoel ik natuurlijk niet zo!
ik: maar je zei het wel. Ik denk niet dat je doorhebt hoe dat bij mij binnenkomt.

Natuurlijk bedoelde hij dat ik stom was. Het was zijn eerste primaire reactie en die floepte hij er uit.

Waarmee ik wil zeggen: je pakt niet alles verkeerd op. Als hij je heeft gekwetst moet hij het anders formuleren.
Dat hoeft niet bij elke zucht maar wel beter nadenkend over zijn eigen vorm van communiceren.
Jij bent niet altijd degene die het verkeerd oppakt en daarna verkeerd reageert: hij is ook wel eens degene die het verkeerd zijn strot laat passeren. Dat is niet jouw schuld. Ik heb veel woorden gebruikt in deze post, maar puur om goed uit te leggen wat ik bedoel te zeggen. Natuurlijk gaat het wel eens mis, maar dat gaat het bij allebei (dat was de korte vorm

nieuw op dit item

Hallo dames (en misschien ook mannen),

Al een tijdje ben ik op zoek naar een forum, net als dit. Ik zie wel dat jullie al heel veel met elkaar hebben gedeeld en heb echt nog niet de tijd gehad om dit allemaal door te nemen.

Ik zou heel graag met jullie mee willen praten. Dit is het enige forum dat ik gevonden heb, dat serieus helpt als je verder wilt met je relatie, die (in mijn geval) een maand of 5 geleden geexplodeerd is omdat mijn man toegaf dat hij al 2 jaar vreemd ging.

Het was alsof mijn leven stil stond, de laatste twee jaar niet 'echt' waren geweest. Over de vakanties en leuke dingen die we gedaan hebben...overal hangt een grijze waas overheen. Ze zijn opeens niet meer leuk, want hij was met zijn gedachten altijd bij haar geweest.

Ik was zo gelukkig met mijn man, maar die was dat blijkbaar al een tijdje niet meer met mij. Ik vermoedde al een tijdje iets maar kon hem nergens op betrappen, had al overwogen om camera's in huis te hangen of afluisterapparatuur te plaatsen. Ook had ik hem mijn vermoedens al een paar keer voorgelegd maar hij ontkende dan in alle toonaarden.

Totdat ik hem dwong zijn pincode van zijn telefoon af te staan, als hij dan toch niets te verbergen had... Hij had een bepaalde app op zijn telefoon staan (Telegram) die hij apart voorzien had van een wachtwoord en dat wilde hij niet afgeven. Ik wist genoeg en hij gaf uiteindelijk toe.

Mijn eerste reactie was dat ik hem niet kwijt wilde. Niet na 20 jaar en twee kinderen verder. Ik had hem op een voetstuk staan...al die jaren lang. Hij was alles voor me en ik heb me vaak afgevraagd wanneer de donkere wolken boven ons gezin zouden komen drijven. Ik had alleen nooit gedacht dat dat op deze manier zou gebeuren. Ik vertrouwde hem (ondanks mijn vermoedens zelfs)

Maar ook op deze manier stort je wereld in. Hij wilde heel graag verder met mij en ik kon mezelf niet alleen in een nieuwe toekomst zien. Het is echt niet zo dat ik een afhankelijk type ben. Ik heb een goede baan en verdien best goed. Het huis staat op mijn naam. Ik kan het dus ook best alleen maar ik hou gewoon veel van hem en wil hem niet kwijt.

Hij mij ook niet. Dat was nooit de opzet geweest. Ook niet van zijn vriendin die ook getrouwd is. Dus we hebben besloten om ervoor te gaan, maar dat is moeilijker dan het lijkt.
Na 5 maanden kan ik het nog steeds geen plek geven. Ik heb hem wel vergeven, maar zie soms op de raarste momenten hen samen voor me. Ik lig af en toe nog een halve nacht wakker, waarom hij nu opeens wel genoeg van me kan houden om monogaam te zijn, en destijds niet? Liegt hij nu nog steeds en blijft hij alleen bij mij omdat hij anders met niks op straat staat?

We praten er veel over. Hij is bereid om alles met me te delen en heeft dat de afgelopen maanden ook gedaan. Elke vraag heeft hij (eerlijk) beantwoord maar uit zichzelf verteld hij niets. Het geeft me het idee dat ik er alles uit moet trekken, maar hij wil natuurlijk uit zichzelf geen pijnlijke dingen vertellen, die ik misschien niet wil weten.

Ik kan op elk moment van de dag zien waar hij is en mag ook altijd in zijn telefoon kijken. Hij probeert echt zijn best te doen het vertrouwen terug te winnen, maar het zal nooit meer helemaal terugkomen. Dat weet ik gewoon zeker.

We hebben zelfs gesprekken gehad met 'die' vrouw en haar man. Hij heeft haar ook een nieuwe kans gegeven, maar lijkt er toch makkelijker mee om te kunnen gaan dan ik.

Mijn man is momenteel in het stadium beland dat hij vind dat hij mij alles verteld heeft en dat hij niet meer terug wil kijken. Als ik hem specifieke vragen stel over bepaalde plaatsen waar hij met haar is geweest ofzo, dan lijkt hij aan chronisch geheugenverlies te lijden. Hij wil het zelf allemaal niet meer ophalen en probeert alles te vergeten.

Is de tijd aangebroken om het verleden te laten rusten en naar de toekomst te kijken? Werk ik ons herstel tegen door alsmaar terug te blijven kijken?
Maar zelfs als ik zou willen, kan ik het verleden maar niet vergeten.
De man waar ik verliefd op ben geworden en die ik blindelings vertrouwde, was blijkbaar toch niet zo'n geweldige vent en had ook zijn zwakke kant. Heeft hij teveel kapot gemaakt? Is het niet meer te helen?
Ik twijfel hier steeds meer over. Ik wil graag met hem verder, maar ben bang dat er teveel kapot is gegaan...

Ik hoop dat ik met mijn verhaal niet 'inbreek' op jullie forum. wil gewoon graag met jullie meedenken en hoop dat jullie mij ook nuttige adviezen kunnen/willen geven.

Miss

Miss

28-03-2018 om 16:59

Sidoontje

Hallo sidoontje

Aller eerst mijn complimenten dat je na zn lange tijd van ontrouw je man nog een kans geeft. Echt veel respect voor je.
Mijn man heeft maar een aantal weken zo geleefd (zegt hij)
Overal staat standaard achter of als ik er over praat zegt hij.
Het geloof van eeuwige trouw is weg. Wij zijn 15 jaar samen... En vorige zomer getrouwd.
Het gevoel van gekke henkie zijn komt dagelijks optreden bij mij.
En de vraag wat houdt ons nog samen?

Dus ik vind het knap dat je zo goed op weg bent echt verder te willen met hem. Bij mij is dat van dag tot dag anders maar dat komt omdat ik het pas 2 maanden weet. Ik ga het tijd geven..
Wat ik je mee kan geven is en waar ik momenteel heel erg veel aan werk is mezelf. Mezelf voorop stellen, begrip vragen. En vooral dingen doen die ik belangrijk vind.
Even kort. Maar ik kom er later op terug.
Liefs

Puinhoop

Puinhoop

28-03-2018 om 19:52

Welkom

Via deze link kwam ik wel wat tips tegen. Eentje is dat degene die is vreemdgegaan echt volledige openheid moet geven en zijn privacy dus een poosje kwijt is.
Jemig, 2 jáár! Lieve Sidoontje, mijn man heeft 10 dagen een dame gehad, waar hij 4x contact mee had en alleen gezoend -wel veel over zijn huwelijk met mij gepraat blijkbaar. We zijn nu ruim een jaar verder en ik heb er nog steeds af en toe verdriet van en het vertrouwen is nog altijd niet helemaal terug. Dat hoort er allemaal bij, vrouw. Het kan wel 2 jaar duren voor dat terug is.
Volgens mij is er geen man die uit zichzelf dingen vertelt (na een affaire). Ik moest ook alles eruit peuren. En ik heb nu nog steeds vragen die me echt plagen. Maar het kan niet meer. Hij wil er ook niet meer aan denken, zegt dat ook nooit te doen. Wat voor de 'dader' natuurlijk makkelijker gezegd is dan voor de bedrogen partner. Bij ons is het redelijk om erover op te houden, maar bij jullie echt niet. Zo'n lange tijd en dan na 5 maanden ophouden -ik denk dat het goed zou zijn in relatietherapie te gaan.
Het boek 'ik hou van je, maar ik vertrouw je niet' van Mira Kirschenbaum kan ik je van harte aanraden. En zoek mensen met wie je erover mag blijven praten. Dat heb je nodig. Ik heb een goeie vriend bij wie ik het kwijt kan, zodat ik niet steeds tegen mijn man begin. Want als de affaire in het verleden ligt, ver in het verleden, kan het inderdaad wel kwaad om er steeds weer over te praten. Dan kan het, zoals Mira zegt, een 'self-fulfilling prophecy' worden - je vertrouwt me niet? Dan ga ik vreemd.
Maar zo vers als dat van jullie nog is...Ik heb erg met je te doen. Vreselijk. Ik weet het niet, of ik het zou kunnen vergeven, zo'n tijd. Maar ik ben jou niet, we zijn allemaal anders. Ik heb mijn man vergeven, maar kan het niet vergeten. Moeilijk, hè!

Van harte welkom hier, hoor. We zijn er voor elkaar, niet?

Miss

Miss

28-03-2018 om 20:45

Precies. Even om er op terug te komen sidoontje

Precies wat puinhoop zegt. Je neemt de woorden uit mijn mond diepe respect voor je sidoontje.

De tijd na de ontrouw is rouwen, om wat ooit geweest is.
Vanavond is mijn man bijv sporten. En zijn app is niet afgevinkt. En ja ja hoor daar begint mijn hoofd al weer overuren te maken..
Zoals ik van de vele lees word het minder..
En blijf ik idd soms "te veel" in boosheid hangen maar zijn er ook betere dagen. De tijd om het achter je te laten is er nog lang niet!
Tis net een nachtmerrie waar je vanuit een droom in stapt...
De beelden, de datums wanneer hij daar was, de dag dat de Truus mij contacteerde dat ga ik nooit vergeten..

Knap dat je zo goed bij stuk hebt gehouden met en openen van zijn telefoon. Daar is je zelf respect al begonnen.
En houdt dat vast. Voel goed wat je voelt. En nee ben je een dag vol woede, verdriet dan mag dat er zijn(van mijn psycholoog)

Gelukkig begint mijn man nu wat meer door het stof te gaan. Maar bij ons is het buiten mezelf treden om binnen te komen bij hem. Zo boos moet ik worden. Anders laat hij niets los. En dan denk ik weer, hoeveel zouden er geweest zijn? ( had met meerdere contact en is ook nog eens verliefd geweest op een collega vertelde hij vorige week effetjes

Gaan jullie naar een therapeut?

Flanagan

Flanagan

28-03-2018 om 21:28 Topicstarter

Van dat voetstuk af.

Sidoontje, ookal heb ik geen ervaring in een vreemdgaande echtgenoot, het gevoel van teleurstelling herken ik wel. Ik heb door een proces van een paar jaar, mijn man van dat voetstuk afgehaald. Door de teleurstelling in mijn man, heb ik kunnen constateren dat hij in staat is fouten te maken die ik nietvan hem verwacht had.
Maar ik wil wel met hem verder. Ik zie dat deze wens wederzijds is.
Natuurlijk baal ik van die ervaring en zou ik niets liever willen dat die tijd uit het systeem schrappen.
Maar er is toch genoeg over om voor te gaan. In belang van elkaar en belang van het gezin.

Ik herken ook die houding van bagatelliseren en er niet over willen praten. Niet uit zichzelf. Zo zwak. Eigenlijk net zo zwak als de keuze van iemand om vreemd te gaan of om een andere reden een partner zo zwaar te teleurstellen, dat de relatie zelfs in geding komt.
De ervaring heeft mij mijn man opnieuw doen leren kennen. Er is genoeg over om voor te gaan. Maar van dat voetstuk is hij wel af. Andere dimensie noem ik het maar; tegenwoordig sta ik zelf op dat podium .

Je weet het nu 5 maanden. Ergens is het nog zo verse en heeft het tijd nodig heeft. Je bent er te veel bewust van, zoals een litteken kan jeuken.

Één ding lijkt helder. De relatie met die getrouwde vrouw had geen toekomst. Je hoeft niet bang te zijn dat zij fysiek tussen jullie in gaat komen. Dat was hun intentie niet. Nu blijft de vraag wat jij wil en kan opbrengen.
Als je en gezin hebt, is mijn ervaring, kan je heel veel. Het heeft tijd nodig om te herstellen.
Sterkte

JJ

JJ

29-03-2018 om 09:55

2 jaar.. wow

2 jaar, da's best wel heel erg lang Sidoontje. Ik heb al moeite zat met de 6-8 weken van mijn vrouw en alles wat jij beschrijft is heel herkenbaar. Erg dapper dat je het wilt blijven proberen, ik denk niet dat ik mijn vrouw 2 jaar ontrouw had kunnen vergeven. Bij mij is het ook pas 5 maanden geleden dat ze afstand van hem gedaan heeft en elke dag ben ik er onbewust nog mee bezig en gaan er regelmatig alarmbellen af waarvan ik niet eens wil dat ze afgaan. Inderdaad, alles wat in die periode gebeurd is ga je in een andere context plaatsen. Alles wat gezegd is lijkt een leugen, alles wat jij als geluk zag vertaalt zich nu als bedrog en hypocriet gedrag.

Maak het je man niet te makkelijk hoor, laat hem maar goed vechten voor wat hij je waar vindt want hij heeft flink wat goed te maken, of die Truus nou wel of niet met hem verder had gewild/gekund. Ook bij mij wil ze er amper boete voor doen of over praten, moet het achter ons gelaten worden en dan denk ik lekker makkelijk. Gisteren was ik wat langer weg van huis dan verwacht en zat ze gekscherend te stoken dat ik zeker bij mijn vriendinnetje was geweest. Opmerkingen die bij mij nog niet echt goed aankomen en ik maakte een gekscherende opmerking terug dat ik naar plaats "A" was geweest, een plaats waar zij destijds stiekem met hem was. Direct het verwijt dat dat een k*topmerking van me was en dat ze het toevallig erg leuk had gehad in plaats "A". Gelijk aangegeven dat ze moest dimmen, dat het de wereld op z'n kop was.

Ook het feit dat we nog steeds niet intiem zijn vindt ze af en toe best grappig lijkt het. Gisteren werd ik er nog net niet om uitgelachen. "Je zit zeker wel vol, ze hangen 3 meter lager". Ja, het begint te vreten. Overigens voor het eerst ook een opmerking dat ze me wel kon begrijpen dat ik het daar lastig mee heb. 10 minuten later lag zij in mijn armen te slapen en ik nog anderhalf uur naar het plafond te staren. Waarom heeft zij geen enkele behoefte, ligt dat aan mij, of vindt ze het dan nog steeds ergens anders, ga je dan denken. Komt die fysieke aantrekkingskracht nog terug, is het iets mentaals door wat ze me heeft aangedaan, schuldgevoel?

Het blijft een bijzondere situatie waar ik nog geen roadmap van heb hoe dat opgelost gaat worden.

Dus Sidoontje, je bent niet de enige. 5 maanden is kort, zeker gezien de lange periode waar jij je nu vragen over stelt.

Flanagan

Flanagan

29-03-2018 om 11:04 Topicstarter

JJ,

Even wat citaten uit je reacties.

‘Inmiddels is ze er zelf ook achter dat haar crush, zo noemt ze het, ook geen oplossing is voor haar ongeluks gevoel.’

‘De trouwring had ze na 2 weken af gedaan met de voetnoot dat ze in haar hart al lang van me was gescheiden.
Dat ze haar ring nog steeds niet draagt,.. ik heb hem inmiddels ook afgedaan. ‘

‘. Ik heb haar wel eens gevraagd: wat als ik er morgen ineens klaar mee ben en weg ga, zou je dat dan erg vinden. En dan krijg ik om mij oren dat ik het lef niet moet hebben, en dat ze dan erg verdrietig wordt.’

‘Gisteren was ik wat langer weg van huis dan verwacht en zat ze gekscherend te stoken dat ik zeker bij mijn vriendinnetje was geweest.’

‘Direct het verwijt dat dat een k*topmerking van me was en dat ze het toevallig erg leuk had gehad in plaats "A". Gelijk aangegeven dat ze moest dimmen, dat het de wereld op z'n kop was.’

‘Je zit zeker wel vol, ze hangen 3 meter lager".’

Ookal zegt ze van jou te houden, deze reacties na het toegeven van het overspel en de behoefte toch bij jou te blijven, geven m.i. geen blijk van respect of liefde. Ik vind dit een vreemde vorm van “humor” , als ik haar uitspraken moet zien als humor, voor iemand die is vreemd gegaan. Het is net of het haar niets doet dat ze jou heeft gekwetst.

JJ

JJ

29-03-2018 om 11:41

Flanagan

Ik wil haar niet zwart(er) maken hoor. Ze heeft haar overspel nooit zelf toegegeven, alleen bevestigd toen ik teveel bewijs had waar ze zich nog onder uit kon kletsen. Sterker nog, ze vond het geen overspel, want ze wilde scheiden en was dus vrij om te gaan, geen verantwoording meer naar mij. Later vond ik uit dat ze de weken voordat ze wilde scheiden al inging op zijn avances.

Enerzijds vind ik het geen probleem dat er wat luchtiger over gesproken kan worden d.m.v. humor en ze zoekt steeds meer toenadering. Al is het enorm lastig hoop te zien in het 'terugkomen' van iemand die inderdaad uitspraken heeft gedaan zoals 'in haar hart al gescheiden te zijn', 'al veel verder te zijn dan ik in het proces van afscheid nemen' e.d. In die periode kon ze me niet luchten of zien, was alles wat ik deed irritant, mijn emoties waren niet aan haar besteed en was ze vooral op zichzelf gericht.

Het gaat echt al heel veel beter, maar het stukje schuldbesef draagt ze niet heel erg uit. De vraag of ze zich schuldig voelt is in therapie wel gesteld en dat beantwoordde ze dan wel met ja, dat het niet netjes was, en dat ze het anders had moeten aanpakken, dat ze niet had moeten liegen en dat ze beseft dat ze me beschadigd heeft, aan het vertrouwen moet werken. Maar het duiveltje op mijn schouder dacht toen wel 'het spijt je niet wat je me hebt aangedaan, maar dat ik erachter ben gekomen'. Zelf zou ze me het nooit verteld hebben. Ze heeft wel zelf gekozen voor ons en hem de deur gewezen, omdat ze het niet fair vond ermee door te gaan. Nee ik maak het niet mooier dan het is, het was ontzettend fout.

Getuige dergelijke 'humor', ze laat daarmee inderdaad niet heel erg hard zien dat ze de het litteken dat ze heeft veroorzaakt goed begrijpt. Ook de slachtofferrol als ik opmerking terugmaak over 'plaats A' vond ik misplaatst.

Nog steeds voelt het af en toe alsof het niet uitmaakt of ik er morgen nog ben al zegt ze van wel, terwijl we het ook erg fijn hebben samen. Veel plannen voor de komende maanden, huis aan het opknappen, onafhankelijker van elkaar dingen doen, betere communicatie. Veel komt wel van mijn kant en de open deur is dus wat meer afstand gaan nemen. Laat ze maar voor mij gaan knokken. Ik ben erg benieuwd wat er in haar hoofd speelt, haar strategie is hoe we weer écht man en vrouw worden en hoe erg ze erin gelooft.

Pennestreek

Pennestreek

29-03-2018 om 13:38

JJ, hebben jullie nog therapie?

of is dat alweer 'klaar'? En wat voor therapie is/was dat, als ik vragen mag? Juist dat stukje emotie, begrip voor elkaar, elkaars gevoel leren begrijpen is zo ontzettend belangrijk als je na ontrouw verder wilt. Ons heeft EFT (emotionally focussed therapy) heel goed geholpen. Deze therapeut (maar dat kan natuurlijk ook aan de therapeut liggen, dat realiseer ik me) kon man heel goed helpen om mijn kant te zien én te voelen. En kon hem goed laten zien hoe zijn gedrag gedurende onze relatie mij beïnvloed heeft, en dat hij dus zelf mede verantwoordelijk was voor wat er in zijn ogen niet goed zat tussen ons. Dat was voor hem een enorme eye-opener, tot dan keek/wees hij alleen naar mij als oorzaak van het probleem. En pas op het moment dat hij zich realiseerde dat hij zelf ook een rol daarin speelde, en welke precies, kon hij daaraan gaan werken.
Zonder dat inzicht (en natuurlijk sowieso de bereidheid/wil om er wat aan te doen) was het tussen ons nooit goed gekomen.
Ik raad je dus aan kritisch te kijken naar de therapie en of die jullie wel brengt wat je nodig hebt. Of opnieuw in therapie te gaan.

JJ

JJ

29-03-2018 om 14:38

Pennestreek

Ik heb het boek 'Houd me vast' van Sue Johnson gelezen. Mijn vrouw niet, al heb ik het haar aangeboden. Ze is in die zin er veel minder mee bezig (geweest) dan ik, maar zij wilde dan ook echt weg, en ik wilde dat echt niet.

Ons verhaal is langer dan de afgelopen maanden, begon eigenlijk al begin 2017. Toen zijn we in gewone relatietherapie geweest en groeiden we naar elkaar toe, werd de communicatie stukken beter en werden de 'bezwaren' besproken. Ik heb heel veel aan mezelf gewerkt en de bezwaren eigenlijk allemaal wel opgelost m.b.t. praktische zaken. Het bleek steeds niet genoeg met de bom van ontrouw en de wens te scheiden tot gevolg.

Na die bom zijn we in Gestalt gegaan, een aftakking van EFT. Alleen na 1 sessie vond mijn vrouw het al genoeg, wilde ze niet nog eens terugkomen op haar besluit. Achteraf zat ze natuurlijk op haar roze wolkje en was dat een groot deel van de echte reden. De therapeute wilde ook terug naar haar -moeilijke- jeugd gaan, de relatie met haar ouders etc. en mijn vrouw werd daar direct ongemakkelijk van. Ze stelt zich daar niet voor open, blokkeert en vindt het onzin.

We zijn beide apart bij de GGZ in gesprek geweest.
We hebben ook 1 afspraak bij een seksuologe gehad, uitgekozen door mijn vrouw, omdat ze wilde weten waarom ze geen intimiteit met mij wilde ervaren. Daar zei ze nog dat ze geen geheimen meer voor me had. Ik wist toen wel al van het bestaan van 'hem', dus dat was inderdaad geen geheim meer. Dat ze, ondanks dat ze het ontkent had, verder waren gegaan dan 1x zoenen zoals ze zei, kwam ik een paar dagen daarna achter. Ik had toen zoiets van,.. dit gaat nooit werken als ze niet 100% eerlijk gaat zijn en zelf niet eens weet of ze er volledig voor wil gaan. Ga jij eerst maar eens uitzoeken wat je nou wil voordat we onze centen weggooien aan relatietherapie terwijl je niet eens zeker weet of die relatie wel is wat je wilt.

Mijn vrouw heeft toen enkele keren een Mindfullness coach gehad. Ze vond dat al gauw te zweverig worden, al kreeg ze meer besef van wat ze allemaal wel heeft en dat dat helemaal zo slecht niet was. Meer in het nu i.p.v. in het verleden dat niet meer is.

Wat bij ons aansloeg was een levenscoach die vooral met ons zelfbewustzijn aan de slag is gegaan. Eerst als aparte individuën en niet zo zeer vanuit het standpunt dat we een relatie hebben die we moeten redden. Deze man prikte wat meer door de politiek correcte antwoorden van mijn vrouw heen. Letterlijke teksten als 'vertel eens de waarheid want je bent nu niet eerlijk tegen me' en dat deed wel wat met haar. Niet naar de ander kijken dat hij/zij moet veranderen, maar kijken wat je zelf kan doen, de enige invloed die je zelf in de hand hebt. Hij is direct, duidelijk, assertief, provocerend en uitdagend. Iets wat bij mijn vrouw erg goed werkt, want ze is een pittige, met veel lagen. Hij leert ons eerst ons zelf te zijn en leert haar te zien dat veel van wat ze dacht ergens anders te moeten vinden, bijvoorbeeld vrijheid en onafhankelijkheid. Het zijn soms pittige gesprekken waarbij ook mijn gevoel m.b.t. haar oneerlijkheid wordt opgezocht.

Het had snel resultaat. Mijn vrouw kon verhuizen, maar heeft het huis teruggegeven aan de woonstichting. Ze had de optie aangehouden zolang ze nog met haar zoektocht bezig was, terwijl daar voor mij juist weinig vertrouwen vanuit ging en ik geen optie wilde zijn die braaf op de reservebank ging zitten wachten. Ze gaf het huis op omdat ze er vertrouwen in had dat we progressie zouden blijven boeken. Dat was zo'n 3 maanden geleden

Om je vraag dus te beantwoorden. We zijn in therapie, niet zo zeer relatietherapie, maar als 2 individuen die een relatie met elkaar willen hebben. Dat is ons uitgangspunt. Tegelijkertijd houdt hij ons realistisch dat we niet moeten denken dat we er al zijn.
Dus wel raakvlakken met wat jij ook aangeeft m.b.t. je man: je bent grotendeels zelf verantwoordelijk voor wat er mis gaat, niet de ander.

Pennestreek

Pennestreek

29-03-2018 om 16:14

Goed bezig, lijkt me

Inderdaad, vooral aan jezelf werken en dan hopen dat je uiteindelijk bij elkaar ook (nog) genoeg vind om de relatie in stand te houden. Wij zitten dus eigenlijk in dezelfde fase. Al is mijn man als ik het zo lees iets meer bezig met hoe ik het allemaal ervaar, dan jouw vrouw. En hij doet heel erg zijn best en is open als ik dat vraag.
Ook voor hem geldt trouwens dat hij het liever niet meer heeft over de affaire, want hij wil dat zelf ook achter zich laten en er niet meer aan denken. Dat was bij ons ook maar een klein deel van geheel, ook eigenlijk net als bij jullie.

Ik heb meer moeite met dat hij een paar jaar lang niet gelukkig was, maar dat niet met mij deelde. En dat hij toen uiteindelijk zo plotseling de bom dropte, mij voor een min of meer voldongen feit stelde. Ook net als bij jullie. Hij was al 'uitgecheckt' en ik moest daar achteraan hollen, emotioneel gezien. Erg moeilijke tijd voor mij. Ik merk dat er nog veel pijn zit bij mij, en ik vind het moeilijk om erop te vertrouwen dat het nu wel goed zit. Juist omdat hij zo lang niets had laten merken. Dat vertrouwen, dat is heel erg beschadigd merk ik. En natuurlijk ben ik ook wat achterdochtiger op het gebied van andere vrouwen, maar dat is minimaal. Gelukkig.

Sterkte, het is ook nog best pril, wij zijn inmiddels 3,5 jaar aan het rommelen waarvan een jaar aan het opbouwen, en ik merk dat het langzaamaan beter wordt.

JJ

JJ

29-03-2018 om 16:37

exact

Ja, ik merk veel raakvlakken met jouw ervaringen Pennestreek.
Ik ben ook minder bang voor de externe factoren dat ze weer met een ander het bed induikt of weer met 'hem' contact opneemt, maar meer voor het positieve dat we nu ervaren en het waarheidsgehalte daarvan. Want in het afgelopen jaar zijn er heel veel momenten geweest dat ik dacht dat we groeiden, dat ze gelukkig leek te zijn en dat dat achteraf dus niet zo bleek te zijn. Of niet gelukkig genoeg, met zichzelf, met onze relatie. Goede metafoor,. ze was al uitgecheckt inderdaad, al veel langer bezig met weggaan.

Nu lijkt en zegt ze dat ook steeds meer te zijn en ik merk dat dat me skeptisch maakt, want toen was er ook niks aan de hand en hoefde ik me niet druk te maken. Ook omdat ze die laatste stappen niet zet. Wat je zegt, dat dat vertrouwen is beschadigd, naast de ontrouw en leugens daaromheen, is wellicht nog wel vervelender dan de fysieke handelingen met een andere man. Het gevoel dat je zekerheid hebt dat ze bij je wil blijven, dat je daar van op aan kunt, dat zou ik wel terug willen krijgen.

Puinhoop

Puinhoop

29-03-2018 om 19:29

Overeenkomst in geslotenheid

Sterk, hè, dat dat zo'n gemene deler is! Ook bij ons is dat veelvuldig het geval geweest: ik dacht dat het allemaal juist beter ging en dat hij gelukkig was -dat vroeg ik hem ook geregeld- en dan kwam hij ineens na een tijd weer aan om dat te ontkennen en verweet me dat ik dan dan allemaal niet goed gezien had.
Wat ik niet eerlijk vond natuurlijk, want zèg dan gewoon eerlijk hoe je je voelt en lieg er niet over. Ik ben ook vaak bang dat alles één grote farce is en hij achteraf gaat beweren dat het allemaal niet is zoals ik denk.
Blijkbaar hebben deze vreemdgangers -van Pennestreek en JJ en mezelf- allemaal moeite om open en eerlijk te zijn. En dan zoeken ze hun 'geluk' bij een ander, maar daar vind je het niet natuurlijk, het ligt zelden aan je partner, je hebt het meer zelf in de hand door je als oester te gedragen. Je kunt niet verwachten dat iemand woordeloos aanvoelt hoe het met je gaat. Dat is een te romantische voorstelling van zaken.

Ook ik heb eindelijk de stoute schoenen aangetrokken en een therapeut gezocht. Ze doet ook relatietherapie en is thuis met de Asperger-persoonlijkheden, dus we kunnen alle kanten uit met haar. Ik ga eerst eens alleen en mogelijk kunnen we later samen.

Puinhoop

Puinhoop

29-03-2018 om 19:46

JJ en seks

Ik kan me voorstellen dat dat heel moeilijk voor je is. Neem me niet kwalijk dat ik de Bijbel er weer bij haal, maar daar staat zoveel menselijks in. Er wordt bijvoorbeeld sterk afgeraden om langere tijd geen seks te hebben met elkaar, omdat je elkaar dan op de proef stelt qua zelfbeheersing en het risico veel groter wordt dat de ander zijn/haar heil bij een ander zoekt.
Na overspel is het aan de bedrogen partner om te wachten met het intieme leven totdat hij of zij er zeker van is de ander te vergeven. Weer met elkaar vrijen is een duidelijke stap waarmee je laat zien dat je de ander vergeeft. Maar juist omdat zij 'dader' is in deze en jij slachtoffer, is het zo ongepast dat zij nog altijd niet wil.
Zou je haar kunnen vertellen dat jij hyet niet volhoudt?

goede boeken

Wat fijn herkenbaar allemaal. Niemand die zegt dat ik die vuilak buiten moet gooien, enkel begrip.

Het is heel vreemd maar ik heb niet het idee dat ik er 'erger'aan toe ben dan jullie allemaal, ook al is het bij jullie misschien geen twee jaar lange ontrouw geweest.
De gevoelens die jullie ervaren zijn precies hetzelfde als die ik ervaar.
Het maakt volgens mij ook niet heel veel uit hoelang het heeft geduurd, maar dàt het is gebeurd. Ik vind het wel belangrijk om te weten dat ze niet wekelijks bij elkaar in bed lagen en dat het vrijwel een jaar heeft geduurd voordat ze die stap hebben genomen, dus misschien moet ik het als 1 jaar ontrouw zien?.

Wij praten continue en zolang ik niet naar details vraag, waar het allemaal gebeurd is en wat er dan precies is gebeurd, is hij wel heel open (alleen helaas niet uit zichzelf).

Ik merk ook gewoon aan hem dat hij zijn uiterste best wil doen om het vertrouwen terug te krijgen, maar hoe dat moet, dat weten wij nog niet. Hij kan 100x zeggen dat ze elkaar niet meer zien of spreken, dat het nooit meer zal gebeuren en dat ik hem kan vertrouwen, maar dat zei hij toen ook...

Wij hebben relatietherapie ook overwogen. Als ik behoefte heb aan hulp van buitenaf, wil mijn man ook graag mee gaan. Ik weet alleen niet of het echt helpt, maar dat zal voor iedereen anders zijn denk ik.

Ik lees nu zoveel mogelijk boeken over dit onderwerp zoals: Liefde in verhouding, Blijf toch bij me en De Duivelsdriehoek. Het eerste boek heb ik al gelezen en het heeft me veel inzicht gegeven. De andere boeken ga ik heel snel aan beginnen. Ze lijken me erg goed. Er staan oefeningen in, maar vooral ook veel herkenningsverhalen en de beweegredenen van de overspelpleger en zijn/haar vriend(in). Iets waar ik ook heel graag een antwoord op wil hebben, want waarom is toch de grote vraag?

In liefde in verhouding las ik dat het bij sommige mensen echt mogelijk is om van twee mensen te houden en echt je partner niet kwijt te willen ondanks een jarenlange buitenechtelijke verhouding. Dat geeft je toch moed. Ik ben steeds bang dat hij voor zijn verstand gekozen heeft en niet voor zijn gevoel. Vooruitzichten van een vechtscheiding of alimentatie betalen en je kinderen nog maar alleen in het weekend te zien, zijn natuurlijk nooit aantrekkelijk.
Dus soms besef ik me dan dat niet alleen ik de keuze heb gemaakt dat ik samen verder wil, maar ook hij heeft die keuze bewust moeten maken tussen mij en zijn 'vriendin'. Eigenlijk heb ik destijds gedacht: we gaan het gewoon proberen, als het niet lukt dan kunnen we altijd nog uit elkaar. En van daaruit ben ik nu op aan het bouwen.

Er wordt in het boek ook begripvol gesproken over de 'eeuwige vragen' van ons. Mijn man leest alles mee. Eigenlijk is het echt een schat, maar waarom heeft hij dit mij in godsnaam aangedaan en heeft hij ons gelukkige gezinsleven zo op het spel gezet? Ik vrees dat ik er nooit een antwoord op krijg.

Flanagan

Flanagan

29-03-2018 om 22:45 Topicstarter

Sidoontje

Ik ben blij voor je dat je dit forum hebt ontdekt zodat je je overdenkingen van je af kan schrijven.
Wie alleen leest, kan als een spons verzadigd raken; overvol zodat je vast kan gaan lopen.
Door je gevoelens van je af te schrijven, kan je het ook iets "los" laten waardoor je tijdens het lezen goed kan beoordelen wat voor jullie van toepassing is.

Flanagan

Flanagan

29-03-2018 om 22:47 Topicstarter

JJ,

Ik had niet de indruk dat je haar zwart wilde maken. Ik vond alleen haar uitspraken niet bevordelijk voor herstel.
Ik ben wel blij dat je verbetering bemerkt.

JJ

JJ

30-03-2018 om 10:04

Puinhoop

Ja, zo zie ik het ook een beetje en zij draait het nu om door mij te laten wachten. En nu snap ik best dat mannen en vrouwen wellicht iets anders in elkaar steken en mannen wellicht meer die behoefte hebben van nature.
Een man zoekt al gauw de bevestiging dat het goed zit in zaken als seks, aanrakingen e.d., terwijl een vrouw daar doorgaans pas mee begint als ze weet dat het goed zit. En dat maakt het zo apart, want bij 'hem' had ze daar blijkbaar niet zoveel tijd voor nodig en bij mij neemt ze alle tijd.

Om nou te zeggen tegen haar 'dat ik het niet volhoudt' gaat wat ver. Ik snap het alleen niet heel goed wat haar tegenhoudt. Gisteren zegt ze bijv. nog dat ik een papa van goud en een man naar haar hart ben, de ik hou van jou's rollen weer over haar lippen en ze kruipt bij me weg. Bij mij direct in mijn achterhoofd waarom ik dat dan 7-5 maanden geleden even niet was en nu ineens weer wel, maar goed.

Over 'hem' zei ze dat ze hem al opvrat als ze elkaar aankeken (tegen vriendin) en zo zijn er nog veel meer lustgevoelens 'besproken' en dat maakt het nu dus complex. Ze zegt dat het weinig met mijn fysiek te maken heeft (nee, geen bierbuik, ik sport veel) en dat het mentaal is door alles wat er gebeurd is.

Ik loop niet seksueel gefrustreerd rond en ben ook niet in de mood om de eerste de beste te bespringen die zich aanbiedt hoor Probeer vooral te begrijpen en het in context van haar affaire te plaatsen.

Het zal voor haar wellicht de bevestiging zijn richting mij dat ze echt op lange termijn met me verder wil en die kan of wil ze me nu nog niet geven.

Puinhoop

Puinhoop

30-03-2018 om 11:51

Sidoontje

Laatst las ik ergens dat maar 5% van de mannen die vreemdgaan, voor hun maitresse kiest. De rest gaat terug naar zijn eigen vrouw. Ook van andere bronnen hoor ik dat mannen doorgaans hun eigen partner leuker vinden dan de ander, dus we hoeven ons niet af te vragen wat zij heeft dat wij niet hebben. (Wat je wel doet natuurlijk, argh...)

Nee, als je veracht dingen te horen als 'dumpen die kl**' e.d., moet je op het Viva forum gaan kijken. heb ik even gedaan en dat is echt van dik hout zaagt men planken. De leeftijd ligt ook een paar decennia lager In het boek wat ik lees blijken de meeste relaties het zelfs te kunnen doorstaan.

Dat boek kun je op je stapel leggen 'Ik hou van je, maar ik vertrouw je niet'. Eén ding -lees ik nu- wat heel belangrijk is, is dat je door de ander wordt gezien, dat erkend wordt wat hij jou heeft aangedaan. Als ik lees hoe jouw man reageert, doet hij het precies fout, zo schrijft Mira Kirschenbaum. Hij zou naar je moeten luisteren en dan herhalen, of liever in eigen woorden, vertellen wat dit allemaal met jou heeft gedaan. In plaats daarvan schieten mannen in de verdediging en pleiten ze zichzelf vrij, gooien hun goede bedoelingen in de etalage en dat ze je niet wilde kwetsen. M.a.w.: wat je hoort is dan eigenlijk de beschuldiging dat ze geweldig betrouwbare mannen zijn, veel rekening met je houden etc. en dat jij ze afwijst en beschuldigt. Dat draait de rollen om.

Misschien heb je gelijk en maakt de duur van het bedrog minder uit dan het lijkt. Toch vraag ik me dat wel eens af: wat als hij wèl met haar naar bed was geweest, wat als hij het een paar maanden had volgehouden, had ik hem dan ook vergeven...zinloos gepieker natuurlijk.
Het is een moeilijke en zure appel om door te bijten. Sterkte gewenst en lucht je hart hier lekker. Gedeelde smart is halve smart!

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.