Relaties Relaties

Relaties

Holly Hobbie

Holly Hobbie

09-04-2018 om 03:13

Steeds meer afstand door verschil in opvoeden en karakter

Mijn hoofd en hart stromen over van gedachten en emoties, die ik graag met jullie wil delen. Ik wil hier vooral mijn hart luchten, maar hoop ook reacties te krijgen die me kunnen helpen met de chaos en twijfel die ik voel.

Mijn man en ik zijn 18 jaar samen en hebben 2 kinderen van 14 en 16 jaar. Onze persoonlijkheden zijn nogal verschillend, net als de gezinnen waar we opgroeiden en de opvoeding die we kregen. Hij komt uit een hardwerkend arbeidersgezin, gelovig, op hun manier liefdevol, maar waar niet gepraat werd en emoties niet geuit werden. Zijn opvoeding was vrij autoritair, hij heeft zich nooit tegen zijn ouders afgezet, was gehoorzaam en meegaand. Ik kom uit een moderner, niet gelovig gezin met een nogal vrije opvoeding, waar opleiding en studie belangrijk waren. Maar vooral een warm gezin en toch was ik een heftige puber, heb me flink afgezet tegen mijn ouders.
Mijn man is sociaal niet zo sterk en heeft 1 vriend. Ik leg gemakkelijk contacten, maar de gezamenlijke contacten die ik legde (met andere stellen/gezinnen) lopen moeizaam, omdat er tussen de mannen nooit echt een klik is. Ik denk dat dit ook te maken heeft met mijn keuzen/initiatieven, de mensen die mij aanspreken zijn denk ik niet perse de personen waar hij voor zou kiezen. Dit vind ik moeilijk, sociale activiteiten vreten altijd energie, omdat ik bang ben dat het 'niet loopt' en ongemakkelijk zal zijn. Dit heeft er ook voor gezorgd dat we weinig sociale dingen doen samen.
Mijn man is introvert en heeft een lieve, stabiele persoonlijkheid, wat een geweldige aanvulling is op mijn karakter, want ik ben minder stabiel en ken heftige emoties en stemmingen. Maar waar onze wisselende karakters tot een aantal jaar geleden echt een meerwaarde hadden, ervaar ik dat nu steeds minder.
Ik denk dat dit vooral komt door onze verschillende ideeën t.o.v. opvoeden. In de basis denken we over veel dingen hetzelfde. Alleen de manier waarop we dit toepassen naar onze kinderen is vaak verschillend. Wat kort door de bocht: ik geloof dat veiligheid en warmte het belangrijkst zijn, praten, ruimte voor emoties. Mijn man is het type 'niet lullen maar poetsen', vindt hard werken belangrijk, is principieel en nuchter van aard.
Complimenten geven doet hij nauwelijks, net als knuffelen, warmte tonen. Behalve wanneer hij door 1 van ons opgezocht wordt, dan vindt hij het fijn en knuffelt hij ook. Maar initiatieven neemt hij in dit opzicht naar de kinderen nooit (meer, wel toen ze heel klein waren), ook weinig naar mij.
Mijn man verwijt me dat ik watjes van de kinderen maak, ik verwijt hem dat hij alleen benoemt wat ze niet goed doen. Hij begeleidt, leert of ondersteunt ze niet(s), maar signaleert en benoemt wel wat in zijn beleving niet goed gaat en is vooral gericht op taken en verantwoordelijkheden die hij belangrijk vindt (zoals je spullen achter je opruimen, hard werken, afspraken nakomen, geen grote mond). Opstandig gedrag van de kinderen, grof taalgebruik naar ons vindt hij onacceptabel. Ik keur het ook af en spreek ze hier op aan, maar schrik er minder van dan hij, ik denk omdat ik het zelf ook gedaan heb.
Ik val hem soms af in het bijzijn van de kinderen, waarvan ik weet dat het niet goed is. Hij voelt zich daardoor vaak alleen staan tegenover ons drieën. Afschuwelijk vind ik dat, het maakt me verdrietig en ik voel me hier schuldig om. Maar tegelijkertijd ook boos omdat hij zichzelf ook van ons (van wie niet denk ik soms) isoleert door zijn negatieve houding. Het lijkt alsof we elkaar alleen maar versterken, hoe harder hij naar de kinderen is, hoe softer ik word, alsof ik wil compenseren.
Ik voel me soms wanhopig, zou dan het liefst weg willen, weg van hem. Zoals vandaag, toen onze jongste een mail moest versturen voor een bijbaantje en hij hier hulp bij nodig had. Mijn man zat op de bank en deed niks, tot ik vroeg of hij niet even wilde helpen. Dit deed hij, maar het escaleerde, omdat irritaties ontstonden tussen beiden. Mijn man zei vervolgens: 'kun je dan niet eens een mail versturen naar je toekomstige baas?' Kind gekwetst en boos naar boven en ik geïrriteerd naar mijn man. Want zo'n opmerking vind ik niet 'helpend'. Ik probeerde dit met hem te bespreken en ik zag hoe mijn man zijn best deed, maar tegelijkertijd zag en voelde ik zijn irritatie, het onbegrip, maar ook het verdriet bij hem. We kunnen elkaar gewoon niet meer vinden.
Vorig jaar hebben we een pubercoach workshop gevolgd, 4 bijeenkomsten bij een pedagoog, met z'n tweeën. In de hoop samen sterker te staan en helder te krijgen waar we samen voor staan. Maar hij voelde zich hier alleen maar op z'n vingers getikt. Hij is niet bereid om boeken te lezen, zich te verdiepen in ons probleem. Dit is gewoon wat het is.

Ik heb zoveel twijfels, wat staat ons nog te wachten met onze opgroeiende kinderen, zullen we elkaar dan steeds minder goed begrijpen? En wat is er nog van onze relatie en liefde over als de kinderen het huis uit zijn? Ik houd van hem en hoop samen oud te worden. Ik realiseer me dat mijn verwachtingen waarschijnlijk te hoog zijn, dat sommige dingen er nou eenmaal bij horen. Maar ik voel me steeds meer van hem verwijderen, emotioneel, maar ook lichamelijk en soms vraag ik me af of we elkaar nog wel gelukkig kúnnen maken. Het voelt alsof we in een neerwaartse spiraal zitten en hier niet uitkomen.

Angela67

Angela67

09-04-2018 om 08:13

minder samen verwachten

ik vind het een beetje zoals het huishouden doen: als je vindt dat iemand het niet goed doet (stozuigen) doe het dan vooral zelf. Als jij vindt dat er hulp nodig is bij die mail, dan geef jij die. Als hij vindt dat er een band geplakt moet worden en ze moeten dat zelf doen, dan regelt hij dat. Je moet niet teveel hetzelfde willen denken, dat werkt hier ook niet. Maar er is hier wel respect voor elkaar én juist vandaar uit begrip voor de ander. Man en ik werken nu wel samen op 'heftige' punten terwijl dat vroeger niet echt 'denkbaar' was. Wij zijn ook totaal verschillend van karakter en hoe ver we willen gaan met helpen etc. Juist als je zegt dat je man lief is en graag dingen wil doen, maar verder niet van de emoties en het praten is, waarom neem je hem dat dan kwalijk richting de kinderen? Waarom zou hij zo fundamenteel moeten veranderne en jij niet? Is hij zelf als een ongelukkig mens slecht terechtgekomen door zijn opvoeding thuis? Nee toch, dus waarom zou het meer moeten zoals jij vindt dat het moet?
Het feit dat hij meeging naar die cursus is mooi, en hij is ook heel eerlijk geweest daarna. LAat het dan daarbij en doe wat jij denkt dat goed is op de gebieden waar jij dat kunt doen. En laat hem doen wat hij wil doen. Dat hoeft niet tot problemen te leiden. En het zal in ieder geval opleveren dat kinderen meer respect voor hem en voor jou hebben.
gr Angela

Angela67

Angela67

09-04-2018 om 08:28

wat mij ook geholpen heeft (en hier dus de sfeer verbeterd heeft) is dat ik me realiseerde dat 'alles' wat ik belangrijk vond (en waarvan ik vond dat hij het net zo belangrijk moest vinden!) eigenlijk meer over mij zelf zei dan over 'goed opvoeden of niet'. Dus waarom stak ik zoveel zorgen/energie in xxxx, was het echt zo belangrijk voor 'de opvoeding' (en de toekomst van de kinderen) of was het om een angst van mijzelf te bezweren en vond ik 'dat het zo moest'? Ik denk dat ik nu probeer om die dingen na te streven die ik 'echt belangrijk' vind en daar probeer ik dan ook samenwerking in te krijgen omdat ik het moeilijk vind en het fijn is om het samen te doen. Maar soms bestaat de samenwerking erin dat hij het niet met me eens is maar wel zorgt dat het kan (tijd/ruimte creeëren, dat soort dingen).
Daarmee blijven wij tweeën het belangrijkste, hoeveel tijd/energie ik ook kan en wil besteden aan de kinderen ..
gr Angela

Waardevol

Het is juist heel waardevol voor de kinderen om verschillende perspectieven mee te krijgen in de opvoeding. Jullie vullen elkaar aan. Dat brengt een zekere balans. Je man is nuchter, principieel,waardeert zelfstandigheid en hard werken. Dat zijn uitstekende eigenschappen.
Het voorbeeld wat je geeft van het bijbaantje vind ik ook niet zo dramatisch. ik kan ook wel eens boos worden als de kinderen heel onbenullig doen over iets simpels. Bovendien is het enorm irritant om kinderen te helpen die wel hulp willen maar daarbij niet mee willen werken en het perse op hun eigen manier willen doen. Dan raak ik ook geïrriteerd. Of doe het zelf of laat mij helpen maar dan doen we het ook op mijn manier.

Je man afvallen zou ik zo min mogelijk doen. Je hoeft hem ook niet bij te springen maar je ook neutraal reageren of helemaal niet reageren en het conflict bij hem en het kind laten.

OokZo

OokZo

09-04-2018 om 10:52

Herkenning

Ik herken het wel, vooral dat je het gevoel hebt dat je elkaar versterkt in elkaars verschillendzijn. Ik heb soms precies hetzelfde. Mijn partner kan (terwijl hij eigenlijk juist enorm aardig en verdraagzaam is) er erg slecht tegen als men zich thuis niet volgens zijn ideeën gedraagt. En kan dan ineens erg naar reageren. En hoe naarder hij wordt, des te vergoelijkender ik mij gedraag.
Ook mijn parter kan er absoluut niet tegen als ik hem niet bijval waar de kinderen bijzijn, terwijl ik het niet over mijn hart kan verkrijgen als ik zo 1000% het gevoel heb dat het absoluut niet kan wat hij wil/doet/zegt.
Ik herken ook de adviezen, maar als het er echt om spant, lukt het me niet goed om me afzijdig te houden. Ik probeer het wel af te leiden, en niet hem direct af te vallen, maar hij voelt het wel zo, ook al ben ik omfloerst of probeer ik de situatie in andere banen te leiden. Het lijkt er dan juist op alsof hij wil/t dat ik dan bv. net zo bulder als hij...

Wat ik trouwens ook herken, volledig, is het niet hebben van gezamenlijke vrienden. Partner heeft nu wel een stuk meer vrienden/kennissen dan vroeger, maar helaas, het zijn mijn types gewoon echt niet. En andersom ook, als ik vriendinnen met hem laat kennismaken, hoor ik achteraf alleen maar commentaar op hen, wat ik echt heel erg vervelend vind.

Ik denk dat het ook wel komt omdat de kinderen ouder worden, en daarmee onvoorspelbaarder, meer een eigen mens worden...

juf Ank

juf Ank

09-04-2018 om 11:26

holly

Ik denk dat je er in je hart diep van overtuigd bent dat jouw methode beter is dan die van hem. En dat je vanuit je perfectie het zo goed mogelijk te willen doen voor je kinderen, vindt dat hij het hetzelfde moet doen als jij.

Maar waar je je nauwelijks van bewust bent is dat hij heel belangrijke waarden toevoegt. Natuurlijk zitten er ook negatieve kanten aan, maar die zitten net zo goed aan jouw methode. Waar hij wat geduldiger en opener zou mogen zijn, zou jij wat duidelijker, nuchterder kunnen zijn en de kinderen minder het idee geven dat ze het middelpunt zijn van het universum. je moet ook stoppen met je man opdracht geven om bijv. zoon te helpen. Vind jij dat hij geholpen moet worden..? Doe het dan zelf. Of laat je zoon om hulp vragen, wacht tot hij dat zelf doet. Denk je hem te helpen door direct klaar te staan als je denkt dat het misschien nodig is, of zet je direct je man op die klus als dat nodig is, dan geef je je zoon niet eens de kans om zelf te besluiten hulp te vragen. Wat een heel belangrijk iets is als je bezig bent je zelf te ontwikkelen.
Wat er bovendien ook gebeurt is dat jij nu je man stuurt vanuit jouw waarden en normen om zoon te helpen. Iets wat hij niet vanuit zichzelf doet, dat zit minder in zijn systeem. Hij is meer van het ´zelf laten proberen en misschien op de bek laten gaan´. Omdat hij het dus eigenlijk tegen zijn eigen natuur in doet /want ja, zijn vrouw zegt het en de hulpverleners zeggen ook dat dat beter is/ gaat het hem gewoon minder goed af. Hij probeert zich braaf aan jou te conformeren, maar het werkt niet.

Probeer e.e.a. te relativeren. Probeer zelf eens wat positiever naar je man te kijken i.p.v. alleen de negatieve kanten te bekritiseren.
Het is heel vaak zo dat kinderen vaak bij de ene ouder, vaak hun moeder wat meer vertrouwenszaken bespreken e.d. en door de andere ouder, vaak vader meer geprikkeld worden, uitgedaagd om dingen te proberen. En soms gaat dat niet direct op een opbouwende manier, maar echt dat is niet meteen traumatisch. Als het tenminste niet structureel is dat er neerbuigende opmerkingen gemaakt worden.

Kaaskopje

Kaaskopje

09-04-2018 om 12:14

Veel herkenning

Ik zeg niet dat het bij ons van a tot z hetzelfde is als bij jullie, maar de 'ruis' door de verschillen herken ik zeker. Ik heb tijdens de periode schoolkind/puber ook wel eens gedroomd over latten. Dat leek me zo heerlijk overzichtelijk en duidelijk voor de kinderen. Goed, pappa en mamma zijn anders, maar dan gaat het niet tegen elkaar in. Maar goed, die stap ging me te ver, dus toch maar doormodderen. En achteraf gezien is het allemaal niet zo verkeerd afgelopen. Toen ik wat afstand heb kunnen nemen van die tijd vielen gelijkenissen met onze karakters mij meer op. Het is niet zo vreemd dat ik vooral met de oudste botste bijvoorbeeld. De jongste aard meer naar haar vader. Ook beide zo wat uiterlijk betreft, best grappig eigenlijk. Ik vind onze, van man en mij, verschillen nog steeds moeilijk. Dat blijft een lastig punt. Begrijpelijk dat tegenpolen elkaar aantrekken, maar de praktijk vind ik niet altijd ideaal. Wij zijn in december 30 jaar getrouwd, zeg ik er maar even bij . We zeggen wel eens dat we samen heel er goed op vakantie kunnen gaan. We vinden veel hetzelfde leuk. Dus dat gaat in goede harmonie. Best logisch ook. Waar we bij de dagelijkse gang van zaken in verschillen, valt dan weg.

Ik denk dat je vooral moet proberen uit te filteren wat je verwachtingen zijn over de tijd dat de kinderen het huis uit zijn. Als je dat als positief beoordeelt, kun je deze periode als lastige, maar tijdelijke periode zien. Het gaat voorbij. Op een gegeven moment is het puberen over en zullen jullie állebei moeten aanvaarden dat je met een volwassen kind in één huis woont en daar ook zo mee om moet gaan.

Wat elkaar afvallen betreft... ik ben niet van het type wat ruzie uitstelt tot de kinderen op school zitten, of in bed liggen. Dat zal niet altijd 'het beste' zijn, maar ik heb van mijn eigen jeugd overgehouden dat ik het gevoel had dat mijn moeder het nooit voor ons, de kinderen, opnam. Vaders wil was wet, dus daar viel zij ook onder. Zij strafte ook nooit zelf, dat werd uitgesteld tot vader terug was van het werk, of als hij het merkte en zich ermee ging bemoeien.

Dat jij wat luchtiger in het leven staat, kan door je man ook gezien worden als dat je zijn kant niet serieus neemt en hem dus niet serieus neemt. Dat lijkt me een gesprek waard. Waar ik zelf moeite mee heb, is dat ik het gevoel heb dat ik als buffer tussen zowel man als de kinderen sta met de neiging om beide kanten steeds te verduidelijken, te vergoelijken e.d.. Man moppert wel, maar praat niet, dus moet ik ook zíjn irritaties bespreken. Of zijn bedoelingen aan de kinderen duidelijk maken. En als ik vond dat ze over de schreef gingen (of gaan) ben ik degene die dat uit moet vechten. Straf geven was ook mijn 'taak'. Ongewild heb ik dus een beetje de rol zoals mijn vader vroeger had. Er is mij deels wel duidelijk geworden wat daar een reden van is. Man is bang dat hij de kinderen 'wegjaagt' als hij dit soort varkentjes zou wassen. Hij schat mij tactvoller in en verwacht, vermoed ik, ook dat van een moeder meer gepikt wordt, omdat ze nu eenmaal de moeder is. Ik denk dat dat risico er niet is. Ik weet het wel zeker eigenlijk.

Daartegenover staat dat ik zwaarder op de hand ben en dat bepaalde dingen wel of niet 'horen'. Mijn man vond in het verleden ook vlotter dan ik dat de kinderen iets op eigen houtje konden doen, terwijl ik dan in de paniek schoot, omdat ik ze nog te jong vond. Hij had gelijk, ik niet. Ik ben nogal snel in de stress op dat vlak (zelfs met de hond, haha). Dus over en weer hebben we onze minpunten. Ik ben bijvoorbeeld chaotischer. Door de jaren heen is dat wel beter geworden. Daarom vind ik het extra irritant als ik anderen moet aansporen om rommel op te ruimen en zo niet opnieuw chaos te veroorzaken.

Nou, ik heb toch weer meer verteld dan ik van te voren van plan was. Ik hoop dat je er iets aan hebt.

Doorgeefluik

In het verleden was ik geneigd te snel als doorgeefluik te fungeren op momenten dat iets gevoelig lag of iets betrof waarbij de kans groot was op een verschil van inzicht tussen kinderen en man.
Ik ben daar mee gestopt. De pubers leren zo ook wat slim is om voor te ‘ strijden’ om iets naar hun hand te krijgen en wanneer niet. Net als op de werkvloer; pick your battles.

Het geeft mij ook meer rust want de pubers leren zo eerder iets met elkaar af te spreken, ( niet op laatste moment). Dat is ook snel een ding dat leidt tot een grote mond. Het verbetert op lange duur het meer rekening houden met elkaar; irritatiefactor nr 1.

Holly Hobbie

Holly Hobbie

16-04-2018 om 07:32

dank voor het meedenken

Ik realiseer me dat ik mijn eigen verwachtingen echt moet bijstellen en meer moet relativeren. Mijn man heeft mooie eigenschappen die een grote toegevoegde waarde hebben binnen de opvoeding van onze kinderen, maar die ik niet meer zag/zie door mijn frustraties over zijn tekortkomingen (in mijn ogen dan).
Ook omdat we inmiddels samen goed gesproken hebben, is de druk wel een beetje van de ketel.
Bedankt voor jullie reacties, ervaringen en meningen!

Mooi

Goed Holly Hobbie dat je je vraag hier neergezet hebt en mooi dat je de impact van de reacties hebt meegenomen in je eigen denken en dat je vervolgens ook een goed gesprek hebt gehad met je man. Ik hoop dat jullie de rijkdom van elkaar in het ouderschap kunnen zien en waarderen.

Tsjor

Holly Hobbie

Holly Hobbie

19-04-2018 om 19:51

dank je

Dank je wel Tsjor! Aardig dat je dat zegt.

Ik denk dat het lastige is dat je in wat moeilijkere tijden de rijkdom van elkaar in het ouderschap (heel mooi gezegd trouwens) soms niet meer lijkt te zien. Alsof je een hele andere bril op hebt.

Gelukkig zijn het golfbewegingen en is dit niet blijvend. Maar de valkuilen blijven er zijn, ik heb ook niet de illusie dat het gevoel zoals ik dat in mijn eerste bericht beschreef, niet meer terug zal komen. Nu is het weer oké, maar volgende week kan het weer anders zijn. En dit heeft natuurlijk ook alles te maken met mijn eigen persoonlijkheid.

Pfff... we blijven leren!

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.