Gezondheid Gezondheid

Gezondheid

Oregano

Oregano

20-09-2017 om 16:36

Burn-out/ depressie ervaringen behandeling en met citalopram?

Ik ben sinds half juli thuis met een burn out.
Wegens lange wachtlijsten pas vandaag 1e gesprek gzz Voorstel is toch starten met AD Citalopram omdat ik blijf piekeren, angstig en onrustig blijf. Af en toe wanhopig en bang dat dit nooit beter wordt dan vliegt het me aan. Ik voel me eenzaam want trek me terug.
Ik mediteer elke dag en doe mindfulness maar ik heb steeds meer het gevoel dat ik 24/7 bezig ben met mezelf en mijn gedachten. Ik kan me niet even ontspannen en ‘niksen’.
Ik vroeg me af wat anderen hebben geholpen die in dit schuitje zaten, van deze vicieuze sombere gedachten.
En wie heeft ervaring met Citalopram?

Die angst af en toe met een bal in je buik is zo naar en de angst dat je jezelf kwijt bent en zal worden.. zo naar dat ik soms denk dat ik beter maar weer aan het werk kan gaan. Maar weet ook dat dat nu niet mogelijk is.
Bedankt!

Juf

Juf

20-09-2017 om 18:26

Ik ben net weer aan het werk

Ik ben na een bo weer net aan het werk. Wat mij heeft geholpen zijn de maandelijkse gesprekken met mijn huisarts, de haptonoom, gezond eten en niet meer snoepen, regelmatig sporten, mindfulness en acceptatie.
Pas toen ik kon accepteren dat ik ziek was en het nooit meer ging worden zoals ik was, werd ik beter. Ik vind het vergelijkbaar met mijn zwangerschap: toen de uitgerekende datum daar was en het kind er nog niet, ging ik zitten wachten. Pas toen het me geen donder kon schelen of ik vandaag, volgende week of volgende maand zou gaan bevallen kwam het. Zo is het ook met mijn herstel gegaan.
Na een maand of elf kon ik me ontspannen, daarvoor gunde ik me de tijd niet want er moest altijd zo veel gebeuren en ik was 'natuurlijk' de enige die dat kon of deed.
Maak van Frozen je lijflied, laat het los, laat het gaan .
Heel veel sterkte en echt, het komt goed. Ooit.

Idemdito

Idemdito

20-09-2017 om 19:42

Hier eerder ook

Wat rot voor je, Oregano. Dat is een vreselijke toestand. Maar het kan echt weer goedkomen, al zit je nu vast in dat kleine wereldje (dat heel groot voelt) van angst en somberheid. Nee: het zál weer goedkomen!

Bij mij was het denk ik geen burn-out, wel angst/depressie. Combinatie van karakter/aangeleerd gedrag+gedachten / een aanleiding.
Ik was daarvóór weliswaar een tobberig persoon (gaat denk ik nooit helemaal weg...) maar niet angstig van nature. Ik was vooral heel bang voor: ziekte (ik dacht -met aanleiding - dat ik een erge ziekte had, het kon voorlopig ook niet uitgesloten worden) en (eigen) dood. En een gevoel 'wat is het leven maar kort en zinloos'. Het voelde alsof de 'gewone wereld' ver weg stond. Alles op afstand.

Ontzettend fijn dat ik behoorlijk snel terecht kon bij een GGZ in het midden des lands. Het was een lange intake. En die gesprekken waren toch iets om naar uit te kijken, hoewel ik me natuurlijk tijdens die intake niet beter ging voelen.
Voor mezelf had ik besloten dat ik thuis en op het werk zoveel mogelijk mijn dagelijkse routines moest blijven doen, al voelde ik regelmatig paniek van binnen. Let op: het was bij mij niet werk-gerelateerd, dus dat leidde inderdaad wel af. Ik heb misschien in een jaar maar 1 dag verzuimd om die reden.
Soms zat ik 's avonds even mee te kijken naar de tv met de kinderen, maar hoorde niets, voelde alleen mijn paniek-gedachten en reageerde ongetwijfeld abnormaal. Maar ik probeerde toch zoveel mogelijk door te gaan en ik denk dat dat mij wel hielp.

Verder hielp de psychotherapie. Waar ik eerst wat sceptisch was over therapie, denk ik nu dat er goede vormen van therapie zijn en goede en slimme psychotherapeuten. In ieder geval heb ik het zeer getroffen met de man die mij behandelde (jonger dan ik, echt even wennen!). In het begin vond ik 3 kwartier zo kort en vond ik de week zo lang duren en bleef ik even bang. Dus ik probeerde daar of ik ook niet naast therapie wat medicijnen kon nemen. Daar wilde de psycholoog niets van weten (en die 1x psychiater die ik daar bezocht wilde dat ook absoluut afwachten). Het was wel een beetje irritant want ik was altijd min of meer tegen medicatie en nu eindelijk snakte ik naar iets (met desnoods placebo-effect ) en mocht het in feite niet.

Er waren heel duidelijke doelen in de therapie en ik ben enorm te spreken over die instelling. Ik kreeg ook zelf elke week een kleine opdracht mee.
En langzaamaan ging het beter. Die benauwde cocon van hopeloosheid en/of angst, loste uiteindelijk op.
En ik vind mezelf, en ook veel anderen, nu waardevoller. Mijn leven ook waardevoller dan eerst.

Tips aan jou vind ik niet makkelijk, want 1. je vraagt tips over medicatie, die ik niet had 2. je wacht nog op therapie.
Wat ik me kan voorstellen om de tijd te overbruggen dat je nog geen hulp krijgt is:
* Probeer met momenten echt intens te voelen wat je voelt. Bedenk waar je bang van bent, voel wat hopeloos voelt, probeer te ontdekken waarom je onrustig bent en voel die onrust. Een 'pieker-half-uur' dus, of 2x een kwartier, of...? Misschien tijdens wandelingen? Of wel waar je partner/een vriendin/lief familielid bij is, wat maar bij je past.
* Probeer ook momenten om wel zo ontspannen mogelijk andere dingen te doen maar het wel van je af te zetten, of: te negeren. Het pieker-half-uur is nog niet aangebroken - je voelt die angst en somberheid wel, maar nu eerst even de andere dingen (praten met je kind, planten water geven, een administratief klusje, etc).
* Blijf onthouden (want misschien geloof je het niet): ooit voel je je anders. Dit is echt een tijdelijke toestand. Je zit in een tijdelijke 'verkeerde stand' en ooit ben je weer ontspannen, gezellig, normaal en vrolijk.

Veel sterkte!

Even anders

Even anders

23-09-2017 om 20:16

Citalopram

Ik was altijd tegen het slikken van antidepressiva maar twee jaar geleden kwam ik in een toestand dat ik eigenlijk geen keus meer had, het kon me niet meer schelen ook. Ik ben toen begonnen met Citalopram 10 mg en dit is na twee weken (dacht ik) opgehoogd naar 20 mg één maal per dag. Het leek een eeuwigheid te duren voordat het spul werkte, ongeveer 4 tot 6 weken maar daarna ging het zichtbaar beter. Ik was toen echt heel blij met mijn antidepressiva. Ik heb het ruim een jaar geslikt en toen besloot ik dat ik weer zonder kon. Ik heb het langzaam afgebouwd. Gelukkig gaat het momenteel nog steeds goed.
Antidepressiva heeft vaak een slechte naam maar soms kan het je net even het duwtje de goede richting opgeven. Ik heb er dus goede ervaringen mee.

Oregano

Oregano

26-09-2017 om 21:54

Heel erg bedankt voor jullie openheid --

Wat fijn dat jullie zo meedenken en jullie verhaal vertellen. Ik vind het nogal een zoektocht en doolhof naar goede hulp. En dan vooral dat het klikt, was misgegaan bij een instellling door mijn eigen allergie en weerstand in het contact en dan kun je maar beter niet verder gaan vind ik. Geen schuldvraag, goede hulpverlener vast maar sloot niet aan bij mij waar ik stond. Dus behoorlijk van slag, hoe nu verder want de psychiater gaat over de medicijnen. Na bezoek bedrijfsarts over naar andere praktijk, nu 1 keer geweest. Kan nog niet zeggen wat ik daarvan vindt , ben er inmiddels wat moedeloos van geworden, zou fijn zijn als er gelijk een klik is en ik voel: ja dit vertrouw ik hier. Maar ik ga verder hier en laat het op me afkomen, kan best iets goedsuitkomen. Alleen moet ik morgen bij de andere instelling nog vertellen aan de psychiater dat ik al over ben gestapt alleen hoe moet dat dan verder met de medicijnen. Nieuwe praktijk heeft nl geen psychiater. Dus dat moet ik morgen vragen en toch ook weer zelf uitvogelen.
Misschien dat ik toch maar met de citalopram miet beginnen want de brei en gepieker wordt steeds erger. Ook angstgevoelens, zeker nu weer met hoe dat af te sluiten en reden overstap te vertellen, wat zullen ze er van vinden etc.
@Juf: mooi verhaal en herkenbaar. Eerst die acceptatie dat het met een maand nóg niet over is, na 2 maanden niet en na 3 maanden ook nog geen verbetering. Pas als ik dat zou accepteren zal het ook beter gaan denk ik.
Prachtig liedje van Frozen, zo vrolijk en levenslustig. Fijn dat het met jou beter gaat! Super fijn!!
@Idemdito: ook fijn je reactie, doet goed. Je woorden doen me iets: die benauwde cocon hopeloosheid en van angst kostte even op. Maakt me emotioneel, ik kan het me bijna niet meer voorstellen en dan lees,ik dit en weet weer even dat het wel mogelijk is. Zooo fijn voor je.
En je laatste zin, dat dit een tijdelijke toestand is en ikmin een verkeerde stand sta. En vooral dat het weer goed komt en ik mezelf weer kan zijn en voelen.
@Evenanders: jouw woorden trekken me misschien de streep over. Ik wacht al 3 maanden dat het beter zal worden maar dat is niet zo. De angst komt maar zo uit de lucht vallen en ik kan het niet analyseren of beïnvloeden. Geen controle en dat is niet fijn.
Lang verhaal geworden, ik laat weten hoe het verder loopt. Wens jullie ook het allerbeste en rust in t hoofd, plezier en ontspanning..
Bedankt!!! ------

Even anders

Even anders

28-09-2017 om 23:11

Taboe op het slikken van antidepressiva

Er heerst nogal een taboe op het slikken van antidepressiva heb ik gemerkt. Ik ben altijd tegen iedereen eerlijk geweest over het feit dat ik dus Citalopram slikte. Tot mijn grote verbazing bleken er verschillende personen in mijn naaste omgeving een antidepressiva te slikken. Hun verhaal werd mij toevertrouwd nadat ik mijn relaas had verteld.
Ook heb ik uit verschillende hoeken de vraag gekregen wat ik daar nu van vond, een antidepressivum slikken. Vooral een van mijn familieleden maakte het nogal bont door de manier waarop ze haar vragen op me afvuurde. Het klonk in mijn oren alsof ik xtc o.i.d was gaan slikken en ik voelde me bijna een junk terwijl ik gewoon een regulier pilletje slik voor mijn gezondheid.
Oregano ik zou het zeker proberen. Je kunt er ook altijd weer mee stoppen toch?

Oregano

Oregano

01-10-2017 om 20:56

Gestart

Ben donderdag gestart met de Citalopram en het valt tot nu toe mee qua bijwerkingen ( met wat ondersteuning van Alprazolam). Ik hoop dat het gaat helpen.
Bedankt!

Symptomen van een burn out

Hi dames,

ik vind het moedig dat jullie gewoon openlijk en eerlijk vertellen over jullie situatie. Dat is uniek en bewonderingswaardig in deze tijd. In deze wereld moet maar alles perfect verlopen, maar dat is niet het echte leven. Dat is het instagram bestaan, alles nep en fake. Ik neem zelf sinds 2 jaar serotonine, en 2 van mijn beste vrienden nemen ook kalmeringspillen, dus het is niet abnormaal meer ofzo. Het ligt gewoon aan de constant opgedreven werkdruk in tijden van crisis.

Kom meer te weten over burn-out via volgende link: (link verwijderd door forumbeheer)

Guppie

Guppie

31-12-2017 om 19:40

Burn-in.

In een ver verleden heb ik diverse medicatie gebruikt maar dat wil ik echt nooit meer. Heb gemerkt dat zorgen voor de juiste voeding, in combinatie met bepaalde voedingssupplementen ook beter werkt. Bij stress verbruikt je lichaam meer, terwijl je het ook slechter opneemt. En je neurotransmitters raken ontregeld. Gebruik zelf, naast wat vitaminen, mineralen en vetzuren ook 5htp. Er zijn nog wel andere middelen, die elk weer wat anders werken. Zo werkt theanine ook erg ontspannend en tegen angsten. Heb zelf jarenlang extreme stress gehad door diverse situaties maar nooit meer pillen geslikt.

Lena

Lena

20-04-2018 om 11:25

Opvolging na depressie, heel belangrijk!

Heel wat mensen belanden de dag van vandaag in een depressie.Stress,druk,aanleg...allemaal zaken die ervoor zorgen dat mensen tegenwoordig niet meer zichzelf kunnen of mogen zijn en daardoor uiteindelijk kopje onder gaan.
Heb het enige weken geleden zelf ervaren.Gelukkig na gesprek met arts gaat het nu beter met me en kan ik bepaalde dingen beter loslaten.
Toch is het zeer belangrijk dat mensen die met een depressie kampten,nadien toch wat worden opgevolgd,hetzij door arts of door familie,vrienden enz...
Ik spreek uit ervaring,niet vanuit mijn positie gezien,maar omdat mijn dochter van nauwelijks 20 verleden jaar in een depressie belandde.Ze ging in therapie/psychologe/dagtherapie en na een 7-tal maanden kon ze weer starten met school.We blijven echter merken dat de paniek heel snel weer kan toeslaan.Zeker nu ze weer een hele lading leerstof en schoolopdrachten over zich heen krijgt.Dit mogen we niet zomaar naast ons neerleggen.We mogen niet gaan denken,ooh ja,de therapie is achter de rug,nu gaat het allemaal wel vanzelf gaan,neen...bepaalde sympthomen herkennen,er leren mee omgaan en de persoon in kwestie ervan overtuigen,dat het ook anders kan.
Dat wordt vaak vergeten,de navolging en de opmerkzaamheid en erop toezien dat die mensen met momenten nog hulp nodig hebben van buitenaf.
Opletten dat ze niet weer in hun oude gewoontes hervallen.Voor hen is het belangrijk dat ze buiten hun dagelijkse bezigheden zoals werk/school,de nodige ontspanning nemen,buiten komen,activiteiten ondernemen en daar hebben ze de samenwerking voor nodig van hun naasten.
Dus ik ijver ervoor dat er wat meer aandacht wordt gegeven aan die punten nadat mensen in een depressie zijn belandt.Zie het niet als vanzelfsprekend,maar blijf uitkijken en steun bieden...

Oregano

Oregano

22-04-2018 om 17:32

Terugval

Hoi ,
Ik ben eind december gestopt met de citalopram want ik merkte niet veel verschil qua stemming. Wel minder angstig maar vaak ook verdrietig en somber. Ging langzamerhand wel iets beter en dacht wel weer aan het werk te kunnen. Dat is mislukt na 4 weken en nu heb ik weer dezelfde klachten als voor burnout , bal in mijn buik, onrust , piekeren en heel negatief denken vooral over mezelf. Ik vind het moeilijk te accepteren en voel me zo onzeker over alles . Voelt alsof ik terug ben bij af en nog erger, alsof ik niks meer kan. Wanhopig. Denk erover onze vakantie over 3 weken te annuleren want ik durf het nu niet aan. Dat maakt me dan ook weer zo verdrietig, normaal verheug ik me enorm op een vakantie , reizen . Misschien heb ik nooit geaccepteerd dat ik ziek was en alleen maar bezig geweest met beter worden ipv acceptatie. Herkent iemand deze fase in het proces na een burnout?
Ik wil zo graag iets doen hieraan maar weet niet meer wat nu wijsheid is. Ik heb therapie (4e psycholoog wegens wisselingen etc) sinds begin januari, dit klikt goed maar is dus net begonnen. Doe mindfulness (compassietraining) en yoga en sinds vorige week weer begonnen op sportschool.
Bedankt,
Groeten Oregano

Ff zo

Ff zo

22-04-2018 om 18:07

Zelfcompassie

Vervelend, joh, Oregano. Ik heb geen ervaring met burn out.

Wel kan ik jou (en iedereen, zeker mensen die niet veel zelfvertrouwen hebben) het boek Zelfcompassie van Kristin Neff te lezen.

Ik vond het erg fijn dat boek te lezen en ben nu een stuk milder over mezelf. En dat is erg prettig. Het leven is al veeleisend genoeg.

Veel sterkte.

Oregano

Oregano

23-04-2018 om 10:28

Boek besteld

Dank je voor de tip, vast een goede aanvulling voor de compassiegroep.
Bedankt!

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.