Relaties Relaties

Relaties

Madelief

Madelief

16-03-2018 om 15:22

Partners van narcisten: hoe is de relatie met je moeder?


Ff zo

Ff zo

22-03-2018 om 18:21

AnneJ

"Ik kan me goed voorstellen dat je een betere antenne ontwikkeld wanneer je beter geen informatie kunt delen of überhaupt je mond open doen vanwege de dysfunctionele consequenties. Het kan een vaardigheid zijn om beter af te stemmen op wie je voor je hebt."

Noemen ze dat niet "op eieren lopen"?

Mmmmmm..... op eieren lopen lijkt me nou weer eerder de dysfunctionele manier om om te gaan met dysfunctioneel gedrag.

Ff zo en AnneJ

Op eieren lopen hoort dan denk ik bij het kind wat zich zoveel mogelijk aanpast en geen egogrenzen ontwikkelt.

Als je je egogrenzen wel weet te ontwikkelen, is het niet zo zeer op eieren lopen, maar jezelf tussen de eieren door schuiven. Je laat de eieren voor wat ze zijn, je hoeft er niks mee. Je houdt zodoende meer aandacht over voor wat zich binnen je egogrenzen bevindt. Zoiets..

Ff zo

"Ik ben extravert (geen twijfel over mogelijk), maar - natuurlijk - ben ik niet de hele dag extravert. En ben ik ook wel eens in mezelf gekeerd.

Net zoals adhd'ers ook niet de hele dag door stuiterend rondlopen en introverte mensen soms op hun praatstoel zitten."

Ja inderdaad, zo star is het allemaal niet.
Ik heb nog niet meer gelezen dan jij (dat citaat dat ik gaf, was namelijk het hele artikel en meer heb ik er nog niet over gelezen) maar ik had gelijk zo iets van: hier ben ik blij mee, want nu snap ik mezelf weer een stuk beter.

Ik ben namelijk ontzettend introvert, maar ik ben niet alleen dat. Ik ben soms in gezelschap de meest drukke persoon die er is. Ik laad mij dan op door de contacten met anderen, terwijl volgens dat artikel introverte mensen juist energie kwijt raken in gezelschap.

Mensen die alleen één kant van mij kennen, zullen bij het meemaken van de andere kant ook snel kunnen denken dat er iets met mij is. Dat heb ik ook eigenlijk wel vaak meegemaakt. Nu snap ik dat ook beter.

Madelief

"Kijk en hier herken ik mij heel erg in


https://www.youtube.com/watch?v=YKn_yvtE480

Inzichtgevend en tevens een mooie opstap om te zien wat mijn rol en groei is in dit proces"

Abdul Saad vind dat je als empath je beter niet teveel bezig kan houden met hoe de narcist denkt, maar hoe je zelf reageert.

Ik kan dat bijvoorbeeld wel met mijn moeder, maar bij mijn man is het een ander verhaal. Ik merk wel dat het echt nodig is om dat overwegend te doen, alleen bij je eigen stuk stil te staan.
Maar ik kan het niet laten om toch ook soms erover na te denken hoe het nou werkt bij hem. Voor een deel is dat ook gewoon nieuwsgierigheid. Maar ook om mij eigen houding beter te kunnen bepalen. Niet dat ik mij aan pss, dat denken mensen vaak.
Bij jou ligt dat weer anders Madelief, omdat je no contact bent. Maar ik kan me voorstellen dat jij de goede momenten goed wilt kunnen plaatsen tussen alle destructieve momenten in.

Madelief

Madelief

23-03-2018 om 12:14

Nou inderdaad Thera

Ik heb de gedragingen, motieven en ook de pijn van de narcist nu wel in kaart gebracht. Omdat ik no contact ben, kan ik dat achter me gaan laten en ik merk nu al dat ik eigenlijk geen zin meer heb in youtube filmpjes over hoe narcisten in elkaar zitten (met af een toe wel een reminder van Vaknin of zo). Ik kom nu pas toe aan het bekijken hoe ik heb gereageerd en wat mijn motieven waren om er niet eerder uit te stappen en maar te blijven geven en geduld te hebben. Ik begin ook te voelen hoe ik gevangen heb gezeten (terwijl de gevangenpoort gewoon open was in mijn geval, ik bedoel ik heb geen kinderen noch bindingen met hem). Ik voel me nu echt bevrijd uit het gevangenenkamp, mis hem dus ook niet meer, heb geen twijfel meer. De opgelopen wonden zullen nog moeten helen maar daar heb ik nu de ruimte voor. En rust

Maar zo lang je dus de narc in je omgeving hebt, blijf je er over denken hoe het nou werkt bij hem. Grannon legt dat ergens heel mooi uit: het is een mechanisme van je hersenen om iets wat zo buiten je eigen motivatie en belevingsveld ligt, te begrijpen teneinde er niet meer door gekwetst te worden.

Ik heb me jaren de hele dag stukgedacht hoe het nou in elkaar zat. Het voelt voor mij heel fijn dat dat niet meer hoeft.

Madelief

Madelief

23-03-2018 om 13:51

toevoeging #97

Maar wat blijft, is dat ik niet in al mijn relaties deze interactie heb gehad, of slechts heel zwak. Zoals ik al eerder heb gezegd: volgens mij geeft deze relatie mij de mogelijkheid (hopelijk voorgoed) komaf te maken met dit patroon.

Paasei

Paasei

26-03-2018 om 10:06

Sabia

Gisteren moest ik weer aan deze draad denken.. toen ik Shownieuws zat te kijken en er iets over Sabia Boularouz langs kwam. In het kader van 'herken de narcist'.. Weten jullie nog? Haar zwangerschap waar veel twijfels over waren? Haar hang naar aandacht, van Rafael maar ook van de media?
Er waren toen veel speculaties van voor- en tegenstanders. Mensen die niet kunnen geloven dat iemand een zwangerschap kan faken om een ander te manipuleren. Ik val onder de categorie mensen die dat wel kan geloven. Het zou me oprecht niet verbazen wanneer zou blijken dat die Sabia een rasechte narcist (met borderline of zo) is ipv een zielig vrouwtje waar iedereen medelijden mee moet hebben..

Wat denken jullie? Is ze er een..?

OokZo

OokZo

02-05-2018 om 10:58

Madelief, hoe is het?

Dat vroeg ik me ineens af.

Madelief

Madelief

02-05-2018 om 13:43

Hoe het is

Wat lief dat je het vraagt Ookzo. Tja wat zal ik zeggen? Ik ben nog steeds no contact en ik voel dat ik steeds meer bij mijzelf kom. Ook meer energie krijg en inititatieven ontplooi. Dus in die zin gaat het goed. Maar ja, wel behoorlijk alleen en soms kan ik de mooie momenten ontzettend missen.
Een vriendin probeerde mij aan iemand te koppelen maar toen ik terugappte kon ik alleen maar huilen. Het maakte duidelijk hoe beschadigd ik ben geraakt. Ik weet niet hoe ik dat moet helen anders dan altijd alleen te blijven. Ik ben erg bang geworden.

OokZo

OokZo

02-05-2018 om 13:51

Te vroeg

Dat was vast lief bedoeld van die vriendin, maar veel te vroeg. Ik denk dat je eerst je leven en gevoelsleven weer op de rit moet zien te krijgen, en dat kan gerust een paar jaar (of meer dan een paar jaar) duren. Gun jezelf die tijd, en geniet ondertussen zo goed en zo kwaad als het gaat van het leven en de dingen die er zijn.

Madelief

Madelief

02-05-2018 om 14:07

tja tijd

Ja hoor Ookzo dat bedacht ik me ook maar er is ook iets met tijd. Ik ben al bijna 60 al zoveel alleen geweest (ja ook de laatste jaren eigenlijk toen er nog wel hoop was maar ik mijn ex alleen nog maar 1 of 2 keer per maand zag voor een kopje koffie of een wandeling), dus al jaren geen intiem contact of iemand die er voor mij was.
Het kan niet anders maar de gedachte van 'ik ga er nu eens twee of drie jaar voor nemen en dan komt er wel iemand' verandert snel in 'ja dag dan kan je er beter helemaal van af zien, de kans voor vrouwen van 63 met mijn uiterlijk (nu al) is echt heel klein.
En dan word ik ook heeel moe van mensen in mijn omgeving die al 30 jaar in een veilige relatie zitten en die zeggen 'ja maar de buurvrouw van mijn tante is ook 60 (en heel goed geconserveerd denk ik dan) en die heeft ook zo'n leuke man ontmoet op relatieplanet.
Veel mensen lijken niet te willen meeleven in juist dat eenzame en relationeel uitzichtloze stuk en fladderen er snel overheen met dat soort platitudes. En juist dat maakt eenzaam eigenlijk.Vrouwen van mijn leeftijd die al langere tijd alleen zijn of zijn geweest, begrijpen het meestal wel. die kunnen zeggen "ja wijfie dat is shit en dat maakt je rouwproces zwaarder, des te rotter omdat jullie ook momenten van liefde hadden en je keuze in die zin zo kiezen tussen twee kwaden was. Dan voel ik me gezien snap je?

OokZo

OokZo

02-05-2018 om 14:30

Eenzaam?

"Veel mensen lijken niet te willen meeleven in juist dat eenzame en relationeel uitzichtloze stuk"
Zie jij dat zo, of die mensen? Alleen zijn, geen relatie hebben, hoeft toch helemaal niet te betekenen dat je eenzaam bent? Ik heb tijdens mijn herstelperiode het gezelschap van vrouwen opgezocht. Liefst ook alleenstaande vrouwen, al dan niet zelfgekozen. Ze hebben me zo gesterkt. Ik heb helemaal geen man nodig! Ik kan het leuk hebben in mijn eentje, met mijn vriendinnen of niet. En nu is er wel weer een man, maar die is een bonus, geen voorwaarde voor mijn geluk. Dus die frase "relationeel uitzichtloze stuk" zou ik snel vergeten. Vergeet een relatie. Niet nodig. Komt hij wel, dan zie je dat dan wel weer. Maar bouw nu een sociale kring om je heen van mensen die jou kunnen steunen en voeden. Meer hoeft echt niet.

En waar hoor ik je nu zeggen over uiterlijk? Moet je mooi zijn om de liefde van een man te verdienen, zeg je dat? Wil je dat ook heel snel uit je hoofd zetten alsjeblieft? Iedereen verdient liefde, van mannen, vrouwen, huisdieren, God, verzin het maar. Daarbij gaat om de inhoud van je hoofd en je hart, niet om een prachtig hoofd of je perfecte billen!

Madelief

Madelief

02-05-2018 om 14:49

ja Ookzo

Ja weet je wat het is? Ik ken het heel goed, alleen zijn. Ik ben van de afgelopen 40 jaar er 30 alleen geweest. Heb vriendinnen en dus ook heus wel twee afspraken per week of zo. En doe ook wel hobbies ontplooien e.d. En ik kan het ook heel leuk hebben in mijn eentje. Ik heb mijzelf in die 30 jaar zo vaak er toe gezet mijn eigen leven helemaal leuk te maken. En nu ben ik daar doodmoe van. Ik heb geen familie, (ja een kind maar die wil ik hier niet mee belasten). Ik heb veel pijn in mijn lichaam door een ziekte en ben daardoor beperkt in mijn mogelijkheden. Vriendinnen zeggen vaak dat ze bewondering hebben voor hoe goed ik mijzelf kan vermaken. Maar ik wil een arm om me heen. Iemand die een kopje thee voor me zet. Die, - zoals nu, nu mijn kind alleen maar ziek is, en ik radeloos ben omdat ik zie hoe hij aan het knokken is en zijn jonge leven alleen maar uit ziek zijn bestaat- alleen maar naar me luistert en me steunt. Gewoon mee dan vriendinnen die zeggen 'oh ja, wel rot, ik zou me ook zorgen maken'. Gewoon er voor me zijn. Ik heb gewoon de kracht niet meer het allemaal uit mijzelf te halen.

Ik vind niet dat je mooi moet zijn om de liefde te verdienen maar heb inderdaad de indruk dat het voor de meeste mannen wel heel erg een pré is en daardoor je 'kansen' beïnvloedt.

Verlies

Alleen je ouders zijn er, als het goed is natuurlijk, onvoorwaardelijk voor jou. Vooral als baby en klein kind kun je daar helemaal in opgaan. In een partnerrelatie kan dat voor een deel wel terugkomen maar in werkelijkheid is dat ook maar beperkt. Iemand die er onvoorwaardelijk voor je is dat is een verlangen dat maar deels vervuld wordt en als dat zo is is het heerlijk, maar een moment.
Uiteindelijk kun je zelf dat verlangen stillen door er voor jezelf te zijn. Klinkt ook wel idealistisch misschien, maar zo zie ik het wel.
Als ik er voor mijn vriendinnen kan zijn, en zij voor mij, familie idem, dan zijn dat ook weer versterkende momenten. Maar geen garantie.
We delen allemaal een stukje de weg door het leven en het is echt fijn als je dat kunt delen met een partner, ik heb nog steeds bewondering voor een goed huwelijk, maar de realiteit is dat je dat maar momenten meemaakt. Maar wat je jezelf geeft daar heb je meer controle over. Vriendschap met jezelf, op jezelf rekenen, jezelf met compassie bekijken, genieten van jezelf. Dat is toch de basis die je deelt met anderen.
Het is niet alles of niets.
En als je ouder wordt is daar ook zeker de herinnering aan de goede gedeelde momenten, die soms ook echt niet meer terug komen. Maar je kunt jezelf altijd, hoe oud en ziek je ook bent, de kans geven om te genieten van jezelf en van welke band dan ook met anderen.

Madelief

Madelief

02-05-2018 om 15:33

nou ja dat weet ik allemaal. Je treft op een slecht moment: kind veel ziek, zelf veel pijn en kan het me niemand delen.
En ja het zou schelen als zou zeggen: jeetje dat is shit. En niet, hoe goed bedoeld ook met oplossingen komt waar ik al zoooo hard aan werk, al jarenlang.

Natuurlijk: al die dingen: zelfliefde, compassie etc, ik leef het ik werk eraan. Maar dit is precies wat ik bedoel: je krijgt altijd een preek van anderen, nooit eens "ja meid dat is shit".

sorry ik weet dat je het goed bedoelt

Oke Madelief

Hopelijk scheelt het iets als je het met ons kunt delen. Natuurlijk is het shit. Ik zou je gunnen dat die gepropageerde zelfliefde je meer vanzelfsprekend zou toevallen dan dat je er zo hard aan moet werken.
Sorry voor de preek.

Madelief

Madelief

02-05-2018 om 17:14

dank je wel

Weet je dat is het wat je nu zegt: het is nooit vanzelfsprekend, het is zo hard werken. Ik mediteer, ik schrijf mezelf toe, ik maak lijsten met positieve zaken in mijn leven, ik train vijf uur per week, ik ga drie uur in de natuur wandelen per week, ik schilder, ik reik uit, ik maak het gezellig, ik entameer contacten, ik sluit me aan bij gezamenlijke dingen van mensen. Ik lees boeken en zie filmpjes over zelfcompassie. Ik doe fucking hard mijn best en dat is óók de reden dat ik er nog steeds ben.
Maar ik voel me ziek en alleen en dat kan ik nog wel handelen maar op het moment dat mijn kind steeds ziek is, voel ik me gewoon ff helemaal shit. (kind: geboorteafwijking, behandeld met trial and error medicatie waarvoor geen andere keuze is maar lijkt toch weer op andere gebieden nadelig) en ik zie dat hij zoveel van zijn jonge leven moet missen, ja dan zit ik even op de bodem. En dan wil ik uithuilen tegen en schouder. En mijn zelfcompassie is op dit moment dat ik dat mag missen, ook al helpt het niet

Ff zo

Ff zo

02-05-2018 om 21:09

Shit

Ach weet je Madelief, het leven is gewoon af en toe shit. En hoewel ieder huisje zijn kruisje heeft, hebben sommige mensen ook nog eens meer pech dan anderen. Echt shit. Niet voor niets zeggen ze (zeg ik als ik het moeilijk heb tegen mezelf en moet dan een beetje glimlachen): Live sucks and then you die.

Ik denk dat je heel goed bezig bent om positief in het leven te staan en sociale contacten te hebben. Veel meer kan je niet doen denk ik. En het is gewoon zwaar als je kind ziek is of het anderszins moeilijk heeft.

Ik snap je behoefte aan die arm om je heen.

"Maar ik wil een arm om me heen. Iemand die een kopje thee voor me zet. Die, - zoals nu, nu mijn kind alleen maar ziek is, en ik radeloos ben omdat ik zie hoe hij aan het knokken is en zijn jonge leven alleen maar uit ziek zijn bestaat- alleen maar naar me luistert en me steunt. Gewoon mee dan vriendinnen die zeggen 'oh ja, wel rot, ik zou me ook zorgen maken'. Gewoon er voor me zijn. "

Anne heeft gelijk dat het mooiste/hoogste wat je kunt bereiken dat je je beste vriendin bent. En dus inderdaad lief voor jezelf bent. Ik kreeg van iemand de tip: Sla je armen om jezelf heen als je het moeilijk hebt. Ja, het helpt echt.

Ik ben ook jaloers op mensen met een partner van wie ze steun krijgen (ik dus niet). Heb ik een partner, heb ik er nog niets aan .

Ik heb wel goede vriendinnen en als ik zou zeggen, ik heb behoefte aan een arm om me heen zouden ze dat doen. Wonen ze helaas niet om de hoek, maar een vriendin kan ook eens een arm om je heen slaan. Moet je wel durven aangeven dat je dat graag zou willen hebben.

Mijn ervaring is wel, soms heb ik een dipje (gelukkig nooit hele diepe en m.n. niet langdurig), maar er komt een einde aan en dan gaat het weer een stuk beter. Die wetenschap geeft vertrouwen op moeilijke momenten.

Ik hoop dat het je helpt om hier te schrijven.
Ik sla even symbolisch mijn armen om je heen.
{{{{{{{ }}}}}}.

Hoop dat het een beetje helpt .

OokZo

OokZo

03-05-2018 om 09:42

Sorry

Ach Madelief, ik wilde echt niet preken. Natuurlijk is het dikke shit nu, maar dat steeds benoemen werkt bij mijzelf averechts. Vandaar dat ik het liever positiever aanpak. Dat had je even niet nodig, mijn excuses.

Ik vind het wel bijzonder dat je nu schetst dat je bij je vriendinnen niet kunt uithuilen, geen arm om je schouder krijgt. Al komt dat niet spontaan, je kunt er ook om vragen. Ook daar zijn vriendinnen voor.

Knuffel op afstand.

Madelief

Madelief

03-05-2018 om 13:47

Dank jullie wel!

Het helpt echt, het meeleven hier. Dank!

Ja ik probeer doorgaans best positief te blijven, zie heel veel mooie dingen ook in mijn leven. Maar mijn kind is mijn achileshiel, als hij maar ziek blijft, breek ik.

Miss

Miss

10-05-2018 om 10:01

Madelief

Ik ben al een tijdje in een ander draadje actief, ontrouw deel 3..

Ik lees veel herkenning in je posts...

Mijn zoontje is dan wel niet ziek maar kampt nu ook met veel verdriet wat hij over pakt van mij zonder de ware rede te weten waarom ik zoveel "onenigheid" met papa heb.
Ik voel me vaak alleen in de zorg voor hem en snap geheel wat je bedoeld.

Wat ik je graag zou willen zeggen ook al heb je een partner en dacht je de juiste te hebben gevonden ( wij zijn 15 jaar samen waarvan we vorige zomer getrouwd zijn en ik na 5 maandem via de scharrel er achter kwam dat hij al WEKEN loog en vreemd ging) dat je dus werkelijk op jezelf aan gewezen bent. Al heb je de arm om je heen en dat gezetten kopje thee. Zelfs dat lijkt nu een illusie... een droom die een nachtmerrie is geworden.
Die arm is het niet waard. De pijn die partners elkaar( ook ) aan doen is het niet waard.
Richt je op jezelf en zorg goed voor jezelf. En geef jezelf veel liefde in de contacten die je hebt met hobby s en vrienden.
Ik ben 33 jaar en daar van heb ik 10 jaar bij mijn familie gewerkt en na een klein misverstand ben ik daar een jaar geleden gestopt met werken. En om meer thuis bij mijn zoon te zijn. Dus van je eigen familie hoef je niets te verwachten.

Met andere woorden: je bent niet alleen!!
Liefs Miss

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.