Relaties Relaties

Relaties

Verder na ontrouw deel 3

Deel 2 was de 1000 gepasseerd maar nog zeker niet ten einde.


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
JJ

JJ

05-05-2018 om 08:10

Miss

De keuze is aan jou he Miss. Maar eerlijk gezegd overtuig je mij niet dat JIJ graag verder wilt met hem en afgaande op wat jij over hem vertelt doet hij niet echt zijn best om je te behouden. Hij komt passief over, vindt therapie overbodig en zegt dat je je niet druk moet maken en bagatelliseert de situatie lijkt het.

Als hij nu echt zo'n verdriet heeft (en spijt? of is hij alleen bang verlaten te worden?), zet hem dan voor het blok en ga in therapie. Al werkt dat alleen als je allebei de bereidheid hebt het te doen slagen. Blijven aanmodderen gaat in ieder geval niet werken. Hij moet jouw angsten en zorgen serieus gaan nemen en niet denken dat het vanzelf overwaait.

Kijk echt goed wat je nou zo leuk aan hem vindt waarom je met hem verder wilt. 'Medelijden' omdat hij op zijn knieën ligt te huilen is ook geen best argument. Ik snap heel goed dat in de situatie met een kind 'even' de deur achter je dicht trekken erg ingewikkeld is.

Jullie zijn getrouwd. Dat zal toch een goede reden hebben gehad.

Sterkte Miss!

regenboog

regenboog

05-05-2018 om 11:06

Liegen om wat er gebeurt is

Eigenlijk wil ik hier niet zo vaak meer komen maar zo nu en dan kom ik toch nog eens om het hoekje kijken.
Ik weet dan ook niet al het fijne van de nieuwelingen die hier posten omdat ik hun niet zo gevolgd heb als in de periode dat ik hier mijn heil kwam zoeken.
Ik leef natuurlijk wel met jullie mee en het liefst zou ik op iedere post willen reageren maar ik wil het niet meer tot mijn dagelijkse bezigheden betrekken.
Ik weet dat mijn man destijds ook in eerste instantie beweerde alleen met haar gezoend te hebben en dat ze hooguit 1,5 maand wat met elkaar hadden.
Ik vond dat vreemd voorale na het lezen van diverse apps van hem naar haar.
Die logen er niet om en als man al na 1,5 maand meerdere malen aan haar schrijft dat hij van haar houd dan kun je mij niet wijsmaken dat het alleen bij zoenen is gebleven.
Het was wel minder pijnlijk voor mij om te geloven.
Ik heb man ook vaak gevraagd of er echt niets meer was gebeurd en dat was echt niet zo.
Totdat ik ruim een maand nadat het uit was gekomen tussen die twee een mail van haar naar hem vond waarin zij een duidelijke uitleg wilde waarom hij toch voor mij had gekozen.
Ze beschreef daar zonder enige vorm van schaamte hun favoriete standjes en hoe ze die mistte.
En of hij dan niet terugdacht aan de leuke uitjes en de hotelletjes?
Je zult denken dat ik op dat moment brak maar ik was niet eens heel verbaasd, diep van binnen had ik dit wel verwacht.
Dacht ik dan echt dat mijn man een uitzondering qua vreemdganger?
Nee ook mijn man waarvan ik het nooit gedacht had en die het altijd afkeurde en hier niet het type voor leek, kon zich niet verder onder bedwang houden en is all the way gegaan.
Dus als ik hier verhalen lees waarin de man of vrouw beweerd dat er weinig tot niets is gebeurt geloof ik daar echt niets van.
Mijn man heeft nadat ik de beruchte mail vonder alles bekend en mij op alle vragen die ik had antwoord gegeven.
Als hij vanaf het begin eerlijk was geweest en alles had opgebiecht dan had ik meer respect voor hem gehad en waarschijnlijk nu ook minder last van de naweeën.
Ik vind zelf persoolijk het liegen nog erger dan de daad.

Miss, jou wil ik nog wel meegeven dat het mij echt een vereiste lijkt dat jullie samen naar een relatietherapeut gaan mocht je toch door willen gaan met je man.
Ik weet niet het hele verhaal van je omdat ik een tijdje afwezig was maar zo doorgaan zonder therapie lijkt me zinloos.
Door samen in relatietherapie te gaan kun je erachter komen hoe het heeft kunnen gebeuren en wat je er samen aan kunt doen om zoiets in de toekomst te voorkomen.
En mocht je man een serieus probleem hebben wat dan aan de oppervlakte komt dan kan deze hem wel doorverwijzen naar een geschikte therapeut.
En zij komen heel wat tegen en maken heel wat mee dus schamen is niet nodig.
Ik heb mijn man zijn misstap uiteindelijk vergeven en ook al worstel ik nog wel dagelijks met de gevolgen ervan ik wil nog steeds gaan voor mijn gezin.
En ook voor man, ook al voel ik me nog altijd niet volledig veilig en raak ik even volledig uit balans door zoiets als een gevonden telefoonnummer wat achteraf niets blijkt te zijn, ik geef nog niet op!
Ik heb al zoveel doorstaan ben al zo ver gekomen.....En het is echt niet alleen kommer en kwel.
Ook heeft het positieve veranderingen gebracht bij ons beide.
Daar moet je ook naar blijven kijken, mooie nieuwe herinneringen maken.
Ik kan er altijd nog voor kiezen om te stoppen met ons huwelijk en voor mezelf te kiezen.
Ik zal dan meer rust vinden in het ontbrekende vertrouwen en ook geen last meer hebben van de achterdocht die bijvoorbeeld vreemde telefoonnummers opwekken maar voor de rest zal ik vooral veel kwijtraken.
Voor mij zijn de pluspunten op te blijven nog groter dan de minpunten.
Ik wens je heel veel sterkte meid! Zorg goed voor jezelf.

Puinhoop

Puinhoop

05-05-2018 om 14:48

Vertrouwen op de waarheid

JJ, ik ga er echt van uit dat dit alles is. Mensen verschillen, maar ik weet wel een beetje wanneer hij iets verzwijgt. Toentertijd had ik heel sterk het gevoel dat hij wat achterhield en dat was ook zo, bleek nu. Maar nu heb ik dat niet meer. Ik wou allen zeker weten dat hij zich veilig voelde om me alles te vertellen, maar meer dan dit is er niet gebeurd. Hij kwelt zichzelf, voelt zich vreselijk schuldig, steeds als ik huil even heeft hij het idee dat de kinderen denken 'Papa's schuld', terwijl die heel laconiek eronder zijn. Hij slaat zichzelf met dat hij zichzelf zo tegenvalt, dat hij zichzelf nooit beschouwd heet als een vreemdganger. Ik vindt dat hij nu ook zichzelf moet vergeven. We zijn allemaal maar mensen en die maken fouten, je moet jezelf ook niet blijven aanrekenen. Daar schiet niemand iets mee op.
Maar las ik niet laatst dat jullie toch elkaar weer hadden gevonden, een keer, in bed? Of begrijp ik dat verkeerd?
'Als hij vanaf het begin eerlijk was geweest en alles had opgebiecht dan had ik meer respect voor hem gehad en waarschijnlijk nu ook minder last van de naweeën.' Dat schrijft Regenboog. En zo voelt het voor mij ook. Als hij na die ene keer echt spijt had gehad, had hij het mij verteld en was direct gestopt. Ik vond één keer een dronken vrijpartij nog iets om overheen te komen, maar haar nog een paar keer opzoeken, ook al werd er wild gezoend en vast ook gefriemeld -ik geloof echt geen sex, ik zie het wanneer hij liegt- dat nam ik hem kwalijk, en dat hij de halve waarheid vertelde. En dna waren wij nu ook klaar geweest ermee.
Nu doet het opnieuw zeer, hij lijdt eronder, ik lijd eronder, we denken er allebei de hele dag aan. Maar we praten veel, vrijen de sterren van de hemel, zijn gek met elkaar en hij blijft maar zeggen hoe stom hij was en dat hij zoveel van me houdt. Samen met de anderhalf jaar achter ons na de eerste biecht vind ik het toch heel hoopvol. Ik had natuurlijk liever gehad dat hij zijn sores met mij aankaartte ipv een wildvreemd vrouw, maar ik heb er vertrouwen in dat we er doorheen komen. En we gana samen in therapie, waar hij totaal geen type voor is, maar hij wil alles doen wat ik denk dat goed is voor ons.
Jullie allemaal, Miss voorop, veel sterkte met de pijn.

JJ

JJ

05-05-2018 om 15:35

Moeke

Klopt. Vorige week voor het eerst sinds haar affaire gevreeën. Het was laat, kort, spannend, onverwacht en anders dan ik me had voorgesteld, weinig romantisch. Na 8 maanden voelde het een beetje als een vreemde en onwennig. Toch blij dat het gebeurd is, nu zijn we weer van elkaar. Noem het gerust zielig, maar het knaagde dat hij de laatste was.

Haar 'aversie' tegen intimiteit is daarmee nog niet overwonnen. Ze gaf de volgende dag aan dat zij graag de regie in handen wil houden wanneer wat gebeurt. Knuffelen en kusjes is allemaal best van mijn kant, maar zoenen en meer betekent dus braaf 'op mijn beurt wachten' en dat is mezelf niet echt kunnen zijn. Ze beseft zich dit wel hoor. Dat het voor mij ingewikkeld is en spreekt haar onzekerheid uit of ik nog wel zoveel geduld kan opbrengen.

Gisteren ging ze op bed lekker bij me liggen. Zegt dan dat ze het zo fijn vindt bij mij om een paar minuten later in slaap te vallen. Dat is ook veel waard hoor. De rest komt wel al ben ik bang dat de rem er altijd op blijft staan.

We komen van ver.

Miss

Miss

06-05-2018 om 07:38

JJJ en de rest

Bedankt alle voor jullie medeleven!

Nou weet je JJ waar het idd vooral in zit om niet door te kunnen pakken is het gevoel geven van het " valt toch allemaal wel mee houding "
Tuurlijk weet hij dat hij fout was maar wil idd geen therapie. Als hij de spanning weer voelt komt HIJ naar me toe.
Moet ik op dat loze woord blijven vertrouwen?

Het zit hem voor al in het "verschil " in jullie verhalen.. dat hij echt alles gelogen had tegen haar.
Vrijgezel. 30 jaar. Geen vrouw en kind. Met kerst af had gesproken met vrienden.( hij was bij ons)
Dat is zo pijnlijk. Het feit dat je kunt zeggen dat dat je neefje is... als hij filmpjes liet zien van onze zoon.
In mijn ogen ben je in de boven kamer ziek...
Dat is het..

Miss

Miss

06-05-2018 om 10:33

Eigenlijk

Eigenlijk als je zn verhaal in de libelle leest denk je al dat is kapot...

Waarom kon ik nooit in zijn mail? Geen idee.
Zijn telefoon? Geen idee
Waarom heb je altijd een anonieme profiel foto? Geen idee
Waarom kan ik niet In zijn Facebook?geen idee
Waarom is hier jaren geleden een collega geweest die ik nog nooit ontmoet had? Geen idee, was gewoon gezellig?
Waarom zeg je nu pas dat je in onze verkering tijd verliefd was op een ander? Geen pijn willen doen
Waarom sport je op een andere sportschool? Met korting via het werk. Dus goedkoper.
Waarom heb ik zijn sport maat pas nu gezien? Zo maar kwam er niet van.
Toen der tijd leken alle antwoorden goed en oké. En normaal.
En nu zie ik ze in een ander perspectief.

Die jongen die ons ook al jaren kent en met mij praten heeft het over de periode over toen onze zoon klein was. Hij heeft het over een verliefdheid van in onze niet samenwoon tijd.

Die jongen heeft niets maar dan ook niets te verliezen. Hij stond TOEN op het punt naar mij toe te komen .. had hij het maar gedaan.. zeg ik nu..

Zo zie je al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt zich wel.

Miss

Miss

06-05-2018 om 10:45

En als

Jullie mij in het leven zouden kennen zie ik mij zelf als een heel warm hartelijk persoon. Die hard loopt voor andere, die al jaren dezelfde vriendschappen heeft en ze koestert.
Veel hobby s heeft, wat ik veel hoor is dat onze zoon zich geen betere mama kan wensen, hem al liefde geeft die er bestaat.
Hij kan overal in. Heeft mijn wachtwoorden van alles.
En dat zei ik ook tegen mijn man, mijn focus lag zoveel op ons kind... om hem te compenseren?

Hij werkt veel, veel met hobby s bezig, zoals pc s dus geloof maar niet dat ik ooit nog wat terug vind van scharrels, hij gaat soms maanden weg voor het werk naar het buitenland.

Wat er nu toch wel duidelijk is geworden is dat ik hem niet meer nodig heb. Maar wil ik ook zonder hem dat is de vraag die ik me stel?
En nee hij was een week weg, en ik miste hem " niet"
Waarom? Omdat ik al 8 jaar door dender en mijn leven en financiële stuk op gebouwd heb.

JJ

JJ

06-05-2018 om 11:23

Miss

Deze relatie klinkt niet gezond en gelijkwaardig. Mijn vrouw ging pas wachtwoorden wijzigen en haar telefoon van een pincode voorzien 'toen'.

Daarvoor hadden we geen geheimen. Uiteraard wel binnen de grenzen van respectvolle privacy.

Maanden weg voor werk? Beroepsmilitair is dan nog redelijk safe maar anders zou ik me in jouw situatie toch achter mijn oren gaan krabben of dit nou is wat je moet willen hoor.

Een keer verliefd op een ander kan gebeuren. Als je er maar niks meedoet. Ik heb dergelijke gevoelens in mijn relatie ook wel eens gehad terwijl ik, zoals jullie inmiddels wel weten, onmetelijk veel van mijn vrouw houd.

Miss

Miss

06-05-2018 om 12:29

Precies

Wat je zegt? Waarom zie ik dat nu pas?
Moeten we dan toch alles open gaan gooien stap voor stap?
Was dit daarvoor nodig?

Ja het heeft wel echt met zijn beroep te maken. Dat lange weg zijn. Ben ik mee gegroeit omdat hij daar ook uitdaging in vind, misschien is het vond geworden en niet meer genoeg?
De vraag die ik net na de post stelde aan mezelf waren.

Kan ik zonder hem?
Ja
Ben ik onafhankelijk?
Ja
Wil ik zonder hem?
Nee..
Maar hoe door?
Mijn jeugd merk ik werkt wel mee. Het nooit goed genoeg zijn gevoel is boven gekomen. Waar ik een 9 maanden therapie voor gevolgd heb zn 5 jaar geleden...
Hij zegt Ik voel zn "drang" aankomen. Ik zei Dus net als een verslaafde?
Nee zei hij. Ik denk dan niet meer na.
Dus in mijn inziens wel verslaving relevant. Toch?

Puinhoop

Puinhoop

06-05-2018 om 13:31

JJ en Miss

Miss, jouw situatie is zo anders dan vele anderen. Ik vind het droevig maar heb ook niet veel hoop op een goede afloop voor je. Hij klinkt als een notoire leugenaar. Mijn man heeft het juist over mij gehad, over de moeilijkheden die we hadden, met die tante. Vertelde over onze kinderen, wat dat betreft eerlijk. Blijf ik wel kwaad over dat verhaal van dat we apart slapen (al jaren iid, wegens het snurken van hem, maar we hadden een prima sexleven), leefden als broer en zus....dat moet haar een heel fout idee gegeven hebben.
Gisteren hadden we het er ook over, onderweg langs bandjes op Bevrijdingsdag. Ik vroeg me af of we haar tegen zouden komen. En hij vertelde nog eens het verhaal: hoe hij zondag inderdaad niets had gedaan, hooguit een kus bij het afscheid, en duidelijk had gemaakt dat het niet verder kon. Maar dat hij vrijdag weer naar haar toe was geweest, een kwartier maar want de kinderen waren er ook en ze moest weg, dat moet haar hebben aangemoedigd. Want maandag appte ze hem dat het hele bed van hun was en offie langs kwam. En daar is hij op ingegaan. Maar wel gestopt, en ze hadden alle kleren nog aan. Kon niet.

JJ, ik herken zoveel in jouw verhaal, niet de details maar wel hoe je reageert. Ik zou haast willen dat we elkaar eens konden spreken. Je woont niet in het noorden toevallig?

Miss

Miss

06-05-2018 om 13:57

Puinhoop

Precies.
En hij wil niet dat ik verder graaf.

Waarom is dat?
In mijn inziens heb je dan toch wat te verbergen.

Net als bij Signe..... Verslaafd aan?

Soms heb ik echt last van kortsluiting.

Victoria

Victoria

06-05-2018 om 14:13

Puinhoop

Puinhoop, je zegt: "Mijn man heeft het juist over mij gehad, over de moeilijkheden die we hadden, met die tante. Vertelde over onze kinderen, wat dat betreft eerlijk. Blijf ik wel kwaad over dat verhaal van dat we apart slapen (al jaren iid, wegens het snurken van hem, maar we hadden een prima sexleven), leefden als broer en zus....dat moet haar een heel fout idee gegeven hebben."

Dit is echt het clichéverhaal dat alle vreemdgangers ophangen. Het heeft helemaal niets eerlijks. Hij gaat een slachtofferverhaal vertellen aan zijn vriendinnetje, zodat zij denkt dat jullie relatie zo goed als voorbij is. Oh oh, wat heeft hij met moeilijk. Dit verhaal staat echt op nummer 1 van de hitparade der overspeligen.....

Miss

Miss

06-05-2018 om 15:46

Victoria

Hoe zie jij mijn verhaal dan?
Ik ben benieuwd naar je mening.

Hij is nu zo lief voor mij. Is mijn leven dan echt een "leugen" geweest?

Groetjes

Victoria

Victoria

06-05-2018 om 17:11

Miss

Ik ben geen alwetend orakel hoor! Ik heb wel e.e.a. van je gelezen, en van wat ik lees vind ik het vreemd dat je man er zo makkelijk over doet.
Het minste wat jullie zouden moeten doen is relatietherapie, waarbij jij ook kunt onderzoeken of je nog verder wilt en hij volledig eerlijk moet zijn.
Maar ja, als hij niks wil, dan in ieder geval hulp voor jezelf om erachter te komen wat je wilt.

Veel sterkte in ieder geval!

JJ

JJ

06-05-2018 om 20:50

puinhoop

Nee, ik woon niet in het noorden al heb ik er wel schoonfamilie zitten. Richting Rotterdam, gedetailleerd genoeg?

Waarover zou je me willen spreken dan? Mijn 06 nummer hier neerzetten lijkt me niet zo handig

Over tegenkomen gesproken. Ik zag hem tijdens het uitlaten van mijn hond, van een afstand. Het maakte me gelijk chagrijnig. Eigenlijk kon het hem niet zijn, onlogische plek, maar dat deed niet meer terzake, het kwaad was al geschied. Ik ben benieuwd hoe ik reageer als hij werkelijk recht voor me staat.

Puinhoop

Puinhoop

07-05-2018 om 10:56

JJ en Victoria

JJ, gewoon, omdat ik je manier van reageren op de hele ellende herken. Precies die dingen die ik ook heb.
Nu ook weer, je komt hem tegen -op afstand- en vraagt je af wat je zou doen als je voor hem staat. Ik vrees dat ik haar een enorme hoek voor haar kaak verkoop, zelfs een pacifist als ik. Of ik wordt heel emotioneel. Ik denk er wel eens over, om aan te bellen. Dat ik even met 'r wil praten. Maar de adviezen van internet zijn unaniem: niet doen, contact zoeken met de ander, leidt nooit tot iets positiefs. Wat verwacht ik? Excuses? En wat als ze een andere versie vertelt dan man? Wie geloof ik dan?
Omdat ik zoveel herken van jou, leek het me gewoon best prettig om eens een wandeling te maken samen, om erover te praten. Ik doe je geen oneerbaar voorstel Ik vind mijn man ondanks alles nog altijd de meest aantrekkelijke die ik ken

Victoria, inderdaad, dat heb ik hem via de mail ook al eens geschreven. Wát een klassieker, in de kroeg tegen een vrouw klagen 'mijn vrouw begrijpt me niet' en jokken dat we als broer en zus leven en apart slapen. Hij had er nooit bij stil gestaan dat ze dat als sexloos zou interpreteren. Joh, dat doet de rest van de wereld wel hoor.
En dat et nooit lekker had gelopen tussen ons. We hadden juist een geweldige vakantie gehad, elke dag met elkaar de zee in 's avonds, veel samen dingen doen, fysiek ook een hoge frequentie, we hadden met ons 10-jarig jubileum gevierd twee weken ervoor....en dan dit.
Bah, ik voel me echt belabberd. Maar fijn dat jullie er allemaal zijn.

Gebroken verjaardag

Even hier bij lezen, wetende dat ik niet alleen ben met mijn verhaal van ontrouw en leugens.

De voorbije 1,5 weken gingen redelijk. Ik voelde me zelfs opgelucht, we praatten uren, hij antwoordde op mijn vragen, ging naar de therapie.
En dan plots crash ik. Ik huil de hele dag, kruip liefst in mijn bed en ik verdraag hem niet in de buurt.

Gisteren was mijn verjaardag. We gingen op weekend, het meer was mooi, de omgeving ook.
Vorig jaar was hij mijn verjaardag 'vergeten' en was het de start van een periode vol ruzies, mij vernederen en als kers op de taart, mij bedriegen.
Dus mijn verjaardag haalde veel herinneringen naar boven.
Op de terugweg brak ik. De tranen rolde over mijn wangen en ik klapte dicht.

Hebben jullie dat ook?
Ik word er zo moe van...
Weet niet wat ik ermee moet.
Weet niet hoe dit allemaal verder moet.

Liefst van al zou ik gewoon met mijn kinderen alleen zijn.
Ik heb dit zo niet gewild en het overvalt me constant.

Het is nu bijna een maand aan de gang en ik geraak niet uit die spiraal....

Pennestreek

Pennestreek

07-05-2018 om 13:11

Puinhoop - excuus van Truus

Die heb ik. Op schrift. Een paar maanden geleden kreeg ik ineens een brief van haar. Ik was er blij mee, en toch ook weer niet. Ik vind het fijn te weten dat ze zich schuldig voelt, dat ze zichzelf ook als 'fout' bestempelt. Maar dat verandert niets aan dat het gebeurd is. Man vond het vervelend, hij wil het allemaal achter zich laten en dit betekende dat het voor mij weer even helemaal terug was, alle emoties. Ik heb niet gereageerd. Eigenlijk op verzoek van man, die wil geen contact met haar, en dus ook niet via mij. En ik zou niet weten wat ik haar zou moeten schrijven. Ik heb ook niet zo'n zin om het haar makkelijker te maken door te schrijven dat ik haar vergeef of dat het nu goed gaat met ons, ze heeft gewoon niets meer met ons te maken (gelukkig) en ik ben haar niets verschuldigd.

Begrijpen doe ik het ook nog steeds niet echt. Ja, snap de theorie. Maar dat je na 27 jaar zonder verder pogingen te doen om het weer vlot te trekken gewoon tot de conclusie komt dat dit het toch niet is, nee, daar kan ik nog steeds gevoelsmatig niet bij. Het demonstreert wel dat we echt heel anders in de relatie staan. En dat is best beangstigend, nog steeds. Ook al hebben we intussen gesprekken over verhuizen, dus ik ga ervan uit dat hij best zeker is van zijn zaak, nu/weer.

Pennestreek

Pennestreek

07-05-2018 om 13:18

Signe

Een maand is echt heel kort. Je begint nu een beetje te beseffen wat er eigenlijk is gebeurd, hoeveel impact het heeft. Het gaat echt nog heel lang duren voor je je weer een beetje mens voelt. Sorry, ik had graag beter nieuws gehad voor je, maar het duurt gewoon heel lang voor alles weer een beetje zakt. En 'zoals vroeger' wordt het nooit meer. Er is een verandering in gang gezet die nog heel lang door blijft werken. Een paar jaar verder ben je zo.

En het blijft een golfbeweging. Ik heb na verloop van tijd gemerkt dat de dalen minder diep werden en wat minder lang duurden. Dat was heel fijn, dat gaf me rust, te weten dat die dips weer voorbij gaan. Maar ze zijn er nog steeds hoor. Regelmatig. Ik ben nog lang niet in echt rustig vaarwater beland. En ik ben intussen een ruim jaar verder. Nou ja, dat wil zeggen, een ruim jaar van herstel. Daarvoor 1,5 jaar geworsteld. Dus nu in totaal ruim 2,5 jaar 'bezig'.

Blijven ademhalen, dat is een mantra van mij. In tijden van stress/pijn/verdriet, is het heel belangrijk om goed te blijven ademhalen, letterlijk. Leg je handen op je onderbuik en adem daar naartoe. In door je neus, uit door je mond. En denk daarbij "In" en "Uit". Daarmee sla je twee vliegen in een klap: je komt fysiek tot rust, doordat je adem zakt. Je hartslag daalt ook, je ontspant wat. En door je te focussen op je ademhaling stop je het malen van je gedachten. En ook daardoor ontspan je.

Sterkte!

JJ

JJ

07-05-2018 om 14:53

puinhoop

Natuurlijk, ik merk dat ik het hier prettig vind te kunnen praten, dus in het 'echt' moet dat ook gewoon kunnen, al lijkt me dat lastig te regelen. De noordelijke provincies liggen niet naast de deur. Heb je ideeën erover?

Je grapt over aantrekkelijkheid, en dat is juist bij mij thuis hét onderwerp geworden. Waar we vorige week elkaar na maanden weer een soort van teruggevonden hadden op het gebied van intimiteit door spontaan te vrijen stoort het mij weer dat we na een echt heel goede week als gezin, de respons op mij toch nog zo laag ligt en er letterlijk door haar wordt gezegd dat ik me meer aangetrokken tot haar voel dan zij tot mij, dat zij zich nog niet zo voelt als ik. Dat het vrijen met mij voor haar een poging was om op dat gebied de toenadering weer te gaan onderzoeken.

Vragen om intimiteit, het lijkt bijna wel een doodzonde, alsof ik vraag of ze haar hoofd kaal wil scheren. 'Waarom is seks voor jou zo'n graadmeter?'
Na een week vol hoogtepunten (figuurlijk dan) én mijn verjaardag, is mijn verwachtingspatroon wellicht weer een eigen leven gaan leiden. Ik vind het erg lastig ermee te handelen als het perspectief van haar kant niet duidelijk is. 'Ik voel het nu eenmaal zo', 'Er is veel gebeurd', 'Het komt vanzelf wel weer'. Het blijft passief en wellicht betrek ik het teveel op mezelf, maar het voelt alsof ik het niet waard ben om de intimiteit in onze relatie te willen herstellen. Dit is in ieder geval niet hoe ik de rest van mijn leven wil verder gaan: alle lol en impulsiviteit tussen 2 mensen die verdwenen is, op het gebied van intimiteit dan. Het hoort bij een gezonde relatie, vind ik.

En dan vliegen je gedachten toch weer terug naar die affaire, en hoe het toen allemaal géén moeite kostte om met hem in bed te belanden en mij haar donkere kant te tonen.

Pennestreek

Pennestreek

07-05-2018 om 15:22

JJ - herkenbaar op ander vlak

Ik snap dat je hier behoorlijk gefrustreerd van raakt. Ik herken het min of meer. Hier is man dus nog steeds niet helemaal zeker van zijn gevoel voor mij, maar wel gemotiveerd om de relatie te verbeteren. Dat lukt al op een heleboel vlakken, maar op eentje niet, en dat is het weer opbouwen van dingen die je samen doet, het ontwikkelen van gezamenlijke activiteiten.

Toen mijn man2,5 jaar geleden verkondigde dat hij niet met me verder wilde viel dat logischerwijze weg. Niet meer samen naar TV/series kijken, de hond uitlaten, stukje fietsen, uit eten, samen koken. En dat komt maar niet terug. Terwijl ik daar wel behoefte aan heb en dat regelmatig aangeef en hem uitnodig. Maar het antwoord is altijd nee, of straks (en dat straks komt dan niet). En hij gaf aan daar zelf geen behoefte aan te hebben, er niet aan te denken, en hij zag er ook het belang niet zo van in.

Ik denk juist dat we dat wel nodig hebben om de relatie weer op te bouwen. Om een zekere gezamenlijkheid te hebben. Zeker als over een paar jaar de kinderen de deur uit gaan, lijkt het me heel belangrijk dat je wel gezamenlijke activiteiten hebt, gewone dingen samen doet. Anders leef je naar mijn idee langs elkaar heen. Natuurlijk doen we wel dingen samen, maar dat zijn meestal verjaardagen, of echt uitjes in het kader van onze relatietherapie, waar ons werd aangeraden om weer mooie nieuwe herinneringen samen te maken.
Ik vind juist dat het samen dingen doen in het dagelijks leven zorgt voor een stabiele relatie, voor waardering voor elkaar, je deelt dan ook gewoon meer met elkaar, het wordt allemaal wat vanzelfsprekender. Want ook dat is nog niet terug, het vanzelfsprekende contact. Het blijft toch een beetje voorzichtig en geforceerd, nog steeds. Van mijn kant dan, ik geloof niet dat man daar last van heeft.

Pas gisteren zei hij dat hij snapt wat ik bedoel, en dat hij zijn best ervoor gaat doen. Daar ben ik heel blij mee. Al weet ik dat we er daarmee ook nog lang niet zijn. Ik hoop wel dat het mij gaat helpen.

JJ

JJ

07-05-2018 om 15:58

Pennestreek

Het stuk dingen samen doen is bij ons juist beter dan ooit. Waar ik me vroeger wellicht te vaak onttrok aan het gezin en de aandacht voor haar, is mijn gevoel voor haar de laatste weken sterker dan ooit aan het worden en ook het besef dat we niet altijd gelijkwaardig zijn geweest en ik haar teveel for granted heb genomen. We leefden lange tijd langs elkaar heen.

Nu ben ik weer ontzettend graag bij haar, we lachen weer samen, doen veel dingen samen, ook met de kinderen, en lekker bankhangen tegen elkaar aan 's avonds voor de tv hoort daar ook bij. En van haar kant voelt het allemaal ook gemeend, ook de vele 'ik hou van jou's' die mijn kant uitkomen komen oprecht over. Ik vertel haar teveel hoe mooi ze is, hoe mijn gevoel voor haar hard terugkomt en ze zei me gisteren dat haar gevoel voor mij terug is op het niveau van een paar jaar terug, toen ze iets bijzonders voor me deed.

Zoals jij zegt dat dergelijke dingen er toe doen om het allemaal vanzelfsprekender te laten zijn, hoort voor mij dat laatste stukje er ook gewoon bij. Dat is voor mij een belangrijk ding van een relatie. Een gezonde, gelijkwaardige, respectvolle omgang met elkaar, maar ook de fysieke aantrekkingskracht. Iemand die je aankijkt en je soms het liefst het bed in wilt gooien.. en op dit moment heeft zij dat helemaal niet naar mij (terwijl ze hem 'opvrat' in haar eigen woorden), zegt ze daarvan te balen, maar kan ze me niet vertellen hoe ze ooit denkt dat dat terug komt door het te negeren. Tussen de regels door voel ik me bezwaard dat ik het aankaart, dat ik er 'een probleem' van maak en geeft dat me het gevoel dat ik zeur.

Ik hou echt rekening met haar gevoelens en heb zoveel geduld, maar wil wel perspectief dat we ooit weer een volwaardig huwelijk zullen hebben, waarbij het van 2 kanten kan en mag komen. En nee, het is niet belangrijk boven het landelijk gemiddelde te komen, absoluut niet zelfs.

Pennestreek

Pennestreek

07-05-2018 om 16:27

Gek he

alsof ze toch nog (onbewust) een beetje afstand en reserve houden?

Ik heb al zoveel geduld gehad, en het kost(te) mij heel veel moeite om duidelijk aan te geven wat ik graag wil, dus dat maakt het extra moeilijk vind ik om te merken dat hij op dat vlak niet zo'n boodschap had/heeft aan wat ik graag wil.
Nou ja, het gaat met kleine stapjes, nog steeds. Maar wel vooruit, gelukkig.

GitteNN

GitteNN

07-05-2018 om 19:07

Doek valt

Na 2,5 jaar zwoegen en proberen het een plek te geven heb ik geconcludeerd dat ik geen gevoelens meer heb voor gitteman. De ziel is uit de relatie. Hij doet zijn best maar trouw zijn is voor mij zo belangrijk dat ik nog steeds na al die tijd het niet kan vergeven. Het is voor mij DE voorwaarde van een liefdesrelatie. Ik wil geen aanraking meer laat staan intimiteit is al maanden geleden. Ik zie hun alleen maar voor me. Ik voel me alleen in onze relatie. Ik voel me zo verraden en bedrogen dat ik besloten heb er mee te stoppen. Het is over. Het is jammer. Ik ben niet meer boos. Ik ben wel verdrietig vooral voor de kinderen. Maar voor hun zal ik uit eindelijk gezelliger zijn als we hier doorheen zijn. Dank jullie voor de steun aan t begin van de 2.5 draadjes die we samen doorbrachten.
Grtjs
GitteNN

JJ

JJ

07-05-2018 om 19:22

GiteNN

Sterkte GitteNN. Hopelijk brengt deze keuze je rust.

regenboog

regenboog

07-05-2018 om 22:07

GitteNN

Lieve GitteNN,

Ik snap het.....Heb het zelf na 3 jaar ook nog vaak erg moeilijk.
Heb net weer een terugval gehad, het blijft moeilijk.
Vooral omdat ik haar ook nog regelmatig tegenkom en zij dan niet schuldbewust maar met een behoorlijke air voorbij loopt.
Ik had gehoopt dat het beter met je ging en dat je weer wat verder was gekomen in het proces.
Ik begreep ook altijd hoe jij je voelde want zo voelde ik het ook vaak.
Vorige week nog een zwaar gesprek met man gehad waarin ik duidelijk heb aangeven dat ik er bijna doorheen zit en niet meer weet wat te doen.
Dat ik heel graag bij hem wil blijven maar ik zo zat ben van de sluimerende gevoelens van onrust en soms wat angst en achterdocht.
Dat ik iedere dag nog wel eens denk aan wat gebeurt is.
Een buitenstaander die mij en man niet kent zal zeggen stop toch wat doe je jezelf toch aan maar ik geef nog niet op.
Wil het de tijd nog geven....Vind het toch nog te waardevol.
GitteNN ik wens je alle goeds toe voor de toekomst!

Liefs Regenboog

Miss

Miss

07-05-2018 om 23:26

GittNN

Heel veel sterkte met alles. Wat een respect heb ik voor je dat je het zo lang geprobeerd hebt en nu trouw aan jezelf blijft en je kinderen.

Miss

Miss

07-05-2018 om 23:45

Beste Signe

Zo herkenbaar weer. Vorig jaar heb ik geen verjaardags cadeau gehad.

De pijn die je voelt heb ik precies zo. De hele dag maalt het. En komen mijn gedachtes.

Ik vergeet gigantisch veel "onzinnige" dingen.

Poetsen bleef liggen, de was hoopte zich op.. de tuin pas gisteren aangepakt. Boodschapjes lopen achter. Zo in mezelf gekeerd.
Heb dan ook de huisarts weer gebeld en ga vaker naar psycholoog. Deel mijn verdriet met dierbare.
En nu zie je je echte vrienden en familie !

Merk dat man alles beantwoord, verdriet heeft om het geen wat hij mij maar vooral onze zoon aan gedaan heeft ( zegt hij, dat staat en zeg ik standaard overal achter)
De zorgeloze toekomst weg genomen.
Zie alles in een heel andere wereld.

Gisteren nog over de drang gehad. Als de drang weer komt komt hij naar me toe. Geloof je het zelf? Een " verslaafde" die niet grijpt naar zijn lusten.

Ben nu 4 maanden verder. Voelt in uren op 1 zonnige dag genomen alsof ik er van de 17 uur dat ik op ben, er 30 minuten niet aan denk...
Overuren maken noem ik het.
Denk dat ik 2 weken totaal in bed heb gelegen... dat kwam bij mij in de 2de mnd spugen, maagpijn, hoofdpijn en alle stress die mijn lichaam voelt.. daarna heb ik me opgepakt.

Maar ik rouw iedere dag. Zo zei ik het gisteren nog tegen mijn man. Hij probeert me te troosten maar merk nu hoeveel ik 8 lange jaren alleen gedaan heb in de zorg voor onze zoon.
Vandaag was er een misverstand, ik was bij de buren. Even 15 min helpen.Mijn zoon wist niet meer waar ik was en belde maar mijn telefoon lag thuis. Het kwam niet in hem op papa te bellen...

Zo pijnlijk en verdrietig. Dit voelt als enorm falen. Misschien heb ik het niet duidelijk genoeg gezegd ? Was ik druk in mijn hoofd? En was dus niet duidelijk? Nu begrijp ik mensen die in een psychose terecht komen.

Doe alle dingen die jij fijn vind. En zet de rest opzij. Ik heb een pup van 8mnd. Ik heb nog nooit een hond gehad die zo goed luisterden en zo aanhankelijk. Waarom alle tijd en hobby en liefde gaat in haar en kind.
Pak dat aan. Das de enige raad die ik je op dit moment kan geven...

Miss

Miss

07-05-2018 om 23:53

En het feit

Dat het niet in hem op kwam om papa te bellen raakte me compleet.
Ook uitgesproken. Zo weinig is hij er geweest voor ons.
Ik ben zn houvast. Zn vertrouwde mama is er altijd.. En papa ? Ja daar denkt hij niet eens aan.

Dit is een enorme eye opener voor mij.

ach...

Ach Gitte, toch verdrietig...
Onze verhalen waren klein stukje hetzelfde. In ieder geval hadden onze mannen allebei heel veel spijt en toonden dat ook oprecht. Voor mij belangrijk om toch door te gaan. Van scheiden word ik zéker ongelukkiger, en deze krater in mijn hopelijk lange huwelijk raakt steeds verder weg gelukkig. Jij was hierin veel emotioneler, pieken en dalen, jouw woede en afwisselend verdriet spatte van het scherm af. Ik hoop echt dat je met deze keuze nu rust gaat vinden, na alle processen die je ook met een scheiding weer door zult moeten.
Laat alsjeblieft af en toe nog iets van je horen Gitte.

Hier gaat alles zijn gangetje. Ik lees nog wel mee, maar om er niet teveel in te blijven hangen schrijf ik niet vaak meer mee. Het raakt meer op de achtergrond. Al heb ik nog wel dips hoor. Maar daarentegen ook weer kleine geluksmomenten als we met het gezin eenvoudige dingen doen als fietsen of wandelen en ik zie dat man en ik daar zo bewust van genieten. Het stond op het spel, maar we hebben het samen kunnen behouden.

Natuurlijk is het fijn om een steun te kunnen zijn voor "nieuwe" slachtoffers, die er helaas bij blijven komen. Daarom raad ik nog maar een keer aan om alle draadjes over dit onderwerp gewoon te gaan lezen als je te maken hebt gehad met en vreemdgaande man of vrouw. In de basis zijn er maar een stuk of 4-5 varianten in de verhalen, en je pikt overal weer wat van op. Daarom is een update ook altijd fijn. Hierbij dus de mijne.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.