Relaties Relaties

Relaties

JJ

JJ

18-05-2018 om 13:37

Verder na ontrouw deel 4

Deel 3 was de 1000 gepasseerd maar nog zeker niet ten einde.
https://www.ouders.nl/forum/relaties/verder-na-ontrouw-deel-3


JJ

JJ

18-05-2018 om 14:46

Flanagan

Ik zou nog wat uitgebreider reageren op hetgeen je schreef over mijn vrouw.. het wordt een lang verhaal. 1x, daarna zal ik wat korter zijn in mijn epistels.

Je laatste reactie in de vorige topic was een mooie, die heb ik aan haar doorgegeven. Ondanks haar blunder is het inderdaad een bijzondere vrouw.

Jouw andere reactie heb ik haar ook laten lezen. Haar reactie daarop was:
"Hoewel ik oprecht vind dat je je gesprekken privé mag houden, vind ik het toch fijn te horen dat iemand mijn kant begrijpt. Dus evenwel bedankt voor het delen."

Inhoudelijk dan.

Je schreef
"Ik dacht dat die tijd verder terug in de tijd was, maar die tijd van ongelukkig voelen en onbegrepen worden, speelde vorig jaar. Te vroeg om die tijd al vergeten te zijn, te verse littekens.

Sorry, JJ als ik dit zo bot neer zet, maar ik vind dat je wel heel gemakkelijk over een tijd heen stapt en je jouw pijn zwaarder vindt wegen dan de rottijd die zij heeft moeten verbijten. Je hebt mazzel dat ze niet boos wordt maar op vriendelijke manier je probeert te herinneren aan een tijd waarin zij teleurgesteld werd.".

Sommige dingen heb ik al eerder benoemd, dus excuus als ik in herhaling val.

Mijn vrouw wilde begin 2017 plotsklaps scheiden. Later nuanceerde ze dat, dat ze dit niet op die manier had moeten doen en ze had moeten zeggen dat ze aan haar relatie wilde werken.
De rottijd van mijn vrouw ligt vooral in de jaren ervoor. Ze voelde zich afhankelijk van me, niet gelijkwaardig, er alleen voor staan m.b.t.. het gezin. Ze leefde vooral als moeder vond ze, niet meer als vrouw. Ze zat in de knoop met haarzelf en belandde bij de GGZ. Onze jongste was op dat moment 8 maandjes oud, ik begreep er helemaal niks van destijds.

Haar frustraties zaten in mijn werk, waar ik vaak 's ochtends in het donker wegging, aan het eind van de middag geïrriteerd van de files thuiskwam, om 's avonds nog verder te werken. Vervolgens vond ik dat ik ook wat tijd voor mezelf nodig had, en zagen we elkaar een uurtje voordat we naar bed gingen. Ook in het weekend gingen we niet gelijktijdig naar bed, en ze vertelde me later dat ze dan huilend in slaap viel. Het vervelende aan zoiets is, dat ze me dat destijds niet verteld heeft, wat me niet vrijpleit overigens.
Het intieme leven vloog ook achteruit, wat ook weer spanningen opleverde. Mijn vrouw heeft achteraf gezegd dat ze het gevoel kreeg aan een quota te moeten voldoen en ook dingen als dat ze het maar afkocht door de ene dag aandacht aan me te besteden, zodat ze de volgende dag vrij was. Dat is naar om te horen dat iemand je dus blijkbaar zo heeft gezien. Daar schuilt ook wel veel van de problematiek in die we nu nog ervaren denk ik. De intieme relatie is gefrustreerd geraakt.

Ook het feit dat ik kostwinnaar was al zo lang we samen zijn, en we onze financiën altijd gescheiden hadden gehouden zat haar dwars. Dat was geen kwade opzet, ik had al een koophuis voordat ik haar leerde kennen en het is gewoon nooit veranderd dat de vaste lasten van mijn rekening kwamen. En zij had haar trots, wilde zelf haar financiën oplossen. Ik deed nooit ingewikkeld over geld, ze wist mijn pincode beter dan ikzelf, maar toch was het een dingetje.
Het huis waar we nu wonen hebben we gekocht in de tijd dat we krap 4 jaar samen waren en was min of meer een automatische keuze doordat we het overnamen van mijn ouders. Wederom achteraf heeft ze gezegd dat het daardoor nooit als haar huis voelde.

Vanaf begin 2017 heb ik mijn leven verbeterd in heel veel opzichten. Vanaf dat moment werd het een stijgende lijn, we gingen in therapie en ik besteedde veel meer tijd aan mijn vrouw en gezin, ging sporten, deed vrijwilligerswerk. Voorheen deden we vooral ons eigen ding, nu hadden we elke avond wanneer de kinderen op bed gingen tijd voor elkaar én had zij haar eigen leven met vriendinnen. Alles leek goed te gaan, ik veranderde ten positieve zei ze, ze was trots op me.

Halverwege het jaar knapte het bij haar weer en wilde ze wederom scheiden. Er was geen echte aanleiding, het was erg grillig. De ene dag was ze op en top vrolijk, de volgende dag was ze compleet down en wilde ze van alles en iedereen weglopen.
Dit keer was ze resoluut, schreef ze zich in voor een huurwoning en nam ze de tijd om te kijken of haar beslissing juist was. Ze gaf destijds aan bij mij 'je bent nu alles dat ik zo graag wilde, maar het lijkt wel te laat, het is blijkbaar niet genoeg'. Ik had me er destijds een soort van bij neergelegd, toen ze ineens weer terugkwam op haar beslissing, de dag nadat we een knallende ruzie hadden gehad waarin ze al haar frustratie over de jaren ervoor had geuit. Ze had nieuwe energie gevonden en ging er vol tegenaan.

Langzaam groeiden we weer naar elkaar toe en het leek beter te gaan dan ooit. Het voelde echt, het leek echt, de buitenwereld dacht dat het echt was, en toch was het blijkbaar niet echt. We knapten het huis op waarbij zei de kapitein was, om het meer haar huis te laten zijn. We restyleden de slaapkamers, bestelden zelfs een nieuwe keuken, lieten de buitenboel in een andere kleur verven etc.
Op intiem gebied heb ik stappen teruggezet, ik zou me niet opdringen, neem alle tijd die je nodig hebt. Toch was het in die maanden totaal niet slecht. Later gaf ze aan dat ze destijds juist extra haar best had gedaan om het man-vrouw gevoel op die manier te hervinden.

We zijn met het gezin op vakantie geweest, wie de foto's ziet, ziet een gelukkig gezin met stralende ouders. 2 weken na de vakantie kwam ze op een feestje 'hem' tegen. Gek genoeg zag ik een foto van haar met hem een paar dagen erna. Ze had hem weggestopt in een folder van haar werk. Ik vroeg er naar en ze begon te lachen, dat het niks was, ze wist zijn naam niet eens. Ik moest me vooral niet druk maken en was schattig dat ik zo jaloers reageerde. Het verdere verloop is bekend, er speelde meer. 2 weken later sneuvelde mijn huwelijk wederom. 'Hij' was het zetje dat ze nodig had om 2 maanden lang door te zetten, al gingen alle alarmbellen direct af bij mij, doordat de maanden ervoor beter dan ooit verlopen waren.

Ze bleek heel snel een huurwoning toegewezen te krijgen, omdat ze al die maanden gewoon was blijven reageren op woningen. 2 maanden lang ging ik door een hel, onraad ruikend, steeds meer stukjes van de bewijspuzzel die op zijn plek vielen.

Uiteindelijk draaide ze begin november toch haar koers. Op dat moment wist ik nog niet dat ze all the way was gegaan, ze ontkende het. Ik geloofde er niks van, maar had geen bewijs, ik vond het enkele weken later alsnog uit. Ze wees hem de deur, en wilde kijken of we ons huwelijk toch nog konden redden, wat ze later bijstelde naar de wens dat ze wilde uitzoeken wat ze nou eigenlijk zelf wilde, want elke keer wilde ze weg, en toch ging ze nooit echt. Ze was in conflict met zichzelf, omdat ze het gewoon niet meer wist.
Het huis heeft ze maanden lang nog als backupplan aangehouden. Een maand voordat ze erin zou trekken heeft ze het uiteindelijk opgezegd. We zaten inmiddels weer in therapie bij iemand die wel door haar heen kon prikken. Ze zag genoeg groei om de zekerheid van een woning los te laten.

We delen nu 1 rekening en bespreken de gezamenlijke financiën, ik werk dichterbij huis, ben zelfs een dag minder gaan werken en de keren dat ik na etenstijd nog achter de PC kruip voor werk zijn uitzonderingen geworden. Ik breng de kinderen naar school en pik ze op, kook regelmatig, help mee in het huishouden, sport 3x in de week en ben een veel rustiger persoon geworden, veel socialer. Dat is allemaal in het afgelopen jaar een proces geweest. Het laatste puzzelstukje is dat de hypotheek nu ook overgesloten wordt op onze beide salarissen. Noem het symbolisch, want gemeenschap van goederen maakte het al lang haar huis natuurlijk.

Ik ben schuldbewust van de dingen die ik anders had kunnen doen, nog niet eens dat alles met opzet ging want je wilt hard werken voor je gezin bijvoorbeeld. Mijn vrouw weet dat ook. Sorry is een woord dat ze te vaak heeft gehoord.
Zelf vindt zij op haar beurt dat ze eerder aan de bel had moeten trekken, steviger had moeten opkomen voor zichzelf. Ze heeft het ook op het beloop gelaten, wij beiden. Veel 'geklaagd' bij vriendinnen, maar niet tegen mij en vaak gevonden dat het geven en nemen is in een huwelijk en dat ze niet zo moest zeuren.

Bovenstaande is -in a nutshell- waarom mijn vrouw vindt dat onze huidige situatie weinig met haar affaire heeft te maken. Dat is een exces van de periode ervoor. Wat niet wegneemt dat het nooit had moeten gebeuren en dat weet ze inmiddels zelf ook wel.

Ik ben het wat dat betreft met haar eens en ik bagatelliseer haar verdriet niet. Afgelopen jaar was een achtbaan, de maanden dat ze echt weg wilde en buiten de deur at was horror, en weten wat ik nu allemaal weet is een trauma, maar de grootste winst is dat we nu naast elkaar staan, gelijkwaardiger dan ooit.

Onwennig

Ik ervaar dat het hervinden van elkaar best onwennig kan zijn. Juist daar het vroeger zo goed klikte.
Dat vraag ik mij af hoe het in hemelsnaam mogelijk is dat dit tussen ons kwam. Dan stelde ik mij ook de vraag hoe goed ik hem eigenlijk ken en of het mogelijk is dat ik mij zo vergist heb ondanks ca 30 jaar samen.

Gelukkig zie ik een verandering. Ik lees in zijn woorden dat hij mij heel dankbaar is voor mij loyaliteit in de afgelopen periode. Jammergenoeg vrees ik dat ik er nog niet helemaal klaar mee ben. Recentelijke gebeurtenissen geven blijk van een stoker die opnieuw in actie is. Ik mag nu ervaren of mijn man er iets van heeft opgestoken en of ik stressbestendig genoeg ben en mij niet laat provoceren .
Zo vreemd dat je elkaar opnieuw moet leren kennen.

Miss

Miss

19-05-2018 om 02:16

Kapoter dan kapot

Na turbulente dagen, eerst er achter gekomen dat man vreemd ging op de sportschool toen we 9 maanden verkering hadden.

Gisteren heeft hij verteld dat hij met nog een vrouw via Tinder af gesproken heeft.

En vandaag als klapper op de vuurpijl een affaire van maaaaaaaamden met een collega bevestigt tijdens therapie.

Ik haat hem. Ik kan hem zijn ogen wel uitkrabben en haar erbij.
Hij mag nooit meer aan me komen.
Hij is verslaafd...
Ik voel niets meer. Ik ben leeg. Ik leef in een tunnel.

Miss,

Op OO is ook een thema echtscheiding en daarna..
Doe daar je kennis op, om je goed voor te bereiden op wat je te wachten staat.
Denk aan het co-ouderschapsplan, financiële elementen etc.
Schrijf je alvast in bij een woningbouwvereniging!
Het betekent niet dat je al in scheiding ligt, maar dat je geen tijd verspilt.
Juist nu tijd om het hoofd erbij te houden, blijf scherp.

juf Ank

juf Ank

19-05-2018 om 11:34

miss

Wat een vreselijke periode maak je door. Ontdekking op ontdekking en jij maar steeds proberen positief te denken. Volgens mij is de koek nu echt op? Hij is notoire vreemdganger, beter wordt het niet. Heb je steun van goede vrienden?
veel sterkte met alles!

leuterig

leuterig

19-05-2018 om 12:06

Miss

Oh lieve Miss. Ik leef heel erg met je mee. Dit doet tot het beenmerg pijn. Maar probeer alsjeblieft jezelf niet kwijt te raken. Probeer ook bij je verstand te blijven. Praktisch denken en zoals hierboven al wordt genoemd, verdiep je je op de procedures die je wellicht moet doorlopen en bereid je ook voor. Je hebt geluk dat je vriendinnen en familie hebt. Zoek steun en afleiding bij ze.

Ik ben helaas mezelf kwijtgeraakt in de vastberadenheid dat ik mijn gezin hoe dan ook wilde redden. Ik zit nu in diepe depressie en mijn contact met mijn familie en mijn werk lijden hier heel erg onder. En ik zit nu ook in een onmogelijke situatie dat man die zelf toegegeven heeft gedurende heel ons huwelijk vreemd is gegaan om thuis vrolijke echtgenoot te spelen en kan niet omgaan met minder vrijheid dan toen, MAAR weigert te vertrekken, ondanks dat we nu officieel gescheiden zijn. Ik ben te zwak om de sloten te veranderen en hem niet binnen te laten. En ik ben nog zwakker geweest om hem 5 maanden geleden weer binnen te laten, nadat hij maanden met haar door Europa trok en alle 5 sterren hotels met mijn creditcard betaald had. Zijn geld was op en zij was weg en hij kwam terug met de manipulaties dat hij niet zonder ons kan en ons niet kwijt wil....

Laat het niet zover komen. Kies voor jezelf en je kind.

juf Ank

juf Ank

19-05-2018 om 12:22

leuterig

....waar zit je zelfrespect??? Wat een verschrikking, en wat geef je je kinderen dan mee zo. Dat het normaal is je als vrouw als voetveeg te laten gebruiken?

Puinhoop

Puinhoop

21-05-2018 om 09:50

Wat een verhaal, JJ! Het lijkt me heel zwaar om zo als een pingpongballetje van hot naar her te worden getikt: wel-niet-wel-niet. Je wordt er knettergek van en bloedje onzeker. Dank je wel voor je hele verhaal. Ik ga het mijne hier ook nog eens uittikken, voor nieuwkomers en omdat het wel fijn is om, nu alle info er is, de hele handel nog eens te reconstrueren.
Ik word wel nieuwsgierig naar de gezichten achter al deze posts. Maar elkaar ontmoeten zit er niet in, no
Miss, sterkte meid, met je rotvent. Geen ander woord ervoor.
Ander keertje over hoe het nu met ons gaat.

JJ

JJ

21-05-2018 om 11:52

onzeker

is het juiste woord. Pingpongbal is een woord dat ze zelf voor haar gevoel heeft gebruikt. Treffend.

Het heeft me veranderd. Regelmatig loop ik met het gevoel of ik wel goed genoeg ben en blijf, of ik in eeuwige proeftijd zit. Ik moet me voor mijn gevoel meten met het type 'hem', wat onmogelijk is, want ik heb wél verplichtingen en ben gewoon een andere persoonlijkheid vermoedelijk.. en 12 jaar ouder, een andere fase van het leven. 3 kinderen, een baan, een hypotheek.

Ook qua intimiteit ook ingewikkeld. Voel me nergens zeker bij. Waar ik vroeger het voortouw nam blokkeert het nu, ze geeft ook weinig signalen terug dat ze iets fijn vindt. Het gevoel dat ze het puur voor mij doet overheerst.

3x te horen krijgen dat iemand je niet leuk genoeg meer vindt met een affaire als kers op de taart en nu de ik hou van jou's aanhoren is nog steeds wat onwerkelijk. Er zijn momenten dat ik ze echt heel erg voel en ze geloof en er zijn momenten dat het ter kennisgeving binnenkomt.

Puinhoop

Puinhoop

21-05-2018 om 19:09

Proeftijd

Dat is helaas erg herkenbaar, het gevoel dat je in een proeftijd zit. Ik heb het niet aldoor, maar soms wel, zeker na opmerkingen als dat hij niet de situatie terug wil zoals die was vóór zijn misstap, anders gebeurt het zomaar nog een keer, vreest hij.
En ik ben aangekomen de laatste tijd, wat lethargisch na het laatste nieuws dus niet de actieve huisvrouw die ik anders was. Heb wel gesolliciteerd, dat vindt hij weer fijn. Als ik het maar eens probeer alleen, een baantje, is hij al blij.
Hij kon zo fijn met haar praten. En dan ben ik bang dat ik saai ben. Maar dan bedenk ik me ook dat je altijd veel gespreksstof hebt met iemand die je net kent. Oneerlijke concurrentie

Grr

Ik vind het zo bedenkelijk als ik lees dat een partner aangeeft het zo fijn te vinden als de ander aan het solliciteren is. Dan vraag je je af of dat is vanwege de toegenomen zelfstandigheid of vanwege de vrees later partneralimentatie te moeten betalen. Want dat laatste is een hele andere vorm van blijdschap..

JJ

JJ

21-05-2018 om 19:55

situatie van voor de misstap

Dat zegt mijn vrouw ook. Dat toen alles anders was dan nu.

Ik vind dat lastig, zie ook mijn lange verhaal hierboven. Mijn verandering was al lang bezig en ik heb heel erg het gevoel gehad dat ze me/ons te weinig tijd gaf. Ik ben niet heel veel anders dan de persoon de maanden voor de misstap en toch gebruikt ze dat als een soort van argument. Als die jongen er niet geweest was.. we gewoon de goede weg hadden vervolgd.. wie weet hadden we dan nu net zo ver geweest.. maar dan zonder de strontkar die ik nu mee mag trekken.

Waarom ze dan nu het licht weer ziet met mij terwijl ik echt niet veel anders ben.. misschien was het schokeffect van deze affaire nodig om te zien wat ze weg wilde gooien.

Dat ze vooral niet gelukkig was met zichzelf.. en ik daar eigenlijk weinig mee te maken had.

Proeftijd

We zitten niet in een proeftijd!! Die gedachte meet iemand zichzelf ten onrechte aan.

We zitten niet in een proeftijd want we zijn wie we zijn en we doen ons best om de relatie succesvol te laten draaien nadat we in die relatie gestapt zijn.
Wie zichzelf ziet als een mens in een proeftijd, schrijf zichzelf af als iemand die mogelijk niet voldoende waard is. Ik vind dat een heel negatieve gedachtegang
Het is heel goed mogelijk dat hun partner het zelf niet zo bekijkt; dat ze niet naar hun partner kijken als iemand in proeftijd. Dus waarom leg je jezelf dan zo op een toetssteen. We moeten van onszelf geen martelaars maken.

Als ik ‘s avonds mijn tanden poets en in de spiegel recht in mijn ogen kijk, wil ik een paar ogen zien van een vrouw die trots is op zichzelf. Er zijn altijd dingen die ook anders kunnen, dat geldt voor beiden, maar over het totaal genomen, vind ik dat mijn man in zijn handen mag knijpen dat hij mij ontmoet heeft.

Dus stop alsjeblieft met dat idee van een proeftijd. Als je de periode ziet als een proeftijd, ipv herstelperiode, doe je jezelf te kort.

Als je vrouw niet gelukkig was met zichzelf, heb je er wel mee te maken omdat jullie samen zijn.

Wat bedoel je eigenlijk met die regel: ‘ en ik daar eigenlijk weinig mee te maken had.’?
Het klinkt alsof je wilt zeggen dat jou niets te verwijten valt omdat je vind dat je niet veel anders bent. Maar die veranderingen die plaatsgevonden hebben, heeft haar doen inzien met jou verder te willen. Ze vindt haar leven wel veranderd, lijkt mij.

De blunder is gemaakt in een tijd dat ze kwetsbaar en onzeker was. Dat bedoelde ik met het is nog vers; ze was kwetsbaar voor de charme van een ander.

Wie zichzelf als een proeftijd beziet, straalt dit uit. Dat kan de partner ook weer onzeker maken. Zo blijft de relatie breekbaar.

JJ

JJ

21-05-2018 om 21:24

Flanagan

Volgens mij geef ik toch meerdere keren toe dat mij wel e.e.a. te 'verwijten' valt in haar gevoelens over onze relatie en zichzelf. En nee, dat bedoel ik er niet mee te zeggen. Ik vind het voornamelijk vreemd dat ze nu zegt te houden van de persoon die ik de maanden ervoor ook al was. Zeg ik daar dan iets geks?

Ik weet dat onzekerheid uitstraalt op mijn relatie. Maar het komt toch ook ergens vandaan. Het is lastig te doorbreken en het zijn communicerende vaten. In dagen dat ik te zeker overkom kreeg ik de nuance van haar dat ik niet moet denken dat we er al zijn. Ben ik humeurig over de situatie dan trek ik haar erin mee. Het is een balans zoeken in ons herstel.

En voor mij persoonlijk is het proberen gewoon 'te zijn' en niet in mijn hoofd allerlei dingen te zien die er niet zijn, of, wanneer ze er wel zouden zijn, ze gewoon te laten.

Puinhoop

Puinhoop

21-05-2018 om 21:56

Baan

Flanagan, dat is niet de reden. Hij heeft het altijd al moeilijk gevonden de enige kostwinner te zijn en hoopt dat we wat meer gespreksstof hebben/gelijkwaardigheid als ik ook een baantje heb.
JJ, ik herken die gevoelens zo goed. Te zeker zijn en dan vrezen dat hij denkt dat ik me weer 'veilig' voel, maar als ik droevig ben en huil wegduiken of me verwijten dat ik niet gezellig ben.
Ach, wat ze ons ook mogen verwijten, we zijn wel trouw geweest. En alsof ze zelf zo'n fantastische partner zijn. Hij steekt zichzelf soms wel veel veren in zijn achterste, terwijl ik ook altijd me heb ingezet voor ons gezin. Maar ik ben met minder tevreden als het om geld gaat. Uitjes, reizen, uit eten, ik vind het minder belangrijk. We hebben een heerlijk huis in een fijne wijk, we zijn allevier gezond, hij heeft werk, reden genoeg om gelukkig te zijn. Ik ben tevreden, maar bij hem lijkt er altijd wel een gat wat opgevuld moet worden.

Tijd

Ik ben geen psycholoog maar ik geloof dat herstel tijd kost.

Je leest/ schrijft op OOL. Wat vind je vrouw ervan dat?
Misschien vind ze het tamelijk privé gaan.

Geef jezelf eens een paar weken time-out; niet dit draadje volgen.
Sommige forummers hebben dit ook gedaan; het kan je rust geven.

Salie

Salie

22-05-2018 om 08:05

Prive?

Flanagan, waarom vraag je dat aan JJ, wat zijn vrouw er van vindt dat hij hier prive dingen schrijft? Heb je dat ooit aan een vrouw gevraagd, of aan jezelf, jij schrijft hier toch ook al tijden over je prive problemen? Het hele forum staat vol van prive problemen, en nu moey JJ aan zn vrouw gaan vragen wat zij er van vindt??

Salie,

Soms is een draadje een uitlaatklep waarop reacties kunnen komen die als een steuntje in de rug doorwerken of als een tip fungeren waar je veel baat bij hebt.

Maar in een situatie waarin twee voorzichtig naar elkaar toegroeien, kan het kwetsend zijn voor de partner van de forrumer als deze het gedachtegoed van haar partner leest en zich hier niet in herkent.
De vrouw van JJ weet van dit draadje, itt de partners van vele andere forrumers. Uit nieuwsgierigheid kan ze dit draadje ook gaat lezen. Als er elementen zijn, die zij toch heel anders voelt, is dat niet bevordelijk voor herstel. Eerder een teleurstelling omdat je partner je dan blijkbaar niet lijkt te begrijpen of een teleurstelling als hij hier over bepaalde gevoelens schrijft die haar onbekend zijn.

Zo vreemd vind ik het niet om mijn zorg te delen nu zijn vrouw positieve maar ook minder leuke info over haarzelf mag lezen.
Mijn man weet niet van mijn bijdragen OOL, dat is het verschil.

Maar waarom ik JJ voorstel om aan zijn vrouw te vragen wat zij vind, is om te voorkomen dat zij een post leest en daar een eigen gewicht aan kan geven terwijl JJ het mogelijk anders heeft bedoeld; invulling zonder dat hij kan vertellen wat op dat moment door hem heen ging of waarom hij dat hier deelde.

Soms kan een onderwerp een wending krijgen die je niet voor ogen had maar die is gevormd door post van andere forrumers. De reacties kunnen je meenemen in een negatieve flow die je niet zo bedoeld had. Er ontstaat een invulling die je niet voor ogen had en ook niet meer kan verwijderen. Eigenlijk net als de post waarop ik nu reageer. De kritiek aangaande de mate van privé betekent een wending terwijl mijn post puur als waarschuwing kan worden gezien. Het is aan JJ of hij mijn geuitte zorg ter harte neemt.

JJ

JJ

22-05-2018 om 10:51

punt

Flanagan heeft een punt hoor.

Maar mijn vrouw leest niet mee en ze weet enkel dat ik met 'lotgenoten' praat en ze vindt dat ergens ook wel prima. Al vindt ze ook dat het het topic warm zou houden en is ze skeptisch als ik op mijn telefoon zit na een gesprek, alsof ik dat direct zou delen.

Tuurlijk, als ze haar best zou doen zou ze het kunnen vinden en ze zou ons verhaal wel herkennen waarschijnlijk.

Ik heb het natuurlijk gehad met haar over het wel of niet laten lezen van hetgeen we hier bespreken en daarbij gezegd dat ik het liever niet had, vanwege de context waarin en het moment waarop dingen gezegd kunnen zijn en het mijn visie van de werkelijkheid is/was op dat moment. Ik wil me niet moeten verdedigen om de dingen die ik hier schrijf.

Precies wat Flanagan dus ook zegt "invulling zonder dat hij kan vertellen wat op dat moment door hem heen ging of waarom hij dat hier deelde."

Maar inderdaad, ik probeer het hele onderwerp wat uit mijn hoofd te krijgen. De ontrouw nog niet eens zo zeer, maar ook de dingen die nog tussen ons spelen waarin we blijven hangen. Ik merk dat ik nog veel onzekerheid ken, veel bevestiging zoek waar ik ernstig van af wil. Gewoon weer zijn, zonder het gevoel dat morgen alles anders kan zijn.

regenboog

regenboog

22-05-2018 om 11:39

De andere partij loslaten

Wat ik zelf heel lastig vind om te accepteren en los te laten is het feit dat ik nooit met 'haar' heb gesproken.
Dat ik nooit haar kant van het hele verhaal heb gehoord en dat ik nu nooit zal begrijpen waarom zij nadat man voor mij had gekozen, mij maandenlang begon te stalken.
Ik had had zoveel pijn en verdriet te verwerken en dan krijg ik ook nog te maken met een minnares die haar afwijzing niet kan accepteren.
Zij is alles kwijtgeraakt, haar man en hun gezin, het mooie huis waarin ze woonden.
Ik begrijp heel goed dat het voor haar ook niet makkelijk was maar ze had boos moeten worden op mijn man, hij heeft iets met haar gehad.
We zijn nu een paar jaar verder dus ik ga er niets meer mee doen.
Ik wil geen stinkende wonden meer openmaken.
Ook al beweerd man dat hij alles verteld heeft, er zal ongetwijfeld nog wat zijn verzwegen.
Het is misschien gek maar ik voel soms nog een bepaalde nieuwsgierigheid naar hoe hun affaire er precies uitzag en waar ze over spraken.
Of ze samen toekomstplannen hadden?
Man ontkent dat maar gezien zijn vele liefdesbetuigingen aan haar die ik gelezen heb geloof ik daar niet zoveel van.
Ik ga niet meer op zoek naar antwoorden, ik zal het moeten accepteren zoals het is.
Maar toch is het lastig om het helemaal los te laten.
Er zijn forummers die zeggen dat je niets te maken hebt met de andere partij en dat je alleen bij je eigen man of vrouw moet zijn.
Toch denk ik wel eens had ik toen maar wel eens contact met haar gezocht.
Herkent iemand deze gedachten ook?

Puinhoop

Puinhoop

22-05-2018 om 18:22

Contact

Jazeker herken ik dat en ik krijg hetzelfde advies. Ik weet ook wel dat het iedereen had kunnen wezen die hem wat aandacht gaf en er niet spuuglelijk uitzag, maar ik heb die aanvechting ook. Ik heb al tijden op het bankje aan de overkant van de straat gezeten (zit water tussen dus niet intimiderend), ben talloze keren door de straat gefietst en gelopen, heb op haar schoolplein gestaan, maar niets.
Ik denk er ook over aan te bellen en een gesprek te eisen. Ze wist dat hij getrouwd was, zij is er even verantwoordelijk voor. Maar gezien de mails die ik las tussen hem en haar denk ik niet dat ze dat zal nemen. Ze lullen over noodlot en andere flauwekul.
Gewoon ook om eens te zien wat voor iemand het is. Maar ik weet dat het niets uitmaakt. Ze kan heel goed dingen zeggen als dat het mijn man was die het deed, allerlei onzin uitkramen...spijt wil ik, maar ik denk niet dat het erin zit.

Wij keken Fatal Attraction onlangs. Hij wou dat hij het tevoren had gezien, had ie misschien niets gedaan. Hij kneep hem ook wel eens of ze hem niet zou gaan stalken.
En ik ben bang dat als ik een gesprek wil, zij misschien weer contact met hem opneemt. Maar toch is er de twijfel soms weer: heeft hij alles verteld? En hoor ik van haar een andere versie? Anderhalf jaar liegen ondermijnt je vertrouwen in je man

Miss

Miss

22-05-2018 om 18:28

Absoluut regenboog

Hoi regenboog!

Absoluut. Mijn man heeft een affaire van 7 maanden met een collega gehad. En ze werkt nog steeds bij hem op de afdeling. Maar vermijden elkaar. Dit heeft hij vrijdag tijdens sessie relatie therapie 1 opgebiecht.
Ik moet me INHOUDEN haar gezicht niet even te verbouwen.
Sorry dat ik zo grof ben. Momenteel ben ik op zijn slechts. * kun je nagaan gevoelens die ik nog nooit van mijn leven gehad heb naar iemand toe*
Blijkbaar toen mijn man met haar wilde stoppen. Heeft ze dagen gestalkt voor onze deur. Op momenten dat ik was werken. Onze toendertijd 3 jarige kindje bij de peuterspeelzaal ging ophalen. En ga zo maar door.

Ik sta soms op het punt haar op te wachten.
Ze is idd ook alles verloren, vriend. Appartement etc.
Mijn man is natuurlijk schuldig maar dit is nu even gemakkelijker voor vandaag. Mijn woede op haar uitkeuren.

Dankjewel jj. Het is idd een rotvent.
Geheel anders dan bij jou vrouw. Is hij echt verslaafd.

Leuterig, ik las je bericht.
Is je man ook in therapie gegaan bij een kliniek?
Dit is wat mijn man wil. Maandag afspraak huisarts voor doorverwijzing.
Hij wil er alles aan doen om er " vanaf " te komen.
En ik. Ik weet ff niets. Zo boos.

Ik ga nu werken tot 10 uur. Lekker vluchten. Helemaal fout, maar wat dan? Gezellig Netflix samen kijken?

Nee dankjewel voor deze dag even niet.

Salie

Salie

22-05-2018 om 21:38

Flanagan

Dankjewel voor je toelichting, duidelijk nu hoe je de post bedoelt.

Victoria

Victoria

22-05-2018 om 23:20

Puinhoop

Puinhoop, je zegt: "Ze wist dat hij getrouwd was, zij is er even verantwoordelijk voor."

Dat is echt niet zo. Zij is niet met jou getrouwd, kent jou niet, etc. Jouw man, die is de verantwoordelijke. Hij heeft haar ongetwijfeld het cliché verhaal verteld over zijn slechte huwelijk, dat hij te weinig aandacht krijgt, dat jullie waarschijnlijk uit elkaar gaan, etc.

Hij is de verantwoordelijke, dus leg die verantwoordelijkheid bij hem, niet bij die Truus.

Verder zeg je in een eerdere posting: "Dat is helaas erg herkenbaar, het gevoel dat je in een proeftijd zit. Ik heb het niet aldoor, maar soms wel, zeker na opmerkingen als dat hij niet de situatie terug wil zoals die was vóór zijn misstap, anders gebeurt het zomaar nog een keer, vreest hij."

Dat is gewoon een dreigement, Puinhoop. Dit zijn woorden van iemand die geen idee heeft wat hij heeft aangericht en alleen met zichzelf bezig is. Ik word er helemaal naar van als ik dit lees.
Vind jij dit soort uitspraken van je man normaal?

Ik begrijp uit jouw postings dat je niet werkt. Als ik jou was, zou ik z.s.m. zorgen voor een baan voor jezelf, en niet voor een 'baantje'. Zorg a.j.b. dat je onafhankelijk wordt.

Miss

Miss

23-05-2018 om 01:44

Puinhoop

Lieve puinhoop.

Mijn MEERDERE trussen wisten dat hij getrouwd was.
Daar geven ze geen FUCK om. Wat ze je ook zou kunnen gaan vertellen is totaal zinloos.
Mijn man heeft me vanaf dat we 9 maanden verkering heeft bedrogen.
Met 17 maanden heeft ZIJ ( Truus 1 zegt hij) zijn auto in de prak gereden. Mijn vader is schade hersteller. En heeft avonden. Echt avonden staan te zwoegen die auto te maken.
Zij wist dit. 15 jaar lang loog hij daarover.

Als mijn papa hier achter komt. Ligt hij niet meer langs me in bed maar ergens anders.....

Onthoudt 1 ding. Alles wat je man haar verteld heeft is gelogen. Ga daar maar vanuit. Of het nu het standaard verhaal is of alleen de platte sex.

Puinhoop

Puinhoop

23-05-2018 om 13:11

Zij ook

Victoria, dat ben ik niet met je eens. Ongeacht of iemands huwelijk slecht is, dat geeft je geen vrijbrief met een getrouwde man aan te pappen. Weten dat de ander getrouwd is en toch diegene in bed uitnodigen is ontzettend fout. Zij is er even verantwoordelijk voor. Had ze van niets geweten, dan was ik niet kwaad geweest op haar. Als hij zich voor had gedaan als vrijgezel of gescheiden had ik geen probleem met haar gehad, alleen op hem boos geweest.
Maar ik geloof lang niet alles wat hij verteld heeft. gelul als dat hij alleen maar praten wou en zij steeds wilde zoenen is onzin. Waarschijnlijk deed hij het voorstel naar haar huis te gaan, begon hij te zoenen, Hij probeert het voor zichzelf en mij mooier te maken dan het is.
Vrijdag a.s. het eerste relatiegesprek. Daar komen ook deze dingen aan de orde.

Mari

Mari

23-05-2018 om 15:07

Maar Puinhoop

je weet toch niet wat hij haar verteld heeft over jou? Voor hetzelfde geld heeft hij gezegd dat je een persoonlijkheidsstoornis hebt en de scheiding al bijna uitgesproken is. Ik bedoel, schijnt meer voor te komen dit soort verhalen onder vreemdgangers.

Daarbij blijf ik van mening dat hij de verantwoordelijke is. Niet zij. Ook niet voor de helft.

Victoria

Victoria

23-05-2018 om 15:25

Yep

Klopt Mari. Zo'n beetje alle vreemdgangers vertellen dezelfde zielige verhalen aan de Truzen.
Je man doet alsof alles van haar uit ging. Dat heet 'geen verantwoordelijkheid nemen'. Hij schuift hiermee de verantwoordelijkheid grotendeels naar Truus, en jij gaat hier deels in mee.
Truus is niet de verantwoordelijke, dat is alleen jouw man! En zowel voor hem als voor jou is dat blijkbaar moeilijk te aanvaarden. Die Truus had iedereen kunnen zijn van wie hij aandacht kreeg. Maar HIJ is jouw man, en HIJ heeft jou bedrogen. Truus niet, die dacht hoogst waarschijnlijk dat hij het zooooooo moeilijk had, en op de drempel stond van een scheiding, en een vreselijke vrouw had.

En nogmaals, de dingen die jouw man tegen jou zegt zijn echt heel lomp en heel egocentrisch. Ga dat niet normaal vinden of relativeren!

Victoria en Mari

Natuurlijk zijn onze mannen verantwoordelijk voor hun gedrag. Niemand spreekt dat tegen. En zij moeten ook dag in dag uit met de gevolgen leven. Terwijl die Truzen vaak uit de “gevarenzone” blijven.

En toch nog even terugkomen op alle excuses die vreemdgangers aan hun Truzen zouden vertellen. Kennen jullie dan echt maar dergelijke verhalen? Kennen jullie enkel maar Truzen die overhaalt moeten worden door de man in kwestie? Ik zie er in mijn omgeving wel andere rondlopen, hoor. Je moet als man soms sterk in je schoenen staan om aan alle listen te weerstaan. Praat ik het daarmee goed? Bijlange niet !!!! Man had beter moeten weten. Maar zoals jullie het voorstellen is het een zeer eenzijdige benadering van overspel.

Ik blijf ook elke Truus mee verantwoordelijk vinden voor overspel en zie hen niet als de zielige slachtoffertjes aan wie ocharme allerlei werd ingefluisterd. Dat is echt bullshit. Het is alsof je ook zou goedkeuren dat iemand steelt want oh die had zo’n honger en in de winkel lag er toch voldoende en iemand zei” toe neem maar want ze gaan het hier niet echt missen”. NEEN dus, je blijft er af omdat het gewoon not done is en niet jou toekomt.
En ja!!!!!! Ik vind mijn man zeker verantwoordelijk voor de ontrouw maar een Truus die zichzelf opdringt en blijft avances maken gaat in mijn ogen niet vrijuit.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.