Mijn mama kan het verleden niet loslaten
Hallo,
Ik heb altijd al een zeer goede en toffe relatie met mijn mama gehad . Der is echter wel één groot probleem in haar leven ,nou ja 2 eigenlijk maar door het ene kan ze het ander niet accepteren . Toen ik een jaar en half was heeft ze een beroerte gehad waardoor ze alles opnieuw moest leren . Maar rekenen en lezen kan niet meer zo goed.
Ze is ook al verschillende keren geopereerd aan haar rug omdat ze een beetje mankt ,ze moet veel medicijnen nemen . Maar al dit is niet het grootste probleem .
Ze blijft denken aan al de slechte dingen ze heeft meegemaakt met mannen waaronder mijn vader . Waardoor ik meer dan 5 jaar geen relatie met hem heb gehad omdat ze altijd slecht over hem sprak telkens als ik bij hem langs was geweest dus liet ik van gaan omdat ik niet meer ging horen en dat zij er niet meer zou aan denken. Door haar gedrach heeft ze mijn ene zus en broer al paar jaar niet meer gezien omdat ze niets kan loslaten van vroeger . Maar dat is wel de oorzaak dat ze iedereen rondom haar wegjaagd en nu doet ze dit ook met mij.
Ik ben bang voor het momenten dat het mij ook te veel komt en ik ook niet meer zou gaan , wat zou ze dan doe als ik ook niet meer zou gaan . Ze heeft al bijna niemand meer omdat ze ze uit haar leven wegjaagt . Ze blijft ook zeggen dat ze dood wil en ze is nog maar 65 jaar . Wat kan ik doen om haar over haar verleden te helpen zo dat ze terug een vrouw wordt en zich ook terug trots zou voelen . Nu gaat al meer 7 jaar bijna niet meer buiten . Niets interreseert haar nog alleen tv alles over oorlog en van die waargebeurde docu's over moorden kindermishandeling enz... ik ben ten einde , ik wil mijn mama nie kwijt
Veel gelijkenis
Jouw moeder doet me heel sterk denken aan de mijne, en uiteindelijk is die in eenzaamheid gestorven.
Niet enkel sprak ze steeds kwaad over haar ex, ze stookte ook ruzie tussen haar kinderen en jaagde iedereen weg. Maar wij hebben de band met ons vader wel nooit verbroken, al had ze dat graag zien gebeuren.
Ik hoop dat je ondertussen de relatie met jouw vader hebt hersteld; tenslotte heeft de relatie die jij met jouw vader hebt niets te maken met de relatie die jouw moeder met hem had.
Jouw moeder leeft in het verleden en heeft niet echt een fijne persoonlijkheid; wat je zou kunnen doen, is trachten haar naar een psycholoog te sturen, maar ik acht de kans eerder klein dat dat nog iets uithaalt.
Ik zou me in ieder geval niet moreel laten chanteren door haar, maar ik begrijp dat dit heel gevoelig ligt voor jou.
Herkenbaar
Ik denk dat jouw moeder in het vroege stadium van een typisch ouderenziekte (dementie in lichte versie). Waarbij zij enigszins graag in het verleden wil leven, omdat het voor haar een veilig gevoel geeft, en alles wat er omheen is, van haar afslaat. Het kan ook zijn, dat jouw moeder, in de nabije toekomst, agressief gedrag gaat vertonen. Dus wees op je hoede.
Is zij nog onder enige behandeling van een neuroloog? Zo ja, kan deze neuroloog onderzoek doen, op dementie en op Alzheimer?
Herkenbaar
Het probleem is dat ze niet geholpen wil worden.
Ze moest eigenlijk al 5 jaar terug een rug operatie ondergaan maar dat weigert ze telkens . Voor mijn broers en zus is de emotionele sleur te lastig om te gaan . Van mij begint dit ook en ik woon al van mijn 13 jaar alleen bij haar , dit ging zoiezo eens gebeuren. Het vooral de emotionele chantage die het meest pijn doet , al denk ik dat niet ze niet weet dat ze dat doet . Ze heeft al eens naar een psycholoog gegaan maar ze luistert niet ernaar. En zijn we terug bij af . De laatste tijd drijgt ze ook met zelfmoord . Der zijn zo nog talloze vorbeelden.
ik denk
niet dat jij haar helpen kunt. Hoe naar dat ook klinkt. En dat je nu dus vooral jezelf moet gaan helpen. Ik begrijp uit je laatste bericht dat je nog bij je moeder woont? Ik denk dat het beter voor je is om op jezelf te gaan wonen en een eigen leven zonder haar op te bouwen. Dat is ook zoals het hoort te gaan, wanneer een kind volwassen wordt.
En hoe veel moeite je moeder daar ook mee heeft, dat is niet jouw probleem of verantwoordelijkheid. Ze zal zelf ergens anders hulp en aanspraak moeten zoeken, als dat is wat ze wil. Wil ze dat niet, dan is dat haar keuze.
Wat verdrietig.
Akelig om van zo dichtbij je moeder zo eenzaam en verdrietig te zien. Ik kan me goed voorstellen dat haar leven ook invloed heeft op jou leven. Zelfstandigheid, afstand nemen....maar ondertussen heb je het gevoel dat je haar dan laat barsten.
Heb je hier al eens over gepraat met je huisarts? Misschien kan die hulp inschakelen voor je moeder of jou de weg wijzen wat de mogelijkheden zijn. Is je moeder gelovig? Ook daar zijn mensen bij aangesloten die eens een praatje kunnen komen maken.
Geen idee hoe oud je bent, of je nog naar school gaat of voldoende inkomsten hebt om ook jou leven op te bouwen, wat losser van je moeder.
Is zo ook
Door dat ik mee verhuisden met mijn ma was ik opeens verantwoordelijk voor de boodschappen betalingen , das dan wel weer een tijdje veranderd maar een paar jaar er na moest ik het terug op mij nemen omdat ze alle hulp "buiten pesten" . Zelfs mijn vrienden mochten op den duur niet meer komen . Ik ben zo veel vrienden kwijt gespeeld en zo ben ik dan beginnen cannabis roken dat duurde soms 6 maanden en dan jaren niet gerookt. Op mijn 16de begon ik ook zeer veel pijn in mijn rug te krijgen , achter maanden onderzoeken en paracetamol te nemen hadden ze nog geen oplossing ,wel dat ik een discus verschuiving had maar wilden niet operen mits ik te jong was .
Dus ja op een gegeven moment werkten die paracetamol , ibuprofen enz... niet meer . En bood mijn moeder valtran aan , ze zei ' hier ga u pijn van weg zijn' in het begin weigerde ik maar na een tijd gaf ik toe en raakte er aan verslaafd.
Ondertussen ben ik al geopereerd aan de rug ,en ben ik al 2 maal opgenomen in een psychiatrische instelling de eerste keer dacht ik dat vrienden me uitlachten maar dat was het effect dat ik had doordat ik terug cannabis begon te roken bovenop mijn 'ondertussen 7 jaar' valtran misbruik.
De 2de maal was 10 maal erger , ik zat in een zware psychose en het heeft 2 maand geduurd voor ik erdoor aan het komen was .
In die 2 maand heeft mijn ma maar 1 keer op bezoek gekomen en was het alleen mijn vader en mijn beste vriend en zijn vriendin die me regelmatig kwamen bezoeken . Dat is nu een half jaar geleden en sinds dien logeer ik bij mijn pa , ook een eigen woning aan het zoeken en ben ik al 6 maanden van mijn verslaving van af . Op werk ben ik een goede werker dat zeggen mijn vorige werkgevers en collega's . Heb nog niet het geluk gehad om aan vast contract te krijgen en door mijn opnames zijn werkgevers niet rap om mij werk e geven . Nu doe ik vrijwillegers werk waar ik mij echt terug gelukkig bij voel met bedoel om ergens aan vast werk te geraken.
Ik zal nooit vergeten wat ik al al heb meegemaakt ,dat heeft me gemaakt tot wie ik nu ben en daar ben toch wel trots op .
Ja de huisdokter heeft haar al eens in een instelling laten opnemen , maar heeft alles alleen maar erger gemaakt . Ik denk ook dat zij eerst gaat moeten WILLEN geholpen worden voor ze kan geholpen worden . Door de kijk dat mijn moeder had op relatie denk ik dat dat ook een zeker invloed op mij heeft gehad want in al die jaren heb nog geen enkele echte relatie gehad . Zelfs van sommige moeders van vriendinnen heb ik akelige dingen te horen gekregen en op de duur geloof je hen en denk je dat je niet goed genoeg bent voor iemand . Weet je , al die jaren hoorde ik geklaag en gezaag van mijn ma maar niemand geloofde me als ik zei ' dat het geen pret was om zo te leven' want toen men vrienden nog kwamen was ze vriendelijk ,lachen en plezier maken . Ze heeft eens 3 dagen me compleet genegeerd alsof ik er niet was . Der waren ook mooie momenten maar de goeie wegen niet op tegen de slechte , die waren te ...
