Relaties Relaties

Relaties

Nina

Nina

07-06-2018 om 14:29

Eventjes graag jullie mening aub...


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Larisse

Larisse

04-07-2018 om 13:26

Zelfcompassie

Nina, jij schrijft: " ik cijfer mezelf weg voor hem, zijn mening telt, de mijne bestaat niet meer.
[....] ik walg van hem, maar ook van mezelf"

Lieve schat, ben je al gaan lezen in Zelfcompassie van Kristin Neff? Heb je het al in huis? Je hebt dat boek zo nodig.....

En verder schrijf je: "mijn kind heeft zich vorige week voor de tweede keer verwond".

Ik begrijp heel goed hoe jij je voelt. Ik zit in een vergelijkbare situatie met een vergelijkbare partner (en herken dus zijn gedrag, gedachtenkronkels, egoïsme, gebrek aan inlevingsvermogen, van alles van jou verlangen qua aanpassingsvermogen maar zelf niet willen/kunnen aanpassen aan mij, zijn waarheid is DE waarheid,hard blaffen, zichzelf overschreeuwen, jou totaal verbijsterd achterlaten, "ben ik nou gek of hij?" etc.etc.). Bij mij is het alleen een stuk minder extreem. En ik sta -inmiddels- een stuk steviger in mijn schoenen dan jij. Zeg vaak genoeg "Dat is jouw mening. Ik heb een andere mening." En, heel belangrijk, mijn man heeft zijn frustratie al die jaren vnl. op mij gericht en niet zoals bij jullie zo vaak en zo ernstig op jullie dochter.

Vanuit mijn begrip voor jouw situatie heb ik wel grote zorgen. Je dochter heeft zich nu voor de tweede keer gesneden. De problemen die zij heeft zijn niet alleen structureel maar acuut!

Probeer alsjeblieft jezelf te overwinnen en niet bang te zijn voor de consequenties. Nb Die angst begrijp ik ook. Maar het zou zomaar kunnen dat hij in een hoopje ellende verandert als jullie vertrekken.

En je dochter is er slecht aan toe dus je kunt niet rustig een paar maanden de tijd nemen om te bedenken hoe je wilt scheiden waarbij hij mogelijk heel naar gedrag gaat vertonen (nog erger dan tot nu toe) en de scheiding ook nog tegenhoudt.

Je dochter moet SNEL uit deze situatie weg.

Wat houdt je tegen?

En je zegt dat je stappen hebt ondernomen voor een echtscheiding. Welke stappen heb je genomen?

Tot slot, ga snel naar de huisarts. Vraag hulp voor je dochter (zeg dat zij zich snijdt en ongelukkig is) en voor jezelf. Hoewel je misschien veel beter dochter uit deze situatie kunt halen en daarna pas hulp voor haar zoekt.

Sterkte. Jij bent goed zoals je bent (echt waar!). Hij is niet normaal. Stamp dat in je hoofd en handel ernaar. Raap al je moed bij elkaar en haal je dochter daar weg. Verzin een smoes en kijk hoe hij reageert. En zorg dat je ook een tasje met vluchtspullen voor jezelf klaar hebt staan.

Miss

Miss

04-07-2018 om 13:46

Flanagan

Volgens mij heb je wat posts gemist met lezen van Nina....

Nina

Nina

04-07-2018 om 13:51

@ Flanagan

dit is niet een momentopname, dit is al langer bezig!
Niet mogen huppelen, geen lawaai in huis maken, geen speelgoed in de woonkamer mogen hebben, niet giechelen of luid praten met vriendinnetjes, kortom niet jezelf mogen zijn...
en als ik zeg dat het al jaren bezig is, toen was ze nog geen puber hoor!

Realistisch

"Nadat (zie mijn berichtje 220) ik fel reageerde tegen hem, dat ik het ook niet leuk vindt dat hij telkens wegloopt in een gesprek als het niet fijn is voor hem is, "

Dat kun je wel onprettig vinden maar het voordeel is dat het je man niet verder opwindt en hij rustig kan worden in plaats van zich af te reageren. Ik raad je dan ook aan om hem rustig weg te laten gaan. Soms gaan mensen dan ook nog woedend roepend achter iemand aan die juist rust zoekt in een anderen ruimte. Dat is niet handig.

Ik begrijp je soms niet zo goed. Je man heeft slecht gedrag, je begrijpt het niet, maar vind er wat van en verwacht dan ook dat hij aan jou voorwaarden kan voldoen? Die niet eens altijd in jou voordeel zijn?

Ik denk dat je teveel denkt dat je man wel een punt heeft en ik kan me dat ook wel voorstellen dat je dat denkt. Maar het is niet waar. Als het al een regel is dan wordt die niet goed toegepast.

Maar ik vraag me bij jou ook af of je wel het verschil kunt maken tussen het volgen van de regels en realistisch met een situatie om gaan.

Scheiden is niet het eerste belangrijke, veiligheid voor je dochter is dat.
Kun je je wel inbeelden dat je daar verandering in aanbrengt en dat je zorgt dat je man niet meer met haar alleen is?

Kaaskopje

Kaaskopje

04-07-2018 om 13:55

Oh och heden Flanagan...

zitten we nog in het Victoriaanse tijdperk?

Als ‘Papa, gaat het lang duren’ al een kenmerk is van een meisje wat niet op haar mondje is gevallen, moet ik toch eens een hartig woordje met mijn dochters spreken. Misschien moet ik er zelfs maar even voor in huilen uitbarsten, want zo respectloos is wel een drama voor mij. Het geeft mij zelfs recht om de dochters te verwijten dat ze mij bewust pijn doen, vind je ook niet?

Ik gun de dochter van Nina, dat ze dit soort vragen normaal leert vinden en dan niet meer bang hoeft te zijn voor de reactie van een geestelijk niet goed functionerende vader.

Overprikkeling

Ik verbaasde me altijd over mijn exman die diverse smoesjes had om te zorgen dat we stil waren en slopen in huis. Nu mijn kinderen al jaren een diagnose hebben weet ik dat het komt omdat ze overprikkeld raken van geluid en beweging, zeker na een dag tussen andere mensen.
Dus gaan we hier thuis rustig en stil met elkaar om. Uitzonderingen daargelaten. Hier staat niet de tv de hele dag te jengelen of de radio. Je luistert allemaal met koptelefoon. En soms kijken we samen het nieuws, als ieder het daar overeens is.
Het grappige is dat zoon ineens zlef van die 'neigingen' krijgt en in de ochtend zijn radio meeneemt naar de badkamer en daar aanzet. Dan zingt hij lekker mee.

Het gaat net goed, ik gun het hem. Zodra zijn zusje er last van gaat krijgen ga ik het met hem bespreken.

Dus het corrigeren van je dochter dat ze geen geluid mag maken en niet mag dansen kan een manier zijn om te zorgen dat je man niet over het randje gaat van de overprikkeling.

Krisje

Krisje

04-07-2018 om 14:04

Nina

Ik moet toch wel vaak aan je denken, gedeeltelijk uit herkenning. Ik wilde (moest) echt weg bij mijn ex maar alles maakte me aan het twijfelen. Lag het toch aan mij? En als ik het door zou zetten hoe moest het dan met de kinderen? Ik wilde wel dat prachtige vloerkleed meenemen, hoe moest ik dat nou verhuizen? Bizar achteraf hoe druk ik me maakte om een vloerkleed.

Ik heb het stap voor stap aangepakt. Hulp gevraagd, heel voorzichtig dingen uit huis gehaald waarvan ik wist dat hij ze kapot zou maken als ik ging (het eerst wat hij zei toen hij er achter kwam dat ik gevlucht was: ik maak al je fotoboeken kapot, maar die waren al veilig). Geld heb ik niet weggesluisd, achteraf jammer, hij heeft het spaargeld van de kinderen, vele duizenden, opgemaakt.

Toen ik dat allemaal stiekem geregeld had ben ik gewoon gegaan, twee kinderen onder m'n arm, doodsbenauwd, maar ik had hulp geregeld. De kinderen mochten hem in het begin niet zien, zelfs zijn advocaat raadde dat af. Nog dagelijks ben ik zo blij dat ik het gedaan heb.

Echt, je twijfelt nu aan alles, maar je kan het!!!!!

Kaaskopje

Kaaskopje

04-07-2018 om 14:18

Nina

Mijn vader werkte thuis en sinds hij thuis ging werken, was de controle op alles in huis helemaal compleet. Achteraf gezien was dit freelancen/nu zzp'en de meest belabberde beslissing die hij heeft kunnen nemen. Zijn wereld bestond alleen nog maar uit ons gezin en de familie. Collega's kunnen je nog weleens met wat grappen en grollen bij de les houden, een werkgever kan nog weleens vinden dat je iets niet handig aanpakt. Kortom, in zo'n omgeving ben je minder snel de god van je eigen universum.

Maar goed, door dat thuiswerken leefde ik als kind in een zelfde soort sfeer als jouw dochter. Het moest stil zijn in huis, vriendinnetjes brachten teveel onrust met zich mee. We hebben in die tijd ook een hond gehad. Vroeger hadden mijn ouders ook al honden gehad, maar dat waren erfhonden die het huis moesten bewaken. De hond die we hadden toen ik 10/11 jaar was, irriteerde mijn vader. Dat gedoe om hem heen! Het heeft er zelfs een keer toe geleid dat mijn vader de hond aan zijn poten door de tuin heeft gezwiept, de hond raakte met zijn linkerkant de boom in het midden van de tuin. Ik stond vol afgrijzen voor het keukenraam. De hond is naar een boer gegaan en mocht heerlijk mee het land op. Ik heb toen de hond weg moest heel erg gehuild en riep al snikkend "waarom? Hij moet blijven!". Ach ja... kinderleed. Maar goed als vader maar blij was. Later is er een volière in huis gekomen. Mijn moeder vond dat wel gezellig. Vader heeft er een heel project van gemaakt, maar verhip, die beesten maakten troep. Vogels weer weg, moeder protesteerde niet. "Zo is het wel beter hè mam? Niks voor ons." Mijn zus kreeg vriendjes. Toen ze voor haar opleiding het huis uitging, werd de vriendschap intiemer. Zus werd teruggehaald naar huis, want dat kon niet door de beugel. Eenmaal thuis deed ze hetzelfde, werd opgewacht door mijn vader en werd op straat gezet. De andere zus kreeg verkering, de man was niet wat mijn vader voor ogen had voor zijn dochter. De man was niet op zijn mondje gevallen, dat werd foute boel. Ze scheidde van die man, er kwam een nieuwe liefde. Ook die durfde tegen mijn vader in te gaan. Foute boel. Die relatie duurde niet zo heel lang. Inmiddels is ze al jaren gelukkig met haar huidige man. Mijn man werd aanvankelijk een soort van gedoogd, maar ook dat is op een puinhoop uitgedraaid. Vader kan gewoon niet met andere opvattingen omgaan. En dat zie ik ook bij jouw man. Iedereen die anders denkt, doet, praat wat dan ook, doet het verkeerd. Ik merk ook dat je eigenlijk al te ver bent meegegroeid in dat gedrag. Je durft niet te geloven je eigen observaties en oordeel de juiste is.

Beeldvorming

We doen allemaal aan beeldvorming, voornamelijk op basis van eigen ervaringen. Ik snap dat en wil ook niets liever dan dat de dochter niet bang meer is. Alleen het idee al de hele vakantie met zo’n vader te moeten doorbrengen, lijkt mij moeilijk.

Ik heb veel negatieve uitspraken van hem over TS en dochter gelezen. Daarom ben ik wel verbaasd dat hij de moeite neemt met dochter te willen spreken en nog meer ben ik verbaasd dat dochter zo reageert. Voor een kind dat bang is voor haar vader, past dat niet in mijn beeldvorming.

De vraag is of scheiding de enige oplossing is. Is hij echt niet in staat om aan een beter contact te werken? Als ik het goed begrijp, zijn ze nog niet eens in therapie. En is er nog niet gewerkt aan herstel.

Devil's advocate.

Reactie van Nina op jou post:

"in jouw verhaal herken ik mezelf. ik cijfer mezelf weg voor hem, zijn mening telt, de mijne bestaat niet meer.

Nina, jij kan jezelf niet herkennen in Devil, alleen je dochter kan dat.
Devil is je dochter en jij bent de moeder. De hele wereld draait om Nina en haar echtgenoot.

Nina leest alleen wat ze wil lezen, reageert alleen op begrip en medelijden. Nina, je maakt zelf alles steeds erger voor je kind. In jou huis is sprake van lichamelijke- en geestelijke mishandeling en jij laat het toe.

Ik ga er nog steeds van uit dat je verhaal echt is en ik weet ook wat de gevolgen zijn.
Lees Devil's verhaal nog eens.

Als er geen kind in je verhaal voorkwam had ik niet eens gereageerd.
Of je man autistisch, narcistisch is of andere geestelijke stoornissen heeft, dat is voer voor de psychiaters, speelt geen enkele rol in jou verhaal qua oplossing.

Wel jou niet redzaam zijn, onzelfstandigheid en labiliteit. En onverantwoordelijkheid naar je dochter.

Soms moet je er hard tegenin om de oogluiken te laten vallen, wie weet, helpt het.
Ik kan niet beweren dat ik je een slechte moeder vindt, wel dat je nu slecht handelt.

Van jullie 3en gaat het met jou nog het beste. Je man is depressief, je dochter verwond zichzelf.
Jij eet en slaapt wat minder. Ik vermoed dat je wat tegengas wel kunt handelen.

Larisse

Larisse

04-07-2018 om 17:33

Flanagan

Lees nou toch het hele draadje.

"De vraag is of scheiding de enige oplossing is. Is hij echt niet in staat om aan een beter contact te werken? Als ik het goed begrijp, zijn ze nog niet eens in therapie. En is er nog niet gewerkt aan herstel."

Nee, dat gaat niet werken. Been there, done that.

Hij zal misschien (als hij relatietherapie zou doen, het ligt immers aan nina en niet aan hem!) even zijn best doen, maar zal dat niet volhouden.

Bovendien zou zo'n traject maanden of langer gaan duren.

Hoe zie jij dat voor je met de acute situatie dat dochter van Nina zich nu al tenminste 2x heeft gesneden en doodongelukkig is door het gedrag, de woorden en reacties van haar vader?

Kom op, jij gaat uit van normale mensen die en beetje onhandig gedrag vertonen. Lees het draadje en je ziet dan de man van Nina echt niet normaal doet/is. Daar is niet tegenop de relatietherapeuten!

@Nina, echt ik maak me zo'n zorgen om je dochter. Wat houdt je tegen om haar naar je moeder te brengen voor de periode tot je vrij bent?

En lees andere voorbeelden van gevluchte vrouwen. Bereid het voor en ga. Zo snel mogelijk.je zult je denk ik zo bevrijd voelen. Maar doe het vooral voor je dochter. Je moet echt voor haar opkomen.

Nina

Nina

05-07-2018 om 14:05

mening aub

hij toont lichtjes berouw, huilde en pakte me vast. vroeg of hij nu werkelijk zo'n slechte man was. maar tegelijkertijd... zijn principes zal hij nooit aan de kant kunnen zetten zegt hij.
ik duwde hem weg, ik kan niet meer, ga vanavond naar dokter en doe daar mijn hele verhaal.
ik kan hem nooit vergeven wat mijn dochter door hem gedaan heeft.

langs de andere kant... zou ik niet beter blijven, dan zie ik mijn kind tenminste nog elke dag.
langs de andere kant... ik heb mijn moeder alles verteld, ze schrok enorm en is geschokt, ik denk dat als ik kies om ervoor te gaan, zij hem ook nooit nog als normale mens zal kunnen zien.

help, ik word verscheurd..
telkens ik denk om het te proberen, zie ik flashbacks van hoe hij ons in het verleden aangepakt heeft, jullie weten beslist niet alles. en dan walg ik.
dreigt al jaren om van me weg te gaan omdat ik 'niet goed mijn best doe'. dit heb ik jarenlang geloofd, tot nu, ik word wakker...

Mari

Mari

05-07-2018 om 14:20

Hij is ook niet slecht

Hij is ziek. Maar dat betekent niet dat je dochter en jij daaronder moeten lijden

Fransien

Fransien

05-07-2018 om 14:34

bespreek je stappen met de dokter

Ga vanavond naar de dokter maar leg voor die tijd een tas klaar met spullen die je absoluut niet kwijt wil en belangrijke dingen zoals paspoort en bankpas. Kleren zijn vervangbaar.
Mocht de dokter je aanraden om direct weg te gaan, dan kun je weg.

Dat je moeder hem vanaf nu vreemd aankijkt, da's nog wel het minste van je problemen. Je moeder zal jou steunen, ook als je besluit te blijven of terug te gaan.

Je man dreigt al tijden met scheiden omdat jij niet goed genoeg je best deed. Je hebt al die tijd goed genoeg je best gedaan, maar nu is het tijd om je rug te rechten en te blijven staan. Jij bent goed genoeg, maar het gaat slecht met je dochter omdat hij onrealistische eisen stelt, is hij wel goed genoeg?

Zorg dat je weg kunt zodra het noodzakelijk of wenselijk is. Dat betekent niet dat je weg gaat, maar dat betekent dat je de mogelijkheid open houdt om per direct je dochter onder de arm te pakken en er vandoor te gaan.

Nina

"langs de andere kant... zou ik niet beter blijven, dan zie ik mijn kind tenminste nog elke dag."

Ben je nou al eens naar een advocaat geweest en heb je je goed laten voorlichten? Regel nou eerst eens dat vader en dochter voorlopig even niet op elkaars lip zitten (ofwel dochter uit logeren ofwel vader ergens anders heen) en over hoe het vervolgens moet kan je dan je plan trekken als je een goed gesprek met een deskundige rechtshulpverlener hebt gehad.

Er is vast wel een manier te regelen waarop je uit elkaar kunt gaan en toch kunt zorgen dat je dochter niet onbeschermd tegenover haar vader staat. Al is het maar dat ze de mogelijkheid heeft naar jou te komen als het bij vader niet gaat. Dan nog kun je besluiten dat je toch niet uit elkaar wilt, maar dat is dan tenminste op basis van volledige informatie.

Overigens leid ik uit jouw postings hier niet af dat je man inziet dat zijn gedrag problematisch is. Ik lees dat hij van jou toezeggingen en concessies probeert los te peuteren, maar ik lees niet dat hij bereid is om zijn eigen aandeel onder de loep te nemen en zo nodig hulp te zoeken. Zolang hij dat niet wil, lijkt samen blijven mij een recept voor meer van dezelfde ellende. Het lijkt me ook dat jij hem dat duidelijk zou moeten maken: manlief, *jij* moet proberen te veranderen, want zo gaat het niet. Wil of kan hij dat niet accepteren, dan is dat maar zo, maar dan zou jij je conclusies moeten trekken.

Groeten,

Temet

Pennestreek

Pennestreek

05-07-2018 om 14:38

Nina

Zou het jou helpen als je nu weggaan niet direct ziet als de eerste stap tot scheiden? Dat je het eerst bekijkt als rust en ruimte creëren voor jezelf en vooral je dochter? Dat kun je ook zo aan je man melden. Jullie hebben allemaal behoefte aan rust, nu. En jij regelt dat door met dochter een tijdje weg te gaan. Ik denk dat als jij eenmaal afstand hebt kunnen nemen, fysiek, je vanzelf ziet hoe je verder wilt. Kleine stapjes. Je hoeft niet nu al helemaal uit te denken hoe je het allemaal gaat regelen straks. Je hoeft niet nu al het hele plan klaar te hebben, alle details geregeld. Begin klein. Met een 'vakantie' voor jou en je dochter.

mijk

mijk

05-07-2018 om 14:39

Ik snap dat het eng is dat je dochter straks alleen met hem is

Maar als ze niet door jouw acties leert dat dit niet hoort is ze altijd alleen. Want haar moeder deed er ook niks aan. Je moet weg, juist voor je dochter...

Nina

Nina

05-07-2018 om 15:21

inderdaad

volgens hem moet ik in therapie. Dat ga ik ook doen, maar hij weet niet dat het een verwerkingstherapie is en geen relatietherapie. hij werd gisteren ook gebeld door clb en die zeiden hem dat hij best ook therapie neemt en dat hij naar de dokter moet voor medicijnen. hij werd boos toen ze hem dat zeiden, er is geen probleem bij hem, alleen bij mij.
het gesprek bij de dokter vanavond zal me hopelijk wat wijzer maken.

ik hoop alleen niet dat hij wéér begint te huilen, want dan word ik ook week.

mijn moeder stelt nu de vraag of ze dochter volgende week een dagje mag komen halen, maar ik durf dat hem zelfs niet te zeggen, gaat toch weigeren. ach, mijn leven is een hel, dat kan er nog wel bij zeker?

zelfs onze dochter zegt 'mama je gaat nu toch niet terugkrabbelen hé' ze heeft er schoon genoeg van.

ik wou dat ik hier vrijuit kon praten, er is nog meer, maar daarover kan ik nog niet praten.

eens

Geheel eens met Pennestreek. Nu een time out, en in die time out nadenken over de vervolgstappen.

Groeten,

Temet

Nina

Nina

05-07-2018 om 15:23

en o ja

clb vroeg hem of hij het nog ziet goed komen tussen ons 2, hij antwoordde: 'ja, op voorwaarde dat vrouw (ik dus) in therapie gaat. ik wist niet wat ik hoorde en snauwde hem toe, waarop hij dus weer niets meer wou zeggen tegen me.

Mari

Mari

05-07-2018 om 15:26

ook eens met Pennestreek

ga nu tijdelijk weg, kom op krachten en doe dan nieuwe stappen. Het is heel normaal en je hebt er volkomen recht op deze ruimte te nemen

Kaori

Kaori

05-07-2018 om 15:28

huisarts

gaat hij mee naar de huisarts dan?
Dat lijkt me niet verstandig, het is JOUW gesprek met de huisarts niet jullie gesprek.
Met hem erbij kun je niet vrijuit spreken en dat is nu net heel erg belangrijk.

Huilen bij de huisarts is niet erg dat gebeurt veel vaker.

Afstand nemen

Ik snap goed dat het je allemaal emotioneel raakt Nina. Maar ik denk dat het je misschien beter helpt als je in je hoofd wat afstand neemt van die man. Hij is ziek, hij reageert emotioneel onrijp en egocentrisch en kan geen wederkerig gesprek voeren omdat hij zijn eigen aandeel niet kan en wil zien. Zeker niet in dit soort stressvolle momenten.

Ik denk dat het beter wordt als je stopt met 'happen'. Je lijkt de hele tijd verbaasd en ik hoop dat je daarvan terugkomt. Je weet al dat je de hele tijd onrijpe emotionele zaken naar je hoofd krijgt. Stel je daar op in. Reageer niet of later met een rustig gemoed.

Anders ga je nog een moeilijke tijd tegemoet. Je man staat onder druk en kan steeds gekkere dingen gaan vinden en zeggen. En jij dan nog ontstelder reageren.

Dat is niet nodig. Dit gedrag deugt niet. En jij neemt daar afstand van.

En denk vooral na hoe je daar in praktische zin mee omgaat. Dat emotionele komt echt wel steeds weer terug. Maar daar heeft je dochter en heb jijzelf echt niets aan om uit deze situatie te komen.

Je vraagt geen toestemming aan deze man. Je kind gaat naar jou moeder. En dat meldt je niet met emotionele poeha maar met een korte onderkoelde reden.

Het is thuis met ons te spannend, we hebben allemaal rust nodig, dochter gaat naar mijn moeder.

Nina

Nina

05-07-2018 om 15:36

dokter

nee hoor, ik ga alleen naar dokter, of 't is te zeggen, met dochter. ze kan er misschien ook baat bij hebben. om te horen dat ze niets fout deed.
toen het clb ons de eerste keer ontving, heeft HIJ voornamelijk gesproken, ik kreeg er niets tussen en als ik dan al iets zei, ontkende hij het of zei hij het op een andere manier. zo had ik bijvoorbeeld de communie van mijn dochter op mijn eentje geregeld en daar ter plekke, bij het clb zei hij dan dat hij het persoonlijk toch beter zou doen...

ik kan er nog altijd niet bij dat hij haar dwong in school te gaan zeggen dat ze alles overdreven heeft. gelukkig deed ze het niet. er is niets mis met haar.
hij is dan kwaad omdat juf zei dat hij 'hoge verwachtingen heeft' en is heel kwaad omdat ik dat bevestigd heb.

ik kan echt een boek schrijven over die vent.

maar, hij gaat zeker NOOIT toestaan dat mijn ma haar komt halen volgende week, wees daar maar gerust in. maar ik heb toch ook nog wat te zeggen?

De leiding nemen

Je zult merken dat je man het deels ook waardeert dat jij hierin de leiding neemt. Want zelf kan hij het niet goed krijgen hoe hij ook zijn best doet op zijn eigen kromme manier.
Wees zelf redelijk, nuchter en beslist. Dan heb je nog steeds kans op onvoorspelbaar dysfunctioneel gedrag maar ook kans dat je man gaat rekenen op jou betrouwbaarheid en de besluiten bij jou gaat laten.
En denk erom. Uit elkaar in een vliegende pan probeer je zoveel mogelijk te voorkomen. Zorg zo goed mogelijk dat iedereen, ook je man, goed terecht komt. Dak boven het hoofd, contact en steun bij het oplossen van problemen.
Ook al verwijt je je man van alles, dat valt hem te verwijten, maar van jou zal de oplossing moeten komen. Zo zie ik het.
En ik zou een therapeut zoeken om je gram over je man te bespreken. Niet je moeder.
Of men gelooft je niet of inderdaad krijg je dat weer dat mensen een kant gaan kiezen. Maar dat is ook niet vanzelfsprekend jou kant, zoals je dan kunt merken.
Het gaat hier niet om de schuld maar om de oplossing.

Nooit

Confronterende momenten zie je zo goed mogelijk te voorkomen. Dan breng je haar zelf, op een moment dat je man niet thuis is naar je moeder. En laat de confrontatie over je heenkomen als hij dan thuiskomt en deelt hem nuchter de reden mee. Waarna je de kamer verlaat of een eindje gaat wandelen en terugkomt als hij afgekoeld is.

AnneJ heeft gelijk

Stuur je dochter naar je moeder. Niet een dagje, maar langer. En daar vraag je geen toestemming voor, dat deel je hem mee.

AnneJ heeft vziw volop ervaring met een zeer ingewikkelde (inmiddels ex-)partner, ze weet waar ze het over heeft.

Groeten,

Temet

Nina

Nina

05-07-2018 om 15:50

niet normaal

ik begrijp het, arme AnneJ
maar hij doet nu wel leuke dingen met dochter, maar zegt er terwijl bij 'dat ze niet moet denken dat ze een prinses is' 'en dat het zo niet kan blijven duren met steeds dingen te doen die voor haar interessant zijn'. Dan denk ik 'hij gaat dit NOOIT volhouden. binnenkort hervalt hij in zijn oude doen.
dus nogmaals, omdat hij leuke dingen doet, gaat hij niet inzien waarom dochter naar oma zou moeten gaan.
anyway, ik bespreek het vanavond met de dokter, dan kijk ik wat mijn rechten nog zijn.

Devil's advocate

Devil's advocate

05-07-2018 om 15:52

nog een poging

Ik twijfel weer heel erg of ik zou reageren, want - hoewel ironisch genoeg herkenbaar voor mij - ik kan me nauwelijks voorstellen dat Nina echt is. Mijn moeder had destijds tenminste nog het excuus dat zolang haar kinderen geen blauwe plekken vertoonden en gewoon netjes overgingen op school, er niet écht iets mis was. We werden natuurlijk niet (of nauwelijks) écht mishandeld. Destijds was er geen aandacht of kennis over geestelijke en emotionele mishandeling, parentificatie etc. Er waren ook geen fora, waar mensen je op de gevaren van een partner/vader met een persoonlijkheidsstoornis konden wijzen. Dus er was toen niet écht een probleem.
Nina heeft dat excuus niet; er is volop kennis over de gevolgen voor kinderen in zo'n situatie; er wordt volop gewaarschuwd, aangemoedigd en advies gegeven. Niks van wat er wordt gezegd, neemt Nina op. Er wordt enkel maar gesuggereerd dat het nog veeeel erger is dan ze hier heeft verteld.
Als dat daadwerkelijk waar is, dan zit Nina's dochter in een serieus (levens)bedreigende situatie. Dan heeft Nina maar één plicht en verantwoordelijkheid en dat is haar dochter in bescherming nemen en uit deze situatie halen. Dochter schijnt al druk te zetten bij moeder om werkelijk actie te ondernemen. Ook dat herken ik; ik was uiteindelijk degene die mijn moeder aanzette tot actie.
Hoe onwaarschijnlijk klote de situatie ook voor Nina moge zijn (als het waar is), dat ontslaat haar niet van haar verantwoordelijkheid tegenover haar dochter.
Nog een laatste les die ik van mijn moeder leerde; zelfs haar (eventuele) liefde voor mij was niet genoeg om dapper te zijn. Oftewel; ik was niet de moeite waard om voor te strijden. Succes Nina.
En mocht dit wat hard overkomen; dat klopt.

Nina

Nina

05-07-2018 om 15:56

komt inderdaad hard over

komt inderdaad hard over, ik ben niet fake of zo.
ik ben gewoon radeloos, sta op rand van depressie en vind de kracht niet om door te gaan.
ik wil wel, maar ik heb thuis iemand die niet meer wil meewerken, sorry, maar ben altijd onderdanig geweest. als ik initiatief neem, wordt dit als negatief gezien.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.